ORPG. I want it, and I get it.

Yaay Lisa und meee <3

Isabell - Mare Evans

Spoiler:

Yaaayy ;3

Ik heb alleen ff geen plaatje nog voor dienniee


Dean.<3

Okieee. We beginnen dat ze individueel daar aan komen in een ander deel.
~~
Ze was altijd al een hooghartig iemand geweest, waarvoor iedereen moest neerbuigen. Het feit was vooral dat haar ouders rijk waren geweest, maar hun poging om haar op te voeden tot een nette acceptabele dochter, was compleet averechts gegaan. Ze zag zichzelf als een godin, die de rest moest aanbidden. En ze had maar oog voor één ding. Geld. De reden dat ze zich daardoor hiervoor inschreef was dit dan ook. Geld, geld en geld. Natuurlijk was er 1 miljoen wel weinig geweest in haar ogen, maar het was beter dan niks. ze liep arrogant, het eenpersoons vliegtuigje uit. Ze had voor het gemak kleine ballerina's aan gedaan. Aangezien ze wist dat hakken hier niet handig waren. Een kleine zakmes had ze verborgen in haar riem, en het wapen droeg ze opvallend dichtbij. Ze liet niet met zich sollen, dat was duidelijk. haar haren, zaten opgestoken, met een paar klemmen erin. Ze had alleen het hoogstnodige meegenomen die ze in de tas had. Kleding en eten vooral.

Wiee

__

Hij liet zich door het eiland omarmen, liet zich in ontvangst nemen en deed er alles aan om zich gelijk thuis te voelen. Hij dacht aan hoe hij hier misschien niet vanaf zou komen. Maar die gedachte liet hij snel uit zijn hoofd waaien, want 1 ding was zeker. Hier kwam hij net zo uit als hoe hij erin was gekomen. Geld kon hij winnen, eeuwige rijkdom. Het waren twee woorden die zo fantastisch in zijn oren klonk. Als je goed keek in zijn ijsblauwe ogen zag je zijn gierigheid, hebzucht en de bankbiljetten stralen. Hij maakte zijn lichtroze lippen die gevormd waren in een sierlijke eigenwijze glimlach. Aan zijn riem hing een groot zwaard met een sierlijke beschrijving. 'Virtutem sunt elementa vincere' was in het sterkste staal geschreven. en die woorden betekende letterlijk: Macht en kracht zijn de elementen om te winnen. Iets wat echt bij dean hoorde, macht en kracht waren zijn elementen. Hij vond zichzelf onoverwinnelijk en iedereen kon toch zijn aan hem dat hij dat ook was? Natuurlijk zagen ze dat. Als er iemand onsterfelijk was, dan was het Dean wel. Die egoistische dean die nu met zijn blote voeten sporen maakte op het koele zand wat zeer glad was en waar alleen zijn stappen waren te zien.

Zuchtend, liep ze over een klein slecht pad en sloeg ze willekeurige planten weg die haar in de weg zaten. Ze had beter het zwaard kunnen gebruiken, wat ze mee had genomen. Maar ze had geen zin om dat onhandige ding nu te gebruiken. Nog steeds had ze haar even grote zonnebril op. Zelden, deed ze deze buiten af. Ze sloeg de laatste planten weg en je zag een soort van glimlach op haar gezicht toen ze strand zag. In hetzelfde tempo liep ze het strand op, en haalde haar bijgekleurde wenkbrauw op toen ze een schim in de verte zag. Haar hand schoot onwillekeurig naar het kleine zakmesje wat ze had verstopt. Ze wist dat je maar één wapen mee mocht nemen, maar ze had het mee kunnen smokkelen. In een iets sneller tempo liep ze op de schim af, ze wou liever dat ze wist wie daar liep zodat ze zo gauw mogelijk van diegene af was.

Een grote grijns was om zijn lichtroze lippen gevormd. Hij was er klaar voor. een lichte twinkeling lag in zijn ogen. In die ijsblauwe ogen. Hij keek naar de grote jungle voor zijn neus. "Dit word een eitje" mompelde hij in zichzelf aangezien hij niemand had om tegen te praten. Zuchtend keek hij om zich heen tot hij een gedaante zag. Vers vlees... Hij liep richting de jungle en zag een heel dicht bosje waar je onmogelijk te zien was. zuchtend kroop hij erin en hield hij de wacht totdat de gedaante op hem af zou komen. Hij keek naar zijn riem. Hij frummelde aan een stukje leer met een glimlach op zijn gezicht. Hij pakte er wat werpsterren uit en voelde aan een punt. Een stipje vuurrood bloed kwam uit zijn vinger. die zijn wel scherp genoeg.. Dean.. wachtend op zijn prooi die vanuit de verte zou komen. Hij kon het zand nog wel duidelijk zien maar hij wist dat hij onzichtbaar was.








