Orpg. Cynthia & Michelle.

Dit meisje -genaamd Mia Cassil- is een alledaags meisje. Iemand die zo zijn eigen problemen heeft en die probeert op te lossen. Een meisje dat wel eens wat ergs mee gemaakt heeft, maar er sterker van is geworden. Ze leert van al haar fouten, en dus vindt ze het meestal minder erg om er een paar te maken, maar fouten maakt iedereen. Iets wat voor haar heel dierbaar is, zal toch wel de ketting zijn die ze van haar oma als erfstuk gekregen had. Deze draagt ze dan ook 24/7. Haar vrienden én familie zijn stuk voor stuk belangrijk voor haar, en ze zal er dan ook altijd voor ze zijn. Zo nu en dan kan Mia wel eens bot overkomen, maar daar moet ze dan wel een reden voor hebben. Eén van haar fouten was dat ze mensen té snel vertrouwde in het verleden, maar dat zit er nu niet snel meer in. Ze kijkt positief naar het leven, nu.

Ik ben William al 236 jaar negentien. De eerste vijftig jaar had ik het echt moeilijk met wat ik geworden was. Sinds ik het geaccepteerd heb ben ik een echt monster geworden. Dat geef ik eerlijk toe, want dat is zo. Helemaal geen respect voor de mens, dier of andere dingen met bloed en een hart. Af en toe heb ik natuurlijk wel behoefte aan een beetje contact en dan zoek ik een leuk persoon om een paar dagen mee door te brengen en haar, meestal meisjes, dan te vermoorden als ik ze beu ben. Na al die jaren heb ik mezelf volledig onder controle, als ik moet stoppen stop ik. Alleen kan ik dan wel echt geirriteerd raken, net zo'n beetje als een ochtendhumeur.

Spoiler:

William
Ik keek geirriteerd om me heen. Het was nu al een tijd geleden dat ik gedronken had en ik begon stilaan hoofdpijn te krijgen van alle geluiden om me heen. Ik haalde even mijn hand door mijn haar terwijl ik aan een fontein ging zitten. Water had altijd al een rustgevend effect op me gehad, waarom wist ik niet. Ik keek om me heen, opzoek naar een nieuw slachtoffer. Na de jaren was ik beheerster geworden, maar ook kieskeuriger. Spijtig genoeg. De mensen liepen traag, echt traag, irritant traag.

Alhoewel het niet bepaald zonnig weer was, stroomde er toch nog relatief veel warmte door haar lichaam heen, wat grotendeels kwam door het gehardloop. Mia ging vaak samen met haar vriendinnen hardlopen, en dan natuurlijk naar de stad waar ze dan konden gaan winkelen. Winkelen was dan ook iets wat haar goed deed. Nieuwe kleren kopen waar je je fijn in voelde. De dag was al bijna voorbij, en haar vrienden waren ondertussen weg. Met een paar trage stappen liep ze naar een plein waar een ijscokar stond, waarvan ze de richting in ging. Eenmaal daar bestelde ze een ijsje en gaf de man het geld, waarna ze plaats nam op een bankje dat niet veel verder stond dan het karretje.

William
Ik keek op toen ik opeens iets rook. Iets zoetigs. Het was de heerlijkste geur die ik ooit geroken had. Ik richtte mijn blik op het centrum van de geur. Een knap meisje die een ijsje zat te eten. Ik stond op. Zoiets was te heerlijk om te laten schieten, en vorige keer dat ik eten had met een bijna net zo goede geur had ik de domme fout gemaakt om haar meteen te vermoorden. Die fout zou ik deze keer niet maken. Ik stond op en liep traag haar kant toe. Ik ging naast haar zitten. 'Hallo?' zei ik zacht en glimlachte vriendelijk naar haar. Toen ik zo dicht bij haar zat kon ik de kleine adertjes onder haar dunne huid zien, heerlijk. Haar geur werd nog meer versterkt omdat ik zo dicht bij haar zat, hmm.

