[ORPG] We'll See.

Damien Stone

Spoiler:

Spoiler:

Spoiler:

De ogen waren gesloten, bleven lange momenten gesloten, slechts een moment deed ze deze openen, wat maakte dat ogen gekleurd als gras zich toonden. Een glimlach, lichte glimlach had zich om haar lippen gevormd terwijl ze zat, zonder ook maar enige beweging in haar lichaam te brengen. Ze merkte niet op dat de schaarse personen die zich in het café bevonden blikken op haar wierpen, waarna ze blikken met elkaar deden wisselen, simpelweg omdat ze dit niet zag. Plots deed ze haar armen bewegen, bracht haar handen naar de toetsen van de piano waar ze achter was geschoven. Ze liet haar vingers rusten op de toetsen, een kort moment, voor haar, voor de mensen om haar vast al weer te lang. De eerste klanken vulden de ruimte met hun geluid, de eerste klanken deden weerklinken. Zacht deed ze spelen, om later bij te vallen, zacht klonk haar stem, waarschijnlijk onhoorbaar. Waarschijnlijk zouden mensen afvragen wat ze deed, dat deerde haar niet. Haar stem deed zonder dat ze dit doorhad steeds luider klinken, steeds krachtiger begon ze te zingen, met een toon alsof ze zelfverzekerd van haar was, maar van binnen deed ze zich klein voelen. Het was onbewust, ze deed niet opmerken hoe ze klonk, hoorde zichzelf niet, ze klonk anders dan ze zich deed voelen. Snel klonken de laatste klanken, snel daarna stierf haar stem weg. Ze liet haar hoofd vallen, wat maakte dat de licht oranje lokken haar gezicht deden verbergen. Wat deed ze hier nog?

Zijn hand klemde zich om het glas, een duidelijke ader was zichtbaar in de rug van mijn hand. Zijn hand trilde licht. Verschrikkelijk zag hij eruit, elke dag was hij in deze bar, hij had wallen onder zijn ogen en zijn wangen waren ingevallen. Hij bracht het glas naar zijn lippen en nam een teug. Hij liet het vloeistof door zijn keel glijden en sloot zijn ogen even. Hij hoorde een meisje op de piano spelen en zingen. Het was voor hem niet meer dan achtergrond muziek. Hij was veel te afwezig. Hij zuchtte diep en sloeg zijn voorhoofd tegen de bar en bleef liggen. Hij zuchtte diep en zijn greep verstevigde steeds meer. Zijn vingers trilde en hij keek weer op. Zijn haar was warrig en hij legde zijn hand op zijn voorhoofd en staarde naar het glas. Zijn huid was vettig en er zaten wat puistjes op zijn voorhoofd. Hij slikte en stak zijn glas uit. ''Nog eentje alsjeblieft...'' mompelde hij. De barman schonk nog een glas in en de jonge man nam snel nog een slok, alsof zijn leven er vanaf hing.

Met een snelle beweging, die achteraf te snel bleef te zijn stond ze op, te snel, de beweging maakte dat de kruk waar ze op had gezeten naar achteren viel. Een luid geluid deed door de ruimte klinken, zonder dat ze door de ruimte keek wist ze dat er naar haar gekeken werd. Misschien door slechts een enkeling, maar van deze enkeling voelde ze de blik naar haar toe gaan, zich ergens op haar lichaam branden. Ze kon er niets aan doen dat een rode kleur in haar gezicht omhoog kwam, met een snelle beweging greep ze naar het krukje achter haar om deze overeind te zetten. Licht deed ze hijgen of ze bang was van de blikken, bang van het oordeel dat de mensen over haar deden vellen. Ze maakte dat ze de verhoging die gemaakt was voor de piano afkwam. Ze liep met passen die eerder rennen leken door de ruimte, merkte de persoon aan de bar pas op wanneer ze tegen hem op deed botsen. Waarom was ze zo stom? Alleen zij wist het voor elkaar te krijgen tegen iemand aan de bar zittende op te botsen. Opnieuw deed een rode kleur in haar gezicht omhoog komen, ze wilde niet naar de persoon kijken. Mompelde een excuses, terwijl haar blik naar de grond ging. Opnieuw voelde ze haast een blik op haar lichaam branden. Waarom was ze gekomen? Ze hoorde niet eens wat ze deed spelen, deed alles op gevoel, ze hoorde niet hoe haar stem deed klinken, waarom had ze dan toch gezongen, gespeeld?

