Orpg. Chloë en Judith. ♥♥

Chloë typte als laatste:
Met haar ogen op de grond gericht liep Ave het kamertje uit. Ze wilde rennen, schreeuwen en huilen en dat laatste gebeurde ook zodra ze op de gang stond. Tranen van pijn rolden over haar wangen en ze balde haar vuisten. Een snik ontsnapte uit haar mond en ze vocht tegen het feit dat ze zich zo liet gaan. Maar ze kon er niks aan doen, haar toekomst was naar de knoppen. Ze zakte op de trap naar en boog haar hoofd terwijl ze haar tranen de vrije loop liet gaan. Zou ze ooit oprecht van iemand kunnen houden?

Uiteindelijk, toen Blaine genoeg moed bij elkaar geschraapt had, sloeg hij een arm om haar heen en maakte hij een sussend geluidje. "Het komt wel goed Nikky, ik ga je helpen. Je bent niet alleen," zei hij zacht en veegde een pluk haar uit haar gezicht terwijl hij wenste dat hij voor altijd zo kon blijven zitten, alleen dan met een lachende Nikky in plaats van het gebroken meisje dat ze nu was. De medelijden die hij voor haar voelde was zo ontzettend intens, dat het hem zelf ook veel pijn deed.
MeldingCiteren

Judith typte als laatste:
'Het komt niet goed, het komt nooit goed. Ik moet trouwen met iemand die meer dan 23 jaar ouder is dan ik zelf, ik trek dat niet.' Ze rilde even onder zijn aanraking, maar het was een fijne rilling. Waarom kon ze niet zijn vriendin zijn, bij hem horen? Nee, haar ouders verboden het haar op deze manier om echt van iemand te houden, en ze zou wel nooit liefde kunnen voelen. Ze zou nooit iemand kunnen krijgen die écht van haar hield. Waaraan had ze dit verdiend, wat had ze verkeerd gedaan? Een snik ontsnapte uit haar keel en ze veegde de laatste tranen van haar wangen, met de rug van haar hand. Het was lief wat hij zei, maar zo onwaar.

Jake wierp een woedende blik naar zijn vader en wachtte even voordat hij achter haar aan liep. Zo kon ze even een momentje tot zichzelf komen. Hij vervloekte zichzelf en vooral zijn vader, hij vond het zo oneerlijk dat hij eindelijk eens een keer iemand echt zag zitten, in ieder geval beter wilde leren kennen, kwam zijn vader in beeld om het te verpesten. Hij slaakte een diepe zucht en liep achter haar aan. Hij ging naast haar zitten en tilde met zijn vinger haar kin op. 'Ik blijf bij je, ik ben zijn zoon, weet je nog? Ik laat je niet in de steek.'

Blaine knabbelde gefrustreerd op zijn onderlip terwijl hij nadacht over de mogelijkheden. Hij moest ervoor zorgen dat zijn vader zo min mogelijk thuis was, om het makkelijker voor Nikky te maken. Verder moest hij ook zorgen dat hij zich niet te erg tot haar aangetrokken zou gaan voelen. Zijn vader zou hem dan uit het huis zetten, tenminste, dat was wat Blaine verwachtte. Hij legde zijn hand op Nikky's rug en wreef er rustig en ritmisch over heen. "Vergeet niet dat ik bij je ben," zei hij zacht terwijl hij naar de zijkant van haar gezicht keek.

Waarom was hij zo lief? Was de gedachte die door Ave's hoofd schoot toen hij met zijn vinger haar kin op tilde. "Zijn.. zijn zoon," herhaalde ze en sloeg haar ogen neer. "Dan zou je dus technisch gezien..," geschrokken sloeg ze haar handen voor haar mond en keek hem aan, terwijl de tranen over haar wangen rolden. Het leek wel of ze het nu pas voor de eerste keer besefte. Opeens leek alles tien keer erger. Hij zou nooit een vriend van haar kunnen worden, als zijn vader van haar verwachtte dat ze hem als haar.. zoon zou zien.

Haar adem stokte toen zijn hand op haar rug lag, het voelde zo veel beter om zich over te geven aan haar verdriet, om zich over te geven aan haar beginnende gevoelens voor hem. Maar het mocht niet, ze mocht niet voor hem vallen, haar ouders zouden haar dat nooit vergeven. Ze slaakte een diepe zucht en tilde haar hoofd lichtjes op, waardoor ze hem aan keek. 'Dankjewel, dat is erg aardig van je.' Ze liet haar hoofd weer hangen en mompelde 'als je het niet erg vind, dan ga ik nu even mijn spullen pakken en afscheid van mijn zus nemen.' Ze zag zijn vader en haar vader al naar hen toe lopen en veegde haar tranen weg. 'Vader, ik kom er aan, even Ave gedag zeggen.' Ze zag dat haar vader goedkeurend knikte en ze was blij dat hij trots op haar was, ook al scheurde haar hart op dat moment in tweeën. Ze liep het huis door en keek van een afstand naar Ave en een jongen die bij haar zat. Ze liep naar haar toe en keek haar aan. 'Ik ga, Ave. Pas je goed op jezelf?' Ze stak haar armen naar haar uit.

