ORPG. We'll see were it ends

Een glimlach deed zijn lippen sieren, terwijl hij haar licht met zich mee trok, niet dwingend, slechts zodat hij haar zou volgen. Hij wilde het haar graag laten horen, hij bleek bij liefde niet goed met woorden, tenminste niet wanneer hij deze moest spreken, met zang had hij de woorden gewogen, tot deze perfect deden lijken. Met kalme passen deed hij tot het huis lopen, om deze te betreden, rustig was hij door naar het woongedeelte van het huis gelopen, waar hij zag hoe Isabell zich op de bank liet zakken, op het dat ze haar gemaakte kleding weg had gelegd, op de tafel. Met een glimlach had hij haar hand losgelaten op het moment dat ze het woongedeelte hadden betreden, met een kalm gebaar deed hij haar kleding pakken, om naar haar te kijken. ‘Ik ben dadelijk terug.”Met kalme passen liep hij naar haar slaapvertrek, om de kleding daar neer te leggen, om vervolgens terug te lopen en vanuit daar naar zijn eigen slaapvertrek te lopen. Met een kalm gebaar deed hij de gitaar opnieuw uit de standaard nemen, om met het instrument terug naar Isabell te lopen. Rustig nam hij plaatst op de tafel, die bij de bank was geplaatst, zodat hij tegenover Isabell deed zitten. Met een kalm gebaar deed hij de gitaar voor zich pakken. Met een glimlach deed hij haar aankijken. “Voor jou,.”zijn stem deed zacht, oprecht klinken bij de nog enkele gesproken woorden. rustig begon hij met het spelen van het instrument, zette hij in met de eerste klanken van het lied dat hij zelf had weten te maken. Na enkele klanken deed hij met zijn stem invallen, om al zingend, spelend verder te gaan. Hij had zijn gevoel erin proberen te leggen, wat hem naar zijn eigen mening aardig was gelukt, hij wilde aan Isabell over brengen dat hij liefde voor haar voelde. Een glimlach deed zich om zijn lippen vormen, op het moment dat zijn stem deed wegsterven evenals de laatste klanken muziek.

Ze knikte alleen maar, toen ze hoorde dat hij zei dat hij dadelijk terug was. Nog steeds, was ze nieuwsgierig over wat er zou gebeuren. Je zag in haar ogen een lichte blik van verbaasdheid, toen ze hem terug zag komen met zijn gitaar. Op haar gezicht, zag je kleine blosjes verschijnen, toen ze de enkele woorden hoorde die Dan tegen haar zei. Voor haar, ze was zeer gevleid, maar ook een klein beetje verlegen voor wat hij zei. Ze hield haar hoofd een klein beetje schuin, en met de paar seconden werd haar glimlach steeds breder. Ze begreep de boodschap, die hij haar wou vertellen, waardoor het voelde alsof ze ergens boven haar lichaam zweefde. Ze vond het zo lief, wat hij had gedaan. Een paar seconden, bleef ze sprakeloos zitten, waarna ze voorzichtig de gitaar uit zijn handen nam en hem tegen de tafel aan te zetten. Ze had het gedaan, om te zorgen dat ze de gitaar niet zou pletten. Ze sloeg zijn armen om hem heen, maar omhelsde hem nog steeds een beetje voorzichtig. "Het was prachtig Dan." Ze drukte een kus op zijn mond, waarna ze weer in de stoel ging zitten. Opnieuw, hoestte ze en ze keek hem verontschuldigend aan. "Ik pak even wat water." Ze stond op, en liep naar de keuken om daar een glas te pakken. Ze zag een paar zwarte vlekken voor haar ogen, maar ze negeerde het vooral, totdat ze het niet meer kon negeren, en het steeds grotere vlekken werden. Uiteindelijk, verloor ze het bewustzijn, waarbij het laatste wat ze merkte en hoorde was het glas wat ze liet vallen waarna ze zelf ook viel.

