Orpg. Cynthia & Michelle.

William
Ik keek geirriteerd naar boven en brak een stuk buis af. 'Leuk hoor Mia.' zei ik geirriteerd en gooide het stuk, dat ik met mijn handen had omgevormd tot een bal, naar haar hoofd. Ik keek naar haar om te zien of ik haar geraakt had. De mensen beneden hadden niks gemerkt. Natuurlijk niet, ze waren zo doof als.. als.. als mensen. Ik wiebelde met mijn benen terwijl ik naar beneden staarde.

''Hé,'' riep ze wanneer ze bijna een stuk buis tegen haar hoofd aan kreeg, maar die net op tijd ontweken had. Ze keek naar beneden en zag dat hij hetzelfde deed. Met een klein glimlachje stond ze op om daarna naar beneden te springen, bovenop zijn rug. ''Wat nou als je mij geraakt had?'' vroeg ze en trok haar wenkbrauwen vragend op.

William
Ik stak mijn tong uit toen ze Hé riep. Toen ze zich afzette en zich naar beneden liet vallen kon ik haar een seconde daarna voelen op mijn rug. 'Wauw, je kan zelfs al vechten als een echte vampier, mensen aanvallen van in de rug. Zwak hoor.' plaagde ik en sloeg mijn armen om haar benen zodat ze niet zou vallen. 'Dan zou ik nog eens goed gelachen hebben.' gaf ik als antwoord op haar vraag.

''Mensen aanvallen? Ik dacht dat je een vampier was.'' zei ze plagend terug en voelde zijn armen om haar benen heen, zodat het niet mogelijk was dat ze zou vallen. ''Waarom is dat zo grappig dan? Vind je het fijn wanneer ik pijn lijd?'' Ze legde haar handen op zijn schouders en drukte lichtjes haar scherpe nagels in zijn vel.

William
Ik hield haar vast en grinnikte zacht. 'Scherp hoor.' Ik kon haar nagels zacht voelen steken in mijn schouder maar ik was me veel meer bewust van het feit dat haar gezicht zich vlak bij het mijne bevond. 'Hm, misschien vind ik dat inderdaad fijn ja.' beaamde ik en begon met haar op mijn rug via de metalen buizen omhoog te klimmen.

Mia liet haar wenkbrauwen zich een stukje op trekken en keek hem nep-beledigd aan. ''Sadist dat je bent.'' zei ze en hield zich goed aan hem vast toen ze hem omhoog voelde klimmen. ''Misschien word het dan tijd dat ik het leuk ga vinden om jou pijn te doen.'' ging ze verder en stapte van hem af zodra ze weer aan de top waren.

William
Ik keek haar even aan en glimlachte. 'De enige en echte.' Ik keek om me heen toen we op de top zaten. Vanaf hier hadden we het perfecte zicht. 'Hm, geniet er maar van. Want ik ben toch nog altijd sterker dan jij.' Het was waar. Ik was, ben en blijf het sterkste van ons twee. En ik hield er dan misschien van om anderen pijn te doen, maar mij moesten ze eens proberen pijn te doen.

Mia keek naar hem en perste haar lippen even samen. ''Dat is ook geen leuk idee, dat jij toch altijd sterker zult zijn.'' gaf ze toe waarna ze ook om zich heen keek. Het was echt perfect vanaf waar zij zich bevonden. De groep mensen nam steeds meer af en ze keek weer naar William. ''Heb jij nooit je eigen leven terug gewild? Als mens zijnde.''

William
Ik grinnikte zacht en keek haar aan. 'Wen toch maar aan het idee.' zei ik met een lachje. Haar vraag zette me aan het nadenken. Wou ik terug mens zijn? Moest het kunnen? Nee, waarschijnlijk niet. Waarom zou ik ook? Ik draaide me naar haar en schudde mijn hoofd. 'Nee, ik ben sterker dan elk wezen hier op aarde. Ik kan doen wat ik maar wil zonder ooit gevangen te worden. Waarom zou ik terug mens willen zijn?' Maar ik wou wel dat zij terug mens werd. Het was mijn grootste vergissing om haar te bijten. 'En jij?'

