RPG. Angels aren't the sweetest thing on earth.

Scarlett.
Ik betaalde de taxi chauffeur en verliet vervolgens de taxi. De grote felgekleurde neonletters hielden mijn ogen even tijdelijk vast. Ik streek een lok uit mijn gezicht en voelde hoe de wind langs mijn blote bovenbeen zwiepte. Ik droeg een paar stay-ups met simpel kort broekje en een shirtje dat ik er half in had gestopt. Mijn nagellak was hier en daar gechipt, mijn haar was niet geborsteld. Als ik het goed had waren de andere meiden er ook, ik had nog niet de behoefte om naar binnen te gaan. Ik ademde uit en zag hoe mijn adem in wolkjes naar boven vlogen. Nostalgisch. Ik lachte even breed en besloot vervolgens naar de deur te lopen. Uit mijn tasje haalde ik - een vervalst - legitimatie bewijs. Scarlett Hanna 21 jaar.

William
Ik keek om me heen of ik de anderen zag. Het was hier weer druk, maar later op de avond als de meesten al weg waren was het wel gezellig. Ik liep de hele zaal door en ging uiteindelijk naar buiten. Ik zag Robbie staan en ging bij hem staan. 'jow' zei ik droog. Ik wist niet of ik hem stoorde ofzo, anders stond ik toch maar alleen in de zaal. Ik stak mijn handen in mijn broekzakken en keek om me heen.

Off topic: In Amerika moeten ze trouwens 21 zijn XD Ach Nou en.

Robbie werd wakker geschud uit zijn staar-status en keek op. 'Hee' zei hij met een lichte frons. Hij keek even naar degene die de 'Jow' uitsprak maar zag al snel dat het iemand was die hij kende. Iemand hij heel goed kende trouwens. Hij keek nog even terug naar de stop waar net iemand overheen liep, maar diegene was al weg. 'Moet je niet naar binnen?' vroeg hij toen maar. Hij vond het niets als het maar stil was.

William
Ik zag hoe hij fronste. Ik fronste terug en grijnsde dan. 'Ik weet niet, ik vond het een beetje druk binnen.' zei ik. 'Ik stoor toch niet?' vroeg ik en trok even mijn wenkbrauw op. Het was kouder dan ik had gedacht, maar binnen was het te warm. 'Wat sta jij hier trouwens buiten te doen?' vroeg ik nieuwsgierig.

Haar ogen hadden zich gesloten, terwijl haar borst licht op en neer ging, wanneer je een simpele blik om haar zou werpen leek het alsof ze een kind was, diep in slaap, in gedoezeld wanneer ze op haar bed was gaan liggen, na een vermoeiende dag, maar wanneer je haar wat langer kende wist je dat ze wakker was, klaarwakker zelfs. Er waren kleine dingen waaraan je -als je haar lang genoeg kende- zag dat ze wakker was. Haar vingers gleden onopvallend over de lakens, speelden met losse draadjes die ze deden ontdekken, mochten ze deze ontdekken. Haar voeten gingen licht op en neer, alsof deze bewogen op de maat van muziek, terwijl het in de ruimte doodstil was. Plots deed ze haar ogen openen, leek er leven in haar lichaam te stromen en veerde ze op van haar bed. De diepbruin gekleurde ogen deden sprankelen in het maanlicht dat door het enkele raam de ruimte in scheen. Met een pas, maakte ze dat ze bij haar kledingkast was, om daar een crèmekleurig uit te halen, te samen met een diepblauw gekleurde petticoat. Rustig deed ze zich omkleden, om haar voeten -eenmaal aangekleed- in diepbruin gekleurde kisten te laten glijden. Met een lach om haar lippen draaide ze een rondje door de kleine slaapkamer, om vervolgens de kamer uit te lopen, met een pas die eerde op huppelen deed lijken. Terwijl ze de trap af liep haalde ze een hand door haar krullen om deze in model te brengen. In de hal liet ze zichzelf in een -evenals de petticoat- diepblauw jasje glijden, om vervolgens naar de deurknop te grijpen om deze om te draaien. Met een kalme pas maakte ze dat ze uit haar huis kwam om deze op slot te draaien achter zich aan, de sleutel liet ze wegglijden in het jasje. Met snelle, maar toch ook kalme passen liep ze weg van haar huis, naar de club waar ze had afgesproken met Peyton. Een club die niet dichtbij, maar ook niet ver weg van haar huis lag. Na een klein kwartier gelopen te hebben zag ze hoe de club verscheen, zag ze de neon letters die fel deden oplichten en de naam van de club weergaf. Rustig liep ze langs de beveiliging, om zich vervolgens in het drukke dansende gezelschap te mengen.