Hij keek beteuterd toen ze zo schrok, en kreeg medelijden met haar. 'Ik zal jou nooit als mijn moeder gaan zien, dat beloof ik je.' Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar zachtjes en voorzichtig tegen hem aan. Het deed hem pijn om te zien hoe veel verdriet ze had, en dat allemaal door zijn bloedeigen vader! Hij slaakte een diepe zucht en streelde met zijn vingers door haar haren heen. Hij moest een plan bedenken, maar hij moest er eerst voor zorgen dat hij zeker wist dat hij niet aan zijn eigen verlangens naar haar ging toegeven. Hij keek naar haar. 'Ik ga je helpen oke, vertrouw me maar.' Hij keek op toen een meisje, waarschijnlijk haar zus, naar hen toe kwam en liet haar gelijk los, om haar een moment met het meisje te gunnen.

"Ik zal jou ook nooit zien als mijn..," ze sprak het woord niet uit en knabbelde ontzet op haar onderlip. Toen hij haar tegen zich aan drukte durfde Ave te zweren dat ze een warme tinteling door haar lichaam voelde gaan en ze haalde diep adem. De magie duurde slechts kort, want hij liet haar snel los waardoor Ave even op keek. Nikky. Met een sprong kwam ze overeind en rende op haar zusje af. Ave's armen werden om Nikky's nek geslagen terwijl ze luisterde naar diens woorden. "We will get through this," fluisterde ze en bleef even zo staan, blij om haar nog even bij zich te hebben. "Vergeet niet dat ik van je houd," prevelde ze erachter aan en liet haar weer los.

Er werd een koffer van Nikky in Blaine's handen geduwd en hij keek er even naar. Het was een grote koffer, maar hij verwachtte dat daar lang niet in zou zitten wat zij zelf gekozen zou hebben. Nooit eerder had hij medelijden gehad met zijn vaders vrouwen, maar nu waren medelijden en afschuw de emoties die ieder zintuig prikkelde. Hij liep richting de koets en bleef even staan om naar Nikky te kijken, die in een omhelzing was met, waarschijnlijk, haar zus. Een glimlach verscheen kort op Blaine's lippen, tot hij zich realiseerde dat ze elkaar waarschijnlijk nooit meer zouden zien. En dat brak, alweer, zijn hart.

Jake bleef een tijdje naar hen tweetjes staren, zou haar zus hetzelfde meemaken? Hij kon er met zijn hoofd echt niet bij dat hun ouders hun dochters dit aan konden doen. Ongemakkelijk haalde hij een hand door zijn haren en hij beet op zijn lip. Het gevoel dat hij kreeg wanneer hij haar aanraakte, wanneer zij hem aanraakte, dat moest echt weg. Zou hij dan, nu hij misschien eindelijk iemand leuk begon te vinden, weer teleurgesteld worden? Weer zou het van hem afgenomen worden wat hij graag wilde. Een diepe zucht rolde over zijn lippen en hij keek op toen zijn vader, met koffers en al, naar buiten kwam gelopen. Oh, wat wilde hij graag die gemene, vuile grijns van zijn lippen vegen. Hij moest Ave tegen zijn vader beschermen, koste wat het kost.

De armen van haar zus, die zich zo snel om haar wikkelden, voelden zo fijn aan. Ze wilde helemaal niet weg, niet gescheiden worden van haar zus. Ook zij sloeg haar armen om haar zus heen en knikte verdrietig. 'Wanneer zie ik je weer?' De woorden rolden moeiteloos over haar lippen, als er maar iets was waarnaar ze kon uitkijken. Het moment was al veel te snel weer voorbij, en ze hoorde dat haar vader haar riep. 'Ik houd ook van jou Ave, heel veel.' Ze boog zich voorover en ging om haar tenen staan. Haar zachte lippen raakten de perzikachtige huid van de wang van haar zus en toen draaide ze zich om. Langzaam, met tegenzin, liep ze naar haar vader, haar aanstaande man, en zijn geweldig knappe zoon.

"Ik stuur je nog een brief," zei Ave beslissend, blij met het idee dat opeens in haar hoofd was opgekomen. Natuurlijk zouden ze kunnen schrijven, het zou natuurlijk lang duren, maar het was iets. Haar vader had hen elkaars adressen gegeven, wetend dat ze er toch nooit in hun eentje zouden kunnen komen. Met een glimlach die overliep van liefde keek ze Nikky na, tot deze verdween. Ze draaide zich weer om naar Jake en glimlachte toen ongemakkelijk. Haar blik viel daarna pas op zijn vader die naar buiten kwam lopen met háár koffers. En naast hem stond haar moeder, vrolijk te praten alsof er niets aan de hand was. Het brak haar hart en ongelovig keek ze naar het vrolijke gezicht van haar moeder, waarna deze haar wenkte. Met een zucht liep Ave op hen af en knabbelde op haar onderlip.

Ondanks zijn gebroken hart, stond Blaine er van versteld hoe mooi Nikky was. Terwijl ze langzaam op hen af liep, bewogen haar haren mee op haar rug. Haar ogen viel open en glansden in het licht en zonder dat hij het zelf merkte, had hij de gehele tijd zijn adem in gehouden. Was het raar om te zeggen dat hij verliefd was? Ja, vast wel. Toch was dat de enige logische verklaring voor al die vreemde gevoelens die door zijn lichaam gierden. Hij hield van haar. En dat laatste, moest hij zo snel mogelijk uit zijn hoofd zetten. Omdat het onmogelijk was en omdat hij geen kans maakte. Ze was te mooi, te lief en te aardig om hem leuk te kunnen vinden, maar waarom was dat dan wel iets waar hij op hoopte? Hij glimlachte naar haar en hield de koetsdeur voor haar open.

