Orpg. Cynthia & Michelle.

Mia viel bijna om van zijn geduwd maar hield haar evenwicht nog net onder controle. ''Je bent té zelfvoldaan. Ik vraag me af hoe ooit iemand jou heeft gemogen, en dan ook echt mocht.'' beet ze hem toe en keek hem nog steeds kwaad aan. Ze vond het aan de andere kant best grappig om te zien hoe hij wankelde na haar slag tegen zijn borst aan.

William
Ik keek haar kwaad aan en balde mijn handen tot vuisten. 'Nou, als niemand me dan mag. Waarom heb je me dan gekust?' vroeg ik. 'Of ben je zo'n sletje dat dat allemaal geweldig graag doet?' beet ik haar toe. Ik moest terugdenken aan dat moment voor ons afscheid. Ja, dat herinnerde ik me nog perfect. Was ze misschien zo iemand dat graag met de gevoelens van anderen speelde? Niet dat ik zelf zoveel beter was, maar dat was puur bijzaak.

Mia keek naar hem en liet haar lippen op elkaar geperst. Daar had ze even niet bij na gedacht. Maar tijd om normaal te kunnen antwoorden had ze niet, want meteen moest hij haar weer beledigen. ''Waar haal je het lef vandaan om zo over mij te praten? Je kent me verdomme niet eens en dan ga je me een slet noemen?! Respect is ook wel ver bij jou te zoeken.'' zei ze kwaad en sloeg hem dit keer in zijn gezicht. Niemand, maar dan ook niemand noemde haar een slet.

William
Ik keek haar kwaad aan. 'Als jij mij laf kan noemen, kan ik jou net zo goed slet noemen.' beet ik haar kwaad toe. 'Dan ben jij al even respectloos als ik.' Het was wel grappig om te zien. We werden allebei kwaad omdat we iets genoemd werden dat we niet waren. Nouja, ik was toch niet laf. Toen ze in mijn gezicht sloeg gaf ik met mijn voet een schop in haar maag.

Mia keek hem vol ongeloof aan. Dacht hij nu serieus dat het even erg was? ''Oh dus omdat ik jou laf noem, noem je me maar een slet. Heel volwassen ja.'' zei ze kwaad en voelde een voet in haar maag. Het was best hard geweest en ze sloeg haar armen om haar maag heen. ''In de normale wereld trappen of slaan jongens geen meisjes. Ze noemen het triest. Misschien wilt dat ook nog wel iets over je zeggen.'' Kwaad trapte ze nog even tegen zijn voet aan en ging toen zitten.

William
'Ja, zo is het.' beaamde ik toen ze dat zei. Ik kon zien hoe het haar pijn deed en de glimlach die om mijn lippen verscheen kon ik vrij snel terug wegwerken. 'Voor zover ik weet is dit geen normale wereld.' beet ik haar toe. Ik gromde even van de pijn toen ze tegen mijn voet aantrapte en ging dan ook zitten. Kinderachtig als ik was ging ik met mijn rug naar haar toe zitten en sloeg koppig mijn armen over elkaar.

Mia keek opzij naar hem en rolde met haar ogen bij het zien van zijn rug en zijn armen die over elkaar heen lagen. ''Jij bent echt niet te geloven.'' zei ze bruusk en wreef nog even over haar maag heen waarin nog steken voor kwamen. Hij was zo onwijs kinderlijk en dat begon echt heel erg op haar zenuwen te werken. Ook zijn geduw was niet te harden meer. Waarom ging hij niet weer gewoon weg? Ze wist zeker dat ze hem dit keer niet achterna zou lopen.

William
Ik negeerde haar terwijl ik opstond. Ik had wel wat beters te doen dan mijn tijd hier doorbrengen met haar. 'Weet je? Ik dacht echt dat jij vriendelijk was. Ik vraag of je bij me wil blijven, omdat we anders allebei toch alleen zijn. En dan ga jij me weigeren en laf noemen.' Ik keek haar aan met een gekwetste blik die ik al zovaak had gespeeld dat het nu heel duidelijk ging. En het effect was nog beter omdat ik ergens diep vanbinnen ook echt gekwetst was. Hopelijk kon ik haar nog een beetje schuldgevoel in praten voor ik vertrok.

