Orpg. Cynthia & Laura.

Hallo, ik ben William. Ik ben vorige week twintig geworden. Ik wordt blijkbaar een beetje gemeden door de mensen omdat ik er gevaarlijk uitzie. Als ze met gevaarlijk bedoelen omdat ik donker haar heb, een beetje fronsend kijk meestal en een lang horizontaal litteken op mijn schouder heb is het mij best. Dan wordt ik tenminste met rust gelaten. Ja, ik ben zo'n typische aloner. Mensen zijn toch niet te vertrouwen. Ofwel hebben ze je nodig ofwel.. hebben ze je nodig. Niet meer en niet minder. En de paar mensen waar ik mee omga maken heel wat met me mee. Ik ben een grote fan van sarcasme, daarom weten sommige mensen niet wanneer ik iets meen en wanneer niet. Ik heb een paar verslavingen. Mijn gitaar en meisjes. Ik heb wel al wat vriendinnen gehad, maar niet zoveel dat mensen me een player noemen. Want ik ben allesbehalve dat. Blijkbaar kan ik erg koppig zijn. Maar dat vind ik niet het juiste woord. Doelbewust vind ik een betere benaming, als ik iets wil ga ik er 100% voor, en dan zal niks of niemand mij tegenhouden.

Spoiler:

Gegroet! Ik ben Eleanor, mijn leeftijd is een beetje onduidelijk aangezien ik de tel niet bijhoudt. Hier hebben we dan ook nauwelijks besef van tijd. Dag en nacht zijn genoeg voor ons.
Echter hou ik van mijn leven en ben er dankbaar voor dat ik een vrouw ben; Hier worden ze nauwelijks ingezet voor de strijd. Toch heeft mijn vader me alles aangeleerd van wat ik zou moeten kennen om mezelf en eventueel andere te kunnen verdedigen. Het bracht me altijd aan het lachen hoe hij zei dat mijn uiterlijk iedereen zich wel zou overgeven bij één blik erover. Duidelijk was het zijn taak om me zo'n dingen te vertellen. Toch haat ik het als een of andere kerel het in zijn hoofd heeft gepland dat hij mij door wat eenvoudige woordjes aan zijn voeten krijgt. Ik ben koppig en houd dus ook vol dat ik niet aanhankelijk ben van iemand en dan al zeker niet van een man. Normaal ben ik vriendelijk buiten tegen trollen omdat ze zo hard stinken. Kabouters heb ik eigenlijk ook niet zo graag, die zeuren alleen maar. Zelf ben ik een soort fee aangezien ik grote vleugels heb. Deze trekken zich natuurlijk ook weer in als ik dat wil. Wij feeën dragen allemaal ook een soort gaven met zich mee. Die van mij is helen. Misschien niet de spectaculairste, maar deze heb ik wel het beste onder controle.

Spoiler:

okéé, jijbegint ;d

Eleanor
Vandaag was het best een drukke dag voor me aangezien ik had besloten om nog eens heel mijn huis grondig op te rommelen en te poetsen. Neem het niet verkeerd aan dat ik zo'n rommelmaker ben of nooit poets! Nee, ik ruim op en poets voldoende enkel moet het soms wel een gebeuren. Het huisje waar ik in woonde had zijn charmes; Zo groeide er planten tegen de houten gevels en was het dan ook omringd met bloemen. Buiten had ik een grote hangmat hangen en een terrasje. Het was het huis waar ik ben in opgegroeid; Ik heb nooit wat anders gekend. Mijn moeder is gestorven bij mijn geboorte en mijn vader nog niet zo lang geleden. Het is hier leeg ondanks de gezellige inrichting en voor mij valt er niet veel meer te doen buiten gewonden bevolking te helpen die naar me toe komt. Bij spoedgevallen ga ik naar hen. Al snel had ik genoeg van de stilte in mijn hoofd hoewel de stoelen die over de vloer schoven als ik ze bewoog, voldoende lawaai maakte... Ik moest dringend afkoelen of toch wel iemand spreken. Daarom liep ik dan ook maar al huppelend naar buiten en niet veel later vloog ik door de lucht. Heerlijk en vrij. Een frisse duik in de rivier zou me goed doen.

