OURPG] Here we are again.

Spoiler:

Met een kalm gebaar deden de handen in de zakken van de vaal gekleurde jeans glijden, een zucht deed langs de ruwe lippen ontsnappen terwijl de voeten, in laarzen gestoken klein gevormde kiezels weg deden trappen. Het zachte geluid van de kiezels maakte dat er geen stilte was, geen werkelijke stilte. De licht rood gekleurde lokken vielen langs het gezicht, rood gekleurde lokken, waar enkele witte zich door deden mengen. De grijs gekleurde ogen deden licht twinkelen, maar niet doordat hij zich vrolijk, opgelaten deed voelen, nee simpelweg omdat de zon die op zijn gezicht deed vallen ze aan het schitteren maakte. De blik deed kil staan, een blik die standaard in zijn ogen te vinden was, niet altijd, maar waarschijnlijk zou een groot deel van zijn leven met die blik gevuld zijn. Opnieuw deed een zucht zich langs zijn lippen ontsnappen, terwijl hij over de binnenplaats deed slenteren die tot het kasteel deed behoren. Nog steeds deed hij met zijn voeten de kiezels wegschoppen die zich op zijn pad deden bevinden. Een moment liet hij een hand uit zijn zak glijden om die naar zijn riem te verplaatsen, een riem waar een aantal klein gevormde dolken zich deden bevinden, te samen met een bundel met werpsterren. Op zijn rug deed een zwaard zich bevinden.

Spoiler:

Ze hield de teugels beet, die aan het halster van het paard vast zat, waar ze net op had gereden. Ze reed sinds een tijdje, en probeerde iedere dag wel te rijden. De kortste weg naar de stallen, was simpelweg over de binnenplaats. De hoeven, maakten duidelijk geluid op de kinderkopjes, die overal op de binnenplaats waren gelegd. Ze trok veel aandacht, al had ze dat normaal ook wel gedaan. Al was haar kleding niet echt opvallend. Ze droeg een donkerblauw jurkje, met een zwart lint wat om haar middel was vastgemaakt. Ze haatte het, om in rokken of jurken te rijden, maar een broek was geen optie. Zwijgend, liep ze verder over de binnenplaats, met het paard achter haar aan.

Spoiler:

Verborgen zat hij, verborgen voor het licht. Al dagen, misschien wel weken was hij al daar. Hij kon er zijn rust vinden. Als een klein konijntje die zich in zijn holletje verstopte. Maar hij was niet bang, hij was gewoon leeg. Hij had zijn gedachtes leeg gemaakt. Dat deed hij eens per maand. Nu kon hij alle stress weer aan die op hem af kon komen. Hij wist, als hij dit niet deed hij dan woedeaanvallen zal krijgen. Hij stond op en liet zich omhoog houden door de koele wand van de grot. Enkele druppels lieten zich neervallen op de ijskoude grond van steen. Wankelend liep hij naar de ingang van de grot. Bijna was hij over een kiezel gestruikeld maar hij kon nog net zijn evenwicht bewaren. Hij stapte op het lange groene gras dat vochtig was door de nacht. Toen hij richting het bos liep zag hij de voetsporen die hij in het gras achterliet. Kleine grassprietjes sprongen omhoog en langzaam vervaagde de sporen weer. Zo vervolgde hij zin reis weer terug naar het kasteel, waar hij nog maar zelden was. Hij voelde zich vertrouwd in de grot ook al is het warme bedje in het kasteel ook niet verkeerd. Maar het enige wat hij nu kon doen was ademhalen, de frisse lucht proeven. En doorlopen.

