ORPG} I don't know much about your world.

Met Laura. <'3

Paige Anna Westdorm, hoewel ze op haar school eigenlijk geen echte naam heeft. Paige is de sukkel van haar highschool. Ze heeft slechts een vriendin en dat is al net zo'n grote sukkel als zijzelf; Kate. Kate en zij worden ook wel het loserkoppel genoemd. Haar onzekerheid is groot, ze vind zichzelf lelijk en verstopt haar lichaam achter lelijke kleren en heeft een grote bril op haar neus. Soms valt ze huilend in slaap, wensend dat ze een ander leven zou leiden, wensend dat ze iemand anders was. Ze is stil, verlegen en zeer muzikaal. Maar natuurlijk weet niemand dat laatste van haar.

Before the make-over.

Spoiler:

After the make-over.

Spoiler:

Wel, hier staat dan de Dylan Jacob McKenzie voor je. Hij is zeventien en geniet volop van het leven in High School. Zo is hij de sterspeler van het American Football team bij hen op school en is hij slim. Succesvol genoeg om de hoogste ladders op school te beklimmen. Dylan staat niet bepaald bekend als een meisjesverslinder omdat vele meisjes hem eerder zo graag mogen. Ze helpen zichzelf in de problemen door voor hem te vallen. Sommige onder hen weten beter, andere na een mis zetje andere zijn dwaze. Niet dat hij ze kwalijk neemt, integendeel Dylan houdt wel van dingen die mooi zijn voor het oog. Hoewel hij zo’n zak kan zijn, maar dan ook echt een zak, bestaat er ook een heel vriendelijke, misschien zelfs wel lieve kant van hem. Deze laat hij nauwelijks zien omdat hij niet zo snel mensen vertrouwd, bang dat deze misbruik maken eenmaal ze hem door hebben. Geen uitdaging is hem ook te klein en hij zou alles doen om zo populair te blijven als hij nu is. Ook komt hij zeker niet van arme afkomst, heeft gescheiden ouders, houdt van muziek en het uitgaansleven, houdt de mode een beetje bij en is zeker in voor zo nu en dan een beetje romantiek. Ook al kan hij helemaal geen relaties behouden.

Spoiler:

De vakantiesfeer hing nog rond op de gangen en achtervolgde je in de dagdromen bij een saaie les. Ook zo had Dylan de dag doorgebracht, verhalen gehoord over wilde vakanties en ook moeten aanhoren hoe zijn vrienden ieder meisje op school aan het keuren waren geweest. Uiteindelijk moest het ooit stoppen en dat gebeurde ook zo bij de voetbalselecties. Uiteraard had hij zijn best gedaan. Hij had talent voor voetbal, zijn punten waren goed en hij was geliefd door vele. Zo hoopte hij ook dat zijn voetbaltrainer dit had gezien. Volgens zijn vrienden zou hij sowieso aanvoerder worden van het voetbalteam, hoewel hij er aan twijfelde. Dylan had niet bepaald de uitstraling van het type dat ongelofelijk sterk was. Ondanks hij pezig was gebouwd en zijn spieren duidelijk waren zonder dat hij dan een T-shirt aan had. "Hey! Volgens mij verdiend Dylan wel een uitdaging. Hij heeft al zoveel meisjes genaaid dat het nu ook wel eens een uitdaging mag zijn." Meteen kwam hij terug naar de kleedkamer waar iedereen uit de douches kwam lopen, ook zonet hij. "Wat had je dan in gedachten, James?" grinnikte hij enkel. "Man, die dingen zijn zinloos! McKenzie krijgt altijd zijn zin." bracht Matthew in. "Ik heb wat recherche gedaan naar was sukkeltjes en kwam uit bij een zekere Paige Westdorm. Dus wat zeg je ervan, Dylan? Klaar om haar te gebruiken als je eigen barbiepop?" James leek er erg veel plezier in te hebben en als hij zou weigeren zou iedereen hem meteen vergeten. "Waarom zou ik die chick niet onderhanden kunnen nemen?" Dylan lachte enkel waardoor sommige nog gingen lachen. "We hebben een deal, James." Daarna werd eraf gesproken dat Dylan haar zou moeten omvormen tot erg knappe vrouw die jongens zouden na staren. Allesbehalve wat ze nu was.

