Perfect Stranger. NV

Meridee.
En daar kwam mijn partner aan voor het komende uur, just kidding, Mellony zou me vermoorden als ze mijn binnenpretje zou horen. Een glimlach verscheen even op mijn lippen.
"Hey," was mijn korte begroeting voor de jongen die naast me kwam zitten. Alexander, hoewel ik het vaak spontaan vergat en daarom hem maar Alex herinnerde, was een aardige jongen. Het feit dat hij er goed uitzag leek hij zelf niet zozeer door te hebben, dat sierde hem. Ik hield niet van jongens die te zelfverzekerd waren, hoewel ikzelf wel degelijk wist dat ik toch zeker charmant over kon komen, maar wat wil je als je dagelijks nagestaard werd? Eigenlijk had ik nooit echt een gesprek met hem gehad en ik vroeg me af of daar vandaag verandering in zou komen. Ik had wel zin in een gesprek, maar of hij daar de aangewezen persoon voor is, was een andere vraag.

Alexander.
'Hallo' reageerde ik even met een glimlach op haar korte begroeting. Nogal traag pakte ik mijn boeken uit mijn tas en legde ik ze op mijn tafel. Ik pakte een potlood en begon opnieuw traag aantekeningen te maken. Al was ik geen actieve leerling, ik had het nodig. Het kwam me hellaas niet van zelf aanwaaien. Met een schuine blik op de leraar zag ik hoe Meridee haar ogen op mij gerust had. 'Is het interessant?' vroeg ik zacht, een charmante glimlach sierde mijn lippen. Kort liet ik mijn ogen bij haar gezicht hangen, vervolgens ging ik verder met de aantekeningen. Terwijl ik natuurlijk op een antwoord wachtte, al was ik niet zeker of ik die een kreeg. Echt veel contact had ik niet met Meridee. Waarschijnlijk omdat we in nogal andere werelden zaten. Ik ken de cheerleaders en footballers wel, dat kon niet anders met mijn vader als coach. Ik wist niet precies waarom het niet mijn type mensen waren, al gokte ik dat het veel te maken had met mijn vader. Meestal waren ze té aardig, werd ik bij té veel feestjes uitgenodigd. Alsof het niet om mij ging, maar om mijn vader, wat dus waarschijnlijk ook zo was. Kwetsend vond ik het niet, tenslotte waren het ook maar mensen.

Meridee.
Als reactie op zijn vraag trok ik een wenkbrauw op, tot ik besefte waar het opsloeg. "Hmm.. eigenlijk wel ja," antwoordde ik zonder blikken of blozen en wendde uiteindelijk mijn hoofd af terwijl ik naar buiten keek. "Jouw vader is coach van het football team, right?" Vroeg ik zonder hem aan te kijken en richtte mijn blik kort even op het schoolbord. Volgens mij was hij best een aparte jongen, ik kon hem in ieder geval niet echt plaatsen en hij leek met zijn gedachten op een hele andere plek te zijn dan de meeste in dit lokaal, want die waren vooral bezig met de leraar te vervloeken om diens lange en zinloze uitleg. Een zuchtje rolde over mijn lippen terwijl ik naar mijn ongeopende schrift staarde. Ik zou later deze week wel aan mijn vader om uitleg vragen, want dit ging toch niet werken.

Alexander.
Ik grijnsde even om haar reactie. Eerlijk, daar hield ik van. Niet dat ik natuurlijk in de positie zat om te zeggen waar ik wel van hield en waar niet. 'Yes he is' ik schreef mijn laatste woorden op en wende mijn gezicht van de leraar naar haar toe. 'Dus?' ik voelde me niet aangevallen, ik was slechts benieuwd waarom ze het vroeg. Persoonlijk dacht ik dat familie niet belangrijk was in die zin, ze waren namelijk jou niet. Ik liet mijn ogen schaamteloos op haar rusten en nam dan ook elke beweging in precisie op. Even vroeg ik me af waarom ze zuchtte, al bedacht ik dat ik waarschijnlijk niet de persoon was waar ze dat mee wou delen. Toch waagde ik het maar, 'Vanwaar die zucht?' ik volgde haar blik traag naar het schrift. 'Je mag mijn aantekeningen wel kopiëren als je dat prettig vind?' voor zo ver ik dacht had ik alles wel aardig goed over genomen. Maar opnieuw, dat was wat ik dacht. En wat ik dacht hoefde niet perse te kloppen, al vond ik natuurlijk meestal van wel.

