ORPG} I don't know much about your world.

Paige keek hem even onderzoekend aan om vervolgens het broodje aan te nemen. Ze vroeg nog steeds af waarom hij dit deed, of er een reden achter zat of dat hij zichzelf echt wilde verbeteren. Ze luisterde naar wat hij zei en knikte toen. "Have fun," mompelde ze waarna ze zich omdraaide. De pauze duurde nog tien minuten, tien lange minuten die ze als de hel zag.

Duidelijk snapte ze de hint niet. Dylan twijfelde nog even en sloeg een beetje te hard zijn kluisje dicht. Waarom vroeg hij het ook niet? Werkelijk kon hij ook moeilijk terug naar binnen gaan. "Je mag ook altijd mee. Ik ben ook anders maar alleen." riep hij haar nog een beetje na.

Paige bleef stil staan en fronste terwijl ze nog steeds met haar rug naar hem toe stond. Waarom zou ze? Vroeg ze zichzelf af waarna ze zich naar hem omdraaide. "Waarom?" Besloot ze dan ook maar te vragen waarna ze haar blik op de grond richtte. Nee, ze had het lef niet om hem aan te kijken.

Dylan keek naar haar en hoe ze haar hoofd naar beneden had hangen. "Waarom moest ik het voor jou zogezegd opnemen, Paige? Kan ik jou ook vragen. Waarom perse ik?" Even hield hij zijn mond. "Omdat ik vind dat ik nu niks te verliezen heb. Opeens wil ik je helemaal het tegendeel bewijzen van wat jij denkt dat mijn wereld is. Hoe mijn leven is. Het is ook niet altijd leuk..."

Als ze had gedurfd had ze hem de woorden toegesproken, maar nu kon Paige de woorden alleen maar denken. Hij had immers ervoor gezorgd dat ze onderaan de sociale ladder stond hier op school, ja misschien niet hij alleen, maar hij was er wel onderdeel van. Zonder iets te zeggen begon Paige de andere kant op te lopen terwijl ze hard op haar onderlip beet.

Dylan ging haar achterna. "Hey jij! Loop nu niet van me weg." Zijn ogen keken in die van haar. "Niet doen, zo gaat die nog bloeden." doelend naar de lip. "Morgen na school spreken we af op het bankje voor school. We gaan naar mijn thuis om aan het project te werken. Gun me dat dan en ik zal je voor de rest gerust laten met mijn vragen. Want echt, ik snap niks van jou. Wat wil je nu van me? Denk daar maar eens over na. Tot morgen." Daarna draaide hij zich om en liep weg.

Paige bleef stil staan en zuchtte, zonder te stoppen op haar lip te bijten. Alsof het zo logisch was waar hij mee bezig was, beten haar gedachten hem toe. Maar jammer genoeg voor haar kon hij dat niet horen en had zij het lef niet om het te zeggen. De lessen gingen voorbij terwijl ze zijn woorden niet uit haar hoofd kreeg. Zelfs diezelfde avond toen ze in haar bed lag bleven die woorden naar haar hoofd spoken en toen ze de volgende ochtend naar school fietste, waren ze er nog steeds.

Dylan was erin geslaagd om school te overleven aangezien hij hier en daar een nare vraag naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Altijd had hij ze ontweken. Sommige dachten dat hij enkel zo aardig moest doen tegen Paige om goede punten voor geschiedenis te halen. Hij had er een schep boven op gedaan en gezegd dat hij echt niks van dat vak kon. Gelukkig redde hem dat en ook haar. Hij verklaarde ook aan iedereen een Koude Oorlog als ze zijn studiemaatje te veel flikte. Eindelijk was school gedaan. Hij moest bekennen dat hij het schoolplein naar haar afzocht. Vrolijk fantaserend over hoe het zou zijn om haar in een kort jurkje te zien waardoor haar figuur mooi uitkwam. Vast en zeker fantastisch. Rustig slenterde hij naar haar toe met zijn fiets. Ja, hij was speciaal met de fiets naar school gekomen voor haar. "Hey." begroette hij haar met een glimlach. Blij dat ze er zat.

