ORPG} I don't know much about your world.

Wie was hij om dat zich te laten pikken? "Nou bedankt." kwam er luid op uit zijn mond. "Waarom stemde je dan in het eerste geval wel in?" Ook nam hij aan dat ze zelf de weg naar de voordeur zou kennen en ging op zijn bed zitten. Ja, op dit moment was hij best van streek en kwaad. Aan de ene kant omdat zij hém afwees en dat hij zijn zin niet kreeg. Wat had dit meisje toch?

Een lichte trilling ging door Paige's lichaam toen ze zijn stem hoorde, die harder en scherper was dan eerder. "Omdat ik me even liet meeslepen," zei ze zacht waarna ze de deur open deed en zijn kamer uit liep. Ze vond het niet leuk om bij hem weg te gaan, zeker niet omdat hij een van de weinige was die ooit contact met haar had gezocht. Maar ze moest het onder ogen zien, hij was populair en zij niet, ze zouden nooit vrienden kunnen zijn.

Dylan stond op. "Meeslepen in wat? In de droom dat high schol niet enkel stereo-types bestaan? Geloof me, dat moeten ze ook niet perse." Meteen was hij haar achterna gelopen. Gemakkelijk haalde hij haar in en drukte zachtjes zijn lippen tegen haar wang. "Nu liet ik me ook even meeslepen." Nog steeds een beetje van slag dat ze hem had laten zitten liep hij weer de trap op. "Hopelijk zie ik je dan nog op school."

Als versteend bleef Paige stil staan en hief haar hand op die ze langs haar wang liet gaan. Haar eerste reactie was woede, maar dat verzachtte door zijn woorden. "Dylan, kíjk naar me." Zei ze vlak en draaide zich naar hem toe. "Zie je hoe ik eruit zie? Zie je hoe jij eruit ziet? En zie je dan ook niet dat dat me onzeker maakt?" Haar stem trilde even terwijl ze nog steeds haar hand op haar wang had liggen.

Dylan bleef staan en draaide zich om. Natuurlijk wist hij wel wat ze voor had. Langzaam liep hij de trap weer af tot hij voor haar stond. Rustig en voorzichtig deed hij haar haren weer los en draaide haar naar de spiegel die in de hal stond. "Je zou nooit verwachten dat je haar zo lang zou zijn los, dat donkere haar met die mooie groene/bruine ogen achter die bril die erg aantrekkelijk zijn. Het is schattig hoe je soms je kan schamen of verlegen kunt zijn, maar aan de andere kant de harde tante tegen me uit kunt hangen. Je bent niet het meisje dat een levenloze barbie is. Nee, je hebt pit en kunt al helemaal sexappeal uitstralen als je dat wilt. Ik vind je knap, aantrekkelijk."

Paige was niet verbaasd toen ze zichzelf in de spiegel zag, ze wist hoe ze eruit zag met los haar. Zijn woorden deden haar echter pijn, echt heel erg pijn. Waarom namen mensen haar niet gewoon zoals ze was? Waarom begrepen ze niet dat ze zich niet prettig voelde wanneer haar haren niet strak naar achteren waren, wanneer haar bril niet veilig op haar neus balanceerde. Ze zei niks en staarde slechts ongeïnteresseerd in de spiegel, terwijl hij haar vanbinnen brak.

Ook stond het Dylan al helemaal niet aan dat zij zo ongeïnteresseerd leek. Alsof het haar helemaal niets kon schelen dat een populaire jongen haar wou, dat ze dan helemaal niet als sukkeltje werd beschouwd. "Ook al heb je die bril, dat knotje... Waarom zou je onzeker zijn? Zoals ik al zei; Je hebt hersenen, kunt je mond opendoen en dan komt er wat zinnigs uit, volgens mij ben je ook erg lief... Ik voel me niet ongemakkelijk bij jou. Soms laat je me wel zo voelen en dat is heerlijk." Hij keek haar aan via de spiegel. "Misschien zie ik er uit als een rotzak, maar dat ben ik niet... Niet altijd."

Paige wist niet wat ze van zijn woorden moest denken, het enige wat door haar hoofd ging waren de woorden; je kent me nauwelijks. Want het was waar, hij kende haar nauwelijks. Hij wist niks, maar dan ook echt niks van haar leven. En zij wist niks van de zijne. "Ik kan beter gaan," besloot ze en richtte haar blik op zijn gezicht, terwijl ze hem vanachter haar dikke glazen aankeek. Nee, deze jongen was niet zoals ze had verwacht, maar ze wist niet of dat iets positiefs was.