____

Opeens was de schim of wat het ook maar was weg. Ze bleef even staan, en knipperde met haar ogen. Ze pakte het kleine zakmesje om vervolgens weer te gaan lopen. Ze wist niet wat het was, maar ze voelde zich niet op haar gemak. Haar ogen waren iets smaller geworden en schoten heen en weer, zoekend of ze iets kon vinden. Ze zag andere voetsporen in het zand, maar doordat het hard waaide zag je amper waar die naartoe gingen. Boos mompelde ze, terwijl ze probeerde alsnog de voetsporen te volgen. Haren waaiden in haar gezicht, en ze wist dat ze beide handen nodig had als er inderdaad iemand was. Ze legde de schoenen onder een paar bananenbladeren die van de bomen waren gevallen. Ze maakte met een stapeltje van keitjes zodat ze ze terug kon vinden.

Wachtend, op zijn prooi had hij de ogen gericht op het meisje die in beeld kwam. Een meisje met golvend bruin haar. Zijn ogen maakte hij tot spleetjes om zijn mikpunt te traceren. Zijn werpster had hij stevig in zijn hand en hij had een gat gevonden om het doorheen te gooien. Doodstil zat hij gevouwen in de bosjes. Hij merkte hoe het meisje steeds dichterbij kwam en toen ze er bijna was sloeg hij toe. De ster ging richting haar bovenbeen en boorde zich in de huid. Hij hoopte dat hij een belangrijke ader had geraakt anders was ze nog steeds gevaarlijk. Toen de ster een weg had gemaakt in de huid kwam hij vliegensvlug de bosjes uit om zijn zwaard in de aanslag te houden. "Dat doet pijn hé?" zei hij met een schamper lachje.

Ze had nog steeds niks of niemand gezien. Ze kreunde lichtjes toen ze plotseling iets voelde wat zich in haar been geboord had. Een werpster. Bloed stroomde uit de wond. "Damn." Ze vormde haar hand om de ster en trok hem er in één keer uit. Even sloot ze haar ogen door de pijn om daarna naar de wond te kijken. Nog steeds gutste er bloed uit. Ze keek diegene die uit de bosjes kwam met schampere ogen aan. "Ja, wat dacht jij dan lul. Had je niks beters te doen dan sterren in mijn been te gooien?" Ze wierp de ster die ze nog steeds in haar hand had in het gras. Ze moest iets hebben wat haar been af zou knellen. Een riem ofzo. Dan zou het in ieder geval stoppen met bloeden. Voorzichtig probeerde ze wat vooruit te stoppen, maar het had niet echt veel zin. Het deed pijn, veel pijn.

Die schampere glimlach was nog steeds om zijn lichaam toen hij hoorde wat ze eerst mompelde. Voel de pijn maar. Hij grijnsde en hij zag dat ze niks terug deed. Langzaam deed hij zijn zwaard weer terug aan zijn riep maar hij hield zijn sterren bij de hand zodat hij ze makkelijk kon pakken als ze toch wou aanvallen. maar toen hoorde hij wat ze daarna zei. Hoe ze zo fel reageerde. Even deinsde Dean achteruit van verbazing. Wat een moordwijf. even keek hij haar fronsend aan. Zijn schampere glimlach werd een grote grijns. "Blijkbaar niet, ander het ik het wel niet gedaan hé?" zei hij grijnzend. Een gemene twinkeling in zijn ogen was te vinden. "Kom, ik verzorg het wel." zei hij zacht toen hij op haar afliep. Hij zei het zacht omdat hij er nooit op verdacht wil worden om aardig te zijn. dat er ook iets aardigs in hem zit. Misschien was het geen goed plan maar hij mocht haar wel. Hij trok zijn riem van hem af en haalde de wapens eruit. Hij keek haar aan terwijl hij dat deed.

Ze rolde met haar ogen toen ze hoorde wat hij zei. "Goh, je blijkt toch nog slim te zijn." Nog steeds hield ze haar ene hand op de wond. Staan deed haar pijn, dus ze liet zich op het zachte zand vallen waardoor er zand omhoog vloog en uiteindelijk op de wond kwam. Weer sloot ze haar ogen licht. Het prikte. Ze keek hem aan toen ze hoorde dat hij haar zou verzorgen. Opnieuw versmalden haar ogen. Ze vertrouwde hem niet. Ze sloeg hem op zijn wang toen hij dichtbij genoeg was. "Ik red mezelf heus wel." Ze haalde haar neus op, en keek hem opnieuw aan. Ze moest licht lachen toen ze de bloederige afdruk van haar hand op zijn wang zag. Blijkbaar had ze nogal veel bloed aan haar handen gehad. Ze keek weer naar de wond, en probeerde het zand uit de wond te halen, wat averechts werkte, het ging er steeds dieper in en prikte steeds meer. Ze wist dat de tranen achter haar ogen brandde, maar ze negeerde ze.

