Firewood

Firewood

Cayla Littleton woont in Engeland, gaat daar naar school, heeft vriendinnen en is een normaal meisje van 14 jaar oud, tot de mysterieuze Near Commlewood op school verschijnt. Hij lijkt onbereikbaar, en Cayla kan zichzelf er niet van weerhouden hem heel erg interessant te vinden, al is het niet helemaal op de "o-wat-een-lekker-ding-wat-is-hij-geweldig" manier van de andere meisjes, die hun uiterste best doen om alleen maar zijn aandacht te trekken. Cayla krijgt die wel, al begrijpt ze zelf niet hoe. Vanaf dat moment wordt ze in een avontuur getrokken, en er gebeuren dingen waardoor ze zou hopen dat ze de op het eerste gezicht zo geweldig lijkende Near nooit ontmoet had...

Leuk! het doet me een beetje denken aan Fallen... maar ik zeg Verder!

Haha. Ja, ik heb het boek pas gelezen een hele tijd nadat ik dit heb geschreven, dus ik kan je verzekeren dat het daar niet op gebaseerd is of zo. ;D
-
Proloog

Toen ik hem vroeg waarom hij mij koos om tegen te praten gaf hij geen antwoordt maar schonk hij me alleen die ene, scheve glimlach die me liet duizelen. Nu ik eindelijk besef wáárom hij geen antwoordt gaf, ben ik ontzettend boos, niet alleen op hem (natuurlijk wel heel erg), maar ook op mezelf, dat ik het überhaupt zo ver heb laten komen zonder dat ik iets door had. Ik wist niets, dat zweer ik, aan iedereen die het vraagt. Ik zou waarschijnlijk alles geven als ik het over kon doen, en dit maal goed, al weet ik dat het geen zin heeft om de tijd te veranderen. Alles zal ooit gebeuren zoals het moet gebeuren, niemand kan het tegenhouden. Maar nu ik er goed over na denk, na alles wat ik heb meegemaakt, weet ik eigenlijk niet zo zeker wat ik zou doen als ik de kans kreeg.
Ik praat teveel. Mijn verhaal begint op de regenachtige dinsdag morgen dat Near Commlewood voor het eerst het lokaal binnenstapte...

verder het lijkt me een mooi en spannend verhaal...

Dankje <3
-

1.1 Hard against soft


Jezus. De zomer was pas net afgelopen en nu al stoof de regen pijnlijk tegen mijn huid. Met een verbeten gezicht trok ik mijn vaalgele muts met de rode pompon met het belletje wat verder over mijn hoofd. Hij hield mijn oren warm, maar door de kou verscheen er iets roods op mijn normaal gesproken zo bleke gezicht. Toen ik eindelijk bij school aan kwam waren mijn vingers zo bevroren dat ik mijn slot nauwelijks dicht kreeg, en terwijl ik in het kommetje dat ik van mijn handen had gemaakt blies, liep ik naar binnen.
Om me heen zag ik mensen die zo te zien ook verkleumt waren. Ik pijnigde mijn koude brein af naar wat ik het eerste uur had. Geschiedenis. De meeste vonden het saai, maar ik vond het leuk, en interessant.
'Cayla!' Mijn beste vriendin Yara zwaaide naar me vanaf haar kluisje aan de andere kant van de gang. Ik baande me een weg door de massa leerlingen en ging naast haar staan. Haar getinte gezicht leek witter dan normaal.
'Ik heb het nog steeds koud.' Jammerde ik zielig. Yara was altijd al een stuk eerder op school dan ik, en haar handen waren al opgewarmd. Ze pakte die van mij, en ik ademde opgelucht uit.
Ze glimlachte toen ze mijn gezicht zag. Na een minuut zo gestaan te hebben liet ze mijn handen los, en ik stopte ze in de zakken van mijn dikke vest. Mijn jas, die ik ondertussen had uitgetrokken, propte ik in mijn kluisje, en ik huiverde. Yara keek me vreemd aan.
'Wat?'
'Niks. Dat zou ik aan jou kunnen vragen.'
Ze had me al door, ik kon ook niets voor haar verbergen.
'Ik weet het niet, ik heb het gevoel dat vandaag anders is dan anders.' Ik wist toen nog niet dat ik er zo vlak naast zat.
Ze knikte, en samen liepen we naar het geschiedenis lokaal. Ik rilde opnieuw, maar dit keer door de kou.
Een paar minuten later kwam onze leraar binnen, mr. Rodson. Hij was nog best jong, zo in de dertig, schatte ik.
Hij kwam binnen met een rode neus en een bruine muts op zijn bruinrode krulletjes. Hij plukte hem eraf en deelde ons nog na hijgend mee dat we maar alvast moesten beginnen met lezen. We behandelden de Middeleeuwen. Ik vond het een leuk hoofdstuk, maar ik kon mijn gedachten er niet bijhouden. Het was niet nodig. Het vorige semester had ik al een deel gelezen, en ik wist al wat er in de tekst stond.
In plaats van lezen staarde ik voor me uit, heel kalm, maar in mijn hoofd spookte van alles rond. Vreemde gedachten en gedachten over wat ik bijvoorbeeld nog moest doen. De deur ging open, en de rector kwam binnen, samen met een jongen. Hij had zwart haar en donkerbruine, bijna zwarte ogen, al leken ze niet donker, maar hadden ze juist een leuke twinkelingetje.
'Zo.' Fluisterde Yara naast me.
Ze porde me, en ik keek haar vragend aan.
'Wat?' Fluisterde ik.
Ze wees op het groepje samen geklitte meisjes aan de andere kant van het lokaal. Hun ogen leken aan hem vastgekluisterd terwijl ze hun make-up bijwerkte.
'Zo.' Herhaalde ik.
Yara grijnsde, maar voor ze nog iets kon zeggen nam de rector het woord.
'Ik breng jullie de nieuwe leerling,' zei hij. 'Near Commlewood, hij komt bij jullie in de klas.'

