[ORPG] We'll See.

De tijd dat ze bezig was met de wond, had hij het inderdaad geuit. Hij kreunde bij elke prikkel die hij kreeg en liet zijn ademhaling de pijn wegebben, zoals het piano-meisje zo mooi had gezegd. Toen voelde hij de jodium op zijn wond prikkelen. Hij schreeuwde en sloeg zijn hand voor zijn mond. Toen realiseerde hij dat ze toch doof was. Voor een keer was hij daar blij mee, hij schaamde zich altijd als hij schreeuwde. Toen hij een verbandje voelde draaide hij zich om. ''Hoe heet je..?'' zijn stem klonk zacht, de angst was er nog in te horen. Hij stak zijn hand uit. ''Ik ben trouwens Damien,'' hij glimlachte en keek naar haar gezicht, ze was knap, heel knap. Hij knipperde even met ze ogen om die gedachtes te wissen. Hij was nooit eerder verliefd geweest, tenminste, niet dat hij herinnerde.

Ze merkte aan de bewegingen die zijn lichaam maakte, aan de taal die zijn lichaam deed spreken dat een schreeuw zijn lippen deed verlaten toen het ontsmettingsmiddel zich over de wond liet glijden. Zag hoe hij meteen daarna zijn hand naar zijn mond bracht, verschrikt, wat maakte dat ze zacht gniffelde. Ze vond het grappig dat hij zich deed schamen, een moment was vergeten dat ze hem toch niet hoorde. Ze zag hoe hij zich deed omdraaien toen ze klaar was, zag hoe zijn lippen bewogen, las uit zijn lippen dat hij haar naam vroeg. hij stak vervolgens zijn hand naar haar uit, om zijn naam te noemen, Damien. Ze beet even zacht op haar lip en kantelde haar hoofd. ‘Damien?’ Ze wilde zijn naam goed kunnen uitspreken, dus vroeg ze het hem, zodat hij kon aangeven of ze het juiste zei. Ze glimlachte even licht om vervolgens zijn hand te pakken. ‘Ik ben Eden.’ Opnieuw kantelde ze haar hoofd, terwijl haar hand in de zijne gerust bleef, ze wachtte op een antwoord.

Hij glimlachte scheef. ''Ja,'' Ik hield nog steeds haar hand vast en wou hem eigenlijk niet loslaten. Ik had door dat ik hem te lang vast had en liet haar hand snel los. ''Mooie naam,'' Ik ging op mijn knieën zitten zodat ik haar recht kon aankijken. Ik boog naar voren en drukte een kus op haar wang. Ik keek haar nog eens aan en glimlachte. Mijn gezicht was heel dichtbij het hare. Ik ging weer naar achteren en ging op de bank liggen. Ik legde mijn hand op mijn voorhoofd en haalde diep adem. Ik trilde en voelde wat door mijn keel komen, uh-oh. Ik moest overgeven. Ik probeerde het zo snel mogelijk door te slikken. Er stond gelukkig een prullenbak naast de bank, ik greep hem en leegde mijn hele maag erin.

