Orpg. Cynthia & Laura.

Eleanor
Sprookjes? Welke taal sprak hij in hemels naam? Superkrachten? "Wat zijn sprookjes of superkrachten? Is mijn superkracht dan genezen?" Echter kleurde ik toch een beetje rood toen ik te horen kreeg dat hij haar knap vond. Deze jongen had wat mysterieus waardoor ze zich aangetrokken voelde. Blijkbaar was zijn zelfbeeld ook gestreeld met mijn woorden. "De prins van de Zeewieren maakt ieder vrouwelijk wezen haar hoofd op hol. De meeste fantaseren erover, maar er bestaat geen weg waarin we onderwater kunnen leven voor de eeuwigheid. Soms komen ze naar boven en nee. Ik ben nog nooit verliefd geweest. Engelen zijn rot wezens! Ze laten heel de Leeuwenaas zitten of te wel de goede wezens. In mijn opzicht niet echt een compliment, maar bedankt voor het complimentje dat ik knap ben." Ook kon ik weer glimlachen na even boos te kijken en geweest te zijn. De theezakjes haalde ik uit de tassen zodat ik al het eerste slokje kon nemen. "Als je het niet lekker vindt, dan drink je het niet op, oké?"

William
Ze was net zo verbaasd over mijn wereld dan ik over de hare. 'Sprookjes zijn verhalen met magische wezens die ouders aan hun kinderen vertellen, die hebben meestal wel een goed einde. En ik denk het wel.' antwoordde ik toen ze vroeg of haar superkracht genezen was. Ik luisterde geboeid naar de verhalen van de meermannen. Waren die dan zo mooi? Ik stelde me er een halve man en dan een vissenstaart bij voor. Zoals zeemensen bij ons werden afgebeeld. Hier kon dat natuurlijk iets helemaal anders zijn. Ik keek haar verbaasd aan toen ze zei dat engelen rotwezens waren en iets wat ik niet begreep. 'Leeuwenaas?' vroeg ik nieuwsgierig en keek haar aan. 'Engels zijn bij ons een compliment.' zei ik vlug zodat ze niet zou denken dat ik iets grof zei ofzo. 'Ze zijn de mooiste wezens van alles en zijn puur goed.' zei ik er nog achteraan. Ik knikte toen ze haar opmerking gaf. 'Maak je geen zorgen. Ik vind het heel lekker.'

Eleanor
Duidelijk kwam hij helemaal niet van deze wereld, mijn wereld. Beter nog hij kende nog eens niet de Stad van Zeewieren, waarschijnlijk dan al helemaal niet de Stad van Vuurspuwers! "Engelen zijn wezens die niet vriendelijk zijn bij ons. Mooi misschien wel, maar vals en misleidend. Zowel vrouwelijke als mannelijke engelen lokken simpele zielen naar hun paradijs en daarna worden ze nooit meer terug gezien." Even nam ik een slokje van mijn bloedhete thee en nam een hapje van mijn brood. "Op land zijn we ingedeeld in twee groepen: De Leeuwennaars en de Kille Stilte. De Leeuwennaars kan je beschouwden als de goede kant. De Kille Stilte zijn vreselijke wezens die alleen maar schrikbewind willen maken om de macht over te nemen en deze mooie wereld naar de vaantjes te helpen. Zij hebben graag verderf en doodt." Weer keek ik hem aan en liet mijn hele ogen over zijn lichaam gaan. Werkelijk waren zijn kleren een beetje apart, maar kon er misschien wel nog mee door. Mijn kleedje was slechts een fijn blauw stofje en dun. Een glimlach speelde om mijn lippen. "Dat is heel lief van je. Hoe kan ik jou dan bedanken om me te dragen en zo vriendelijk te zijn?"

William
Ik luisterde geboeid hoe ze de verhalen vertelde van haar wereld. Ik verstond er uiteindelijk een groot deel van. 'En jij bent natuurlijk van de goede kant?' vroeg ik en keek haar nieuwsgierig aan. Natuurlijk was ze van de goede kant, ze was dan ook te mooi om van de slechte kant te zijn. Ik kon zien hoe ze haar blik over mijn lichaam liet gaan. Misschien had ze nog nooit iemand zoals ik gezien? Ik volgde haar voorbeeld en liet mijn blik ook over haar lichaam gaan. Haar lichaam was menselijk. Maar ik kende maar weinig meisjes die zo'n mooi lichaam hadden. Het lichtblauwe kleedje paste mooi bij haar lichte magische huid. 'Waarom zijn er hier dan trollen en nog andere duistere wezens? Als dit de goede kant is?' vroeg ik met een kleine frons in mijn wenkbrauwen. 'Hm, je moet me niet bedanken.' zei ik met een klein glimlachje.

