ORPG Jet & Jaime.

"May the odds be ever in your favor."

De dag van de boete was weer aangebroken. Het was een stuk rustiger op straat die dag. In district 11, waar Ethan vandaan komt, waren de werkzaamheden bij de boomgaarden stilgelegt. Ook Ethan hoefte die dag niet te werken. Deze zestien jarige jongen met het ingewikkelde karakter had zich gehaast toen hij te laat uit bed was gekomen. Maar was gelukkig wel met zijn familie optijd bij de boete gekomen. Niet denkend voor het ergste was hij daar gaan staan. Met dezelfde droge humor als hij altijd had en de harde botte gelaatstrekken op zijn gezicht. Het moment waarop zijn naam werd opgelezen, kwam zijn gevoelige kant even naar boven en voelde hij zich een soort van verloren, angstig. Maar hij is geen jongen die snel opgeeft. Met zijn snelheid en behendigheid om messen te gebruiken. De spotgaaien zongen op dat moment een treurig lied voor hem, inplaats van de vrolijke wijsjes die ze normaal speelde.

Spoiler:

Sepulcrus liet haar ogen over de menigte glijden. In touwen afgezette vakken, dan zag je pas echt goed dat de districtbewoners slaven waren van het Capitool. Ze kon er woedend om worden, maar dat zag je niet. Op haar gezicht lag dezelfde onverschilligde, haast verveelde uitdrukking als altijd. Haar hele houding straalde uit dat ze nergens iets om gaf. Niemand kon haar pijn doen, behalve zijzelf. Sepulcrus keek niemand aan, en degenen die soms per ongeluk in haar richting keken, wendden hun gezicht snel weer af toen ze de koude, gevoelloze blik zagen. Zo was Sepulcrus: woedend, onverschillig en koud. Anderen maakten haar niet bijster veel uit. Ze deinsde er dan ook niet voor terug om veel spot te gebruiken. Ongeinteresseerd keek Sepulcrus naar de graaiende hand in de boetebol, en bad dat haar naam niet uitgesproken zou worden. Laat het niet 'Sepulcrus Riustonis' zijn... Haar naam. Dat waren niet haar gedachten. Dat was de stem die bij de vrouw op het kleine podium hoorde. Op dat briefje in haar hand, stond de naam van Sepulcrus. Ze beende naar voren en ging naast de jongen staan.

Hij luisterde naar hun lied, de noten die ze zongen. Als Ethan nu niet in deze situatie had gezeten, dan was hij waarschijnlijk mee gaan neuriën. Maar hij wist weldegelijk waar hij stond. Zijn mond vervormen tot een streep, zijn lichtblauwe ogen kijkend naar zijn huilende moeder in de menigte. Het eerste wat hij voelde was vooral een schuldgevoel, waarom moest hij nu weer uitgepikt worden. Nu moest hij zijn familie in de steek laten. Wie moest er voor het geld en eten zorgen als hij weg was? "Ethan Grand", vaak wenste hij dat hij dat persoon niet was, maar nu wenste hij het voor zijn dood. En ja, hij ging dood. Dat wist hij nu wel. Zijn ogen gingen naar het meisje dat naast hem kwam staan. Hij had medelijden met haar.

Sepulcrus liet haar ogen lang genoeg op het gezicht van de jongen rusten om een gezichtsuitdrukking door te geven: een nog even koude blik als net. Het enige dat was veranderd, was daar haar ogen nu nog harder stonden. Als luiken die naar beneden werden geschoven, die verborgen wat Sepulcrus echt voelde. De twijfel of het wel erg was als ze dood ging, was nog erger dan afschuw voor de dood. Niemand zou haar missen. Ze had niemand die haar zou kunnen missen. Zijzelf zou het leven niet missen, daarvoor was het te slecht. Dat ze nog in leven was, was een protest: ze liet zich niet vermoorden voor het Capitool. Ook niet in de Spelen, nam ze zich voor.