Ook Dylan keek haar aan. Het licht weerkaatste hard in haar bril waardoor haar ogen niet erg duidelijk waren. "Als jij dat vindt..." Rustig schuifelde hij naar de deur. "Het spijt me dat ik je haar heb 'geruïneerd'. Zie je maandag dan." De deur ging open en hij leunde tegen het raam ernaast. Nog steeds keek hij haar aan. Zijn stem klonk weer een beetje scherper.

De neiging om hem eens precies te vertellen wat ze wel niet van hem vond was er groot, maar Paige hield zich in en antwoordde niet. Als antwoord op zijn opmerking maakte ze haar haar weer vast met het reserve elastiekje om haar pols en liep de deur uit. Haar tas was zwaar en ze had absoluut geen zin in maandag. Ze was net bijna hun terrein af toen ze zich realiseerde dat ze haar mobiel binnen was vergeten.

De deur was achter haar met een harde klap dichtgevallen. Eenmaal boven zag Dylan op zijn bureau haar mobiel liggen. Vrijwel meteen kwam er een jongensachtige grijns op zijn gezicht en nam hij het dingetje in zijn handen. Misschien kon hij toch voor alle zekerheid zijn nummer in haar mobiel programmeren voor hij haar achterna zou gaan. Het was snel gebeurd en ook sprintte hij op blote voeten haar achterna. Blijkbaar had ook Paige gemerkt dat ze wat was vergeten. "Gelukkig ben je nog niet weg." Dylan overhandigde haar het toestel en glimlachte even om daarna zich weer om te draaien en weg te lopen.

Een twijfelende glimlach verscheen even op haar lippen toen ze Dylan haar kant op zag rennen, met in zijn hand haar mobiel. "Bedankt," zei ze en stopte hem in haar broekzak. Ze zag dat hij al weg liep en knabbelde onwillekeurig op haar onderlip, het was raar, maar het was veel makkelijker om zelf van hem weg te lopen, dan om hem weg te zien lopen. Langzaam liep ze naar de poort waar haar fiets stond en haalde hem van het slot af.

Zelfzeker liep Dylan het pad weer op. Misschien mocht zij hem dan niet willen, hij was er zeker van dat iemand anders wel met hem uit zou willen gaan. Daarom belde hij ook maar wat vrienden op. Het zou niet moeilijk om in de plaatselijke club hier een meisje aan de haak te slagen. Daarna gingen zijn kleren uit zodat hij nog snel een frisse duik in het water kon nemen. Het ging moeilijk worden om haar te laten vallen voor hem. Veel te moeilijk. Hij had nu al zin om op te geven.

Na een klein kwartiertje fietsen kwam Paige thuis om daar vervolgens haar huiswerk te gaan maken. Ze vroeg zichzelf af of Dylan misschien niet gelijk had, dat wanneer ze iets veranderde, ze er best goed uit zou kunnen zien. Ze besloot haar huiswerk te laten voor wat het was en liep naar de kamer van haar moeder, waar ze haar haren los deed en haar bril afzette. Ja, Paige had lenzen, maar die deed ze nooit in. Ze staarde met toegeknepen ogen in de spiegel, terwijl ze de lenzen zocht.

Die maandagochtend was een hel aangezien hij stevig aan de drank had gezetten vrijdags en zaterdags. Ook had hij wat leuke meisjes ontmoet die niet van dezelfde school waren, maar goed ook want meer gezeur kon hij niet aan. James zat hem nu al op te jagen over Paige.
Echter voelde Dylan zijn benen bijna niet toen hij aan het fietsen was. Sinds vrijdag had hij besloten om meer met de fiets naar school te komen, omdat het toch niet zo heel ver weg was. Met een zonnebril dan ook op liep hij het schoolgebouw in en trof daar Paige aan. Zijn mond krulde meteen op in een glimlach, terwijl zijn wenkbrauwen eerder verbaasd stonden. Toen hij voorbij kwam floot hij zachtjes. "Je ziet er erg goed uit." Daarna liep hij gewoon weer verder.

Hoewel Paige zichzelf had voorgenomen om niet al te veel te overdrijven in haar mini make-over, had ze zich die ochtend toch in het hele leuke jurkje gehesen van haar moeder, dat haar figuur extra goed liet uitkomen. Die ochtend was het allemaal wel goed gegaan, tot Dylan langs kwam lopen. Hij zei even kort iets, wat ze nauwelijks verstond en liep vervolgens verder. Zag hij dan niet dat ze dit gedaan had om wat hij had gezicht. Haar lippen krulden om tot een chagrijnige lach.

