ORPG. Laura und Nina. ♥

Ethan zijn ogen gingen zachter staan bij haar woorden. Nooit had hij gedacht dat een meisje hem echt zo kon betoveren; zijn lichaam en ziel. De verleiding om haar hand vast te nemen en haar in zijn wildverlangen te kussen was veel te groot. Ze was een groot vraagteken voor hem, maar dat kon hem slechts weinig schelen. Tot nu toe had hij gezien hoe een lief, vrolijk persoon Mai leek te zijn. Ieder mens had zijn zwakheden of slechte kanten dus met die van haar zou hij gemakkelijk kunnen leren leven. "Oui, ma cherie, c'est Paris," stamelde hij een beetje stom. Zo net leek het alsof ze nog mooier was geworden. "Wat dacht mevrouw van Brussel én Parijs? Het reizen alleen, is maar alleen. De bestemming delen met iemand is nog mooier."

Ze deed luisteren naar zijn stem, naar de woorden die mompelend over zijn lippen deden komen, enkele simpele woorden in het Frans gesproken, woorden die maakte dat ze licht deed glimlachen. Ze hoorde hoe hij vervolgens opnieuw deed spreken, luisterde naar de stroom woorden die ditmaal duidelijk zijn lippen deed verlaten. De glimlach die al op haar gezicht te vinden was, deed voor een moment breder worden bij zijn woorden. "Wat ik daar van doe denken vraag je mij? Dat lijkt me gezellig, je hebt gelijk met de woorden dat alleen ook maar alleen is. Het is leuker de dingen te samen of in een groep te kunnen beleven." Licht deed ze haar hoofd kantelen, om hem schuin aan te kijken. Haar ogen leken ergens te glinsteren.

"Ik ga dan absolute voor de optie samen, in de zin van ons twee samen," glimlachte Ethan. Hij had zorgvuldig geluisterd naar wat ze hem te vertellen had, maar wou meteen er op antwoorden. Hij voelde zich net weer een kind op kerstochtend die het kleurrijke papier van zijn pakjes mocht af scheuren, geen aandacht besteedde aan hoe mooi en zorgvuldig het was verpakt, aan het feit of zijn naam er nu wel of niet op stond. Die sokken mogen leegmaken boven het haardvuur... Hij was nieuwsgierig naar haar, veel te erg nieuwsgierig. Ook legde hij zijn hoofd neer op de stoel, zat helemaal haar richting in en ging enkel breder glimlachen van het beeld naast zich. Zo mooi. Hij kon niet wachten totdat ze eindelijk gestopt waren in Brussel!

Ze deed luisteren naar de woorden die vrijwel meteen nadat haar woorden weggestorven deden zijn, over zijn lippen deden komen. Een lichte glimlach deed haar lippen sieren terwijl ze naar zijn woorden, zijn stem deed luisteren. Haar hand deed ze naar boven bewegen, om vervolgens haar vingers door de lokken als pure chocolade gekleurd te laten glijden. Ze deed de bewegingen van de jongeman voor haar volgen, zag hoe hij zijn hoofd te rusten deed leggen op de stoel, deed opmerken hoe hij in de tijd van spreken volledig naar haar toe gedraaid was. Zij zelf had zich ook meer naar zijn kant gedraaid, haar vingers deden langs de stof van de zetel waarop ze deed zitten gaan.