Het geluid van de hoeven die de stenen deden raken leek hij niet op te merken, in het algemeen leek hij niet veel van zijn omgeving te merken, leek. Eerder deed hij aandacht er simpelweg niet naar verplaatsen, nam hij de moeite niet te kijken wie met paard deed naderen. Met kalme passen deed hij over de binnenplaats slenteren, tot hij een boom deed bereiken, een boom die nog redelijk leek te interesseren. Rustig liet hij zijn lichaam tegen de boom leunen, voelde hij hoe het zwaard tegen zijn rug deed drukken, doordat deze tegen de boom werd gedrukt. Opnieuw, alweer deed een zucht langs zijn lippen ontsnappen. Zijn handen hadden zich weer in de zakken van de jeans laten glijden, met een lege, kille blik deed hij wat voor zich uit kijken. Dit alles deed hij uit pure verveling, die samen kwam met geen enkele zin iets uitvoeren, wat maakte dat de verveling dus ook niet weg zou drijven. Rustig liet hij zijn hoofd naar achteren rusten, tegen de boom. Hij wenste dat er wat gebeurde, iets waar hij wel de energie zou willen opbrengen.

Ze liep verder met nog steeds het paard achter haar aan. Het was vrij rustig op de binnenplaats, al was het in de namiddag. Haar blonde haren, waaiden alle kanten op, ondanks ze het in een staart had. Met haar hand veegde ze enkele lokken haar weg, die het gelukt was om voor haar gezicht te vallen. Met haar hand, ging ze over de neus van het paard. Ze merkte dat deze onrustig was om iets, en ze keek naar de lucht. Grijze wolken pakten zich samen. Onweer waarschijnlijk. De stallen, lagen een end verderop en ze zou nog wel even door de buitenlucht moeten lopen. Als het echt zou gaan onweren, zou ze te paard wel verder gaan. Haar ogen gleden opnieuw over de binnenplaats. Enkele mensen liepen vlug heen en weer om de laatste dingen te doen.

Zijn stappen herhaalde zich totdat hij bij de bosrand was. Een prachtig bruin paard was met een goud touw vastgebonden. Hij voelde hoe het miezerde, hoe het vocht op zijn gezicht kwam. Zijn witte pieken waaide met de frisse wind mee. Ze leken te golven. Maar toen hij achter het paard stond leek het gewoon te hangen langs zijn gezicht. Het was nat door de regen. Zijn ijsblauwe ogen had hij gericht op het paard. Hij maakte het touw met een soepel gebaar los en rolde het op om het vervolgens aan de haak te binden die op het zadel zat. Hij aaide het paard op de neus en ging daarna voorzichtig erop zitten. Wat verlangde hij naar een ritje door het bos, in de regen. Als het maar niet ging onweren. Hij pakte de teugels en schopte zachtjes op het paard zijn buik. Het paard kwam in beweging en galoppeerde rustig door het bos. Langs de bomen. Regen spatte in zijn gezicht maar het maakte hem niet uit. Hij voelde zich vrij. Hij was op weg naar het kasteel om zijn paard weer daar in de stal te zetten. Toen hij bijna bij de stallen was ontdekte hij nog een paard, Het paard kwam hem bekend voor. Amy. Toen zag hij het pas, Amy liep ernaast. “Hoi” zei hij zacht. En hij liet zijn paard tot stilstand komen. Hij stapte van zijn paard af en hij keek haar aan. “Ehmm.. Hoe is het?” zei hij zacht. Hij wist even niet wat hij moest zeggen. Wat hij moest doen.

Voor vele was pure verveling dodelijk en op het moment wenste hij dat het dodelijk was, dat zou beter zijn dan het eeuwige niets doen wat hij nu deed uitvoeren, maar de zin om ergens energie voor op te brengen had hij simpelweg niet. Opnieuw, alweer deed een zucht zich langs zijn lippen vloeien, het enige waarvoor hij de energie opbracht, aangezien dit weinig moeite deed kosten. Momenten verstreken, terwijl hij op merkte hoe het was begonnen met miezeren. Hij voelde hoe zijn lokken nat werden en tegen zijn gezicht deden plakken, met een geïrriteerde blik deed hij deze wegvegen, om zich vervolgens van de boom te duwen. Hij het besluit genomen, te proberen wat te trainen, de kortste weg richting zijn trainingsplek was langs de stallen. Nu was het niet werkelijk zijn trainingsplek, maar zo deed hij het noemen, aangezien hij nooit een ander had aangetroffen op de plek. Met kalme passen deed hij richting de stallen slenteren. Zijn kille blik bleef hangen bij de persoon die het eerste in zijn gezichtsveld kwam, Allen Walker. Hij kon het niet laten om op een gemaakte, sarcastische toon de man te begroeten. “Goedendag Allen.” Het was gewoon haast vast te grijpen, je kon gewoon voelen dat de woorden alles behalve gemeend waren. Hij zou de man nooit een werkelijke goedendag wensen. Een licht spottende lach lag om zijn lippen, zonder dat er werkelijk reden was tot deze spot.