Meridee.
Mijn mondhoeken krulden om tot een oprechte glimlach, een van de weinige om eerlijk te zijn, terwijl ik even nadacht. "Vrienden van mij hebben het nogal vaak over hem, maar om eerlijk te zijn, ik ben geen sportster," zei ik met een lachje en keek hem even aan. Het viel me op dat zijn ogen soms een bepaalde glans hadden en dat die glans verdween wanneer hij in gedachten verzonk, fascinerend, al zei ik het zelf. Ik besloot dat hij aardig was en die conclusie werd bevestigd toen hij aanbood om zijn aantekeningen te kopiëren. "Dat zou fijn zijn ja, ik kan op een of andere manier mijn hoofd er niet bij houden." Zei ik langzaam, terwijl ik er maar niet erbij zei dat dat kwam dankzij mijn afwezigheden de afgelopen lessen, toen ik liever had uitgeslapen.

Mellony Signe
Een glimlach had om haar lippen gespeeld bij de woorden die over zijn lippen deden vloeien, waarbij hij haar gehaast aan de hand mee deed trekken richting het lokaal waar ze les deden hebben. Ze hoorde hoe zijn stem sprak tegen de leraar, woorden die maakte dat ze zacht deed grinniken, wat haar een kwade, of eerder woedende blik van de leraar opleverde. Met snelle passen deed ze naar de stoel die voor haar bestemd was lopen, om daar plaats te nemen, waarna haar blik naar opzij gleed. Begin het jaar was ze neer gezet naast Giann, maar veel deed ze niet over hem weten, slechts dat hij van Italiaanse afkomst was, Giann was niet zeer spraakzaam en veel maakte het haar ook niet uit. Met een kalm gebaar deed ze haar lesboeken op de tafel nemen om deze open te slaan, waarna ze gemaakt geconcerteerd naar de leraar keek. Wanneer ze een blik van Eden opving rolde ze met haar ogen, die daarop licht deed grinniken, iets wat haar een geïrriteerde blik van de leraar deed opleveren, iets wat haar niet kon schelen. Traag nam ze de aantekeningen over, die de leraar wenste overgenomen te hebben. De vingers van haar vrije hand deden op de tafel trommelen, interessant was iets anders, dit was enkel langdradig en zo goed als nutteloos. Ze wenste dat het lesuur snel zou verlopen.

Daniël Kier Morris
Een warme lach deed zijn gezicht sieren terwijl met zijn vinger de regel deed volgen, terwijl hij naar de opengeslagen pagina keek, tenminste zo leek het, hij leek uiterst geconcerteerd bezig de tekst uit het leerboek te lezen, maar een ieder die hem goed deed kennen wist dat hij zonder op te vallen zijn omgeving deed bestuderen, om daarna vanuit zijn ooghoek naar buiten te kijken. Een ieder wist dat hij niet met plezier elke dag naar school kwam, wist dat hij liever buiten was en dat was ook de reden als hij een uur niet deed verschijnen. De pen die in zijn hand gerust was liet hij zacht op de tafel tikken, met een kalm ritme. Vaag drong tot hem door dat de leraar die voor de klas stond zijn keel deed schrapen, hopend de aandacht van de leerlingen vast te kunnen houden om hen uitleg te geven.

Robbie.
Ook vandaag deed ik mijn bijnaam eer, ik was namelijk weer te laat. Dit keer was het niet mijn schuld, PES had me nou eenmaal bezig gehouden. Van tien tot vier had ik nolife de voetbal game gespeelt, vandaar dat ik waarschijnlijk met een warrig kapsel en me shirt achterstevoren op school aankwam. En zo stapte ik dus ook, met een te laat briefje, het natuurkunde lokaal in. "Robert toch, alweer te laat?" Gniffelend liet ik de leraar in ze waarde en nam plaats aan de tafel in het midden van de klas. Ik wou mijn schooltas pakken maar realiseerde me al gauw dat ik deze was vergeten. "F*ck.." Ja, ik leefde nou eenmaal chaotisch.

