ORPG} I don't know much about your world.

Paige knikte langzaam en liet zich op de grond zakken. Haar blik was gericht op het meertje dat kleine golfjes vertoonde door de zwakke wind. Even keek ze naar Dylan en glimlachte toen. "Heb jij ook speciale plekjes, waar je naartoe gaat om even alleen te zijn?" Vroeg ze enigszins nieuwsgierig en wendde toen haar blik weer van hem af.

Dylan keek haar aan. "Achter in de tuin hebben we nog mijn oude schommelboom. Zelf gebouwd toen ik klein was en ik was er dan ook heel fier op. Soms ga ik daar wel eens heen om rustig te worden nadat ik kwaad ben geweest ofso. " Ook hij keek naar het meertje, niet naar haar.

Met een frons op haar voorhoofd knikte Paige. Zijn laatste woorden maakten haar nieuwsgierig, waar zou hij namelijk boos over zijn? Ze besloot niks te vragen en staarde voor zich uit, hoewel ze soms vanuit haar ooghoeken naar hem keek. Het was fijn om een vriend te hebben, realiseerde ze zich en trok haar benen op terwijl ze haar blik even op Dylan liet branden.

Echter keek hij weer op toen hij voelde hoe ze naar hem keek. "Soms maken mensen me nog wel eens van streek, ook al kan het lijken dat ze dit niet doen." Zo had je zijn moeder die hem gek maakte, zijn vader die nooit thuis was en hem rond liep te commanderen... "Het uur hierna heb ik uitval. Jij dan?"

Paige keek hem met een glimlach aan en realiseerde zich toen dat dit hem tot een echt persoon maakte. Voor het eerst had ze niet het gevoel dat alleen haar eigen leven slecht was, maar leken dingen ook hem tegen te zitten. Ze knikte begrijpend en keek toen weer weg. "Ik heb volgens mij gewoon les dadelijk," zei ze langzaam en keek hem vragend aan.

"Oh..." Weer keek hij haar met een glimlachje aan. "Ik ga zo maar weer naar huis. Je mag me altijd komen opzoeken als je wilt werken aan het project. Je hebt mijn nummer." Straks had hij dan ook nog eens footbaltraining... Wat nog allemaal?

Paige knabbelde op haar lip en knikte. "Dan zie ik je nog wel," zei ze en staarde voor zich uit naar het meertje. Langzaam stond ze op en trok haar schoenen uit, waarna ze langzaam en voorzichtig het water in liep. Niet te ver natuurlijk, maar het was erg handig dat ze nu een jurkje aan had. Een glimlach stond op haar lippen toen ze het koele water om haar benen voelde.

"Ik bedoelde niet dat ik nu meteen al weg ging!" riep hij haar achterna, maar stond toch maar op. Ja lekker dan, wat moest hij nu doen? Rustig deed hij ook zijn schoenen en sokken uit, rolde zijn jeans wat op zodat hij ook in het water kon. Daar tilde hij even Paige langs achter op.

Verbaasd keek Paige om toen ze hem wat hoorde roepen, maar ze had het niet goed kunnen verstaan. Ze deed een stapje verder het water in en sloot haar ogen. Echter schrok ze toen ze een stukje werd opgetild en slaakte een gilletje. Ze draaide zich om en grinnikte toen ze Dylan zag staan. "Waar sloeg dat nou weer op?" Vroeg ze grijnzend.

"Hmm, ik kwam aandacht te kort. Nu heb ik die van toch, niet?" Met een grote grijns keek hij haar aan. Om toe te geven was hij gelukkig nu. Ze maakte Dylan op één of andere manier toch aan het glimlachen, entertainde hem met gemak. Ook bleef hij haar vast houden. Echt, ze was zo ongelofelijk schattig én mooi.

Paige glimlachte even en realiseerde zich toen dat hij haar nog vast hield. "Ehm, je mag me best los laten nu," zei ze grinnikend en deed een stap naar achteren. Het was daar iets dieper waardoor het jurkje nat werd, maar het interesseerde haar niet zo veel. "Waarom heb je aandacht nodig? Op school lijk je het niet te kort te komen," zei ze grijnzend.