Terwijl Mia rustig van haar ijsje aan het genieten was, nam er een jongen naast haar plaats op het bankje. Het was toch wel vreemd, maar het kwam vaak genoeg voor dat er zomaar een onbekend iemand naast je kwam zitten en je aan sprak. Nadat ze zijn gezicht bestudeerd had, en eruit concludeerde dat het een knappe jongeman was, splitstsen haar lippen iets uit elkaar. ''Hoi.'' zei ze uit automatisme en gunde hem hierbij een simpele glimlach. Hij deed haar vrijwel meteen aan haar relaties met jongens denken. Het was al een hele tijd geleden dat ze zich er goed in verdiept had, maar het interesseerde haar in het heden niet veel meer. De meeste keren deden ze haar alleen maar pijn, en dat was iets dat ze niet meer wilde. Maar alles kon veranderen, en dat wist ze goed.

William
Ik keek haar aan terwijl ik nadacht of ik haar meteen zou meenemen of niet. En dan? Zou ik haar opsluiten? Tja, er zat geen andere manier op als ik om de zoveel dagen iets van haar bloed wou hebben. En ik wou dat, want haar bloed zou vast net zo heerlijk smaken als het rook. Ik dacht even na over hoe ik haar het beste kon meelokken. Ik kon haar moeilijk ontvoeren hier op het plein waar iedereen het kon zien. Dan zou ze beginnen gillen en zou het nogal irritant worden. Nee, haar meelokken tot aan mijn auto zou perfect zijn. Ik keek haar even aan. 'Het spijt me, maar zou je me even willen helpen?' vroeg ik en glimlachte een beetje verleidelijk naar haar in de hoop dat het zou werken.

Het overheerlijke ijsje was inmiddels op en ze wreef haar lippen over elkaar heen om de smaak nog te proeven. Mia keek vooruit naar een paar vogels die aan het 'vechten' waren om een paar stukken brood, terwijl ze zijn woorden in zich opnam. Als hij niet zo vriendelijk was geweest, was ze allang weggelopen. Maar hij leek haar toch wel een redelijk normale jongen, die waarschijnlijk gewoon hier rond liep en ergens dus hulp mee nodig had. ''Dat ligt eraan met wat,'' Antwoorde ze en wierp haar blik vervolgens weer op de jongen. Het vertrouwen in mensen bleef nog slecht, en daarom zou ze voorzichtig zijn, wat ze vanaf die ene fout altijd al gedaan had.

William
Ik glimlachte een beetje naar haar terwijl ik opstond. 'Gewoon, een probleem met mijn auto. Of je iets wil helpen vasthouden?' vroeg ik onschuldig en keek haar aan. Ik keek om me heen of ik een willekeurige auto zag, een beetje uit het publiek. In de verte zag ik een rode, de kleur van bloed. 'Die daar.' zei ik en wees naar de rode auto. 'Sorry, maar ik kan het echt niet alleen.' zei ik en keek haar verontschuldigend aan. Ik kon zien hoe ze twijfelde. 'Ik ga je echt niet ontvoeren ofzo hoor.' lachtte ik om haar gerust te stellen, ze moest eens weten. Ik liep al een stukje vooruit, op een mensentempo. Het ging veel te traag voor me. Ik onderdrukte een zucht terwijl ik wachtte tot ze me volgde.

Kijkend naar hem haalde ze haar schouders op waarna er een glimlach op haar lippen sierde. ''Waarom ook niet,'' zei ze en kwam toen zelf ook omhoog. Mia volgde zijn gewijs en liet haar ogen op de rode auto vallen, die echt prachtig was. Zonder er verder nog over door te twijfelen liep ze langzaam achter hem aan terwijl ze naar zijn opmerking en gelach luisterde. ''Daar zie ik je ook niet voor aan, maar je weet het nooit.'' mompelde ze er achteraan en bleef naar de mooie auto kijken. ''Je hebt een mooie auto.'' zei ze en scheurde haar ogen weer los, die vervolgens terug naar de jongen gingen.

William
Ik glimlachte naar haar en ging haar voor naar de auto. 'Dankje' antwoordde ik toen ze mompelde dat "mijn" auto mooi was. Mensen waren echt oerstom. 'Oke, dat even vasthouden.' zei ik vriendelijk en wees naar de motorkap. Toen ze met haar rug naar me toe stond gaf ik een zachte tik op haar hoofd, nouja zacht voor mij dan. Ze viel bewusteloos op de grond en ik rekte me even rustig uit en gaapte even voor ik haar in mijn armen nam en begon te rennen naar huis. Ik moest me geen zorgen maken, ze was bewusteloos en ik rende te snel voor mensenogen. Ik maakte een grote sprong en kroop door het raam mijn appartement binnen. Ik legde haar neer op mijn bed in de slaapkamer en leunde tegen de deur, wachtend tot ze zou wakkerworden. Ik zuchtte zacht. Dit duurde veel te lang.