Een vage, lichte glimlach had om zijn lippen gerust toen hij was begonnen met het spelen, een glimlach die duidelijker was geworden bij het zien hoe lichte blosjes op haar wangen deden verschijnen. Hij merkte op hoe de glimlach om haar lippen, breder werd, steeds licht breder, wat maakte dat ook zijn glimlach steeds duidelijker deed worden. Nadat de laatste klanken, zijn laatste woorden waren weggestorven, bleef ze momenten sprakeloos zitten, momenten die hem onzeker maakten over het feit of ze het wel mooi had gevonden, waarna ze de gitara uit zijn handen nam om deze zorgvuldig, voorzichtig weg te zetten. Hij voelde hoe ze haar armen voor een moment om hem heen deed slaan, maar toch voorzichtig. De woorden die over haar lippen kwamen, maakte dat hij licht deed glimlachen. De kus die ze vervolgens op zijn lippen drukte, maakte dat de glimlach licht breder werd, maakte dat een twinkeling een moment in zijn ogen te zien was. Een twinkeling omdat hij het fijn vond dat ze hem liet merken dat ze het mooi had gevonden. Hij hoorde hoe ze hoestte, waarna ze hm verontschuldigend aankeek, hij knikte op de woorden dat ze zei dat een moment water zou gaan halen. Als een schok deed het geluid van brekend glas hem bereiken, gevolgd door een bons, van iets dat evenals het glas op de grond viel. Meteen deed hij opstaan van de tafel waar hij had gezeten, om naar de keuken te lopen, waar het geluid vandaan was gekomen. Een geschokte uitdrukking deed in zijn ogen verschijnen, op het moment dat hij Isabell, buiten bewustzijn op de grond deed aantreffen, terwijl scherven van glas om haar heen verspreid lagen. Snel deed hij bij haar neerknielen, om haar vervolgens op te tillen en de keuken uit de brengen, naar haar slaapvertrek. Zorgvuldig deed hij haar op het bed neerleggen, om haar in te stoppen. Een moment voelde hij met zijn hand aan haar voorhoofd, die warm deed aanvoelen. Hij maakte met wat instellingen aan de verwarming, dat het niet te warm in de ruimte zou worden, om vervolgens weg te lopen naar de keuken om de scherven van het glas op te ruimen. Na deze te hebben opgeruimd, liep hij terug naar het slaapvertrek, om bij haar aan de rand van het bed te gaan zitten. Een bezorgde blik lag in zijn ogen, terwijl hij haar gezicht deed bekijken.

Voorzichtig opende ze haar ogen, waarna ze een paar keer knipperde om gewend te raken aan het licht. Haar hoofd bonsde, en ze had kleine zweetdruppeltjes op haar gezicht. Voorzichtig, ging ze rechtovereind zitten. Opnieuw zag ze lichte zwarte vlekken op haar netvlies maar ze negeerde ze. "Danïel." Haar stem klonk schor, en haar gezicht was bleek. "W-wat is er gebeurd?" Ze wist alleen, dat Daniël een lied voor haar had gezongen, maar de rest daarna was een grote waas. Ze keek Dan enigszins smekend aan, hopen dat hij haar kon helpen.

Hij merkte op hoe ze een moment met haar ogen deed knipperen, waarna ze deze deed openen, wat maakte dat voor een moment een opgeluchte uitdrukking over zijn gezicht gleed, slechts een moment waarna deze weer deed verdwijnen. Hij hoorde hoe haar stem deed klinken, hoe ze zijn naam schor deed uitspreken, waarna ze verder spraak, het vroeg wat er gebeurd was. De smekende blik in haar ogen leek hem haast te dwingen te spreken, al had hij dit zonder deze blik ook gedaan. “Ik weet enkel dat je je bewustzijn bent verloren toen je in de keuken stond. Je zou water gaan halen, aangezien je al tijd last had van hoesten. Het glas was in scherven gebroken, waartussen ik je aantrof.” Ergens leek een spijtige blik zichtbaar in zijn ogen, alsof het hem deed spijten dat dit haar moest overkomen en eigenlijk was dit zo, ook omdat hij het snapte. Hij snapte niet waarom ze flauw was gevallen, meestal kwam dit met een reden. Met een kalm gebaar deed hij het zweet van haar voorhoofd wissen, om haar vervolgens weer aan te kijken.

Licht verbaasd keek ze hem aan, toen ze hoorde wat hij zei. "I-ik weet het niet meer." Haar stem viel licht weg, terwijl ze het opnieuw probeerde het te herinneren. Iets wat er alleen maar voor zorgde, dat ze meer last van haar hoofd kreeg. Ze kreunde, en ging weer liggen. Ze zag de spijtige blik in zijn ogen, waarna ze licht glimlachte. "Het maakt niet uit Dan, het zal over een paar dagen wel weer over zijn." De lichte glimlach ging weer weg, waarna haar ogen dicht vielen. Ze merkte licht dat hij het zweet van haar voorhoofd wiste, maar daarna viel ze dan ook in slaap.