De jonge man had even een blik geworpen toen het piano-meisje haar kruk liet vallen, hij negeerde het daarna weer. Hij likte langs zijn lippen. Eigenlijk moest hij niets meer drinken, hij was al zo ongezond. Hij bestelde nog een glas en dronk het weer in een teug op. Hij hoestte en gaapte daarna meteen. Zijn hoofd tolde en alles draaide. Hij slikte en wierp weer een blik op het piano-meisje. Hij dronk het bodempje eruit en veegde zijn mond schoon. Hij leunde naar achteren en was even vergeten dat hij op een kruk zat, dus er zat geen rugleuning. Hij viel naar achteren op zijn achterhoofd.

Met haar ogen deed ze zijn bewegingen volgen, vanachter haar oranje gekleurde lokken keek ze naar hem, met haar hoofd nog licht naar de grond gebogen. De donkere lokken vielen warrig om zijn gezicht, vanaf de kleine afstand tussen hen zag ze dat zijn huid vet was. Wallen deden zich onder zijn ogen bevinden en zijn wangen leken licht ingevallen. Ze zag hoe hij zich wat naar achteren liet leunen, hoe hij leek vergeten dat de kruk geen leuning had, wat maakte dat hij van de kruk viel. Een moment keek ze geschokt naar hoe hij viel, echter wanneer hij de grond deed raken schoot ze naar hem toe. Het was slechts een kleine afstand tussen hen, dus ze hoefde enkel een pas te doen om bij hem te komen, waarna ze naast hem deed knielen. Haar handen gingen naar zijn gezicht, veegden wat lokken weg. ‘Gaat het?’ Voor anderen zou haar stem waarschijnlijk vreemd en hoog klinken wanneer ze sprak. Een bezorgde uitdrukking lag op haar gezicht, een moment leek ze vergeten dat er meer mensen waren, was ze haar verlegenheid vergeten, haar schaamte.

Zijn blik gleed omhoog en bleef rustte op het tedere gezicht van het piano-meisje, haar rode lokken tekende haar gezicht af, haar ogen waren opzoek naar zijn blik. Met een hoge stem, die nogal vreemd klonk in zijn oren, vroeg of het wel ging. Hij knikte kort en trok zichzelf weer overeind, toen hij stond wankelde hij nog even. Hij slofte richting de deur en haalde ondertussen een sigaret uit zijn borstzak, hij sloot de deur met een harde klap, niet wetend dat hij bloedde. Hij stak de sigaret in zijn mondhoek en pakte zijn aansteker, hij hield zijn hand voor het vlammetje, hef waaide niet, maar het was een soort automatisme. Hij nam een trekje en zuchtte diep. Hij keek voor zich uit. Het was donker, een uur of acht, negen. De man sloot zijn ogen om zijn sigaret nog meer te proeven

Ze zag hoe hij een moment kort met zijn hoofd deed knikken, waarna hij zichzelf overeind trok, nog een wankele beweging maakte hij op het moment dat hij stond. Ze volgde hoe hij naar de deur liep, die zowel ingang als uitgang bood tot het kleine café, een zwakke glimlach was om haar lippen te vinden. Ze zag hoe de deur achter hem dichtsloeg, zag hoe de deur in het slot viel wat maakte dat ze bij wijze van spreken uit de trance kwam waar ze in was geweest. De trance, het moment dat ze geen schaamte had gevoeld, geen verlegenheid. Ze voelde een hand op haar schouder werd gelegd, wat maakte dat ze verschrikt omdraaide, de barman was achter de bar vandaan gekomen. Ze wist niet waarom, misschien omdat ze maar was blijven zitten. Haastig deed ze overeind krabbelen, liep zonder nog enig woord te spreken het café uit. Opnieuw was een rode kleur in haar gezicht omhoog gekropen, wanneer ze buiten stond deed ze diep inhaleren. Haar blik gleed naar opzij waar de jongeman stond die was gevallen, nu pas deed ze opmerken dat zijn hoofd deed bloeden. Bloed deed langs enkele van de donkere lokken glijden, ze liep naar hem. Een twijfelende blik was in haar ogen te vinden, maar toch kwamen de woorden die ze sprak er op zekere toon uit. ‘U bloed.’ Opnieuw de hoge stem die vreemd in zijn oren zou klinken, maar zij hoorde niet hoe haar stem klonk. Ze glimlachte, opnieuw zwak.

