Endless rain

Dit is alleen het eerste stukje :3

Al dagen, dagen lang regende het zo hard als nu, als ik nu in een zwembad of meer zou springen, zou ik niet veel natter worden. Na een week of 2 maakte het me niet meer uit, het is maar water hé. De laatste dagen maak ik me eigenlijk helemaal nergens meer zorgen over, alles is saai of stom. Ik duwde het hek open wat begon te piepen. Met verzopen schoenen stapte ik een plas modder. Dat kon er ook wel bij. Ik haalde diep adem en slofte verder. Ik haalde nogmaals diep adem en probeerde mijn irritatie binnen te houden. Hoewel ik vaak heel snel geïrriteerd was. Ik rekte me een beetje uit en veegde langs mijn neus. Ik begroef mijn handen in mijn zakken. Ik keek er niet naar uit om naar huis te gaan, dus daarom bleef ik maar een lange tijd in dit rot weer lopen. Thuis was alles stil en groot. Ik was helemaal alleen. Ik stopte bij het graf van mijn ouders en staarde naar de letters die hun stenen versierde. Ik was stil. Ik toonde geen ene emotie. Waarom wou ik überhaupt? Ik mis ze niet eens, en ik was de gene die een pistool tegen hun hoofd had gedrukt en de trekker had overgehaald. Ik was gek, en dat wist ik. Gelukkig was ik geen verdachte, anders werd ik meteen in het gekkenhuis gesmeten. Ik lachte eventjes toen ik aan de tranen van mijn ouders dacht. Stiekem genoot ik er van. Mijn gedachtes waren gek, doorgedraaid, alleen fantaseren was niet genoeg, mijn handen trilde. Ik slikte en haalde diep adem. Ik staarde weer voor me uit. Ik kon niemand anders vinden op deze begraafplaats. Hier en daar zag ik in de verte een schim lopen die hopeloos met een paraplu zichzelf probeerde te beschermen. Het was nogal onnodig omdat je toch wel nat zou worden. Ik veegde met mijn schoen over de grafsteen en zuchtte toen nogmaals. Ze hielden van me. Ze accepteerde dat ik gek was, ze wisten het al omdat ik toen ik klein was ook al onze kat vermôôrd had. Ik dacht eerst dat ik het perongeluk gedaan had, maar ik heb wel eens van die black outs, dat ik niet weet wat ik doe, dat ik me voel als een slechterik uit spiderman, of batman of iets in die richting, dan kan ik alleen maar had lachen en mensen pijn doen. Ik haatte het. Maar ik hield het voor me, gelukkig gebeurde het niet al te vaak. Ik keek naar de lucht, sloot mijn ogen en liet het water op mijn gezicht druppelen.

I love it, please, go on. <'3

Mijn ogen gleden over de begraafplaats en rustte op een meisje. Ze stond bij een graf. In haar handen hield ze een paraplu, die er slap bij hing. Ik vroeg me af wat er in haar hoofd om ging. Ik beet zacht op mijn lip en keek weer even naar het graf van mijn ouders. Het meisje was maar 2 graven van mij verwijdert en ik bleef vanuit mijn ooghoeken naar haar kijken. Het woord verliefd stond niet in mijn woordenboek, ik dacht er nooit over na, waarom zou ik ook? Ik bereik niets met alleen maar zwijmelen naar de perfecte vrouw in mijn leven. Ik schonk voor de rest geen aandacht meer aan het meisje. Alsof iemand wat om mij gaf. Ik was een monster, zonder familie, zonder vrienden. Ik ging op een bankje zitten wat tegenover de graven van mijn ouders waren. Ik legde mijn voet op mijn knie en staarde er naar terwijl ik mijn handen en elkaar vouwde. Ik tikte met mijn voet op de grond. Ik pakte mijn broek en trok hem van mijn plakkerige huid. Ik had sinds de dood van mijn ouders niet meer gepraat. Waarom zou ik ook, alles is goed gegaan. Nouja.. goed. Ik zuchtte diep en keek naar mijn knieën. Misschien moest ik wel weg, verhuizen naar Mongolië, of Japan of zo, geld had ik genoeg. Maar ik kon het niet. Ik kon dit land niet verlaten, ik was er te gehecht aan. En ik spreek daar in tegen niet heel vlot Japans. Ik zakte voorover en liet mijn hoofd rustte op de leuning en staarde naar de lucht. De druppels kwamen recht op me af. Ik kon voor het zelfde geld dood zijn. Ik draaide me op mijn zij. Soms dacht ik er wel aan, of het niet misschien beter was, maar gelukkig hield ik de moed erin. Ik had de hoop dat mijn toekomst beter zou worden, ik bedoel, ik ben pas 18, heb een groot huis en meisjes vinden mij niet bepaald lelijk. Ik draaide me weer op mijn rug. Maar ik was wel gek, gestoord, zieke gedachtes, voor zover ik weet vallen meisjes daar niet op. Ik sloot mijn ogen weer en bleef zo een paar minuten zitten. Toen ik ze weer opende. Zag ik een meisje op een van de graven zitten. Mijn ogen bleven eventjes op haar hangen. Het waren twee graven, van dezelfde soort steen, waarschijnlijk ook haar ouders. Ik stond op, mijn broek bleef eventjes aan de bank plakken maar trok zich snel genoeg mee met de rest van mijn lichaam. Ik stak mijn handen in mijn zakken en liep, in gedachten verzonken richting het meisje.

