Orpg. Lina & Michelle!

Jace
Ik voelde opeens haar armen om me heen en mijn spieren ontspanden zich. Ik sloot mijn ogen en genoot even van haar omhelzing. Ik wist zeker dat ik die niet kon missen. Ik wist dat ik het zonder haar nooit zou redden, sinds ze mijn moeder had aangevallen had ze me alleen maar beschermd. En ik zat nu in teveel problemen om mezelf eruit te kunnen redden. Maar ik moest haar laten gaan. En dan vervolgens Vinn zelf afmaken. Een gevecht op leven en dood.

Mia draaide zich abrupt om bij een hard geluid en zag dat Vinn naar binnen was gekomen door de deur open te schoppen. Verward keek ze hem aan en draaide zich kort om naar Jace. Vinn kwam op hen afgestapt en voordat hij wat kon doen had ze haar mond al los getrokken. ''Ik ga al met je mee.'' zei ze zacht en slikte om haar tranen in bedwang te houden. Waarom moest ze nu dan ook zo emotioneel worden, dat mocht niet.

Jace
Ik hoorde opeens dat Vinn binnenkwam. Ik had niet verwacht dat hij hier nu al zou zijn, maar ik liet hem mooi niet weggaan met haar. Ik voelde dat mijn ogen weer roder werden en woede in me opkwam. Opeens vloog ik hem aan. Ik kon mijn woede niet meer inhouden. Ik begon hem hard te slaan terwijl hij zijn handen om mijn keel legde en me probeerde te wurgen. Alweer. Ik sloeg zo hard ik kon tegen zijn borst, waardoor de wond weer openging en hij begon te bloeden.

Mia keek hen met grote verbaasde ogen aan en stond voor even verstijfd toe te kijken. Waar was hij nou mee bezig? Het leek wel alsof hij hem wou vermoorden. Jongens konden zich nooit goed beheersen met hun woede en dat was nu wel weer gebleken. Ze wist niet zo zeer wat ze in deze situatie moest doen. Aan de ene kant wilde ze Vinn dood zodat de problemen weg zouden gaan, maar aan de andere kant betekende hij toch wel íets voor haar op een of andere manier. ''Hou op!'' riep ze enkel.

Jace
Ik hoorde Mia roepen, maar ik wist dat als ik nu stopte hij me af zou maken. Vinn had nog steeds mijn nek vast en ik liep rood aan. Ik gaf hem hard een knietje in maag. Hij kromp even ineen terwijl ik even de tijd had in te ademen. Ik pakte Vinn's hoofd vast en ik gaf hem er een harde klap tegenaan. Ik wist dat Mia het me nooit zou vergeven als ik hem zou vermoorden. Daarom moest ik hem bewusteloos zien te krijgen, zodat ik hem op kon sluiten. Als ik tegen die tijd zelf niet dood was.

Mia zag dat ze er geen reactie op gaven, niet dat ze het anders verwacht had. Ze wist ondertussen wel waar het heen zou gaan, en ze kon beter voorkomen dat één van de twee dood zou gaan. Ze sloeg niet al te hard en nog twijfelend tegen Jace zijn slaap aan, zodat hij bewusteloos zou raken. Daarna deed ze hetzelfde bij Vinn die bijna niks terug had kunnen doen en keek toen naar ze. Ze wreef even door haar haren heen en bedacht zich dat ze ze hier niet zo kon laten liggen totdat ze bij kwamen. Vooral Vinn niet.

Jace
Ik was hem nog steeds aan het slaan en ik had het gevoel dat hij al wegzakte toen ik opeens merkte dat Mia dichterbij kwam. De handen om mijn keel deden pijn en ik begon steeds minder lucht te halen. Ik was bang dat ik het niet ging redden als hij niet bewusteloos ging. Ik voelde opeens een klap tegen mijn slaap. Ik wist dat het Mia was. Ik probeerde me nog te verzetten, maar ik raakte bewusteloos. Nog wel door Mia. En ik dacht dat ze aan mijn kant stond. Ze had me niet hard genoeg geslagen om compleet bewusteloos te zijn, ik hoorde Vinn onder me een beetje onregelmatig ademen.

Toen Vinn's ogen gesloten waren en hij niks meer leek te kunnen, verplaatste ze hem pas. Met moeite kreeg ze hem opgetild, hij was immers zwaarder dan Jace was. Ze nam hem mee naar boven en legde hem daar op het bed waar hij ervoor ook op lag. Ze zocht touwen en bond die strak genoeg om hem heen zodat hij niet kon ontsnappen. Daarna liep ze weer terug naar beneden en ging naast Jace zittenn. Zachtjes wreef ze door zijn haren heen en lette op zijn gezicht.