Scarlett.
Ik streek mijn lange haar geërgerd uit mijn gezicht en keek al fronsend zoekend rond. Aan de bar herkende ik de prachtige lokken van Peyton en haar fijne figuur. Lichtvoetig liep ik naar haar toe, drukte ik mijn lippen vlot op haar wang en plofte ik lachend op de kruk naast haar. Zoals altijd zag ze er uit als een sprookje, een prinses uit een koningrijk. 'Een Biertje graag' riep ik naar de jongen achter de bar. Zijn gestaar merkte ik niet aangezien ik meteen weer naar Peyton keek. 'Wacht je al lang?' ik hield mijn hoofd schuin en sloeg mijn benen even ongeduldig over elkaar. De harde muziek drong niet tot me door, ik was er met mijn hoofd niet bij. Tenminste, ik was met mijn hoofd niet bij de muziek. Ik keek even kort naar mijn hand en draaide een van mijn armbanden recht, niet dat het me eigenlijk veel uitmaakte als iets schreef zat.

Robbie haalde onwillekeurig zijn schouders op en schudde kort zijn hoofd. 'Je stoort niet.' antwoordde hij rustig. Hij haalde even adem en liet zijn schouders weer zakken. 'Het is me te druk en te warm binnen.' Hij ademde uit en volgde de kleine wolkjes die opstegen. Hij keek weer terug naar Will en een kleine glimlach krulde zijn lippen ietsjes op.

Peyton's gedachten waren ergens anders dan in de club. Haar blik rustte nog steeds op het bierviltje in haar handen. Ze rolde het op de zijkant over het houten blad van de bar. Niemand had haar nog aangesproken maar ze voelde de blikken in haar rug branden. Ze glimlachte even, ze vond nieuwsgierigheid zo iets apart, dat ze er zelf nieuwsgierig naar werd. De glimlach verdween weer van haar gezicht. Ze wilde weg bij die vreselijke mensen hier. Een snelle kus op haar wang bracht haar weer terug op aarde, op de barkruk. Ze keek opzij naar Scarlett en glimlachte meteen weer. 'Zo'n vijftal minuten denk ik.'

Calvin had hem meegenomen. Anders was hij hier niet geweest. Nee, echt niet. Wat was dit voor een stinktent? Chagrijnig nam Keith een hijs en hij liet de rook helemaal langs zijn longen gaan die inmiddels al helemaal zwart zouden zijn geblakerd door alle tijd dat hij al rookte. Dit moest als een soort goed makertje dienen, dat wist Keith ook wel. Een goed makertje na "De gebeurtenis". Maar ze wisten allebei dat het niet meer goed viel te praten, en de sfeer tussen hun twee was zo gespannen geweest dat Keith maar een slap excuus had verzonnen om even weg te lopen. Nu stond hij buiten, de ene sigaret na de andere aan het oproken. Zijn donkere krullen waren helemaal uit model en er lagen diepe wallen onder zijn donkere amandelvormige ogen. Wallen die extra opvielen door zijn bleke huidskleur. De hele avond had hij nog geen hele zin gesproken, en hij was dringend toe aan een portie eenzame verdoemenis van een ongeroemde psychopathische dichter die al jaren dood was. Een koel briesje deed hem rillen op zijn benen, gestoken in een oude Levi's met kapot getrapte broekspijpen. Op zijn nieuwe shirt, een zwart met in het wit DC logo er op, zaten donkere plekken. Waarschijnlijk door de drank die zojuist over hem heen was gemorst toen hij zich een weg naar buiten had gebaand. Hij had een zwartzweetbandje om met een wit doodshoofd erop. Het stamde af uit zijn grootse beruchte emo tijd. Geloof me of niet, maar hij is ooit echt er geweest. Gelukkig heeft Calvin hem er toen van verhouden om gekleurde vesten met kattenoren te gaan dragen, en met een bitter grijnsje op zijn gezicht bedankte hij zijn vriend daar nogmaals voor. Hij likte even langs zijn droge lippen en gooide zijn sigaret toen op de stoep. Ter wel hij zijn voet optilde om er op te gaan staan om het uit te maken bekroop hem een raar gevoel, alsof er iets op hem rusten. Alsof er vanavond iets speciaals moest gebeuren. Alsof hij nu heel snel weg moest van de plek waarop hij stond en naar binnen moest gaan. Zulke dingen had hij wel vaker. Of hij verbeelde het zich. Vroeger had hij gemeend geesten of dat soort verschijnsels te zien. Maar naarmate hij ouder was geworden, naarmate hij meer begon te realiseren dat het zijn eigen ophol geslagen verbeelding was. Hij bleef grimmig staan, tastend naar het pakje sigaretten in zijn zak en de aansteker die hij had geleend van Calvin. Er stond een naakte vrouw op, typisch Calvin.