Op dezelfde tempo als de jongen liep, ging Mia hem achterna. Nadat hij naar de motorkap wees en vertelde dat ze 'm daarbij moest helpen, hield ze 'm vast. Afwachtend keek ze ernaar en voelde een harde klap tegen haar hoofd aan. In een fractie van een seconde was ze al bewusteloos en lag ze tegen de grond aan. Het had niet eens pijn gedaan, aangezien het razendsnel ging. Van de hele rit naar de jongen zijn appartementje had ze niets gemerkt. Het was gewoonweg net alsof ze in een diepe slaap gevallen was, en dan ook echt niets hoorde, voelde of rook.

William
Ik zuchtte. Dit zou nog een eeuwigheid duren. Haar nek zag er zo aanlokkelijk uit. Ik kon alvast een beetje bloed drinken voor ze wakker werd. Ik liep naar haar toe en streek haar haren uit haar nek. Ik drukte mijn lippen even in haar nek om de warmte ervan zacht te voelen brandden voor ik mijn tanden erin zette en zacht bloed opzoog. De smaak was nog heerlijker dan alles wat ik ooit gedronken had, vergeleken met dit was alles rioolwater. Haar moest ik zeker bijhouden. Ik zag hoe de kleur uit haar gezicht begon weg te trekken en ik haalde mijn tanden uit haar zachte huid. Dit was genoeg voor vandaag, spijtig genoeg. Ik likte even langs mijn lippen terwijl ik naar de keuken liep om een glas ijskoud water te halen.

Het had een best lange tijd geduurd voordat Mia eindelijk weer bij bewustzijn kwam, en ze hield haar ogen gesloten terwijl ze zacht kreunde van een of andere steek in haar nek. Voorzichtig kwam ze omhoog en leunde vrijwel meteen tegen de rugleuning van het bed aan. Onthutst keek ze om zich heen en knipperde tegelijkertijd meerdere keren met haar ogen. Wat was er aan de hand? Waar was ze? En wat deed ze er? Honderden vragen schoten nu al door haar hoofd en ze begon er lichtelijke hoofdpijn van te krijgen. Ze voelde met haar vingertoppen voorzichtig aan haar pijnlijke nek en voelde toen iets vochtigs. Ze keek ernaar en zag een druppeltje bloed op haar vinger. In paniek gilde ze en keek ondertussen behendig om zich heen of ze iets bekends zag. Maar niets kwam haar bekend voor.

William
Ik kwam terug met het glas water en zag dat ze wakker was. Spijtig, weer een ervaring van mensjepesten minder. Ik zette het glas neer op mijn nachtkastje en sloeg mijn hand voor haar mond. 'Als je nog 1x zo gilt, vermoord ik je meteen.' zei ik met een lichte dreiging in mijn stem. Ach, ik had haar nu toch. Dus veel respect had het niet meer nodig. Waarom zou je lief zijn tegen eten? 'Als je honger hebt moet je het maar zeggen.' Ik haalde een plakker tevoorschijn en plakte die op haar nek zodat er niks verloren zou gaan. Ik ging in de stoel zitten die aan het uiteinde van het bed stond en keek haar gefascineerd aan. 'Oh, iets vergeten.' mompelde ik en haalde haar gsm uit haar zak die ik met een zachte kneep verbrijzelde.

Geschrokken keek Mia naar de jongen die binnen kwam, de jongen die ze voor het voorval 'geholpen' had. Al meteen had ze spijt dat ze hem zomaar vertrouwde. Weer een fout waar ze van kon leren, als ze er tenminste nog levend vanaf kwam. Met grote ogen keek ze hem aan op het moment dat zijn hand voor haar mond gleed en ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze voelde niet veel later een plakkertje op haar nek en ze vroeg zich nu echt af waarom er bloed zat. Had hij haar gestoken ofzo? Ze keek met veel onbegrip naar haar mobiel dat hij met één kneep vebrijzelde. Hoe kon iemand in godsnaam zó sterk zijn? Ze rende vlug naar de deur en begon als een gek aan de deurhendel te trekken.

