ORPG} I don't know much about your world.

Weer had hij een klein hapje genomen. Geen hobby's? Geen enkele sport waar ze zich helemaal in opleefde? "Buiten dan huiswerk, voetbal natuurlijk. Ook hou ik veel van muziek, maar kan er spijtig genoeg geen bespelen. Uitgaan is ook wel eens iets wat ik meer al graag doe." Dylan was iemand die van veel soorten muziek hield, maar om eerlijk te zijn had hij liever het elektronische gedoe als hij uitging en voor de rest alternatieve of rock muziek op zijn iPod.

Afwezig ging Paige met een hand door haar haar. "Origineel, voetbal," zei ze met een lachje terwijl ze haar ogen over zijn gezicht liet glijden om haar blik vervolgens weer af te wenden. Ze vroeg zichzelf af waarom hij dit deed, waarom hij zich zo over haar ontfermde. Ze sloot haar ogen en liet haar handen op haar benen vallen. "Sorry dat ik niet zo interessant ben," verontschuldigde ze zichzelf en beet op haar onderlip.

"Dat heb jij dan gezegd!" Weer at hij verder aan zijn broodje. "Ik ben met voetbal begonnen omdat mijn verder het leuk vond uiteindelijk bleek ik er goed in te zijn. Sport is denk ik het enigste wat ik goed kan." Toch keek hij haar weer speels aan. "Waarom kom je niet eens een keertje met me mee zodat we samen niet zo interessant kunnen zijn." Ook zijn toon was net zo speels, plagerig, maar niet over-the-top.

Paige lachte even en keek hem aan. De speelse ondertoon van zijn stem onderging haar niet en ze keek hem bedenkelijk aan. "Hmm, wat wil je dan gaan doen?" Vroeg ze zonder haar blik van hem af te wenden. Nee, Dylan was absoluut geen verkeerde jongen. Ze knipperde even met haar ogen en sloeg haar blik neer terwijl ze zich afvroeg waarom ze dat de laatste tijd zo vaak tegen zichzelf aan het zeggen was. Ze trok haar benen een beetje op, niet te ver natuurlijk want ze had een jurkje aan.

Dylan keek ook haar weer aan. "De stad in? Wat gaan drinken, jou laten lachen door mijn gedans... Meestal feesten we ook wel als we een wedstrijd hebben gewonnen bij iemand van het team thuis met zowat heel de school. Wat had jij dan in gedachten?" Hij vroeg zich enkel af hoe hij dit meisje ooit voor hem zou vallen, maar dan ook echt hopeloos verliefd zou worden. De vraag was beter of ze dat ooit wel zou doen. Ook bewonderde hij verder haar benen.

Paige keek hem even aan knikte toen. "Oké, lijkt me leuk." Zei ze zachtjes en leunde met haar hoofd tegen de boom achter haar aan en sloot haar ogen. Hij hoefde niet te weten dat ze waarschijnlijk doodsangsten zou uitstaan, bang voor zijn vrienden. Nee, ze vond het geweldig dat hij met haar optrok en ze moest toegeven dat ze zich in hem vergist had. Hij was echt oprecht aardig. Ze deed haar ogen en keek opzij naar hem om vervolgens kort te glimlachen.

Ook moest hij glimlachen. Even kriebelde zijn lippen om dit te verzegelen met een kus, maar toch liet hij de tintelingen maar voor wat ze waren. "Heb ik jou nummer dan al?" vroeg hij met een breder glimlachje en liet zich achterover zakken zodat hij meer lag. Hierbij had hij zijn hoofd haar richting in gekeerd.

Even bloosde Paige en draaide haar hoofd weg. "Nee, ik denk het niet." Mompelde ze en pakte haar mobiel te voorschijn. Ze scrollde haar telefoonlijst door, opzoek naar haar nummer omdat ze die niet uit haar hoofd wist. "Dylan? Waarom staat jou nummer al in mijn mobiel?" Vroeg ze argwanend toen ze zijn naam zag staan en in haar gedachten ging ze terug naar de dag dat ze haar mobiel was vergeven.

Dit keer werd Dylan een beetje rood aangezien hij op heterdaad betrapt was. "Nou... Ik had gehoopt dat je toen je gedachten misschien zou veranderen die vrijdag om toch met me uit te gaan op zaterdag, maar dat deed je spijtig genoeg niet. Het spijt me!" excuseerde hij zich er mooi bij. Ook nam hij zijn mobiel erbij.

Even keek Paige hem aan en glimlachte toen ze zag dat hij bloosde. Dat was best wel lief moest ze toegeven en ze grinnikte. "Maakt niet uit," zei ze met een glimlach terwijl ze haar mobiel aan hem gaf zodat hij haar nummer kon overnemen. Ergens voelde ze zich wel een sukkel, dat ze van hem had gedacht dat er iets achter zou zitten. Hij was echt ontzettend lief. De glimlach op haar lippen was niet meer van haar gezicht af te krijgen.

Iets te snel rolde Dylan zich op zijn buik waardoor hij tegen haar benen aan botste. "Dat was niet de bedoeling." glimlachend zette hij haar nummer in zijn mobiel. Daarna overhandigde hij haar weer deze. "Bedankt! Dus wat denk je, heb je tijd voor me vrijdag of zaterdag?"

Een glimlach verscheen op kort op Paige's lippen en ze nam haar mobiel in. Een oude nokia, maar ach, het begon haar steeds minder te interesseren. Dylan gedroeg zich niet anders dan toen ze er nog niet zo uit zag en dat vond ze prettig. Daarom besloot ze ook goed over zijn vraag na te denken en niet bang te zijn voor eventuele gevolgen. "Ik denk het wel," zei ze uiteindelijk en knikte even.