William
Ik had mijn vader allang achter me gelaten. Hij bleef maar doorzeuren over eikebomen, beuken en hoe ze te herkennen. Verveeld slenterde ik door de bossen terwijl ik mijn gsm bovenhaalde om te kijken hoe laat het was en of ik berichten had. Een bericht van Mia, en twee van Helena. Ik drukte op annuleren en keek hoe laat het was. Elf uur. Ik slenterde verveeld verder en schopte af en toe een hoop blaadjes omver. De wind prikte zacht en koel tegen mijn huid en ik ging uiteindelijk tegen een dikke boom zitten. De zon brandde heerlijk op mijn huid en ik besloot mijn ogen even te sluiten. Ik zakte een beetje onderuit en viel uiteindelijk in slaap.

Eleanor
Bij de rivier begon Howl tegen me te praten. Hij was een vriendelijke boom die altijd wel in was voor een praatje. Ook zo kon hij me weer vertellen wat er de laatste tijd gebeurd was en of er nu daadwerkelijke feiten waren over een oorlog. De Stille Strijd aangezien nog niemand had gewonnen of zich liet doen. Echter wisten wij burgers er ook weinig vanaf. Howl waarschuwde me ook voor een trol die het blijkbaar leuk vond om andere hun vleugels af te scheuren. Mij liet dat idee huiveren. Hoe ziek kon iemand zijn? Niet veel later was mijn kleedje op een rots beland en mijn vleugels ingetrokken. Sierlijk maakte ik een duik in het water. Onder opende ik mijn ogen en keek naar de ontelbare en mooie vissen. Deze zwommen bang weg, sommige waren nieuwsgierig en hielde hun ogen gericht op me. Vrolijk zwaaide ik en liet me toen weer naar boven gaan door me een keer hard af te zetten tegen de bodem. Dit was alles wat ik nodig had.

William
Normaal droomde ik nooit vaak mooie dingen of dingen in het algemeen. Ik was geen dromer, nooit geweest. Maar nu droomde ik dat zweefde over wolken, precies of ik ergens naartoe ging. Na een tijd zweven schoot ik wakker en keek om me heen. De bomen hadden een diepblauwe en paarse kleur en fluisterden me dingen toe, ze fluisterden echt. Ik kneep mijn ogen dicht en kneep hard in mijn onderarm. Ik opende mijn ogen langzaam en schrok. Nog steeds, blauw en paars. Ik stond op en liep naar de dichtsbijzijnde boom. Hetgene wat ik had aangezien voor een barst bewoog nu zacht terwijl hij mij met een duidelijke, zuivere stem begroette en me vervolgens waarschuwde voor een trol die deze kant uitkwam. Ik zette geschokt een stap achteruit tot ik opeens harde voetstappen hoorde. Ik haalde diep adem en draaide me om. Ik stond oog in oog met een gigantische trol.

Eleanor
Heerlijk was de rust hier, enkel het zachte gefluister dankzij de bomen. Volgens mij was dat het verdraagzaamste geluid na op muziek, mooie zoete klanken. Ook het water voldeed aan mijn eisen. Het was noch koud, noch warm. Ook het water stroomde zachtjes van boven naar beneden. Zachtjes woog het water me heen en weer terwijl ik naar de zon tuurde. Echter werd mijn rust verstoord toen ik hoorde hoe Howl me toe fluisterde. Ja, ze konden niet roepen of schreeuwen en ik had erg goede oren. "Een trol bedreigd een goedaardige vreemdeling niet zo ver van hier in het Westen." klonk zijn krakerige stem. Meteen schoot ik uit het water, mijn jurkje in. Weer kwamen mijn vleugels te voorschijn en niet veel later vloog ik over de bomen. Gelukkig gaven bomen snel boodschappen over en bevond hij zich niet op een te dichte plek. Als een irritant vliegje zoefde ik rond de trol en keek naar de vreemdeling. Wat zou hij zijn dat hij deze trol niet aankon? Hmm... Hij was erg knap, knap genoeg om één van haar soort te zijn of voor een meerman, maar jammer genoeg konden deze niet op de grond leven. In haar onoplettendheid werd ze tegen de grond geslagen. Heel haar hoofd en lichaam leek te bonken voor minuten lang, ze leek te barsten; Deze trol was wel erg sterk en zijn rottende geur maakte haar misselijk. Toch kon ik weer rechtstaan en strompelde naar de jongen toe. "Kom op, rennen, vreemdeling." Meteen nam ik zijn hand vast en trok hem mee naar de kant van de rivier.

