Orpg. Iris & Michelle.

Mia Cherr Cassil.



Evan Jacen McCalister.

Met een ver ontsteld gezicht keek Daniel naar de meest vertrouwde raadsman van zijn vader en toen naar zijn broer. Het kon niet waar zijn, hoe kon het zijn dat hun vader dood was? Het was niet altijd de beste man maar hij was wel zijn vader en hij kon niet zonder hem! Hoe moest hij anders zonder de dwingende woorden van zijn vader het land gaan besturen samen met zijn broer. ‘Jullie zullen de taak van jullie vader over moeten nemen en het leger gaan leiden. Ik heb gehoord dat jullie genoeg lessen hebben gehad om een leger te leiden dus verder wil ik geen commentaar.’ Daniel keek naar zijn broer en schudde zijn hoofd. Hij wou een leger leidde, zijn passie lag bij de muziek net als zijn broer. Zijn broer waar hij zoveel muziek mee heeft gemaakt. De muziek die hem nooit in de steek liet zou hij nu moeten verlaten.

Amanda bond haar haar in een vlecht en staarde naar de modderige grond die vol lag met plassen water en het zand omtoverde tot grote plassen modder waar als je als je niet uit keek zo in uit gleed. Ze mompelde zacht wat woorden die de rest van de mensen niet hoefde te horen want dan zouden ze haar aankijken alsof ze een gek was. Eerder alsof “hij” een gek was want iedereen dacht hier dat ze een jongen was want meisjes werden niet toegelaten in het leger. Alleen Mia wist dat zij een meisje was net als zij het van Mia wist. Het was een opluchting dat ze haar geheim met iemand kon delen die hetzelfde mee maakte. Dat niemand wist wat en wie ze echt was, was ook de reden dat ze zo afgelegen van het kamp haar haar bevrijde uit de benarde positie van de helm die al tijden op haar hoofd zat zonder er af te zijn geweest. Ja, het leger was een rot plek om te zijn maar het voelde goed om te strijden voor je eigen land.

mijn usb met foto's is door mijn nichtje meegenomen dus even geen uiterlijken o.o

Een vertrouwde raadsman van hun vader stond voor hen, vertellend over een belangrijke taak die zij moesten vullen. Het leiden van een groot leger. Het was verre weg van wat hij echt wilde gaan doen. Zijn passie voor muziek was velen malen belangrijker, iets wat hij voor altijd wilde gaan doen. Waarom had zijn vader zo veel pech? Waarom niet een of andere crimineel? Het leven was oneerlijk. Een feit waar niets aan te veranderen viel. ''Daar komt niets van in.'' mompelde Evan tegen de raadsman, zonder er enkel over na te denken. Hij wist ook wel dat hij in deze kwestie niets te zeggen had, evenmin zijn broer. Nu werden zij gestraft. Ondanks dat hij veel lessen gehad had, wist hij niet helemaal of hij er wel bestemd voor was. Naar zijn mening zou hij veel fouten maken. Zijn blik ging over naar zijn broer die zijn hoofd al aan het schudden was. Hij dacht er precies hetzelfde over, zoals verwacht.

Mia had intussen gemerkt dat Amanda er uit glipte. Waarschijnlijk om even alleen te zijn. Haar haren kriebelden door de helm en ze werd gek van de knot die los begon te zitten. Wat was het ook voor stomme regel dat er geen vrouwen mee mochten doen om te strijden voor het land? Het moest op eigen risico zijn. Vrouwen waren niet alleen goed voor het huishouden en het maken van kinderen, waarvan de meeste jongens vast wel zo dachten. De soldaten namen de nodige rust. Ook zij moest zelf wat uitrusten. Ze keek behendig om zich heen, om een beetje een oogje in het zeil te houden. Daarna liet ze haar blik op Amana rusten en besloot er maar heen te gaan. ''Hé,'' zei ze zacht en gooide haar hoofd over haar ene schouder heen om te controleren of ze ver genoeg weg was om haar helm ook even af te doen. Een opgelucht zuchtje ontsnapte haar lippen op het moment dat ze haar helm af deed. D'r helm duwde ze tussen haar benen, zodat die hem vasthielden. Het elastiekje werd al snel weggetoverd en d'r haren kwamen tevoorschijn.