Eleanor
Dus hij snapte er een groot deel van, maar het belangrijkste niet? Waarschijnlijk mijn eigen fout. "We hebben een soort oorlog. Een leger, waar ik niet bijhoor aangezien ik een vrouw ben. Wij kunnen kinderen baren en om die reden mogen we niet meevechten. Best dom als je bedenkt dat we ook nog een màn daarvoor nodig hebben eer we kunnen baren. Zoals ik al eerder zei; ze houden ervan om andere schrik aan te jagen en komen dan van hun terrein af. Ze leven op angst en doodt. Ik ben van de 'goede' kant, ja. Als je het zo bekijkt." Weer keek ze in zijn ogen en glimlachte naar hem. Rustig nam ze nog een slokje maar bleef hem aankijken. Waarom was hij in vredesnaam zo leuk?

William
Ik keek haar geboeid aan. 'Hm, dus als ik besluit om hier te blijven moet ik ook gaan meevechten?' vroeg ik en keek haar aan. Haar glimlach was oogverblindend en zo mooi. 'Oh, en daar moet jij dan heel je leven hier alleen tegen vechten?' vroeg ik. Ik beet even op mijn lip. Hoe had ze het al die tijd overleefd? Ik nam nog een slokje om iets te doen te hebben. Wat als ik wakker geworden zou zijn aan de slechte kant? Dan zou ik tegen haar moeten gevochten hebben. Ook al kende ik dit prachtige meisje nog niet zo lang. Dat idee leek nu al onwaarschijnlijk moeilijk.

Eleanor
Zijn gezicht sprak boekdelen over het feit dat deze wereld -en ik- hem interesseerde. Misschien zelfs wel fascineerde. Voor mij was het dus plezierig om te zien, erg prettig om toe te geven. Deze jongen was niet bruut of brutaal. Daarbij leek hij erg veel respect te hebben voor vrouwen, zoals ik. "Waarschijnlijk willen ze dat, maar dat wil ik niet en gaat dus ook niet gebeuren. Het is gevaarlijk Will, veel te gevaarlijk. Je bent te goed om met hen mee te doen. Mijn moeder heb ik verloren toen ik geboren ben, mijn vader is nog niet zolang geleden gestorven en mijn oudere broer zit in het leger." Met een zucht zette ik mijn mok neer Als je teruggaat? Wil je dan niet naar huis?" fronsend keek ik hem aan.

William
Ik zette mijn tas thee neer en keek omhoog om haar aan te kunnen kijken. 'Dus, dan heb je helemaal niemand meer?' vroeg ik en keek haar aan. Zelf had ik ook alleen maar mijn vader nog. Mijn moeder had ons verlaten toen ik vijftien was. Haar kende ik niet meer. Het was een compliment dat ze me goed vond. Ik kon haar zucht horen en zuchtte zelf ook even. 'Nee, ik wil nog niet meteen naar huis. Hopelijk kan ik hier nog even blijven.' Ik was niet iemand die snel mensen miste. Ik was het gewend om me niet te hechtten aan bepaalde mensen dus had ik het gevoel dat ik iemand miste nog nooit gehad. Ik keek even uit het raam en trok mijn wenkbrauw op toen ik vanalles zag bewegen. 'Is het niet gevaarlijk om hier te wonen?' vroeg ik aan haar.

Eleanor
Misschien had ik me toch een beetje vergist in hem. "Je hebt altijd iemand ook al zijn ze er niet meer. Daarbij komt mijn broer misschien binnenkort weer naar huis. Gevaarlijk? Ik hem vleugels, kan me verdedigen en mijn huisje is veilig genoeg. Ongewilde gasten blijven buiten." Even stond ik op om al aan het avond eten te beginnen aangezien het donkerder werd buiten. Het ging niet veel meer worden dan soep van bepaalde knolgewassen die heerlijk smaakte met wat vers brood. "Waarom wil je nog niet meteen naar huis? Volgens mij moet je er ook niet te lang mee wachten, William... Niet dat ik je weg wil jagen, maar jou volk kan bezorgd om je raken, de mensen die van je houden. Waarschijnlijk zijn dat er heel wat." met een glimlachje keek ik op terwijl ik begon te raspen, snijden, vuurtje maken, ketel met bronwater op het vuur zette. Morgen zou ik weer van alles nieuw moeten inslaan.

