ORPG. We'll see were it ends

Met kalme passen deed hij verder lopen, naar een ander zandpad dat hen weer terug deed leiden naar het dorp, opnieuw voelde hij het zand langs zijn voeten, het zand van het pad. Bloemen die op andere plekken zelden deden voorkomen groeiden aan de zijkanten van het pad, veel van het eiland deed uit zand bestaan, paden van zand, met daartussen, daarlangs natuur, planten die groeiden. hij had gehoord hoe ze ingestemd had met zijn aanbod, de vraag of hij nu zijn huis aan haar kon laten zien, mocht laten zien. Langzaam kwam er weer meer leven om hen heen, hoorde je de bewoners met elkaar spreken in een eigen taal, de taal die ze hier deden spreken, hoorde je de kinderen die vrolijk met elkaar speelden. Hij grinnikte en liep een huis in, de deur stond open, wanden waren zacht crème gekleurd. Voor de enkele deuropeningen die zich in het huis deden bevinden waren gordijnen gehangen, met kleur die bij het crème deed passen. Hij lachte en keek naar haar. "Dit is waar ik woon." Hij hoorde hoe iemand het huis deed betreden, zag hoe een kind langs Isabell deed schieten om naar hem toe te rennen. Een vrolijke kreet was hoorbaar en lachend tilde hij het kind op dat in zijn armen sprong.

Ze volgde Daniël, totdat ze weer terug waren in het dorp. Ze hoorde mensen praten in een taal die ze niet verstond, en kinderen hoorde je lachen. Ze volgde hem en liep tenslotte een huis binnen, waarvan de muren créme kleurig waren. Ze keek glimlachend rond. "Het is prachtig," zei ze tenslotte. Ergens vroeg ze zich af of hij geen ouders had, maar ze nam zich voor het hem een andere keer te vragen. Ze had al genoeg dingen gevraagd. Ze schrok licht toen ze zag hoe een kind langs haar schoot, om naar Daniël toe te rennen. Ze had geen idee wie het was, of wat diegene daar deed. Ze glimlachte nog steeds en keek naar het kind wat hij in zijn armen had genomen. Ze keek via een andere deuropening schuin een andere kamer in, die waarschijnlijk de woonkamer moest zijn aangezien er banken stonden. De zon scheen nog steeds op haar gezicht, wat ervoor zorgde dat ze haar ogen een beetje dicht moest knijpen.

Krullen sprongen om het getinte gezicht van het kind, een rij van witte tanden deed zich ontbloten terwijl hij deed lachen, de heldere stem deed de stilte in de ruimte verbreken. "Dan. We hebben je overal gezocht. waar was je heen?" Hij grinnikte op de woorden van het kind, om hem met een lach te zeggen. "Giann, ik kan echt niet altijd klaar staan. Ik liet Bells het eiland zien." De jongen fronste, om vervolgens zich om te draaien, zijn blik viel op Isabell, waar hij zojuist langs was geschoten. "Bells. Ik neem aan dat zij dat is?" Met een lach deed hij knikken, een scheve grijns deed zich om de lippen van Giann vormen, hij maakte een lichte buiging, waarna hij zich weer tot hem deed richten. "We vervelen ons, kun je iets met ons doen, kunnen jullie iets met ons doen?" Opnieuw deed hij lachen "Natuurlijk Giann, als Bells dat wilt." Met vragende blik keek hij naar haar, Giann keek haar met een zelfde vragende blik aan.

Isabell glimlachte toen ze hoorde wat het kind zei, wat dus blijkbaar Giann heette. Het viel haar op, dat Daniël haar Bells noemde, en geen Isabell zoals ze meestal gewend was van mensen die haar niet heel goed kenden. Ze zag hoe Giann zich omdraaide om haar aan te kijken. Ze lachte zachtjes toen ze zag hoe hij een lichte buiging maakte. "Ik vind het prima." Zei ze nog steeds glimlachend, toen ze hoorde dat ze allebei vroegen of zij het goed vond. Ze draaide zich om, en wachtte tot Daniël en Giann het huis uit waren. Ze volgde hen naar buiten, weer had ze geen enkel idee waar ze naar toe gingen. Ze dacht na over het feest die volgende dag, ze wou graag helpen, maar ze kende tot nu toe alleen Daniël en de vrouw die haar had geholpen. Ook wou ze graag wat nieuwe kleren hebben, maar ze had geen geld.