The hungergames. <3

Sorry, off topic. xD

Haha, yeah <3
~

'Een applaus voor onze deelnemers.' Maar hij hoorde het niet. Ethan luisterde niet meer naar de dingen die er gezegd werden, ook werd het elk jaar weer herhaalt. Alleen nu was het voor hem, het ging om hem. Hij was nu een deelnemer van de Hongerspelen. Zijn maag kromp in een bij het idee. Maar hij moest geen zwakheid tonen, hij moest sterk blijven. Zijn uitdrukking was niet verandert, nogsteeds heel hard en nietszeggend. Hij hoorde geklap, maar het was zacht, niet uitbundig. Dat was het nooit meer. Het was ook niet iets om heel hard voor te klappen, niemand hield hier van.

Sepulcrus kon het niet laten om met haar ogen te rollen. Niet omdat de hele Hongerspelen oneerlijk waren of omdat ze gruwelijk waren, maar omdat de districtbewoners verplicht moesten doen alsof ze het geweldig vonden. Wie moesten ze voor de gek houden? Het Capitool was wreed, oppervlakkig en dom, maar niet zo dom dat ze echt dachten dat de districten het leuk vonden om hun kinderen op te offeren. Sepulcrus keek nog even naar de jongen toen ze naar het Gerechtsgebouw geleid werden, waar ze afscheid mochten nemen. Afscheid van niemand, voor Sepulcrus.

Zijn moeder kon dit niet aan, ze kon zijn zusjes niet zelf genoeg te eten geven en daarbij ook nog eens voor zichzelf zorgen. Daar was ze niet sterk genoeg voor. En nu ging hij weg. Ethan liet mee, maar keurde nu nog niemand een blik waardig. Hij wilde dit niet en ging ook niet doen alsof hij het leuk vond. Althans, straks voor de camera's moest hij natuurlijk wel een beetje zijn best doen, maar hij wist niet of hij daar wel zin in had. Hij had ook een hele erge drang om dingen kapot te gooien en te schreeuwen, maar dat was geen goed idee. Er waren jaren geweest waarin de deelnemers gek werden van angst en al half dood waren voordat ze de Arena binnen stapte. Dat wou hij niet. Hij keek vol afschuw naar het gerechtsgebouw en stapte naar binnen.

Wil je nog afscheid doen, of gaan we dat skippen en meteen in de trein? c:
-

Sepulcrus bleef naar de jongen kijken, bedacht dat hij er vriendelijk uitzag. Hij was veel minder onverschillig dan zij. Hij had familie en vrienden. Misschien kon hij veel beter winnen dan zij. Sepulcrus twijfelde of ze hem moest haten of helpen, maar ging toch maar voor het helpen. Zij wilde niet eens echt leven. Hij wel. Dat zag ze aan zijn blik, aan zijn houding. Hij had zijn dood nog niet geaccepteerd. Als het aan Sepulcrus lag, ging hij dat ook niet doen. Als het aan haar lag, bleef hij leven.

Skippen naar trein c:
~

Het afscheid van zijn familie was zwaar geweest. Ethan had zijn tranen niet kunnen verbergen voor zijn moeder en zusjes, maar had zich wel snel weer vermand. Hij had hun allemaal dingen opgelegt die ze moesten doen zonder hem en die ze ook konden doen om aan genoeg eten te komen. Nu zat hij in de trein die langzaam weg reed, richting het Capitool. Hij had wat bedacht in de tijd dat hij afscheid nam en nu. Hij ging zijn best doen om dit te winnen, hij zou niet zomaar opgeven. Dat kon hij ook niet doen met de gedachten dat Rose en May keken naar hem, met de hoop dat hij het zou winnen. Hij liet zijn ogen langs zijn mentor gaan, hij leek nogal ongeinteresseert.

Naast de jongen - die Ethan bleek te heten - en hun mentor Morio aan tafel, voelde Sepulcrus zich niet gemakkelijk. Het eten zag er aanlokkelijk uit en ze keek er met grote ogen naar, maar Morio leek niet geinteresseerd en keek naar de muur van de trein. Het feit dat Sepulcrus naast de jongen zat waarvan ze het leven wilde redden terwijl ze hem niet kende hielp ook niet echt mee. Ze wilde wel een gesprek beginnen, een hele vooruitgang met haar normale gedrag, maar wist niet wat ze moest zeggen.