Ze zag hoe een scheve glimlach zich om zijn lippen deed vormen, zag hoe zijn lippen zich bewogen en glimlachte toen hij haar zei dat ze zijn naam juist had uigesproken. Ze voelde hoe hij haar hand losliet, en ergens vond ze het jammer dat hij deze losliet, ze keek naar zijn lippen toen deze opnieuw bewogen, woorden die haar opnieuw deden glimlachen. ‘Dankjewel.’ Ze keek naar hem toen hij ging verzitten, glimlachte toen hij op zijn knieën ging zitten, wat maakte dat ze op ongeveer de zelfde hoogte zaten. Ze voelde hoe haar warmen wang werden toen hij zijn lippen daartegen plaatste. Voor momenten waren hun gezichten dicht bij elkaar, tot hij zich naar achteren liet vallen. Ze volgde zijn bewegingen, hoe hij een moment zijn hand op zijn voorhoofd liet rusten. Ze zag hoe hij de prullenbak deed grijpen die naast de bank stond, zag hoe hij daarin deed braken en op het moment was ze blij dat ze niet hoorde, wist ze haast zeker dat braakgeluiden haar misselijk zouden maken. Ze keek naar hem, wachtte tot hij de prullenbak wegzette, om vervolgens van de bank op te staan. ‘Wacht even.’ Ze nam de prullenbak in haar ene hand, om met de andere de verzamelde spullen om zijn wond mee te behandelen te pakken. Met kleine passen liep ze de ruimte uit, om de bak in de hal neer te zetten. Met de spullen liep ze naar boven, om de nog schone handdoeken, te samen met de trommel in de badkamer weg te leggen. De vuile handdoek liet ze in de wasmand vallen die zich in de smalle hal deed bevinden. Vervolgens liep ze met snelle passen weer naar beneden om weer het woonvertrek in te lopen, ze pakte de bak met het water en liet het water in de keuken weglopen. Met de bak kwam ze terug, rustig zette ze deze naast de bank. ‘Alsjeblieft.’ Met een glimlach liep ze weer weg om de prullenbak te verversen, de zak met braaksel wierp ze weg in een container buiten. Met de ververste prullenbak liep ze weer het woonvertrek binnen. Ze zette de bak weg en ging naast hem zitten. haar vingers tekende figuren op zijn ruw voelende wang. ‘Blijf je?’

Ik voelde haar zachte warme vinger tekens maken op mijn wang. Ze vroeg het zo verleidelijk. Zo verleidelijk dat ik het niet af kon slaan. Ik legde mijn hand in haar nek en glimlachte. ''Graag...'' Ik glimlachte en keek naar de grond. Ik streelde voorzichtig met mijn vingers door haar nek en haalde mijn hand toen weg. Ik wou haar het liefst nu kussen, maar ik bedacht me dat ik net had liggen braken, dus dat dat niet zo goed idee is. Ik legde mijn hand op haar knie en kneep er voorzichtig in. Met mijn vrije hand veegde ik mijn bebloede haar uit mijn gezicht en bleef haar aankijken. Ik verdronk bijna in haar prachtige hazelaar ogen en ik knipperde om mezelf eruit te bevrijden.

Ze voelde hoe hij zijn hand in haar hals deed leggen, voelde hoe de warme huid van zijn hand op haar hals gerust was, ze keek naar zijn lippen, wanneer deze beogen, voelde haast een gevoel van geluk door haar lichaam stromen toen ze van zijn lippen las wat hij haar zei. Een glimlach deed zich een moment op zijn lippen vormen, zijn blik ging uit naar de grond. Ze voelde hoe zijn vingers een moment langs haar hals streelden, waarna hij zijn hans van haar hals weg liet glijden. Ze voelde hoe hij vervolgens zijn hand op haar knie deed rusten, voelde hoe hij er licht, voorzichtig in deed knijpen. De vingers van zijn vrije hand streken enkele van de lokken uit zijn gezicht, lokken waar het bloed zich aan vast had laten kleven, zijn helder gekleurde ogen deden haar haast betoveren. Ze glimlachte, een warme glimlach, een glimlach die breed was, niet zoals de lichte glimlachen die ze hem daarvoor had getoond. Ze nam de hand die hij op haar knie gerust had in de hare, glimlachte opnieuw, ditmaal opnieuw licht. Voorzichtig stond ze op. 'Kom je?'

Hij haalde diep adem en knikte, hij stond op en ging naast het meisje staan. Hij bekeek haar weer even. Ze had een lange rok aan de haar bewegingen heel elegant maken, alsof ze door het water zwom. Haar haren waren lang en had de kleur van de zonsopgang, de lokken speelde over haar schouders en omlijnde haar smalle gezicht. Hij nam haar in zich op, tekende haar af als een portret. Hij snoof en rook een zoetige geur, een fijne geur, een geur die hem gerust stelde. Hij knikte nogmaals en probeerde wat enthousiaster over te komen dan eerst.