Zijn glimlach verdween toen ze die sarcastische opmerking maakte. "Hmm.. blijkbaar ben jij ook zo slim om niet weg te duiken" zei hij weer. en even verscheen die glimlach weer. Hij gaf haar een knipoog en hij voelde opeens ene brandende pijn op zijn wang. Even sloot hij zijn ogen van de schrik en toen hij ze later opendeed keek hij haar spottend aan. "Ik was al wakker hoor, wees maar niet bang" zei hij zuchtend. "Vrouwen.... Je kan beter kippen houden" zuchtte hij terwijl hij richting het strand liep. Hij scheurde een stuk van zijn mouw af en dompelde het in het water. Op zijn dooie gemak liep hij terug en hij vouwde de strook over elkaar heen en drukte het op de wond. Toen het bloed weg was probeerde hij het zand met het doekje eruit te peuteren. Af en toe keek hij omhoog om te zien hoe het met haar ging. En hij begon heet steeds voorzichtiger en gevoeliger te doen.

Haar ogen spuwden inmiddels vuur, na al die opmerkingen van hem. Ze was blij dat ze hem had geslagen. "Ik wou het voor de zekerheid weten." Zei ze en keek weer naar de wond. Ze rolde met haar ogen toen ze zijn andere opmerking hoorde, maar zei er niks over. Ze probeerde zichzelf wat te verplaatsen, maar zelfs over het strand schuiven deed pijn. Wacht maar, ze pakte hem nog wel terug. Ze zag hoe hij het bloed bij de wond weghaalde. Het deed pijn, maar ze zei er niks over. Haar gezicht stond nog steeds in dezelfde boze houding. Zelfs toen hij met het doekje probeerde het zand weg te vegen. Toen hij omhoog keek, keek zij hem met nog steeds dezelfde ogen aan. "Het doet geen pijn hoor." Ze had haar handen in het zand gezet om daarop te leunen. In haar ooghoeken, zag ze licht vlekken opkomen die kwamen doordat ze waarschijnlijk best veel bloed had verloren. Ze negeerde ze, en keek naar de wond.

"Tja, dat is handig als je een been moet verzorgen hé?" zei hij nuchter en hij ging weer verder met peuteren. Toen hoorde hij dat ze helemaal geen pijn hadn en hij trok een wenkbrauw omhoog. "Als je geen pijn had, had je makkelijk door kunnen lopen.. Dus je hoeft niet te liegen tegen me." Zei hij rustig. Toen hij de laatste korreltjes zand eruit aan het pulken was zag hij dat hij de ader niet had geraakt. "Hmm, jammer.." mompelde hij zacht in zichzelf. Maar eigenlijk, stiekem binnenin was hij best wel blij dat hij de ader niet had geraakt. Hij mocht haar wel. En dat was niet snel bij iemand. Hij gooide de strook op het gras en scheurde aan de andere kant nog een strook af. "Je moet je broek uitdoen, anders kan ik je niet verbinden..." zei hij zacht. "Kan je het zelf?" vroeg hij weer rustig. Zonder enige aarzeling. Want hij kon het ook wel doen als ze het zelf niet kon.

Ze gaf geen antwoord op wat hij zei, ze probeerde haar ademhaling gelijk te houden, want als ze dat niet deed, kon je duidelijk horen dat ze pijn had. "Ik lieg niet." Haar stem had een licht trillende ondertoon toen ze het zei. Ze versmalde haar ogen toen ze hem zacht hoorde mompelen. "Wat is jammer?" Ze keek weer naar de wond, en vond het knap dat hij alles eruit had weten te krijgen. Ze volgde zijn bewegingen, en zag hoe hij de strook in het gras gooide. Ze haalde haar wenkbrauw op toen ze zag dat hij een nieuwe strook van zijn shirt af scheurde. "Dat kan ik zelf wel." Snel maakte ze de knoop los om vervolgens de broek een stuk naar beneden te schuiven. Het spijkerstof bleef aan de wond plakken, maar ze beet op haar lip en trok het gewoon verder. Aan de zijkanten van de wond, zag je nog een paar zandkorrels en de huid eromheen was geïrriteerd. "Verbind maar." Haar stem was zacht, ze vond het wel aardig van hem dat hij het wou verbinden, al had ze het ooit zelf wel gedaan als hij het niet deed.

