ORPG. Chloe & Iris.

Fronsend trok Lilith haar wenkbrauw op zonder hem echter aan te kijken. "Ik ben het gewoon niet gewend," mompelde ze terwijl ze haar schouders ophaalde. "Ik ken geen enkele jongen die zoals jij reageert." Even fronste ze. Misschien lag het aan haar, was ze niet knap genoeg. Frustratie maakte plaats in haar en ze knabbelde op haar onderlip. Waarom was hij niet gewoon zoals andere jongens? Hoewel, als hij zo was geweest, dan was ze nu niet hier met hem geweest.

Lilith fronste, trok haar wenkbrauw op en knabbelde op haar wenkbrauw. Was ze zenuwachtig? Werkte het op haar zenuwen dat hij niet zo was als al die andere players die bij hen op school rond liepen? Daniel trok zijn wenkbrauw op. 'Mag ik misschien vragen wat je precies bedoeld want ik snap niet precies wat je bedoeld en eigenlijk vind ik het wel fijn om te weten hoe ik me bij jou moet gedragen want sinds we hier zijn frons, knabbel je op je onderlip en trek je je wenkbrauw op met af en toe een lach. Wat doe ik verkeerd?' eigenlijk werd hij bijna wanhopig maar dat hoefde zij niet te weten. Daniel wou een hand door zijn halen maar deed het niet, hij was zich opeens heel bewust van alles wat hij deed.

Lilith hief twijfelend haar handen op die ze weer langs haar lichaam liet vallen. "Je bent gewoon.. zo anders." Mompelde ze en keek hem toen aan. "Niet dat het verkeerd is, maar.. ik ben gewoon niet aan jongens zoals jij gewent." Weer knabbelde ze op haar onderlip terwijl ze naar woorden zocht om zichzelf meer te verduidelijken. "Ik ben gewend dat jongens op mijn lichaam kicken, daarom vond ik het raar dat jij er niets van zij. Ik ging ervan uit dat alle jongens zo waren." Ze wendde haar blik af en rechtte haar rug.

Hoe kon je het gewend zijn als jongens op je lichaam kicken? Het bleek dat zij twee er van mening verschilden en Daniel wist nie precies of hij de woorden van Lilith moest opvatten als een compliment. Even opende hij zijn mond maar sloot die weer voor hij domme dingen uit ging kramen. 'Bedoel je daarmee te zeggen dat je wil dat ik net als al die andere jongens op je lichaam ga kicken?' vroeg hij twijfelend terwijl hij nog steeds zichzelf afvroeg of haar woorden nou positief of negatief waren.

Met een zucht keek Lilith hem aan en sloeg haar armen beschermend om zichzelf heen. "Je begrijpt het toch niet," was het enige wat ze zei terwijl ze een pas achteruit deed. Ze had nog nooit contact gehad met een jongen die met haar omging omdat hij haar echt aardig vond. Ja, uiteindelijk vonden de meeste haar wel aardig, maar het draaide voornamelijk om haar lichaam. Ze knabbelde op haar onderlip en wilde eigenlijk zeggen dat ze beter kon gaan, dat dit niet zou werken omdat hij niet begreep hoe ze zich voelde en zij niet begreep hoe hij in elkaar zat.

Daniel fronsde even maar ontspande toen weer en haalde zijn handen uit zijn zakken zodat die nuttleoos rond zijn lichaam hingen. 'Als je het niet uitlegt weet je nooit of ik het zal snappen. Ik ben slimmer dan je denkt hoor en volgens mij is mijn inlevingsvermogen nog niet zo slecht. Of wil je het niet uitleggen? Kan ook nog.' Hij viel stil en keek opzij naar Lilith die weer op haar onderlip knabbelde. Als ze zo door ging bleef er niet veel van over maar hij hield wijs zijn mond dicht. Hij wou weten wat ze bedoelde, hoe ze zich voelde. Waarom deden meisjes soms zo onmogelijk? Jongens waren niet altijd zo gevoelloos zoals ze negen van de tien keer werden afgeschilderd.

Uiteindelijk richtte Lilith haar blik op en keek hem recht aan. "Weet je hoe het voelt wanneer mensen alleen met je omgaan omdat je er goed uit ziet?" Zei ze kil en haar ogen flitsten even van hem naar de lucht en weer terug. "Weet je hoe ráár het dan is wanneer iemand daar duidelijk niet in geïnteresseerd is? Ik weet me geen houding te geven bij jou. Het ene moment ben je onzeker, dan zeg je weer precies wat je dwars zit." Ze streek een pluk haar uit haar gezicht. "Er vallen ongemakkelijke stiltes en je lijkt het prettig te vinden om bij me in de buurt te zijn." Er glinsterde even wanhoop in haar ogen. "En dat begrijp ik niet."

Vanwaar die kille toon in haar stem? Daniel had nog zoveel vragen maar hij wist niet of het tactisch was om die op dit moment te vragen dus hij hield zijn mond en liet Lilith "uitrazen." Dat zouden mensen eigenlijk vaker moeten doen: uitrazen, waarschijnlijk zouden dan veel meer mensen weten waar ze aan toe waren. 'Nee, ik weet niet hoe het is als mensen alleen om mijn uiterlijk geven want zulke vrienden heb ik niet gehad. Tenminste als je die vrienden kan noemen want vriendschap draait niet om uiterlijk, heeft je moeder je dat nooit vertelt of ben je dat vergeten?' Hij bleef stil staan en dacht na over enkele woorden. 'Ik kan me niet herinneren dat ik jou heb vertelt wat me dwars zit maar jij blijkbaar wel? Maar als jij je ongemakkelijk bij mij voelt waarom ga je dan niet weg en laat je me alleen?'

Lilith perste haar lippen op elkaar en keek hem recht aan. "Omdat ik geen opgever ben." Reageerde ze en sloeg haar armen weer om elkaar heen. "Ik heb nooit andere vrienden gehad," zei ze langzaam toen hij begon over het gene wat haar moeder haar wel of niet had geleerd. Een lichte frons speelde op haar voorhoofd en ze staarde voor zich uit. Misschien was het wel beter dat ze ging, misschien waren de mensen waar ze mee om ging zo erg nog niet. Maar.. ze was zo nieuwsgierig naar hem, zo benieuwd naar de reden voor zijn gedrag. Ze wilde weten waarom hij zo aarzelend was en zo zorgvuldig zijn woorden koos. Waarom hij niet was zoals alle andere jongens die ze kende.