Ze zag hoe hij een moment diep adem deed halen, waarna hij naar haar knikte, ze volgde de bewegingen die hij maakte, die soepel gingen. Iets in zijn bewegingen deed haar interesseren, iets in zijn hele zijn deed haar interesseren. Ze merkte hoe hij haar een moment bekeek, bekeek hem ook voor een kort moment. Ze keek naar zijn gezicht, naar zijn bleke huidskleur, de donkere wallen onder zijn ogen en de wangen die waren ingevallen. Een gezicht dat er haast verschrikkelijk uitzag, maar zijn haast betoverende ogen wisten dit ergens in balans te brengen. Helder gekleurde ogen. Zwarte lokken vielen om zijn gezicht, aan sommige daarvan kleefde nog bloed van de wond die zijn val had veroorzaakt. Hij deed ruiken naar alcohol, naar rook. Ze glimlachte, zag hoe hij opnieuw knikte. Ze bleef zijn hand in de hare houden, haar vrije hand deed grijpen naar de plastic bak die ze naast de bank voor hem neer had gezet. Rustig, voorzichtig trok ze hem mee de ruimte uit, de hal in, om vervolgens de trap op te lopen. Rustig, met kalme passen liep ze de trap op, wanneer ze boven kwamen deed ze haar blik over de enkele deuren glijden, om vervolgens naar één daarvan toe te lopen. Ze opende de deur en trok hem mee haar slaapvertrek in, waar te midden een hemelbed stond, wit als sneeuw. Ze had haar kamer zo ingericht dat het luchtig, groot deed aanvoelen, deed lijken. De wanden waren gekleurd als een wolkeloze hemel. Vele meubels waren wit gekleurd, haast als wolken tegen de wand.

Met grote ogen keek hij de kamer rond, het was alsof je in de lucht zweefde, alsof je door de lucht vloog als een vogel. Het was een kamer die je vrij deed voelen. Ik keek naar haar "Heb je deze kamer zelf ontworpen?" ik keek haar nogal verwonderd aan. Hij kneep in haar hand en streek weer haar haar uit haar gezicht. "Weetje dat je echt heel mooi bent," fluisterde ik. Ik legde mijn hand in haar nek en glimlachte scheef. Hij boog naar haar lippen en liet de mijne ervoor zweven. Ik raakte ze nog niet aan, maar lachte alleen maar even.
Deze verleiding was gemeend, zeer gemeend.

Ze zag hoe hij met grote ogen de ruimte deed rond kijken, waarna hij haar weer aan deed kijken, ze keek naar zijn lippen, las de woorden die daar over deden rollen en knikte met een glimlach. 'Ja. Ik heb graag het gevoel vrij te kunnen zijn. In mijn kamer voel ik mij als een vogel.' Een moment deed zich een verlegen glimlach om haar lippen vormen. Ze voelde hoe hij haar in de hand kneep, zag hoe hij opnieuw een lok van zijn haar uit zijn gezicht streek. Ze keek naar hem, keek naar zijn lippen, die deden bewegen, woorden die maakte dat een rozige blos op haar wangen als sneeuw kwam, die maakte dat ze hem wat verlegen aankeek, met ergens onzekerheid in haar ogen. Ze voelde hoe zijn hand in haar hals kwam, keek naar hem toen een scheve glimlach zich om zijn lippen deed vormen. Ze volgde zijn bewegingen, hoe hij naar voren boog, maar een kleine, haast onzichtbare ruimte tussen hun lippen liet, die maakte dat ze elkaar niet deden kussen. De lach op zijn gezicht leek verleidelijk en vrolijk deed ze terug naar hem glimlachen, een gemeende glimlach, waar misschien iets van verleiding in lag. 'Dankje.' Ze wou zeggen dat ze hem ook knap vond, maar was bang dat hij haar niet zou geloven, in haar ogen was hij knap. Een kort momenten drukte ze haar lippen tegen de zijne, waarna ze hem met een glimlach aankeek.

