ORPG} I can't fight this anymore.

Met Michelle.

Lucy Morena ~ 19.

Spoiler:

Noah Carabel ~ 21.

Spoiler:

Mia Luniere - 20.

Evan Leandro - 21.

Samen met vele andere soldaten, liep Evan naar de kant van de vijand. Hij wist dat hij er samen met hen al veel gedood had. In zijn ooghoeken zag hij iemand staan, naast een klein gebouw. Net wanneer hij zijn wapen erop richtte, werd hij door hem neergeschoten. Hij viel achterover en kreunde van de pijn, terwijl het langzaam voor zijn ogen zwart werd. De schotwond in zijn arm was groot, maar hij kon echter wel van geluk spreken dat hij niet ergens anders geraakt was.

Er kwamen steeds meer slachtoffers binnen, waarvan de meeste zwaar gewond waren. Mia werkte mee aan de slachtofferhulp. Het was verschrikkelijk hoe erg ze eruit zagen op het moment dat ze binnen kwamen. Vluchtig rende ze van kamer naar kamer om hechtingen te maken, of om iets te binden. Overal op haar lichaam was bloed gespat, maar daar raakte ze steeds meer aan gewend. Het voelde goed wanneer ze mensen kon helpen, die onwijs veel pijn hadden. Ze haalde haar plastic handschoen langs haar voorhoofd om een plukje haar weg te schuiven dat voor haar oog begon te hangen, wat een dun streepje bloed op haar voorhoofd veroorzaakte.

De tocht was lang en zwaar geweest, waardoor Noah moeite had om zich nog te concentreren. Echter zorgden de schoten achter hem ervoor dat hij wel door moest gaan. Hij had gemerkt dat hij Evan kwijt was geraakt, maar hij kon daar niet te lang bij stil staan. Zijn geweer hing geladen over zijn schouder terwijl hij een steegje in liep. Hij bleef stil staan toen hij de bekende klik van een geweer dat geladen word hoorde en liet zich op de grond vallen. Een fractie van een seconde te laat realiseerde hij zich toen hij de brandende pijn in zijn schouder voelde, waarna er vlekjes voor zijn ogen begonnen te dansen.

Er werd met spoed een soldaat binnen gedragen en het werd Lucy snel uitgelegd wat hij had. Een schotwond in zijn bovenarm, de kogel zat er nog in en het moest er zo snel mogelijk uit. Ze knikte en keek toen naar zijn gezicht, hij was waarschijnlijk zijn helm verloren. Maar Lucy vond iets anders en ze sloeg een hand voor haar mond. Die sukkels hadden iemand van de tegenpartij binnen gedragen. Met een frons keek ze naar het lichaam, ze kon hem toch niet laten sterven? Met een zucht greep ze de mouw van zijn uniform vast en begon het tot boven de wond af te knippen.

Een jonge soldaat werd met brancard en al naar binnen gebracht. Mia was degene die hem moest helpen met een schotwond in zijn schouder. Er werd haar ook verteld dat de kogel er nog in zat, en die er zo vlug mogelijk uit moest. Ze bracht hem naar een aparte kamer en begon al meteen met het afknippen van zijn mouw, totdat ze bij zijn schouder kwam. Na een korte duur wist ze de kogel eruit te halen, en maakte ze de wond schoon waar ze nog verband omheen deed. Zonder nog echt te weten dat het een soldaat van de tegenpartij was.

Het had even geduurt voordat Evan weer in de echte wereld terug kwam, maar hij was immers blij dat hij het overleefd had. Een jonge meid stond naast hem zijn wond te genezen, die hij met spleetogen bekeek. Maar dat was dan ook iets wat hij nooit kon laten. Toen viel het hem pas op dat hij bij de tegenpartij in een soort van ziekenhuis lag. Hoe kon dat gebeuren? Langzaam gingen zijn ogen naar het plafond waar hij een tijdje naar lag te staren. Hij dacht aan Noah, waarvan hij niet wist of het wel goed met hem zou gaan. Maar hij wist dat hij positief moest blijven, en dat hij hem vast wel later op de dag zou treffen.

Gefrustreerd keek Lucy naar de jongen die bijgekomen had. Ze had op het moment geen verdovende middelen meer dus hij zou maar even op zijn tanden moeten bijten. Met haar vingers hield ze zijn wond open en duwde een tang erin die daar voor bedoeld was. Lang zou hij het vast niet volhouden voor hij het op schreeuwen zou zetten, wat zoals ze al had verwacht, zat de wond zeer diep.

Noah probeerde dapper zijn zicht te behouden en langzaam maar zeker begonnen de vlekjes weer weg te nemen. Hij kneep zijn ogen samen terwijl hij probeerde te zien waar hij was. Een witte ruimte verblindde hem en vaag zag hij de gelaatstrekken van een meisje. Even begon zijn hoofd weer te tollen en een kreun rolde over zijn lippen toen hij een steek in zijn schouder voelde. Waar was hij?

Evan voelde een paar zachte vingers bij zijn wond en niet veel later een tang die erin geduwd werd. Met zijn ogen inmiddels gesloten, schreeuwde hij het uit van de pijn. Het leek wel alsof iemand hem met opzet wilde pijnigen. Hij knarste kort met zijn tanden en probeerde zich in te houden. Het deed ongelooflijk veel pijn.

Mia maakte het laatste stukje verband dicht waarna ze kort naar de jongen keek. Net wanneer ze weg wilde lopen, zag ze op de broek van de jongen het teken van de tegenpartij. Fronsend en klaagzangend keek ze om zich heen. Maar niemand was in de buurt. Hoe konden ze zo stom zijn om iemand van de tegenpartij hierheen te brengen? Zij verdienden geen hulp.