((Oh, oops. William en Robbie staan ook te roken. Didn't saw that.))

William
Ik knikte. 'Druk is het inderdaad' beaamde ik. Ik keek om me heen. 'Hier is het heel wat rustiger, maar ook kouder' zei ik en grijnsde breed. Ik keek om me heen. 'Er blijven maar mensen toekomen, hopelijk gaan er straks nog een paar weg.' zuchtte ik.

Het moment dat de muziek haar wist te bereiken was al ver voordat ze de club ook maar bereikt had geweest, al op dat moment deed ze haar hoofd op de muziek bewegen, bewegen op de zachte klanken, die eenmaal in de club deden dreunen, niet meer zacht klonken maar je oren haast deden suizen. Een prachtige glimlach had zich om haar lippen gevormd, terwijl ze zich licht dansend door de menigte, van zwetende, dansende mensen wrong, terwijl haar blik langs die mensen gleed in de hoop haar vriendinnen te ontdekken. Ergens in de menigte, ergens aan de baan wist ze de lokken van Peyton te onderscheiden, dichterbij haar, wist ze ook het gezicht van Scarlett te ontdekken, dat er niet ver vandaan te vinden was. Met een glimlach maakte ze dat ze bij het tweetal kwam, om zich naast Peyton op een stoel te laten vallen. Krullen van haar diep gekleurde haren deden voor haar ogen vallen, maar de moeite om deze weg te vegen deed ze niet. Zonder ook maar gedanst te hebben, voelde ze hoe de lokken licht aan haar voorhoofd deden plakken van het zweet, de warmte van de mensen maakte dat zij het ook warm kreeg, de lampen die door de ruimte schenen waren fel, maakte ook dat er een warmte in de ruimte hing die ondragelijk zou worden wanneer je er te lang in zou blijven. ‘Hi.’ Opnieuw deed ze glimlachen om zich vervolgens tot de jongen aan de bar te richten. ‘Een Tequila graag.’ Na de woorden, gleed haar blik weer af naar haar vriendinnen.

Scarlett.
'Op het huis' ik keek op en ontving een glimlach van de jongen. Ik gooide slechts een grotere glimlach terug en keek even naar het biertje. 'Dat is niet zo lang' ik keek weer op naar Preyton, 'Tijd genoeg' een grote grijns stond op mijn lippen. Ik stond op bij het horen van ons liedje, perfecter bestond niet. - https://www.youtube.com/watch?v=MwWOqE4jwJc - Ik begon te lachen en wiegde mijn heupen mee op het ritme van de muziek. 'Kom!' riep ik terwijl ik hun beide hande vast pakte enhun zacht mee de dansvloer op trok. Mijn lichaam bewoog mee op de muziek, mijn haren vlogen om me heen. 'I'm looking at an angel' begon ik breed mondig en lachend mee te zingen.

Peyton stond snel op van de barkruk toen Scarlett hun mee trok. Een glimlach van plezier sierde haar lippen. 'Moet je ons de eerste dag al verraden?' bracht ze zacht lachend. Ze baande dansend een weg tussen de mensen door verder de vloer op. Ze trok hun nu zelf mee. Haar lichaam bewoog mee op het ritme van de muziek en alle andere mensen om hun heen.