Met kalme passen liep hij achter Giann het huis uit, waar hij meteen door een tweetal kinderen werd bestormd, hij voelde hoe hun armen zich om zijn benen deden klemmen en keek lachend naar de tweeling die aan zijn benen deden hangen. hij lachte, zag hoe Giann doorkreeg hoe de tweeling hem bestormd had, om vervolgens ook op hem af te rennen. Hij bukte wat maakte dat Giann op zijn schouders deed springen. Rustig rechtte hij zijn rug weer, met Giann over zijn schouder. Hij lachte. "Jullie denken niet dat het een beter idee is dat we eerst naar het strand gaan?" In koor deed het drietal hem antwoorden "Nee." Hij lachte opnieuw, om vervolgens met gemaakte moeite verder te lopen naar Bells. "Het spijt mij." Een scheve grijns vormde zich om zijn lippen. Wanneer één van de tweeling doorkreeg dat Bells bij hem deed horen liet ze zijn been los om vervolgens naar Bells te lopen. Beide van de tweeling hadden dezelfde krullen, dezelfde diep gekleurde ogen als Giann, wat redelijk deed aangeven dat het familie moest zijn. Een moment keek het meisje Bells twijfelend aan, waarna ze zich lachend op haar deed storten. De armen deden zich om haar been slaan.

Ze lachte, toen ze zag dat Dan door nog meer kinderen werd bestormd. Zo te zien vonden de kinderen hem heel erg aardig. Ze keek glimlachend toe, en streek opnieuw een paar lokken haar uit haar gezicht. De twee kinderen, waren zo te zien een tweeling aangezien ze dezelfde krullen hadden. Haar glimlach werd breder toen ze zag dat Dan met moeit op haar af kwam lopen. "Het maakt niet uit. Naar het strand dus?" Ze zag hoe een van de tweeling Dan zijn been los liet om naar haar toe te lopen. Ze zag hoe het meisje twijfelde, maar daarna alsnog lachend haar armen om haar been sloeg. Bells lachte vrolijk en keek naar het meisje wat zich aan haar been beet hield. Voorzichtig zette ze een stap, terwijl het meisje nog steeds haar been beet hield. Lachend liep ze verder, totdat ze uiteindelijk op het strand kwam. Het meisje liet haar been los, en rende lachend het water in. Bells, liep haar lachend achterna, en liep tot haar knieën het water in.

Een vrolijke lach deed over zijn lippen vloeien, terwijl hij knikte op de woorden die over haar lippen kwamen, met gemaakte moeizame passen zette hij zich opnieuw in beweging. Hij hoorde hoe Giann deed lachen, terwijl deze met zijn vuisten tegen zin rug deed trommelen, de andere helft van de tweeling deed zich nog om zijn been klemmen, lachend genoot hij van hoe hij naar het strand gebracht werd, waar hij zijn been losliet, om zijn zus achterna te hollen het water in. Lachend deed het tweetal het zeewater opspatten terwijl ze rondjes deden draaien, met een grijns deed hij Giann op het zand neerzetten, die op zijn beurt ook naar het water toe holde. Lachend rende hij er achteraan om in het water te lopen. Hij voelde hoe het water tegen zijn benen deed golven, zag hoe Giann zich bij de tweeling had gevoegd, met zijn drieën deden ze het water opspatten terwijl ze een lied deden zingen. Een lied in de taal die ze op het eiland spraken, over het leven en hoe je daarvan moest genieten, dat je ervan moest genieten.