William
Er ontstond een klein glimlachje rond mijn lippen. Alsof ze ooit zou kunnen wegvluchten. Best zielig eigenlijk. Ik stond op en kraakte even mijn vingers. Ik pakte haar vast rond haar middel en gooide haar met een boog terug op het bed. 'Je moet niet proberen te ontsnappen, ik haal je toch in' In een flits stond ik vlak bij haar. 'Snap je?' vroeg ik en keek haar met een gemene glimlach aan. 'Je mag gerust proberen hoor, maar je geraakt hier toch niet weg.' lachtte ik, lachtte haar uit. Mensen zijn echt het domste wat ik ooit was tegengekomen, buiten weerwolven dan. Die hadden hersens zo groot als een garnaal. 'Als je honger hebt, breng ik je eten. Je moet sterk genoeg zijn om nieuw bloed aan te maken.' stelde ik voor.

Abrupt voelde ze twee enorm sterke armen rond haar middel heen, en voor ze zich nog kon verzetten lag ze al weer terug op het bed. Nog steeds keek Mia hem aan met die onbegrijpelijke blik, vooral toen hij in een fractie van een seconde vlak bij haar stond. Waarschijnlijk was ze nog niet helemaal goed wakker. ''Laat me gewoon gaan,'' kwam er stotterend uit haar mond en ze schoof vervolgens wat naar achteren. Zijn laatste opmerking negeerde ze maar. Ze had al wel honger gekregen in de tussentijd, maar ze was dus echt niet van plan om eten aan te nemen van een enge freak. Ze was nu al ontzettend bang voor hem, grotendeels door het feit dat hij zo onwijs sterk was, en snel. Ze luisterde naar het laatste stukje van zijn opmerking en voelde haar hart nog sneller kloppen. ''Waarom wil je dat? En wie ben je?!''

William
Ik haalde diep adem en keek haar aan. Mensen stelden teveel vragen, daar kreeg ik hoofdpijn van. Ik leunde naar haar toe, met mijn gezicht een paar centimeters van de hare. 'één, Ik laat je niet gaan. Twee, omdat jouw bloed het heerlijkste is wat ik ooit al gedronken heb en drie, ik ben William en ik ben een vampier.' Ik besloot eerlijk te zijn, aangezien ze hier toch de laatst resten van haar leven ging doorbrengen. Ik kon een druppel bloed tussen de plakker zien doorkomen en veegde dat af met mijn vinger, die ik vervolgens in mijn mond stak. 'Hmm, heerlijk.' zuchtte ik genietend en ging aan het voeteind van mijn bed zitten en keek haar nieuwsgierig aan. Ik moest eerlijk toegeven dat ze op een bepaalde manier wel mooi was, voor een mens. Maar dat kon ook omdat haar bloed zo'n heerlijke dieprode kleur had die ik door haar dunne huid kon zien.

Met trillende lippen en grote ogen keek ze naar zijn gezicht dat maar een paar centimeters van de hare af hing. ''Een... vampier...'' Het was al moeilijk om het uit te spreken, laat staan op een normaal verstaanbare toon. Maar wat wilde je wanneer je net zou horen dat je bij een vampier was, niet wetend of het nou wel helemaal de waarheid was. Mia had altijd al gedacht dat het een sprookje was, allemaal onzin dus. Maar tot nu aan toe wist ze het niet zeker meer. De twee gaatjes in haar nek, zijn dorstlustige gelaatsuitdrukking en dan nog dat druppeltje bloed dat hij bij haar plakker weghaalde en zo in zijn mond stopte. Eén ding was wel zeker; hij spoorde niet. Behendig keek ze om zich heen om een voorwerp te ondervinden, maar nergens waar ze keek lag iets. Vlug keek ze weer terug naar hem en schoot wat meer in elkaar zodat ze wat kleiner leek. De tranen probeerde ze te onderdrukken, maar er ontglipten een paar die zich een baan maakten naar haar kaak.