"Wel vrijdag heb ik een wedstrijd 's avonds en kunnen we daarna naar het overwinningsfeestje gaan of wel gaan we zaterdag, wij tweetjes, naar de club in de stad. Jij kiest." Even was hij nog bezig op zijn iPhone en beantwoorde een berichtje van James die hem nu al miste.

Bedenkelijk staarde Paige voor zich uit. Als ze eerlijk moest zijn, pasten beide ideeën niet bij haar. Ze vroeg zich af of ze überhaupt wel kon dansen en knabbelde op haar onderlip. "Het maakt me niks uit," zei ze zachtjes terwijl ze naar hem keek om vervolgens haar blik weer af te wenden. Paste ze wil in zijn wereldje?

Weer dacht Dylan na over de twee mogelijkheden. "Je mag natuurlijk vrijdag altijd komen en dan al helemaal naar me toe komen, maar het lijkt me leuker om zaterdag bij je te zijn... Mijn vrienden vragen nogal vaak de aandacht en ik blijf meestal niet zo lang op zo'n feestjes. Na twee keer wordt het al saai." Ook zouden ze minder bekeken worden die zaterdag.

Paige knikte instemmend, ze had er nog niet over nagedacht dat ze dan bij zijn vrienden zou moeten zijn. "Oké," zei ze zacht en staarde voor zich uit. De bel ging maar ze verroerde zich niet. Zou het wat uitmaken om voor een keer.. voor een keer niet naar de les te komen? Even keek ze naar Dylan en toen weer voor zich uit. Misschien kon ze naar het meer lopen, de plek waar ze soms 's avonds kwam wanneer ze niet kon slapen. Toch stond ze op, plichtmatig en ze voelde zich direct dom dat ze had overweegt om niet naar de les te gaan.

Ook had hij naar haar opgekeken en plukte een beetje gras weg van haar kleedje. "Wou je soms niet naar de les gaan?" glimlachte hij met een klein glimlachje naar Paige. Voor hem zou het niet echt uitmaken wat hij nu wel of niet deed. Zelf bleef Dylan ook zitten, geen zin om op te staan.

Een beetje frustreert door die rare gedachten om niet naar de les te gaan keek Paige hem aan haalde haar schouders op. "Ik weet het niet," zei ze langzaam en keek hem aan. "Ik vind het heel erg gezellig met je en ik wilde eigenlijk nog niet weg." Zodra ze het had gezegd kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Nu maar hopen dat hij het opvatte als iets vriendschappelijks en hopen dat hij haar niet zou gaan uitlachen.

Ze zei wat?! Met een glimlach keek hij haar aan en kwam rechter. "Blijf dan bij me. Ik moet toegeven dat het ook leuk met jou is." Weer klopte hij in het gras langs zich met een glimlachje.

Even gleed Paige blik over het schoolgebouw iets verderop en toen richtte ze haar blik weer op Dylan. Het vrolijkte haar op dat hij het leuk vond, ook al was dat iets wat hij blijkbaar moest toegeven. "Ik wil je iets laten zien," zei ze langzaam en besloot toen dat ze graag wilde dat hij mee zou gaan naar het enigste plekje waar ze echt alleen kon zijn. Ze stak haar hand naar hem uit en keek hem afwachtend aan.

Enkel werd de glimlach groter op zijn gezicht en vormde nu een grijns. Snel klom hij overeind en nam haar hand vast. "Klinkt ergens spannend." lachte hij een beetje. "Hier is de draad kapot, daar kunnen we ongezien door." Dylan trok haar zachtjes mee en kroop al eerste er door. "Dus wat moest je me laten zien dan?" Het leek alsof hij opeens een klein kind was geworden op kerstdag die zijn pakjes mocht openmaken; helemaal nieuwsgierig en opgewonden.

Een glimlach verscheen op Paige's lippen toen ze zag hoe opgewonden hij was. Voorzichtig, ervoor zorgend dat haar jurkje niet achter het draad bleef hangen, kroop ze achter hem aan en ging rechtop staan terwijl ze tevreden was dat er geen gat in haar jurkje zat. "Zo bijzonder is het niet," zei ze langzaam terwijl ze begon te lopen. Het was niet ver, over enkele minuten zouden ze er zijn. Je moest het echter maar net weten te vinden.

Rustig liep hij mee met Paige. "Dan nog... Niet denken dat ik dat misschien niet ga vinden. Eerst zien en dan geloven. Wat is de reden dan dat je me überhaupt naar daar wilt nemen dan?" Glimlachend keek hij haar aan, maar hield nog steeds haar hand losjes vast. Geen zin om deze los te laten.

Een beetje van stuk gebracht haalde Paige haar schouders op als reactie en liep zwijgend verder terwijl ze zijn hand om de hare voelde branden. Niet op letten, beet ze zichzelf in gedachten toe terwijl ze hem naar het plekje leidde waar ze al zoveel tranen had laten vallen. Niet dat ze dat hem zou vertellen. "Hier is het," zei ze zachtjes en gebaarde naar het meertje voor hen, waarin de zon weerspiegeld werd. Een glimlach verscheen op haar lippen door dit aanblik en het voelde alsof ze thuis was.

Dankzij dat Paige glimlachte, kon hij enkel grijnzen. Dit gng hem lukken! Enkel moest hij het niet te snel aanpakken. Handjes vast houden kon nog wel. "Het is hier mooi. En rustig." Met een glimlachje keek hij haar aan. In zijn ogen brandde pretlichtjes. "Zullen we hier even gaan zitten?"