William
De trol stonk zo hard dat ik mijn hand voor mijn neus hield. Zacht vloekend sprong ik opzij toen hij zijn enorme voet ophief en me probeerde te verpletteren. Ik keek omhoog. Hij was nog groter dan de bomen. Ik was dood, ik zou het echt niet veel langer meer volhouden tegen zo'n gigantisch monster. Ik kreeg weer een vleugje hoop toen ik een prachtig meisje tussen de bomen zag doorvliegen en de trol aanviel. Ze leek net op een engel. Oh, ze was ook een engel. Want ze had vleugels. Ik keek er geschokt naar. Dit was geen realiteit. Dit was allemaal één grote droom. En straks zou ik wakkerworden en zou m'n vader zeuren. Ik zag hoe de trol het meisje tegen de grond aansloeg en ik keek naar haar. Het zag er niet goed uit. Toen ik zag welke kant ze opging pakte ik haar op en zette haar in mijn rug. Zij had net een gigantische klap gegeven en op dit tempo zouden we allebei dood zijn. Ik begon met haar te rennen naar de richting waarin ze me meegetrokken had. Ze woog niet zwaar, helemaal niks bijna.

Eleanor
Ik zou er om wedden dat alle elfjes jaloers zouden worden als ze me op deze knappe jongens rug zagen zitten. Heel zijn pezig lichaam dat snel bewoog door het bos was voelbaar; ik voelde perfect hoe zijn spieren zich opspande en ontspande. De klap van daarnet was niets vergeleken tegen over hoe ik me nu voelde in mijn hoofd "Als je het water ziet, loop dan naar rechts over de brug. Daarna rechtdoor. Trollen houden niet van water en zijn zo dom om te weten hoe ze er over moeten." prevelde ik dankzij de desoriëntatie en duizeligheid. Voorzichtig nam ik hem beter vast rond zijn romp en nek, maar niet zo hard dat hij het verstikkende gevoel zou krijgen. Mijn hoofd raakte net zijn kruin terwijl zijn heerlijk ruikende geur mijn neusgaten binnendrong. Deze jongen was meer dan goedaardig.

William
Het engelenmeisje woog zo licht en haar stem was zo zacht en liefdevol. 'Oké.' antwoordde ik kort terwijl ik verder rende met haar tussen de bomen. Ik had graag een langer antwoord gegeven, maar ik was zo de typische jongen die geen twee dingen tegelijk kon, maar toch was ik blij dat ik een goed uithoudingsvermogen had, dit kwam omdat ik vroeger nog met mijn vader ging lopen. Ik stopte bijna toen ik de bomen me bijna kon horen aanmoedigen. De frons in mijn voorhoofd werd breder. Was dit een droom? Een hersenspinsel in mijn hoofd? Ook al was het een droom, ik had het gevoel dat ik moest overleven. Of toch het engelmeisje redden. In de verte kon ik de brug al zien en ik zette nog een tandje bij. Want de harde stappen van de trol deden de grond onder me zachtjes trillen.

Eleanor
Alsof het niet genoeg was dat ik heen en weer hobbelde op zijn rug, moest die vervloekte trol ook nog voor schokken onder de grond zorgen. Het verbaasde me best wel dat hij me kon dragen. Waarom had hij me niet achtergelaten? Mezelf redden was dan wel een zware klus geweest, maar meer niet. Ook schold ik mezelf uit aangezien ik niet beter had nagedacht of uitgekeken voor zijn armen. Niet dat je iedere dag zo'n grote trol tegenkwam. "Volgens mij kan ik wel staan. Misschien zelfs wel vliegen met jou erbij."

William
Ik trok mijn wenkbrauw op. Het was op zich al raar dat dit meisje vloog. Maar wat ze zei verbaasde me helemaal. 'Bedoel je, dat je ken vliegen en mij kan meesleuren?' vroeg ik en keek even achter me om haar aan te kijken. Dat kon toch niet? Ze zag er zo zwak en fragiel uit. Het soort meisje waar je als jongen beschermend je armen om heen wil slaan. 'Euh, ik draag je nog wel even.' zei ik nog en rende verder. In de verte zag ik de brug. Hij was groot en waarschijnlijk sterk genoeg voor de trol. En de actie die ik nu zou ondernemen zou waarschijnlijk dom en roekeloos zijn, maar misschien werken. Trollen hielden niet van water, zei ze. Ik kroop met haa rnog steeds op mijn rug, op de rand van de brug en sprong in het water.

