ORPG} I don't know much about your world.

Paige knikte en stond toen op. "Volg mij maar," zei ze met een glimlach en liep richting de trap terwijl ze nogmaals over zijn woorden nadacht. Het voelde zo dubbel, aan de ene kant was ze blij dat ze aandacht kreeg maar aan de andere kant.. Ze liep de trap op, ervan uitgaand dat Dylan haar volgde en opende haar kamer deur.

Om eerlijk te zijn schrok Dylan er niet van dat Paige haar kamer niet knalroze was. Een pluspunt als je het hem vroeg. Hij hield van de crémige kleur, hoewel een fel kleurtje tegen één muur of een leuk papiertje ook wel gemogen had. Het meubilair was van klassieke smaak, iets waarvan je moest houden, maar zeker ook niet mis. "Leuke kamer heb je... Oh! Je bespeeld muziekinstrumenten? Dat had je me nog niet verteld." Hij nam plaats op een bureaustoel en keek haar met een glimlachje aan.

Met een glimlach liep Paige haar kamer binnen en ging op haar bed zitten. Ze staarde even naar de gitaar in de hoek van de kamer en knabbelde toen op haar onderlip. "Het is nooit ter sprake gekomen," verontschuldigde ze zichzelf, hoewel ze het dan waarschijnlijk nog niet had gezegd wanneer dat wel zo was geweest. Het was gewoon een opluchting om even op haar gitaar te spelen wanneer haar boeken voor de zoveelste keer op de kluisjes waren gegooid.

Weer had Dylan zin om gewoon voor heel even zijn lippen op die van haar te planten. Met een glimlach stond hij op. "Een beetje van mij is dat ik piano kan spelen. En Seven Nation Army op de gitaar, maar dat is ook zo simpel en het enigste... Mag ik soms wat horen?" Als klein kind had hij pianolessen moeten nemen van zijn moeder die vond dat het goed voor hem was. Zijn vader zag hem liever sporten.

Een blos verscheen op haar wangen terwijl Paige nee schudde. "Liever niet," mompelde ze en legde haar handen op haar bovenbenen terwijl ze hem met haar ogen volgde. Ze had nooit voor anderen gespeeld en eerlijk gezegd wist ze ook niet of ze het überhaupt wel durfde. Zeker tegenover Dylan was de angst om te falen groter.

Dylan haalde een overdreven pruillip boven, maar glimlachte daarna weer vriendelijk. "Jammer... Dus heb je nog steeds zin om met me uit te gaan of ben ik je te saai?" Bedenkend dat dit hun eerste keer gewoon samen was. Niet voor school of wat dan ook. Enkel hun gedwee.

Paige lachte even toen ze zijn pruillip zag en knabbelde vervolgens op haar onderlip door de daarop volgende vraag. "Natuurlijk lijkt me dat leuk," zei ze met een brede glimlach en merkte dat ze weer bloosde. Misschien was ze dan wel qua uiterlijk veranderd, maar van binnen was ze nog steeds niet zeker over het gene wat ze deed of zei.

Weer glimlachte hij en keek haar aan. Ook wist hij niet meer bepaald wat te doen. "Dus wat gaan we nog doen voor de rest van de avond op te vullen?" Even draaide Dylan een rondje met de bureaustoel en daarna op om nog eens de kamer te bestuderen. Hij was leuk voor dat van een meisje te zijn.

Wat onzeker glimlachte Paige en keek even zijn kant op. "We kunnen even gaan wandelen?" Zei ze langzaam terwijl ze naar buiten keek waar het inmiddels wel al donker was, niet dat ze dat erg vond. Ze zag hoe zijn blik weer door haar kamer ging en glimlachte even. Ze was blij dat ze hem had leren kennen.

Al glimlachend stond Dylan op. "Ja, goed idee. Ik trakteer je nog op een ijsje." Met een glimlach stak hij zijn hand uit, maar greep dit keer dan ook zachtjes naar de hare en trok haar recht. "Waar hangt mijn jasje?"

Met een grijns stond Paige op en knikte instemmend. "Lekker, een ijsje," zei ze tevreden en fronsde even terwijl ze nadacht over waar ze zijn jas had gelaten. Zijn hand om de hare voelde goed en ze verbeet een glimlach terwijl ze met hem mee naar beneden liep. "Wacht, ik pak je jas wel even," zei ze en liet haar hand uit de zijne glijden waarna ze naar de kapstok liep en zijn jasje pakte.

Dylan nam deze met een glimlach aan en bleef haar in de ogen kijken. Weddenschap of niet; dit meisje was prachtig, had hersenen en was erg schattig. Het verlangen om haar te kussen was zo groot, maar hij had genoeg redenen om het niet te doen. Paige zou hem toch enkel wegduwen, haten en er een drama omschoppen. Snel trok hij dan ook zijn jasje aan en nam even terug haar hand vast, maar legde deze op zijn arm. "Klaar?"

Paige knikte terwijl ze zijn bewegingen observeerde, hoe hij even haar hand vastpakte en deze op zijn arm legde. Ze opende de deur en voelde hoe het was afgekoeld nu het avond was. Een rilling gleed over haar rug en ze pakte snel het zwarte jack dat ze eerder een keer had gekocht. "Dus, eerst wandelen of eerst een ijsje?" Vroeg ze aan hem terwijl ze naar hem op keek.

"Wandelen tot de ijsjeszaak, daar een ijsje nemen en verder wandelen?" stelde hij op zijn beurt weer voor en keek haar even aan. Het was hem niet ontgaan dat het was afgekoeld. Echter was het dus slim geweest om een jasje mee te nemen. "Lijkt je dat wat of heb jij een voorstel?"

