Turning Tables

Het meisje begon langzaam de knopen van haar jas te openen terwijl ze zo in de deuropening stond. Haar vriendin die zich achter haar bevond was niets vergeleken met het meisje zelf. Haar krullen prachtig in een klip naar achteren gewerkt. Onrealistisch, niet van deze tijd. Haar lippen prachtig rood, haar wimpers lang en sierlijk, een subtiele blos op haar wangen en een stralende witte lach. Toen ze haar jas niet meer aan had was haar kledij te bewonderen. Een prachtige jurk die net boven haar knie in detail was afgewerkt, geaccentueerd bij haar middel. Haar natte handschoenen trok ze uit en ze werden bij haar jas weggelegd. De klip trok ze zacht uit haar haren en hing ze aan haar tasje die over haar schouder hing. Haar blonde lokken hingen verlegen over haar rechter schouder.
Pas toen haar vriendin zich van haar jas ontdeed was te zien wat er niet klopte. Dit was de 20ste eeuw, niet de 19de. Het gefluister van de mensen in de kroeg begon langzaam weer op te komen, dit keer over het meisje dat was binnengekomen. Alsof er geen ander doel was liep het meisje - al was een jonge vrouw een betere benaming voor haar - rechtstreeks naar de Jukebox. Tot iedereens verwondering hoorde ze de muziek van Vera Lynn door de boxen komen, We'll Meet Again. Afwachtend keek ze rond, wie haar ten dans zou vragen. Een eenzame jonge man stond als eerste op om de jonge vrouw te plezieren. Zijn uitzonderlijke gezichtstructuur was opvallend, lelijk vergeleken met de prachtige vrouw in zijn armen. Slechts kijkend naar de jongen, mocht hij er best zijn. Alle ogen waren gericht op het dansende stel, er werd niet meer gepraat noch drinken besteld. Opnieuw liep de jonge vrouw naar de Jukebox en zette ze een ander lied op, Glenn Miller met In the Mood. De jonge vrouw keek opnieuw vragend naar haar afgelope danspartner. Hij glimlachte slechts zijn tandenbloot en stak uitnodigend zijn hand uit.