ORPG} It's a wicked world.

Met Cynthiaa.

Cassie Mellarck is een meisje met een goed stel hersenen, hoewel je dat niet direct zou zeggen. Ze is iemand die zich aan haar woord houd, is goedgelovig en misschien zelfs wel naïef. Ze is zeer kalm en kort af, laat mensen niet te dicht bij zich komen. Om haar hart heeft ze namelijk een muur gebouwd die nog geen enkele keer is neergehaald. De reden voor deze muur zijn haar ex vriendinnen, die toen Cassie nog heel geliefd was er alles eraan deden om haar onder uit te halen, wat uiteindelijk ook lukte. Sindsdien is Cassie veranderd, geeft ze minder om wat andere van haar vinden en geniet ze van het leven. Bij te veel contact zal ze je afsnauwen waardoor je uit eindelijk haar met rust zal laten, tenminste, dat is wat ze denkt. Cassie is een zeer complex meisje, die aan de ene kant verlangt naar iemand waar ze mee samen kan zijn en aan de andere kant liever niemand om zich heen heeft.

Spoiler:

Ik ben Thomas, 19 jaar oud en sinds een paar weken zit ik bij de Youth thieves. Ik ben soms niet echt akkoord met wat er gebeurd hier, maar het is de enige manier om te overleven. Ik heb hier en daar een paar littekens. Dat komt vooral omdat ik op het eiland al een paar keer in contact gekomen ben met de duistere wezens die zich hier schuilhouden. Daar ben ik meestal met de schrik vanaf gekomen. Ik kan soms nogal koppig zijn, dan staat niets of niemand mij in de weg om mijn doel te bereiken. Ik daag graag mensen uit, dat doe ik dan meestal door de dingen te doen waarvan ze zeggen dat ik het niet mag doen. Maar ik weet wel wanneer ik moet stoppen. Ik ben nogal ruimdenkend, waardoor mensen altijd met hun problemen bij mij terecht kunnen. Hier op Neverland heb ik al heel wat meegemaakt waardoor ik niet snel meer schrik van bepaalde dingen.

Spoiler:

Thomas
Ik stak mijn laatste spullen weg. Mijn rugzak woog al zwaar, maar toch controleerde ik of ik alles bij had. Mijn zakmes stak ik in mijn achterzak, ik voelde me beter als ik die altijd bij de hand had. Je wist nooit wat er onderweg kon gebeuren, en ergens voelde ik me toch verantwoordelijk voor de groep. Ik keek even naar de kaart op de tafel en besprak met iemand anders die leider was van de groep welke weg het kortste was en het minst gevaarlijk om de nieuwe 'kinderen' te halen. Ik knikte toen hij een weg aanwees en stippelde de route in mijn hoofd verder uit. De kaart liet ik liggen, ik wist de weg hier toch al. 'Oké, we kunnen gaan.' zei ik en stond op.

Cassie.'
Met mijn ogen een beetje geopend, mijn armen langs mijn lichaam en met mijn wang tegen het vochtige gras gedrukt, lag ik in een weiland. Het gefluit van vogels die ik niet kende maakten me duidelijk dat ik nog leefde, want mijn ogen waren nog steeds niet gewend aan het felle licht. Een kreun ontsnapte uit mijn mond en met wat moeite duwde ik mezelf omhoog. Mijn lichaam deed pijn naar de val die ik dacht te hebben gemaakt, maar toch had ik genoeg kracht om om me heen te kijken en de omgeving in me op te nemen. Ik stond langzaam op en sloot mijn ogen even om het tollende gevoel in mijn hoofd kwijt te raken, om vervolgens langzaam een willekeurige richting op te lopen.

Thomas
Ik ging de groep voor en keek naar het ding in mijn hand. Dat meenden ze toch niet. Ik trok mijn wenkbrauw op en blies op het fluitje. 'Mensen, we gaan vertrekken. Op naar de kinderen.' Mijn stem trilde niet meer van medelijden, dit was ik gewend. Ik ging het pad op en ging de groep voor. Ik was blij dat ik iets te doen had, kon ik ondertussen wandelend mijn gedachten de vrije loop laten zonder gestoord te worden. Ik moest onwillekeurig terug denken aan alle keren dat ik meegeweest met mijn vader om slachtoffers op te halen. En nu liep ik hier zelf. Mijn mondhoeken krulden omhoog tot een kleine glimlach, dit had ik nooit verwacht.

Cassie.
Terwijl ik langzaam de plek achter me liet, begon de pijn in mijn lichaam af te nemen waardoor ik steeds sneller voor uit kwam. Het gefluit werd steeds harder en leek steeds dichterbij te komen, waarna ik even stopte met lopen. Het was hier onnatuurlijk warm en voor mijn gevoel was ik al uren aan het lopen, terwijl het slechts een paar minuten konden zijn. Ik was opzoek naar een manier om deze plek te verlaten, iets om omhoog te klimmen naar het punt waar ik gevallen was. Want nog steeds kon ik het gevoel dat ik gevallen was niet van me af zetten. En meestal wanneer je valt, dan val je ergens vanaf, dus het leek me logisch dat deze plek ergens verborgen was.