Morio dacht waarschijnlijk al dat ze dit niet zouden redden, hij ging vast geen moeite voor ons doen. Zo zag hij er ook uit, als een arrogant egoïstisch iemand, Ethan vroeg zich af hoe hij ooit had gewonnen. Ethan keek naar het heerlijke eten voor zich en voelde zich gelijk weer schuldig voor zijn familie. 'Waarom krijgen we lekkere dingen te eten als we toch dood gaan?' Siste hij. Zijn ogen schoten naar het meisje Sepulcrus, die nog niet veel gesproken had, maar er minder erg uitzag als Morio. Daarna gingen zijn ogen weer naar Morio, die hem nu voor het eerst aankeek.

'Jij gaat niet dood.' Sepulcrus siste het meteen, hard en verontwaardigd, alsof het logisch was. Alsof het raar was dat hij dacht dat hij dood ging. Dat was het natuurlijk niet. Sepulcrus zou natuurlijk juist willen dat Ethan vermoord werd, omdat ze dan zelf bleef leven. Maar de Hongerspelen niet volgens de regels spelen, was al een even groot protest als het winnen van de Spelen.

Zijn ogen gingen met opgetrokken wenkbrauwen naar Sepulcrus. 'Ik kan niets tegen alle beroeps.' Zei Ethan tegen haar en snoof. 'En waarom zou jij me helpen, eh?' Vroeg hij tegen haar met nu een vaag klein glimlachje rond zijn lippen. Het was nogal spottend, dat glimlachje. Wat ging ze doen? Ze deed hem denken aan zijn zusje May. Ze zag er nogal zwakjes en klein uit, maar ook May kon redelijk fel en vastbesloten zijn. Wat soms heel irritant kon zijn.

Sepulcrus trok haar wenkbrauwen op, net als Ethan. 'Jij denkt misschien dat je niets tegen hen kan, maar ik kan met een mes omgaan. Ik kan rennen. En ik kan doodgaan. Wat er op neerkomt dat jij kan winnen.' Haar hand had zich tot een vastbesloten vuist gebald. Misschien kon ze niet blijven leven in de arena, vechten kon ze wel. 'Ik help je omdat ik alleen maar leef uit protest, en jou helpen is een nog groter protest dan winnen.' legde ze kort uit, op een toon alsof het heel logisch was.

'Ik kan ook doodgaan.' Zei Ethan ijzig tegen haar, maar ze leek nogal vastbesloten om hem te helpen. En daarbij, hij wilde niet sterven, hij wilde terug kunnen naar zijn moeder en zijn zusjes. Daarbij kon hij het ook wel vinden met haar gedachten over dat protest. 'Nu ik weet dat jij mij wilt helpen, denk je toch ook niet dat ik ze jou zomaar laat vermoorden he?' Zei hij toen kalm tegen haar en er kwam een aardigere glimlach rond zijn lippen.

Sepulcrus rolde met haar ogen. 'Dat is dus juist wat je wel zou moeten doen. Jij moet blijven leven, ik moet zorgen dat jij blijft leven en daarna een het liefst nog een beetje waardevolle dood sterven waarin mijn rebellie nog eens extra benadrukt wordt. En daar ga jij je niet mee bemoeien, omdat je moet blijven leven.' zei ze nog eens. Ze keek in de richting van Morio, die iets mompelde in de trant van "Jullie redden je wel." en opstond.

Ethan keek rustig naar Sepulcrus. 'We zien wel wat het wordt.' Zei hij tegen haar en glimlachte wat breder. Zijn gedachten gingen naar de spelen. Waar zou hij gebruik van moeten maken. Van het feit dat hij goed kon jagen en met messen om kon gaan? Zou dat genoeg zijn, buiten zijn eigen kracht, want hij was redelijk sterk. Hij beet op de binnenkant van haar wang. Het was niet meer zo heel lang in de trein. Het capitool naderde. Het Capitool waar hij zo van walgde.