"Op school, op school... Op school krijg ik aandacht van mensen die me soms nog eens niet aanstaan." Dylan keek even naar haar jurkje met een schuldgevoel en haalde ook zijn handen helemaal weg van haar lichaam. Voor de zekerheid gingen ze maar in zijn weidde zakken. "Je ziet me dus alleen echt maar als die populaire jongen?"

Paige haalde haar schouders op. "Nee," antwoordde ze uiteindelijk. "Want op een of andere manier doe je oprecht aardig tegen me en dat doen niet veel mensen." Ze glimlachte even en sloeg toen haar blik neer. Natuurlijk was hij wel de populaire jongen, maar hij was meer dan dat. Hij was een vriend geworden en dat was heel erg fijn.

Dylan moest ook glimlachen en keek haar aan. "Ik zie niet langer meer een reden om je te negeren of langer te kwellen door niets te doen. Niet dat ik ooit een nuttige reden had. En nee, het komt niet enkel door die transformatie die je opeens hebt ondergaan. Wel weet ik dat nu erg veel meisjes je zien als concurrente op het datingvlak en jongens het ook hebben opgemerkt. Het zou me niet verbazen als je tegen het eind van de week enkele voorstellen voor dates hebt gehad. Wees niet al te onzeker, Paige. Je beschikt over heel wat goede kanten. Je bent knap, vriendelijk en slim. Je kan ook wel voor jezelf opkomen. Toch tegen mij." Nog steeds zaten zijn handen in zijn zakken.

Even staarde Paige hem aan terwijl de woorden langzaam tot haar door drongen. Zou hij het menen? Onderzoekend keek ze hem aan. Ze verbaasde zich erover hoe makkelijk hij kon zeggen dat hij haar knap vond, zonder te blozen. Als zijzelf zou zeggen dat ze zijn shirt leuk vond dan zou ze al zo rood worden als een tomaat. "Bedankt Dylan, dat is lief." Zei ze met een glimlachje en keek hem aan.

"Geen dank. En dat is heel erg lief van jou om te zeggen." Even keek hij op zijn horloge dat hij nog eens om had. Het was van een of ander duurmerk. Een cadeautje van zijn moeder. Even boog hij zich wat voorover om haar een snelle vriendschappelijke knuffel te geven. "Ik moet nu echt gaan of mijn vader flipt. Zie je morgen wel weer." Daarna draaide hij zich om, deed zijn schoenen aan en keek nog even met een glimlach over zijn schouder. Had hij haar al een beetje meer binnen? Ergens hoopte hij van wel, aan de andere kant hoopte hij het van niet aangezien zijn vrijheid er nu onder leed en het als ze zijn vriendinnetje wou worden, ook even aan de kant moest. Niet veel later stond hij weer op school, sprong zijn fiets op en fietste naar huis met een sigaret in zijn mond. Een erge gewoonte.

Een brede glimlach verscheen op Paige's lippen toen hij haar kort een knuffel gaf. Het voelde best wel vertrouwd. "Oké, doeg." Zei ze en keek hem na terwijl ze nog in het water bleef staan. Toen hij eenmaal verdwenen was liep ze naar de kant en trok haar schoenen weer aan. Langzaam liep ze terug naar school om haar laatste uur te volgen. En toen bleek dat Dylan inderdaad gelijk had. Aan het einde van de schooldag was ze 2 keer uit gevraagd en had ze een uitnodiging voor een feest gekregen. Paige besloot dat ze er maar van moest genieten, hoewel ze nog niet zo zeker in haar schoenen stond als al die anderen.

Dylan had zijn tijd enkel gevuld met mee te gaan met zijn vader voor nieuw meubilair. De oude vond dat het dringend tijd was voor enkele herindelingen nu zijn moeder definitief weg was. De twee waren niet zolang gescheiden, maar bedrogen elkaar in al die tijd gemakkelijk. Ook was zij al eerder het huis uit dan wettelijk alles was afgesloten. Naar zijn vaders zeggen moest alles een beetje mannelijker. Ondertussen zat hij met Paige in zijn hoofd en keek nutteloos naar zijn mobiel. Natuurlijk had hij nog geen enkel sms'je van haar gekregen. Waar wachtte hij ook op?
Een paar uur later rende hij rondjes op het veld, bukte tegen rollende mannetjes zodat ze voor of achteruit gingen, pompen, fitnessen... Hun coach wou dat ze helemaal op krachten waren en daar hoorde conditietrainingen bij.