Thomas
Ik zag in de verte het weiland al en ging er met de anderen erheen. Toen ik niemand zag trok ik mijn wenkbrauw op en keek om me heen. 'Waar zijn ze?' vroeg ik aan het groepje dat was meegegaan. Ik legde de nadruk op ze, omdat ik dacht dat ze met meer waren. 'Ja, komaan ga ze zoeken' beval ik omdat ze allemaal een beetje stonden te staan. Zelf keek ik op de grond of ik voetsporen of iets anders kon zien. Ik zuchtte en begon een willekeurige kant uit te lopen.

Cassie.
Ik liet me tegen een boom aan glijden en zuchtte even. Ik had geen idee waar ik was en waar ik naar toe moest. Onder normale omstandigheden had ik iemand aangesproken, maar op deze plek was niemand te bekennen. Ook leek alles anders zijn, de kleuren waren anders, de geluiden waren anders. Ik leunde met mijn hoofd tegen de boom en sloot mijn ogen terwijl ik diep inademde. Ik kwam tot de conclusie dat zelfs de geuren hier anders waren en de baarde me zorgen.

Thomas
Ik haalde mijn zakmes tevoorschijn en keek om me heen. 'Hallo?' riep ik. Dingen hier luidop roepen was geen goed idee, het beste bleef je zo stil mogelijk. Maar er zat niets anders op. Ik keek eens tussen de struiken of ik niet een van de kinderen zag. Sporen op de grond waren er ook niet. Ik zuchtte, dit zou een lange zoektocht worden. Ik hoopte dat de kinderen niet ver waren. Ik keek even achter me en tot mijn grote opluchting kon ik zien dat de anderen ook druk aan het zoeken waren. 'Hallo, is hier iemand?' riep ik nogmaals. Het zag er vast belachelijk uit, roepen op iemand die er niet is.

Cassie.
Een stem schreeuwde door het bos en ik sprong overeind, waarna ik kreunde omdat het toch niet zo soepel was gegaan als ik had gehoopt. Ik wist dat ik niet te optimistisch mocht zijn; misschien was het wel een enge man die me wilde vermoorden ofzo, maar ik kon het niet laten om opgelucht te grijnzen. Langzaam begon ik terug te lopen, tenminste, zo ver ik nog de weg terug wist. Ik was echter verder gelopen dan ik had gedacht.

Thomas
Met mijn zakmes in mijn hand liep ik langzaam verder. Ik bleef om me heen kijken als een idioot om te zien of er geen gevaar was ofzo. Heel ver in de verte kon ik denk ik iets zien bewegen, of was het de wind? Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om het beter te kunnen zien. Ik bleef even staan. Moest ik er nu naartoe gaan of niet? Ik haalde diep adem en begon langzaam erheen te lopen. 'Wie is daar?' riep ik, nu voorzichtiger. Het was stil achter mij, te stil. Ik draaide me om. De groep zag ik niet meer, was ik dan zo ver afgedwaald?

Cassie.
Ik bleef stil staan toen ik opmerkte dat de stem dichterbij was dan ik had verwacht. Het was een mannelijke stem, concludeerde ik en ik was opgelucht dat ik dat tenminste nog kon onderscheiden. "Hallo?" Antwoordde ik op een normaal volume terwijl ik zoekend om me heen keek, hopend op een teken van leven of iets dergelijks. Met een frons op mijn voorhoofd tuurde ik in de bosjes maar het was weer stil. Ik besloot daarom dat ik vanaf dat moment stilte haatte, het maakte me bang en liet me me alleen voelen.

Thomas
Ik hield mijn adem in toen ik antwoord kreeg. Dat was niet normaal, ik zou geen antwoord mogen krijgen. De stem die ik hoorde was rustig, warm. Het stelde me volledig op mijn gemak. Het was een vrouwelijke stem, dus bang om aangevallen te worden moest ik niet meer zijn. Ik begon te lopen naar waar het geluid vandaan kwam. Nu zag ik iemand staan, kortbij. Ik kon haar niet goed zien omdat ze in de schaduw van een boom stond. Aarzelend zette ik een stap dichterbij. 'Hallo?' vroeg ik opnieuw.

Cassie.
Mijn mondhoeken krulden om tot een opgeluchte glimlach toen ik de stem weer hoorde, maar nu veel dichterbij. Ik staarde in de verte en zag toen een schim. Even vroeg ik me af of ik niet weg moest rennen, maar ik besloot erop af te lopen. "Weet je misschien waar ik ben?" Vroeg ik zacht om vervolgens de persoon in me op te nemen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat hij een oude man was? Voor me stond een jongen die eruit zag als een jonge god.

Thomas
Ik nam haar in me op toen ze dichterbij stond. Ze was prachtig. Ze had iets speciaal over zich, iets wat ik nog nooit in een meisje gezien had. Ik trok mijn wenkbrauw op. Oh, laat haar geen kind zijn dat ik moet meenemen. 'Waar ben je terechtgekomen?' vroeg ik en keek haar nieuwsgierig aan. Ik beet even op mijn onderlip en hoopte dat ze ergens anders terechtgekomen was dan in het weiland, ik wou haar namelijk niets aan doen.