Hij keek haar aan met een glinstering in zijn ogen, die alleen maar groter werd toen ze hem kustte. Hij glimlachte licht en drukte zijn lippen nu tegen de hare, langer, inniger. Hij liet haar hand los en liet die rustte op haar rug. Zijn hart begon sneller te kloppen en zijn knieën knikte. Hij was verliefd. Hij dacht terug aan zijn eerste liefde, wat niet bepaald een pretje was, hij was 15 en zij 16, ze wou meteen al sex maar toen Damien dat afsloeg sloeg ze hem. Het sloeg nogal nergens op, maarja sommige vrouwen. Daarom vond hij Eden ook zo leuk, omdat ze doof was leek ze meteen veel volwassener dan ze echt was

Ze genoot van de glinstering die in zijn helder gekleurde ogen zichtbaar was, zag hoe hij licht deed glimlachen nadat ze zijn lippen een moment op de zijne had gedrukt. Toen ze zijn lippen opnieuw deed voelen sloot ze haar ogen, om meer de intensiteit van de kus te voelen, ze voelde hoe hij haar hand deed loslaten, liet haar arm langs haar lichaam vallen, voelde hoe hij de hand die ze vastgehouden had op haar rug liet rusten. Ze voelde hoe haar hart sneller leek te bonzen. Ze voelde hoe enkele vlinders zich door haar buik lieten dansen, vlinders die zelden had kunnen voelen. Haast niemand die ze echt mocht begreep haar op een manier dat Damien deed. Ze deed licht glimlachen tegen zijn lippen, liet één van haar handen in zijn hals rusten.

Hij keek haar aan alsof hij nog nooit zo'n mooi schepsel in de wereld had gezien. Hij was meteen verliefd op haar, toen hij haar zag vond hij haar al heel knap, maar hij was te afwezig voor de alcohol. Ik haalde diep adem. ''Vind je dit niet.. al wat te vroeg?'' Hij kneep in haar hand. ''Ik bedoel van, we kennen elkaar pas een anderhalf uur...'' Ik zuchtte en keek naar de grond. Misschien was het echt gewoon liefde op het eerste gezicht, misschien was zij wel gewoon zijn soulmate. Hij beet op zijn lip en glimlachte. ''Like I care..'' hij drukte zijn lippen weer op haar.

Ze zag hoe hij diep ademhaalde, deed zich op zijn lippen concentreren om de woorden te lezen die daarover deden vloeien. Zacht deed ze op haar lip bijten bij de vraag die hij haar stelde, misschien had hij gelijk, maar ze had een heerlijk gevoel bij hem, ze had geen twijfel gevoeld tot de vraag die hij stelde. Ze voelde hoe hij zacht in haar hand kneep. Ze knikte licht op zijn vraag, terwijl een nadenkende blik voor een moment in de ogen als gras zichtbaar was. Ze wist het niet, was niet zeker. Ze zag hoe hij naar de grond keek, een klein moment, die zij deed gebruiken om te kunnen denken. Het was niet werkelijk liefde op eerste gezicht, maar zo deed het nu wel voelen, zo snel had een gevoel van liefde niet door haar lichaam geraasd. Zo snel had ze geen vlinders door haar buik gevoeld. Ze zag hoe hij deed glimlachen, glimlachte bij de woorden die over zijn lippen kwamen. Ze voelde hoe zijn lippen opnieuw die van haar deden raken, voorzichtig drukte ze die van haar steviger tegen de zijne.