Mia keek naar hem en lachte even. ''Dat gaat niet zo gemakkelijk hoor. Je bent het ook al veel langer dan ik het ben.'' zei ze en kon goed zien dat hij goed over haar vraag na moest denken. Ze luisterde nieuwsgierig naar hem en verbaasde zich er wel over. ''En je familie of vrienden dan?'' zei ze vol onberip en keek hem dan ook duidelijk zo aan. ''Ja. Als ik de kans had terug te kunnen, dan zou ik die pakken. Maar ik raak er aan gewend om zo te zijn, en het is niet anders.''

William
Ik keek haar aan. 'Hm, dat is waar.' Er ontstond een kleine frons in mijn voorhoofd toen ze vroeg of ik het niet wou doen voor mijn familie. 'Nou, ik weet niet of je het weet. Maar je familie overleeft het geen tweehonderd jaar.' mompelde ik geirriteerd. Haar toon was niet beschuldigend of gemeen toen ze tegen me praatte. Ik was echt veel te slecht voor haar. 'Hm, je was inderdaad beter als mens.' beaamde ik.

De geirriteerde ondertoon in zijn stem liet Mia fronsen. ''Hoe moet ik nou weten hoe lang jij al zo bent?'' reageerde ze dan ook geirriteerd terug en zuchtte toen dep. Hij was echt onvoorspelbaar. ''Ja natuurlijk. Omdat alleen mijn bloed jou interesseert.'' siste ze en keek hem ietwat boos aan. Ze had echt schoon genoeg van hem en ze begreep ook niet van haar zelf waarom ze het hem ooit vergeven had dat hij haar zo gemaakt had. Zonder iets te zeggen, klom ze naar beneden toe.

William
Zo, met een omslag had ik weer iets verkeerds gezegd en liet ik de stemming omdraaien. 'Wat krijg jij nou opeens?' vroeg ik toen ze begon te sissen en zich omdraaide en vertrok. In twee sprongen was ik bij haar en sprong nu in haar rug. 'Ik ga niet zeggen dat het me spijt, want dat zou gelogen zijn.' begon ik. 'Maar wil je niet gaan?' vroeg ik smekend op een manier die de meeste vrouwen niet zouden kunnen weerstaan. Ik was misschien niet van de vriendelijksten. Maar ik wou ook niet dat ze wegging.

Mia voelde plots iemand op haar rug zitten en hoorde de stem van William. Verward trok ze haar ene wenkbrauw op en bleef stil staan terwijl ze hem van haar rug af gooide. ''Geef me één goed reden waarom jij niet wilt dat ik weg ga? Je liet toch echt niet zien dat je het wilde, en je hebt er dus ook geen spijt van.'' mompelde ze en draaide zich naar hem om. Ze kon wel concluderen dat hij niet helemaal normaal was.

William
Ik werd van haar rug afgegooid en kwam terecht op de buis naast haar. 'Ik heb er geen spijt van, dat klopt. Maar ik wil niet dat je gaat.' Ik zuchtte zacht toen ze het verband niet zag. 'Mia. Zie je het dan niet? Om te beginnen. Vuur en ijs, is dat niet de perfecte combinatie?' vroeg ik. Toen ze het nog steeds niet begreep ging ik dichter bij haar aanstaan. 'Mia, ik wil dat je bij me blijft. Voor eeuwig.' zei ik tegen haar. Oke, ik vroeg me af hoe gestoord ik nu overkwam, maar dat was niet hoe ik het bedoelde.

Mia volgde hem niet echt en het was duidelijk te zien dat hij dat goed genoeg door had. ''Waarom is dat nou weer een goede combinatie?'' ze snapte er niets van. Niet dat ze sowieso maar íets van hem snapte. Hij was heel anders dan haar, veel gemener ook. Maar zoiets kon ie mooi terug krijgen. Ze voelde hem dichter tegen zich aan en keek naar hem. ''Waarom in godsnaam? En jouw wil is geen wet. Niet bij mij.'' zei ze en was er nog steeds een beetje boos over. Ook schrok ze van zijn opmerkingen, dat hij haar voor eeuwig bij zich wilde hebben. Waar sloeg dat allemaal op? Ze begon dan misschien wel iets voor hem te voelen, maar het ging te snel.

William
Ik kon zien hoe haar blik veranderde. Hoe hij van verward naar kwaad ging. Haar toon brak me in duizend stukjes. Ben ik niet goed genoeg? Maar mijn verdriet zette zich meteen om in woede. 'Weet je wat? Laat maar. Ga dan maar terug naar al die wetjes en al die andere rommel van jou. Het was echt een vergissing om opnieuw met je te praten.' Kwaad stond ik op en begon naar beneden te klimmen.