Sepulcrus kon het niet laten nog eens met haar ogen te rollen. Nee, ze zagen niet hoe het werd. Het werd zoals zij het net gezegd had, omdat het zo moest gaan. Omdat ze rebellen moesten zijn die de Spelen niet volgens de regels speelden en wonnen. Sepulcrus keek uit het treinraampje, naar de langsflitsende districten. Hier was geen grassprietje te bekennen, dat moest 3 zijn. Dan waren ze al bijna in het Capitool. Misschien vanavond nog.

Zijn ogen volgde Morio eventjes die wegliep van hun. 'Zou hij nog een beetje zijn best doen om ons te helpen?' Vroeg Ethan licht verontwaardigt aan Sepulcrus. Hij pakte iets te drinken terwijl hij naar achteren leunde. Mentoren moesten je toch helpen en je niet aan je lot overlaten? Uiteindelijk werd dat toch wel gedaan, je werd aan je lot overgelaten. Maar het leek alsof hij niet eens zijn best deed. Ethan snoof erom en nam een slokje van zijn drinken, wat buitengewoon lekker smaakte.

'Waarschijnlijk niet.' antwoordde Sepulcrus. Jazeker, het was Morio's taak, zijn plicht om hen te helpen, maar het zag er niet naar uit dat hij dat van plan was. Dus Sepulcrus verwachtte niet al te veel van hem en maakte plannen zonder zijn hulp, zodat ze het ook zonder kon redden. Ze wilde niet in de arena staan en doodgaan doordat ze rekende op hulp van haar onverschillige mentor, nee, dat ging niet gebeuren.

-
Sorry voor de verschrikkelijk late reactie >.<

Zometeen doorspoelen naar dat ze er zijn, met de trainingen en zo?
~

Ethan rolde met zijn ogen. 'Hij heeft het dus gewoon al opgegeven.' Zei hij en dronk zijn drinken op. Normaal gesproken had hij nooit zulk lekker drinken, en als ze dan een keertje iets lekkers te drinken hadden thuis, dan deden ze daar een aantal weken over om het op te drinken. Echt lekker drinken was namelijk duur, meestal hadden ze gewoon water waar ze vaak thee van maakte. Ethan zette zijn glas met een zachte klap op de tafel.

Jup. Na dit berichtje?
-
Sepulcrus knikte en keek even naar al het overdadige eten voor haar, dat ze nog helemaal niet had aangeraakt. Voorzichtig pakte ze een glanzend glazen schaaltje waar iets in zat wat op fruit leek. Wantrouwig bleef Sepulcrus er eerst een minuut naar staren - dit kende ze niet, en het was zo onbekend, zo mooi - voor ze voorzichtig een blokje uit het schaaltje pakte. Zelfs dat bestudeerde ze nog even voor ze er een klein hapje van nam. Zuur, maar niet te zuur. Lekker. Sepulcrus nam nog een paar hapjes.

Jep.
~

Zijn vingers tikkelde ongeduldig op de tafel. 'Wanneer beginnen die trainingen nou?' Mompelde hij naar Sepulcrus. Ethan was een tikkeltje ongeduldig vandaag, hij wou graag trainen. Aan zijn kracht en zijn messen kunst. Maar hij zou niet te veel laten zien, anders liet hij al zien wat hij kon en wat niet. Hij had zelf een beetje zijn strategie uitgewerkt. Hij besloot ook poeslief te zijn tegen de andere deelnemers, die ze al een aantal keertjes gezien hadden. Hij trok een gezicht.

Sepulcrus haalde haar schouders op. Die trainingen boeiden haar niet echt veel. Thuis, waar ze zelf moest overleven, leerde ze veel meer dan hier, een smetteloze ruimte met goede wapens die ze in de arena toch niet te pakken zou krijgen.