Zijn adem stokte in zijn keel. Hij kende het meisje goed, veel te goed dan goed voor hem was, maar ze kon hem telkens weer verrassen. Ook nu weer, ze draaide hem, zonder reden, de rug toe. Zijn eerste instantie was haar achterna rennen en om uitleg rennen, zijn tweede was boos worden en haar ondankbaar vinden, maar hij ging voor de derde optie: Blijven waar hij stond en speculeren wat hij nu weer had gedaan. Zijn gedachten vonden niets, behalve het feit dat ze nooit kon verkroppen dat hij meer tijd in een ander stak dan haar. Ze waren geen koppel, al waren ze dat wel in een ver verleden geweest, maar toch voelde het voor beiden als verraad als iemand een ander had. Zij waren altijd al met twee geweest, niemand ging daartussen staan. Dat was in ieder geval wat ze aan elkaar beloofd hadden toen ze twaalf en dertien waren. Nu was het anders, nu was alles anders. Want nu werd ze uitgehuwelijkt. Uitgehuwelijkt aan de baljuw, een rijke man die kon ademen, eten, drinken, feesten en alles wat een man van adel kon, behalve dan een fatsoenlijk gesprek voeren en ook maar interesse tonen in een ander. Hij en de baljuw waren altijd al rivalen geweest, vanaf de eerste moment, maar nu wist hij waarom: Ze streden allebei om één meisje, al was er geen liefde op het spel. Het ging om haar vrijheid. Er was één ding waar ze waarde aan hechtte, en dat was haar vrijheid.Hij kon haar niet kwalijk nemen dat ze hem de rug toekeerde, hij had haar zachte kant gezien. Hij had gevoeld hoe ze was. Ze was anders dan mensen beweerde, ze was de wijste mens op de hele wereld. Hoewel ze jong was, zou haar levenslust uitdoven als hij de strijd van de baljuw verloor. En dat mocht niet, daarvoor gaf William teveel om Mariselynn.
Hij lachte lusteloos, Eliza had al veel pogingen ondernomen om hem op te vrolijken, maar ze leek niet te begrijpen dat ze zojuist –Nu ja, al een tijd geleden- iets had gemist. Vanaf het eerste moment dat hij was teruggekeerd, met Mariselynn aan zijn zijde, waren beiden veranderd. Hijzelf was zich minder kinderachtig gaan gedragen, maar Mariselynns vuur leek uitgedoofd. Ze was haar levenslust kwijt, maar hij vertrouwde erop dat ze een plan had. Dat ze zou terugkeren naar haar vader. Hij had beloofd dat hij mee zou gaan, maar ze gingen elkaar uit de weg. Een onbegrijpelijke reden: William Ian Inkerd wist wie Mariselynn werkelijk was. Dat was voor haar reden genoeg, maar hij miste haar uitbundigheid, haar levenslust, haar drang naar vrijheid, haar wijsheid, maar ook haar koppigheid
en haar plotse woedeaanvallen die hij nog steeds niet begreep. Hij miste haar gewoon, hij kende haar al zes jaar en al die tijd waren ze afhankelijk van de moed op dat moment van de ander.
---
Trekt het nog wel op iets?:/