Een koel briesje speelde met haar haren terwijl ze naar hem toe liep. Haar gedachten zaten vol met wat Ave net had gezegt, natuurlijk konden ze elkaar schrijven. Wat stom dat ze daar zelf niet aan had gedacht! Een verlegen glimlach verscheen rond haar lippen toen Aiden naar haar glimlachte en de koetsdeur openhield, en ze duwde een plukje haar achter haar oor. Ze mompelde iets wat op een bedankje moest lijken en stapte in de koets. Een diepe zucht rolde over haar lippen en ze keek vanaf het begin van de rit naar buiten. Haar ouders zei ze geen gedag meer, daar had ze nou niet bepaald behoefte aan. Het rijtuig kwam in beweging en ze voelde alleen maar pijn in haar hart. Niet dat ze haar ouders zomaar dit vergaf, maar hen, en natuurlijk haar lieve zus, misschien was nou niet echt wat ze in gedachten had voor de komende periode. Vaag zag ze hoe het landschap aan haar voorbij gleed, maar het drong niet tot haar door hoe mooi het was.

Haar ouders kon hij op dit moment ook wel schieten. Hoe konden ze dit zo'n mooi meisje aandoen? Ze verdiende iemand van haar eigen leeftijd, op wie ze zelf zou vallen. Onbewust dacht hij daarbij aan zichzelf, maar dat was niet goed. Hij zou haar nooit kunnen krijgen, sowieso stond zijn vader in de weg en ten tweede zou zij nooit op iemand zoals hij vallen. Hij zag dat zijn vader de nette gastheer/aanstaande wilde uithangen, en hij stapte vast het rijtuig in. Daar bedacht hij opties en verzon hij mogelijkheden. Er moest toch iets zijn waardoor hij er voor kon zorgen dat ze zo min mogelijk met hem te maken zou krijgen? Hij moest er voor zorgen dat ze zo min mogelijk in de buurt van zijn vader was.

Met haar hoofd gebogen liep Ave de koets in, ze ging direct naast Jake zitten, maar realiseerde zich dat dat natuurlijk niet mocht en ging toen maar tegenover hem zitten. Zijn vader, ze weigerde hem haar toekomstige echtgenoot te noemen, ging naast haar zitten en legde direct zijn hand op haar been, waarna Ave wit wegtrok en paniekerig naar Jake keek. Tranen branden achter haar ogen en ze beet hard op haar lip om deze tegen te houden. Ze had Nikky nodig, ze had haar ouders nodig. Nee, dat laatste was niet waar, ze haatte haar ouders, ze kon niet geloven dat ze haar dit aan deden. De hand op haar been was onprettig en ze sloeg haar ogen neer.

Gedurende de rit kon Blaine zijn ogen niet van haar afhouden. Zijn vader zat naast haar, trots als een pauw terwijl hij om de twee minuten even opzij keek. Een rilling van woede ging door Blaine's lichaam. Hij zou degene moeten zijn die zo naast haar zat, hij zou degene moeten zijn die haar tot zijn echtgenote zou maken. Hij moest degene zijn die haar lippen zou voelen. Jaloezie raasde door zijn aderen en hij moest moeite doen om zijn mond dicht te houden. Daarom vermaakte hij zich door de gehele rit naar Nikky te kijken, niet al te opvallend natuurlijk, wat zou ze wel niet van hem denken.

Ze had er totaal geen idee van dat Blaine en zijn vader de hele rit blikken op haar wierpen of naar haar staarden. Ze had gewoon even een momentje van zelfmedelijden nodig. Starend uit het raam fantaseerde ze over wat ze met haar leven zou doen als ze zelf had mogen kiezen. Ze zou verder leren lezen en schrijven, vreemde talen leren en veel boeken lezen. Ook zou ze graag teksten willen schrijven. Natuurlijk had ze ook een beetje liefde in haar leven nodig, een man, waarmee ze drie kinderen zou krijgen. Hij zou er uit zien zoals.. Zoals Blaine, besefte ze. Terwijl er een traan over haar wang rolde, die op haar schoot drupte voordat ze hem weg kon vegen, dacht ze aan Ave. Ze had haar nodig, ze kon niet zonder haar. Altijd waren ze samen geweest, samen hadden ze in de tuin gespeeld, de namen van de dieren leren kennen. Samen hadden ze nieuwe spelletjes bedacht en die net zo lang gespeeld tot dat ze er weer genoeg van kregen. Samen waren ze opgegroeid, ze hadden veelal dezelfde ideeën, maar waren ook onafhankelijk van elkaar. Een trieste glimlach verscheen op haar nu zo verdrietige gezicht.

Een gevoel van afgunst en jaloerzie gierde door zijn lichaam toen hij zag dat zijn vader gelijk zijn hand op haar been legde, en het deed hem pijn om haar pijn te zien in haar gezicht. Hij keek zijn vader aan en schudde lichtjes zijn hoofd. 'Vader, laat haar even aan het idee wennen, alstublieft..' Opgelucht dat zijn vader haar losliet en hem geen woedende blik wierp, schonk hij een lieve, hoopgevende glimlach naar haar en staarde een tijdje uit het raam voor dat hij weer naar haar keek. Ze was zo mooi, en als het kon, zou hij gelijk met haar trouwen. Alleen al omdat hij haar bij zijn vader weg wilde krijgen, en natuurlijk dacht hij ook een beetje aan zijn eigen verlangens. Hoe kon het dat hij zich zo snel tot dit beelschone meisje aangetrokken voelde?

