RPG} Finding someone to love.

Met Sacha.

Gabe Maya Morgane

Spoiler:

Stan Schrøder

Spoiler:

Nerveus zat hij op de brede zitting van de iets te over comfortabele vliegtuigstoel. Alles was tiptop geregeld door Tobias - dat moest Stan toegeven. Het kon ook niet anders, want Tobias motto was zoiets als "Als je het doet, doe het dan goed!". En dit was ook een speciale reis, en het begin van een speciale vakantie. Alle reden om het eens goed aan te pakken, want dit was de laatste. De laatste en de eerste, en als Stan daar over na dacht draaide zijn maag om, en werden zijn ogen vochtig. Natuurlijk, hij had zich hier op voorbereid, maar het had ook zoveel anders kunnen zijn. Voor Tobias dan. Die had elk jaar met pa en ma op vakantie kunnen gaan, en een hond kunnen nemen en daarmee door het bos banjeren, en hij had in een band kunnen spelen of op een sport kunnen gaan en nog populairder kunnen worden dan dat hij eigenlijk al was geweest, en nog steeds is - aan de smachtende blikken van alle vrouwen onder de vijfenvijftig in de coupe te zien. Maar zo was Tobias niet geweest, hij was een ware broer geweest en had hem altijd ondersteund. Elk ziekenhuis bezoek was hij mee geweest en elke dag had hij uitgebreid en opgewekt zijn dag beschreven als Stan er naar had gevraagd. Zelfs als hij zich zelf slecht voelde, wist hij het zo te brengen dat hij zijn broertje die zich lichamelijk nog veel slechter voelde een zorgeloos en gelukkig gevoel kon geven. Daarom was Tobias ook de gene geweest die zijn armen om hem heen had geslagen als een gebroederlijk gebaar in zijn schouder had geknepen toen hij zijn ogen aan het stuk huilen was, en zijn knieën weeïg aanvoelde, toen er maar een gedachten door zijn hoofd kon gaan. Ik ga dood. Ik ga dood. Hij had het uit gesnikt, "Tobias.. Ik ga dood. Man, ik ga echt dood.." Dat was het moment geweest. Het was snel besloten geweest. "Dan gaan we weg. Dit weekend. Naar Argentinië."
Nog zoiets dat bewees dat Tobias de gene was die zijn broertje het allerbeste kende van de hele wereld. Al van zijn zevende hield Stan een boek bij, waarin hij plaatjes plakte van alle landen en de plekken op de wereld waar hij nog echt eens heen wou gaan. Argentinië stond op een. Het land straalde vrolijkheid uit, de vrolijkheid die Stan maar zelden had gevoeld.
Hij had een geplastificeerd papier in zijn handen, en bestudeerde de simpele tekeningetjes en makkelijke gebruiksaanwijzingen er onder. Het viel hem op, dat er altijd lachende hoofdjes waren getekend in de poppetjes. Zelfs bij de beschrijving van "Wat te doen als het vliegtuig neerstort in zee". Hij hoorde hoe Tobias in de grote rugtas graaide die hij nog op zijn schoot had staan - te koppig om hem op te borgen voordat ze werkelijk in de lucht waren - en een zakje met chocochipcookie's uithaalde die ze vanmorgen in een kiosk hadden gekocht. "Nou, broertje. Heb je er een beetje zin in?" Tobias stak een koekje in zijn mond en klopte Stan even bemoedigend op zijn schouder. "Eerste keertje vliegen." Stan grijnste en pakte ook een koekje uit de zak. "Eerste keertje buitenland." Hij was blij om uit Denenmarken weg te gaan voor een tijdje, even wat nieuws. Niet dat hij veel had gezien van zijn geboorteland, maar hij had wel genoeg van die koude winters waarin hij zelfs in zijn verwarmde ziekenhuiskamer kou moest lijden. Even later borg Tobias de tas op in het bagagevak boven hun hoofd, en klikte de twee broers hun gordels dicht. Het vliegtuig maakte vaart, en steeg de ijzige lucht in. Weg zou hij zijn. Voor twee weken, om daarna terug te komen. Om daarna nooit meer terug te komen.. Maar dat kwam later.

Met snelle passen liep Gabe door Buenos Aires, terwijl ze haar tas over haar schouder gooide. Een zonnebril stond op haar neus die de zonnestralen van de vroege ochtend tegenhielden. In haar hand hield ze een papiertje waar het dagschema op stond. Er zou een nieuwe groep aankomen op het vliegveld, over precies een uur. Snel wierp ze een blik op haar horloge die aangaf dat de taxi die ze gebeld had er al moest zijn. Ze liep over Puerto Madero, de haven van Buenos Aires, waar ze de gele taxi al zag staan. Ze stapte in en mompelde wat woorden waarna de taxichauffeur gas gaf. Het was een half uur rijden naar het vliegveld en Gabe was erop gebrand om altijd op tijd te zijn. Haar motto was dan ook; liever een half uur te vroeg dan een minuut te laat. Toch had ze een hekel aan haastten, daarom zorgde ze er ook voor dat alles precies was uitgestippeld, zodat ze zich nooit druk hoefde te maken. Met een zucht stopte ze de dagschema in haar rugtas om vervolgens uit het raampje te staren van de taxi.