De jongeman keek om toen het meisje naar buiten stapte. Hij hoorde haar zeggen dat hij bloedde, weer met die vreemde hoge stem. Zijn hand reikte naar zijn achterhoofd, zijn slanke vrouwlijke vingers tastte over zijn bebloedde haren en hij keek naar zijn vingers, rood bloed liep langs zijn handen. Hij stopte zijn sigaret in zijn mondhoek en veegde het af aan zijn blouse. Hij keek nogmaals naar het meisje, met zijn blik aan haar vastgevroren aan haar drukte zijn sigaret uit tegen de muur van het cafe. Een lichte glimlach uitte zijn dank en hij begon te lopen. Opnieuw stak hij een sigaret aan.

Ze volgde zijn bewegingen, hoe zijn hand zich naar zijn achterhoofd deed bewegen, zijn vingers gleden door zijn lokken, bloed deed zich aan zijn vingers vastkleven toen hij langs de wond kwam die op zijn hoofd was gekomen. Ze zag hoe hij een sigaret bij zijn mondhoek deed plaatsen, waarna hij de vingers waar het bloed aan deed kleven aan zijn blouse deed afvegen. Ze keek naar hem op het moment dat hij naar haar keek, iets maakte dat hij haar zorgen een moment liet wegebben, al was dit maar voor korte tijd. Ze zag hoe een lichte glimlach, om vervolgens weg beginnen te lopen. Ze wist niet wat haar bezielde toen ze hem onopvallend achterna ging, ze stak haar smalle, klein gevormde handen in de zakken die zich in de zijkant van de rok die ze droeg. Haar slanke lichaam was gehuld in een rok dieprood van kleur, met daaronder een zwarte panty, haar voeten waren in evenals rood gekleurde ballerina’s gestoken. Ze droeg een witte blouse met daarover een zwarte colbert. Zacht, haast onhoorbaar zuchtte ze terwijl ze haar blik naar de grond deed richten. Rustig, zonder op te letten stak ze over. Met haar gedachten zat ze ergens wat verder weg, terwijl ze overstak, dat ze zover weg zat maakte dat ze niet op mekte hoe een auto de straat indraaide en met razend tempo van plan was door te rijden.

De man stopte en keek even om. Het meisje was hem gevolgd. Hij keek haar aan likte langs zijn bovenlippen. ''Is er een probleem?'' Zijn stem klonk zacht en zwoel, engelachtig. Zijn tong gleed over zijn bovenlip en hij bekeek het meisje nog even. Hij gleed met zijn ogen over haar prachtige lichaam, ze was slank en haar gezicht was teder en haar huid leek van porselein. Hij zag een auto op haar afrijden, de koplampen verblindde hem, hij kneep ze tot spleetjes, de auto leek niet te stoppen. Hij hoorde de wielen piepen en hij regeerde meteen, ze greep haar bij haar pols en met een flinke ruk trok hij haar van de straat. Hij struikelde en het meisje viel boven op hem.