Diep van binnen had Paige geweten dat hij echt zou komen, ze had het gehoord aan zijn stem en de serieuze blik die in zijn ogen had gestaan. Maar toch, ze was te vaak teleurgesteld, te vaak bedrogen en te vaak bedonderd om nog iemand volledig te vertrouwen. "Heey," kwam er zachtjes uit haar mond terwijl ze aan haar trui frunnikte. Ze begreep er niks van en ergens wist ze ook niet of ze het moest proberen te begrijpen. Ze had een hand op de zadel van haar fiets gelegd terwijl ze met haar andere hand haar stuur recht hield. "Zullen we dan maar gaan?" Zei ze zacht, terwijl ze zich ongemakkelijk voelde.

"Ja, best van wel." beantwoorde hij haar vraag. Het viel hem wel op hoe zacht ze klonk en hoe ze nerveus aan haar trui zat te friemelen. Opeens had ze niet meer zo'n grote mond hé? Spijtig genoeg voor haar hield hij zich veel te vaak aan afspraken. "Het is niet zo ver van hier." Gisteren had hij het nodige opzoek werk gedaan van de Koude Oorlog uit boeken en Internet. Best wel interessant. Ook had hij alles op papier gezet in een samenvatting zodat hij nog een beetje slim overkwam. Praktisch kende hij de belangrijkste dingen van buiten. "Dus... Hoeveel weet jij over ons onderwerp?" Ook zette Dylan zich op zijn fiets en begon te trappen.

Paige ging op de fiets zitten en fietste met hem mee. Niet te snel, niet te langzaam maar gewoon een normaal tempo. "Het een en ander," mompelde ze terwijl ze strak voor zich uit keek. Natuurlijk zou ze hem niet vertellen dat ze zowat ieder detail wist, ze wilde niet voor een grotere sukkel overkomen dan als ze was. Ze vroeg zich af of hij iets had voorbereidt, maar ze verwachtte van niet. Het zou er vast weer op uit draaien dat zij al het werk zou doen, zoals het altijd gebeurde.

Om eerlijk te zijn begon het water nu echt wel tot aan zijn lippen te komen. Hij wist dat hij zich binnenkort moest gaan inhouden of Paige had het zitten. Ook al had hij constant het beeld in zijn hoofd van haar met het lang nat haar. Dylan wou al helemaal weten hoe ze zonder die bril eruit zag. Ze was mooi als er een paar aanpassingen gedaan werden en hij wou die maar al te graag doen.
Rustig reed hij zijn straat in. Het was niet te ontkennen dat zijn vader veel geld had. De buurt was dan ook netjes en hun huis was groot. Vanachter was ze zo een zwembad. Niet te overdreven natuurlijk. Zijn vader zag ook graag wat mooi was, net zoals hij. "Oké, hier zijn we dan." Hij stapte af, drukte de code in waardoor de poort open ging en zette zijn fiets in de kleine stalling voor het huis neer. Daarna maakte hij de voordeur open, gooide zijn schoenen uit en liet zijn rugzak enkel nog op één schouder hangen. "Doe alsof je thuis bent. Moet je trouwens wat te drinken?"

Natuurlijk keek Paige haar ogen uit zodra ze zijn straat binnen reden, ze was dit absoluut niet gewent. Zelf woonde ze in een rijtjeshuis, in een van de buitenwijken van de stad. Hun huis was net zo groot hals het tuinhuisje van een de huizen in deze straat, waar je de tuin van kon zien. "Woon jij hier?" Zei Paige en hoewel ze probeerde haar verbazing en verwondering te verbergen, schemerde het toch een beetje door in haar stem. Langzaam liep ze achter hem aan terwijl ze alles goed in zichzelf op nam. "Water alsjeblieft ," mompelde ze terwijl ze ongelovig om zich heen keek. Dit was pure rijkdom.