Oeh like it, go one! (:

Ik stopte bij het graf voor die van het meisje. Ik staarde naar het graf. Geen idee van wie het was eigenlijk. Toen wierp ik een vlugge blik op de namen op de graven. Donewood. Ik keek weer naar haar. ''Gecondoleerd,'' mompelde ik schor. Ik had waarschijnlijk een koutje gevat door die stomme kut regen. Ik bekeek haar. Haar gezicht was verborgen in haar capuchon, ik kon haar gezicht dus niet zien. Ik trapte tegen eens steentje aan en slikte even. Ik was slecht met meisjes, en dan bedoel ik ook heel slecht. Ze leek niet ontzettend verdrietig, aan de datum af te lezen waren haar ouders pas net overleden. Ik heb geen traantje vrijgelaten bij de dood van mijn ouders. Ik hield niet eens van ze, anders had ik ze niet vermoord hé. Ze stond automatisch meteen op. Ze keek me aan en schoof haar capuchon naar achteren. ''Dankje,'' mompelde ze. Ze zei ook gecondoleerd tegen mij, maar het klonk niet heel overtuigend. Ze glimlachte vaag en staarde naar het graf van haar ouders. Ik stak mijn handen in mijn zakken en staarde ook naar het graf. Ik lachte en knikte. ''Bedankt,'' ik stroopte mijn mouwen op en stak mijn hand naar haar uit. ''Damien,'' mijn arm zat onder de krassen en sneden en om mijn handpalm was een verbandje gebonden. Ik weet wat je nu denkt, nee, ik snij mezelf niet. Ik ben gewoon de laatste dagen snel in gevechten verzeild geraakt of het gaat perongeluk, die wond op mijn hand komt eigenlijk door mijn vader, nadat ik mijn moeder had doodgeschoten had hij het pistool gegrepen en in mijn hand geschoten, ik had nog met hem gevochten, uiteindelijk won ik de macht over het wapen en schoot hem neer. Ik had het pistool uit mijn handen laten vallen en zakte in de grond. Ik huilde niet, ik hijgde alleen maar. Je kon bijna door mijn hand kijken, ik had er een stuk shirt om gebonden om het bloeden te stoppen, sinds dien heb ik er niet meer naar gekeken, bang voor het ergste. Waarschijnlijk was het gaan rotten, ik heb het namelijk nooit ontsmet. Misschien zou ik dat nog gaan doen, ooit. Ik schudde mijn mijn hoofd om de beelden uit mijn hoofd te wissen. Ik wou er niet aan denken. Ik was misschien wel depressief, maar ik wist dat het wel weer over zou gaan, tenminste, dat hoopte ik, want ik heb mijn leven nogal verpest, ook als ik niet gevonden word zal ik altijd in angst moeten leven.

Absoluut verder gaan.

Ze keek me kort aan en schudde daarna mijn hand. '"Dawn,'' zei ze minachtend. Ze keek naar mijn pols en liet mijn hand toen weer los. Als tegenspel veegde ze haar pony uit haar gezicht om een litteken zichtbaar te maken, daarna stak ze haar handen in haar zakken. Ik knikte licht lachend. ''Gaaf litteken hoor,'' grijnste ik. Ik rekte me uit en zette mijn handen in mijn rug terwijl ik het graf van haar ouders nogmaals bekeek. Ik staarde met een scheef hoofd naar de namen. Alsof ik ze ergens van kende. Onder de naam van haar moeder zat ook een foto, ik kneep mijn ogen samen en bekeek het gezicht. Ze leek erg op haar dochter, maar ik herkende haar ook ergens van. Ik trok een wenkbrauw op en beet op mijn onderlip. Mijn hart sloeg over, ik zette een stap achteruit en struikelde bijna en gleed uit in een plas modder. Ik viel op mijn réët en slikte. Ik voelde de modder in mijn broek en mouwen glijden en ik stond snel op. Ik had haar ouders vermöörd, of in ieder geval, haar moeder, hoe kon ik dat nou vergeten? Ik legde mijn hand op mijn voorhoofd en ik zat meteen onder met modder. Ik keek naar Dawn. Oke, hoe moest ik een excuus verzinnen voor dit toneelspel? Ik haalde diep adem en bedacht wat. ''Ik.. ik.. euh, je moeder lijkt op iemand die ik ken, dus ik dacht eventjes dat die misschien dood kon zijn,'' piepte ik. Het was een slecht excuus, maar hij was overtuigend genoeg.

Verder.

verder.♥