De traan die op haar schoot was gevallen was Blaine niet ontgaan net zoals haar trieste gezicht. Het beeld van het mooie, zielige meisje zat in zijn hoofd geprint en hij zwoor bij zichzelf dat hij er alles aan zou gaan doen om weer een glimlach op haar lippen te zien. Ondanks het feit dat hij het liever niet wilde weten, was het toch van grootste belang dat hij de vraag zou stellen. Hij nam een hap adem en keek zijn vader aan. "Vader, wanneer zal de bruiloft eigenlijk zijn?" Vroeg hij eerbiedig, hoewel de woede nog steeds door zijn lichaam suisde. "Over precies een maand mijn zoon, maar ik zal er tussentijds er enkele weken er niet zijn, voor zaken," verklaarde zijn vader waarna hij naar buiten keek. Blaine had dus precies een maand om Nikky uit de handen van zijn vader te redden.

De woorden van Jake redde haar en ze keek hem dankbaar aan. Even richtte ze haar blik op zijn lippen en stelde zich voor hoe deze die van haar zouden raken. Ze bloosde bij de gedachte daar aan en wendde haar blik af terwijl ze na dacht over hoe haar leven zou zijn als ze vrij had mogen kiezen. Ze had dan voor Jake gekozen, overduidelijk. Hij deed iets met haar, alsof hij persoonlijk ervoor wilde zorgen dat alles goed met haar zou komen. Ze vond het lief, zo ontzettend lief van hem. Het enigste wat haar tijdens de rit staande hield was de gedachte aan het feit dat ze misschien ooit nog een keer zijn armen om haar heen zou voelen, dat moest meer dan genoeg zijn om haar knieën in drilpudding te laten veranderen.

Ze schrok van zijn vraag, en het antwoord liet haar hart sneller bonzen van angst. Waarom moest hij dat nu vragen? Het maakte het dat ze zich alleen maar nog vervelender voelde dan dat ze al deed en ze keek hem met een trieste blik aan. Toen keek ze weer naar buiten en het viel haar nu pas op hoe mooi de omgeving was. Ze had dus nog een maand om zich "vrij" te voelen, daarna was ze het bezit van een oude vieze man. Een diepe, onhoorbare zucht rolde over haar lippen en ze fantaseerde over de bruiloft, maar dan in plaats van zijn vader, trouwde ze met Blaine. Ze had een beeldschone jurk aan en de liefde tussen hen spatte er van af, maar dat kon helemaal niet, dus ze moest die gedachte snel uit haar hoofd zien te krijgen. Het drong eerst niet tot haar door dat zijn vader tegen haar sprak, maar toen hij haar zacht aantikte, keek ze om en keek hem schuldbewust aan. 'Sorry, wat zei u?' Ze knikte even eerbiedig en gaf antwoord op zijn vraag, of ze zich al wat gemakkelijker voelde. Ze kon toch niet tegen hem gaan liegen? Dan stelde ze haar vader en moeder teleur. Ze vroeg zich af hoe het met Ave ging en de pijn die ze in haar hart voelde was van haar gezicht af te lezen.

Hij bleef de hele rit naar haar kijken, tot zijn vader hem een por gaf en hij pijnlijk over zijn zij wreef. Hij moest haar uit zijn gedachten zetten, hij moest ervoor zorgen dat hij haar hielp, maar niet te opvallend. Hij voelde zich echt tot haar aangetrokken, wat hij erg vreemd vond omdat hij haar net kende, maar ze zag er zo hulpeloos, breekbaar uit en hij wilde haar troosten, steunen, haar liefhebben en dicht tegen zich aan hebben. Maar dat kon allemaal niet en dus moest hij er voor zorgen dat hij niet nog verliefder op haar werd. Want ja, hij was verliefd. Hij kon het wel ontkennen, maar het was vergeefse moeite als hij dat deed gezien hij stapelgek op haar was. Hij moest er alleen voor zorgen dat dat gevoel niet erger werd en hij moest haar helpen. Toen ze bij hun huis kwamen werd hem opgedragen haar koffers naar haar kamer te dragen en haar dan alleen te laten met zijn vader. Hij keek haar aan en knikte. 'Sorry' mompelde hij zacht en hij streek met de rug van zijn hand langs haar arm. Een rilling en een gevoel van woede gleed door hem heen toen hij deed wat hem was opgedragen.

Met kleine stappen liep Ave langzaam achter Jake's vader aan. Hard beet ze op haar onderlip terwijl ze de angst die door haar lichaam schoot probeerde te negeren. Even wierp ze nog een blik naar achteren om naar Jake te kijken en toen sloot ze de deur achter zich terwijl ze kostte wat het kost probeerde te denken aan zijn gezicht. Waarschijnlijk zou dat de komende tijd het enige zijn dat haar op de been zou houden. "Aveline, hoe vind je het hier?" Vroeg de man liefjes terwijl hij een arm om haar heup legde en haar tegen zich aan trok. De angst maakte plaats voor afschuw en ze beet weer hard op haar lip. "Ik vind het hier mooi, meneer." Zei ze zacht en boog haar hoofd naar beneden, kijkend naar haar schoenen die opeens heel interessant waren geworden. De greep om haar heup versterkte en ze slikte angstig.