"nee, Ik geloof je wel hoor" zei hij fronsend en hij keek haar even aan. Hij had wel degelijk de trilling in haar stem gehoord. "Geef het maar gewoon toe.." zij hij vrolijk. Hij wou zijn gelijk bewijzen en daar kon hij op door dringen. "Oh niks, ik kom er net achter dat ik een bloedvlek op me wang heb.." zei hij nuchter en weer keek hij haar fronsend aan. Hij keek naar haar bovenbeen. Hij pakte met 1 hand de ondererkant stevig vast en keek naar het zand eromheen. Even zocht hij weer het doekje en deed hem binnste buiten zodat dat schoon was. Hij wreef langs de wond met het doekje en verwijderde de korreltjes zand. Daarna pakte hij weer de droge strook die hij op zijn knie had liggen en zette het voorzichtig op de wand. Teder bond hij de doek om haar been en hij bond een knoop in beide uiteindes zodat het netjes bleef zitten. "Ik heb nog iets nodig om het steviger te laten zitten, want die knoop is niet genoeg..." zei hij nuchter en hij keek haar ernstig aan.

Ze zuchtte en rolde met haar ogen, toen ze hoorde wat hij zei. "Oke ik geef het toe." Ze verplaatste haar handen even, en haalde haar wenkbrauw op, toen ze hoorde wat hij zei. "En nu serieus?" Ze vond het niet leuk dat mensen loog. Maar misschien moest ze het hier maar bij laten. Haar ademhaling bleef opnieuw rustig, ondanks dat hij opnieuw zand weghaalde. Het prikte heel even, toen hij de droge strook op de wond legde, maar ze deed niks. Toen ze hoorde, dat hij iets nodig had om het beter vast te zette glimlachte ze even. "Ik heb wel een haar speld." Ze haalde een haarspeld uit haar haar, en gaf die aan hem. Ze had zoveel mogelijk haarspullen in haar haar gedaan, zodat dat niet als bagage kon tellen. Eigenlijk, kon ze dan ook niet zonder die spullen.

Dean kreeg een grijns op zijn gezicht toen ze toegaf. "kijk, daar wachtte ik nou op" zei hij eigenwijs en hij tilde haar been nog een stukje op en keek haar aan. Hij hoorde haar woorden en wist eigenlijk niet hoe hij moest antwoorden. Misschien zou ze de waarheid niet geloven en dat zou wel opluchten. "Nou.. eh.. Ik vond het jammer dat ik die ader niet had gemaakt" zei hij stamelend maar toch met die sluwe glimlach op zijn gezicht. Hij pakte zwijgend de klem aan en hield beide punten van de doek vast. "dit doet even zeer" zei hij en hij trok keihard aan het doek zodat het als drukverband werkte en ze er minder last van zou hebben. Daarna bond hij het stevig vast met de speld en legde hij het been weer voorzichtig neer. "Klaar" zei hij en hij stond op. Hij strekte zijn hand uit naar de hare en tilde haar omhoog. "En hoe voelt het nu?" zei hij als een kinderdokter en hij grijnsde om het resultaat.

Opnieuw rolde ze met haar ogen toen ze hoorde wat hij zei. Daar wachtte hij op. Ze had zin om hem te slaan, maar dat zou niet echt dankbaar zijn. Want hij hielp haar wel. Ze zuchtte en draaide haar blik weg van Dean, toen ze hoorde wat hij zei. "Oké, niet dat ik het erg vind hoor." Ze trok even haar neus op, om hem daarna toch weer aan te kijken. Iets wat ze beter niet had kunnen doen, want toen Dean keihard aan het doek trok kneep ze haar ogen dicht. "Ik merkte het." Haar stem was spottend, en ze was vooral geïrriteerd omdat ze toch had laten zien dat ze pijn had. Toch, pakte ze dankbaar de hand beet toen hij deze uitstak en ging voorzichtig op haar been staan. Ze lachte toen ze hoorde wat hij zei. "Prima hoor dokter." Ze stak haar tong uit en pakte haar broek op om deze aan te trekken. Dat deed wel een klein beetje pijn, maar dat was nog te negeren. Ze probeerde een paar stappen te zetten, wat toch fout ging. Ze was iets te vlug opgestaan, en zag langzaam vlekken verschijnen voor haar ogen. "Dean.." ze stak haar hand uit naar op zij, als teken dat ze op hem wou steunen.