Ze keek op, toen ze een stem hoorde die tot haar gericht was. Ze bleef staan, en keek naar de gedaante op het paard. Allen. Haar ogen keken hem onderzoekend aan, ze vroeg zich af wat hij hier deed. "Hallo." Ze bleef hem aankijken wanneer hij van het paard af stapte. Een zwakke glimlach was om haar lippen te zien, toen Allen vroeg hoe het met haar was. "Prima. Met jou?" Ze snapte niet, waarom hij zo zacht praatte. Het was heus niet gevaarlijk om met haar te praten. Ze draaide zich om, toen ze een nieuwe stem hoorde, die blijkbaar niet tot haar gericht was. Ze keek in de richting van Elias, die haar op een vreemde manier niet opgemerkt had. Ze rolde met haar ogen, waarna haar ogen versmalden. Ze pakte de teugel die ze beet had, wat steviger beet om vervolgens met snelle passen verder te lopen richting de stallen. Zij, mochten het rustig verder uit vechten.

Allen keek haar koeltjes aan. Nooit praatte hij hard. Hij was nooit spraakzaam geweest, alleen als hij boos was. Of als hij echt iets kwijt moest. "Met mij gaat het ook wel goed.." zei hij iets harder dan eerst. Hij merkte dat hij wel erg zacht praatte. Het regende nog steeds een beetje en even schudde hij zijn haar terug op zijn plek. Maar vervolgens viel het weer als sliertjes naar beneden. Een vermoeide zucht rolde over zijn lippen toen hij een stem hoorde, een stem vol sarcasme. "Goedendag Elias, Lekker weertje hé?" zei hij spottend en vol sarcasme terug. Hij keek hem met een schamper lachje aan. Daarna merkte hij hoe Amy wegliep. Hij pakte zijn paard en liep vervolgens achter haar aan. "Amy, wacht nou even.." zei hij hard. en hij zuchtte weer. "Ik loop wel even met je mee.." zei hij zacht toen hij vervolgens naast haar stond. "Ik moet mijn paard tenslotte ook op stal zetten" zei hij met een glimlach. Hij had haar snel ingehaald. Verder besteedde hij geen aandacht meer aan Elias. Hij liet hem maar diep in zijn opmerkingen wegzakken.

Pas nadat de woorden, druipend van sarcasme over zijn lippen waren gerold deed hij de vrouw in het bijzijn van Allen opmerken, Amy. Het rollen van haar ogen maakte dat een geamuseerde lach zijn lippen verliet, hij volgde de bewegingen die ze maakte, zag hoe ze de teugel in haar hand nam om weg te lopen. Vervolgens deed zijn aandacht weer getrokken worden door de man, Allen, die tegen hem sprak. Met het zelfde sarcasme waarmee er tegen hem gesproken was, door hem in ieder geval. “Heerlijk.” Was het simpele woord wat als antwoord deed dienen op de woorden van Allen. Met een kalm gebaar deed hij door zijn vochtige lokken strijken, terwijl hij de bewegingen van het tweetal bekeek. Licht rolde hij met zijn ogen op het moment dat Allen, Amy achterna ging, de man was te voorspelbaar in zijn ogen. “Tuurlijk Amy, ik zou ook weg lopen als ik in jou positie verkeerde. Weg lopen is door jou ogen altijd de beste oplossing, niet?” Op kille toon deed ieder woord de ruwe lippen vloeien, het was een dag dat het hem niet deed schelen hoe hij tegen andere deed spreken. Hij had geen zin de energie op te brengen, beleefd te antwoorden, zelfs niet wanneer hij tegen Amy sprak.