Die avond keek Paige op haar mobiel. Hij had gezegd dat ze hem kon smsen, toch? Ze staarde naar het lege tekst venstertje en zuchtte. Ze had geen idee wat ze hem moest sturen, hoi, was immers ook afgezaagd. Echter herinnerde ze zich dat hij die avond training had. Een glimlach verscheen kort op haar lippen toen ze het smsje verzond. Hoe ging de training? xx Het hield niet veel in, maar het was een aanleiding tot een gesprek. Haar kamerdeur ging open en haar moeder keek haar onderzoekend aan. "Gaat het?" Vroeg ze waarna Paige knikte. Even gleed haar moeders blik over haar gezicht en sloot toen de deur. Dat was.. raar.

Verbaasd keek ik naar mijn mobiel toen ik met mijn vader in de beste pizzeria stond van de hele omgeving. Waarschijnlijk gingen we alles meenemen en thuis opeten aangezien mijn vader blijkbaar nog wat belangrijks had te doen. Hoe ging de training? xx
Wauw. Ik had twee kusjes. Spijtig dat het enkel maar x-jes waren en dan wel nog getypt. Conditietraining was af en toe een beetje zwaar, maar volgens mij ben ik wel geslaagd. De coach heeft me tot quarterback benoemd! Nu ga ik het met m'n pa 'vieren'. Hoe was jou avond? X
Niet veel later zaten we thuis voor de televisie. Voor me stond In Name Of The Rose op wat best een goede film was tot nu toe. Een beetje duister, maar leerrijk. Op mijn bord lag pizza en voor me stond een groot glas water. Pap was bezig op zijn laptop.

Een brede glimlach sierde rond Paige's lippen toen ze vrijwel direct een reactie kreeg op haar smsje. Hij was quaterback geworden, iets wat volgens haar de droom was van iedere jongen om dat te worden. Ze kon het dan ook niet ontkennen dat ze erg blij voor hem was en klikte een nieuw venster open. Amazing! Gefeliciteerd! Hmm, mijn avond was niet echt bijzonder. xx Ze sloot haar ogen en haalde rustig adem. Het was best wel onwerkelijk dat ze nu de quaterback van het football team als een vriend kon beschouwen, maar het voelde goed.

Na zijn sms'je besefte hij misschien dat ze een beetje van het idee kon schrikken dat hij door die tittel nog meer geliefd zou worden àls het team zou winnen. Veel winnen. Hopelijk ging het dat ook doen en dan niet alleen voor zijn tittel. Kom maar naar hier vieren! Lekkere pizza en In Name Of The Rose kijken. Bedankt trouwens. Lief van je! X Zijn aandacht was half op de film gericht, half of zijn iPhone weer zou trillen. Ook een beetje aandacht ging naar zijn heerlijke stuk pizza.

Even staarde Paige voor zich uit tot haar mobiel weer trilde. Ze opende het smsje en haar ogen flitsten over de woorden. Naar hem toe komen? Nu? Ze keek even naar buiten en besloot dat het beter was wanneer ze niet zou gaan. Toch verlangde ze ernaar om hem weer te zien en belandde ze in een tweestrijd. Ik denk niet dat dat gaat lukken. xx Stuurde ze dus maar. Want ten eerste, ze zou nooit zijn huis kunnen vinden en ten tweede, haar moeder zou haar echt niet willen brengen.

Half teleurgesteld keek Dylan naar het scherm. Aan de ene kant had hij dus veel hoop gesprokkeld dat ze zou afkomen, maar aan de andere kant had hij geweten dat ze toch niet zo willen/ kunnen. Jammer... Ik zou zeggen dat ik wel zou langskomen mét pizza en film. (; x Dat was puur als grapje bedoeld. Het maakte niet echt uit of ze het nu zo zou opvatten of anders.

Verbaasd trok Paige een wenkbrauw op bij het lezen van zijn volgende smsje. Zou hij het menen? Even twijfelde ze, zou ze niet dom overkomen als het een grapje bleek te zijn. Ze besloot er als een grapje op te reageren, om zo zijn reactie af te wachten. Haha, kom maar. xx Verzond ze en staarde een beetje verbaasd dat ze zo reageerde voor zich uit. Ze was echt aan het veranderen.