Ze bleef in het water staan, en keek naar de drie kinderen die in het water stonden. Ze zongen een lied in een taal die ze niet herkende. Ze liep naar Dan toe en glimlachte naar hem. "Wat voor taal is dat? Ik herken het niet." In de verte zag je hoe de zon als een rode bal al wat naar beneden zakte. Het zag er best mooi uit. Ze dacht na over haar zeilboot, waar die nu was. Ze had leren zeilen toen ze 11 was, en die boot had ze gekregen toen ze 14 was geworden. Ze was er altijd erg voorzichtig mee geweest, aangezien de boot heel duur was. Ze keek opnieuw naar Dan, waarna ze hem nat spetterde met water. Ze grinnikte zachtjes terwijl ze wat verder het water in liep. Haar ogen stonden nog steeds vrolijk, en die vrolijke lichtjes branden er nog steeds in. Ze voelde zich best wel thuis op het eiland. En ze zou zolang het kon blijven, of totdat ze haar familie ging missen.

Hij hoorde hoe Isabell hem deed vragen in welke taal de kinderen deden zingen, wat maakte dat hij licht deed glimlachen. "Het is de taal waarmee een ieder die hier wordt geboren mee opgroeit, de taal van ons eiland." Hij voelde hoe ze hem nat deed spetteren met water, hoorde hoe ze zacht deed grinniken, waarna ze verder het water in deed lopen. Hij grijnsde en liep naar haar toe, rustig ging hij achter haar stem, met een snel gebaar deed hij haar in haar middel vastpakken om met haar nog dieper het water in te lopen. Lachend liet hij haar in het water vallen, het oppervlak was rood gekleurd van de zon die erop deed vallen, de zon die zich langzaam liet zakken om te kunnen verdwijnen. Hij hoorde hoe de kinderen nog lachend deden zingen, terwijl ze door het water deden dansen, hij moest ze dadelijk naar huis brengen. Miyan was een moeder die te snel ongerust over haar kinderen was, met een boos, ongerust gevoel zat ze thuis wachten op haar drietal kinderen, al deed haar stemming veranderen als ze zag dat hij met haar kinderen deed binnenkomen. Ze vertrouwde hem met haar kinderen.

Ze knikte, toen hij antwoord gaf op haar vraag. Ze schrok, toen ze zijn armen om haar middel voelde. Ze lachte, toen ze merkte dat hij verder met haar het water in liep om haar daarna in het water te laten vallen. Ze ging nog net kopje onder, en kwam weer proesten boven. "Ik heb vannacht wel genoeg water gezien hoor." zei ze lachend terwijl ze hem opnieuw nat spetterde. De zon was nu niet veel meer dan een kleine halve cirkel die ervoor zorgde dat de hemel diep rood werdt. De eerste sterren, zag je al zwak schijnen. Ze keek naar de kinderen, die nog steeds zongen in hun eigen taal. "Moeten ze zo niet naar huis?" Haar stem was enigzins bezorgd. Ze begreep het wel als de moeder ongerust zou zijn, het was al bijna donker, en dan zag je niet waar je liep in de zee. Ze veegde een aantal natte haarlokken uit haar gezicht, die waren vastgeplakt. Opnieuw was haar kleding nat geworden, maar die zou ze straks wel ergens laten drogen. Ze beet even op haar onderlip, toen ze erover nadacht waar ze ging slapen.

Hij hoorde hoe haar lach deed klinken op het moment dat ze door kreeg dat hij verder het water met haar in deed lopen, waarna hij haar uit zijn armen liet vallen. Hij luisterde naar de woorden die over haar lippen kwamen terwijl ze hem lachend weer onder deed spetteren met water. Hij hoorde hoe ze vervolgens vroeg of de kinderen niet naar huis zouden moeten, ergens in haar stem klonk bezorgdheid, wat hem deed glimlachen. "Je hebt gelijk." Hij gebaarde haar te volgen, waarna hij naar de kinderen liep. "Kom monsters, jullie weet hoe Miyan is." De kinderen knikte licht en keken hem aan. Hij pakte de oudste van de tweeling, om die op zijn schouders te zetten, waarna hij de jongste van de twee nam en deze op zijn arm nam. Hij voelde hoe ze haar hoofd op zijn borst deed leggen, wanneer ze op zijn arm zat. Hij voelde hoe armen om zijn hals geslagen werden. "Laten we gaan." Giann keek hem onschuldig aan en zei met zachte stem. "Mag ik ook." Ergens in de bruine ogen was een vrolijke glinstering te zien. Hij grijnsde "Dat zou je wel willen, maar als je dat wilt moet je naar Bells gaan Yuuka en Nethan zijn zwaar genoeg."

