ORPG Guardian Angels

Luna streek een pluk haar uit haar gezicht en keek hem even aan. Ze had de teleurstelling in zijn stem gehoord en moest daardoor onbewust glimlachen. En hoewel ze wist dat ze afstand van hem moest houden, kon ze niets anders dan grijnzend instemmen op zijn vraag. "Dat lijkt me leuk ja," zei ze met een voorzichtige glimlach en keek naar even weg. Ze genoot van zijn aanwezigheid en toen hij opstond moest ze even knipperen. Ze was even vergeten wat voor een indruk deze jongen kon maken. Ze had het idee dat iedere man jaloers was op zijn uitstraling en dat ieder meisje zich voor zijn voeten wierp. En als ze niet beter had geweten, was zij zelf ook een van die meisjes geweest.

Nathan was opgelucht dat hij haar vaker zou kunnen zien, vaker met haar zou kunnen praten en haar beter zou kunnen leren kennen. Dat was wat hij wilde. Hij wilde achter het mysterieuse gedeelte van haar komen, uitzoeken wat er nu rond haar speelde. 'Fijn, en dan spreken we nog wel weer een keer af. Doeg Luna' Zei hij en een glimlach sierde zijn lippen toen hij voor de laatste keer nog naar haar keer voordat hij wegliep. Om zich te gaan wassen, omtekleden en opweg naar huis te gaan.

Luna stak haar hand op terwijl ze weg liep, maar bleef om het hoekje staan. Een zucht rolde over haar lippen en ze kneep haar ogen tot spleetjes uit frustratie. Hoe moest ze hem nu nog uit de problemen gaan halen? Het zou toch opvallen wanneer ze iedere keer in zijn buurt was. Ze beet op haar onderlip en keek toen om de hoek om te kijken of Nathan al weg was. Opgelucht haalde ze adem toen ze nog slechts in de verte zijn silhouet zag en langzaam begon ze hem achterna te lopen, te ver van hem vandaan om op te vallen, maar dichtbij genoeg om hem in de gaten te houden..

met rustige passen liep hij terug naar huis, in alle kalmte en diep in gedachten. Diep in gedachten over Luna, het meisje waarvan hij dacht dat ze al zoveel langer in zijn leven dan alleen vandaag, dat dit alles te vertrouwt was voor haar maar een dag te kennen. Zijn hand gleed door zijn bruine haren om ze weer in model te brengen, en hing daarna weer gewoon langs zijn lichaam. De bovenste knoopjes van zijn overhemd stonden open en de kraag stond hoog, een donkere broek met een paar gympen, daar was hij in gekleed.

Luna bleef bij zijn huis staan en veegde een pluk haar uit haar gezicht terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. In gedachten nam ze de middag in zich door, stapje voor stapje terwijl ze alles wat hij gezegd had en wat ze daarbij had gevoeld, in haar hoofd herhaalde. Ze concludeerde dat ze zich prettig bij hem voelde, dat de verbazing die er door haar hoofd had gegierd toen hij haar had aangesproken, niet alleen verbazing was maar ook een deel blijdschap. Hij had haar opgemerkt, hij had met haar gepraat en blijkbaar, had hij het leuk gevonden.

Ondanks dat hij zo hield van extreme activiteiten kon hij ook onzettend lui zijn, en gewoon voor een lange tijd op de bang hangen. Om even tot rust te komen en om nieuwe dingen te bedenken voor wat hij allemaal zou kunnen ondernemen. Maar het geen wat hem op dit moment bezig hield, was het geen dat het al een aantal dagen deed. Waarom leek hij zoveel geluk te hebben, waarom ging nooit een keer iets bij hem mis. Was het allemaal puur geluk? Of zou dat onmogelijke toch mogelijk zou zijn, en zouden de spottende woorden over een engeltje op zijn schouder toch waar zijn? Zijn hoofd schudde hij bij dat idee en hij leek het maar niet te kunnen geloven dat zoiets mogelijk kon zijn, misschien was hij wel veel te nuchter om zulke dingen te geloven.

Met kleine, langzame stapjes begon Luna van het huis weg te lopen, richting het appartement om de hoek dat ze een aantal jaren geleden had gekocht. Terwijl ze onderweg was kreeg ze hem niet uit haar hoofd. Nooit eerder had iemand zo in haar hoofd gezeten, alsof hij zichzelf erin vastgeketend had. Hij was haar protegé, hij dacht dat ze een meisje was als al die anderen, dat waren slechts twee van de vele redenen waarom hij niet in haar gedachten hoorde rond te spoken. Ze stak de sleutel in het sleutelgat van de deur en liep naar binnen.

De volgende dag was hij weer klaar voor een nieuw avontuur. Helemaal uitgerust en fit genoeg om de dag weer met een extreme bezigheid bezig te houden. Maar er was nu nog een ding waar hij zich mee bezig hield, en dat was eigenlijk zins hij Luna ontmoet had onstaan, de vraag waarom hij nou juist zoveel geluk heeft? En of Luna daar iets mee te maken had, want ze was hem al wel eens eerder opgevallen dicht in zijn buurt. Nadat hij zijn tas had klaargemaakt liep hij de deur weer uit, op weg naar de crossbaan. Diep in gedachten.