Maakt niet uit. (:

Het was allemaal nog steeds onwerkelijk en het liefst had Daniel zichzelf zo hard geknepen tot hij wakker werd en zou beseffen dat dit alles een misselijke droom was en hij gewoon achter zijn piano kon gaan zitten en zijn vingers over de gladde toetsen laten glijden zodat de kamer zich zou vullen met de prachtige klanken die mensen in beroering brachten. Zijn mondhoeken krulden zich op tot een glimlach toen hij aan die gedachte dacht. Ja, als dat zo zou zijn zou het allemaal perfect zijn. Muziek was zijn leven en het leger was iets wat zijn vader graag wou en dat was de reden dat hij die lessen had gevolgd maar niet om het in praktijk te brengen. Hij zou alles verkeerd overbrengen en voor een ondergang zorgen en waarschijnlijk dacht zijn broer daar precies hetzelfde over. Over dat hadden ze beide het zelfde gedacht, vanaf het eerste moment al en dat was voor zijn mening nog niet veranderd.

Amanda haar blik was op de grond gericht maar haar oren waren gespitst en elk geluidje dat er gemaakt werd nam ze op en ze luisterde aandachtig om de voetstappen te ontrafelen. Wanneer ze van een man waren waren ze hard en leek het of de aarde in viel maar wanneer Mia aan kwam lopen was het net of er iemand boven het gras zweefde en waren de voetstappen licht en vrouwelijk. Ze merkte al gauw dat Mia er aan kwam lopen en haar mondhoeken krulden langzaam op tot een glimlach die ze al in geen tijden meer had kunnen maken. Het was te vrouwelijk en alles wat maar in de richting van vrouw ging mocht niet want het zou de dekmantel kunnen verpesten. ‘Bonjour,’ zei ze net zo zacht en ze liet haar hand door haar haar gaan. Nu het los was kwamen de krullen weer terug en voelde ze zich weer voor even een volwaardige vrouw die strijde voor haar land, voor de eer en nog belangrijker: voor de vrouwenrechten.

''Jullie hebben hier niets tegenin te brengen. Dit is wat jullie vader gewild had, dus zie het als een eer.'' Kwam er pompeus uit, waarna Evan een diepe zucht slaakte. Alles zat hem weer eens tegen. Het zou voor het leger veel beter zijn wanneer ze andere mensen zochten voor het leiden van een groots leger. Het was niet zomaar iets dat makkelijk ging. Je moest ervoor opgeleid zijn, en niet een paar lessen gehad hebben, althans vond hij. Daar ging de muziek waarvan hij zo graag gewild had om er nog veel van te kunnen leren. Om samen met zijn broer misschien wel beroemd te worden, in een ander opzicht dan als leiders van een leger. Achter hem stond een stoel waar hij plaats op nam. Hij vroeg zich af wie degene was die hun vader vermoordt had. Wie zo vuil kon zijn, een smeerlap. Als hij erachter kwam wie dat in zijn hoofd gehaald had, wist hij meteen dat hij hem de das om moest doen. Gelijk weg ermee.

Een glimlach sierde Mia's lippen en ze keek bedachtzaam naar de plassen modder. Normaal gesproken zou een vrouw niet eens in zo'n natuur willen zijn, laat staan meedoen in het leger. Er waren genoeg vrouwen die het wel wouden, maar ook genoeg die er niet aan moesten denken om hun leven te opofferen voor het vaderland. ''Het leger is nog aan het rusten, en druk in gesprek met elkaar. Als jij er klaar voor bent gaan we zo?'' Het leek meer op een retorische vraag. Mia wist dat Amanda ook behoefte had aan het verslaan van de tegenstanders. Om ze eens en voor altijd uit te roeien. Misschien iets te ruig gezegd, maar dat kreeg je wanneer je op wou komen voor je lang. De wind waaide door haar haren heen en ze sloot daarbij haar ogen voor een korte duur. Het was fijn om je haar weer eens los te laten nadat het heel de tijd vast gezeten had. Heerlijk was dat gevoel. Het elastiekje vouwde ze weer om haar haren heen en zorgde ervoor dat het in een knot kwam. Wel een goede, het moest niet abrupt loslaten, dan had ze een probleem. Ze moest er niet denken om zo direct haar stem te verheffen.