Ze glimlachte toen hij haar gelijk gaf, en ze liep achter hem aan. Het verbaasde haar hoe goed de kinderen naar hem luisterde. Ze wachtte, tot Dan de tweeling had opgetilt. Ze knikte opnieuw, toen Dan zei dat ze konden gaan. Ze lachte toen ze hoorde, dat hij Giann naar haar toe stuurde. "Kom maar." Zei ze glimlachend terwijl ze hem op haar arm nam. "Nu kunnen we echt gaan." Voorzichtig liep ze het water uit, terug naar het dorp. De weg kende ze inmiddels, maar ze wist niet waar Miyan woonde, dus alsnog volgde ze Daniël. Nu het schemerig was zag het dorp er heel anders uit. In de huizen zag je nu verschillende lichten branden, maar nog steeds hingen de gordijnen in de deur openingen. De meeste mensen waren binnen, en je zag enkele kinderen nog buiten spelen. Ze volgde Dan verder door het dorp, totdat ze uiteindelijk een huis binnen liepen.

Met kalme passen deed hij het water uitlopen, dar om zijn benen op deed spatten, een glimlach deed zijn gezicht sieren terwijl hij met kalme passen door het zand liep, zacht zand waar zijn natte voeten in weg deden zakken. Vele van de deuren hadden zich gesloten, nog enkele deden wijd open staan, waaruit de stemmen hoorbaar waren. Ik vrijwel elk huis deed een licht branden. De drukke sfeer had plaatsgemaakt voor een warme, knusse sfeer. Met kalme passen liep hij het huis van Miyan in, waarvan de deur nog wij geopend was, omdat haar kinderen nog over de straten deden zwerven. Hij hoorde hoe voetstappen klinken, zag hoe de bezorgde uitdrukking veranderde wanneer ze hem zag met de tweeling. "Gelukkig. Dankje Dan." Haar blik gleed af naar Isabell die met Giann op haar arm binnenkwam, een moment keek ze twijfelend waarna ze deed glimlachen. "Ook bedankt lieve." Met kalme passen liep ze naar hem toe om de tweeling van hem over te nemen, waarna ze weg liep, om deze in bed te leggen. Enkele minuten verstreken tot ze terugkeerde. Giann was op de arm van Isabell in slaap gevallen. Zijn hoofd had zich op haar borst gerust. Lachend schudde Miyan haar hoofd. Ze gaf Giann een lichte tik op de wang. "Kom op slaapkop. Zeezout maakt je moe en al dat drukke gedoe van jou is voor een ieder hier uitputtend." Ze grinnikte terwijl ze Giann uit Bells haar armen nam. Ze wierp een blik op hun beide waarna ze knikte. "Nogmaals bedankt." Hij knikte "Geen probleem Miyan." Hij deed afscheid nemen met een groet in hun taal, waarna hij zich op Isabell richtte. "Kom we gaan." Met kalme passen liep hij het huis uit, om richting zijn eigen huis te lopen. "Je kan bij mij slapen."