Met een zucht schoof Paige haar bril hoger op haar neus en bladerde door het geschiedenis boek dat in haar handen lag. Haar nagels waren kort en half afgekloven, ze leden onder haar stress en haar angst om naar school te gaan. Kate zat naast haar en wierp zo nu en dan een blik in Paige's boek waarna ze fronste en begon te schrijven. Paige keek even opzij en sloeg haar boek dicht zodra ze zag dat Kate aan het overschrijven was. "He! Sukkels," schreeuwde een stem door de gangen en bang sloot Paige haar ogen. Er werden wat dingen naar haar gegooid en een broodje bleef op haar buik plakken.

Dylan was nog maar net de deur binnen gelopen of hij zag al dat een teamgenoot zijn ontbijt tegen Paige had aangegooid. Gisteren had hij wat zitten te surfen en zoeken naar haar op de leerlingen- en schoolwebsite/ community. Uiteindelijk had hij haar ook gevonden. De foto trok zoals bij vele op niets. Nu hij haar zo zag vond hij haar niet bepaald wauw, maar ook niet echt mis. "Hey Dylan!" ging meteen de treiter verder. Hij kon niet anders dan naar de pestkop toe te lopen. Daarbij keek hij even naar het shirtje van Paige en toen in haar ogen, een beetje medelijden kon hem ontsnappen. Hij moest er niet aandenken hoe dat moest zijn. "Ook goedemorgen Jake." Zo meteen had hij voor het eerst zijn les Geschiedenis van het jaar. Hier hadden ze vaste plaatsen en voor één keer in zijn leven bad dat hij naast een sukkel zat. Die sukkel.

Langzaam opende Paige haar ogen en veegde het broodje van haar shirt af. Ze liet niet blijken dat ze van hen walgde, enkele jaren geleden had ze dat nog wel eens geprobeerd, maar inmiddels was alle hoop uit haar lichaam verdwenen en leek ze meer op een wandelend lijk dan op een mens. Ze liep langs de andere jongen heen en slikte even terwijl ze de tranen achter haar ogen voelde branden. Waarom konden ze haar niet met rust laten. Kate was de wc's in gevlucht, maar Paige wilde op tijd in de les zijn, zodat ze daar in ieder geval geen seconde van zou missen.

Terwijl zijn vrienden allemaal lachte, kon hij er niet meer mee lachen. De streek was al zo oud en totaal niet origineel. Wel was ze één van de gelukkige, want wie weet wat ze anders met haar hadden gedaan. Dylan had de tranen gezien, haar tranen. Werkelijk hield hij er niet van als meiden huilde. Hopelijk waren die tranen dan ook al opgedroogd. Net op tijd liep hij het geschiedenislokaal in en zag haar ook tussen de vele mensen staan. Meneer Blackwood was al begonnen met namen op te noemen waar men moest gaan zitten. En dan net op een bankje achteraan. "Paige Westdorm en Dylan McKenzie." terwijl hij wees naar het tafeltje. Dylan liep naar het tafeltje toe en merkte dat iedereen hen aanstaarde. Wachtend op zijn protest.

Bijna automatisch kromp Paige in elkaar bij het horen van Dylan's naam. Waarom deed die man dit? Ze was zijn beste leerling. Zag hij dan niet dat ze kapot ging van het pesten, dat ze zich gewoon niet meer goed voelde. Ze had er zelfs even aan gedacht om van huis weg te lopen, maar ze kon haar broertje niet laten stikken. Ze haatte Dylan, met iedere vezel uit haar lichaam. Hij pestte haar niet zoals al die andere, tenminste niet rechtstreeks, maar hij keek altijd toe en deed er niets aan om het te stoppen. Twee jaar geleden had ze nog gehoopt dat hij anders was, maar nu wist ze dat ze moest stoppen met dromen.