Ze bleef opnieuw staan, toen ze de stem van Allen hoorde die zei dat ze moest wachten. "Best." Haar stemming was in één keer verpest door verschillende dingen. Het werd alleen maar erger, toen ze de opmerking van Elias hoorde. Ze draaide zich om, en keek hem aan. "Autsj, that hurts." Ze rolde opnieuw met haar ogen waarna ze met snelle passen verder liep naar de stallen. Ze zette het paard in een van de boxen en verloste het dier van zijn hoofdstel en zadel. Nog steeds was ze geïrriteerd, maar ze nam zich voor er niet verder op in te gaan. Al wist ze, dat een van hun haar achterna zouden komen.

Allen hoorde de zin van Elias. Aan één kant had hij gelijk, en hij wist dat hij als een hondje achter haar aanliep. Maar toen hij de reactie van Amy hoorde bleef hij staan. Hij kon haar niet troosten, ze was koppig. Ze zou hem afsnauwen. Dus hij bleef staan. Toch moest hij iets zeggen. Hij kon het niet laten gaan. Maar hij was stil en liep langs hem heen weg met zijn paard. om vervolgens toen hij langs hem liep nog iets te zeggen. "Bij jou komt er echt niks aardigs uit hé?" zuchtte hij vermoeiend en daarna liep hij weg. Hij hoefde geen reactie terug, als het maar doorgedrongen was. Hij was dan misschien duister, maar dat hoefde niet te betekenen dat hij zomaar iedereen mocht afsnauwen. Hij snapte dat hij zo tegen hem deed maar gelijk zo tegen Amy te doen vond hij raar, aangezien Elias toch van haar hield. Maar hij schudde de gedachte weg. Hij zou naar het kasteel gaan. Hij liep langs de stallen. Bij een stal op de hoek stopte hij en hij opende rustig het hek om vervolgens het paard er in te zetten. Hij liet het halster en zadel van het paard afglijden om die vervolgens aan de haak te hangen. Daarna liep hij de stal uit en deed het hek weer dicht. Om vervolgens weer zijn weg te maken richting het kasteel.

Ongeïnteresseerd deed hij met zijn ogen rollen bij het horen van de woorden die over haar lippen deden ko-men, voor een moment deed het hem niet interesseren dat ze weg liep. Een moment nam hij de moeite niet haar achterna te gaan, vanwege het feit dat hij wist dat Allen haar zou volgen. De jongeman was soms te voor-spelbaar, kalm was hij op de plek blijven staan, waar hij alle tijd al had gestaan. Vanaf dat punt deed hij het tweetal bekijken, volgde hun bewegingen. De jongeman was nog enkele momenten na de woorden van Amy blijven staan, momenten waarin Amy zich naar de stallen had gehaast. Hij zag hoe Allen na deze momenten in beweging kwam, langs hem naar de stallen liep, ook de woorden die over zijn lippen deden vloeien konden hem niet interesseren. In andere stemming had hij de jongeman wel iets toegesnauwd, hem iets gedaan, maar dit maal niet. Rustig bleef hij op de plek staan, keek hij naar het pad dat naar de stallen deed lijden. Pas op het moment dat hij vanuit ene ooghoek deed opmerken hoe Allen naar het kasteel koers zette, zette hij zichzelf in beweging. Met kalme passen deed hij richting de stallen lopen.