<3 Love. :3

Geweldig verder!

Bedankt <3
-

1.2 Hard against soft


De rector liep het lokaal weer uit, met een zuur gezicht, alsof hij wel wat anders aan zijn hoofd had dan nieuwe leerlingen naar hun lokalen begeleiden.
'Nou Near,' Mr. Rodson haalde zijn neus op. 'ga maar zitten.' Zelf ging hij ook in zijn stoel zitten, met een opgeluchte zucht.
Nadat Near een leeg tafeltje had gevonden, zette hij zijn tas neer, en pakte hij zijn boeken, zonder ook maar op te kijken of enige aandacht aan een van ons te tonen. Hij leek niet zenuwachtig of nerveus, maar ook niet zelfverzekerd. Hij had een vreemde uitstraling die ik niet goed kon verklaren.
'Zo.' Mr. Rodson bladerde verstrooid door het geschiedenis boek en keek toen verontschuldigend naar Near. 'Ehm, Near, misschien is het beter als er iemand bij je komt zitten.' Voor Near zelf kon protesteren wees Mr. Rodson naar Yara.
'Ja, Yara, ga maar naast Near zitten, en leg hem uit waar we mee bezig zijn.'
Zowel Yara als Near leek er niet zoveel zin in te hebben, en met een jammerlijke blik op mij greep Yara haar tas en nam ze hem mee naar het lege tafeltje naast dat van Near.
'Oké, de Middeleeuwen dus.' De rest van de les verliep normaal.
Een paar keer wierp ik een blik op Near en Yara. Zo te zien duldde Near geen hulp, en Yara spoorde hem niet aan het haar te vragen, dus gingen ze allebei aan hun eigen werk, zonder nog een woord gezegd te hebben.
De bel redde Yara. Mr. Rodson's gevraag over "samen het huiswerk maken" ging verloren door het langgerekte geluid. Ik pakte snel mijn tas in, en wachtte buiten het lokaal op Yara.
'Godzijdank.' Verzuchtte ze, met een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht. Ik glimlachte.
'Zo erg kan het toch niet zijn? Hebben jullie überhaupt wel een woord gewisseld?' Ik grinnikte.
'Ja, lach maar,' zei Yara chagrijnig. 'hij heeft geen woord gezegd en toen ik hem vroeg of ik hem moest helpen zei hij alleen maar koeltjes nee.'
'Hij had toch niets gezegd.' Ik deinsde alvast achteruit om Yara's por te ontwijken.
Ze keek me zielig aan.
'De volgende les heb je vast meer geluk.' Samen liepen we verder.
'Hij had gewoon een soort vreemde uitstraling waardoor ik mezelf er niet toe kon zetten verder nog iets te zeggen.' Zei ze zielig, en ik gaf haar een geamuseerd klopje op haar schouder.
Het derde uur Engels, wat gegeven werd door Mrs. Evers, een aardige vrouw met bruin haar, verliep wel oké. Engels was mijn lievelingsvak, gewoon omdat het het makkelijkst was.
'Near, kan je wat over jezelf vertellen?' Vroeg ze toen iedereen zat.
'Nee, liever niet.' Hij sprak kalm en met een toon die duidelijk maakte dat het ook echt nee was.
Mrs. Evers leek even uit het veld geslagen. Ze deed haar haar achter haar oor en knikte.
'Oké.' Zei ze toen. Ze besteedde er de rest van de les geen aandacht aan, en beschouwde hem als een van ons, al die leerlingen die haar al jaren kende.
We begonnen met de film Freedom Writers. Ik zat geboeid te kijken, tot ik omkeek, en zag dat er verder bijna niemand keek. Er was veel gefluister te horen vanaf de meisjes tafel aan de andere kant. Ze lette niet op de diaprojector, maar op Near.
Die merkte het niet, maar zat met een schuin hoofd te kijken. Verward stootte ik Yara aan. Ze keek me vragend aan, en ik wees.
'Zo.' Zeiden we tegelijkertijd.
'Misschien wordt het toch nog wat met die jongen.' Fluisterde Yara, en ik grinnikte, maar richtte me weer op de film.
'Volgende les kijken we verder, de bel kan ieder moment gaan.'