Rustig liep ze het water uit, met Giann nog steeds op haar arm. Ze zag hoe zijn ogen langzaam dicht vielen, en hij zijn hoofd op haar borst legde. Rustig liep ze een huis binnen, Waar een vrouw, wier waarschijnlijk Miyan was op hun af kwam lopen. Ze glimlachte opnieuw, en keek naar de vrouw die haar een moment twijfelend aan keek, maar daarna ook glimlachte. Ze hoorde hoe de vrouw haar bedankte. "Graag gedaan." Isabell bleef rustig staan, en wachtte tot Miyan terug was, om Giann wakker te maken. Ze lachte, toen ze hoorde wat de moeder tegen haar zoon zei. Ze verstond de laatste woorden van Dan niet, wat waarschijnlijk hun eigen taal was. Ze knikte, als antwoord op wat Dan zei en liep achter hem aan. "Bedankt, als ik je tot last ben moet je het zeggen hoor." Ze had een lichte glimlach om haar lippen, en liep het huis binnen. Haar kleding was alweer wat droger geworden, maar waarschijnlijk zou ze het nog moeten laten drogen. Ze was moe geworden, wat je ook aan haar ogen zag. Ze waren wat kleiner geworden en zagen er vermoeid uit.

hij hoorde hoe woorden over haar lippen kwamen, woorden die hem deden glimlachen. "Je bent niet tot last, maak je geen zorgen." Aan haar ogen deed hij zien dat ze moe was, ze waren kleiner geworden en iets van vermoeidheid lag in de ogen. Hij glimlachte opnieuw en pakte haar hand, om verder naar zijn huis te lopen, de deur was nog weid geopend, maar wanneer ze beide binnen waren deed hij deze afsluiten. "Ik breng je naar het slaapvertrek." Met kalme passen liep hij door het het huis, een huis dat als elk huis in het dorp op een zelfde manier gebauwd was, klein oogde maar van binnen veel groter deed lijken. Hij liep door de woonkamer, naar een deuropening. Met een kalm gebaar hield hij het gordijn opzij, zodat Isabell de ruimte binnen kon gaan, waarna hij achterna ging. "Slaap zacht Bells. Hiernaast is een badruimte waar je je eventueel nog kunt opfrissen." Hij knikte haar met een glimlach toe, waarna hij weer de ruimte uitstapte.

Ze glimlachte, toen ze hoorde dat ze niet tot last was. Zwijgen liep ze verder, merkend dat hij haar hand pakte, en daarna verder naar zijn huis te lopen. Ze knikte, toen hij zei dat hij haar naar haar slaapkamer zou brengen. Het viel haar op, dat het huis van binnen nog best wel groot was, al leek het van buiten niet zo. Ze volgde hem, door de woonkamer naar een andere kamer wat een slaapkamer was. "Bedankt Dan." Ze glimlachte en keek hem voor een moment aan, om daarna naar de badkamer te lopen. Als eerste trok ze de natte kleding uit, die ze op een soort droogrek in de badkamer hing. Ze zag ook, dat er een tandenborstel lag, die ze waarschijnlijk wel mocht gebruiken. Ze poetste haar tanden, en liep daarna in haar ondergoed terug naar de slaapkamer die ze toegewezen had gekregen. Ze sloeg het dekbed een stuk opzij, om vervolgens in het bed te gaan liggen. Ze was moe, en toen ze eenmaal op het bed lag, viel ze ook meteen in slaap.

Met kalme passen deed hij naar zijn eigen slaapvertrek lopen, waar hij naar binnen deed stappen, het was een ruime ruimte met dezelfde crème gekleurde wanden. Tegen de wand stond een bed dat voor twee personen was, er was een bureau te vinden in de ruimte, waarnaast een standaard deed staan. In de standaard deed zijn gitaar rusten, meer dan nog een lade kast en kledingkast deed zich niet in de ruimte bevinden, meet had hij op zich niet nodig. hij glimlachte om zich rustig om te kleden in de ruimte, om met de vochtige kleding in zijn armen naar de badkamer te lopen, waar hij de kleding over een droogrek deed hangen. Rustig friste hij zijn gezicht op, waarna hij zijn tanden deed poetsen, om weer naar zijn slaapvertrek te lopen. Rustig deed hij het dekbed opzij slaan, om daar vervolgens in bed te gaan liggen. Rustig vouwde hij het dekbed terug over zijn lichaam. Hij vouwde zijn handen onder zijn hoofd, keek momenten lang naar het plafon boven hem, tot zijn oogleden zwaar werden en dicht zakten.