Mia's blik stond omhoog, naar hem gericht. De woorden nam ze langzaam in zich op en ineens leek het helemaal niet zo gek meer. En hij had wel gelijk. Wat moest ze anders doen? Ze was nu een vampier, met mensen kon ze niet meer omgaan. De andere vampiers zou ze niet vertrouwen, hoewel ze William ook niet helemaal honderd procent vertrouwde. De gekwetste blik stond in zijn ogen, iets wat ze altijd wel goed kon herkennen. Was hij dan echt gekwetst? Of was het gefaked? Ze zuchtte zacht terwijl ze even naar de lucht keek die nu wel heel donker begon te kleuren. ''Het spijt me, ik had niet meteen zo hoeven te reageren.''

William
Ik kon zien hoe ze twijfelde en ik leunde tegen een van de buizen die omhoog ging. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek haar aan. 'Tja, ik vond ook dat je zo niet had hoeven reageren, maar je punt is heel duidelijk. Ik snap het.' zei ik koeltjes terwijl ik me uit rekte. 'Nou, dan ga ik maar.' zei ik tegen haar. Ik stond op en begon opnieuw naar beneden te klimmen. Rustiger dit keer.

''Daar bedoelde ik dus mee dat ik wel bij je wil blijven.'' zei Mia en keek hem weer terug aan. Zo moeilijk was die achterliggende gedachte toch niet? Ze keek hem na en slaakte een diepe zucht. Het geklim hoorde je best helder, maar dat kwam voor het meest omdat er bijna niemand meer was buiten. Ze vroeg zich af wat hij nu ook alweer gezegd had wat gevaarlijk was.

William
Ik keek op toen ze dat zei, maar er zat vast wel ergens een adder onder het gras. 'Ha-ha, heel grappig hoor.' zei ik maar zodat ik iets te zeggen had. Ik bleef zitten omdat ik wel door had dat het gesprek eigenlijk nog lang niet afgelopen was. Ik maakte het me gemakkelijk op de metalen buis en sloot even mijn ogen. Ik had deze week nog niet geslapen. En langer dan een week heb ik het wakker nog niet uitgehouden als vampier.

Mia zag dat hij halt hield en bleef hem aankijken totdat hij was gaan zitten. Ze hoorde zijn woorden en fronste haar wenkbrauwen. ''Zie je mij lachen?!'' vroeg ze en keek hem doodserieus aan. Ja, ze meende het. Alleen moest hij dat nog door hebben. ''Voor altijd alleen zijn lijkt me geen pretje. Ik ben nu al lang genoeg alleen geweest.'' verklaarde ze. Natuurlijk wilde ze stiekem ook wel bij hem zijn om hem beter te leren kennen, hem te begrijpen. En misschien, heel misschien zou het nog wel iets kunnen worden.

William
Ik keek omhoog en ik kreeg een frons in mijn voorhoofd toen ik zag dat ze inderdaad niet lachte. Ik begreep echt niks van vrouwen, helemaal niks. 'En van waar opeens die verandering?' vroeg ik geirriteerd en keek haar aan. 'Nou, ik begrijp wat je bedoelt.' zei ik tegen haar toen ze zei dat alleen zijn geen pretje was. Ik begreep maar al te goed wat ze daarmee bedoelde. Ik ben al zo lang alleen geweest dat ik echt behoefte had aan wat gezelschap. Zeker van iemand zoals zij.

Mia keek naar hem en haalde quasi-nonchalant haar schouders op. ''Doet dat ertoe dan?'' De irritatie in zijn stem was weer goed te horen maar ze trok er niets van aan. Het was misschien ook maar beter dat ze dat minder zou doen. ''Ja. Dus, wat zeg je ervan? Of heb je er nu geen zin meer in? Kan natuurlijk ook nog.'' zei ze en haalde een hand door haar haren heen toen de wind er opnieuw doorheen ging.

William
Ik stond op en klom weer naar haar toe. Met een zuchtje ging ik naast haar zitten en keek haar aan. 'Ja, dat doet er iets toe. Als je voor eeuwig bij mij wil blijven moet je eerlijk zijn.' Ik keek haar aan en een nonchalante glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Alleen ik mag liegen en dingen verzwijgen.' zei ik en keek haar aan. Ik dacht even na over haar vraag. 'Het is goed. Vanaf nu zijn we een duo.' zei ik en glimlachte even naar haar.