Opnieuw, was het diezelfde droom die haar teisterde. Ze wist niet wat er met haar gebeurde, maar alles merkte ze opnieuw. Zachtjes begon ze te mompelen, iets wat op nee leek. Toch, was het niet duidelijk genoeg om te horen. totdat haar droom bijna stopte. Steeds luider, begon ze te roepen totdat, alles opnieuw zwart werd.

"Nee!" Haar stem was luid, en je kon het waarschijnlijk door het hele huis horen. Opnieuw, zaten er op haar voorhoofd allemaal kleine zweetdruppeltjes en de dekens lagen tevens opnieuw op de grond. Tranen, kwamen tevoorschijn in haar ogen, totdat ze uiteindelijk haar hoofd verborg in haar handen.

Hij hoorde hoe ze deed spreken, luisterde naar de woorden die over haar lippen kwamen, waarbij haar stem voor een moment licht deed wegvallen. Hij hoorde hoe ze licht kreunde, om zich vervolgens weer naar omlaag te doen laten zakken. De lichte glimlach, de woorden die ze bij het zien van de spijtige blik in zijn ogen over haar lippen deden vloeien, maakte dat een lichte glimlach ook om zijn lippen deed komen. Hij zag hoe de lichte, vage glimlach vervolgens deed verdwijnen, waarna haar ogen deden dichtvallen, hij hoorde hoe na enkele momenten haar ademhaling trager begon te klinken, zag aan haar dat ze in slaap was gevallen, wat maakte dat hij deed opstaan om haar voor een moment alleen te laten. Hij had opgemerkt, gehoord hoe ze deed mompelen, een woord wat voor hem onverstaanbaar was, onverstaanbaar, tot haar gemompel op spreken over ging. Hij hoorde hoe ze nee deed zeggen, begreep niet wat ze weigerde, waarop ze nee zei. Weer had hij haar voor momenten alleen gelaten, waarin zij onrustiger was geworden, wat hij niet werkelijk had gemerkt, omdat hij naar buiten was gegaan, tot haar schreeuw hem haast terug deed roepen. Met snelle passen maakte hij dat hij weer in het slaapvertrek kwam, waar hij Isabell deed aantreffen, huilend, met de handen over het gezicht gevouwen. De dekens waren in haar onrustigheid van het bed gegleden, maar daar deed hij geen aandacht aan besteden. Hij nam plaats op de rand van het bed, om haar zacht naar zich toe te trekken. Sussend streek hij met zijn hand over haar lokken, terwijl hij haar vast hield.

Ze merkte amper, hoe Dan de kamer binnen kwam. Ze merkte het pas, toen ze zijn armen om haar heen voelde, merkte, hoe hij haar naar zich toe trok. Ze haalde haar handen weg, en verborg haar gezicht in zijn shirt. Ze was nog nooit zo blij geweest dat hij hier was, ze wist dat hij van haar hield, waarom hield het dan gewoon niet op? Ze wist het niet, ze wist het echt niet. "Ik wil dit niet Dan, echt niet." Langzaam, stopte ze met huilen, maar ze haalde haar hoofd niet weg. Het voelde fijn zo te liggen, eindelijk wist ze dat hij van haar hield, maar het stopte gewoon niet. Misschien, moest ze naar Sherea gaan, met haar praten. Zij, wist immers ook dat ze verdriet was. Misschien, wist ze hier ook de oorzaak van.

Hij zag hoe ze haar handen voor haar gezicht weghaalde, om haar gezicht vervolgens tegen zijn shirt, zijn borst te drukken. Hij hoorde hoe ze sprak, terwijl haar stem trillende klonk, gesmoord door de tranen. Hij merkte op hoe ze langzaam stopte met huilen, voelde hoe langzaam haar tranen tot een eind kwamen, haar tranen hadden een vochtige plek van tranen gemaakt, voelde hij, het deerde hem niet. Rustig bleef hij over haar lokken gaan met zijn hand, sussend, om haar te laten merken dat ze niet alleen was. “Je moet het aangeven wanneer je hulp nodig hebt, je moet zeggen wat je dwars zit. Als je dit niet wilt, hoeft het niet tegen mij, maar zeg in ieder geval iemand wat je dwars zit Isabell.” Zijn stem deed zacht klinken, warm. Hij wou haar helpen, graag helpen, wist enkel niet wat er aan de hand was, wat maakte dat ze huilde, wat maakte dat ze met een schreeuw die wanhopig had geklonken was ontwaakt.