Hij opende heel voorzichtig zijn mond en liet zijn tong in de hare glijden. Hij streelde weer over haar rug en de hand gleed naar haar nek, waar zijn hand neerstreek. Hij bewoog met zijn tong en duwde wat tegen de hare. Zijn ogen waren gesloten en hij voelde allerlei gevoelens door zijn lichaam razen. Vooral prettige gevoelens, maar ook hormonale gevoelens. Hij was echt verliefd. Hij kuste haar innig en vol met passie. Een kus die alleen mensen die ontzettend verliefd op elkaar waren. En dat waren ze zeker.

Ze voelde hoe hij zijn mond voorzichtig deed openen, voelde hoe zijn tong haar lippen deed raken, dat maakte dat ze haar mond licht deed openen om zijn tong vervolgens naar binnen te voelen glijden. Zijn hand deed over haar rug strelen, waarna deze naar haar hals gleed, om daar te blijven liggen. Rustig, voorzichtig haast sloeg ze haar arm om zijn middel, terwijl de vingers van de hand die in zijn hals gerust was met de donkere lokken deden spelen. Ze voelde hoe zijn tong wat tegen de hare deed duwen, voelde hoe deze langs de hare streek. Haar ogen hadden zich gesloten, ze wou graag nog meer de intensiteit voelen wanneer ze iemand deed kussen waar ze gevoelens voor had. Van alles deed door haar lichaam jagen, voornamelijk deed ze voelen hoe vlinders zich een weg door haar buik deden banen en daarbij een kriebelend, licht gevoel gaven. Zacht liet ze haar tong langs de zijne strelen, ze hield van hem, daar was ze zeker van. Ergens deed ze zich afvagen hoe men zo snel van iemand kon houden, werkelijk van iemand houden, maar ergens anders deerde haar dit niet.

Zijn hand liet de hare los en legde ze ook in haar nek. Hij kustte haar nog steeds. Zijn ogen gingen open en hij keek naar Eden. Hij haalde zijn mond van de hare en keek haar reht aan. Zijn blik stond anders, alsof hij in een andere wereld zat, ze stonden strak, ze pastte niet bij hem. Zijn handen die teder in haar nek lagen klemde zich om haar keel. Zijn ademhaling werd zwaar en schor. Hij schudde haar door elkaar en duwde haar tegen de muur. Hij snoof en gaf haar een klap tegen haar wang, hij liep naar achteren en rende met volle snelheid tegen de muur aan. Hij zakte in elkaar en plofte op de grond.

Ze voelde hoe zijn lippen van de hare deden verdwijnen, wat maakte dat ze haar ogen deed openen, hem in zijn helder gekleurde ogen keek. Meteen schoof er een blik van angst in haar ogen, de blik die in zijn ogen lag was zo anders, leek hem niet te passen, de blik deed haar beangstigen. Hij leek als in een andere wereld. Ze voelde hoe de handen die teder in haar hals hadden gelegen zich om haar keel deden klemmen, voelde hoe de mogelijkheid te ademen steeds kleiner voor haar werd. Zacht piepend deed ze ademhalen, ze voelde hoe hij haar door elkaar schudde, waarna hij haar hard tegen de wand deed drukken. Ze zag hoe één van zijn handen zich deed heffen, voelde hoe deze hand vervolgens in haar gezicht kwam, een tintelend gevoel bleef op de plek waar zijn hand zich had gedrukt achter. Tranen deden in haar ogen schieten, terwijl ze naar hem keek. Ze voelde hoe zijn hand verdween, nam een teug van zuurstof in haar longen op. Hij deed een pas naar achteren, om vervolgens met een volle snelheid op de wand af te rennen, waar zijn lichaam met een doffe klap tegen kwam. Zijn lichaam zakte in elkaar en ze zag hoe hij op de grond plofte. Een zweem van twijfel joeg door de angst in haar ogen, waarna beide leken te verdwijnen. Met snelle, kleine passen liep ze naar hem toe. Knielde bij hem, voorzichtig nam ze zijn hoofd in haar handen, om deze op haar schoot te rusten te leggen. Haar vingers gleden voorzichtig over zijn gezicht. "Damien." Haar stem deed onzeker klinken, zacht.