De koets stopte en Blaine's vader sprong op om Nikky de koets uit te helpen. Blaine zelf bleef echter enkele seconden zitten terwijl hij het verdrietige gezicht van Nikky probeerde te verdringen. Waarom deed dat hem zo'n pijn? Hij had vaker iets met een meisje gehad, maar nog nooit waren die gevoelens geweest zoals deze. Nu waren ze overweldigend en leken hem tot in het diepste van zijn ziel te raken. "Blaine! Schiet op!" Schreeuwde zijn vader en terwijl hij op sprong en de koets uitstapte, pakte hij de koffers van Nikky om vervolgens achter hen aan te lopen. Het deed hem zo veel pijn om zijn vader met haar te zien, alsof hij een stukje van zijn ziel was kwijt geraakt. Hun huis was groot, groter dan het huis van Nikky. Toch vond hij het geen prettig huis, het was kil en straalde arrogantie uit, iets wat perfect bij zijn vader paste.

Jake kon zich wel voorstellen wat zijn vader nu aan het doen was, haar manipuleren tot dat ze het wel leuk zou vinden hier. Hij gromde wat toen de werkster aan hem vroeg of hij wat wilde drinken en negeerde haar verder. Toen liep hij naar buiten en ging bij de fontein zitten. Heerlijk vond hij het om naar het water te kijken dat steeds omhoog geduwd werd. Zacht liet hij zijn linkerhand in het water zakken en fantaseerde hoe het zou zijn als hij met Ave zou trouwen. Waarschijnlijk zou dat de gelukkigste dag uit zijn leven worden. Hij schudde zijn hoofd, het kon niet, ze moest trouwen met zijn vader, en precies over een maand. Dat had zijn vader hem van te voren verteld. Hij kreeg opeens een idee, en schoot recht overeind. Hij wist hoe hij kon zorgen dat ze niet bij zijn vader hoefde te zijn de rest van haar leven. Een tevreden glimlach lag op zijn lippen en hij haalde zijn hand uit het water. Moest hij het haar vertellen, of niet?

Nikky liep gehoorzaam naast de vader van Blaine en rilde even toen hij zijn arm rond haar middel sloot. Dit wilde ze niet, en dat meende ze vanuit de grond van haar hart. Haar hakken tikten op de vloer van de hal waarin ze zich bevonden. Ze hadden een mooi huis, veel groter dan zij zelf hadden. Maar ze wist dat ze zich hier nooit thuis zou kunnen voelen, het was te groot, te kil en te saai. Zij zelf wist wel hoe ze het zou inrichten als dit haar huis was, maar dat mocht natuurlijk niet. De vingertoppen van zijn vader gleden over haar heup en ze kneep haar ogen stijf dicht, proberend zich voor stellen dat het de vingers van Blaine waren.

Toen de man zijn greep weer verslapte schoof Ave een beetje van hem af, wat beantwoord werd met een verbaasde blik. "Wil je niet bij me zijn?" Vroeg Jake's vader en trok haar weer naar zich toe terwijl hij zich naar haar toe boog. Angst werd weerspiegeld in haar ogen en ze kon moeilijk zeggen dat ze niet bij hem wilde zijn. Daarom hield ze haar lippen stijf op elkaar gedrukt en wendde haar blik van hem af. Ook dit werd niet als iets goeds opgevat, wat het ook niet was, waarna de man zijn vinger onder haar kin legde en hem omhoog duwde zodat ze hem wel aan moest kijken. "Wij tweetjes gaan het heel gezellig hebben," zei hij met een vieze, zelfingenomen lach en drukte haar tegen zich aan, waarna zijn handen afdwaalden naar haar kont. Een rilling van afschuw ging door haar lichaam en ze moest zich inhouden om Jake niet te roepen.

Blaine liep achter de twee aan, terwijl zijn blik was gericht op de hand van zijn vader. Hij was witheet van woede, wat duidelijk te merken was aan zijn trillende handen. Desondanks probeerde hij zichzelf wel onder controle te houden, het zou niks goeds opleveren wanneer hij boos zou worden, niet voor hem maar al helemaal niet voor Nikky. Zijn vader zei nors tegen hem dat hij de spullen naar Nikky's tijdelijke kamer moest brengen. Even keek hij naar Nikky terwijl hij woorden zocht die zijn gevoelens op een goede manier konden uitdrukken, maar hij realiseerde zich dat dat onmogelijk was. Zijn gevoelens waren niet goed, ze waren ziek. Hij hield van de toekomstige vrouw van zijn vader, ook al was zij van zijn eigen leeftijd. Hij liep langzaam de trap op en wierp nog een blik naar beneden op Nikky, wensend dat ze dit niet hoefde mee te maken.

Jake kreeg een blije glans in zijn ogen toen hij het idee verder uitdacht. Waarom had hij daar niet gelijk aan gedacht? Hij kreeg zin om een dansje te doen, maar hij hield zich in. Ook zou hij het haar niet vertellen, anders zou ze heel anders tegen zijn vader gaan doen en dat mocht niet. Hij haatte het om haar dat aan te moeten doen, maar ze moest zixh diep ellendig voelen, anders werkte het niet. Hij stond op en maakte een wandeling door de tuin, hij mocht niet al te blij zijn als hij terug kwam bij zijn vader, dat zou argwaan aanwakkeren. Het moest zo geheim mogelijk blijven, anders ging het plan mislukken en dat wilde hij niet. Hij keek naar de vogels die in de bomen zaten en naar de hemelsblauwe lucht. Een tevreden grijns lag rond zijn lippen en hij haalde zijn hand nog een keer door zijn haren. Toen probeerde hij weer neutraal te kijken en liep richting hun huis, zodat hij misschien kon kijken of ze zich al wat gemakkelijker voelde in hun huis.