Haar ogen schoten vuur, toen ze zag dat Elias zijn ogen rolde toen hij hoorde wat ze zei. Heel ergens had ze zin om Allen te slaan, die haar achterna kwam. ze betrapte zichzelf erop dat ze een zucht van verlichting slaakte, toen ze het geluid van de hoeven van zijn paard een andere kant op hoorde gaan. Ze was nog steeds even geïrriteerd en met harde slagen borstelde ze het vuil van het dier. In haar hoofd speelde ze nog vele keren hetzelfde af. Ze werd er gek van, dat iedereen in een rot humeur was. Eerst, was haar humeur prima geweest maar nu kon ze iedereen die ook maar één keer iets tegen haar zei wel vermoorden. Ze schrok op uit haar gedachten, toen haar paard geschrokken een paar stappen achteruit zette. Ze zuchtte, en wreef met haar hand over de neus. De plukken haar, die ze eerst in een staart had gebonden hingen nu alweer los om haar gezicht.

Hij baande zijn weg richting het kasteel. Zijn spierwitte haren wapperde mee in het lichte briesje en de regen was gestopt. Hij liep door de grote poorten van het kasteel. Hij zetten zijn natte schoenen op de tegels waar er meteen een moddervlek onstond. Het maakte hem niet uit. Langzaam liep hij richting zijn kamer. Het was dichtbij de poort dus hij was er vrij snel. Toen hij voor zijn deur stond liet hij zijn hand rusten op de gouden deurknop. Hij staarde ernaar en dacht na. Daarna had hij zijn weg uitgestippeld naar de kamer van Amy. Waarom? Hij wist het niet. Hij voelde zich gewoon een beetje eenzaam alleen in zijn kamer. Misschien kon hij haar een beetje opfleuren. Toen hij uiteindelijk zijn weg had gemaakt richting haar kamer stond hij voor de deur. Hij liet zijn hand over de deurknop glijden en opende de deur voorzichtig. Licht kraakte de scharnieren. Daarna liep hij naar binnen en sloot hem weer. Zijn blik gleed over de ruimte en bleef hngen bij de loungebank. Daarna ging zijn blik naar de koelkast. "hm.." mompelde hij in zichzelf en hij liep naar de grote witte kast. Hij opende de deur en keek wat er te vinden was. "Da's niet veel.." zei hij zuchtend en hij sloot de koelkastdeur weer. Daarna keek hij naar een kast en opende het deurtje. "Hebbes..." En hij pakte de fles wodka uit het kastje. Hij maakte de fles open en goot de drank in een glas die op het aanrecht stond. Daarna zette hij de wodkafles weer terug en maakte hij het gemakkelijk door uitgebreid op de loungebank te gaan zitten.

Een lach deed over de ruwe lippen rollen, een lach die niet geamuseerd, noch vrolijk deed klinken. Slechts een holle, lege lach die er enkel was om gehoord te worden. De grijs gekleurd ogen deden kil staan, terwijl de blik uit ging naar de stal waar de jongedame zich met het paard bezig hield. Een enkel moment leek er een glimlach op zijn gezicht door te breken, alsof hij het fijn vond naar haar te kijken, hoe ze het dier verzorgde, maar de glimlach was naar haar rug, bleef voor haar ongezien. “Ik hoop niet te storen.” Er was geen sarcasme, noch emotie in de stem, wat haar wellicht deed irriteren. Hij wist dat hij haar wel deed storen, haar had doen opschrikken uit haar gedachten, al had hij dit niet direct gedaan. Het was het paard die door hem was opgeschrokken en passen weg had gedaan, wat had gemaakt dat ze was opgeschrokken. Geduldig deed hij haar reactie afwachten, terwijl hij zich naar opzij deed leunen, tegen een balk, die aan een wand toe behoorde die de stallen deed scheiden. Zijn vingers trommelden geluidloos tegen het hout.