''Hoezo word je nou weer kwaad op mij? Jij begint uit het niets over om voor eeuwig bij je te blijven. Klinkt niet niet een beetje idioot? Of ben ik dan zo abnormaal?'' Mia keek naar hoe hij kwaad op stond en naar beneden begon te klimmen. De woorden had ze om die reden ook versterkt. Ze bleef op de buis staan en bleef hem met haar ogen volgen. Hoe had hij ook nog eens het lef om er meteen vandoor te gaan? Ongelooflijk.

William
Ik keek haar kwaad aan. 'Nou, sorry dat ik probeer vriendelijk te zijn.' beet ik haar toe en begon koppig verder te klimmen. Wat een tijdverlies. Moest ze nu nog een mens geweest zijn, zou het véél en veel makkelijker geweest zijn. Ze was dan ook veel beter als mens geweest. Maarja, een vampier maakt domme fouten. En dit was tot nu toe de domste fout die ik ooit gemaakt heb in heel mijn (vampier)leven.

Mia keek naar hem en trok haar wenkbrauwen verbaasd op. ''Vriendelijk zijn?'' Begon ze en zag dat hij echter door ging met klimmen. Dan moest ze er maar achteraan. Ze raakte steeds meer gewend aan het geklim. ''Zoiets doe je niet om vriendelijk te zijn. Weet je dan al niet eens meer hoe het in het normale leven aan toe gaat?'' eigenwijs liep ze achter hem aan, afvragend waarom hij voor eeuwig bij haar wilde zijn.

William
Ik klom koppig door toen ik haar achter me aan hoorde komen. Ik was natuurlijk nog een heel stuk voorop. 'Wat wil je nu dat ik daarom reageer?' beet ik haar toe terwijl ik snel doorklom. Ik was ondertussen al bijna in de helft. 'En waarom volg je me nu? Ik dacht dat je het een slecht idee vond?' vroeg ik geirriteerd en begon door te klimmen in de hoop dat dat haar zou afschudden.

Mia concentreerde zich goed genoeg op het klimmen en zuchtte even zacht. ''Dat weet ik toch niet. Moet je zelf bepalen.'' Ze merkte dat hij plots nog sneller naar beneden begon te klimmen en ze draaide daarbij haar ogen. ''Misschien omdat het nogal asociaal is om midden in een gesprek weg te gaan? Wat ook nog eens laf is.'' zei ze boos en stopte toen met klimmen. Ze bleef zich aan een buis vast houden en veegde met haar andere hand haar haren goed.

William
Ze had me al kwaad gekregen. Maar dit sloeg echt alles. 'Laf?' Ik draaide me om zodat ik haar aan kon kijken. 'Jij noemt mij laf?' vroeg ik kwaad. In twee sprongen was ik bij haar en met een harde duw kwam ze drie buizen lager terecht. De metalen buis had ondertussen de vorm van haar lichaam aangenomen omdat ik zo hard geduwd had. Maar als er een ding was waar ik niet tegen kon was dat mensen me laf noemden. 'Durf je dat nog eens te herhalen?'

Mia keek naar onder en zag hem twee sprongen maken, daarna duurde het niet heel lang of zij viel naar beneden door het harde geduw. Een zachte kreun ontsnapte haar lippen en ze voelde een lichte steek in haar rug. Vlug kwam ze weer overeind en keek hem kwaad aan. ''Je bent écht níet goed bij je hoofd.'' siste ze boos en sprong terug naar hem toe zodat ze vlak voor hem stond. Ze sloeg hem tegen zijn bovenlichaam aan en keek woedend in zijn ogen. ''Hoe wil je het dan noemen?!''

William
Ik kon zien hoe de pijn in haar ogen terug kwam. En de woede die nu overwoekerde in mijn lichaam was eindelijk gerustgesteld. Ik wankelde een beetje toen ze me een slag tegen mijn borst gaf en de wereld leek even alle kanten uit te draaien. 'Alles behalve laf.' beet ik haar toe en duwde haar weg zodat ze niet meer zo dicht bij me stond. Ik wou haar pijn doen. Elk stukje lichaam zeer doen, en haar dan verbranden met mijn superkracht. Maar waarom deed ik dat niet gewoon?