Zijn hand, zijn vingers, het maakte dat ze zich echt niet fijn voelde. Maar ze wist dat ze dit moest doen, voor haar ouders. Ze opende haar ogen en rook zijn adem, die naar alcohol stonk. Hij boog zich wat verder naar haar toe en fluisterde in haar oor dat ze zich hier heel erg fijn zou gaan voelen. Zijn lippen drukten een kus in haar hals en dat ging haar iets te ver. Ze kon zich niet inhouden en slaakte een gil. Ze trok zich geschrokken los en rende de trap op waar ze Blaine op had zien verdwijnen. Ze hoorde de man grommen en trok lukraak een deur open. Haar hart bonsde in haar keel en ze zag niet dat ze in de kamer stond waar Blaine ook was. Zijn vader had haar erg laten schrikken, en ze besefte dat ze het nu alleen maar verpest had voor zichzelf, maar ze wilde niet dat hij haar aanraakte.

Er vormde zich een brok in haar keel toen de man haar weer tegen zich aan trok. "Heb je al eens een vriendje gehad Aveline?" Fluisterde hij met een slijmerige stem in haar oor terwijl hij zijn armen om haar middel sloeg. Ze kneep haar ogen dicht en voelde met afschuw hoe hij haar wang streelde. Dit was vies, de enige die dit mocht doen was.. nee. Ze mocht niet aan Jake denken, hoe graag ze het ook wilde. Ze moest onder ogen zien dat het onmogelijk was, dat ze zich beter maar meteen aan de man kon over geven. Maar toen hij zijn lippen tegen haar mondhoek drukte verstijfde ze en sprong ze op. "Jakeeeee!" Gilde ze angstig en rende de kamer uit terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Waarom over kwam haar dit?

Hij hoorde het gebonk op de traptreden en rende de kamer uit waar hij zich in bevond. "Nikky?" Vroeg hij verbaasd en zag haar in de kamer van zijn vader verdwijnen. De gil die ze eerder had uitgebracht had hem al laten opschrikken, maar nu was hij toch echt bezorgd. Toen ook nog zijn vader beneden uit een kamertje kwam had hij echt geen idee wat hij moest doen. Hij besloot dus maar zijn vaders kamer in te gaan en pakte Nikky zacht bij haar pols af. "We gaan via het balkon naar je kamer," besloot hij en trok haar zachtjes mee richting de ramen, waarna ze via het balkon naar haar kamer liepen. Hij hoorde zijn vader nog boos schreeuwen maar dat maakte hem niet uit, die eikel had Nikky van streek gemaakt.

Ze keek hem bang aan en haar hart bonsde in haar keel. Wat had ze nu dan weer gedaan? Ze was weggelopen bij de man van wie haar ouders door haar veel geld kregen. Ze slikte een paar keer en eigenlijk wilde ze al weer teruglopen toen ze de zachte huid van zijn hand voelde, een warme huid. Hij pakte haar arm voorzichtig vast vond ze en ze liep met hem mee naar haar kamer. Eenmaal daar stond ze nog steeds te shaken en ze keek hem aan. 'Sorry... ik wilde je niet storen of iets dergelijks.' Ze trok zich zachtjes los, al deed dat veel pijn. Ze mocht zichzelf niet de hoop geven dat hij haar ooit leuk zou vinden, want dat was onmogelijk. Ze keek hem aan en moest moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Dat ze met hem moest trouwen, oke, dat hij haar mocht aanraken, nee.

Jake was bezig haar koffers in haar kamer te plaatsen toen hij opschrok van een gil. Hij keek verbaasd om zich heen en liep de kamer uit. Zoekend keek hij om zich heen toen hij Ave de hoek om zag komen rennen. Ze rende recht in zijn armen, die sloot hij dan ook gelijk zachtjes om haar heen. Best egoïstisch dacht hij ook aan zijn eigen verlangens. Hij streelde zachtjes over haar haren heen en hoorde zijn vader grommen. Hij trok haar zijn kamer in en duwde een stoel tegen de muur. Hij wist niet wat die eikel had gedaan, maar hij had Ave bang gemaakt, en dat vond hij niet kunnen. Ze moest even tot rust komen. Hij liet haar zachtjes los, hij wilde haar niet nog meer van streek maken.

Ze rende regelrecht in zijn armen en ze kon niet ontkennen dat het was fijn om zijn armen om zich heen te voelen. Het voelde geruststellend, alsof het allemaal maar een droom was. Maar zodra Jake haar weer los liet, voelde ze de pijn en veegde haar tranen van haar gezicht. Haar hand bleef even op haar mondhoek liggen en boos begon ze erover heen te wrijven. Ze voelde zich vies en eigenlijk wilde ze zich weer tegen Jake aandrukken, maar ze deed het niet. "Het.. het spijt me," fluisterde ze zachtjes en beet gefrustreerd op haar onderlip. Haar gevoelens waren niet meer normaal, vlogen door elkaar heen en botsten tegen elkaar op. Het was een heel doolhof en ze betwijfelde of ze ooit de juiste weg zou vinden. Een harde klapt kwam tegen de deur aan waardoor ze schrok en totaal verstijfde. Ze snikte even en sloeg haar handen voor haar ogen.