‘Niets tegen in te brengen? Het is toch nog steeds ons leven en als wij niet willen dan hebben we het recht om te weigeren of vader het gewild had of niet!’ Daniel grimaste naar de raadsheer van zijn vader. Hij had die vent nooit gemogen, hij gedroeg zich altijd als hun tweede vader en gebood hen altijd alles te doen wat hij eigenlijk moest doen. Achterbakse vent, dat soort mensen mocht Daniel niet en hij wist niet hoe zijn broer er over dacht maar hij hoopte dat hij er precies hetzelfde over dacht. ‘Een eer, bah nou als er iets een eer is het om muziek te maken en mensen te overrompelen met de klank en gevoel dat in de muziek ligt. Oorlog is geen eer, het is een teken van hebzucht en eer. Ze denken alleen aan hun zelf. Net als jij.’ Het was dat de man ver van hem af stond anders had hij hem in zijn gezicht gespuugd maar hij meost het zeggen. Wie weet kwam hij wel helemaal niet meer terug van het front en had hij nooit kunnen zeggen wat hij van deze man vond. ‘En jij bent zo’n rat. Je denkt alleen maar aan je eigen hachje. Dit komt je wel goed uit he? De zonen weg, de Graaf weg ga je nu zijn plek in nemen?’ Uitdagend keek hij de man aan. Had deze raadman soms zijn vader vermoord? Als het zo was zou Daniel deze man vermoorden en dan wel zo pijnlijk dat hij zelfs in zijn dood er nog last van heeft.

Opgetogen keek Amanda naar haar rechterkant waar Mia stond. Negen van de tien keer werden ze naast elkaar opgesteld. Waarom wist ze niet maar het maakte haar niet uit. Als ze ten onder gingen zouden ze samen gaan en dat stelde Amanda gerust en dat was de reden dat ze elke keer weer tussen de mannen stond om te vechten voor haar land. Vlak voor het gevecht werd ze vaak bang, bang voor wat er zou komen, bang voor al die pijn die mensen zouden gaan lijden maar vandaag zou er niemand van hun leger lijden. Vandaag zouden ze onverwachts aanvallen wanneer hun tegenstanders geen leider meer hadden aangezien Mia en zij die hadden vermoord. Haar opgestoken haar kriebelde onder haar helm en de neiging om er aan te krabben was enorm groot maar dan zou ze zich waarschijnlijk verraden dus ze moest het weerstaan en strak voor zich uit blijven kijken met een grimmige gezichtsuitdrukking, zover die zichtbaar was. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek voor zich uit. Over al waar ze keek zag ze soldaten, ja het zou een harde strijd worden maar ze zouden winnen. Legers met een verrassingsaanval hadden gewoon een grote kans om te winnen.

''Dus het enige wat jullie vader van jullie wilde slaan jullie af? Jullie zijn er geschikt voor en zullen het vast goed doen. Het moet allemaal ook zo snel gebeuren, want de oorlog gaat gewoon door.'' Mompelde de raadsman en trok een wenkbrauw op. Waarschijnlijk vroeg hij zich af waarom hij En Daniel er zo moeilijk over deden. Maar Evan zelf vond het nogal logisch. Abrupt moesten zijn broer en hij alles opgeven wat hen zo dierbaar was. ''Pardon?!'' Riep de raadsman naar Daniel en Evan kon aan hem zien dat de grens bereikt was. Misschien ging hij dan ook wel iets te ver, maar opzich klopte alles in verhouding wel. Hij kon het toch niet maken om beslissingen over hen te nemen? Hij was niet hun vader, gelukkig maar anders hadden ze wel een heel slecht leven. Evan slaakte een zachte zucht en keek toe hoe ze elkaar uitdaagden. Beter bemoeide hij zich er niet mee, al vond hij wel dat Daniel gelijk had. Hij vond het niet nodig om er nog meer dingen over te zeggen. ''Dat is ongelooflijk stom van je om te zeggen! Je weet dat ik een goede vriend was van je vader. Jullie doen net alsof jullie hier als enige onder lijden. Nou dat denken jullie dan echt verkeerd. Ik ga zijn plek niet innemen. Het is mij opgedragen om jullie te helpen met het leger.'' Zei hij kalm en probeerde de beschuldigen uit zijn hoofd te zetten.