Jace
Ik hoorde Mia en merkte dat ze Vinn weghaalde, aangezien ik zijn ademhaling niet meer hoorde. Ging ze er nou met hem vandoor? En waarom kon ik niet bijkomen? Het leek onmogelijk om mijn ogen te openen of me te bewegen. Ik raakte er behoorlijk gefrustreerd van. Opeens hoorde ik weer voetstappen, ze kwam weer naar beneden. Opeens hoorde ik haar dichterbij komen en naast me gaan zitten. Waarom deed ze dat? Ik voelde haar aanraking en ik werd boos. Zij had me geslagen en nu kwam ze zo doen. Ik wilde het liefst opstaan en weggaan.

Mia keek naar hem en had er eigenlijk wel weer spijt van dat ze hem geslagen had, maar ze vond werkelijk waar dat het nodig was. Ze moesten beiden eens kalmeren, en naar haar idee wilde Jace hem vermoorden en dat wilde ze hoe dan ook voorkomen. En als het zo moest, moest het zo. Ze ging weer door zijn haren heen en nam hem ondertussen een beetje in haar armen. Ze hoopte maar dat hij snel bij zou komen, en dat hij zou begrijpen waarom ze dit gedaan had.

Jace
Ik voelde opeens haar armen om mijn lichaam. Ik voelde dezelfde soort paniek opkomen als wanneer mijn vader me vasthield. Ze had me expres daar geslagen, zodat ik bewusteloos zou raken. Ze had de bedoeling om me pijn te doen. Ik wilde me van haar lostrekken. Mijn keel voelde nog steeds pijnlijk van Vinn's sterke handen. Ik wist mijn ogen een stukje te openen. Ik wilde iets zeggen, maar er kwam alleen gekreun uit mijn mond. Waarom liet ze me niet los? Zodra het me zou lukken zou ik hier snel weg gaan.

Mia keek op bij het openen van zijn ogen en ze bleef zijn haren door strelen. Het was maar een klein stukje, maar hij begon al wel bij te komen. Ze keek even moeilijk bij zijn gekreun en hield hem nog steeds goed vast. Voor een waren ze van Vinn af, dat kon ze wel bepalen, maar het zou niet voor eeuwig zo zijn. Ze staarde even voor zich uit en verplaatste haar lichaam ietsje.

Jace
Ik voelde dat ze me nog steeds vasthield en ik raakte wat meer in paniek, bang dat ze me weer pijn zou doen. 'Ga weg.' wist ik met veel moeite uit te brengen. Ik begon lichtjes te trillen, ik kon er echt niets aan doen. Eerst had ze me genegeerd, dat kon ik nog wel aan. Maar dat ze me bewusteloos had geslagen niet. Zeker niet terwijl ze eerst nog zo anders tegen me deed. Ik wilde terug naar huis, het maakte voor mij niet meer uit als zij ook gemeen tegen me was.

Mia fronste haar wenkbrauwen en voelde een lichte streep in haar voorhoofd ontstaan bij de woorden; 'ga weg'. Ze voelde hem weer trillen en ze slikte even. Blijkbaar begreep hij haar dus niet, en hij leek ook nog eens echt boos op haasr te zijn. ''Nee.'' ze keek naar hem en schudde lichtjes haar hoofd. Net wilde hij haar nog niet weg hebben, en na dit was ineens alles veranderd. ''Ik kon niet anders, Jace. Anders hadden jullie elkaar vermoord. Dat moest ik toch voorkomen?''

Jace
Ik wilde dat ik normaal kon praten, maar dat lukte niet. 'Niet.' fluisterde ik en ik probeerde me los te maken van haar, maar ik kon maar een klein beetje bewegen. Mijn hoofd deed pijn, ik had de vloer waarschijnlijk net op een pijnlijke manier geraakt. Ik trilde nog steeds, maar uit angst. Ik was eigenlijk bang voor iedereen die me pijn had gedaan. Ook voor Vinn. Maar nu ook voor Mia. Ik vertrouwde mensen gewoon niet. Ik had heel veel van haar gehouden en door me te slaan kwamen nare herinneringen boven.

''Wel.'' mompelde Mia en probeerde zijn lichaam in bedwang te houden. Waarom deed hij nou zo? Ze wilde hem alleen maar helpen, zodat Vinn hem niet verder kon pijnigen en zodat er niemand nog verder verwond zou raken. Was dat dan zo iets slechts? Ze zag aan hem dat hij haar nu echt niet in de buurt wilde hebben, en daarom liet ze maar los, voorzichtig. Als hij het zo wilde, dan moest het maar. Ze knabbelde weer op haar onderlip en schoof haar knieën omhoog.