Robbie haalde een hand door zijn haar en gaapte even. Van verveling, Robbie was nooit moe, hij verveelde zich alleen snel. 'Look who we've got here.' zei hij licht grijnzend toen hij Keith zag staan, rokend.

Scarlett.
De glimlach op het gezicht van Peyton zorgde voor een nog grotere glimlach op mijn gezicht. Het voelde goed als de mensen om je heen het naar hun zin hadden. 'Het spijt me' lachend gaf ik haar een knipoog, ik was nooit erg goed in dingen geheim houden. De starende blikken naar ons merkte ik niet meer op, door de jaren heen had je jezelf wel geleerd om die niet meer te voelen. Ik sloot even mijn ogen en vergat de mensen om mij heen. Dit liedje, dit was mijn liedje, ons liedje. Meer mezelf en meer thuis voelde ik me niet dan op dit liedje. Ik werd weer teruggetrokken naar de realiteit toen het liedje ten einde liep. Ik voelde ademde gulzig in en voelde de vocht in de lucht. 'Naar buiten?' zei ik buiten adem van het dansen tegen de beide meiden. Ik wachtte niet echt op een antwoord en liep zelf al naar buiten. Eenmaal buiten gooide ik mijn haren los en schudde ik ze even van mijn voorhoofd aan. De koude avondlucht prikkelde, je voelde de droge lucht in je longen. Het verschil tussen binnen en buiten was als vuur en water. Ik bukte even kort en trok mijn stay-ups iets om hoog, mijn blote benen waren aardig fris in de buitenlucht.

Ze hoorde luisterde naar de muziek die om haar heen klonk, overal om heen was en haar haast deed omhelzen, de glimlach die al om haar lippen had gelegen leek breder te worden wanneer ze hoorde welk liedje zich deed inzetten. Ze voelde hoe Scarlett haar hand deed pakken, zag hoe ze ook die van Peyton vastgreep op hem beiden met zich mee te trekken, lachend volgde ze Scarlett de dansvloer. Als vanzelf bewoog haar lichaam mee op de muziek, leek de muziek haar haast te beheersen. Haar haren zwierden om haar gezicht heen, bewogen zich mee met de bewegingen die haar hoofd deed maken. Haar heupen bewogen zich soepel, terwijl haar armen begingen maakten op de muziek. Lachend danste ze om Scarlett heen, ze hoorde hoe deze met de muziek mee begon te zingen, om met haar mee te zingen. Ze hoorde hoe de laatste van het lied, hun lied deden wegsterven, hoorde hoe Scarlett buiten adem tegen hen deed spreken en knikte op de woorden, al deed Scarlett niet wachten op antwoord. Met kalme passen volgde de haar naar buiten, wrong ze zich door opnieuw door de zwetende, dansende menigte, ditmaal naar buiten. Ze voelde hoe de lucht koud als ijs -in vergelijking met de lucht die in de club hing- tegen haar gezicht sloeg, wat maakte dat er een rilling door haar lichaam joeg, van het snelle verschil tussen het warm en koud. Met een hand ging ze door haar lokken om de wat losser te krijgen, aangezien deze door de warmte, het zweet licht aan elkaar gekleefd zaten.

William
Ik neuriede zacht mee met de muziek die je nog kon horen van binnen. Hierbuiten was het rustiger, ik was hier eigenlijk liever. Binnen was het druk en warm. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen ik Robbie iets hoorde zeggen. Ik grijnsde toen ik Keith zag. 'Heu Keith' zei ik en zwaaide even naar hem.

Peyton knikte instemmend en volgde Scarlett naar buiten. De haartjes op haar armen stonden gelijk omhoog van de kou die er buiten hing. Ze glimlachte en voelde dat de kleur in haar wangen langzaam terug trok. Ze boog voorover en weer terug, zodat haar haar weer fatsoenlijk op zijn plaats lag. Ze haalde nog een hand door het lange, blonde haar met een slag. Ze had haar haar eens los gelaten, ipv het alleen maar vast te doen. Ze liep een stukje van de club weg en ging tegen een muur aanstaan. De glimlach ging niet van haar gezicht af, ondanks het best wel fris was.

Geen reactie van Keith. Robbie schudde lachend zijn hoofd en keek rond. Zijn blik bleef hangen op drie meisjes die voorbij kwamen lopen. 'Weet jij hoe die nieuwe meisjes eruit zagen?' vroeg hij toen hij zich weer naar Will draaide.