Ze voelde hoe haar pols werd vast gegrepen, voelde hoe ze terug werd getrokken, naar achteren. Pas op het moment dat ze voelde hoe ze door sterke kracht weg van de straat werd getrokken merkte ze de auto op. Ze voelde hoe ze uit balans raakte, evenals de persoon die haar had vastgegrepen. Stijf kneep ze haar ogen dicht terwijl ze viel, ze voelde hoe ze neerkwam op iets dat zachter deed aanvoelen dan de straatstenen, die ze ook al vaak genoeg, te vaak had gevoeld. Snel deed ze haar ogen openen om tot de ontdekking te komen dat de persoon die haar ruw van de straat had getrokken de jongen was geweest die in het café van zijn kruk was gevallen, wie ze onopvallend had gevolgd. een rode kleur kroop omhoog in haar gezicht en haastig krabbelde ze overeind, om hem vervolgens overeind te trekken, voor zover zij dit aankon. Ze wist hem in een zittende positie te krijgen, waarna ze zijn hand losliet, wat maakte dat zijn arm langs zijn lichaam viel. ’S-S-Sorry.’ Met een rode kleur over haar gezicht keek ze hem aan, een angstige blik was in haar ogen te vinden. Ze was bang voor wat er komen zou, vele deden tegen haar uitbarsten, vonden dat ze moest uitkijken, dat was wat ze uit hun gebaren kon opmaken, wat ze las van hun lippen. Ze wachtte op een zoveelste uitbarsting en keek naar de straatstenen onder haar.

Zijn blik gleed over het meisje en glimlachte licht. Hij legde zijn hand even op haar slaap en stond toen op. Hij veegde zijn kleren goed en stak zijn hand uit om het meisje helpen op te staan. Het maakte hem niet uit, hij had al door dat er iets aan haar was, iets wat bijzonder was. Aan haar manier van praten, en het feit dat ze die opgevoerde auto niet hoorde. ''Je bent doof, niet waar?'' hij keek het meisje zo vriendelijk mogelijk aan, zodat ze zich meer op haar gemak voelde. Op een of andere manier voelde hij zich altijd meer op zijn gemak met mensen die gehandicapt waren, alsof ze beter begrepen dat leven niet altijd geweldig is.

Ze had gevoelde hoe hij zijn vingers een moment op haar slaap gerust lag, waarna hij opstond, om vervolgens het vuil van de straat van zijn kleding te vegen en de kleding recht te strijken. Ze keek op, keek naar hem, naar zijn lippen, naar hoe hij sprak. Ergens wenste ze hem wel te horen, soms wilde ze graag horen, luisteren naar haar eigen stem, de stemmen van personen om haar heen. Ze knikte op de woorden die over zijn lippen kwamen, maar iets maakte dat ze zich er niet voor deed schamen, zoals ze bij andere deed. Ze schaamde zich als mensen tot ontdekking kwamen dat ze niet hoorde, want daarbij hoorde dat ze haar als porselein gingen behandelen, overdreven tegen haar gingen spreken met gebaren, alsof ze zonder niet zou begrijpen. Ze was niet zwak, was niet zoveel anders, slechts omdat ze niet deed horen. Ze glimlachte licht en keek naar hem, keek naar zijn grijs/blauw gekleurde ogen. Haar armen vielen langs haar lichaam, haar handen waren uit haar zakken gekomen wanneer ze van de straat was getrokken. Een rilling ging door haar lichaam heen, pas nu deed ze de kou om hen heen opmerken, ze droeg geen jas, dat had ze niet nodig gevonden aangezien het nog vroeg was geweest toen ze vertrokken was vanuit huis.

Hij keek naar haar. Boos was hij niet, normaal was hij snel geirriteerd, maar hij bleef rustig bij haar. Hij voelde weer aan zijn wond, het bloedde iets minder, hij veegde het bloed weer af aan zijn blouse. Hij zag de rillingen die over haar lichaam gleden. Hij trok zijn leren jasje uit en legde het om haar schouders "Je moet vast erg geschrokken zijn," Hij kon zich heel goed inleven in mensen, hij wist hoe moeilijk ze het had. Met een veeg haalde hij een lok voor zijn oog weg en keek haar aan. Hij streelde weer over haar haar en wierp een troostende glimlach toe. Hij kwam altijd heel flirterig over, hij verleidde iedereen, hij was er niet bewust van, nouja, soms wel, hij was ook aardig dronken nu. Hij draaide zijn rug naar haar en liep verder.