Mia glimlachte toen hij weer naar haar toe was geklommen en naast haar was gaan zitten. ''Als jij over dingen mag liegen en dingen mag verzwijgen, dan mag ik dat zeker ook wel.'' Hij maakte het wel heel mooi. Hij mocht wel liegen, maar zij niet. Ze dacht nog steeds terug aan dat hij haar een soort van voor slet uitgemaakt had. Dat was echt een hele erge belediging voor haar geweest. En ze dacht niet dat hij er nou behoorlijk mee zat dat ze hem laf noemde. ''Goed.'' zei ze glimlachend en schoof haar benen weer over elkaar heen. Ja elegant was ze toch nog wel een beetje gebleven.

William
Haar elegante houding was aantrekkelijk. Hoe vrouwelijker, hoe liever ik het had. 'Hm, nee. Alleen ik mag liegen en verzwijgen.' zei ik tegen haar. Ik ging een beetje makkelijker zitten en ging neerliggen op mijn zij zodat ik haar kon aankijken. Ik fronste opnieuw terwijl ik nadacht over hoe ik het zou vragen. 'Ben je eigenlijk, in deze jaren als vampier. Iemand tegengekomen? Die je leuk vind ofzo?' vroeg ik. Tja, ik wou natuurlijk weten of ik concurrentie had of niet.

Zijn koppigheid kon nog wel eens een probleem worden, bovendien was het moeilijk om eraan gewend te raken wanneer Mia het zelf ook wel was. ''Nee, dat mag je niet.'' zei ze en keek hem nep-streng aan. Ze keek naar hem en zag hoe hij zijn lichaam iets verplaatste. De frons in zijn voorhoofd liet zien dat er weer iets aan zou komen, en de vraag die er even later uit kwam liet haar in de lach schieten. Om hem een beetje voor de gek te houden, knikte ze. ''Ja.'' zei ze en stopte met het lachen. Ze was iemand tegengekomen die ze leuk vond. Hem.

William
Ik keek haar geirriteerd aan toen ze me streng aankeek. Ja, mijn leven zou echt gaan veranderen met haar erbij. 'Ik doe nog altijd wat ik zelf wil.' verduidelijkte ik. Ja, dat was echt mijn levensmotto, doen wat ik wil, hoe ik het wil en wanneer ik het wil. En niemand, zelfs zij zou daar iets aan kunnen veranderen. Mijn frons werd dieper toen ze zei dat ze iemand gevonden had die ze graag had. Ik had dus concurrentie gekregen. En aan haar lach te horen was het zware concurrentie. 'Het is waarschijnlijk toch maar een sukkel.' mompelde ik geirriteerd.

Mia keek naar hem en merkte dat haar lach al weer verdwenen was. ''Oké dan doe je dat maar. Zal dan niet veel positiefs opleveren.'' zei ze met een schijnheilig lachje en zag dat zijn frons dieper werd na de opmerking die ze gemaakt had. Voor haar was het geen slechte reactie die hij erna maakte. Het betekende dus dat hij enigszins een vorm had van 'jaloezie'. ''Wel een beetje ja.'' zei ze en grinnikte kort.

William
Ik keek haar aan. 'Dat zal ik doen.' Mijn stemming was helemaal verpest nu. Ik wou het liefste gewoon die klootzak vinden en hem klop geven. 'Dat dacht ik al, en hij verdient je waarschijnlijk toch niet eens.' zei ik tegen haar. Nee, volgens mij verdiende niemand haar. Nouja, buiten mezelf gerekend dan. Ik zou perfect bij haar passen, maar waarom zag ze dat nu niet in?

Mia keek hem aan met datzelfde lachje en knikte vervolgens. ''Misschien klopt dat ook nog wel ja. Hij is best vreemd en relatief vaak gemeen. Je kent hem wel, heel goed zelfs.'' zei ze breed-grijnzend en wiebelde intussen met haar voeten. Het was best grappig om te zien hoe hij zich boos maakte om eigenlijk zichzelf, hoewel hij dat niet wist.

William
Ik was niet achterlijk. En na een tijdje begon het door te dringen dat ze het eigenlijk over mij had. Mijn glimlach wist ik goed te onderdrukken. 'Oh, wat een zak. Is hij knap?' vroeg ik nonchalant. Natuurlijk was ik knap, maar ik vond eht altijd wel leuk om het iemand anders te horen zeggen.

Mia keek naar hem en legde haar handen op haar benen neer. ''Inderdaad.'' Ze keek hem onderzoekend aan en concludeerde uit zijn gezichtsuitdrukking dat hij het al wel door had. Het veranderde een beetje. Het was nou niet perfect te zien aan hem, maar als je lang genoeg keek kon je dat er wel uit halen. ''Nou, het gaat.'' zei ze plagend maar liet het wel op een neutrale manier overkomen.