Behendig keek Mia dit keer weer om zich heen, bestuderend bij alles wat ze tegen kwam. Ja, je moest goed opletten wanneer je in het leger zat en er geen behoefte aan had om te sterven. Alhoewel ze liever stierf terwijl ze aan het vechten was voor haar land, dan dat ze thuis maar iets nutteloos aan het doen was. Het was jammer dat ze haar haren weer vast had moeten doen, maar het was op het moment even niet anders. Het kriebelde enorm en ze probeerde het maar te negeren. Gefocust liep ze op hetzelfde tempo als Amanda door, op weg naar de plaats van het andere leger. Het was echt een heel goed idee om een verrassingsaanval te creëren. Zo was de tegenpartij minder goed bestemd tegen hen, hoopte ze dan. Ook Mia kneep haar ogen weer tot spleetjes, zo gaf alles toch wel een makkelijkere overzicht. Al klonk dat nogal vreemd. Ze was er zo aan gewend, en het kon naar haar gevoel niet anders. Kort keek ze naar de riem die ze om had en waar verschillende geweren aan zaten. Voorzichtig pakte ze er al twee uit, verdeeld over haar beide handen. Ze kon niet voorzichtig genoeg zijn.

Daniel trok zijn wenkbrauw op net als de raadsman. ‘Maar mijn hart ligt er niet, niet bij de de oorlog, niet bij de pijn maar bij de muziek die mensen kan ontroeren maar oke omdat jullie het zo graag willen doen we het. Ook Evan.’ Zei hij met een veelbetekende blik. Hij vroeg zich wel af hoe het af zou lopen als zij een leger moesten leiden want die enkele lessen hebben niet veel nut gehad. Daniel walgde van deze man. 'Ga niet zielig zitten doen dat je onze vader mist want je meent er geen klap van. Je geeft alleen maar om het geld en de aandacht die je er van kreeg maar oke. Laten we er over op houden.’ Daniel hield zijn mond en ging op een sofa zitten en zakte onderuit en haalde een hand door zijn haar en luisterde naar het getik van de regen op de ramen. Goh, regen dat kwam er ook nog bij. Waarschijnlijk zou het geen pretje worden in het leger. Modder, regen en nog meer ranzige troep. Bah.

Met haar ogen strak op de grond gericht liep Amanda verder. Het was stil in deze troep, iedereen dacht na over wat er zou gebeuren en ze werd bang van de stilte. Een verrassingsaanval, vroeger had het woord verrassing leuk en gezellig geklonken maar dit was absoluut niet leuk en gezellig want er zouden doden vallen, bloed zou worden vergiet en mensen zouden pijn lijden om wat zij zouden gaan doen met hun “verrassing” de verrassing waar mensen absoluut niet op stonden te wachten maar ze moesten. Het moest voor hun land en voor hun zelf. Haar vingers gleden over het koude ijzer van het pistool. Wat had ze eigenlijk een hekel heir aan maar aan het eind van de oorlog zouden ze zien hoeveel ze aan hun, de vrouwen hebben gehad.

De raadsman had enkel alleen geknikt, op de opmerkingen die Daniel gemaakt had. Daarna liep hij weg zonder nog maar één woord uitgesproken te hebben. Evan keek hem na totdat hij in de deur verdween. ''Wat krijgen we nou?!'' riep hij toen hij pardoes in de verte uit het raam mensen zag bewegen. Met opgeheven hoofd stond hij op en schuifelde naar het raam toe waar hij voor ging staan om het beter te kunnen zien. Hij maakte zijn ogen tot spleetjes en zag een een nevelig tegen op iemand zijn helm. Het leek op het teken van het andere leger, maar dat zou dus betekenen dat het een overwachte aanval moest zijn. Gauw draaide hij zich om naar Daniel. ''Kom eens kijken.''

De geweren in haar handpalmen liet Mia naast haar lichaam zakken en ze staarde een tijdje alleen maar vooruit. De afstand was niet heel erg groot meer, wat haar toch wel zenuwachtig maakte. Leven of dood. Tussen die twee zat maar een kleine link, voor je het wist was je dood. En dat begreep ze maar al te goed. Ze moest dit overleven, koste wat kost. De regen begon steeds meer toe te nemen en ze voelde de druppels over en over op haar helm kletteren. Haar kleding was zeiknat en ze voelde dat het begon te plakken. Maar aan dit weer moest je wennen, ze hadden nog geluk dat er geen storm was. Het leger begon abrupt sneller te lopen op het moment dat ze er bijna waren, en ze nam het voorbeeld over. Het was tijd. Tijd om te vechten voor je leven, voor het land. Om te proberen de oorlog voor eens en altijd te eindigen. Maar daarbij was het nodig dat zij moesten winnen.