TIME JUMPP {like PinguinPanic doess}

~~
Ze opende haar ogen door enkele zonnestralen die in haar gezicht schenen. Ze dacht na waar ze was, maar na een paar seconden wist ze het weer. Ze was in het huis van Daniël, diegene die haar had geholpen toen ze was aangespoeld. Voorzichtig ging ze overeind zitten, en keek de kamer rond. Het viel haar nu pas op dat deze kamer wat stijlvoller was ingericht dan de kamer waar ze gister in lag. Ze zuchtte, om vervolgens uit het bed te stappen en naar de badkamer te lopen. Haar kleding was droog, iets waar ze blij om was. Ze trok het shirtje en de short weer aan, en borstelde haar haar. Nadat dat klaar was had ze geen idee of ze in de slaapkamer moest blijven, of dat ze naar de woonkamer kon gaan. Ze besloot het laatste en liep haar vertrek uit om de woonkamer binnen te stappen. Ze plofte op de bank neer, waarna ze een van de tijdschriften pakte die op een bijzettafeltje lagen.

Hij deed licht met zijn ogen knijpen wanneer strepen van zonlicht op zijn gezicht deden vallen, waarna hij deze deed openen. Een zachte gaap, die voor een ieder haast onhoorbaar zou zijn deed over zijn lippen kruipen, terwijl hij zich omhoog deed drukken. Hij sloeg het dekbed van zijn lichaam om zijn benen over de rand van het bed te werpen. Rustig deed hij zijn lichaam uitrekken om op te staan. Met zijn hand ging hij door zijn blonde lokken terwijl hij het slaapvertrek uit deed lopen, in het woonvertrek deed hij Isabell aantreffen. Met een glimlach knikte hij naar haar. "Een goedemorgen." Het leek hem zeer weinig te deren dat hij in slechts een lange boxer door het huis liep, het was immers zijn huis. Met kalme passen liep hij naar de keuken om daar een kop met koffie te maken. Met de kop warme koffie kwam hij weer binnen, rustig nam hij enkele slokken waarna hij de kop weg deed zetten. "Ik fris mij even op." Rustig liep hij terug naar het slaapvertrek om uit de kledingkast een short te nemen te samen met een top dat hij aan deed trekken. Opnieuw ging hij met zijn hand door zijn haar om dit in model te brengen, waarna hij naar de badkamer liep om zijn gezicht te wassen. Met kalme passen liep hij weer terug naar de woonkamer om de laatste slokken van koffie op te drinken. Hij deed de deur van het huis open, en keek een moment naar buiten, waarna hij weer naar Isabell liep.

Isabell schrok licht toen ze de stem hoorde die tegen haar sprak. Ze keek op en zag dat het Daniël was, waarna ze glimlachte. "Ook goedemorgen." Ze legde het tijdschrift weg wat ze had gelezen, en trok haar shirtje goed. Er zaten enkele kleine gaten in en haar broek was wat verbleekt door het zoute zeewater. Ze zuchtte en plukte enkele losse plukjes stof weg. Ze knikte toen Dan zei dat hij zich op ging frissen. Ze veegde enkele plukken haar uit haar gezicht, die haar steeds meer begonnen te irriteren. Ze keek hem even verbaasd na toen hij de deur open deed, maar glimlachte ztwakjes toen ze zag dat hij terug liep. "Vanavond is het feest toch?" Ze wou zeker weten of ze het goed had onthouden, aangezien het ook wel morgen of overmorgen kon zijn. Op zich, wou ze best wel helpen om alles klaar te zetten, maar de mensen kenden haar niet zo goed en ze merkte dat de meeste mensen eerst een beetje twijfelden aan haar.