Ze zuchtte licht, en tilde haar hoofd op zodat ze hem aan kon kijken. "Ik denk, dat ik een soort van trauma heb overgehouden aan de storm, ik droom het iedere keer opnieuw, maar het doet me zoveel pijn Dan, ik wil hier niet weg.. Maar waarom wist ik er niet van? Waarom kon ik mijn boot niet gewoon aanleggen net zoals de ouders van Domania? Ik weet het niet Dan.." Opnieuw, legde ze haar hoofd tegen zijn borst. Ze had niet alles verteld, maar in ieder geval een deel. Het idee dat, ze Daniël zou vertellen dat ze over hem droomde, dat ze dacht dat hij misschien niet van haar zou houden, nee dat zou ze waarschijnlijk nooit durven te vertellen. Ze zuchtte licht, en sloot haar ogen. Toch, was ze blij dat ze niet alleen was. Dat hij er was, dat hij haar troostte.

Hij hoorde hoe een lichte zucht langs haar lippen ontsnapte, voelde hoe ze vervolgens haar hoofd deed optillen, wat maakte dat hij haar in de ogen kon kijken, zij hem kon aankijken. Met een lichte, geruststellende glimlach deed hij naar haar kijken, luisterde hij naar de woorden die haar lippen deden verlaten. Licht deed hij knikken bij haar woorden, deed hij aangeven dat hij deze deed begrijpen. Zijn hand zich een moment los van haar lokken gemaakt toen ze haar hoofd had opgetild, op het moment dat haar hoofd zich weer tegen zijn borst deed rusten, ging hij opnieuw met zijn hand over haar lokken, terwijl hij een moment over haar woorden dacht. “Ik weet niet wat het allemaal doet betekenen, ik weet niet hoe ik je zou kunnen helpen en dat vind ik niet fijn. Misschien kan Sherea wat alles doet betekenen.” Geruststellend bleef hij over haar lokken strelen, terwijl hij zijn vrije arm om haar lichaam bleef rusten.

Opnieuw keek ze hem aan, toen ze hoorde wat hij zei. "Ja, daar heb ik ook al over nagedacht. Is het erg, als ik vannacht bij jou slaap Dan? Ik denk dat ik me dan wat veiliger voel. " Het was een wonder dat ze het durfde te vragen. Normaal, zou ze het alleen gedacht hebben, maar nooit gevraagd. Ze legde haar hoofd opnieuw op zijn borst, afwachtend of hij antwoord zou geven. Ze besefte zich nu pas, dat ze in haar eigen kamer lag. Waar was Domania? Ze ging rechtop zitten, en keek hem licht verbaasd aan. "Waar is Domania?" Ze merkte het nu pas op, maar dat betekende niet dat het haar zorgen weg nam.

Hij merkte op hoe ze hem aankeek bij de woorden die over zijn lippen deden vloeien, luisterde naar de woorden die over haar lippen deden vloeien, woorden die zacht in de oren deden klinken. Hij voelde hoe ze vervolgens haar hoofd weer op zijn borst deed rusten, wachtend op een antwoord, dat bijzonder lang op zich deed wachten. Alsof hij deed twijfelen, alsof hij dit niet wilde terwijl geen van beide het geval was. “Natuurlijk.” Zijn stem deed warm, zacht klinken, een enkel woord dat antwoordde op haar vraag een antwoord dat verassend lang op zich had laten wachten. Hij voelde hoe ze plots haar hoofd weer deed optillen om hem weer aan te kijken, een verbaasde blik deed in haar ogen drijven terwijl ze hem vroeg waar Domania was. Een lichte glimlach deed zijn lippen sieren. “Cyana heeft de zorg overgenomen, ze zal hier gewoon in de buurt zijn, binnen komen vallen wanneer ze wil, ze woont hier enkel niet meer. Vind je het erg?” En vragende blik lag in zijn ogen bij de laatste woorden, hij wist het niet zeker, aangezien ze zich al snel aan Domania gehecht had.

Steeds meer twijfel, kwam in haar op toen ze hoorde, dat het antwoord lang op zich deed wachten. Toen ze uiteindelijk het antwoord hoorde, twijfelde of het waar was. "Als je het niet wil moet je het zeggen Daniël." Ze trok haar wenkbrauw licht op, toen ze hoorde dat Cyana de zorg over had genomen. Zijn vraag, zorgde ervoor dat ze licht haar hoofd schudde. "Nee, ik vind het niet erg. Het verbaasde me alleen een beetje. Ik zal haar wel missen maar, ze is niet helemaal weg toch?" Ze glimlachte waterig terwijl ze hem aankeek. Ze had haar hoofd, erg dichtbij zijn gezicht, maar toch irriteerde het haar niet. Hij had immers verteld dat hij van haar hield toch? Soort van dan. Tenminste, hij had het voor haar gemaakt. Dus ze had de conclusie getrokken, dat hij van haar hield.

