Orpg. Cynthia & Michelle.

William
Ik zuchtte zacht terwijl ik terugliep naar de woonkamer. Haar blik toen ik die andere man vermoord had bleef me vasthouden. Ik begon een beetje te overdrijven, straks bezorgde ik haar nog trauma's ofzo. Terwijl ik eigenlijk niet wou toegeven dat ik medelijden begon te krijgen met dit mysterieuze meisje. Me zorgen begon te maken of ze het wel zou overleven. Ik was nog nooit in heel mijn leven zo zwak geweest. Ze had een rare invloed op mij en ze gaf me het gevoel dat ik haar geen pijn meer wou doen. Maar ik had nog niet genoeg medelijden met haar om haar vrij te laten. Ik zou haar altijd bij mij houden, koste wat het kost.

Mia schoof de dekens van zich af en gooide haar benen over de bedrand. Ze leunde op de vloer met haar voeten en stond toen op. Een zachte gaap ontglipte haar mond en ze liep langzaam de trap af naar beneden. Het was dan wel zo dat ze geen zin had om hem te zien, maar dat ging immers toch nog heel vaak gebeuren. Ze zag hem er niet voor aan om haar al vrij te laten. Zolang haar bloed goed was, zou hij dat niet doen. Wanneer het niet goed was, zou hij haar moeten vermoorden en dat wist ze. Daarom was het misschien ook wel verstandig om goed door te blijven eten en door te blijven rusten. Ze was veel te bang voor de dood. Ze liep de woonkamer in en veegde iets onder haar ogen door de moeheid.

William
Ik keek op toen ik zag dat ze naar beneden kwam. Dit keer zonder mes. 'Gaat het een beetje?' vroeg ik en kon de bezorgde frons in mijn wenkbrauwe nog net verbergen. Ik voelde me schuldig omdat ik haar zoveel pijn bezorgde, alleen voor haar bloed. Bah, ik werd echt een watje. Ik draaide mijn blik van haar weg en staarde uit het raam. De zon begon door de wolken te breken, gelukkig kon ik wel buitenlopen in de zon en begon ik niet de glitteren zoals die gasten in die boeken. Het voelde alleen onaangenaam, alsof ik misselijk was.

Mia keek kort naar hem en haalde haar schouders op. Waarom deed hij steeds net alsof hij nog een klein beetje om haar gaf? Want dat deed hij niet. Het was een onbenullige vampier die helemaal niet met haar meeleefde en dus ook niet hoefde te doen alsof ie het deed, dat was alleen maar erger. Een stukje zonlicht scheen in haar ogen, die ze niet veel later half dicht kneep. Ze voelde zich dan toch wel een klein beetje beter bij het idee dat het licht was. Misschien zouden de mensen iets opmerken. Die kans was groter dan wanneer het laat in de avond was of midden in de nacht.

William
Ik met mijn geweldige ogen kon zien hoe haar pupillen van haar prachtige chocoladebruine ogen verkleinden toen ze in aanraking kwamen met het zonlicht. Het waren zo van die typische mensendingen die ik nog nooit gemerkt had bij een van mijn slachtoffers. Maar nu ik iemand langer en dichter bij me had dan ooit zag ik dat allemaal wel natuurlijk. Mijn ogen hadden vroeger een donkergrijze kleur, zo'n beetje een kleur van een donderwolk vlak voor het gaat onweren. 'Hm' zei ik toen ze niet antwoordde en tuitte nieuwsgierig mijn lippen even. Ik keek haar nieuwsgierig aan en draaide me dan weg van bij haar.

Niet nadenkend begon ze te lachen om het getuit van zijn lippen. Het zag er gewoonweg komisch uit. Vlak daarna perste ze haar lippen op elkaar. Wat was het voor domme actie om abrupt te gaan lachen? Er was niets lachwekkends aan deze hele situatie. Ze zag dat hij zich weer van haar weg draaide, en deed hetzelfde bij hem. Ze liep de keuken in en bleef daar pardoes staan. De keuken was voor haar eigenlijk wel het veiligst. Dan kon ze zo een mes of iets uit een lade halen, om die vervolgens in hem te slaan op het moment dat hij haar weer zou bijten en haar bloed eruit zou gaan zuigen.

William
ik moest onwillekeurig ook een beetje lachen toen ze een lachstuip kreeg. Toen ze zich omdraaide en naar de keuken liep stond ik op. In nog geen tel was ik bij haar. Ik zat op het aanrecht alsof ik er de hele tijd al zat en begon met mijn vingers op het aanrecht te roffelen. 'Toch geen duistere plannen?' vroeg ik mysterieus en keek haar aan. Stilaan begonnen de twijfels in mijn hoofd toe te slaan. Misschien zou ik haar ooit zelfs een vampier maken. Ik keek haar met een geamuseerd glimlachje aan. Dit was echt geen opgever. Maar ik ook niet. 'De messen liggen in die schuif trouwens.' zei ik en wees naar de plank waar mijn keukenmessen lagen. Dit was een soort van kleineren, ik was echt zo gemeen.