-

Bij Will moet ik altijd aan Pirates of the Carebbean denken XD

Scarlett.
Ik keek op naar Peyton en Noah en lachte hardop. Ik ging rechtop staan en schudde wild mijn haren uit mijn gezicht. Ik voelde me jeugdig, jong. Ik pakte haastig mijn mobiel uit een van mijn sokken en zette ons liedje weer op. Als enige begon ik opnieuw te dansen, gêne had ik niet. Mijn haren werden omvangen door de koele lucht en op mijn benen kwam kippenvel te staan. Ik merkte er zelf niets van, opnieuw was ik afgesloten van de buitenlucht. Ook dit keer begon ik mee te zingen, natuurlijk was bij deze zachte muziek mijn stem wel te horen. Opnieuw geen gêne, so ik kon niet zingen?

Ze hoorde hoe de vrolijke lach, heerlijke lach van Scarlett deed klinken over de straat, buiten de club, genoeg hadden de frisse, koele lucht opgezocht, voor genoeg was de klamme, vochtige lucht hen een moment te veel geworden. Ze keek naar hoe haar vriendinnen deden bewegen, hoe Peyton haar hand door haar blonde deed halen, hoe Scarlett wilde haar donker gekleurde lokken uit haar gezicht deed schudden om vervolgens haastig haar mobiel tevoorschijn te halen, die ze had opgeborgen in een van haar sokken. Ze hoorde hoe opnieuw de muziek van hun lied klonk, hoorde hoe opnieuw de klanken haar oren deden instromen. Ze keek naar hoe Scarlett begon te dansen, haar lichaam bewoog op de muziek, wat maakte dat als vanzelf ook haar lichaam zich mee bewoog. Er waren vele liedjes die haar lichaam konden beheersen, maar hun lied wist haar al te omhelzen bij de eerste klanken. Een vrolijke lach vloeide over haar lippen, terwijl opnieuw haar lokken rond haar gezicht zwierde, opnieuw haar armen zich bewogen en haar heupen zich soepel deden bewegen. Ze hoorde hoe de stem van Scarlett klonk, hoorde hoe ze de tekst deed meezingen, waar ze bij inviel toen ze voelde dat ze het goed getimed had. Haar ogen deden sprankelen in het licht van de maan, haar stem deed helder en zoet klinken.
__________________________________
Have to go, Bye. Goodnight, Xx Me.

Keith keek op toen hij twee bekende stemmen tegen hem hoorden praten. Goed, bekend waren ze niet. Hij had de stemmen al een paar keer vaker gehoord. William en Robbie, en hij met ze in contact gekomen door middel van Calvin. Zoals hij eigenlijk met al zijn sociale contacten had. Hij priemde zijn droge mond tot een glimlach, en ter wel hij net een sigaret tussen zijn lippen klemde mompelde hij iets dat op een begroeting leek. Hij spitste zijn oren toen hij de woorden nieuwe meisjes hoorden vallen. De nieuwe meisjes, iedereen sprak over ze. Hij had gehoord dat ze prachtig moesten zijn, meiden die je s'avonds wel wakker konden houden. Maar vreselijk moeilijk in te schatten. Hij had er een van waargenomen, gisteravond toen hij de irritante chiuaua, Pepe genaamd, van tante Sofia aan het uitlaten was. Een moment was hij in de ban van haar schoonheid geweest, maar vervolgens had hij zich snel omgedraaid en was weg gesneld met rode wangen en een luid bonkend hart. Het was niet de eerste keer dat hij een prachtige vrouw zag, in zijn thuisland Italië had hij er verscheidene gezien en ontmoet. Maar aan de glimp van de schoonheid die hij kon bespeuren bij het meisje dat hij zag, viel niet te concurreren. Hij schraapte zijn keel, "ik heb er een gezien." Zijn stem klonk stroever dan de bedoeling was, en snel nam hij nog een trek. "Ze zag er prachtig uit," hij glimlachte. Hij was niet echt het soort dingen dat zei 'ze zag er lekker uit' of 'ze was een echte babe'. Soms zei hij het wel eens, als hij voor de spiegel stond in de badkamer met zijn tandenborstel tussen zijn lippen geklemd en tandpasta om zijn mondhoeken. "Hey Babe muhn nam is Khijt". Hij had het opgegeven. "Ja, heel mooi" bevestigde hij weer, ter wel hij met dromerige ogen terugdacht aan het moment dat hij haar voor het eerst zag. Haar glanzende haren, haar prachtige wispelturige diepgaande ogen en de schaduw die ze achterliet in het vage schijnsel van de straatlantaarn. Ze was prachtig geweest, engelachtig.