Zijn hele lichaam beefde en zijn ogen hadden zich gevuld met zoute tranen. Uit zijn mondhoek liep een straaltje bloed, zijn handen zweefde nog steeds in de lucht alsof hij haar nog steeds aan het wurgen was. Hij trilde en maakte schokkende bewegingen met zijn lichaam. Hij slikte en opende zijn ogen, zijn handen ontspande en hij had zichzelf omhoog gehezen. Zijn wond was weer gaan bloeden. "Ik moet gaan," hij legde zijn hand tegen de muur en trok zichzelf op die manier omhoog. Op de helderblauwe muur zat een rode bloedvlek. Hij wou zich er voor verondschuldigen maar hield zijn lippen stijf op elkaar, knikte kort en rende naar de deur, die hij vervolgens met een klap dicht smeet.

Ze voelde hoe zijn lichaam deed beven, zag hoe zoute tranen zijn ogen deden vullen, traag over zijn gezicht deed lopen, een smalle streep van bloed deed zijn mondhoek verlaten. Zijn handen deden nog steeds in de lucht zweven, leken zich nog steeds om haar hals te klemmen. Ze zag hoe hij zijn ogen deed openen, zag hoe zijn handen deden ontspannen. Ze volgde de bewegingen die hij maakte, zag hoe hij zichzelf omhoog deed hijsen, hij handen legde hij tegen de wand om zichzelf omhoog te krijgen. Het verband achter aan zijn hoofd was rood gaan kleuren, wat aangaf dat de wond weer was gaan bloeden. Zijn handen lieten bloederige afdrukken achter, ze zag hoe woorden over zijn lippen kwamen, wilde tegen de woorden ingang, maar voor ze een kans kreeg iets te doen zag ze hoe de deur in het slot deed vallen. Ze wilde niet, wilde niet dat hij ging. Met snelle passen liep ze naar de deur toe, om deze te openen, met rennende passen liep ze van de trap af, die haar naar beneden deed laten. “Nee.” Haar stem deed luid klinken voor haar doen, helder, de hoge toon was een moment verdwenen. Ze wist niet of ze te laat was hem tegen te houden.

Hij stopte abrupt en draaide zijn hoofd. De deur was nog dicht, maar net voordat hij de deur dicht had gesmeten, had ze iets gezegd. Hij slikte en kneep in zijn vuisten. Nee, nee, hij ging niet terug. Hij keek nog even zoekend over de grond en zuchtte. Hij likte langs zijn lippen en begon te lopen. Hij bereidde zich voor om haar te vergeten, om haar nooit meer terug te kunnen zien. Tranen stroomde over zijn wangen, tranen gemengd met bloed. Hij zag nog steeds de angstige ogen van haar voor zich, iets wat nooit van zijn netvlies gehaald zou kunnen worden. Hij haalde diep adem. Hij had dit al een paar jaar, hij had een soort syndroom, de precieze naam wist hij niet, maar het had iets te maken dat hij op de meest willekeurige momenten agressief en moordlustig kon worden, en dan net op de meest verkeerde momenten. Hij haalde diep adem. Waarschijnlijk zouden hij en Eden net gaan vrijen, maar natuurlijk moet hij weer een 'aanval' krijgen. Hij zuchtte en wendde zijn gezicht af. Hij haatte zichzelf.

