ORPG Guardian Angels

Voor mij en Chloë, en wij weten.

Nathan:

Hmm, ik ga even een rol verzinnen. :c

Oh, doen we niet beschrijven? Damn.

Luna.

Spoiler:

Nathan kan je misschien wel het beste beschrijven als een echte adrenaline junk. De spanning en opwinding die hij van gevaarlijke stunts kreeg werkte voor hem als een soort drugs, die zijn hoofd leeg maakte en hem voor even helemaal vrij deed voelen. Daar ging het hem allemaal om. Hij kende geen angst omdat hij simpelweg nooit met angst oog in oog gestaan heeft, hij is wild en onbehouden. De bruine haren plakten tegen de klamme huid van zijn voorhoofd aan, en zijn lichaam was gestoken in een strak pak gezicht voor het motercrossen. De geel met zwarte moter die hij hem straks naar de overkant van de grote sprong moesten gaan brengen. Maar bang dat het niet zou lukken was hij niet, er was nog nooit iets mis gegaan..

Zittend tegen een boom zat Luna naar Nathan te kijken. Hij zou niet vallen en het was van zijn gezicht af te lezen dat wist. Zijn motor ronkte al en ze kon het niet laten om goedkeurend een blik over zijn lichaam te laten glijden. Ze had hem na al die jaren dat ze hem beschermde onbewust in haar hart gesloten en ondanks het feit dat hij geen angst had, had zij die wel. Haar korte wit-blonde haar viel in pieken om haar hoofd. Het was spannend, hoewel Luna nog nooit in haar eeuwen lange leven iemand onbeschermd had gelaten, was ze keer op keer toch weer bang. Haar handen hadden zich om haar shirt gesloten en onbewust haalde ze haar adem in, ondanks de gedachte in haar achterhoofd die haar herinnerde aan de beschermings spreuk die ze had uitgesproken over de motor.

De mensen aan de kantlijn deden hem grijnzen. Deden er voor zorgen dat hij het nog veel en veel beter dan goed wilde doen, ze moesten verstelt van hem gaan staan. De helm die in de zelfde kleuren was als zijn moter klipte hij vast, en hij reedt toen weg met een ronkende moter. Na een inrij rondje te hebben gemaakt reed hij af op de grote helling om de grote sprong te maken, en daar ging hij. De banden raakten weer op de ondergrond en op dat moment verscheen de grote zelfverzekerde grijns weer op zijn lippen, voelde hij zich weer heerlijk van binnen omdat het hem weer gelukt was. De eigendunk van Nathan was dan ook redelijk aan de hoge kant, misschien zelf wel verwaand te noemen. De moter zette hij aan de kant, en met zijn helm in zijn handen nam hij plaats op het bankje aan de zijkant van de baan. Om even uit te rusten en in zijn hoofd te gaan bedenken wat hij staks voor stunt zou gaan doen.

Een vrolijke lach verscheen op Luna's lippen toen hij hem veilig zag neer komen. Ze volgde hem met haar ogen, terwijl ze zichzelf op de achtergrond hield. Ze ging door het leven als een onzichtbare. Eigenlijk was ze altijd wel in de buurt van Nathan te vinden, maar telkens op zo'n manier dat hij het niet merkte. De arrogante grijns op zijn gezicht stak haar, alsof hij werkelijk dacht dat hij zo geweldig was. En die van binnen wist ze ook dat hij dat dacht, dat hij dat vond. Zou hij er aan denken dat iemand anders ervoor zou zorgen? Ze schudde haar hoofd, natuurlijk niet. Hij dacht vast dat het dom geluk was. Ze stond op en ging met een hand door haar korte haar. Een tijd lang had ze het wat langer gehad, maar dit vond ze fijner. Automatisch richtte ze haar blik weer op Nathan, vanaf genoeg afstand natuurlijk, waarna ze hem in de gaten hield.

Zijn haren schudde hij los zodat ze weer in model kwamen en zijn blik gleed langs de mensen die allemaal in en rond om het terrein waren. Bekenden maar onbekenden, en bekende gezichten waar hij verder geen contact mee had. Zo als dat blonde meisje die op een afstandje zat te kijken, naar hem of langs hem heen, haar blik kon hij niet echt pijlen. Maar wat hij wel wist was dat hij haar vaker in de beurt van hem had gezien, misschien wel de zelfde hobby's? Als dat zou was dat wilde hij haar wel eens in actie zien. Met langzame passen liep hij richting het blondharige meisje en een grijns sierde zijn lippen. 'He,jou heb ik wel eens vaker gezien. Cross je ook?' Zei hij en keek der even met een vragende blik aan.