Eleanor
"Natuurlijk kan ik dat. Nou, ik zou het moéten kunnen." Met een amuseerend glimlachje toverde ik mijn vleugels weer te voorschijn. Echter kreeg ik net op tijd door war hij wou doen toen we aan de rand van de brug stonden. Snel trok ik mijn vleugels weer in. Het water voelde hier koude aan dan verder op waar ik altijd zwom. Ondertussen had ik de jongen al los gelaten en zette me af op de bodem om weer naar boven te gaan als een speer. "Ben je soms gek?!" kuchend en proestend hapte ik naar adem. Kwaad kreeg hij ook nog wat water in zijn gezicht. Daarna zwom ik wat meer richting huis. "Hou je het zwemmen nog vol of zal ik toch maar proberen te vliegen?"

William
Ik voelde mijn knie tegen de bodem komen en duwde me af tegen de bodem. Ik kwam net zoals zij proestend en kuchend boven. Ik schudde het haar uit mijn gezicht en keek naar haar. 'Nou, ik heb toch je leven gered?' vroeg ik. Ik wist niet of ze nu vertrok zonder me, dat ze me alleen kwam redden van die trol. Toen ze vroeg of we zouden vliegen keek ik haar verbaasd aan. Ik kon het nog steeds niet voorstellen. Mijn nieuwsgierigheid won het natuurlijk weer van al de rest. 'Ik wil vliegen.' zei ik beslist en keek haar aan. Ik vroeg me af hoe het zou gaan. Of ze me echt wel zou kunnen dragen, want zo zag ze er namelijk niet uit.

Eleanor
Samen met hem kroop ik het water uit. Zachtjes plantte ze haar lippen op zijn wang. Het kusje was vluchtig en kort geweest. "Bedankt daarvoor. Staan we nu quitte, vreemdeling?" Even schudde ik al het water van me af en kneep het water uit mijn druipende haren. Weer kwamen mijn vleugels te voorschijn. Kende hij dan totaal niet af van vliegen? Duidelijk rolde ik met mijn ogen. Rustig nam ik zijn handen vast en legde ze met een glimlach om mijn middel "Hou me goed vast en laat vooral niet los. Wel moet je even meehelpen afduwen dan geraken we hoger." Als hij dan toch dacht dat hij honderden kilo's woog...Ook legde ik zachtjes mijn armen rond zijn nek. "Op drie. 1-...-2...-3!"

William
Ik keek haar even verbaasd aan toen ik haar lippen tegen mijn wang voelden. 'Euh, eh, graag gedaan.' antwoordde ik een beetje van mijn stuk gebracht. Ik hield haar stevig vast terwijl ik me net zoals haar afzette tegen de grond. We schoten net als een kurk uit een fles de lucht in dat ik haar van verbazing bijna losliet. Gelukkig was ik niet zo'n bangerik. Want als je leven afhangt van een klein, fragiel meisje dat nog niet de helft van jou weegt, zou je zelf nogal bang worden. 'Ben ik echt niet te zwaar?' vroeg ik en keek hoe we langs boomtoppen vlogen en langs de trol die me daarnet had aangevallen.

Eleanor
Ik lachte eventjes zacht aangezien ik niet wou dat hij zich zou loslaten. "Stop met zeuren. Denk je soms dat ik van modder ben?" Heerlijk om weer in de lucht te zijn, maar zo raar om te weten dat er een ander hart naast dat van mij klopte. Na een tijdje kwam mijn huisje te voorschijn. Net voor de deur landde ik ons veilig en wel. Even keek ik hem glimlachend aan. Eigenlijk had hij mooie ogen... Meteen haalde ik de sleutel van mijn nek af en wendde mijn blik af. "Doe alsof je thuis doet." Achter me liet ik de deur open.

William
Ik hield haar vast en staarde naar haar vleugels die zacht meeknipperden met de wind. Toen we neerkwamen op de grond liet ik haar los. 'Wauw' mompelde ik omdat ik niet wist wat anders te zeggen. Dit was allemaal zo veel, en zo moeilijk te verwerken. Trollen, pratende bomen, meisjes die vliegen. Het was zo moeilijk om te vatten. Ik keek even om me heen. Haar huisje was gezellig. De grote oude boom die ernaast stond zag ik bemoedigend lachen naar me. Ik fronste mijn wenkbrauw en volgde haar naar binnen.