Mia schrok zich een hoedje toen de jongen ineens op het aanrecht zat. Ze had niet eens gemerkt dat hij langs haar gekomen was. Haar hart klopte voor een korte tijd onregelmatig. Snel herstelde ze zich weer en keek hem wat onderzoekend aan. ''Vertel jij het maar,'' mompelde ze en maakte haar ogen tot spleetje terwijl ze hem goed aan bleef kijken. Ze wist dat een mes gebruiken bij hem niet veel zin had, maar wat dan wel? ''Blijkbaar heeft dat toch geen zin bij je...'' zei ze geïrriteerd en drukte zichzelf vervolgens tegen een kastje aan. ''Heb je dan helemaal geen gevoel ofzo? Wat je doet is echt vreselijk, en er komt een keer dat je je verdiende loon krijgt!''

William
Ik keek haar aan. 'Nee, dat werkt inderdaad niet.' beaamde ik om haar nog geirriteerder te maken. Ik stond op en ging voor haar staan. Ik bracht mijn blik op ooghoogte met de hare en ik liet mijn blik branden in de hare. 'En wie gaat dat geven, jij?' vroeg ik en keek haar aan. 'Ik moet maar blazen en je breekt in duizend kleine stukjes.' zei ik. Het was waar. Ik was veel sterker dan haar. Haar huid was net zo zacht als een zakdoekje, iets wat je zo kon scheuren, en haar botten wat normaal het sterkste zou moeten zijn in haar lichaam deed me denken aan sponzen. Ik kon het zo breken als ik wou. Maar ik had haar genoeg geterorriseerd vandaag, dus een voorbeeld zou ik er niet bij geven.

Zuchtend vouwde ze haar armen over elkaar heen en keek hem woedend aan. Wat had ze een hekel aan het idee dat hij inderdaad veel sterker was dan zij. ''You'll see.'' zei ze waarna ze haar ogen over de kamer heen liet gaan. ''Er moet wel een manier zijn om jullie, rotte beesten, te verslaan.'' vervolgde ze en draaide haar gezicht weer naar hem. Hij had hoogstwaarschijnlijk wel gelijk. Hij kon haar zo breken, dat was wel duidelijk geworden na alles wat hij had laten zien. Maar ze was niet van plan om het op te geven. Op bepaalde momenten gaf ze het op, maar nooit helemaal. Hij moest weten wie hij voor zich had.

William
Ik keek haar even aan. Haar warmte kon ik bijna op mijn gezicht voelen. Ik richtte mijn blik even op haar lippen. Nu leek het net alsof ik haar zou willen kussen ofzo. Ik richtte mijn blik snel weer op haar ogen. 'Ik ben geen rot beest. Stom voedsel.' zei ik tegen haar en trok mijn wenkbrauw op. Ik? Een rot beest? Ze wist niet wie ik was zeker? Ik rekte me uit en gaapte even. 'Tijd voor slaap?' vroeg ik en keek haar aan. 'Maak je geen zorgen, jij krijgt het bed, ik neem de bank wel.' zei ik en liep terug naar de woonkamer. 'En doe geen domme dingen, want ik hoor alles. Zelfs in mijn slaap.' Dat was waar, ik kon alles van de buitenwereld horen, en toch was het een soort van gevoel dat ik sliep.

''Waarom zuig je me verdomme dan niet meteen leeg?'' mompelde ze en keek hem nog steeds zo kwaad aan als de minuten ervoor. Ze kon maar niet geloven dat iemand zo gemeen en harteloos kon zijn. En nu moest hij ineens slapen. Sinds wanner moesten vampieren slapen? Correctie; sinds wanneer bestonden vampieren? Niemand had dat ooit gedacht, zij al helemaal niet. ''Wat zou ik moeten doen dan? Je kietelen?'' siste ze sarcastisch en keek hem na toen hij naar de woonkamer liep. Een diepe zucht ontsnapte vanuit haar lippen en ze sloot haar ogen kort, van de overspoelde moeheid.

William
Ik keek haar geirriteerd aan. 'Ik zou niks liever willen dan je verdomme meteen leegzuigen. Maar als ik je nu dood heb ik geen bloed morgen en tot nu toe ben jij het heerlijkste slachtoffer dat ik al ben tegengekomen.' Dit moest voor haar zo raar klinken, maar dat was gewoon de manier waarop ik sprak. 'Daarmee bedoel ik ontsnappen, of me neersteken ofzo. Want dat haalt toch niks uit. Ik sloot mijn ogen en net toen ik me goed wou leggen kon ik horen hoe haar hart kort versnelde en haar geur een beetje veranderde. Ze zou gaan flauwvallen. In een flits stond ik bij haar en pakte haar op. 'Jij moet gaan liggen' mompelde ik.