Verder :3

Thanks!
-

1.3 Hard against soft

Mrs. Evers had geen ongelijk, want ze was nog niet uitgepraat of een luid getring verstoorde de stilte. Ik pakte in, en zei tegen Yara dat ik op haar zou wachten; ze deed altijd zo lang over het inpakken in haar tas. Iemand stootte tegen me aan en keek geïrriteerd om, in verwachting een vervelend grijnzende jongen te zien, die me expres probeerde om te gooien. Een oud trucje.
In plaats van een scheve grijns zag ik een verontschuldigende blik. Near dook naar beneden en pakte een potlood op, dat blijkbaar uit een zijvakje was gevallen.
'O.' Mompelde ik. Toen hij weer op stond en het aan me gaf glimlachte hij flauwtjes.
'Alsjeblieft.' Zei hij. Zijn stem klonk zacht, bijna aardig.
'Bedankt.' Zei ik, lichtjes uit het veld geslagen.
Hij liep weer verder.
Yara kwam naast me staan.
'Wat was dat?' Vroeg ze verbaasd.
Ik schudde mijn hoofd.
'Niets, hij raapte alleen mijn potlood op.'
Op de een of andere manier kreeg ik de vrolijke twinkeling die in zijn donkere ogen had gespeeld maar moeilijk uit mijn hoofd...

Verder 8D

Verder!

Yay <3
-

1.4 Hard Against Soft


De volgende dag was het nog net zo koud, was ik weer mijn handschoenen vergeten, maar was er geen Yara
Geen Yara die mijn handen opwarmde, me door het blokuur wiskunde heen sloeg, geen Yara die me hielp met mijn Frans, en geen Yara die met me praatte in de pauzes die nu veel te lang leken. Met een zucht ging ik op een bankje zitten, en liet ik mijn rug tegen het glas van de grote ramen leunen.
'Cayla?'
Ik keek op. Near keek me een beetje voorzichtig aan.
'Wat?' Vroeg ik een beetje kortaf.
'Je... Hebt je boeken laten liggen.' Antwoordde hij.
Ik was even stil. En toen verschenen er even rode blosjes op mijn bleken wangen.
'O.' Mompelde ik, in een poging mijn hoofd koel te houden. Dit soort dingen gebeurde me niet vaak, en als het wel gebeurde was Yara er altijd om mijn spullen te pakken of om me te verdedigen, maar nu werd ik er totaal door overrompeld. 'Bedankt.'
Er verscheen een leuke, scheve grijns op zijn gezicht.
'Graag gedaan.'
Ik draaide me al om om de boeken in mijn tas te stoppen, en toen ik weer recht ging zitten verwachtte ik dat hij weg was. Niet dus.
Near stond nog op dezelfde plek, met diezelfde grijns op zijn gezicht, maar die verborg hij snel toen hij mijn blik zag.
'Is er wat aan de hand?' Vroeg hij toen.
Ik gaf geen antwoordt.
'Mag ik?' Hij keek vragend naar het bankje.
Ik knikte.
'Er is niets.' Zei ik toen. Ik begreep ook niet goed waarom ik zo van slag was. Ik had wel eens vaker een dag zonder Yara doorgebracht.
'Je leek het niet zo goed te kunnen vinden met Yara hé?' Vroeg ik plotseling. Ik wist niet wat het was, ik moest gewoon wát zeggen.
Hij keek een beetje moeilijk.
'Nee, het lag niet aan haar.' Zei hij toen. 'Het was gewoon... Je weet wel, eerste dag op een nieuwe school, alles was gewoon een beetje vreemd. En toen kwam zij, terwijl ik liever had dat ik kon proberen om het alleen op te lossen.'
Hij keek me verontschuldigend aan.
Ik glimlachte.
'Ik begrijp het ook wel.' Zei ik geruststellend.
'Ze is je vriendin hé?' Dit keer was het zijn beurt om een vraag te stellen.
'Ja, ze is mijn beste en enige vriendin. Ze is super.'
Ik beet op de binnenkant van mijn lip.
'Weet je waarom ze er niet is?' Zijn stem klonk zacht, vriendelijk, meelevend.
'Nee, gewoon ziek, denk ik.'
'O.'
Er viel een stilte, al was hij niet ongemakkelijk. Het was een beetje als de stilte's die soms tussen mij en Yara vielen.
De bel ging.
'Zullen we naar binnen gaan?'
Ik knikte.
Near bood me de plek naast die van hem aan, en omdat het geen zin had om alleen te gaan zitten liet ik mijn tas er naast vallen en ging ik zitten.
Achter ons kon ik de andere meiden horen knarsetanden van woede. Ze vonden het zeker niet eerlijk dat iemand zoals ik met de "geweldige-perfecte" Near Commlewood om mocht gaan.
Nouja, misschien was hij niet geweldig en perfect. Maar wel aardig.

Verder!