Ze schrok opnieuw, toen ze een stem hoorde. Ze was alweer wat in gedachten verzonken. Ze draaide zich om, en haalde haar wenkbrauw op toen ze Elias zag staan. "Wat denk je zelf?" Ze legde de borstel die ze in haar hand had weg, en veegde opnieuw een pluk haar in haar gezicht weg. Er zat een bruine veeg op haar neus die ze had gekregen toen ze haar plukken haar weg veegde. “Wat doe je hier?” Haar stem klonk enigszins afstandig, ze had alleen willen zijn, niet dat iedereen achter haar aan liep. Ze keek rond, een enkele teken van Allen te zoeken. Maar ze zag niks. Zelfs nadat ze drie keer de stal rond had gekeken. Ze zuchtte en gaf het op. Ze had geen zin om te wachten op een antwoord en draaide zich weer om om daarna opnieuw de borstel te pakken en verder te gaan. Ze was alleen maar meer geïrriteerd geraakt, waardoor ze steeds hardere slagen begon te maken. Ze stopte pas, toen het dier met zijn hoofd haar gezicht aan raakte. Ze mompelde een verontschuldiging binnensmonds en legde daarna de borstel weg.

Een licht geamuseerde glimlach deed op zijn gezicht door breken bij het horen van haar stem, waar enigszins afstandelijke klank in deed klinken. Rustig deed hij haar bewegingen volgen, volgde hij hoe ze drie maal de stal, de omgeving af leek te zoeken naar een teken, waarvan hij vermoedde dat ze ergens de witte lokken van de jongeman zocht, of ergens de blauw gekleurde ogen, iets wat wees op de aanwezigheid van Allen. Hij merkte op, hoe ze zonder enig antwoord af te wachten verder met haar bezigheid ging, voelde haast de irritatie die door haar lichaam ging. Merkte het ook aan de slagen waarmee ze steeds harder het paard deed borstelen, wat ze zelf pas deed opmerken op het moment dat het dier haar deed aanraken. Een aanraking die maakte dat ze deed stoppen en iets voor hem onverstaanbaars deed mompelen, waarna ze de borstel weg deed leggen. “Niets.” Een simpel woord deed over zijn lippen vloeien. Antwoord op een vraag die al een tijd terug was gesteld. Een moment keek hij na denkelijk, na het woord, alsof hij zich bedacht, maar een verbetering op het woord volgde niet. Nog steeds deden zijn vingers om beurt het hout raken, zonder dat deze enkel geluid maakten.

Ze smeet vooral de spullen die ze had gebruikt in een bak waar ze altijd alles inlegde. Ze had het helemaal gehad, en had het liefst zin om tegen Elias uit te vallen. Maar wijselijk hield ze haar mond. Toen ze alles had opgeruimd, liep ze de box uit om vervolgens de deur weer te sluiten. Ze had het antwoord van Elias wel gehoord, maar had er niks op gezegd. “Als je hier niks te zoeken hebt kan je net zo goed weg gaan niet?” Opnieuw draaide ze zich om om met grote passen de stallen uit te lopen richting haar kamer. Boos, gooide ze de deuren dicht van verschillende vertrekken, totdat ze uiteindelijk kwam ze uit bij haar deur. Ze draaide de deurknop om, om daarna haar eigen kamer in te lopen. Verstijfd bleef ze in de deur opening staan toen ze Allen zag zitten. De deur viel nog achter haar dicht terwijl ze nog vlak voor de deur opening stond. “Wat.Doe.Jij.Hier.” Iedere woord spuwde ze bijna uit. Ze liep naar hem toe en griste de fles Wodka uit zijn handen om in het kastje te stoppen. Haar ogen schoten vuur, en ze keek hem iedere keer beschuldigend en chagrijnig aan. “Ik dacht dat ik wel duidelijk had gemaakt dat ik alleen wou zijn?” Haar ogen schoten iedere keer van Allen naar de deur, als teken dat hij gewoon weg moest gaan. En als hij het niet deed, zou hij wel een klap krijgen. Haar hand balde zich tot een vuist, haar best doen hem nu niet meteen een klap te verkopen.