Eleanor
Op mijn gezicht stond een grote grijns. Natuurlijk amuseerde ik me met het feit dat hij dat indrukwekkend had gevonden, mij indrukwekkend had gevonden. Toch brandde mijn nieuwsgierigheid erg hard. "Wil je de deur achter je sluiten en dan ook op slot doen? Ik sta er echt niet op te wachten om kabouters over de vloer te krijgen." Echter terroriseerde deze met hun hele groep de deur tot ze open gingen. "Van waar kom je als ik vragen mag, vreemdeling?" Rustig aan liep ik naar de keuken terwijl mijn doorzichtige vleugels zich weer introkken. Misschien moest ik hem wat thee aanbieden.

William
Ik deed wat ze zei toen ze vroeg om de deur dicht en op slot te doen. 'Kabouters' herhaalde ik verbaasd en had de neiging om de deur terug open te doen zodat ik die kabouters eens zou kunnen zien. Ik liep achter haar en zag hoe haar vleugels zich weer introkken tot niks. Nu was er niet meer te zien dat dit prachtige meisje vleugels had. 'William' verbeterde ik toen ze me vreemdeling noemde. 'Euh, ik weet het niet. Ik ben in slaap gevallen in het bos.' mompelde ik omdat ik niet wist wat anders te zeggen. 'Oh, en bedankt dat je me kwam redden.'

Eleanor
Rustig luisterde ik naar zijn uitleg en keek af en toe even naar hem met een glimlach. Opeens kon ik niet veel anders. Hij was speciaal en zo interessant aangezien ik niks van hem kende. "William." Zonder er echt acht in te hebben had ik het luid op gezegd. "Mijn naam is Eleanor," zei ik terwijl ik thee maakte van water uit een bron hier verderop en wat gedroogde blaadjes en vruchten in een zakje. Ook zelf gemaakt. We hadden wel een markt, maar veel producten maakte we zelf. Toch alles wat we konden. "Om eerlijk te zijn was jij eerder mijn redder in nood." lachte ik terwijl ik twee dampende mokken op een dienblad zette van hout en wat simpele stompjes brood daarbij. "Wat ben je dus? Wat voor wezen? Je hebt geen vleugels of staart..."

William
Ik keek hoe ze de thee maakte en ging aan de tafel zitten. Ik was net zo nieuwsgierig naar haar wereld als zij naar de mijne. Want dit was té echt om een droom te zijn. 'Eleanor.' herhaalde ik net zoals zij mijn naam herhaald had. Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Voor zover was jij degene die mij te hulp kwam schieten.' zei ik tegen haar en keek haar glimlachend aan. 'Ik zou niet weten hoe ik je moet bedanken.' mompelde ik erachteraan terwijl ik een dampende mok van het dienblad nam dat ze ondertussen op de tafel had gezegd. 'Dankje' antwoordde ik beleefd terwijl ik voorzichtig een slokje nam. 'Ik ben een mens. En jij? Een engel?'

Eleanor
Zelf dacht ik even aan hoe hij me zo nodig zou kunnen bedanken, zonder dat hij er daadwerkelijk wat voor moest doen. Ik hield er niet van om geld af te troggelen, maar soms betaalde zwakke wezens me wel als ik hun genas. Echter verbrak mijn concentratie toen hij zei dat hij een mens was. Een wat? Ik had nog nooit gehoord van het degelijke woordje: mens. Ik een engel? Zou je willen. Die verrotte wezens. "Nee, ik ben geen engel. Je zou me een soort van nymph kunnen noemen of een fee. Iets tussenin aangezien ik afstam uit beiden. Wat is een mens nu weer? Zoiets heb ik nog nooit gehoord. Ik dacht dat je een meerman was aangezien je zo knap bent, maar je mist een staart. Spijtig genoeg kunnen ze ook niet op land leven." Even zuchtte ik; zo jammer.

William
Ik zag haar nadenken over wat ik kon doen. Maar uiteindelijk werd haar aandacht afgeleid. 'Ik ben een mens, dat wil zeggen dat ik niets speciaals kan. Ik heb geen vleugels, of superkrachten.' mompelde ik teleurgesteld. Ik moest een beetje glimlachen bij haar opmerking. 'Van een fee heb ik al wel gehoord, in de sprookjes.' zei ik tegen haar en glimlachte. Er verscheen een nog grotere glimlach op mijn lippen toen ze zei dat ik knap was. 'Oh, vind je? Ik vind dat je ook knap bent. Daarom dacht ik dat je misschien een engel was.' bekende ik eerlijk omdat zij net zo eerlijk was tegenover mij. 'Ooit een meerman als grote liefde gehad?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik wou alles te weten komen over deze wereld, en stieken ook over dit meisje.