Hij hoorde hoe haar stem klonk, luisterde naar de woorden die over haar lippen kwamen, die maakten dat zijn gezicht voor een moment betrok, slechts licht, onopvallend haast. Hij vond het fijn als ze bij hem zou slapen, wilde niet dat ze aan de waarheid van zijn woorden twijfelde, ondanks dat het antwoord lang op zich had laten wachten. “Dan zal ik niets zeggen, aangezien ik het geen probleem vind.” Een lichte glimlach vormde zich bij deze woorden om zijn lippen. Hij zag hoe ze licht haar wenkbrauwen deed optillen bij de woorden over waar Domania was gebleven, licht deed hij met zijn hoofd schudden bij de vraag of ze niet helemaal weg was, een gebaar dat hij bevestigde met woorden op het moment dat hij de waterige glimlach om haar lippen zag. “Natuurlijk niet.” Een moment drukte hij zijn lippen op haar neus, om zijn lippen vervolgens voor een moment op de hare te drukken.

Ze glimlachte licht, toen ze de woorden hoorde van Daniël. Waarschijnlijk was het gewoon schijn, wat ze dacht. Ze was blij, dat hij de woorden bevestigde die zij had gezegd. Licht, bloosde ze toen ze voelde, hoe zijn lippen haar neus raakte. Ze sloot haar ogen, toen zijn lippen die van haar raakte. Ze glimlachte licht, hopend dat ze de kus niet zou verbreken. Haar handen, kwamen langzaam maar zeker in beweging. Voorzichtig, legde ze allebei haar handen op zijn middel.

Licht deed hij tegen haar zachte lippen glimlachen, licht zonder de kus te verbreken. Hij voelde hoe ze beide haar handen om zijn middel deed rusten, wat maakte dat opnieuw een lichte glimlach om zijn lippen kwam. Het eerste moment hadden hun lippen elkaar niet duidelijk geraakt, voelbaar wel, maar duidelijk was het gebaar niet, tot hij zijn lippen meer tegen de hare deed drukken. Zijn ogen had hij gesloten, op het moment dat hij zijn lippen licht op de hare had gedrukt. Met een kalm gebaar deed hij zijn armen verplaatsen, om deze om haar middel te laten rusten. Zacht trok hij haar meer tegen zich aan, terwijl hij zijn mond licht deed openen, om met zijn tong langs haar lippen te strijken.

Ze merkte, hoe hij voorzichtig glimlachte, zonder dat hij de kus verbrak. Ze voelde hoe hij zijn lippen meer tegen die van haar drukte, wat haar gevoel bevestigde dat hij écht van haar hield. Ze voelde zijn armen die hij om haar middel liet rusten, met als doel haar meer tegen hem aan te trekken. Ze opende haar mond licht, toen hij met zijn tong langs haar lippen deed strijken. Plots, hoorde ze een geluid van een dicht slaande deur. Verbaasd, gingen haar wenkbrauwen iets omhoog, maar ze verbrak de kus niet. Ze hoorde voetstappen, maar alsnog verbrak ze de kus niet.

Hij voelde hoe ze haar mond licht deed openen, nadat zijn tong voor een moment langs haar lippen had ge-streeld, wat maakte dat hij met zijn tong traag naar binnen deed glijden. Voorzichtig deed hij met zijn tong de hare zoeken, om deze vervolgens, zacht, teder te strelen. Licht deed hij opschrikken van het plotselinge geluid van een dichtslaande deur, een geluid dat gevolgd werd door voetstappen. Licht deed hij zijn wenkbrauwen optillen, maar weigerde de kus te verbreken. Pas wanneer de kinderlijke stem van Domania door het huis deed galmen deed hij zijn lippen voor een moment van die van Isabell halen. Een verontschuldigende blik stond in zijn ogen terwijl hij vragende geroep van Domania deed beantwoorden, wat maakte dat ze ontdekte waar ze waren. Met een kleine glimlach om haar lippen deed ze de ruimte binnenkomen, om op het bed te klimmen. Vragend keek ze hen beide aan toen ze merkte dat hij wat ongemakkelijk keek, waarna ze hen vroeg of hij deed storen. Licht schudde hij zijn hoofd. “Niet echt hoor Domania. Wij kunnen later nog voortzetten wat we deden.” Woorden die maakte dat ze hem vroeg wat ze deden, wat maakte dat hij zijn vinger op zijn lippen legde, om te fluisteren. “Een geheim, alleen voor Isabell en mij, maar ik wil je wel een ander geheim vertellen hoor.”