Hoewel Luna wist dat ze eigenlijk niet weer naar de crossbaan moest gaan, gewoon omdat het Nathan zou opvallen wanneer ze er weer was, was ze toch vertrokken. Deze keer had ze echter een tekenblok meegenomen en wat potloden, om zich in te dekken voor het geval hij haar zou opmerken. Nadat ze haar spreuken over plek had uitgesproken ging ze op een bankje zitten, opgelucht dat hij er nog niet was, waarna ze begon te tekenen.

De ronkende moter onder hem was klaar om weer van start te gaan, en ook de jongen die erop zat was er klaar voor. De jongen voelde zich weer zo zelf verzekerd als het maar kon, hij voelde dat dit weer een dag werd zoals alle andere, er kon niets misgaan. Nathan Jared Followill, de naam van een jongen die zijn leven elke dag het liefste op het spel wilde zetten voor hevige trucs. Maar was dat wel zo? Dat was iets wat hij zich steets meer afvroeg in de loop van de dagen..

Luna keek op van haar schetsblok en kneep met haar handen in de kaft. Waarom deed hij dit nou toch? Vroeg ze zich af terwijl ze zijn zelfverzekerde gezicht zag. Misschien moest ze hem een keer laten vallen, gewoon om hem met beide benen op de grond te zetten. Maar iedere stunt die hij deed was dodelijk en ze was er als de dood voor om hem te verliezen. Zo werkte het leven van een beschermengel nou eenmaal; je leefde voor je protegé, ging hij dood, dan stierf er een stukje van je ziel.

De vraag spookte steets meer door zijn hoofd waarom al die gevaarlijke trucs bij hem zo soepel leken te verlopen. Zijn gedachten waren dan ook ergens anders dan bij de baan, en de schans waar hij over moest. De inzet was dan ook volkomen mislukt en voor even voelde hij de angst, de ansgt die hij nog niet eerder had gevoelt tijdens een sprong. Maar het merkwaardige was dat hij gewoon weer veilig met beide banden op het pad kwam en weer verder kon rijden. En vanaf dat moment voelde hij dat er iets met hem speelde, want dit was niet normaal wat er net gebeurde. Verre van zelf.

Luna kneep vol afschuw haar ogen dicht toen ze hem zag aanrijden. Pas toen het publiek begon te applaudisseren waagde ze het om een oog open te doen. Opgelucht haalde ze adem toen ze Nathan nog gezond en wel op het pad zag staan. Haar hart ging als een gek te keer en ze had het idee dat ze moest overgeven. Iedere keer werd ze banger, banger dat hij door deze stomme stunts zijn leven zou verliezen. En iedere keer haalde hij het weer en leek hij weer de kick te hebben om door te gaan en dat, maakte haar doodsbang.

Toen hij klaar was zette hij zijn moter aan de kant neer, en liep de baan af. Hoe kon dit nou? Hij was toch niet zo'n natuurtalent dat hij z'n foute inzet kon herstellen? Dat kon toch helemaal niemand. Met zijn gedachten er niet helemaal bij begon hij langs de baan te lopen om weer even bij gedachten te komen, en daar.. Daar was Luna weer. Een grijns verscheen op zijn lippen en langzaam nam hij plaats bij haar. 'Ik snap het niet, echt niet. Die sprong had fout moeten gaan, ik had nooit de tijd om die fout te herstellen. Het is zo raar' begon hij tegen haar te praten.

Een lachje verscheen op Luna's lippen toen ze Nathan op haar af kwam lopen, ook al wist ze dat dit soort contact eigenlijk niet zou mogen. "Maybe you're just lucky," zei ze met een lachje en deed haar tekenblok dicht terwijl ze hem aankeek. "Wat vind je er eigenlijk zo leuk aan? Wordt je er niet gek van dat je ieder moment met een klap aan je einde kunt komen?" De vraag had ze al langer in gedachten, maar nu kon ze hem ook werkelijk stellen. Ze vroeg zich echt af waarom hij het zo leuk vond, terwijl zij keer op keer doodsangsten doorstond.

Nathan haalde zijn schouders op en zijn blik hief hij op naar Luna. Maar dat bestond niet. Hij kon niet altijd geluk hebben, het kon niet zo zijn dat altijd alles bij hem goed afliep, dit allemaal was onmogelijk, en zeker geen toeval te noemen. Hier zat zoveel maar achter dat kon niet anders, en dat werd hem nu alleen maar meer duidelijk. 'Wat er zo leuk aan is? Gewoon alles, de kick die je ervan krijgt. Gewoon de moteren, maar het zal een mannending zijn, denk ik.' Mompelde hij. Voor een tijdje staarde hij haar aan en een kleine glimlach kreeg plaats op zijn lippen. 'Je ogen, ze zijn zo apart.. Maar ook echt mooi' Zei hij op een mompelende toon, terwijl hij eigenlijk een beetje in gedachten verzonken was. Want dit alles, al die toevalen, hielden hem dag en nacht bezig.

Luna trok verbaasd een wenkbrauw op terwijl ze naar hem luisterde. Hij leek wel heel erg ver weg te zijn, zijn stem was een beetje onduidelijk en afwezig. "Een mannen ding," herhaalde ze spottend en ging even met een hand door haar korte haar. Zijn opmerking over haar ogen liet haar even glimlachen. "Bedankt, denk ik?" Zei ze en keek hem onderzoekend aan, terwijl ze zich afvroeg wat er in zijn hoofd omging. Hij leek echt niet helemaal erbij te zijn op dit moment.