"Ja. Samen met mijn vader. Mijn moeder woont ergens anders met haar vriend." Dylan zag haar niet bepaald veel. Onder de vakanties ging hij zo nu en dan naar haar toe. Om eerlijk te zijn stond Eric, - de vriend van zijn moeder/ verloofde-, hem totaal niet aan. De man deed enkel vriendelijk als zijn moeder niet keek. Tot hij aan de keuken was nam hij een fles water, twee glazen en deed in beiden ijsklontjes. Daarna liep hij de trap op. "Ja, hij zou haar meenemen naar zijn kamer omdat ze daar alles bij de hand hadden. Niet dat ze zich kon verwachten aan een rommelboel en geen posters uit de Playboy. Daarbij was deze groot genoeg. "Er ligt dus al een samenvatting op mijn bureau en ook heb ik het uitgetypt op de computer. Ik hoop dat je er een beetje aan uit kunt. Ik ga even een bureaustoel bij halen." Terwijl hij dit zei zette hij de glazen op de bureau, goot er water in en liet zijn rugzak naast zijn bureau neervallen.

Niet wetend wat ze anders moest doen volgde Paige hem de trap op. Ze had vaker een jongenskamer gezien, waarvan de muren meer dan vaak werden versierd met posters uit de playboy. Zo kwam het dus dat ze verbaasd was om de lege muren te zien, maar de verbaasde blik kwam net zo goed van zijn ruime kamer. "Damn, mijn kamer is een kast vergeleken bij deze," mompelde ze in zichzelf en knabbelde even op haar onderlip. Ze knikte bij wijze van een antwoord op zijn opmerking en keek toen naar zijn samenvatting. Snel las ze het door en verbaasd legde ze het weer op de tafel. Het was.. goed. De juiste punten, een nette en overzichtelijke lijst van belangrijke data's. Ze pakte het glas water en trok een mondhoek op bij wijze van een glimlach. "Bedankt," mompelde ze waarna ze een slok nam.

"Graag gedaan." Dylan grijnsde nog na van de opmerking dat zijn kamer groot was. Oké, misschien had hij het dan heel goed, maar dan nog... Hij schepte er niet bepaald erg graag mee op. Niet veel later kwam hij met een tweede bureaustoel aan. "Je mag gaan zitten hoor, Paige." Echt, hij moest toegeven dat het een beetje raar was om te weten dat zij hier was. Zij kwam zijn kamer in en dan niet een cheerleader met een mooi jurkje aan en mooi blond krullend haar. "Dus hoe dacht je het gaan aan te pakken? Nu wat op zoekwerk doen en samen vatten wat we al beiden weten? Of doen we dat maar beter eerst?" Tenslotte moesten ze een hele presentatie in elkaar gaan zetten dus dat zou tijd gaan kosten. Even nam hij nog een slokje van zijn water en keek haar daarna aan. Nog steeds met een klein glimlachje, bijna bemoedigend.

Een rode gloed trok over haar wangen toen Dylan tegen haar zijn dat ze wel mocht gaan zitten. Ze besefte dat ze inderdaad beter kon gaan zitten, want het zag er vast raar uit om te blijven staan. Paige liet zich in de stoel zakken en nam nog een slokje water. Een pluk haar sprong eigenwijs uit haar knotje en ze beet gefrustreerd op haar onderlip. "Ehm, ik dacht aan een youtubefilmpje," mompelde ze en streek de pluk haar uit haar gezicht. "In dat filmpje kunnen we afbeeldingen afspelen om zo een verhaal te creëren. Zeg maar, vanaf 1945 tot 1981."

Oké, Paige was zeker mooi. Ergens had hij zin om de pluk uit haar gezicht te halen, maar besefte maar al te goed dat het zijn hoofd zou kosten als het aan haar lag. Ook dacht hij na over het idee van een youtubefilmpje. Hij had een goed programma en moeilijk kon het niet zijn om overgangen daarmee te creëren. Foto's vonden ze wel en beeldmateriaal was wel te vinden. "Nog niet zo'n slecht idee. Kan ons een boel extra punten opleveren in plaats van zo'n powerpoint of enkel een gewoon verslag. Zullen we er maar aan beginnen?" Hierbij startte hij in ieder geval de computer helemaal op. Daarna had hij tijd genoeg om zich nog eens een grondige kijk op haar lichaam te geven.