Cassie.
Nieuwsgierig keek ik hem aan en stopte mijn handen in mijn broekzakken. "Bij een of ander weiland," mompelde ik terwijl ik peinzend voor me uit staarde. "Ik ben Cassie," zei ik en stak mijn hand naar de jongen uit. Ik wilde zijn naam weten, ik wilde weten hoe deze jongen die eruit zag alsof hij uit de hemel was komen vallen heette. En ik wilde ook weten wat hij hier deed, op deze vreemde plek die ik niet kende.

Thomas
Ik beet op mijn lip. Ik kon valsspelen, en zeggen dat ze op een ander weiland terechtgekomen was. Maar dat zou nogal opvallen. Ik keek even nadenkend naar haar uitgestoken hand. Toen legde ik mijn hand voorzichtig in de hare. 'Ik ben Thomas' antwoordde ik. Ik keek even in haar ogen, wat geen goed idee was. Ze maakten mijn hoofd leeg.

Cassie.
Mijn lippen weken even uiteen om iets te zeggen, maar de woorden bleven hangen toen zijn ogen zich in de mijne boorden. Wauw, wat had hij mooie ogen, ging er door mijn hoofd. Ik knipperde even met mijn ogen en liet toen snel zijn hand uit de mijne glijden. "Eh, aangenaamd," stamelde ik verward en knabbelde op mijn onderlip. "waar ben ik ergens?" Vroeg ik snel.

Thomas
'Aangenaam' antwoordde ik. Ik wendde mijn blik ook af en stak mijn hand weg in mijn zak. Mijn zakmes klikte ik dicht. 'Neverland' mompelde ik. Ik wist dat ik haar eigenlijk alles moest vertellen, dat ik een van youth boy's was en haar jeugd kwam stelen, eerlijk van in het begin enz. Maar ik kon het niet, ik kende haar nog geen volle tien minuten en wou haar nu al niet kwetsen. Ik keek haar voorzichtig weer aan. 'Heb je dorst? Of honger?' vroeg ik.

Cassie.
Met een lachje bekeek ik hem, zijn hand die in zijn broekzak verdween en zijn lippen waar wat gemompel uit kwam. "Neverland?" Herhaalde ik vragend terwijl ik het niet kon laten om spottend te lachen. Wilde hij me nu echt laten geloven dat ik in het land van Peter Pan terecht was gekomen? "Allebei wel eerlijk gezegd," antwoordde ik vervolgens een beetje beschaamd. Hij was een zeer rare persoon.

Thomas
Ik zag haar mondhoeken omhoogtrekken tot een spottende lach. Zelfs zo zag ze er nog heel knap uit. 'Jepz' antwoordde ik. Ik keek haar verbaasd aan. Ze vond dit grappig, wacht maar tot ze hoorde waarom ze hier echt was. 'Wat is daar zo grappig aan?' vroeg ik nieuwsgierig. Mijn rugzak haalde ik van mijn rug af en zette naast me neer op de grond. Ik rekte me even uit. 'Oké' antwoordde ik en nam wat eten en een flesje water uit mijn rugzak. Ik gaf het aan haar en nam zelf ook een flesje water. Het was warmer dan ik gedacht had.

Cassie.
Verbaasd trok ik een wenkbrauw op toen ik zijn vraag hoorde. Zag hij dan zelf niet in hoe hilarisch zijn woorden waren? Ik bedoel, natuurlijk was ik niet in Neverland. Neverland was slechts een film, iets wat niet bestond. "Peter Pan," zei ik lachend en stopte toen ik zag dat hij nog steeds niet lachte. "Je houd me voor de gek hé?" Mompelde ik daarna terwijl ik het flesje aannam en wat ervan dronk. "Bedankt."

Thomas
Ik keek haar aan. 'Peter pan? Is dat die groene gast?' vroeg ik nieuwsgierig en keek haar even raar aan. 'Komaan, dat zijn kinderverhalen' zei ik en lachtte even schamper. Ik keek om me heen. 'Nope, dit is de enige echte Neverland' antwoordde ik toen ze vroeg of ik haar voor de gek hield. Ik stak mijn flesje water terug weg en deed mijn rugzak weer op mijn rug. Hij woog een beetje lichter, wat heel positief voor mijn rug was.

Cassie.
Ik trok verbaasd mijn wenkbrauw op. "Maar, wat is Neverland dan? De ranch van Michael Jackson?" Ongelovig hief ik mijn handen op en liet ze weer langs mijn lichaam vallen terwijl ik hem in de gaten hield. Ondanks zijn knappe verschijning begon ik hem eng te vinden, gewoon omdat hij zo normaal hier onder deed. Ik dronk nog wat water en knabbelde op mijn onderlip.

Thomas
'Neverland is een eiland, zo als in dat sprookje van die peter dinges' zei ik. 'Maar alleen beetje veranderd' antwoordde ik er nog achteraan. Ik keek haar verbaasd aan. 'Wie is michael jackson?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik kon haar blik op me voelen, het voelde goed om te weten dat ze naar me keek. Dat dit knappe meisje mij opmerkte.