Will
Ik grijnsde naar Keith. 'Ik heb ze nog niet gezien' zei ik en glimlachte. Ik zag Robbie ergens naar kijken en volgde zijn blik. Ze waren knap, alledrie. Ik had ze hier nog nooit eerder gezien, want hun zou ik niet zo snel vergeten zijn. 'Ik denk dat ze er zo uit zien' zei ik en knikte naar de drie meisjes die ons net gepasseerd waren.

-
haha ;p

Neuriënd op de muziek dwaalde Peyton's gedachten weer weg. Een klein glimlachje was zichtbaar op haar gezicht en haar ogen keken maar naar één punt: een stoeprand. Ze dacht aan hoelang ze hier nog moest blijven tot ze weer terug kon. Met of zonder vloek, ze wilde hier geen moment langer blijven. Het kon wel leuk zijn hier, onder invloed van drank wanneer niemand zich nog inhoud, maar Peyton wil het liefste alles aan iemand vertellen, buiten Noah en Scarlett om. Maar Peyton had al geleerd dat je niemand kon vertrouwen hier, ze verraden je toch voor het geld, en iedereen wilt je opsluiten. De glimlach op Peyton's gezicht verdween en nam plaats voor een verwarde uitdrukking. Ze keek plots op toen het nummer afgelopen was en keek even om zich heen.

Robbie had zijn blik altijd nog op de meisjes gericht. Hij glimlachte even kort en knikte. 'Dat dacht ik ook al.' Hij luisterde naar het nummer dat gedraaid werd en waar 2 daarvan op danste. Dit moesten de nieuwe meisjes wel zijn. Hij had ze nog niet eerder gezien en zoals de geruchten al vertelden, ze waren prachtig.

Een glimlach deed zich om de lippen bevinden, de lippen die zich deden bewegen, woorden deden vormen, de ogen diepbruin van kleur deden sprankelen, sprankelen door het licht van de maan, glansden zoals ze altijd hadden gedaan. Ze hoorde hoe de muziek deed spelen, muziek die zacht deed klinken tussen het gepraat van de personen in hun omgeving, zacht deed klinken in vergelijking met het geluid van de club. Ze voelde haast wanneer de muziek tot een einde liep, wist dat het einde snel zou komen en werd stil toen de laatste klanken deden wegsterven. Met een glimlach deed ze naar Scarlett kijken, altijd genoot ze ervan om te zingen, te dansen, met name op het lied dat ze ‘hun’ lied noemden. Met een kalm gebaar ging ze opnieuw door de krullen, voelde ze hoe deze licht vochtig deden aanvoelen van het zweet, dat er ook voor deed zorgen dat de lokken licht aan elkaar kleefden. Het dansen had gemaakt dat haar lichaam weer warm was geworden, had er voor gezorgd dat ze opnieuw licht was gaan zweten. Met haar handpalm veelde ze langs haar voorhoofd, om vervolgens een moment om zich heen te kijken. Haar blik viel om een drietal van jongens, een moment deed ze naar hen kijken, om hen een glimlach te tonen. Een warme, vrolijke lach, waarbij opnieuw haar ogen deden sprankelen.