Paige knikte even en bukte zich om een stapel papieren uit haar tas te halen. Natuurlijk had ook zij de nodige voorbereiding gedaan; een samenvatting getypt en enkele anderen van internet gehaald om te vergelijken. Ze richtte even haar blik op Dylan die geconcentreerd bezig was en keek toen naar het computerscherm.
Een, misschien al twee, uur later pakte Paige haar tas in. Ze moest inmiddels naar huis en eerlijk was eerlijk, ze had zich best op haar gemak gevoeld bij Dylan. Niet dat ze veel gepraat hadden, maar de stiltes waren niet ongemakkelijk geweest. Hun project stond in de startblokken en na de nodige voorbereiding konden ze de volgende keer beginnen. "Nou eh." Mompelde ze, "dan ga ik maar."

Ook Dylan was opgestaan. Dus nu stonden ze hier mooi... Het weekend stond voor de deur, het was vrijdagavond. "Dan nog ben ik altijd die grote idioot voor jou. Dit projectgedoe veranderd zeker niks? Misschien zin om eens af te spreken? Vanavond nog of morgen?" stelde hij een beetje zacht voor, toch hoorde zij het nog steeds luid genoeg. Niet echt zo zeker ervan of ze wel zou toestemmen met dat idee.

Paige keek hem even verbaasd aan maar hervatte zich. Overrompeld mompelde ze snel, 'is goed', hoewel er nog steeds een verbaasde, vragende blik in haar ogen lag. "Wa..- wat wil je dan gaan doen?" Stamelde ze en zette haar bril hoger op haar neus terwijl ze haar ogen op haar voeten richtte, die opeens heel interessant waren geworden. Dit was een beetje raar.

Daarover moest hij ook even gaan nadenken. "We zouden naar de bioscoop kunnen gaan en wat gaan eten, de stad in, naar de club of hier wat doen... Het is nog warm weer dus we kunnen gemakkelijk gaan zwemmen in de achtertuin. Jij kiest." Het verbaasde hem even hard dat ze mee wou. "Ik eet je heus niet op." glimlachte hij naar haar, hopend dat ze op zou kijken.

Met een hand friemelde Paige wat aan haar shirt terwijl ze naar alle opties luisterde en ze een voor een in zich op nam. Iets gaan eten en naar de bios gaan, was een date en dat wilde ze niet. De club was uitgesloten en haar lichaam in een bikini laten zien was ook niet bepaald iets waar ze op stond te wachten. "Kies jij maar," mompelde ze en keek even op terwijl ze zich afvroeg waarom hij iets met haar wilde gaan doen.

Echter was het wel duidelijk dat ze zich nerveus voelde. Dansen was dus geen goed idee, en ook niet zwemmen omdat ze zou gaan zeuren over het feit dat hij haar zo goed als naakt zou zien. Daardoor gingen ze maar naar de bioscoop en wat eten. Zou haar waarschijnlijk wel meer op haar gemak laten voelen. "De bioscoop dan maar als ik echt moet kiezen? Ik trakteer je wel op het eten en dan de film. Daarna zouden we misschien nog een duik in het zwembad kunnen nemen. We zien wel... Morgen dus of..." Dylan keek haar een beetje onderzoekend aan.

Gefrustreerd knabbelde Paige op haar onderlip en besloot toen maar terug te krabbelen. "Weet je, laten we het maar niet doen." Zei ze terwijl ze naar de grond keek. "Ik voel me namelijk niet echt op mijn gemak bij jou," vervolgde ze eerlijk en slingerde haar tas over haar schouder. Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze besefte wat ze gezegd had. Maar, ze was eerlijk. Ze kreeg door al zijn acties alleen maar het idee dat er iets achter zat.