{OURPG} De Renaissance

Ja, voor degenen die weten enzo. Laten we zelf allemaal ffies een lijstje bedenken, of stel je personage voor als jij dat graag wil.


Mijn personage:

Naam: Sergio Alexandro Romano
Leeftijd: 17 jaar
Innerlijk: Wie is Sergio, de jongen met de lichtblonde haren en de prachtige groene ogen? Dat is lastig uit te leggen, want Sergio’s grote probleem is dat hij liever zichzelf niet is. Hij is liever iemand anders, iemand die door andere mensen aardig gevonden wordt, iemand die vrienden heeft, iemand die populair is bij de meisjes. Maar dat alles heeft Sergio niet. Niet omdat hij niet aardig is – hij is een van de liefste personen die er waarschijnlijk zijn – maar omdat hij simpelweg zichzelf niet wil zijn. Hij denkt dat de echte Sergio niet goed genoeg is, denkt dat als hij zichzelf zou zijn hij keihard de grond in geboord zal worden. Misschien heeft het met zijn verleden te maken, misschien is hij gewoon zo. Maar ook al probeert hij nog zo stoer en cool te doen, meestal kijken mensen dwars door hem heen. Sergio is goudeerlijk, kan niet liegen, zal nooit iets door vertellen. Een ideale vriend zou je zeggen, maar toch heeft hij iets wat andere mensen afstoot. Wat het is? Geen idee. Waarschijnlijk het feit dat hij zichzelf niet accepteert zoals hij is, dat anderen het daardoor ook niet doen. Arme Sergio heeft dit echter niet door en blijft krampachtig zich als iemand voordoen die hij niet is. Het is zielig, maar aan de andere kant is het grappig om te zien hoe hij stoer probeert te doen. Zal hij kunnen accepteren dat hij gewoon niet zo is?
Uiterlijk: Niet erg gespierd, blond haar dat in warrige plukken om zijn hoofd valt, lichte huidskleur, draagt vaak t-shirts of polo's. Hij heeft opvallende groene ogen.
Baan: Sergio is in dienst bij een kunstenaar en zorgt voor de verf, voor de doeken en al dat soort zaken. Hij is een soort knechtje, ook al heeft hij de droom om ooit zelf kunstenaar te worden.
Door: Sacha

Spoiler:

Hoi, mijn naam is Fay en ik ben zeventien jaar oud. De meeste mensen die mij goed kennen zullen me omschrijven als een verlegen meisje met een groot hart. Ik probeer altijd iedereen te helpen en advies te geven zo goed als ik maar kan. Ik hou van teksten schrijven en leren, ik vind het interessant om dingen over de wereld en de mensen te weten te komen. Mijn fluit is heilig voor me en ik kan echt uren lang van muziek maken genieten. Ook houd ik van zingen, maar dat weet niemand van me want ik durf nooit te zingen waar iemand bij is. De meeste mensen die mij niet echt kennen zullen mij omschrijven als stil en een leergierig, omdat ik graag leer en omdat ik niet zo veel durf te zeggen. Maar als ik met vriendinnen ben praat ik ze de oren van hun hoofd. Mijn lange lokken vallen meestal losjes op mijn schouders en ik heb best wel grote ogen. Ik ben niet lang en niet heel klein, ik ben namelijk 1 meter 68 lang. Mijn vader is een belangrijk zakenman en zelf schilder ik. Maar omdat vrouwen geen schilderijen mogen uitgeven zet ik er altijd zijn naam onder, zodat we geen problemen krijgen en ik mijn passie kan blijven uitoefenen.