Een lach deed over zijn lippen komen bij de woorden die over haar lippen deden komen, een lach die ergens geamuseerd deed klinken, maar voornamelijk leeg en hol. Met de grijze ogen deed hij haar bewegingen volgen, elke beweging liet zien dat irritatie die naar woede neigde door haar lichaam deed stromen. Rustig keek hij haar na, op zijn plek blijvend, terwijl ze weg liep, naar het kasteel, waarschijnlijk naar haar eigen vertrek. Momenten bleef hij staan, weer als daarvoor, waarna hij zich in beweging zette. Met kalme passen liet hij naar het kasteel, zijn ideeën van een poging tot trainen proberen, totaal vergeten. Niet veel wist op het moment ook zijn interesse vast te houden, alleen Amy, waarschijnlijk omdat het hem amuseerde haar zo te zien, licht amuseerde. Wanneer hij niet de bui van vandaag gehad, had hij haar proberen te sussen, maar dit was ditmaal niet zo. Zijn voetstappen deden door de lege gangen weerklinken, terwijl hij rustig richting zijn vertrek liep, tenminste tot zijn aandacht door de redelijk luide stem van Amy werd getrokken. De stem die maakte dat hij richting veranderde en naar haar vertrek liep, waar hij de deur opende. Zijn blik viel op Amy, die met gebalde vuisten deed staan, haar hele lichaam deed spreken dat ze wou uithalen. Op de bank was de jongeman met witte lokken te zien, Allen. “Sla dan, of probeer te slaan.” Hij grijnsde licht, wetend dat door deze woorden hij ook als doelwit gekozen kon worden.

Hij zat rustig op de bank met de fles wodka in zijn handen. Giechelend zat hij daar. Giechelend omdat de wodka bijna op was. Toen hij achter zich de deur hoorde opengaan draaide hij zijn hoofd om en keek vrolijk naar Amy die woedend in de deur stond. Hij hoorde haar woorden. Hij voelde de spetters speeksel op zijn gezicht en hij sloot zijn ogen en wreef het weg. Aan de spetters speeksel merkte hij dat ze niet echt blij was. Hij keek haar aan. "Ehm,, drinken, zitten en nu spetters van me gezicht halen" zei hij ene beetje geïrriteerd maar met een vrolijke ondertoon. En hij wreef de laatste spetters van zijn gezicht. Plotseling zag hij een man in de deuropening. "En wat doet hij hier?" zei hij fronsend. en hij kreeg een sluwe glimlach op zijn gezicht. "Ach, Amy.. ik snap echt niet wat je in hem ziet hoor... Hij gedraagt zich als een klein kind. Ik heb gewoon acuut medelijden met hem." zei hij en zijn ogen twinkelde van opwinding -Niet van Elias, maar van de drank-

Ze rolde met haar ogen, toen ze hoorde wat Allen zei. Ze had zin om hem echt te slaan, maar ze zou het hem niet aandoen. Zuchtend, zette ze het slot op het kastje met drank, en deed haar best hem niet te slaan. Ze draaide zich om, toen ze de stem hoorde van Elias, en heel even hield ze haar hand op, maar die liet ze daarna weer neervallen. "Ga gewoon weg, allebei. Wat moeten jullie?" Haar stem klonk geërgerd, maar ook vermoeid. ze pakte Allen op bij zijn arm, en bracht hem naar haar slaapkamer. "slaap hier maar je roes uit, ik wacht wel tot je weer helder bent." Nadat ze dat had gezegd, sloeg ze de deur dicht en draaide ze hem op slot. Daarna keek ze Elias opnieuw aan, "Ik hoop dat je van plan bent weg te gaan." Haar stem klonk enigszins hooghartig, en haar ogen keken precies hetzelfde. Ze maakte een poging tot opruimen, maar het was voor de rest zo netjes dat er niks te opruimen viel. Zuchtend, liet ze zich op de bank vallen en legde ze haar hoofd in haar handen. Ze had barstende koppijn, en had liever gewoon rust.