Dylan ging duidelijk even door op wat boeken uit zijn kluisje te halen. Sommige hadden hem het nog steeds niet vergeven dat hij het voor Paige had opgenomen die middag. Gelukkig had hij maar niet ingegrepen anders was het nog erger. Even keek hij naar zijn ogen in een spiegel die ooit zijn ex-vriendinnetje er had ingehangen met daar allemaal foto's rond. De foto's van hen twee waren weg, maar de spiegel was gebleven. De wallen onder zijn ogen vielen nog wel mee. Daarna liep hij terug naar haar toe. "Dus je hebt werkelijk naar me geluisterd?" Dit keer bleef hij wel stil staan en keek haar goed keurend aan. "Je ziet er goed uit zoals ik daarnet al zei. Mooi jurk en heb je nu lenzen in?" glimlachend keek hij haar nu weer aan.

Wat onzeker stond Paige bij het muurtje waar ze altijd zat met Kate. Echter had deze haar al ontweken sinds ze haar had gezien. En nu was ze alleen. Het duurde niet lang voor ze opschrok van een bekende stem en keek Dylan aan. Een blos verscheen op haar wangen. "Ehm, misschien," mompelde ze en knipperde even met haar ogen. Ondanks het feit dat ze zich nog steeds niet prettig voelde, was ze wel blij dat ze nog niet uitgescholden was.

Dylan glimlachte nog wat breder. Ook had hij opgemerkt dat ze hier helemaal alleen stond. Het was schattig hoe ze rood werd. "Aww, ze bloost." glimlachte hij een beetje plagend. "Heb je misschien zin om in de bibliotheek verder te werken aan ons project? Dan eten we gelijk daar." Hoewel dat niet mocht, maar ach... Alsof er een reden was om je daar aan te houden.

Hoewel ze even twijfelde knikte Paige uiteindelijk ja en streek het jurkje recht. Zijn opmerking over het feit dat ze aan het blozen was hielp niet bepaald en ze werd slechts nog rooster terwijl ze haar hoofd boog. "Maar ehm, sinds wanneer mag je eten in die bibliotheek?" Zei ze langzaam terwijl ze hem vragend aan keek.

Dylan haalde zijn schouders op met zijn typische jongensachtig grijns die meestal niet veel goeds voorspelde. Hoewel dit slechts een kleine "misdaad" was. "Ach... Niemand die dat zal merken of zal zien. Anders eten we wel buiten daarvoor." Als hij wist dat Paige het aankon dan zou hij voorstellen om te gaan spijbelen, maar ze kreeg vast een hart verzakking als hij dat haar voorstelde.

Paige trok een mondhoek op, bij wijze van een glimlach, terwijl ze vertederd naar zijn grijns keek. Ja, Dylan was een erg leuke jongen. "Oké, is goed." Zei ze en ging met een hand door haar losse haar dat ze het liefst op dit moment wilde vastmaken. Ze had echter wel gemerkt dat ze aandacht had getrokken; enkele leerlingen volgden haar met hun ogen en ze kon niet zeggen dat ze er niet van genoeg.

Was dat nu bingo? Toch al een begin ervan. Nog steeds grijnsde hij verder. "Ik kom je wel halen bij je lokaal dan." Het wacht toch niet ver van het zijne... Ja hoor, hij had gekeken naar haar lessenrooster gisteren op hun Community van de school. Heerlijk die dingen. "Vind je het erg als ik met je meeloop om naar de les te gaan? Ik zit in het lokaal daarnaast." vroeg hij nog steeds vriendelijk. Paige zag er meer dan goed uit, fantastisch gewoon.

Even aarzelde Paige waarna ze uiteindelijk glimlachte. "Nee, ik vind het niet erg," zei ze terwijl ze naar haar kluisje liep, die enkele meters verderop stond. Ze haalde haar boeken uit haar kluisje en stopte ze in de handtas die ze ook van haar moeder had gejat. Haar moeder was heel blij met haar metamorfose en had haar geleerd hoe ze subtiel make-up aan moest brengen. De bel ging enkele minuten nadat ze haar kluisje dicht had gedaan af en afwachtend keek Paige naar Dylan.

Die ene grijns wou echter maar niet van zijn gezicht af gaan. Had ze dit nu echt gedaan omdat hij had gezegd dat ze wel aantrekkelijk kon zijn met wat aanpassingen? Waarvoor ze het ook deed; Dylan vond het al helemaal geweldig. "Je lijkt opeens wel een heel andere persoon moet ik toegeven. Ik kan niet bepaald mijn ogen van jou afhouden en nee, ik zeg dit niet zomaar." Weer ging hij goed staat en liep een beetje achteruit. "Laten me maar gaan voor we strafstudie kunnen krijgen."