Met snelle passen liep ze de trap af, passen die zachte geluiden deden veroorzaken, geluiden die zij niet hoorde, met nog sneller passen deed ze zich door de hal verplaatsen, die naar haar zin te lang was, te lang op het moment. Haar hand ging naar de knop van de deur, een deur die rood als vuur was geschilderd, ze deed ze knop omdraaien, waarna ze de deur deed openen. “Wacht.” Opnieuw deed haar stem helder, duidelijk in de oren klinken. Ze wilde niet dat hij zou gaan, een ieder had zijn gebreken wat hem bijzonder deed maken, nadelige en soms voordelige gebreken, het deerde haar niet. “Damien.” Een stilte deed hen omhullen, een stilte die ze liet vallen, met kleine passen deed ze naar hem toe lopen, bleef achter hem staan, op het punt dat ze de warmte van zijn lichaam bijna deed voelen. “Draai je om, alsjeblieft.” Helder bleef ze hem toespreken, haast alsof ze zichzelf duidelijk deed verstaan.

Ik verstijfde en bleef staan. Zijn handen trilde. Hij wou haar totaal geen pijn doen, echt niet. Hij draaide zich om en keek haar aan. Zijn ogen waren rood en hij keek haar heel verdrietig en schuldig aan. ''Het.. het spijt me zo..'' hij beet op zijn onderlip, hij probeerde zo duidelijk mogelijk te articuleren, zodat zij de woorden goed van zijn lippen kon lezen. ''Ik kan.. ik kan het niet onder controle houden..'' Hij glimlachte naar haar. ''Ik wil je geen pijn doen, ik hoop dat je het begrijpt..'' Hij drukte nog een kusje op haar wang, knikte en draaide zich toen weer om. Hij begon weer twijfelend te lopen, zijn stappen werden steeds zelfverzekerder en hij haalde diep adem, alsof hij de moed moest verzamelen om door te kunnen lopen, alsof hij zichzelf moest tegen houden naar haar toe te rennen en haar in zijn armen te nemen, en vervolgens nooit meer los te laten.

Ze zag hoe zijn lichaam deed verstijven, hoe hij stil bleef staan, zijn handen deden trillen. Een lichte glimlach deed zich om haar lippen vormen, wanneer ze merkte hoe hij zich om deed draaien, ze keek hem in de ogen, die rood van zoute tranen waren gekleurd, een blik vol verdriet en schuld was in zijn ogen zichtbaar. Ze zag hoe zijn lippen deden bewegen, las de woorden die over zijn lippen deden komen. Een lichte glimlach deed zich om zijn lippen vormen naar enkele woorden, waarna hij verder sprak. Ze voelde hoe hij nog zacht een kus op haar wang deed drukken, zag hoe hij vervolgens knikte om zich weer op te draaien. ze zag hoe hij zich in beweging deed zetten, stappen die twijfelend waren, maar per pas steeds zelfverzekerder leken. "Nee." Het was verrassend haast hoelang het heldere stem geluid bleef klinken. Ze snapte het wel, maar wilde niet dat hij zou gaan, nog steeds wilde ze niet dat hij zou gaan. "Ik wil niet dat je je excuses aanbied, jij kunt er niets aan doen. Ik wil niet dat je gaat, ik snap dat je mij geen pijn wilt doen, maar besef dat ik niet van glas ben." Tranen waren achter haar ogen gaan prikken, deden langzaam over haar wangen rollen.

Hij haalde diep adem tot de lucht zijn hele longen hadden gevuld. Hij draaide zich weer om. ''Luister, het begint alleen maar met wurgen, maar het wordt alleen maar erger, na een tijdje grijp ik een pistool, of breek ik een been,'' Hij haalde diep adem. ''Ik was het vergeten, ik liet me te veel meeslepen door jou prachtige verschijning..'' Hij slikte en pakte haar hand even vast, hij drukte een kusje op haar middelvinger. ''Als ik dit niet had, had ik je meteen naar je hand gevraagd, maar ik moet nu echt weg, het wordt alleen maar moeilijker op deze manier...'' Hij keek haar nog eventjes aan en draaide zich toen om, hij begon sneller te lopen en sprak met zichzelf af dat hij nu niet moet omdraaien als ze tegen hem praatte, hij moest sterk blijven, hoe moeilijk het ook was.