Naam: Mio Di'Valentino
Leeftijd: 21 jaar
Over Mio's leven : Mio is altijd al het goudhaantje geweest. Het maakte niet uit hoe diep hij in de put zat, hij werd er altijd weer door geluk uit geholpen. Hij is simpel opgevoed, en heeft jaren op de straten gewoond, maar inmiddels is de luxe waarin hij nu leeft hem naar het hoofd gestegen. Het wantrouwen dat ooit zich verstopt hield in zijn blik heeft plaats gemaakt voor minachting en ijdelheid. Nog slechts kleine gewoontes wijzen er op hoe Mio ooit heeft geleefd. Als een uitgemergelde straathond heeft hij rondgezworven naar stukjes eten in de donkerste plekken van de stad. Hij heeft stoep hoeren en hun klanten beroofd van hun geld en eventueel ook het eten dat ze bij zich droegen en schrompelden zich een weg langs de vervuilde rivier de Tiber opzoek naar dode vissen, of magere katten wiens wankelen pootjes niet meer sterk genoeg waren om ze te dragen en hun nageltjes te bot waren afgesleten om zich nog tegen de hongerige tiener te verzetten. Ja, hij heeft het net zoals honderden andere dak en werkloze verschrikkelijk gehad, dingen gedaan waarvan hij nu huivert en zijn rug toekeert. Hij zou het het liefst vergeten, maar dat kan niet. De wanhoop die hij toen heeft gevoeld, en dan vooral op "die avond" is nooit meer uit zijn ziel te bannen. Op het moment dat hij dacht dat hij het leven zou laten is hij gevonden door een van de invloedrijkste schilders van het moment. Demio Sufassi. Hij schildert prachtige dingen, aan de realiteit verbonden maar toch altijd wat mooier gemaakt dan het echt was. Demio reist van Palazzi naar Palazzi, en at aan tafel met zijn klanten; de hoogste heren van Rome. Hij zorgde goed voor Mio, kleedde en voedde hem. In ruil daarvoor poseerde Mio. Uren heeft hij stil gezeten ter wel Demio lijnen trok op witte of gele canvassen, een van zijn hulpjes toeblafte meer verf te halen, en in tal van rare poses heeft hij gestaan. Met de meest ingewikkelde dynamische kostuums. Er gaan veel geruchten om Mio en Demio de rondte, maar het tweetal wuift die allemaal knikkebollend weg. Jaloezie speelt een achterbakse, maar grote rol in de wereld van de schilderaars - de "nieuwe makers"- van Rome.
Mio is een ijdele jongeman, en hij mag er ook wel zijn. Als dat niet zo was, dan zou Demio hem nooit hebben omgetoverd tot zijn model. Diep vanbinnen is er nog wel een beetje onzekerheid in Mio, onzekerheden over zijn leven. Wat hij hierna moest doen. Over zo'n drie jaar zou Demio wel op hem uitgekeken zijn, en dan zou hij weer op straat staan, op katten jagen. En dat is nog maar het minste wat Mio nooit meer wil doen.

Volledige Naam: Lorainne Alivia Jenessa
Roepnaam: Lorainne [Uitspraak: Lorenne]
Leeftijd: 18
Karakter: Lorainne kan blij zijn met alles wat haar geschonken is, zou kunnen opscheppen over het feit dat ze zoveel meer heeft dan de meeste anderen. Meer dan bij andere zijn de dingen haar komen aanwaaien, haar overkomen, maar voor ook genoeg heeft ze zelf hard gewerkt, maar dat lijkt iets wat de mensen in haar omgeving niet lijken te geloven. Haast een ieder uit haar omgeving denkt dat ze zal zijn als hoe haar vader is, zelfingenomen, enkel en alleen om zichzelf gevend. Het is een geluk dat de man een goed schilder is, anders zou er niemand zijn geweest die de moeite deed een schilderij van hem in bezit te weten krijgen, misschien komt het door het rijkdom dat hij vergaart heeft of heeft het een andere reden dat de man zo is, maar mensen vergissen zich als ze denken dan Lorainne zo is. Ze zou het niet over hart kunnen krijgen een dakloos persoon voorbij te lopen zonder deze wat te schenken, ze zou graag helpen, maar zelden laat iemand het toe wanneer ze haar hulp aanbied. Ze zal nooit over haar rijkdom, of dat van haar vader eigenlijk opscheppen, zal zich nooit boven iemand stellen, weet dat uiteindelijk een ieder het zelfde is, wanneer deze hetzelfde bezat. Mensen lijken vaak niet te snappen hoe hard ze wil werken, heeft moeten werken voor wat ze bereikt en wil bereiken.
Uiterlijk: Lorainne heeft ogen diep bruin gekleurd, gekleurd als de donkerste, puurste chocolade die er zal zijn. Een fijn gezicht, een huid die romig,warm gekleurd doet lijken. Lange lokken die tot haar middel doen reiken, die in een lichte slag over haar schouders vallen, bruin gekleurd, lichter als haar ogen, donkerder dan haar huid. Bij haar kruin doen de lokken donker lijken, al zullen deze altijd lichter gekleurd zijn als haar ogen, steeds lichter gekleurd zullen de lokken worden wanneer ze verder naar beneden doen reiken. Ze is lang voor een vrouw, heeft aan slank gebouwd lichaam, met prachtig, haast perfecte rondingen. Haar vingers zijn langs, slank, perfecte vingers als pianiste.
Extra: Ze is dochter van een schilder, die zijn schilderijen worden aanbeden door genoeg mensen, zeker niet veel, niet boven vele honderdtallen. Het zijn er echter genoeg om in een statig, groot huis te kunnen wonen, een huis waar sommige mensen van zullen dromen. Ze zal er nooit over opscheppen, zal altijd liever gelukkig dakloos zijn, dan ongelukkig met een grote som geld in haar bezit. Als klassiek pianiste oefent ze vaak uren achter de vleugel die haar geschonken is en soms wordt haar aangeboden te spelen ergens, maar vaker doet ze dit privé, alleen. Wanneer ze een mogelijkheid ziet wijkt ze een moment af van het klassiek, speelt ze wat haar wordt ingegeven en zingt ze daarbij. Behalve het talent om de piano te kunnen spelen als Mozart haast is haar een stem geschonken die betoverend kan klinken. Maar over al dit zal ze nooit durven op te scheppen, in tegenstelling door haar zelfingenomen vader. Haar moeder is overleden toen ze net vijf jaren oud was.

Spoiler: