ORPG} It's a wicked world.

Cassie.
Zijn woorden maakten me bang en tranen schoten in me ogen. "Waarom houd je me voor de gek?" Zei ik zacht en negeerde de trillende ondertoon van mijn stem. Ik kruiste mijn armen voor mijn borst en deed een stap naar achteren. "Hoe kom ik thuis?" De vraag rolde over mijn lippen terwijl ik mijn blik over zijn gezicht liet glijden. Hoe kon hij? Was dit een grap?

Thomas
Ik keek haar bezorgd aan. 'Ik houd je niet voor de gek' mompelde ik. Ik keek naar de grond. 'En je geraakt niet meer thuis' antwoordde ik erachteraan. Ik voelde me slecht, schuldig. Voor het eerst in mijn leven schaamde ik me voor wat ik was, wat ik met al die kinderen gedaan had. Ik keek op om naar haar gezicht te kunnen kijken.

Cassie.
Ik deed nog een stap achteruit en keek hem vol ongeloof en angst aan. "Ik.. ik geloof je niet," stamelde ik en wendde mijn blik van hem af. Een ijzige kou maakte meester van me, alsof hij al mijn hoop uit mijn lichaam had gezogen. Ik duwde het flesje water terug in zijn handen en draaide me om. Hij deed me pijn met zijn grap, tenminste, ik dacht dat het een grap was. Maar toen ik op zijn gezicht keek en de schaamte zag, was ik daar iets minder zeker van.

Thomas
Ik zag dat ze verder van mij ging afstaan, alsof ze van me walgde. Wat ik ergens normaal vond. Ik stak het flesje terug in mijn rugzak en keek hoe ze zich omdraaide. Ik wist dat ik haar ging laten gaan, want ik zou haar toch niet kunnen meenemen. Ik maakte me alleen zorgen of ze het hier zou redden. Ik keek haar even aan, nouja haar rug dan. 'Pas op met waar je naartoe gaat en wat je tegenkomt' waarschuwde ik haar. Ik wou niet dat haar iets gebeurde.

Cassie.
Ik draaide me weer terug zodat ik hem aan kon kijken en kneep mijn ogen tot spleetjes. "Laat me gewoon met rust, oké." Zei ik boos om vervolgens weg te lopen. Nee, natuurlijk was het geen slim idee. Ik wist hier de weg niet en zijn waarschuwing maakte me bang. Ik had eten nodig, onderdak. En ik had geen idee hoe ik dat moest gaan krijgen. Ik was een simpele stadsmeid, ik had geen verstand van dit soort dingen.

Thomas
Ik keek haar na. 'Ik laat je wel met rust, maar wees gewoon voorzichtig.' mompelde ik nog. Ik begon mijn rugzak dicht te doen en deed hem uiteindelijk op mijn rug. Ik bleef even staan in de hoop dat ze zich zou omdraaien. Ik wist zowieso dat ze het niet zou overleven moest ze er alleen vandoor gaan. Ik vroeg me af wat ze dacht toen ze de donkere, dreigende bomen zag. Ze moest toch bang zijn? Ofwel kon ze het heel goed verbergen, ofwel was ze helemaal niet bang. Wat haar alleen maar nog aantrekkelijker maakte.

Cassie.
Zijn woorden lieten me even schrikken, alsof ik de engste dingen hier kon tegen komen. En ergens wist ik ook wel dat ik het niet alleen af zou kunnen hier. Maar ik was bang voor hem, hij had een hele aparte manier van doen die me zowel aantrok als afstootte. Aarzelend begon ik weg te lopen en stopte toen. Mijn nieuwsgierigheid voor wat er zo eng was won het van mijn angsten voor hem. "Waar moet ik voor uitkijken?" Vroeg ik.

Thomas
Ik keek op toen ik haar stem weer hoorde. Ik dacht even na. Ik haalde diep adem en beet op mijn lip. Ik zou haar waarschuwen voor alles.. en iedereen, dus ook voor mezelf en de youth thieves waar ik deel van uitmaakte. 'Voor mij, de leden van mijn groep, en de duistere wezens die hier rondlopen' mompelde ik schor. Ik keek naar de grond omdat ik haar niet aan durfde te kijken. Ik wist niet wat ze zou zeggen, of doen.

Cassie.
Ik trok een wenkbrauw op terwijl ik hem nauwlettend in de gaten hield. "Waarom zou ik bang voor jou moeten zijn?" Zei ik langzaam, terwijl ik het niet kon laten om het spottend te laten klinken. Hij was te aardig. En ook al zou hij best een bad-boy kunnen zijn, hij had toch iets over zich heen dat me geruststelde, alsof ik wist dat hij me niks aan zou doen. "The youth thieves," herhaalde ik, "wisten jullie geen andere naam ofzo?" Ik beet op mijn lip om mijn lach in te houden.

Thomas
Ik keek haar aan. Ik wou dat ik het hierbij kon laten, bij het lachen. Maar ik wist dat ik haar een verklaring schuldig was. 'Je moet bang voor me zijn, omdat ik en de youth thieves de reden zijn dat je hier bent.' antwoordde ik en keek naar de grond omdat ik naar haar niet durfde te kijken. 'Maar ik kan het niet.' zei ik er nog achterna. Ik kon haar niet meenemen om haar jeugd af te pakken. Niet bij haar.

Cassie.
Mijn lach stopte direct toen hij verder ging en mijn ogen flitsten naar zijn gezicht, die hij neergeslagen had. "Hoe.. hoe bedoel je..," zei ze langzaam en beet op haar onderlip. "Waarom moet ik bang zijn voor jou.. en je groep? Wat doen jullie dan?" De woorden kwamen er langzaam uit maar ik had het idee dat het razendsnel ging. Hoe kon zo'n jongen zoiets zeggen? Wat had hij met haar willen doen en waarom kon hij dat niet?

Thomas
Ik haalde diep adem tewijl ik me voorbereidde op hoe ik het haar zou moeten uitleggen. Ik kon niet meer terug nu, ze moest het weten. Ze stond veraf, en ik wou dat ik haar kon vasthouden, geruststellen. Terwijl ik haar nog geen half uur kende. Ik keek op naar haar en beet even op mijn lip. Hoe kon je dit zeggen tegen iemand? 'Jij, en vele andere "kinderen" worden hierheen gehaald en.' Ik zuchtte zacht terwijl ik beschaamd naar de grond keek. 'We stelen hun jeugd.'