Als beschermengel hoorde je niet gezien te worden, dat was regel een van het algemene beschermengel wetboek. Luna's ogen werden dan ook groot toen ze hem op haar af zag komen lopen en raakte kort even in paniek. Toen hij voor haar ging staan was ze echter weer de kalmte zelve, misschien omdat ze zich inmiddels vertrouwd bij hem voelde. Ontkennend schudde ze haar hoofd, terwijl ze deze conversatie zo snel mogelijk wou beëindigen. Hoewel het was geen echte conversatie want ze zei niks. Natuurlijk zou het veel vragen oproepen als ze niet zou gaan praten, maar ze had haar stem al jaren niet gebruikt, dus ze vroeg zich af of ze het überhaupt nog wel zou kunnen.

Nog altijd keek hij haar met een vragende blik aan. Maar in de loop van de tijd veranderde die blik in een diepe frons. Hij kon maar niet snappen dat het meisje niets tegen hem terug zei, zijn vraag was toch niet zo raar? Langzaam knikte hij en wilde zich weer omdraaiden om maar weer terug naar het bankje te gaan om daar te zitten, maar iets hield hem tegen. 'Ik ben Nathan trouwens' Zei hij en stak zijn hand naar haar uit. Niet dat hij verwachte dat ze die aan zou nemen, maar voor de netheid deed hij het toch. De dame hield zijn aandacht, door de een of andere manier was er iets speciaals over haar heen. Alsof zij op de een of andere manier bij haar hoorde.

Bedenkelijk staarde Luna naar zijn uitgestoken hand. Ze wilde hem toeschreeuwen dat hij moest doorlopen en haar moest negeren, maar dat zou niet echt een goed effect hebben bedacht ze. "Luna," zei ze uiteindelijk, zichzelf verbazend met een stem die toch nog redelijk normaal klonk en legde haar hand in de zijne waarna ze die kort schudde. Het kon toch geen kwaad? Bedacht ze bij zichzelf. Hij wilde alleen haar naam weten, dan was er toch niks aan de hand? Ze moest alleen haar haar zwart verven en make-up gaan dragen de volgende keer dat ze hem weer moest beschermen.. maar verder was er niks aan de hand, althans, dat hoopte ze.

Luna was dus haar naam. Een glimlach verscheen op zijn lippen toen hij haar eindelijk hoorde praten, het was een fijne en zachte stem, een stem die prettig was om aan te horen. De hand die in de zijne gelegt werd gaf hem een raar gevoel, een gevoel die hij niet kon plaatsen, of kon uitleggen. Voorzichtig liet hij haar hand los, en liet zijn armen weer langs zijn lichaam vallen. 'En weet je al een andwoort op mijn vraag van net, of wil je daar liever nog steets niets overzeggen' Zei hij. Iets in hem zei dat hij bij haar weg moest gaan, dat hij haar met rust moest laten. Maar zo koppig als dat Nathan bekent stond, luisterde hij ook dit keer niet naar zijn gevoel.

Haar hand liet Luna weer op haar schoot zakken terwijl ze nadacht over een goed antwoord op zijn vraag. "Nee, ik motorcross niet," zei ze langzaam en keek hem aan. Het was leuk om de glimlach op zijn lippen van dichtbij te zien, om zijn litteken loze gezicht eindelijk goed in zich op te kunnen nemen. Misschien had dit contact wel zo zijn voordelen, nu kon ze even bij hem zijn zonder dat ze zich hoefde te verbergen. Toch vroeg ze zich af waarom hij haar nu wel had gezien. Gemengde gevoelens gierden door haar lichaam en ze vroeg zich af of dit wel normaal was.

Nathan kreeg een raar gevoel als hij dicht bij Luna in de buurt kwam. Niet dat het onprettig was, maar het gevoel wist hij gewoon niet goed te omschrijven. Langzaam knikte hij en zijn blik was voor een tijdje op gaar gericht. 'En je bent hier voor..?' Vroeg hij op een langzame toon terwijl hij om zich heen keek. Om te kijken bij wie ze misschien zou kunnen horen, want je was hier niet zomaar, of toch wel? Een glimlach sierde zijn lippen en hij maakte eenstalte om weg te lopen. 'Wil je wat drinken Luna?'