Blaine besloot dat hij beter de deur kon vergrendelen voor zijn vader binnenstormde. Ondanks het feit dat hij wist dat hij niet mocht voelen wat hij voor haar voelde, voelde hij toch dat pijn zijn lichaam overviel toen ze zich zachtjes lostrok. "Het maakt niet uit, mijn vader is een zak," antwoordde Blaine rustig en schoof een plank tussen de deurklink waarna hij op haar bed ging zitten. Op het balkon zou zijn vader niet komen, hij had hoogtevrees en was als de dood om naar beneden te vallen. Met zijn duim wreef Blaine over het zijden laken dat over het bed gespreid lag. Hij vroeg zich af waarom hij nog bij haar was, waarom hij alles op offerde voor haar. Maar een blik op haar gezicht en hij wist het weer. Omdat het Nikky was, omdat hij van haar hield.

Ze probeerde weer een beetje rustig te worden, maar dat ging niet. Zijn handen die over haar lichaam gleden, zijn gefluister in haar oor. Ze rilde en shakete er nog van. Ze wilde het niet, maar ze gaf zich over aan haar gevoelens en zakte zachtjes op de grond. Met haar hoofd op haar knieën en haar armen om haar benen heen begon ze zachtjes te snikken. Ze wilde dit helemaal niet, ze wilde niet dat ze eigendom, bezit van een vieze oude man was, ze wilde gewoon zelf kiezen op wie ze verliefd zou worden, met wie ze zou trouwen en met wie ze kinderen zou krijgen. Ze schaamde zich kapot voor Blaine, maar het leek wel alsof, nu haar tranen een weg naar buiten hadden gevonden, ze niet meer wilden stoppen met stromen.

Jake hoorde het kraken van de deur en keek woedend om. Hij omhelsde haar even en drukte zijn lippen kort tegen haar voorhoofd. Het leek wel alsof hij zich niet in kon houden, hoe graag hij het ook wilde. 'Ave, rustig blijven, ik ben bij je oke?" Hij duwde haar zachtjes op zijn bed en keek haar aan. Hij haalde de stoel weg en liep de gang op. Zijn vader was woedend en hij wilde erdoor, maar dat liet Jake niet gebeuren. Het bezorgde hem een harde klap tegen zijn schouder, waar waarschijnlijk een blauwe plek ging komen, maar dat maakte hem niets uit. Hij deed het voor Ave. 'Vader! Wilt u haar alstublieft hier even laten wennen?! Ze moet wennen aan het idee, oke?' Hij keek zijn vader woedend aan en zag tot zijn opluchting dat zijn vader afdroop. Hij liep naar binnen en wreef even over zijn schouder. De deur vergrendelde hij en hij keek naar haar. 'Hij is weg.'

Zijn armen om haar heen, de korte aanraking van zijn lippen tegen haar voorhoofd, alles voelde zo anders dan normaal. Ave begon zich af te vragen of dit nog wel normaal was, ze vroeg zich af of de gevoelens die door haar lichaam gierden zo hoorden te zijn. "Bedankt," zei ze zacht toen hij weer terug de kamer in was en ze keek naar hem. Hoe zou het geweest zijn als ze had mogen kiezen? Natuurlijk wist ze dat al, dan had ze voor Jake gekozen, dat was haar meer dan duidelijk. Hij had al laten zien dat hij voor haar zou zorgen, ook al kende hij haar nog geen dag.

Zodra die gedachten door zijn hoofd schoot, belande hij weer met een klap op aarde. Hij hield van haar, als in houden van. En dat terwijl hij haar nog geen dag kende. Het was verwarrend maar tegelijkertijd zo logisch, alsof alle vragen die hij in zijn leven had gehad opeens waren beantwoord. Maar deze antwoorden riepen nieuwe vragen op, vragen die gevuld waren met woede en jaloezie. "Ik zal zo een kop thee voor je gaan halen, dan kun je daarna misschien gaan slapen," zei Blaine zacht en keek naar haar, zich niet meer kunnen herinneren hoe hij zonder haar had kunnen leven.

Een dankbare glimlach stond rond haar lippen en ze duwde een eigenwijs plukje haar achter haar oor, ja eigenwijs, want hij gleed gelijk weer terug. 'Dankjewel, ik vind het echt vervelend dat ik zo lastig ben..' Ze wilde echt voor geen goud terug naar zijn vader, ze kreeg helemaal de rillingen van hem. Haar hand liet ze even op zijn schouder rusten als bedankje en toen kroop ze onder de dekens. Ze hield haar ogen open en staarde naar het plafond, in zichzelf gekeerd. Ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen, ze kon natuurlijk niet zijn vader gaan afkraken. Het was en bleef zijn vader, niet? Even glimlachte ze naar hem en toen wendde ze haar blik af. Zodadelijk ging ze nog huilen omdat ze niet met Blaine kon zijn, nooit.

Jake glimlachte even naar haar en hij haalde een hand door zijn haren. Waarom moest zijn vader het meisje in pikken waar hij van begon te houden, waar hij een kans bij zou maken als ze niet bij zijn vader moest zijn. Hij slaakte een diepe zucht en keek in haar prachtige ogen. 'Je bent heel mooi Aveline, weet je dat?' Hij ging voor het raam staan en staarde een tijdje naar buiten, in zichzelf gekeerd. Hij vond het vreselijk dat haar dit moest overkomen, en dan vooral nog dat zijn vader dit veroorzaakte. Hij had geen kans bij haar, waarschijnlijk ging ze zo snel mogelijk weg van hier als hij haar had helpen ontsnappen, iets wat pijn deed, maar wat hij haar niet kwalijk kon nemen.