Ze merkte hoe hij met zijn tong, haar tong zacht en teder streelde. Ze had de neiging om te glimlachen, maar ze deed het niet. Ze keek Daniël licht blozend aan, maar in haar ogen, zag je dat ze het niet erg vond. Zelfs toen Domania de kamer binnenkwam, keek ze wat ongemakkelijk naar de grond. Ze weigerde haar aan te kijken, bang dat ze iets zou verraden. Ze glimlachte licht, toen ze het antwoord hoorde wat Daniël zei als antwoord op haar vraag. Ze keek Daniël licht glimlachend aan, met glinsterende ogen toen ze de tweede vraag hoorde. In haar ogen, zag je een soort toestemming in haar ogen, als teken dat hij mocht vertellen dat ze van elkaar hielden. Nog steeds, had ze lichte blosjes op haar wangen.

Hij merkte op hoe een lichte kleur in haar gezicht ophoog was gekropen, wat maakte dat lichte blosjes op haar wangen waren verschenen, blosjes die haar gezicht in zijn ogen deden sieren. Hij zag hoe Isabell hem glimlachend deed aankijken, bij het horen van de woorden die over zijn lippen kwamen, bij het zien van ook de glinstering glimlachte hij. In haar ogen leek hij een soort toestemming te zien, die maakte dat hij zich met een glimlach weer tot Domania deed richten. die hem met twinkelende ogen deed aankijken, wachtend op het geheim dat hij haar zou vertellen. Blijkbaar duurde de momenten dat hij er mee wachtte te lang, aangezien na enkele momenten met licht ongeduld vroeg welk geheim hij haar wilde vertellen. Rustig deed hij naar haar voorover buigen om in haar oor te fluisteren. “isabell en ik, houden van elkaar, let je wel op? Niemand mag het weten.” Na de woorden boog hij terug om naar haar te glimlachen. Een verbaasde uitdrukking lag in de ogen van Domania, die snel deed verdwijnen. Een twinkeling deed in haar ogen komen, terwijl dichter naar hem toe kroop.

Ze kon ongeveer raden wat Daniël zou zeggen tegen Domania, Maar hij zei het zo zacht dat ze het niet kon horen. Ze zag, Domania haar verbaasde uitdrukking, waarna Isabell haar hoofd op Dan zijn schouder legde. Opnieuw glimlachte ze, deze keer gericht voor Domania. Ze snapte niet, waarom Dan niet wou dat iemand het kwam te weten. Maar ze zei niks. Als hij het wou was het prima. Toch, zou ze het voor de zekerheid vragen. "Maar, wat doe jij hier Domania? Cyana zou wel ongerust zijn." Er zat een bezorgde toon onderin haar stem maar deze merkte je amper op, aangezien haar stem erg aardig en vrolijk klonk. Ze wist, dat er een soort twinkeling in haar ogen moest zijn, die ze wel eens vaker had als ze alleen met Dan was.

Hij voelde hoe Isabell haar hoofd op zijn schouder te rusten deed leggen, wat maakte dat er een lichte glimlach om zijn lippen kwam. Hij vond het fijn samen met haar te zijn, de reden dat hij hert als geheim aan Domania had verteld, was simpelweg omdat hij het kind het plezier van een geheim gunde, een ieder mocht het weten, maar hij wist uit ervaring dat kinderen er trots op waren dat ze geheimen van oudere bij zich mochten dragen. Hij zag hoe Domania hen aankeek, een vrolijke twinkeling deed in haar ogen zijn. Hij glimlachte, hoorde hoe Isabell haar stem klonk, pas tot haar vraag had hij er niet over nagedacht dat Cyana misschien bezorgd om haar kon zijn, aangezien ze bij hen was. Hij zag hoe Domania licht haar hoofd schudde, waarna haar stem deed klinken. “Cya is niet bezorgd, ze weet dat ik hier heen ging. Ik wou even kijken.” Ze glimlachte na deze woorden, om nog wat dichter naar hen toe te kruipen.