Even ging er een aarzeling door Luna's lichaam terwijl ze hem even aan keek. Ze kon er maar niet aan wennen dat ze nu met hem sprak, dat hij haar aankeek en dat hij wist dat ze bestond. Nee, natuurlijk wist hij niet wie ze was, of beter gezegd, wat ze was. Maar dit contact was tegen de regels. Toch was het verleidelijk en gezien ze hem sowieso moest gaan volgen, zag ze niet in waarom ze nee zou moeten zeggen. "Als jij betaald," zei ze met een glimlach en streek een pluk haar uit haar gezicht. Dit had ze nooit voor ogen gehad, na jaren als een spion te hebben geleefd, was ze gezien en ze had geen idee of dat goed was of niet.

Nathan keek haar aan en knikte. Hij zou haar niet vragen om haar vervolgens zelf het drankje te laten betalen. 'Natuurlijk betaal ik' Zei hij met een lichte grijns op zijn lippen. Het was gewoon dat hij niet bij haar weg leek te kunnen, dat iets zorgde dat hij bij haar moest blijven, misschien wel om iets uit te zoeken. Maar wat hij wel wist vanaf vandaag was dat hij vaker bij Luna wilde zijn, om uit te vinden wat dat gevoel nu precies was. 'Kom je dan mee' Zei hij terwijl hij mee naar het terras nam. 'En wat wil je drinken?'

Luna stond op en stopte haar handen in de zakken van haar strakke jeans. Ze was niet gewend om met mensen te praten en moest dan ook goed nadenken over hoe ze op hem moest reageren. Rustig liep ze met hem mee terwijl ze automatisch om zich heen keek, op zoek naar gevaar dat ze van hem weg moet houden. Bij het terras aangekomen keek ze hem even aan. "Doe mij maar een cola," zei ze en keek even naar de mensen op het terras. Nee, er waren geen typetjes aanwezig die een bedreiging zouden kunnen vormen.

Nathan hield haar goed in de gaten, en zo te zien deed zei dat met de mensen om zich heen. Ze was apart, misschien wel meer als apart. Ze deed de dingen net iets anders dan andere mensen, en bleef het liefste op de achtergrond was het beeld dat hij van haar gekregen had in die tijd. Toen hij haar woorden hoorde knikte hij kort, en met twee cola liep hij terug naar de tafel en nam daar plaatjes. 'Asjeblieft, en proost' Zei hij met nog een kleine grijns op zijn lippen. Hm heerlijk een koud glas met cola na een geslaagde stuk.

Een tinteling ging door haar lichaam bij het aanraken van het koude glas. "Proost," reageerde ze met een korte glimlach en keek hem toen even aan. "Vertel eens iets over jezelf," zei Luna terwijl haar blik weer afdwaalde zodat ze de anderen in de gaten kon houden. Het was iets wat ze altijd had gedaan, vandaar dat ze er ook niet bij stil stond dat dit misschien raar kon overkomen. Het zat haar niet helemaal lekker dat hij haar nu kende, maar ze besloot dat te negeren en bracht het glas naar haar lippen. Het was haar niet ontgaan dat ze zich tot hem aangetrokken voelde, ze vroeg zich alleen wel af hoe dat kwam.

Het glas zette aan zijn lippen en rustig nam hij daar aan paar slokken van. Vertel eens iets over jezelf hoorde hij haar vraag. Maar wat kon hij over zichzelf vertellen, dat hij altijd geluk had in dingen? Dat er bij hem nooit iets fout leek te gaan, alsof hij door iets beschermt werd. 'Eigenlijk is het wel een heer normaal leven. Ik volg nog een opleiding van medicijnen, en als ik niet bezig ben met me studie ben ik hier wel te vinden. Of ergens anders waar ik een uitdaging kan vinden. Ik hou nogal van extreme dingen ondernemen' Zei hij met nog altijd een lichte grijns op zijn lippen. Een grijns die standaard op zijn lippen leek te staan, een grijns die hem zo eigen was. 'En vertel eens iets over jou leven?'

Luna's ogen flitsten even van zijn gezicht naar haar glas en ze beet op haar onderlip. Mijn leven bestaat uit jou uit de nesten te halen, nee dat zou vast niet goed overkomen, bedacht ze spottend bij zichzelf en nam nog een slokje drinken. "Ik teken..," zei ze langzaam terwijl haar hersenen overuren draaiden om zich te herinneren wat ze ook al weer graag deed. "Ik ben gestopt met studeren en geniet nu van het leven." Het was gelogen, maar ach, dat zou hij toch niet merken. "Waarom houd je zo van extreme dingen?" Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw en legde haar handen op haar bovenbenen terwijl ze hem - en alles om hem heen - in de gaten hield.