Paige glimlachte en keek hem aan. "Ik vind het een goed idee," zei ze terwijl ze de deur open deed en de koele avond in liep. Even vroeg ze zichzelf af wat haar moeder hiervan zou vinden, maar ze liet die gedachten varen toen ze even naar Dylan keek. Ze moest van dit moment genieten, de zorgen kwamen later wel.

"Waar denk je toch allemaal aan?" Met ook een glimlachje keek hij haar aan en streek met zijn vrije hand een pluk uit haar gezicht. Het briesje draaide zich soms om in een stevige windvlaag. "Je lijkt zo afwezig," merkte Dylan op.

Even haalde Paige haar schouders op en leunde een beetje tegen hem aan. "Het is zo onwerkelijk," zei ze zachtjes terwijl ze voor zich uit staarde. "Een week geleden haatte ik je en nu.." Ze maakte haar zin niet af want ze wist niet precies wat ze nu voelde. Vriendschap ja, maar die tintelingen waren meer dan dat.

Voorzichtig sloeg Dylan even een arm rond haar één. Een beetje afwezig, raakte maar voor een deel haar huid. "Ik snap je wel... Een week geleden dacht ik alleen maar aan mijn imago, aan het feit dat ik dus niet voor je zou moeten ingrijpen. En nu is het overbodig, maar zou ik het maar al te graag doen," Ergens voelde hij zich rot schuldig dat hij haar dit aan deed, maar aan de andere kant meende hij wat hij nu verkondigde.

Een glimlach verscheen op Paige's lippen toen hij vertelde dat hij er ook zo over dacht. "Maar ik ben er blij mee," vertelde ze hem terwijl ze met hem mee liep. "Je bent echt een geweldig persoon." Ze wist niet waarom ze zo eerlijk was, misschien omdat het prettig was om zijn arm om haar heen te voelen, of misschien omdat ze zijn complete aanwezigheid fijn vond.

Dylan glimlachte oprecht en vrolijk bij die woorden. Zij kon ook wel heel wat vleien. "Dat is erg aardig van je, Paige en erg lief." Even spande hij de spieren van zijn arm op die rond haar lag zodat hij haar meer tegen zich aan had en hij haar een snelle, korte knuffel kon geven. "Weet dat het ook niet enkel door je transformatie komt... Daarvoor was je ook mooi, erg mooi zowel vanbinnen als vanbuiten. Alleen nu speel je echt al je troeven uit en ik kan het je helemaal niet kwalijk nemen." Eindelijk kwamen ze aan bij de ijszaak. Gelukkig was deze nog tot zo laat open.

Een brede glimlach verscheen op Paige's lippen. Dit was wat ze altijd al had gewild, ze had zich speciaal willen voelen. En Dylan kreeg het voor elkaar dat ze zich ook echt zo kon voelen, met zijn lieve ogen en zijn sprankelende mooie ogen. Een blos verscheen op haar wangen en ze knabbelde even op haar onderlip. "Dank je Dylan," zei ze zacht en liep toen samen met hem de ijssalon binnen waar ze haar blik even over de verschillende soorten ijs liet gaan. "Chocolade en aardbei voor mij alsjeblieft," zei ze glimlachend en haalde het geld alvast uit haar broekzak.

Natuurlijk had hij het gevoel dat hij een prijs had veroverd; eindelijk had gekregen waar hij recht op had; haar hart. Nooit had hij gedacht dat ze snel er al wat 'vonken' konden ontstaan, maar blijkbaar was alles echt mogelijk in de liefde. Uiteindelijk bleek deze toch maar een vuil spelletje te zijn. "Bedanken is het allerlaatste dat jij moet doen en betalen al helemaal niet," Zijn portefeuille was al boven. "Voor mij in een bakje een bolletje mokka en chocolade." Echter gaf hij haar het ijsje dat ze wou en betaalde de jongen achter de kassa. Zijn arm was van haar afgehaald bij dit en nam hij zijn bakje. "Waar gaan we nu heen?"

Een twijfelend glimlach speelde even op Paige's lippen waarna ze knikte en het ijsje aannam. "Hmm, richting een parkje?" Zei ze vragend en en likte van haar ijsje terwijl ze hem aankeek. Ze was een beetje onrustig nu, ze wilde eigenlijk gewoon tegen hem zeggen dat ze blij was dat hij er was, dat ze vreemde kriebels in haar onderbuik had wanneer hij lachte, maar ze hield wijselijk haar mond.

"Klinkt goed voor mij!" Samen liepen ze dan maar ook richting het grote park dat verschillende ingangen had. Echter waren hier géén drugsdealers of gevaarlijke mensen te bekennen zoals het in boeken of films aan toe ging. Hier en daar zaten nog mensen en dan niet enkel jongeren; het weer was niet erg slecht, enkel een beetje fris. Hij glimlachte toen hij even opzij keek naar Paige. "Je hebt wat ijs op je neus hangen. Wacht, laat mij maar!" Hij hield halt en ging dichter bij haar staan voor het zorgvuldig weg te strijken met zijn duim. Haar huid was duidelijk erg zacht.

Paige's mondhoeken krulden om tot een tevreden glimlach toen ze zag dat hij richting het grote park liepen. Haar wangen liepen rood aan toen ze doorkreeg wat hij ging doen en ze richtte haar blik ten gronde toen hij het weg had gestreken met zijn duim. Een tinteling verspreidde zich langzaam door haar lichaam en ze haalde diep adem waarna ze een glimlach opzette. "Bedankt," zei ze zacht.