De opmerkingen die hij nog gemaakt had, nam ze vaagjes in zich op en wist dus ook niet precies wat hij gezegd had. Net wanneer ze op het punt stond om op de grond te gaan liggen, had hij haar opgepakt en sprongen haar ogen direct weer open. ''Jij moet minder moorden.'' zei ze zacht en voelde zich slap. Niet alleen vergeleken met hem, maar ook vergeleken met hoe ze eerst was. Het bloedverlies had haar slapper gemaakt, al was het niet heel veel voor hem. Mensen vielen snel flauw van snelle bloedverlies. Het kwam in ieder geval vaak voor. Ze zuchtte nog eens zachtjes en keek hem vermoeid aan.

William
Ik keek haar aan en zuchtte. 'Ik moord niet, ik éét.' antwoordde ik scherp en trok mijn wenkbrauw op. 'En jij moet je mond houden, je bent half bewusteloos.' zei ik er nog achteraan en begon naar boven te lopen. Ik maakte geen te snelle onverwachte bewegingen in het geval moest ze schrikken ofzo. Dan zou ze nog sneller bewusteloos zijn. En dat zou zeker een verknipt beeld zijn, ik met een bewusteloze mens in mijn armen. Ik liep mijn, nu haar, slaapkamer in en legde haar op het bed. 'Blijven liggen.' dwong ik en ging in de schommelstoel voor het bed zitten. 'Ik vertrouw je niet, daarom blijf ik hier. Omdat ik weet dat je weer gaat proberen te ontsnappen.'

Mia hoorde zijn opmerking en draaide enkel met haar ogen. Tuurlijk, eten. Je vermoorde iemand, maar het bleef eten. Ze besloot maar om niets te zeggen, aangezien dat veel energie van haar vergde. Om zich heen kijkend, merkte ze dat hij haar weer naar de slaapkamer bracht. Toen ze lag, bracht ze haar ogen tot spleetjes en keek ze hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ''Dus je denkt serieus dat ik nu in staat ben om te ontsnappen?'' Als ze de kracht ervoor had, was ze nu allang in de lach geschoten. ''En ik kan ook niet slapen als jij hier heel de tijd zit. Ik vertrouw jou namelijk ook niet.''

William
Ik keek haar aan. 'Ik ga ook een beetje slapen, en ik heb geen dorst.' beantwoordde ik op haar opmerkingen. Ik zakte een beetje onderuit en sloot mijn ogen om mijn woorden kracht bij te zetten. Ik voelde me gemakkelijker bij haar in de buurt. Haar lichaam straalde zoveel warmte af dat ik me goed voelde. 'Slaap nou maar gewoon, voor je nog flauwvalt.' mompelde ik geirriteerd en keek haar aan. 'Ik beloof dat je morgenvroeg nog je ogen zal kunnen opendoen.' beloofde ik en grinnikte zacht. Ik legde mijn voeten op het voeteinde van haar bed zodat ik half nog in de stoel zat en half neer lag.

''Waarom zou ik je nog geloven? Vanaf toen ik je zag loog je al. Je bent niet lekker in je hoofd, en ik heb veel liever dat je uit de buurt blijft!'' Siste ze achter elkaar aan waarbij ze steeds diep adem moest halen. Haar ogen sloten zich zonder er zelf bewust van te zijn. Zijn voeten op het uiteinde van het bed waarop ze lag, maakte haar alleen maar banger. Maar op een dag zou ze hem flink terug pakken. Alleen wist ze nog niet wanneer die dag aan zou breken. Hopelijk snel, en zou ze dus ook gauw op een idee komen. Ze werd steeds vermoeider, en viel uiteindelijk in een diepe slaap.

William
'Oh, pijnlijk.' antwoordde ik plagerig terug en wreef even pesterig over mijn hart. 'En, ik beslis of ik uit de buurt blijf of niet.' beet ik haar toe. Ik moest onwillekeurig een beetje lachen toen ik haar ademhaling hoorde rustig worden en haar hart op een normaal tempo hoorde gaan. Ze zou zo in slaap gaan vallen. 'Ik dacht dat je niet kon slapen als ik erbij was?' vroeg ik nog en grinnikte zacht. Ik sloot ook mijn ogen en viel in slaap, terwijl een deel in mijn hoofd nog altijd helder nadacht en luisterde naar haar.