De aandacht was al even snel weer weg als hij was gekomen. Dylan schonk er verder geen aandacht aan en haalde zijn boeken uit zijn tas. Meneer Blackwood was niet bepaald één van de favoriete leerkrachten hier, maar hij was goed in wat hij deed. Geschiedenis werd interessant door hem. Hij begon te spreken over dar ze met de partner naast je hier in de les, een presentatie moest doen over bepaalde zaken over heel de geschiedenis verspreid. Ze zouden strookjes moeten trekken uit een hoed en dat zou het worden. Zo erg kon het helemaal niet worden? Toch als hij bedacht dat hij met de slimste zou samenwerken. "Trek jij maar." Dylan was vriendelijk, maar niet meer als nodig.

Zonder een woord te zeggen stak Paige haar hand in de hoed en haalde er een strookje uit. Ze vouwde het open en haar mondhoeken krulden zich onwillekeurig om tot een glimlach. De Koude Oorlog, stond er in een lelijk handschrift op het papiertje. Paige wist hier veel over, ze had er in haar vrije tijd wat dingen over opgezocht. Ze schoof het strookje opzij naar Dylan zonder iets te zeggen en staarde toen naar het bord waar uitleg werd gegeven over het project. Ze had medelijden met Dylan, hij zou minstens twee uur per week, na school, aan dit project moeten besteden, samen met haar.

Al snel kwam Dylan erachter dat het moeilijk was dan verwacht om met haar te communiceren. De Koude Oorlog? Als er een krekelzang in zijn hoofd kon afspelen dan gebeurde dit nu. Dat betekende dat hij zou moeten gaan Googlen na school. Hij nam een stuk papier en begon daar op te schrijven in zijn sierlijk handschrift.

Wel, ik weet dat je de pest aan me hebt, maar ik vraag me of je tenminste tegen me kunt praten. In die twee uur ben ik niet de jongen die je zogezegd moet haten, maar de jongen die wilt scoren op geschiedenis. Ook wil ik dit niet apart doen zodat jij gaat denken dat je alles zelf moet doen, want wij gaan alles behalve dat doen.
Nee, ik wil nu niet slijmen. Ik doe nooit wat voor je, maar ik doe je ook nooit opzettelijk kwaad. Laat mij dan nu eens wat voor jou doen door te helpen met dit project. Bij jou of bij mijn thuis? En wanneer kan je?

Daarna schoof hij het naar Paige toe. Zijn boeken klapte hard dicht aangezien ze niks uit die dingen gingen zien.

Paige trok haar wenkbrauw op en schoof haar bril weer wat hoger op haar neus terwijl ze naar het briefje keek. Ze las het en haar mond zakte een beetje open van verbazing. Het was dat ze nog steeds bang voor hem was, anders had ze hem de huid vol gescholden. Daarom draaide ze ook het papiertje om en begon op de achterkant te schrijven.

Misschien ben je niet zo erg als je andere vrienden, maar je hebt nooit moeite gedaan om me te helpen. Je hebt geen enkel idee hoe ik me voel, hoe graag ik thuis zou willen blijven. Ik neem aan dat je niks over dit onderwerp weet, dus ik zal het wel doen. Dan kun jij met je sport vriendjes het leven anderen verpesten.

Ze schoof het briefje naar hem toe zonder iets te zeggen.

Dit keer was het Dylan zijn beurt om zijn mond open te laten vallen. Wàt? Hoe dacht ze wel niet over hem?

Oh, dus gaan we het zo spelen? Er zit meer achter me dan een sportheld waar iedereen me voor aan ziet. Geen denken aan dat je alles alleen gaat doen. Laten we elkaar dan eens kennen. Kan jij ophouden met je vooroordelen. Dat deed ik inderdaad niet voor jou, maar stel dat ik dat wel doe als we samen werken aan die opdracht.

Ook schoof hij het weer naar haar. "Wie had gedacht dat jij, Paige Westdrom, zo een harde tante kon zijn? Duidelijk heb je mij dan niet nodig om voor jezelf op te komen als ik je briefje lees." kwam er pissig uit zijn mond. "Waarom zou ik moeite doen als jij geen ruimte laat voor mijn woorden? Veel plezier met je sukkeltjes in zielig te wezen." Daarna verdween hij door de deur al enkele seconde voor de bel ging.