Hij zag hoe zijn hand opnieuw naar zijn achterhoofd ging, wist dat zijn vingers een moment naar de wond gingen, zoals ze al eerder hadden gedaan. Ze volgde de bewegingen die hij deed maken, zag hoe hij het leren jack dat hij droeg uit deed, voelde hoe hij deze vervolgens over haar schouders legde, wat maakte dat een glimlach zich om haar lippen deed vormen. Met haar handen ging ze naar de zijden van de jas, om deze dichter tegen haar aan te trekken. Ze zag hoe opnieuw zijn lippen deden bewegen, concerteerde zich op de woorden die over zijn lippen kwamen. Ze knikte, opnieuw, ze was geschrokken, maar dat was haar eigen schuld geweest, ze had moeten opletten. Ze voelde hoe zijn vingers opnieuw een moment over haar lokken streelden, zag hoe hij een troostend bedoelde glimlach naar haar wierp. Ze zag hoe hij zijn rug naar haar draaide, hoe hij verder begon te lopen. Een moment bleef ze staan, leek ze zich niet te beseffen dat hij van haar wegliep, snel volgde ze hem. ‘W-Waar ga je naar toe?’ Een lichte twijfel was in haar stem te horen.

Ik volgde haar bewegingen hoe ze het jasje iets meer over haar schouders trok. "Huis," Ging naast haar staan. ''Jij?'' Haar stem klonk twijfelend, en nog steeds had hij een rare klank, maar hij vond het wel schattig. Hij voelde weer aan zijn wond, hij prikte en brandde. ''En snel ook, mijn wond gaat ontsteken volgensmij,'' Hij glimlachte. ''Al iets minder koud?'' Zijn ogen draaide even en hij wankelde op zijn voeten. Ondertussen was hij al veel bloed verloren. Hij greep een boom vast langs de weg om zijn evenwicht te vinden. ''S-sorry,'' er zat nog veel alcohol in zijn bloed. Hij hoestte en gleed naar de grond. ''Ik.. ik...'' hij omklemde de boom met zijn armen.

Steeds wanneer zijn lippen zich deden bewegen keek ze daarnaar, geconcentreerd, haast alsof ze geen van de woorden die over zijn lippen kwam wilde missen. Ze zag hoe hij haar vraag deed beantwoorden, waarna hij haar vroeg was ze zou gaan doen. Ze beet zacht op haar onderlip, die traag rood kleurde daardoor, ze had geen idee van wat ze zou gaan doen. Ze volgde zijn bewegingen, hoe opnieuw zijn vingers naar de wond achter op zijn hoofd bewogen, om daaraan te voelen. Ze zag hoe hij vervolgens weer sprak, dat hij snel naar zijn huis moest, omdat hij deed vermoeden dat de wond deed ontsteken. Ze had geen idee van hoe snel een wond ontstak, hoeveel tijd er al was verstreken. Ze zag hoe hij haar vroeg of ze het al minder koud had, een vraag die ze beantwoordde door licht te knikken. De lokken bij de wond waren rood gekleurd van het bloed, ze zag hoe hij wankelde, een boom vast greep om zijn evenwicht terug te vinden. Ze zag zijn lippen bewogen, zag hoe hij wat stotterend sprak, waarna hij hoestte. Zijn greep om de boom deed een moment verslappen en traag gleed hij naar de grond, opnieuw leek hij te spreken, of proberen te spreken. Zijn armen deden de boom die hij gevonden had stevig omklemmen. Een moment was er een licht geschokte blik in haar ogen te vinden, waarna ze bij hem knielde. ‘Kom. Mijn huis is niet ver, laat mij de wond behandelen.’ Haar stem was zacht, ergens ging een dwingende toon in haar stem verborgen. Ze maakte zijn armen los van de boom, wist hem met de kracht in haar kleine lichaam omhoog te trekken, waarna ze aan zijn zijde schoof. Haar arm deed ze om zijn middel slaan, aangezien ze bang was dat hij zou vallen, wanneer ze hem niet deed ondersteunen. Met kleine passen begon ze te lopen.

