Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry. NV.

Can't Breathe. schreef:

Remember me schreef:

Yay, wanneer beginnen we?(:

Nog even, Nina is eten (:

Oke.(:

We kunnen beginnen;
Het is de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Iedereen is al aangekomen en heeft al een nacht hier doorgebracht. Eerst het ontbijt en vervolgens ''de lessen.''

Amanda.
Elk jaar sliep het bed in de toren van Ravenklauw hemels, misschien wel elk jaar iets lekkerder. Amanda stapte uit bed en haalde uit haar hutkoffer haar uniform en haar vertrouwde mantel die ze omsloeg. Met een gelukzalige glimlach die altijd rond het begin van het jaar rond haar lippen sierde verliet ze de Leerlingenkamer en ging ze op weg naar de Grote zaal. Met een zacht wapperende mantel liep ze de Grote Zaal in en keek even om zich heen. Alles was nog precies zo als ze het zich herinnerde. De afdelingstafels, de tafel waar de leraren aanzaten en het plafond. Het plafond liet zoals altijd het weer zien en het zwakke september zonnetje verlichte de Grote Zaal gedeeltelijk. De meeste leraren zaten al aan de tafel helemaal voorin en Banning zat er ook al, haar afdelingshoofd. Ze knikte even naar hem en nam plaats aan de tafel van Ravenklauw en pakte een broodje en sloeg een boek open en begon met lezen. Even hief ze haar blik op om een glas te vullen met pompoen sap en zette haar lippen aan het glas terwijl ze verder las in het boek.

Lise Jonelle Paz
Ogen diepblauw gekleurd als een zee bij heldere nacht deden twinkelen, lucht glanzen in een streep van zonlicht dat het bed waar ze op lag wist te bereiken, een glimlach had zich om de zacht gekleurde lippen gevormd, haar blik ging uit naar het plafond boven haar, ze leek het te bestuderen alsof het meer dan bijzonder was in haar ogen, terwijl het enkel, simpel wit was. Haast levenloos , of eerder bewegingloos lag ze op het bed tot haar lichaam plots met energie leek vol te stomen. In een enkele knip van de vingers was ze overeind geschoten en uit het bed geklommen, ze had de avond boven de dekens door gebracht, wat maakt dat ze niet eerst de lakens van haar lichaam moest slaan. Met kalme, vrolijke passen liep ze naar de Hutkoffer die aan het einde van het bed was geplaatst om daar haar uniform uit te pakken, kalm deed ze zich aankleden om vervolgens naar het dressoir naast haar bed te lopen, waar een kooitje op was neergezet waar zich een licht grijs gekleurd ratje in deed bevinden. Met een glimlach deed ze het kooitje openen om het beestje er uit te pakken en op haar schouder te plaatsen. ‘Goedenmorgen Byssche.’ Ze lachte bij het voelen hoe het dier zijn neusje tegen haar hals deed drukken.

Oh, zijn we al begonnen. >.<

Lucas
Ik rekte me uit en deed het gordijn van mijn bed open. Ik kleedde me snel aan en keek even om me heen. De rest sliep allemaal nog. Tss, slaapkoppen. Ik keek verveeld om me heen. Ik sliep nu al zes jaar op deze kamer, ik had wel zin om eens ergens anders te liggen. Ik liep door de ronde deur naar buiten en ging via de tunnel door naar de leerlingenkamer. Er waren hier en daar een paar mensen. Ik ging naar buiten en keek naar het schilderij van de keuken voor mij. Ik kon al heerlijke dingen ruiken. Snel liep ik de gang door en liep door naar de grote zaal. Ik keek even om me heen. Dat er geen plafond was soms nog altijd raar om te zien, ook al kwam ik hier elke dag. Nouja, er moest natuurlijk wel een plafond zijn, want anders zou er allemaal regen op ons vallen enz. Maar toch bleef het raar om te zien.