Alexander.
Ik schoof mijn schrift vol aantekeningen naar haar toe en ging door in een ander schrift met aantekeningen schrijven. 'Ook geen sporter' grijnsde ik lichtjes. Voor zo ver ik wist werd er meestal wel goed gepraat over mijn vader. Natuurlijk bereikte de slechte roddels mij nooit. Zo was het nu eenmaal. Ik keek even kort op toen opnieuw iemand te laat kwam. Er waren vandaag meer mensen dan normaal te laat, dat wist ik zeker. Het zat me niet lekker, alles zat me vandaag niet 100 % lekker. Er was gewoon iets raars aan de hand, dat wist ik zeker. Ik keek op uit mijn gedachte en liet mijn ogen op haar gezicht rusten. 'Al zit je waarschijnlijk niet op een compliment van mij te wachten, je bent een mooi meisje' nadat ik dit gezegd had wende ik mijn blik af naar de leraar. Ik gebruikte met opzet het woordje mooi, al zat er voor veel mensen/meiden geen verschil in. Mooi was een woord dat beauty maar vroomheid uitstraalde. Een woord dat je zonder gene kon kiezen, in tegenstelling tot lekker of sexy.

Meridee.
Een dankbare glimlach verscheen kort op mijn lippen terwijl ik zijn schrift aannam en had kort door las. Het was duidelijk dat zijn aantekeningen goed waren, hij schreef duidelijk, kortbondig maar toch met de juiste details. Toen hij zei dat hij ook geen sporter was kon ik het niet laten om even te lachen. "Hoe kan dat nou, zet je vader je er niet tot toe?" Vroeg ik nieuwsgierig en keek hem van onder mijn wimpers aan. De deur ging weer open en weer kwam iemand te laat binnen, iemand die ik echter wel kende, Robbie. Toen ik hoorde dat Alexander iets zei keek ik hem weer aan en luisterde naar de woorden die hij zei. Het was duidelijk dat hij anders was dan anderen, hij was respectvol. Hij gebruikte mooi, terwijl andere heet of lekker zouden zeggen, waardoor het ook eerlijker over kwam. "Bedankt, dat vind ik leuk om te horen," zei ik met een glimlach terwijl ik het uit het diepst van mijn hart meende. Er zouden meer van zulke jongens moeten zijn.

Mellony Signe
Met een traag gebaar deed ze de pen uit haar hand rollen, om deze hand onder haar hoofd te plaatsen. Een zachte zucht deed over haar lippen vloeien terwijl ze haar ogen deed sluiten. Het leek haast of de geluiden van haar omgeving deden verstommen, wanneer ze haar ogen deed sluiten, dit leek het altijd. Wanneer ze in haar bed deed liggen en haar ogen sloot, deed een ieder geluid verstommen, nog licht tot haar doordringen. Het maakte dat ze snel in slaap deed vallen, wat fijn was, ’s avond. Ze wist dat het niet ideaal zou zijn als ze tijden de les in slaap zou doezelen, maar ze had geen zin, geen zin om naar de stem van de leraar voor hen te luisteren, een stem die saai, standaard deed klinken. Ze wilde weg kunnen zijn, op dit moment. Een enkel nadeel was van het verstommen van haar omgeving, dat elke gedachte die door haar hoofd deed drijven meer naar voren leek te schuiven, soms deed de stem zich naar voren drukken tussen haar gedachten. Ook nu deed de stem zich tussen enkele standaard gedachten doorwringen, hoorde ze hoe deze haar toesprak, hatelijk woorden die over haar lichaam gingen. Woorden die haar onzeker deden maken, ze deed proberen de stem te negeren. Snel opende ze haar ogen, in de hoop dat de stem van de leraar zich in haar hoofd deed nestelen. Ze probeerde zich op de saaie stem te concentreren, maar toch wist de stem tot haar door te dringen.

Daniël Kier Morris
Gemaakt geïnteresseerd deed hij zijn blik op de leraar richten die voor de klas deed staan, hoorde hoe deze zijn stem deed klinken. Werkelijk zin naar de uitleg te luisteren, die verder inging op de Stelling van Pythagoras . Met zijn pen deed hij over het papier in zijn schrift gaan, maakte hij krabbels op de zijkanten van het papier. Simpele tekeningen, die net niet op iets herkenbaars deden lijken, of wellicht voor andere. Hij liet een zachte zucht langs zijn lippen ontsnappen, met een kalm gebaar deed hij zich naar zijn schooltas buigen om daar een klein gevormd schrift uit te halen, die hij op het wiskunde schrift deed leggen. Rustig deed hij naar een nog onbeschreven bladzijde zoeken, om daar vervolgens het schrift open te houden. Nadenkend deed hij op zijn pen kauwen, luisterde hij naar een melodie die al enige tijd in zijn hoofd deed zitten. Hij probeerde de noten van de melodie te herkennen, op te schrijven.