Ik slikte en een hoofdpijn stak door mijn hoofd, er liep een straaltje bloed uit mijn mondhoek. Het was toch erger dan ik dacht. Ik voelde dat het meisje me vastpakte en ze haalde mijn armen los van de boom en ze trok me omhoog, ik was ongeveer een kop groter dan zij was, ik was altijd lang geweest, maar zij was sowieso niet zo groot. Ze sloot mijn arm om haar middel en ik hield haar stevig vast. Ik mompelde wat onverstaanbaars over pijn. Ze zou het toch niet van mijn lippen kunnen lezen, dus wat voor een zin had het. Hij hing een beetje half dood aan haar zij. ''De.. pijn..'' hij begreep niet dat de pijn nu pas kwam, waarschijnlijk was hij net verdoofd van al dat alcohol.

Een moment bleef ze stil staan, een moment nam ze om de koude lucht in haar longen op te nemen, ze voelde hou de kou in haar longen deed prikkelen. Een moment nam ze om zijn gezicht te kunnen bestuderen, een gezicht waar de pijn van af te lezen, ergens deed ze zich afvragen waarom de pijn nu pas tot hem deed doordringen, maar lang de tijd om daar over na te denken nam ze niet. Hoe langer het schoonmaken van de wond, het behandelen uitgesteld zou worden, hoe meer de pijn zich in zijn hoofd deed nestelen. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe zijn lippen onduidelijk deden bewegen, te onduidelijk voor haar om er iets uit op te kunnen maken. Zacht hijgend liep ze verder, zijn gewicht dat op haar deed leunen, maakte dat ze zich sterk moest inspannen, meer dan dat ze was gewend. Hij was ruim een kop groter dan haar, wat maakte dat hij ook een groter gewicht had dan zij. Ze merkte op hoe een kleine stroom van bloed vanuit zijn mondhoek langs zijn kin gleed, opnieuw deden zijn lippen bewegen. Dit maal duidelijk genoeg om er enkele woorden uit te halen. Ze knikte licht en maakte dat ze in een sneller tempo vooruit gingen. Al snel bereikten ze een wijk waar de huizen in rijen naast elkaar stonden, allemaal leken de huizen het zelfde. Het zelfde geverfd, een zelfde grijze tuin, op een enkel huis na dat zich in het midden van een rij van deze grijze huizen deed bevinden. Ze glimlachte en liep het pad op van het huis, dat je in een groep van dezelfde personen een buitenstaander kon noemen. Met de vrije hand die ze nog had, gleed ze in de zak vaan haar rok om een sleutel op te graven. Met een snel gebaar stak ze de sleutel in het slot en wist de deur te openen, waarna ze zich te samen met de jongen door de opening wrong. De sleutel liet ze op een laag kastje naast de deur vallen, waarna ze door liep naar het woongedeelte, hopend dat de deur achter haar in het slot was gevallen. Ze drukte de jongen op de bank die in de woonkamer stond.

Alle huizen in deze straat waren grijs, de tuinen waren saai en net zo grijs als de huizen. Hij werd mee naar binnen genomen. Met veel moeite legde ze me op de bank. ''Het spijt me voor de last..'' mompelde hij. Hij kreunde en reikte met zijn hand naar zijn achterhoofd en haalde de vieze haren uit zijn wond. Hij beet hard op zijn lip en kneep zijn ogen dicht. Hij kneep in zijn vuisten. Hij kneep in de bekleding en legde zijn hoofd op de rugleuning. Hij bekeek het meisje. ''Bedankt..''

Ze zag hoe zijn lippen opnieuw deden bewegen, concerteerde zich daarop, om de woorden te begrijpen die over zijn lippen kwamen. Licht deed ze haar hoofd schudden bij de woorden ‘Het geeft niet, het is geen last.’ Een fijne glimlach tekende haar gezicht terwijl ze naar zijn bewegingen keek, een moment. Zijn hand reikte voor een zoveelste keer naar de wond op zijn achterhoofd, ze zag hoe hij zijn ogen dicht kneep en op zijn lip beet. Ook zijn vuisten knepen zich samen, knepen in de bekleding van de bank. Ze zag hoe zijn lippen bewogen, concentreerde zich op het enkele woord dat zijn lippen verliet, waarna ze opnieuw haar hoofd licht deed schudden. ‘Geen dank.’ Ze glimlachte, om vervolgens de ruimte uit te lopen, hem gebarend dat ze dadelijk terug zou zijn. Ze wierp een blik op de voordeur die in het slot was gevallen, om er vervolgens naartoe te lopen en met de sleutels deze op slot te draaien. Ze sloot het gordijn dat voor de deur hing, om vervolgens de trap naar boven op te lopen. Boven liep ze door naar de badkamer om daar de EHBO-trommel weg te nemen en enkele donker gekleurde handdoeken. Rustig liep ze met de spullen weer naar beneden, om deze op de tafel neer te leggen in het woonvertrek, waarna ze weer weg van hem liep, opnieuw gebarend dat ze dadelijk terug zou zijn. In de keuken deed ze plastic bak zoeken, die ze met koud water vulde. Met de bak liep ze terug naar het woonvertrek, om deze naast de eerder gepakte spullen neer te zetten. Ze pakte een zacht aanvoelende handdoek, rood als bloed om deze in het water te deppen, waarna ze op de bank ging zitten. Ze legde de handdoek een moment neer om hem met zijn rug naar haar toe te kunnen draaien. Met de doek ging ze naar zijn achterhoofd, naar waar het bloed aan zijn haren kleefde.