Paige's blik verharde even toen ze zijn woorden las. Maar dat verdween al snel zodra ze zijn woorden horen. Hij zei dat zij moest stoppen met vooroordelen te hebben? Realiseerde hij zich dan niet dat hij hier degene was die alles voor haar verpeste. Niemand wilde met haar omgaan, alleen maar door hem en zijn vrienden. Paige stond op verfrommelde het papiertje waarna ze het in de prullenbak deponeerde. Waarom wilde hij zo graag met haar samen werken? Het leek wel of er iets achter zat. Ze bond haar haar in een strak knotje en liep het lokaal uit, terwijl zijn opmerking in haar hart bleef steken.

Dylan werd er gewoon ziek van. Waarom deed ze zo schijnheilig? Waarom gaf ze hem de schuld? Het was niet dat hij Jezus was en iedereen met zijn woord zijn zin kon laten doen. Evenmin was hij God die gebeden moest verhoren. Zijn vrienden en hijzelf waren twee aparte dingen. Tussen die grote vriendengroep had je ook nog de echte vrienden en de mensen die er bij liepen voor de 'sier'. Echter had hij spijt van wat hij had gedaan. Misschien moest hij inderdaad wel eens voor haar opkomen als dat de enigste manier was voor haar echt uit haar tent te lokken.

Paige liep door de kantine, op zoek naar een onopvallende plek achterin. Kate was nergens te bekennen maar die was altijd wel wat later. Ze ging op een stoel zitten en klemde haar tas tussen haar handen. Een dienblad werd in haar richting gegooid en miste haar net, maar toch was het genoeg om het groepje verder op te laten lachen. Haar ogen stonden triest, maar dat was logisch. Ze had totaal geen reden om te lachen. Ze liet haar hoofd hangen en negeerde het gelach. Jade, de captain van je cheerleaders, gooide haar drinken over haar hoofd en Paige kon alleen maar opgelucht zijn dat het maar water was.

Dylan kon er duidelijk niet mee lachen en al helemaal niet toen Jade na haar actie naar hem toe kwam. Opeens was ze zo handtastelijk geworden. "Kappen Jade." Hij duwde haar van zich af. Het werd hem te veel toen ze hem wou gaan kussen. "Je neemt het toch niet voor haar op hé?" fronste ze met haar wenkbrauwen. "Eén ding weet ik zeker: Ik date niet met meiden die zoiets flikken bij mij partner voor geschiedenis of in hemelsnaam het bij mensen doen met er geen reden toe te hebben." Hij keek naar Paige terwijl Jade wegliep. "Kom mee anders. Ik heb wat handdoeken in mijn kluisje liggen. Propere. Je had gelijk weetje..." Jade kon hij nog net wel aan. Zijn vrienden waren gestopt met lachen. "Ik moest het inderdaad maar voor je op nemen in plaats van niet lachen en toe kijken."

Het water droop over Paige's haar gezicht en ze slikte even. Het was echter lang niet zo schrikbarend als Dylan's stem die opeens dicht bij haar was. Verbaasd keek ze op terwijl ze haar bril afdeed om deze te drogen. "Waarom zou je?" Zei ze zacht, niet langer meer boos op hem maar meer, verbaasd. Ze begreep hem niet. Het leek wel alsof hij zijn leven wilde verbeteren. Nou als dat zo was, dan wilde ze hem wel een kans geven. Ze zette haar bril weer op haar neus en knabbelde op haar onderlip.

"Omdat ik niet die pestkop ben. Misschien af en toe wel eens bot, maar dat is iedereen wel eens. Soms niet echt de beste persoon op aarde, maar iedereen heeft zijn minder sterke vlakken. Omdat ik jou dat op één of andere manier wil bewijzen. Kom je nog mee?" Hij zette zijn lunch op tafel en keek haar aan. Ook stak hij dit keer zijn hand uit. "Volgens mij verdien je wel wat warmers op dit moment."