Jessie.
Met mijn vaste muts in mijn hand liep ik de trappen op richting de eetzaal. Mijn haar was nog nat van de douche van net waardoor ik mijn muts nog niet op kon doen. Ik trok mijn zwarte skinny jeans op en liep naar de tafel van Zwadderich. Zoals gewoonlijk plofte ik neer op mijn plaats en keek ik rond, ik was altijd als een van de eerste aangezien ik toch al uren op was. Ik schudde mijn bruine lange - voor een jongen - lokken uit mijn gezicht en legde mijn muts naast me op tafel neer. Met een glimlach keek ik rond hoe de leerlingen de eetzaal inliepen. Ik hield er van om de nieuwe leerlingen te zien, de jonge jeugdige kinderen. Een grijns kwam op mijn gezicht met de gedachte aan mijzelf op dat moment.

Andrea.
Voor de laatste keer keek ik in de spiegel om te kijken hoe ik er uit zag. Ik had gewoon normale, casual kleding aan. Een grijs, gebleekte jeans met daarboven een zwarte tanktop die verborgen werd door mijn all time favoriete v-hals sweater van Slytherin. Met getuite lippen keek ik mezelf goed keurend aan en stapte toen in mijn zwarte allstars. Met een ongeïnteresseerde blik liep ik de trap af, de kelders uit en richting de Grote Zaal want ik begon langzamerhand honger te krijgen. Eenmaal daar aangekomen, met een verslechterd humeur door irritant vrolijke eerste jaars, plofte ik neer op mijn oude, vertrouwde plek naast Jessie. Die ik brommend begroette.

Lise Jonelle Paz
Met een kalm gebaar strekte ze haar hand uit naar de stoffen tas die naast haar hutkoffer was neergelegd, de tas die ze de avond daarvoor had ingepakt, de vingers van haar vrije hand deden zich om de greep van de tas haken om deze verder op haar arm te trekken, om vervolgens achter de greep weg te glijden. Haar vingers gleden over de lades van het dressoir om bij de onderste lade de knop daarvan vast te pakken. Rustig deed ze de lade openschuiven om daar haar toverstof uit tevoorschijn te halen, om deze vervolgens in een van haar opgetrokken kousen te schuiven. Na deze handelingen liep ze met kalme passen de slaapzaal uit, om zich naar de Grote Zaal te begeven. In de grote zaal schoof ze naast Amanda, om daarna Byssche van haar schouder te halen en deze naast haar bord te plaatsen. Rustig pakte wat brood om deze te beleggen, waarna ze een stuk van het brood deed afscheuren en deze bij Byssche neer te leggen, die daar haast meteen aan begon te knabbelen, zij zelf begon ook van het klaargemaakte brood te eten.

Amanda.
Toen er iemand naast haar kam zitten hief ze voor de tweede keer haar blik op en krulden haar mondhoeken op tot een glimlach die rond haar lippen bleef sieren. 'Goeiemorgen Lise, lekker geslapen?' Met haar vinger streelde ze over het kopje van Byssche heen en ze nam weer een slokje van haar drinken en zette het glas weg. Het feit dat ze hier weer zat met Lise gaf een fantastisch gevoel, alsof ze weer herenigd was met wat haar leven was. Iets wat ze niet aan iedereen mocht vertellen en ze draaide zich een kwart slag om zodat ze naar de ingang van de grote zaal kon kijken. Steeds meer leerlingen stroomden binnen. Leerlingen van haar jaar maar ook kinderen die hier voor het eerst waren en met bange gezichten, schuifelende pasjes en iets te grote uniforms naar binnen kwamen. Ze grinnikte vertederd. 'Kun je je nog herinneren hoe wij daar stonden?' vroeg ze aan Lise terwijl ze in het niets graaide naar haar beker met drinken. Toen ze haar vingers tegen een glas voelden stoten wou ze haar hand terug trekken maar het was al te laat en ze trok haar benen op zodat haar mantel niet nat zou worden. Ze trok haar toverstok en gaf een klein zwiepje. 'Sanitato.' Het sap verdween en de tafel werd weer schoon. 'De kracht van Toverkunst,' glimlachte ze terwijl ze naar haar stok keek. De stok die haar uit zoveel benarde situatie's had geholpen en haar beste vriend was geworden in de Toverwereld. Zonder deze stok was ze niets.