William
Ik keek haar aan. 'Dat is niet waar.' vocht ik tegen. Je had nooit iemand. Je was niet gemaakt om van vijftig mensen tegelijk te houden. Ik geloofde wel dat je van één iemand kon houden, maar niet van familie, vrienden en al die andere mensen. Ik kon zelf ook zien hoe het donkerder werd buiten. 'Moet ik anders gaan? Dan kan jij gaan eten en slapen enzo.' Ik wou haar niet tegenhouden in haar dagelijks ritme. Niet dat ik veel ideeën had waar ik zelf de nacht zou doorbrengen. Maar aangezien de bomen zo behulpzaam waren zouden zij wel een idee hebben. 'Mijn volk zal me niet missen. Ik ben maar een gewoon persoon.' zei ik met een klein glimlachje.

Eleanor
Verstond hij wel wat hij zei? Meteen liet ze het materiaal op de snijplak vallen en liep naar hem toe. "Jij gaat echt niet nu naar buiten." Meteen nam ze zijn hand vast en zette een stapje achteruit en glimlachte. "Als ik dan toch zo alleen ben dan ga jij me nog maar gezelschap houden deze avond en doe je me een erg groot plezier door je vol te proppen met mijn eten, daardoor alsof doen dat je het lekker vindt, nog wat gezelschap te houden tot bedtijd en dan slaap je in mijn kamer. Ik heb wat bedden op overschot aangezien dit huis ooit voor vier personen was." In een poging probeerde ze hem mee naar het aanrecht te slepen. "Hem me maar met de soep."

William
Ik keek haar opgelucht aan. Eerlijk gezegt had ik geen zin om bij haar weg te gaan. 'Hm, dankje.' zei ik tegen haar. Ik kon haar warme kleine hand voelen rond de mijne waardoor ik me opeens heel groot voelde. Haar kracht kon ik voelen ja, maar ik was sterker en kon haar gemakkelijk weerstaan. 'Oke, ik zal je helpen. Dat is wel het minste wat ik kan doen.' mompelde ik zacht en volgde haar naar de keuken. 'Ik wil ook wel op een bank ofzo slapen.' Ik begreep wel dat ze zich ongemakkelijk voelde met mij, wat ook te begrijpen valt natuurlijk. Ik ging aan de snijplank staan die zij had laten liggen en ging verder met alles in stukjes te snijden.

Eleanor
Lachend gaf ik hem een zetje. "Hou alsjeblieft op, ja. Het is frustrerend. Als je op de bank wilt slapen kun je even goed buiten gaan liggen. Allebei even 'zacht'. Nee, ik meen het, William. Ik heb genoeg kamers met bedden. Dan nog zou ik geen van beiden op de bank laten slapen." Toch was ik een beetje nerveus naar de bedoelingen van deze jongeman. Misschien... Nee, hij was vast niet zo'n hufter. In stilte ging ik weer verder met de gesneden groente in het al kokende water te doen en blijven roeren. Hopelijk vond hij het een beetje lekker wat ik kookte. Ik wist niet wat ze aten op zijn planeet en of het überhaupt hier was te vinden. "Dus ontwijk mijn vraag nu niet en vertel me waarom je geen haast hebt om terug te gaan vanwaar je komt. Begrijp me niet verkeerd; ik wil je niet weg sturen."

William
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Dan is het goed.' zei ik met een glimlachje. Haar wimpers streken over haar wang als ze lachtte en ze was zo mooi. Ik wendde mijn blik af toen ik doorhad dat ik haar aan het aanstaren was. Ik leunde tegen haar aanrecht en sloeg mijn armen over elkaar. Ik dacht na over wat ik zou zeggen. 'Nou, om te beginnen wil ik eerst ontdekken wat er te beleven valt op deze wereld, jou een beetje beter leren kennen en..' Ik haalde diep adem. 'Op de andere wereld hebben ze me toch niks te bieden, ik heb alleen nog mijn vader en die trekt zich niks van me aan, dus ik heb nog geen zin om terug te gaan.'