Paige keek naar zijn hand en fronste. Ze stond op en pakte haar tas terwijl ze zijn hand negeerde. Hij mocht het nog zo goed bedoelen, maar hij moest niet verwachten dat nu alles vergeten en vergeven was. Want de afgelopen twee jaar was ze door de hel gegaan en hij zou heel wat moeten doen om haar daar uit te halen, als dat überhaupt was wat ze wilde. Ze had geen idee waar zijn kluisje was, waaraan toegevoegd moet worden dat ze ook niet wist waar haar eigen kluisje was omdat ze al haar boeken altijd in haar enorme tas had zitten, dus wachtte ze.

Dylan haalde zijn hand al snel weer weg en nam de twee ingepakte kleine broodjes mee en het flesje. Dingen die hij daarnet had gekocht in de kantine. Samen met Paige liep hij naar zijn kluisje dat niet heel erg ver weg was. "Alles wat ik je kan geven is een handdoek en ook wel mijn voetbaljasje als je die vlek op je shirt wilt verbergen of een shirt." Om dat laatste moest hij een beetje glimlachen. Hij legde het eten even in het bomvolle kluisje, haalde zijn tas eruit en ritste hem open. Daarna kreeg zij de handdoek en begon hij met zijn jasje uit te doen. Hij keek enkel naar haar. Eigenlijk was ze nog niet zo mis. Enkel hier en daar wat aanpassingen.

Paige kon het niet laten om even een blik over zijn lichaam te laten glijden, ze was natuurlijk wel een meisje. Natuurlijk wist ze wel dat hij er geweldig uit zag, het was niet de eerste keer dat ze hem zag, maar nu hij zo dichtbij stond was de verleiding gewoon te groot. Ze nam handdoek aan en deed haar bril af om vervolgens haar haar uit de knot te halen zodat ze het kon droog wrijven. Ze vond het niet prettig dat hij haar zo zag, met losse haren. Ze verborg het liefst haar haren, maar was nog niet niet van plan om een moslima te worden.

Dylan keek zijn ogen uit toen hij haar met lang los haar zag. Dat in een jurkje, high heels, lenzen en zijn rood jasje van het voetbalteam? Een perfect plaatje als je het hem vroeg. Paige was duidelijk een mooi meisje en opeens had hij er wel zin in, maar geen idee hoe hij het ooit voor elkaar moest krijgen. Ook had hij haar ogen opgemerkt over zijn lichaam. "Dat is ook eens heel anders." Hij keek glimlachend naar haar en wees naar het lange haar. "Je bent eigenlijk knap, Paige. Spijtig dat niet iedereen het al te goed ziet." Hij meende het en dat was ook duidelijk. "Deze soms ook nodig?" Hij hield haar het jasje voor zodat ze enkel haar armen erin moest slagen. Wanneer je deze droeg, was je vanzelf sprekend een meisje dat populair was of toch eentje dat het in een mum van tijd zou worden aangezien je iemand van het voetbalteam zou daten.

Met een opgetrokken wenkbrauw deed Paige een stap achteruit en beet op haar onderlip. Ondanks haar onzekerheid raasden er bijtende woorden door haar hoofd. "Nee, bedankt, ik red het wel." Zei ze zacht en deed haar haar weer in een strakke knot waarna ze haar bril weer opzette. "Bedankt," herhaalde ze nog een keer en frunnikte aan de schouderband van haar rugtas. Ze wist niet precies wat hij van haar wilde, maar het leek haar sterk dat hij opeens had besloten om te veranderen. Ze beet weer op haar onderlip en sloeg haar ogen neer terwijl ze zijn vlijende woorden negeerde.

"Ga nu niet meteen door denken..." waarschuwde Dylan haar nog een beetje. Meteen begon ze weer al afstandelijk te doen. Dit ging nooit werken. "Hier is je lunch nog." Hij gaf haar één van zijn broodjes. "Voor het geval dat je niet meer naar binnen wilt." Daarna ruimde hij alles weer op. "Wel... Ik ga naar buiten in de zon zitten..." Hij wist niet echt of hij haar wel nog mee moest vragen.