Het was even stil, geen onprettige stilte zoals ze normaal altijd bij haar ouders had, maar een fijne die ruimte over liet om even na te denken. Toen hij zuchtte keek Ave even op en keek hem aan om vervolgens haar blik weer neer te slaan toen ze zag dat hij naar haar keek. Zijn woorden lieten haar blozen en ze beet op haar onderlip terwijl ze naar zijn rug keek. "Nee, maar bedankt," zei ze zachtjes en streek met een vinger over haar bovenbenen terwijl ze zich af vroeg waar dat compliment opeens vandaan kwam.

Blaine keek naar haar en glimlachte vertederd. Hij liep naar haar toe, drukte een kus op haar voorhoofd en verliet toen de kamer via het balkon. Zijn vader stond hem schreeuwend op te wachten en duwde hem tegen een muur waarna hij een stomp in zijn maag kreeg. "Je vind haar leuk hé," siste zijn vader woedend. Ontkennend schudde hij zijn hoofd wat hem nog een klap opleverde. Zijn vader liet hem uiteindelijk los waarna hij naar beneden ging en diep ademhaalde. Het was het waard, Nikky was alles waard. Hij liep naar de keuken en zetten de thee op.

Toen zijn zachte lippen haar voorhoofd raakten voelde Nikky dat haar hart sneller begon te kloppen. Met een kleine glimlach die rond haar lippen lag keek ze hem na en toen hij weg was hoorde ze zijn vader schreeuwen, waarschijnlijk tegen Blaine. Als ze wist dat hij door zijn vader geslagen werd, dan had ze waarschijnlijk zichzelf de schuld gegeven en dan was ze er meteen heen gegaan. Maar ze wist het niet. Waarom moesten haar ouders haar nu uithuwelijken aan een man, die een zoon had waar ze langzamerhand echt van begon te houden? En dan bedoelde ze niet op de vriendschappelijke manier.

Hij liep naar haar toe en legde zijn vinger onder haar kin, die hij optilde zodat ze hem wel aan moest kijken. 'Je bent wél mooi, en als het moet dan zeg ik het elke dag, zodat je je uiteindelijk wel mooi voelt en me gelooft.' Hij glimlachte en liet haar los. 'Ik zal je naar je kamer brengen, goed? Daar staan je koffers ook al en dan kun je rustig je spullen uitpakken.' Hij opende zijn deur en wenkte haar toen hij zag dat de gang leeg was. Eenmaal in haar kamer sloot hij de deur en maakte die op slot. 'Dit is je sleutel, raak die alsjeblieft niet kwijt want er is er maar 1 en mijn vader weet niet dat ik die voor je heb gepakt net.' Hij glimlachte verlegen.

Ze beet op haar onderlip om niet te blozen door zijn woorden, wat echter mislukte. De kou drong weer tot haar binnen toe hij haar los liet, toen zijn prachtige ogen uit haar beeld verdwenen. Ze stond op en haastte zich achter hem aan, uit angst dat zijn vader opeens voor haar neus zou springen. Eenmaal op de kamer aangekomen die volgens Jake van haar was keek ze hem weer aan. "Bedankt, dat je dit allemaal voor me doet," fluisterde ze zachtjes en drukte een kus op zijn wang. Ja, ze had hem liever op zijn lippen gekust, maar in deze situatie, was dat onmogelijk.

Toen de theeketel begon te fluiten haalde Blaine hem van het vuur en schonk het in een mok. Met deze mok in zijn handen omklemt haastte hij zich naar boven en ging snel Nikky's kamer in, om vervolgens de deur weer te vergrendelen. Vertederd keek hij weer naar haar, naar de manier hoe ze daar lag, zo lief en zo.. zo perfect. Hij zette de mok op het kastje naast haar neer en knielde neer zodat hij op ooghoogte zat. "Gaat het weer?" Vroeg hij met een glimlach, waar de liefde van af spetterde.

Ze keek op toen hij binnenkwam en voelde dat de vlinders in haar buik meteen weer last hadden van het verschijnsel; geen richtings gevoel. Ze vlogen alle kanten op en botsten tegen elkaar aan. Glimlachend ging ze recht overeind zitten en toen hij bij haar geknield zat legde ze even haar armen om zijn nek. 'Dankjewel, je bent echt lief.' Ze liet hem los en keek naar zijn prachtige gezicht, het gezicht waar bloed vanaf droop. Haar ogen werden groot en ze keek hem verbaasd aan. 'Wat heb je gedaan?' Ze sloeg de dekens van zich af en pakte uit haar koffer een doek, die ze natmaakte en tegen zijn wenkbrauw aandrukte, zachtjes.

Wat wilde hij graag zijn vader de hersens in slaan, omdat hij zo nodig haar van hem moest afnemen, de kans op een leuke vriendin moest afnemen. Hij glimlachte en zijn wang tintelde. 'Je verdient die hulp.' Hij haalde zijn schouders op en liet zijn blik op haar lippen rusten. Oh man, wat wilde hij niet graag proeven. Glimlachend tilde hij haar op en legde haar op haar bed neer. 'Je moet even slapen, ik zie dat je moe bent.' Hij stopte haar in en drukte zijn lippen tegen haar voorhoofd. 'Ik doe de deur op slot en houd de sleutel bij, over 2 uur kom ik je wel wekken voor het eten, oke?'