ORPG} I don't know much about your world.

Even trok Paige een wenkbrauw op en rolde met haar ogen. Hij was wel echt een slijmbal en leek er totaal geen moeite mee te hebben om te zeggen dat hij haar nu mooi vond. Het zou hem juist sieren wanneer hij verlegen zou zijn, in plaats van het er zo gemakkelijk eruit te laten rollen. Het liet haar in ieder geval niet speciaal voelen, in tegen deel, ze voelde zich het zoveelste stuk vlees die hij had 'veroverd'. Langzaam liep ze met hem mee en staarde voor zich uit.

Of liet die bingo maar zitten. Meteen veegde ook de grijns van zijn gezicht. "Schiet me alsjeblieft niet dood met die ogen." mompelde hij nog net luid genoeg. Die zin naar de middag nam hij ook maar meteen terug. De weddenschap ging duidelijk niet lukken. James leek ook vergeten te zijn waarvoor ze nu gingen wedden. Voor hem maakte het niet meer uit. Samen met haar liep hij dan maar naar de lokalen.

Met haar lippen grimmig op elkaar gedrukt door zijn opmerking, die ze waarschijnlijk niet had moeten horen, liep Paige door naar haar lokaal. "Ik zie je straks wel," zei ze langzaam terwijl ze het lokaal in liep. Ze moest nu even nadenken. Zoals altijd ging ze op haar vaste plekje achterin zitten, echter zat ze vandaag niet alleen want zodra ze was gaan zitten was een of andere jongen naast haar neergeploft. "Hello beautifull," waren zijn woorden.

"Reken er maar op." beet hij haar toe terwijl hij ook zijn lokaal in slofte. Wedden dat ze al rijen lang aanbidders had. Werkelijk maakte het hem gefrustreerd dat ze altijd dwars ging liggen. Nooit, ging wat gemakkelijk of volgens plan bij haar. Wat deed hij dan ook altijd fout bij haar? Moest hij opeens gaan doen alsof hij haar juist niet wou? Misschien wel ja... Waarschijnlijk niet.

Het was duidelijk dat haar ogen vuur hadden geschoten, want na een boze blik had de jongen zijn mond gehouden, hoewel hij niet ergens anders was gaan zitten. Paige wist niet precies of dit wel was wat ze wilde, of ze het leuk vond dat mensen haar nu leuk vonden om haar uiterlijk. Maar het was prettig om eindelijk ongestoord in de les te kunnen zitten en zelfs enkele keren aardig te worden aangesproken door een van de cheerleaders. Het uur vloog voorbij en ze betrapte zichzelf erop dat ze toch er naar uit keek om bij Dylan te zijn, ondanks zijn schaamteloze opmerkingen.

School was nog niet zo irritant als vaak uit de monden kwam van tieners. Zo ging hier je tijd 'nuttig' voorbij. Uiteindelijk stond Dylan op voor de middagpauze. Terwijl iedereen zich naar beneden haastte, maakte hij rustig voort tot op het begin van de gang. Daar vond hij ook Paige aan die wat goedkeurende blikken kreeg. "Hey. Eerst maar wat te eten nemen en dan naar de bibliotheek of neem je genoegen met een snoepreep die ik bij me heb?" grijnsde hij een beetje.

Een glimlach verscheen even op Paige's lippen en ze grinnikte even. "Dat hangt af welke smaak de snoepreep is," zei ze met een lachje en staarde even naar een cheerleader die haar begroette. Wat was er met deze wereld? Waren ze opeens vergeten wie ze ooit was geweest, of beter gezegd, wie ze vorige week nog was? Blijkbaar wel. Vluchtig keek ze even naar Dylan en was blij dat hij er was. Ze voelde zich nu prettiger bij hem nu ze geen rare blikken meer kreeg toegeworpen.

Het deed hem ook een vreugde sprongetje binnenin maken toen hij hoorde hoe iemand van het cheerleadingteam haar begroete. Even ritste hij zijn rugzak open, deed hem daarna weer op en hield drie repen vast. "Twix, Snickers of een heerlijke Mars?" Weer glimlachte hij zwakjes naar haar. Opeens leek Paige weer helemaal vrolijk. Net zoals hem deed ze moeilijk als ze haar zin niet kreeg. "Hoe gaat het met je, trouwens?"

Een glimlach verscheen weer op haar lippen toen ze de twix uit zijn handen over pakte. "Bedankt," zei Paige en keek even om zich heen. Bij zijn vraag over hoe het met haar ging verzachtte haar blik even. "Ik weet het niet, iedereen kijkt zo raar naar me, maar ik wordt wel met rust gelaten," vertelde ze hem en kruiste haar armen voor haar borst terwijl ze naar hem keek.