Keith verslikte zich zowat in zijn ogen speeksel toen een van de meisjes hun kant op keek. Of keek ze alleen naar hem? Nee, dat kon niet. Snel wuifde hij die gedachten weg. Waarom zou je naar hem kijken? Hij was gewoon een rokende, bleke, normale jongen. Met een enorme bos krullen. En tot tegenstelling van Robbie of William was hij nou niet bepaald een jongen waar je graag een praatje mee wil maken als je hem voor het eerste zo zou zien staan. Met zijn bleke ingevallen wangen, de wallen en zijn verschrikte donkere ogen. Maar hij wist het zeker, hij had haar gezien die avond. Tenzij ze nog een of andere tweelingzus had. Maar dat kon haast niet. Haar schoonheid was identiek. Hij gooide zijn sigaret op de grond en doofde hem op de stoep. "Excuseer," prevelde hij binnensmonds tegen William en Robbie. Zijn hoofd bonsde, alsof iemand keiharde house muziek in zijn gedachten draaide en hij daarnet een goedje had gesnoven. Hij kon niet meer helemaal zuiver nadenken. Hij worstelde zich door de mensenmassa heen, om zich terug te trekken in de club. Hij had een polsbandje gekregen. Zodat hij kon aantonen dat hij al betaalt had. Het gebeurden namelijk wel vaker, dat jongeren ergens op de avond zinnen hadden om een sigaretje of wat anders te roken of op te snuiven. Maar voordat hij zich naar binnen had kunnen werken bedacht hij zich, hij keerde zich om, en schuifelde terug. Hij zou een gesprek met haar beginnen. Dat kon niet zo moeilijk zijn, gewoon vragen, hoe ze hier terecht was gekomen. Over school praten, en als het goed klikte haar mee naar binnen nemen en haar trakteren op een drankje. Dat was simpel. Kat in het bakkie. Nu moest hij nog de juiste manier zien te vinden om haar aan te spreken, gewoon op haar af stappen of zeer "per ongeluk" tegen haar aan botsen? Hij koos voor dat laatste, minder 'gevaarlijk' naar zijn idee. Hij fatsoeneerde even snel zijn krullenbos, en trok zijn shirt recht. Hij keek naar de donkere met sterrenbezaaide hemel, en deed net alsof hij niet wist dat hij op haar af liep. Nog een stap.. Nog een dichterbij. Opeens voelde hij haar lichaam tegen de zijne aan, een kort gevoel. Niet als een streling maar als een stoot. Een flits ging door zijn hele lichaam, en schaamde zich opeens voor zijn klotsende zweetoksels en zijn rokersadem. "Sorry! Gaat het?" Hij hoopte niet al te geacteerd over te komen.

Niet meer, evenmin als minder dan enkele seconden had ze haar blik op het drietal gerust, die enkele seconden, waarin ze toch alle van hen had kunnen bekijken, waarna ze hen een glimlach had getoond, warm, vrolijk. Om vervolgens haar blik terug naar haar vriendinnen te glijden, ze hadden een enkel ding gemeen, hun bijzonderheid, terwijl al het andere van elkaar deed verschillen. Een glimlach bleef om haar lippen, terwijl ze naar hen keek, haar blik van de een naar de ander glijdend. Ergens leek ze op iets te wachten, tot er iets zou gebeuren, tot er iemand zou spreken, maar ergens leek ze ook van de stilte -als het stilte te noemen was- te genieten. Ze luisterde naar de gesprekken die personen om haar deden voeren, luisterde naar de muziek die zich door de wanden van de club deed dreunen. Haar hoofd deed zich als automatisch meebewegen met de muziek die deed spelen, de muziek die zich door de muren van het gebouw drong. Ze voelde hoe iets haar deed raken, voelde een moment de warmte van het lichaam dat zich tegen haar aanstootte, wat maakte dat haar lichaam zijn balans deed verliezen. Uit reflex deed ze een pas naar achteren, hopend, wensend dat haar lichaam zijn balans terug zou vinden, wat niet het geval was. Ze sloot haar ogen, toen ze voelde hoe ze viel, haar armen deden zich naar achteren uitsteken, haar handen voelde als eerste de koude straatstenen, waarna ze neerkwam. Ze opende haar ogen, wanneer ze was neergekomen, wanneer ze de stem deed horen van de persoon die tegen haar aan was gestoten. Een glimlach deed zich om haar lippen vormen terwijl ze naar zijn gezicht keek, ze knikte lachend. “Natuurlijk. Er is niet veel voor nodig mij omver te krijgen, maar mij daarbij pijn doen zal toch wat meer kracht vereisen.” Haar stem deed warm klinken, lachend sprak ze. Rustig maakte ze dat ze weer op beide benen kwam te staan, om vervolgens met haar handen langs elkaar te gaan om het vuil eraf te vegen, waarna haar handen langs de achterkan van haar jurkje gingen om ook hier het vuil weg te halen. Met een glimlach deed ze hem aankijken.