Gelukkig hoorde Mia zijn plagerige opmerkingen niet meer, anders was ze immers nog kwader geworden. Eén oog ging in stapjes open, die zich vervolgens op de jongen richtte. Hij was nog steeds aan het slapen. Haar andere oog sperde ook open en langzaam ging ze rechtop zitten. Vandaag zou hij wel weer bloed van haar moeten. Bij het idee werd ze al misselijk en bang. Zou hij ook alles door hebben wanneer hij in een slaap beland was? Al was het niet zo, ze had de moed niet om het uit te proberen. Met haar rug leunde ze tegen de muur aan en bekeek zijn houding. Zou hij dan misschien een mobieltje hebben? Of hadden vampieren die niet? Voorzichtig en stilletjes stapte ze het bed uit waarna ze naar hem toe liep en in zijn broekzak voelde, zoekend naar een telefoon.

William
Ik voelde haar zoekende vingers in mijn broekzakken. De warmte ervan kon ik door de stof heen voelen. Mijn lippen krulden omhoog tot een kleine glimlach. Dacht ze nu echt dat ik zo achterlijk was om dat niet te voelen. 'Wat doe je?' vroeg ik fluisterend alsof ik mee een plannetje aan het smeden was. Achja, ik hield ervan om haar te pesten en te kleineren. Ik was dan ook een vampier en zij en mens. Dus echt kwalijk mochten ze het me niet nemen. Ergens diep vanbinnen voelde het goed haar zo dicht bij me te hebben. Maar dat gevoel drukte ik aan kant. Ze was een mens, vampieren vonden het niet leuk dat er een mens in de buurt was.

Geschrokken keek Mia naar zijn gezicht toen ze een stem hoorde. De stem van de jongen. ''Een mobiel zoeken?'' Gaf ze toe en haalde haar hand maar weer gauw weg. Natuurlijk was het niet een heel goed idee, maar dat had je wel eens als mens zijnde. Vampieren maakten toch ook wel eens fouten? Dat nam ze dan in ieder geval aan. ''Heb je trouwens niets beters te doen dan mij hier te houden?'' Vroeg ze en nam wat afstand. Om dicht bij een gevaarlijk iemand te staan was niet bepaald een genoegen. Ze haalde een hand door haar haren heen en merkte al wel dat ze wat meer energie gekregen had. De slapheid was verdwenen, waar ze heel blij mee mocht zijn.

William
Ik ging zitten en knikte. 'Oh' antwoordde ik. Ik ging wat gemakkelijker zitten en keek haar aan. Ze zag er mooi uit. Ik stond op. 'Normaal reis ik de hele wereld rond, maar dat gaat niet met jou. Jij zou altijd wel een poging doen om aandacht te trekken of te ontsnappen.' zei ik met een zuchtje. Ik miste wel de leuke dingen van reizen. De pyramides in egypte, wedstrijdje eiffeltoren klimmen met de franse vampiers en die dingen. 'Ontbijt' zei ik beslist en begon naar beneden te lopen. Ik had genoeg tv gezien om te weten dat de meesten spek en eieren als ontbijt aten. Ik liep de keuken in en deed een ei in een pan en een stuk spek in een andere.

Met een verbaasde blik keek Mia hem aan. Hij leek het niet eens erg te vinden, wat zij wel zou verwachten van hem. ''En als ik je nou beloof om het niet te doen? Maar dan wil ik er wel iets voor terug. Je bent toch zeker niet van plan om me vast te houden totdat ik overlijd?'' vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen terwijl ze achter hem aan naar beneden liep. Ze dacht even na over zijn besliste opmerking. Waarom zou ze gaan eten als ze alleen hem daarmee een plezier zou doen? Haar eigenwijsheid nam de overhand en ze besloot al meteen om niets te eten, al had ze enorme honger. Vooral toen ze de spek en het ei rook. Hoe wist hij eigenlijk hoe mensen dat maakten? Hij at het niet.

William
Ik keek haar aan. 'Ik hoef helemaal geen deal met jou te sluiten. Ik ben toch de sterkste. Ik kan je met gemak aan.' zei ik luchtig. Een kleine glimlach verscheen op mijn lippen toen ze de opmerking gaf dat ik haar hier toch niet voor eeuwig zou vasthouden. 'Nou, dat was eigenlijk exacht het plan dat ik in gedachten had.' Na een tijd zou ze de moed om te ontsnappen toch opgeven en zou ze geen fut meer hebben om zich te verzetten tegen me. Maar bij dit meisje kon het natuurlijk anders zijn. Ze had meer vuur in zich dan elke mens die ik ooit ontmoet had. Ik legde haar ontbijt voor haar neus neer en keek er een beetje walgend naar. Het zag er ook echt vies uit. Ik zuchtte zacht toen ze niet wou eten. 'Komaan, je doet dit echt niet voor mij hoor, nou deels wel natuurlijk, maar je blijft toch sowieso heerlijk bloed aanmaken, honger of niet.' zei ik tegen haar.