Nathan knikte en bleef haar even aankijken. Ze was zo mysterieus en over elk andwoord leek ze goed na te denken, alsof ze bang leek te zijn dat ze haar mond voorbij prate. Ze tekende dus en wat speelde zich nog maar af ik dat leventje van haar, dat leventje dat hij nu al zo intressant leek te vinden. 'Dat kan ik als het goed in volgendjaar, als ik geslaagd ben. Maar dat lijkt me wel heerlijk om gewoon te genieten van het leven voor een paar jaar, werken kan altijd nog.' Zei hij. 'Ik zou wel gewoon een paar jaar op reis willen, allemaal landen bezoeken en dingen ondernemen, gewoon de wereld een beetje verkennen' Begon hij verder te praten. En zo kon hij nog wel uren doorgaan, en speelde genoeg ideeen af in zijn hoofd die hij allemaal nog een keer wilde gaan doen. 'Waarom ik daar zo van hou? Poe, ik denk gewoon de kick die ik er van krijgt, het voelt gewoon heerlijk als het je weer eens lukt om een grote sprong te maken.'

"Hmm, reizen, ja dat lijkt mij ook wel wat," zei ze met een dromerige glimlach terwijl ze dacht aan een leven waar ze niet er aan hoefde te denken of Nathan niet weer in de problemen zou komen. Het was moeilijk om het zichzelf voor te stellen, zo'n leven zonder de angst voor het leven van een ander. De woorden die erna kwamen lieten haar opschrikken uit haar gedachten en met een gemaakte frons keek Luna hem aan, ze moest immers doen alsof ze het raar vond dat hij nooit viel. "Maar val je dan nooit?" Vroeg ze en keek hem aan terwijl ze haar blik over zijn gezicht liet glijden. Nergens was een litteken te bekennen, enkele kleintjes wel die door zijn eigen stommiteiten als kind er waren gekomen, maar verder had ze haar werk zeer goed gedaan.

Nathan had allemaal landen op zijn verlanglijstje staan. Op elk land was er wel weer een andere activiteit dat hij daar wilde ondernemen, en zo wilde hij een jaartje rond de wereld gaan naar zijn studie. Dat leek hem wel wat, en als alles meezat was dat ook echt het gene wat hij vanplan had. 'Nou, nee. Eigenlijk niet echt vaak. We zeggen wel eens voor de grap dat ik een engeltje op me schouder heb zitten. Maar ik denk dat ik gewoon elke keer geluk heb gehad dat het allemaal goed is gegaan.' Zei hij en haalde even zijn schouders op. Hij had zich echt wel eens afgevraagd waarom er nooit iets bij hem leek fout te gaan, maar een engeltje die hem zou beschermen? Dat was alleen in dromen, engelen kwamen niet voor in de echte wereld, toch?

Luna knikte even en haalde opgelucht adem. Hij zocht er dus niks achter, dat vond ze prettig. Misschien kon ze nu maar beter gaan, voor ze zich aan hem ging hechten. Niet dat ze dat nog niet had gedaan, ze kende hem zijn hele leven. "Ik moet gaan," zei ze dan ook en stond op terwijl ze nogmaals zijn gezicht bestudeerde. Het was mooi om te zien in wat voor een knappe jongen hij veranderd was. Het soort jongen die het hart van ieder meisje stal. "Bedankt, ik vond het erg gezellig," zei ze oprecht. Het was de simpele waarheid, ze had in geen jaren met iemand gesproken, laat staan dat ze met iemand op een terrasje had gezeten.

Nathan keek haar aan met een diepe frons op zijn voorhoofd. Waarom was ze nu ineens zo onzetten snel weg, net nu het eindelijk een beetje gezellig aan het worden was. Dat hij een klik begon te voelen. 'Oh oke. Totziens Luna' Zei hij met een licht teleurgestelde ondertoon in zijn stem. Maar een lichte sprankeling leek weer terug te komen toen ze hem vertelde dat ze het naar haar zien gehad had. 'Ik vond het ook heel gezellig, misschien zouden we het snel een keer overkunnen doen?' Zei hij en keek haar met een vragende blik aan toen hij ook op stond en vlak naast haar ging staan. Niet weg gaan Luna, niet gaan. Zo spookte er een stemmetje in zijn hoofd. Waarom voelde het zo veilig bij haar? Waarom kreeg hij het gevoel dat niets hem teveel werd, en dat alles zou lukken. Een gevoel die hij alleen vlak voor een extreme bezigheid kreeg. En de link tussen een extreme bezigeheid, en Luna kon hij dan ook niet echt leggen. Het gevoel was allemaal zo raar en verwarend.