Lise Jonelle Paz
Ze hoorde hoe de stem van Amanda deed klinken, de stem die maakte dat ze opkeek om haar aan te kunnen kijken. Ze knikte bij de vraag die over de lippen van Amanda kwam, lachte vrolijk. ‘Heerlijk.’ De vingers van Amanda deden over het kopje van Byssche strelen, wat het diertje duidelijk deed plezieren. ‘Het voelt fijn om weer terug te zijn.’ Ze zag hoe Amanda haar hoofd deed draaien, draaide evenals haar hoofd, wat maakte dat ze uitkeek naar de deur die ingang bood tot de Grote Zaal. Steeds meer leerlingen stroomden de zaal binnen, leerlingen die het gebouw al gewend waren, maar ook degene die zich wat angstig in het nieuwe stortte. Ze hoorde hoe Amanda een vraag stelde, lachte daar vrolijk bij. ‘Natuurlijk, dat zijn dingen die ik niet wil vergeten, niet zal vergeten.’ Ze merkte hoe de vingers van Amanda tegen haar beker deden stoten, waardoor deze om ging, snel maakte ze dat ze haar mantel omhoog deed, zodat ze niet nat zou worden. ze zag hoe Amanda met een beweging van haar stok, een spreuk alles deed oplossen, wat maakte dat ze glimlachte.

Er is een Max. aan 12 regels, staat in de regels! (:

~

Jessie.
Ik keek op van de nieuwe kinderen naar Andy. Haar begroeting veroorzaakte een grijns op mijn gezicht. Ik schonk beleefd een glas pompoensap voor haar in en vervolgens voor mij zelf. Ik ontspande mijn schouders lichtjes en leunde met mijn elleboog op de tafel. 'Ik neem aan dat je niet al te goed geslapen hebt?' mijn ogen ruste op het mooi gevormde gezicht van Andy. Zonder dat ik het zelf realiseerde zat de grote zaal ongeveer vol. Terwijl mijn ogen nog steeds op haar gericht waren nam ik een slok van de pompoensap. Pompoensap was iets typisch van Zweinstein. Een smaak die later zo ontzettend nostalgisch voor mij zou zijn. Mijn ogen weken even van haar gezicht af om naar de tafel van Zwadderich te kijken, samen met 3 andere leerlingen moest ik proberen de afdeling in toom te houden. Ik glimlachte hier en daar even beleefd terug wanneer iemand me groette en keek vervolgens weer naar Andy. Hoe ik & Andy ooit bevriend waren geworden wist ik amper, we waren niet echt elkaars type mens. Meer elkaars tegenpolen, al ging het juist daarom volgens mij zo goed.

Andrea
'Nee, ik heb héérlijk geslapen.' mompelde ik vermoeid en ik nam een slok van de pompoensap die Jessie voor me had ingeschonken. 'Dankje by the way.' zei ik snel tussen neus en lippen hoor en ik haalde mijn hand door mijn bruine haar. 'Nee, dit humeur komt door die freshmans.' bromde ik en ik haalde mijn neus op. Ik had het niet zo op nieuwelingen. Ze waren irritant, moesten werkelijk álles vragen en bovenal. Ze dachten dat ze "cool" waren. Ze mochten naar Hogwards en waren anders dan de anderen. Ik kan niet goed uitleggen waarom ik me zo aan ze irriteerden maar toch. Ik vond het maar niets, die nieuwschierige gezichten die alles opnamen wat je maar deed en waarschijnlijk later na gingen doen. Ugh, freshmans. Ik heb er al genoeg woorden aan vuil gemaakt. Snel bekeek ik Jessie en glimlachde snel. Hij was mijn beste vriend. Ik weet niet meer hoe we dat werden maar op een of andere manier waren we snel vrienden geworden. Het rare van onze vriendschap is dat we zo ongeveer elkaars tegenpolen waren. Mensen vonden het vreemd maar ik? Mij boeide het niet, ik was het al een paar jaar gewend..