Eleanor
Die gedachten schrokken me een beetje af, waardoor mijn glimlach totaal verdween evenals mijn vreugde of plezier. "Wees blij dat je nog iemand hebt..." zuchtte ik zachtjes met een afkeurende blik. "Misschien lijkt het je nu tegen te zitten, maar geloof me. Op een dag zal je een prachtige vrouw jou de gelukkigste man maken die jou wereld ooit gezien heeft. Op een dag zal je wel erachter komen wat het waard is om te sterven. Bekijk het allemaal niet te negatief." Even had ik over mijn schouder naar hem gekeken, mijn wangen kleurde rood en lichtjes voelde ik me gevleid. "Volgens mij heb ik je vooral niet veel te bieden... Wat wil je dan van me weten?"

William
Ik keek haar aan en glimlachte een beetje toen ze me wou opbeuren. 'Hm, je bent heel lief, weet je dat?' complimenteerde ik haar. Toen ze zei dat er een vrouw zou zijn die me heel gelukkig zou maken en me een reden zou geven om voor te sterven kwam het beeld van haar in mijn armen in me op. Wat ik ergens wel raar vond want ik kende haar niet zo lang. Haar wangen kleurden rood en ik moet een beetje glimlachen. Ze was zo schattig. 'Ik weet het niet, misschien heb je me juist heel veel te bieden. Ik wil weten wat jou doel is hier in deze wereld.' Mijn toon was een beetje vragend, in de hoop dat ze antwoord zou geven op mijn vraag.

Eleanor
Ik kroop op het aanrecht en luisterde naar wat hij me te vertellen had. Meteen kwam er een grijns om mijn lippen bij die woorden. "Daar zou ik nog aan gaan twijfelen." kwam er op een veel te speelse toon uit. Spijtig dat we echt niet kunnen terug gaan in de tijd of ruimte. Werkelijk! Ik zou willen dat ik nooit deze jongen dan had ontmoet. Hij bracht me zo in de war en lichtjes aan het zweven. Ook al had ik dan vleugels... Opeens kwamen bij zijn laatste woordenstroom het idee in me op dat hij me wel zag zitten. Zich aangetrokken tot me voelde. "Ik weet het niet... Liever laat ik het me allemaal een beetje verrassen. Wat dacht je van een man en kinderen? Liefde in mijn leven hebben. Dit huis is nu enkel maar wat stil. Toch, met jou is het anders nu. Eindelijk weer eens leven. Voor de rest wil ik mensen helpen. De persoon blijven die ik nu ben." Mijn ogen keken weer in die van hem. "Je bent leuk, Will..." bracht ik er een beetje verlegen uit.

William
Ik keek haar aan. 'Ik twijfel er niet aan.' antwoordde ik. Haar speelse toon liet me glimlachen. Ik dacht na over haar woorden. Ze was iemand die een gezin wou starten. Ze was qua volwassenheid al veel verder gevorderd dan ik. Ik was nog lang niet toe aan huilende kinderen. Ik dacht nog veel te veel na over al het avontuur dat te ontdekken viel op de wereld. Ik trok mijn wenkbrauw op toen ze vertelde dat ze eindelijk wat leven had in huis. Ik vond dat hier wel genoeg leven was. De bomen die konden praatten, en de kabouters die rond het huis renden en af en toe tegen een stuk muur beukten in de hoop een ingang te vinden. 'Daar is echt over nagedacht.' gaf ik eerlijk toe. Ik grinnikte een beetje toen ze zei dat ik leuk was. 'Daar zou ik nog aan gaan twijfelen' zei ik op dezelfde speelse toon als zij daarnet gedaan had.