Hij hoorde haar stem deed klinken, hoorde hoe ze hem vroeg of deze avond het feest zou zijn, waarop hij deed knikken. "Dat heb je juist onthouden." Een glimlach deed zijn gezicht sieren, terwijl hij naar haar toe deed lopen. "Een ieder in het dorp draagt zijn steentje bij, de vrouwen maken het voedsel klaar, ik zal informeren of ze nog een extra kracht gebruiken kunnen. De mannen maken dat de nodige spullen op de open plek komen en kinderen maken graag versieringen om het er te kunnen versieren." Hij pakte haar hand en gebaarde haar dat ze naar buiten zouden gaan, met kalme passen deed hij het huis verlaten om te zien hoe het dorp tot leven deed komen. Het was nog vrij vroeg in de ochtend, naar genoeg deuren stonden al wijds open en op sommige plekken deed al kinder gelach klinken. Hij glimlachte om vervolgens door het dorp te lopen, in het middel van het dorp was evenals een open plek, al was deze een stuk kleiner. In het midden stond een huis, hij zag hoe de vrouw naar buiten kwam, zag hoe deze hen deed opmerken waarna ze op hem af kwam. Lange diep gekleurde lokken vielen stijl langs het gezicht en vriendelijk glimlachend deed ze hem aankijken. "Dan, wat brengt je hier. Ik neem aan dat je niet zonder reden hier kwam." De vrouw deed nog jong ogen, jonger dan ze was, ze was een soort moeder voor elke bewoner van het dorp, jong en oud, ze had veel macht over het dorp, maar probeerde deze zo min mogelijk uit te oefenen. Ze greep in wanneer er problemen ontstonden, ze was als het hoofd, maar zo deed ze zichzelf niet bekijken. "Cyana, ik vroeg mij af of de vrouwen nog hulp konden gebruiken met de voorbereidingen voor het eten, voor het feest van vanavond." Licht deed ze knikken, waarna ze haar ogen over Isabell liet glijden. "Ik neem aan dat de extra hulp van deze jongedame zal komen?" Hij knikte op de woorden, zag hoe ze deed glimlachen. "Extra hulp is altijd welkom. Je weet waar de voorbereidingen gemaakt worden voor het eten, daar zullen ze vast wel een plek weten, een taak die ze kan vervullen."Hij deed knikken op de woorden en glimlachte dankbaar.

Ze glimlachte, toen ze hoorde dat ze gelijk had, en luisterde naar wat hij verder zei. Ze glimlachte, toen ze hoorde dat hij zou vragen of ze kon helpen. Ze merkte dat hij haar hand pakte. Ze liep achter hem aan, het huis uit. Je zag dat de meeste mensen al wakker waren, en dat het dorp al weer wat begon te leven. Ze wist niet waar ze heen gingen, tot nu toe kende ze alleen de weg naar de plek van het feest en weer terug naar het dorp. Het viel haar op dat ze langzaam maar zeker op een open plek uit kwamen, waar een huis stond. De vrouw die uit het huis kwam leek erg jong, maar waarschijnlijk had ze wel een positie, aangezien haar huis in het midden van de open plek stond. Ze luisterde naar de woorden die Dan zei, het viel haar op dat iedereen hem kende. Ze luisterde naar het gesprek wat Daniël met de vrouw voerde die Cyana heette. Toen het gesprek klaar was, merkte ze dat hij haar meenam naar een andere plek. "Eigenlijk voelt het best vreemd, ik voel me hier zo, nieuw." Ze lachte en liep met hem mee. Ze merkte op, dat hij nog steeds haar hand beet had.

Hij hoorde hoe haar stem deed klinken, luisterde naar de woorden die over haar lippen kwamen, waarbij ze deed lachen. "Je bent ook nog nieuw, nog vreemd in de ogen van de mensen hier, maar in korte tijd zullen al vele hier je naam onthouden. Een ieder kent elkaar." Met kalme passen liep hij naar een huis dat meer aan de rand van het dorp zich deed bevinden. Om het huis waren al enkele vrouwen in de weer, het huis was niet van een specifiek persoon en werd voornamelijk gebruikt om het eten klaar te kunnen maken en dit voor tijdelijk ergens neer te kunnen zetten. Hij zag hoe een vrouw halt hield toen ze hem deed opmerken. "Hallo, wie heb je bij je Daniël?" Vriendelijk deed ze hem aankijken, waarna haar blik lang Isabell deed glijden. "Ik vroeg mij af of Isabell jullie zou kunnen helpen met voorbereidingen van het feest." Een glimlach gleed over haar gezicht. "Daniël het lijkt alsof je een gave hebt, we komen handen tekort, dus we zouden graag hebben dat ze ons helpt." Hij grijnsde en keek naar Isabell aan zijn zijden. "Rowen zal je tonen wat je kunt gaan doen, bij vragen kun je bij een ieder terecht die in de buurt is. Ik ga nu mijn eigen steen bijdragen aan het feest, tot straks Bells." Hij liet haar hand los om haar toe te knikken, waarna hij weg deed lopen.