Was ook niet moeilijk als je opeens benen had en borsten... Weer glimlachte hij naar haar. "Dat is meer als goed, toch?" Even nam hij haar zachtjes bij een arm vast en trok zich wat meer naar zich toe. "Zullen we maar gaan?" Nog voor dat ze wat meer zou kunnen denken van deze actie, at hij een stukje van zijn Mars en draaide zich half om naar de bibliotheek te lopen.

Een vluchtige glimlach verscheen op Paige's lippen terwijl ze met hem mee liep. Ze had zich vergist in hem realiseerde zich. Hij is een geweldige jongen. Terwijl ze van de twix at keek ze een beetje om zich heen. Het was raar om eens niet onder de troep te zitten, om eens niet uitgescholden te worden. Toch vroeg ze zich nog steeds af of het oprecht was, of er niet iets achter zat.

"Dus we moeten nog wat foto's bijeen zoeken voor dat filmpje of misschien zelfs wel nog slechte beeldkwaliteit. Geen idee of er daadwerkelijk wat van bestaat of is vrijgegeven. En de voldoende informatie." Uiteindelijk kwamen ze aan in de bibliotheek. Meteen gebaarde de oude vrouw daar om stil te zijn. Met een grijns nam hij Paige haar hand vast zodra het oudje weer niet keek en nam haar mee naar de reisboeken. Hier kwam nooit iemand. Rustig ging hij het stapeltje halen dat hij apart had laten leggen en startte de dichtbij zijnde computer op. "Zo kunnen we tenminste nog wat praten." glimlachte hij fluisterend toe.

Paige knikte en ging aan de computer naast hem zitten. Een tinteling ging door haar heen en ze staarde even naar de computer. Ze voelde zich een beetje raar en gezien het nogal kil was in de bieb, was het ook nogal fris aan haar blote benen. Ja, ze had eigenlijk een panty aan willen doen, maar haar moeder had gezegd dat ze dat beter niet kon doen en gezien ze toch licht gebruind was, was het niet zo erg. "Dus, waar wil je beginnen?" Vroeg ze zacht.

Ook Dylan ging het niet voorbij dat ze koud had aangezien zijn ogen veel te vaak haar richting in schoten. Rustig deed hij zijn jasje uit en legde het over haar schouders. "Misschien kun je het dit keer beter wél gebruiken." Zelf had hij meer als warm. "Dat mag jij volledig beslissen. Ik wil dat we het samen eens zijn. Niet dat ik zogezegd alles te zeggen heb..."

Deze keer was Paige dankbaar dat hij zijn jack om haar schouders sloeg. "Zullen we maar foto's gaan zoeken ja en dan op usb zetten?" Haar mondhoeken krulden om tot een brede glimlach en ze richtte haar aandacht met moeite op de computer. Opeens waren zo veel dingen belangrijker dan dit project. Voorheen had ze makkelijk zich kunnen concentreren maar nu, nu voelde ze zich beter. Ze klikte op wat dingen en geeuwde uiteindelijk verveeld.

Hier en daar maakte Dylan soms een opmerking over een foto. Hij wist dan ook wel het voldoende van fotoshop af om sommige wat duidelijk te maken, andere leken helemaal niet van de Koude Oorlog, maar van een andere. Ze konden misschien ook gaan inscannen en die woorden gebruikte hij dan ook. Ook grinnikte hij even toen ze geeuwde. "Verveel dit je zo hard of ben ik het?" plaagde hij haar lichtjes.

Paige keek even opzij en zag dat Dylan heel fanatiek bezig was. Zijn heldere stem liet haar toch enigszins schrikken, ook al was ze naar hem aan het kijken. "Ehm nee.. jij niet.." Stamelde ze een beetje dommig en streek een pluk haar uit haar gezicht, "ik vind het project een beetje saai," mompelde ze en streek even met haar hand over de jack die over haar schouder lag.

"We hebben al een aantal foto's..." grinnikte hij. "Ik ken een plekje hier op school, buiten, daar is het wel lekker warm. Het is er ook rustig genoeg en misschien kunnen we ons nog wat fatsoenlijks krijgen. Als je wilt tenminste..." Weer keek hij haar aan met een klein glimlachje. God! Paige was echt geweldig mooi. Ook hielp hij even met de pluk goed te steken die nog steeds niet erg goed had gezeten nadat zij haar poging had gewaagd. Daarna stak hij snel een usb-stickje in om de foto's erop te zetten.