Eleanor
Even moest ik glimlachen, maar wende toch met rode wangen van schaamte mijn hoofd af. Wat had ik opeens? Ik kon mannen aantrekkelijk vinden zonder me tot hen me aan getrokken te voelen en nu? Wel, nu leek deze jongeman me opeens van mijn sokken te blazen. Hij was zo snel in mijn leven gekomen en ik wist dat hij er ook snel weer moest uit verdwijnen. Zoals ieder mannelijk wezen in dit bruut leven deed. "Nee. Er is niet over nagedacht. Vrouwen zijn enkel in dit leven voor de man te plezieren in ieder opzicht zij willen, kinderen met hen te krijgen, leven schenken en voor deze zorgen. Mannen poetsen niet, dat moet de vrouw doen. Veel keuze rest mij dus niet. Geloof me, ik doe de dingen die ik net heb opgesomd maar al te graag, wil mijn hele leven er aan weiden... Het enigste wat me het ooit kan laten doen is een zielsverwant die me lief heeft, alles voor me zou doen. Net zoals ik voor hem zou doen," Bij die laatste woorden had ik hem aangekeken, weer vol zelfvertrouwen. Het was mijn visie op het leven. 'We zijn allemaal stommeriken in liefde, dat is juist het mooie eraan," verklaarde ik met een glimlach en kwam van het aanrecht af. "We kunnen eten, Will. Help je even met de tafel te dekken?"

William
Ik wendde ook mijn blik af toen ik zag dat ze begon te blozen. Ik wou niet dat ze zich ongemakkelijk voelde in haar eigen huis. Ik trok mijn wenkbrauw op toen ze dat zei. 'Is dit hoe je bent opgevoed? Vrouwen zijn er om mannen te plezieren?' Ik keek haar raar aan. Blijkbaar waren er toch meer verschillen tussen onze werelden dan ik gedacht had. Niet dat ik wist hoe je moest poetsen, of hoe je uberhaupt een strijkijzer moest vasthouden, maar dat wou toch niet zeggen dat de vrouw alles moest doen? Hm, alleen in dat laatste kon ik gelijk geven. 'Jep, liefde is blind.' beaamde ik en stond ook weer op toen ze vroeg of ik haar kon helpen. 'Jahoor, wat kan ik doen?' vroeg ik.

Eleanor
"De borden staan in het bovenste kastje, rechts. Lepels in de schuif vlak voor je. Zou je die al op tafel willen zetten? Neem anders gelijk ook maar twee bekers," Even ging ik door mijn haar en haalde het bloedhete keteltje van het vuur, schepte twee kommen in en bracht die al naar de tafel. Niet veel later had ik het verse, koele bronwater in mijn handen en brood. "We zullen het hiermee moeten doen... Misschien kunnen we morgen naar de markt. Ik weet niet of ik nog genoeg heb voor wat anders dan dit," Verder had ik hem niets meer te vertellen. Echter was ik een beetje op mijn tenen getrapt door zijn opmerking. Mijn vader had me geleerd zo over liefde te denken, behoedde me voor het feit dat veel vrouwen, meisjes, met mannen trouwde die ze nog eens niet kende of waar ze de hekel aanhadden. Nooit was ik tot zoiets gedwongen geweest. Alles ging dus perfect toen hij er was. "Vertel me nu eens wat over jou leven en niet meteen afhaken!" Even glimlachte ik en nam plaats om de eerste happen van mijn soep te nemen.

William
Ik knikte en nam twee borden, twee lepels en twee bekers die ik op de tafel neerzette. Ik hielp haar met de rest op tafel te zetten en ging tegenover haar zitten toen ze neerzat. 'Naar de markt, ik ga mee.' zei ik meteen. Ik was nieuwsgierig, was er veel verschil met de markten van bij ons? Misschien zou ik zelfs nog andere rare wezens tegenkomen. 'Hm, wat valt er te vertellen? Ik heb maar een gemiddeld leven. De wereld bij ons is niks vergeleken met dit hier. Geen pratende bomen, geen magische wezens, geen avontuur, niks.' zei ik zacht en haalde mijn schouders op. Ik volgde haar voorbeeld door ook een paar happen van de gloeiend hete soep te nemen, de soep was heerlijk.

-
sorry dat het even geduurd heeft ;p

Eleanor
Met een tevreden glimlach keek ik naar hem. Heerlijk als hij enthousiast was. Enkel verdween die bij een frons. 'Geen pratende bomen?' Een glimlach vulde even mijn mond in plaats van de soep. 'Dat is ook maar saai dan! Hier weten de bomen werkelijk alles. Soms kan het heel irritant zijn, maar andere keren is het handig. Magische wezens? Bedoel je mij? Het leven kan hier ook saai zijn, hoor. Dat van mij is soms ook niet leuk.' Even nam ik nog een paar lepels soep. 'Eerlijk, smaakt het je?'