Ze zuchtte, en keek even naar de grond terwijl ze verder liep. "Je hebt gelijk." Ze merkte, dat ze aan de rand van het dorp waren, aangezien er minder huizen stonden. Om een huis waren vrouwen bezig om waarschijnlijk het eten te koken, voor het feest. Ze glimlachte vriendelijk naar de vrouw die was gestopt, om te vragen wie ze was. Ze glimlachte opnieuw en keek Dan aan, toen de vrouw zei, dat ze kon helpen. "Is goed, tot straks Dan." Ze liet zijn hand los, en keek vervolgens Rowen weer aan. Deze nam haar mee het huis in, waar verschillende vrouwen bezig waren. Kort werd haar uitgelegd wat ze moest doen, en als ze hulp nodig had, kon ze iedereen vragen. Ze had kort geknikt, waarna ze was begonnen. Ze had niet vaak gekookt, dus ze wist ook niet wat ze er nu van moest verwachten. Maar, alsnog probeerde ze wel en met de hulp van anderen lukte het nog best wel.

Met kalme passen was hij van Isabell weggelopen om terug naar de open plek, waar ze eerder geweest waren terug te lopen, Cyana deed tegen de wand van haar huis rusten terwijl haar blik over de mannen ging die zich om het huis deden verzamelen. Ze glimlachte naar een ieder, hield in de gaten hoe elk van hen zijn steen deed bijdragen. Lange tijd om zich op Cyana te concentreren had hij niet, kreeg hij niet, één van de oudere mannen deed hem wenken, om hem te vragen of hij kon helpen met één van de palen die op de open plek in de grond werden geplaatst om het vuur en de zitplaatsen. De palen deden snoeren van lampionen met elkaar verbinden, ook de slingers die kinderen deden maken werden rond de palen gewonden, werden van paal tot paal gespannen. Gedurende dag was een ieder bezig zijn of haar steen aan het feest bij te dragen. Vele vrouwen deden het eten klaarmaken, sommige van hen hielpen de kinderen met versieringen maken en de mannen sjouwden de nog nodige spullen naar de open plek, deden versieringen en lampionen ophangen, enkele deden zich bezig houden met de voorbereidingen voor het vuur te maken, legden hout en papier neer op de plek waar deze moesten liggen.

Met een glimlach deed hij wat zweet van zijn voorhoofd wissen terwijl naar het huis liep waar de vrouwen de laatste dingen deden afwerken aan het voedsel, sommige vrouwen deden het huis al verlaten met schalen vol voedsel, andere hun armen vol met drank. Hij zocht Isabell op, liep met een glimlach op haar af wanneer hij haar deed zien. Hij pakte haar bij haar schouders vast en grijnsde licht. "Goedenavond, ben je er klaar voor?"De zon deed al laag aan de hemel staan, het landschap om hen heen deed al rood kleuren. Hij nam haar hand in de zijne om haar met zich mee te nemen. Met kalme passen deed hij het pad volgen dat naar de open plek deed lijden, langs zijn huis deed lijden, wanneer ze bij zijn huis deden aankomen knikte hij naar het huis. "Ik moet nog iets pakken, ga alvast naar de open plek, ik ben zodadelijk bij je." Hij liet haar hand los, waarna hij naar haar deed knikken, een glimlach deed zijn gezicht sieren. "Tot dadelijk." Met kalme passen liep hij naar zijn huis.