De woorden van de jongeman op de bank deden hem zacht lachen, zonder dat daar een werkelijke aanleiding voor was geweest, blijkbaar deden de woorden hem lachwekkend in de oren klinken. De sluwe glimlach, de woorden die volgden lieten hem verder ijskoud, normaal zouden deze woorden het vuur in hem hebben opgelaaid, normaal wel. Het was alleen zo dat hij niet in normale bui was, hij had een bui dat alles hem weinig deed interesseren, hem elk woord, elk gebaar haast koud hield. Hij merkte op hoe haar stem behalve geërgerd, ook vermoeid deed klinken, toen ze hen gebood beiden weg te gaan, waarop hij als antwoord zich door de ruimte verplaatste, om ergens tegen wand zijn lichaam laten te leunen. Hij volgde haar bewegingen, zag hoe ze de man met zich mee trok, om later zonder deze terug te keren, waarna ze hem opnieuw aankeek. Ze woorden maakte hem licht glimlachen. “Dan zal ik die hoop snel laten vervliegen, ik ben voorlopig nog niet van plan weg te gaan.” Hij zag hoe ze zich na poging van opruimen op de bank liet neerploffen, ergens in de kille ogen leek een zorgelijke blik zichtbaar. Zelfs met een bui als deze, zag hij in dat ze moe was, wist hij dat ze moe was, zag dat ze hoofdpijn had. Met een kalme passen deed hij zich door het vertrek verplaatsen, weg van Amy, om wat later met een glas water en paracetamol terug te keren. Rustig zette hij het op de tafel, zonder te spreken.

Hij merkte hoe ze de woorden negeerde. Het deed hem zachtjes grinniken. daarna voelde hij hoe hij bij zijn arm werd gepakt. "Ohh, krijgen we een gezellig nachtje?" zei hij vrolijk en hij hoorde de deur dichtklappen. "Oke! ik ben het met je eens, die grap was erg flauw!" riep hij daarna. Neuriënd ging hij op het bed zitten en realiseerde zich daarna dat hij gewoon in de kamer was gedumpt. "Woesj, ik moet me woesj uitslapen!" giechelde hij. Meestal dronk hij nooit, alleen als er iets dwars zat. Maar er was iets groots wat hem dwars zat. Amy zat hem dwars, de toekomst zat hem dwars. Hij liep met grote passen naar de deur en probeerde de deur open te laten vliegen. Zonder succes, hij duwde tegen de deur aan om hem open te doen en botste met zijn hoofd tegen de deur waardoor er een luid gebonk te horen was. "Au, me hoofd..." zei hij een beetje geïrriteerd en hij struikelde naar achter terug op het bed. "Ah, kom op Amy. Doe je ook al de deur op slot?" zei hij zuchtend en hij hoorde voetstappen. En dat waren niet de voetstappen van een vrouw. "Dus, even voor de samenvatting... Mij sluit je op in een kamer? en hem laat je gewoon vrij rondlopen?!" schreeuwde hij. "Ik dacht dat je wel beter wist" riep hij er daarna zuchtend achteraan.

Ze negeerde alles wat Allen zei, al koste het haar zoveel moeite. Ze had zin om hem te slaan, of hem haar kamer uit te gooien, maar ze kon het niet over haart hart verkrijgen om dat te doen. Wie weet wat er dan gebeurde. Ze keek Elias dankbaar aan, toen deze met een glas water en paracetemol terug kwam. Onmiddellijk nam ze de paracetemol in, om daarna haar ogen dicht te doen. Ze hoorde hoe Allen schreeuwde maar negeerde hem opnieuw. Kort daarna opende ze haar ogen. Ze stond op, en liep naar de keuken waar ze verschillende laatjes open trok. Ergens moest ze slaaptabletten hebben. Uiteindelijk vond ze er twee in een hoekje van een lade. Deze haalde ze uit de verpakking, om hem vervolgens in het glas water te gooien. Daarna, liep ze naar de slaapkamer waar Allen was, deed de deur van het slot en zette het glas water op haar kledingkast. Ze zette haar handen in haar zij, en keek hem aan. "Ik ga niet weg voordat je dat hebt opgedronken." Haar ogen versmalden zich, en ze wachtte rustig af.