Jace
Ik kroop een stukje bij haar weg, ik kreeg steeds meer de neiging om te gaan huilen. Gelukkig had ik nu het grootste deel van mijn kracht terug. Mijn lichaam was lichtelijk verlamd geweest toen ze me vasthield. 'Ik wilde hem alleen bewusteloos, hem vastmaken.' Ik had geprobeerd te zorgen dat ze niet met hem mee hoefde, terwijl ik zelf bijna gewurgd werd. En als dank had ik een klap gehad waardoor ik al snel de grond raakte. Mijn lichaam trilde nog steeds. Moest ik weg hier? Ik vroeg het me af.

Mia keek naar hoe hij zich van haar weg kroop en zuchtte verstrooid. Schijnbaar wilde hij Vinn helemaal niet vermoorden, waardoor ze nog meer spijt van haar actie kreeg. Maar hoe kon zij dat nu weten? Hij leek ze woedend dat ze wel dacht dat hij het wilde. ''Het spijt me.'' zei ze zacht en keek nog zijn richting in. Het was echt ontzettend goed aan hem te zien dat hij nog trilde, je zag heel zijn lichaam steeds bewegen. Net een schok.

Jace
Ik keek even voorzichtig naar haar toen ze zich verontschuldigde. Ik wist niet zeker of ze het zei omdat ze het meende. Misschien vond ze me een aansteller. Maar zij was niet jarenlang mishandeld om elk foutje. Ik begon wat minder te trillen en ik keek haar een beetje nieuwsgierig aan, niet precies wetend of ik haar vertrouwde of wat ik wilde doen. Ik hield wel heel veel van haar. Maar ik was nu ontzettend op mijn hoede. Ik werd steeds rustiger, maar bleef zitten. 'Je wist dat ik er bang voor ben.' zei ik zacht.

Mia's lippen werden omgetoverd in een rechte streep en ze keek hem oprecht aan nadat ze haar excuses aan had geboden. Hij had haar in ieder geval wel aangekeken, dat was tenminste al één stap in de goede richting. ''Ik was gewoon in paniek.'' mompelde ze en zette zich af tegen de muur om recht te kunnen staan. Voorzichtig en langzaam liep ze naar hem toe en trok haar hand weer terug nadat ze hem had willen aan raken. Dat was misschien toch niet het juiste moment.

Jace
Ik keek haar even aan. Ik merkte dat ze ging staan en naar me toe liep. Hoe ze twijfelde of ze me aan zou raken. Ze trok haar hand terug. Voorzichtig. Ze wilde me geen pijn doen. Net zo voorzichtig strekte ik mijn hand uit en pakte de hare. Ik keek haar aan, ik wilde dat ze naast me kwam zitten. Ik streelde over haar zachte vingers en ik liet mijn vingers ertussen glijden. Dezelfde hand die me net had geslagen. Er viel niets aan te zien, maar door die simpele beweging was ik nu zo voorzichtig.

Mia keek naar hem en voelde plotseling zijn hand die de hare pakte en niet veel later verstrengelde. Ze was blij dat hij het deed, dat liet tenminste zien dat hij haar nog wel in de buurt wilde hebben. Voorzichtig ging ze naast hem zitten en liet hun handen tussen hen in liggen. ''Het spijt me echt, maar ik dacht dat je hem wilde vermoorden. En ik kon niet zo snel iets anders bedenken. Ik zou je nooit met opzet onnodige pijn doen, Jace.''

Jace
Ik keek even naar de grond en toen keek ik weer op. Ik voelde me best ongemakkelijk, maar haar gezicht stond zacht en volgens mij was ze bezorgd. Ik luisterde naar haar en ik voelde me alsnog een beetje bang, maar voorzichtig boog ik voorover en sloeg ik mijn armen om haar heen. Mijn lichaam begon licht te trillen. Ik kon hier wel overheen komen. Ze had me echt geen pijn willen doen. Waarom zou ze erover liegen? Als ze me echt pijn wilde doen was het nu makkelijk genoeg.

Mia keek naar hem en glimlachte zwakjes om zijn armen om haar heen. Het voelde fijn en bijna alsof hij haar weer vertrouwde. Maar de rilling die weer door zijn lichaam heen ging kon niet veel goeds betekenen. Haar armen sloten zich ook om hem heen en ze keek even in zijn ogen. Waarom werd hun niet iets goeds toe gewenst? Steeds maar weer kregen ze dit. Ze probeerde te helpen maar deed het ook zo vaak verkeerd.

Jace
Ik voelde haar armen om me heen en ik ontspande een beetje. Ik keek haar aan en drukte een kusje op haar wang. 'Het spijt me.' fluisterde ik tegen haar. Misschien zou ze nu verward zijn, maar ik voelde me oprecht schuldig dat ik zo makkelijk te kwetsen was. Ik bleef haar aankijken en ik trilde al veel minder. Het was nog steeds een beetje wennen, maar ik vertrouwde haar. Ze had me alleen tijdelijk uitgeschakeld.