Hij beet hard op zijn lip en haalde diep adem. Hij voelde de natte doek tegen zijn wond drukken, hij zou het bijna kunnen horen sissen. Hij kneep zijn ogen dicht, hij moest zijn best doen niet te schreeuwen. Hij kneep in zijn vuisten. Hij probeerde aan iets anders te denken, iets wat geen pijn deed. Wat moeilijk was, sinds zijn hele leven pijn heeft gedaan. Hij kneep weer in de bekleding, hij moest nu juist niet aan zijn jeugd gaan denken, alsof dat zou werken. Hij probeerde aan de muziek uit de piano te denken. Hij ontspande, hij liet de bekleding los en zijn tanden haalde zich van zijn lippen. Hij begon zachtjes te neuriën, hij herinnerde zich de muziek die ze had gespeeld. Hij wist haar naam niet eens. Hij zal het zo wel vragen, ze kon mijn lippen nu toch niet lezen, dus het had weinig zin. Hij probeerde regelmatig adem te halen en de pijn te negeren.

Ze merkte aan de taal die zijn lichaam sprak, de bewegingen die hij maakte dat de pijn door zijn lichaam deed schieten, sporen van zich achterliet. Ze zag hoe zijn vuisten de bekleding strakker deden knijpen, zag hoe de knokkels wit deden wegtrekken van de kracht waarmee hij zijn vuisten dichtkneep. Toch maakte iets, dat hij wat later leek te ontspannen, de kracht waarmee hij zijn vuisten samenkneep verslapte. Ze voelde hoe hij zijn ademhaling onder zijn controle probeerde te houden, nog steeds maakte zijn lichaam duidelijk dat hij pijn had, maar hij leek dit proberen te negeren. ‘Het is niet goed de pijn te negeren, laat deze gaan. Wanneer je de pijn uit, zal deze sneller wegebben. Geloof mij.’ Een zwakke glimlach deed zich om haar lippen vormen na de woorden, een glimlach die hij niet zou zien. Met haar vingers kamde ze de lokken zo veel mogelijk bij de wond weg. Voorzichtig drukte ze de handdoek nog momenten op de wond, depte ze deze voorzichtig. Met haar hand hield ze de lokken opzij van de wond, terwijl ze licht naar de tafel boog om de doek weg te leggen en de EHBO-trommel te pakken, die ze op de bank legde. Rustig opende ze deze om er wat ontsmettingsmiddel uit te nemen. ‘Dit zal pijn doen.’ Haar stem was kalm, terwijl ze het ontsmettingsmiddel op de wond liet druppelen. Rustig legde ze het middel weg om vervolgens wat verbandgaas te pakken en deze op de wond te leggen, het was een voorgeknipt stuk dat precies op de wond paste. Ze maakte het vast door verband rond zijn hoof te wikkelen en dit ook vast te zetten. Voorzichtig trok de lokken los die tussen het verband kwamen los, om deze vervolgens op het verband neer te leggen, waarna ze de hand weghaalde die de lokken van de wond weghield. De lokken vielen keurig over het verbandgaas. ‘Zo.’ Ze sloot de trommel en legde deze op de tafel.