Een brede grijns verscheen op haar lippen en Paige kon natuurlijk niet anders dan ja knikken. Ze keek toe hoe Dylan de foto's op de usb zette en stond toen op. "So, let's go?" Vroeg ze en keek hem aan terwijl ze zijn jack van haar schouders haalde en aan hem terug gaf. Op een of andere manier liet hij haar nu beter voelen dan afgelopen week. Misschien was het verschil nu minder groot, hoewel Dylan nog steeds mister Populair was en zij.. tja. Zij was miss nobody, nog steeds. Alleen nu niet meer op de erge manier.

Dylan pakte ook weer glimlachend het jasje aan. "Yes sir!" Snel trok hij het aan. Samen liepen ze naar de kantine en moest zij aanhoren hoe hij hier en daar wel een grappig grapje kon maken. Echter repte hij geen woord over hoe haar mooie benen of die ranke heupen hem veel te nieuwsgierig maakte naar hoe mooi ze werkelijk helemaal kon zijn. Weer kocht hij een smos met alles erop en er aan met een fris colaatje. Daarna nam hij haar weer naar buiten en begroette even wat vrienden van hem terug, maar toch gleed zijn aandacht meteen weer naar Paige toe. Net achter de school was een grote boom, hij bood wat schaduw, maar hier was het meteen ook erg rustig. Zo nam hij dus maar plaats in het gras en legde zijn jasje weer neer zodat zij erop kon gaan zitten met het kleedje. "Ik hou van dit plekje."

Dylan bleek grappig te zijn merkte Paige op terwijl ze naar buiten liepen. Het ontspande haar en een glimlach verscheen op haar lippen. Wat ongemakkelijk bleef ze wat achter hem staan toen hij even met zijn vrienden begon te praten en de blikken van hen ontgingen haar niet. Snel liep ze verder achter Dylan aan. Ze was verbaasd dat hij bij de grote boom stopte, dat hij zijn jack uit deed en op de grond legde. Moest ze erop gaan zitten? Wat bedenkelijk keek ze naar zijn jack en besloot het uiteindelijk maar te doen, maar ze kwam iets dichter naast hem te zitten dan ze had geplant. Beschaamd knabbelde ze op haar onderlip en knikte instemmend. "Dat kan ik begrijpen ja," zei ze zachtjes.

Waarom waren meisjes zo vaak onzeker over zichzelf? Al weer betrapte hij haar toen ze op haar lip beet. "Zorg maar dat die niet gaat bloeden." waarschuwde hij ook een zachte toon, maar ze kon het oren aangezien ze meteen naast hem zat. "Dus vertel me eens wat over dé Paige Westdorm." Met een glimlach keek hij haar even aan, maar draaide zich half-en-half eg om een serieuze hap te nemen van zijn broodje.

Beschaamd stopte Paige met op haar lip te bijten en richtte haar blik op het groene gras. Even keek ze op bij zijn volgende vraag om vervolgens bedenkelijk weg te kijken. Wat kon ze hem vertellen? Ze was niet speciaal, ze had niet bepaalde interesses die indrukwekkend waren. Het enige wat ze graag deed was gitaar en piano spelen. Ze wierp even een blik opzij naar Dylan en beet onbewust weer op haar onderlip. "Nou.." mompelde ze en staarde voor zich uit, twijfelend om hem te vertellen over het gene wat ze thuis graag deed, "ik ben 16 jaar, mijn ouders zijn gescheiden, ik woon bij mijn moeder." Ze stopte, op een of andere manier wilde ze niet dat hij het wist, bang om zichzelf belachelijk te maken.

Zijn mond was leeg en aandachtig had hij geluisterd naar Paige haar uitleg. Alles moest toch een beetje opgeslagen worden in dat brein van hem. Al zeker als hij ooit wat met haar zou willen beginnen of zou beginnen. Toen ze was gestopt, keek hij haar aan. Eerst wachtte hij nog op verdere uitleg, maar ze hield haar mond. Een beetje verbaasd knipperde hij met zijn ogen. "Die van mij zijn ook gescheiden en ik ben net een jaartje ouder. Een keer was ik zo ziek dat ik beter mijn jaar overdeed, klierkoors. Heb je soms nog hobby's of interesses?"

Paige luisterde hoe hij vertelde, hij had een prettige stem om naar te luisteren wat dat dan ook aangenamer maakte. Klierkoorts? Peinzend staarde ze voor zich uit terwijl ze zich probeerde te herinneren wat dat ook al weer was, maar niet schoot haar te binnen. Ze keek op toen hij naar haar hobby's vroeg en ontkennend schudde ze nee. "Eigenlijk niet echt, soms even wandelen maar ik zit vaak huiswerk te maken," zei ze langzaam terwijl ze niet probeerde te laten blijken dat ze iets verborg. "En jij dan?" Vroeg ze geïnteresseerd.