William
Toen ik haar zo ineengedoken zag zitten met tranen in haar ogen kroop er voor de eerste keer in mijn borst een gevoel omhoog dat ik niet herkende. Schuldgevoel, ik had ergens gelezen hoe het voelde. Ik schudde mijn hoofd, alsof ik de gedachte wou wegschudden. Ik voelde me schuldig? Voor een mens? Ik moest bijna lachen bij de gedachte alleen al. Mensen waren helemaal geen reden om schuldig te voelen. Zij voelen hun ook niet schuldig als ze weer een stuk vlees eten. Waarom zou ik me dan in godsnaam schuldig moeten voelen? Ik keek haar aan. 'Ik heb wat frietjes, met mayonaise? of confituur?' Ik vroeg me af of het wel klopte wat ik zei. Ik snapte geen snars van dat belachelijke menseneten. Ik stond op en liep naar de keuken om het eten te halen. Ik was niet iemand die verdriet kon aanzien, ze zou er wel aan wennen dat ze hier was, toch?

Met haar handen in haar haren gestoken, staarde ze naar de muur; proberend om aan iets te denken wat meer aan de positieve kant stond. Maar dit lukte niet. Steeds maar weer ging het door haar hoofd heen dat ze bij een vampier zat, en daar voor altijd zou blijven. Mia keek even op toen hij over eten begon, maar reageerde hier echter niet op. Haar hoofd draaide zich weer naar de richting van de muur en ze hoorde zijn karakteristieke voetstappen die de kamer verlieten. Eindelijk was ze dan voor even alleen. Hoe moest ze in hemelsnaam ontsnappen wanneer die jongen zo snel was? Dat ging gewoonweg niet, en bij dat idee werd het alleen nog maar gruwelijker. Ze miste haar ouders, haar vrienden en zelfs haar broertje, die altijd zo irritant was. Ze veegde haar tranen weg en drukte zichzelf tegen de muur aan terwijl ze naar voren keek. Ze moest maar iets bedenken om weg te komen, het was te proberen.

William
Ik deed wat eten in een bord en liep terug. Ik zette het voor haar neer en bleef even in de deuropening staat. 'Eet' zei ik met een zachte dwingende ondertoon in mijn stem. Ze zag er zo bang en kwetsbaar uit, net of ze met een zuchtje in duizend kleine stukjes zou breken. 'In de kast hangen andere kleren en die deur is naar de badkamer.' vertelde ik haar en wees naar een deur links van mijn bed. Tja, ik ging haar gevangen houden. Maar op een vriendelijke manier. Want als zij onverzorgd was, was dat ook niet smakelijk voor mij. Ik keek haar nog even aan voor ik langs de deur naar buitenliep en die achter me sloot. Ik liep naar de bank, ging zitten en zette de tv aan.

Mia bleef naar voren staan, ook toen hij weer binnen kwam met eten. Ze had niet eens de behoefte om ervan op te kijken. Het was een monster en ze hoefde hem niet te zien. De dwingende ondertoon in zijn stem was duidelijk te horen en ook dat beviel haar niet. Ze zou zelf wel uitmaken of ze zou eten, en of ze andere kleren aan zou trekken; al had ze echter wel erge honger en de neiging om andere kleren aan te doen. Maar wie weet had hij er wel drugs of wat dan ook ingestopt. En ze hield er ook niet van bij het idee om van andere mensen kleren aan te doen. Ze wierp haar blik naar de deur op het moment dat ie dicht ging en zuchtte opgelucht. Tergend langzaam stond ze op en bleef voor een kastje staan. Hangend naar beneden, rommelde ze er wat in maar vond als enige een paar papiertjes. Ze drukte de lades weer zacht dicht en liep de kamer door. Ze moest en zou iets vinden. Iets waarmee ze hem misschien zou kunnen verwonden.

William
Ik kon haar horen rommelen in mijn kastje. Het klonk zo duidelijk, net alsof ze vlaak naast me stond te rommelen in de kasten. Ik vroeg me af wat ze zocht. Waarschijnlijk iets om te ontsnappen. Ik besloot om haar nog niet te stoppen. Dan werd het veel leuker als ik haar kon tegenhouden straks. Ik was sadistisch ja, maar of ik het erg vond? Nee. Verveeld ging ik de zenders af tot ik op een kookprogramma tegenkwam. Achja, ik kon net zo goed kijken hoe het moest. Misschien zou ze dan eten als ik haar een viersterrengerecht voorschotelde. Ze moest toch iets eten. Anders werd de smaak van haar bloed zo week, daar hield ik echt niet van. Verveeld volgde ik het kookprogramma. Ik moest het toch maar één keer zien, en het zat voor de rest van mijn leven in mijn hoofd ingeprent. Handig.