Orpg. Judith & Michelle!

Laatste bericht van mij;

Het was nog steeds niet helemaal helder in haar ogen. Alles gebeurde zo verschrikkelijk snel, dat ze de stappen ook gewoon niet op kon noemen. Én hoe had Jake haar kunnen vinden? Shanna schudde haar hoofd in gedachten om die vragen weg te schudden. Ze had er ook helemaal geen behoefte aan om erover na te denken. ''Is goed.'' Een glimlach sierde haar lippen op het moment dat hij haar een kus op haar voorhoofd gaf, en ze keek hem na. Wat had ze nu eigenlijk precies aan haar ouders? Die zouden haar dan toch overdonderen met vragen, waarop ze zelf de antwoorden niet op kon vinden. En tenslotte zouden ze ook nog eens gaan zeggen dat ze de volgende keer beter op had moeten letten. Echter zouden ze daar wel gelijk in hebben. Als ze beter had opgelet, was dit nu niet gebeurd. Dan hoefde niemand zich zorgen om me te maken, en was mijn carriëre niet overhoop gehaald. Langzaam sloeg ze haar ogen neer maar bleef nog wel wakker. De moeheid was zo sterk, en toch lukte het haar niet om in slaap te komen.

''Dat zou je wel weten hoor, geloof me.'' Mompelde hij en beet toen kort op zijn lip terwijl hij in gedachten was. Vince kon het niet hebben dat ze hem blijkbaar heel dankbaar was, terwijl het juist het tegenovergestelde hoorde te zijn. Hij had haar leven helemaal niet gered. Opnieuw gingen de schuldgevoelens door zijn lichaam heen en hij kon er niet meer tegen hoe ze tegen hem deed. Hoe dankbaar ze deed, terwijl het een leugen was. Hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn ogen kort neer. ''Je leven is juist in gevaar gekomen door mij, Nikky.'' Zei hij zacht en opende zijn ogen naderhand weer. ''Het spijt me zo erg!'' Mompelde hij er nog achteraan en kneep toen wat harder in haar hand. Hij wilde helemaal niet weten hoe Nikky zou reageren, want de kans was groot dat ze boos zou gaan worden. En wie zou het haar daarvoor kwalijk nemen? Niemand. ''Ik had beter moeten opletten. En... Ik weet niet wat me bezielde om achterom te gaan kijken, terwijl ik op moest letten. Normaal rijd ik nooit zo asociaal.''

Laatste bericht van jou;

Eerst dacht ze nog dat hij te laat was geweest en net pas in het ziekenhuis kwam, en ze wilde hem al onderbreken. Maar later begon het haar te dagen. Vince was de schuld dat ze hier lag? Ze slikte een paar keer en beet op haar lip. Was dit een droom? Nouja, een nachtmerrie? Hoe kon Vince, haar beste vriend en degene waar ze al zo lang een crush op had, dit doen? Haar hele carrière was verpest, en dat allemaal dankzij hem. Het deed haar pijn om zo veel gedachtes in haar hoofd te hebben en ze kneep haar ogen dicht. Er rolde een traan over haar wangen, en toen ze haar ogen weer opendeed was haar blik van lief naar kil veranderd. Haar lippen vormden een rechte streep en ze keek hem aan. Ze schudde haar hoofd en trok haar hand uit die van hem. Haar hoofd draaide ze van hem weg. Haar hart was gebroken, en niet omdat hij niets voor haar voelde op de manier die ze graag zou willen, nee, omdat hij haar dit had aangedaan.

Het duurde lang voordat hij de voicemail toon kreeg, en hij klapte met een diepe zucht die over zijn lippen rolde zijn mobiel dicht. Een tijdje bleef hij simpelweg voor zich uitstaren, verscheurd door verdriet bij wat hij had gedaan. Hij leunde met zijn hoofd op zijn handen en keek op toen iemand van het personeel vroeg of het ging en of hij wat wilde drinken. Hij knikte en mompelde dat hij wel een koffie zou lusten. Toen ze even later terugkwam met de koffie, drukte hij wat geld in haar handen en zei dat het zo wel goed was. Langzaam boog hij zich over zijn kopje en begon te roeren. Hoe moest hij ooit gaan vertellen dat hij de reden was dat ze hier lag? En dat hij haar niet had gered, maar juist had verwond? Toen hij zijn kopje leeg had, stond hij op en liep naar haar kamer. Na diep adem te hebben genomen, opende hij de deur en zag hij dat ze nog niet sliep. Hij glimlachte naar haar en verwonderde zich erover dat ze er nog steeds beelschoon uitzag, ondanks dat ze hier lag. Hij ging naast haar zitten en keek bezorgd naar haar.

Mijn bericht nu;

De tijd dat Jake weg was leek wel uren te duren, een paar verschrikkelijke uren. Het in slaap willen komen werkte voor geen meter. Shanna moest constant denken aan haar cariërre dat iemand in één klap voor haar verpest had. Letterlijk een klap. Het was overigens wel fijn dat Jake bij haar was, ondanks de opmerkingen die hij gemaakt had. Ze wist nog steeds niet wat ze erop moest zeggen, en ook niet of ze het wel moest geloven. Echter wist ze wel dat hij daar geen grapjes over zou maken, en dat veroorzaakte haar twijfels wel. Ze keek naar de deuropening waaruit Jake tevoorschijn kwam. Spontaan ontstond er een glimlach op haar lippen. ''Kijk niet zo bezorgd. Ik leef nog hoor.'' Zei ze met een lichtelijke schorre stem toen hij naast haar was komen zitten. Ze had er echt een hekel aan wanneer hij zich zorgen om haar ging maken. En het was duidelijk te zien dat hij dat aan het doen was.

Knabbelend op zijn lip bleef Vince haar aan kijken. Was het écht handig om het te vertellen op zo'n moment? Eerlijkheid was toch het beste? Hij wist het niet meer. Hij had er in ieder geval geen spijt van, alleen zo zijn twijfels. ''Het spijt me Nikky. Het was echt niet de bedoeling geweest. Het was niet met opzet, het ging per ongeluk. Ik weet dat het geen goed excuus is. Het was gewoon heel stom van me en ik snap het als je het me niet wilt vergeven.'' Zei hij aan een stuk door en haalde daarna eens goed adem. Het verbaasde hem nog dat ze hem niet eens een klap gaf. Want ja, dat verdiende hij. Hij verdiende nog wel meer pijn, dan hij haar had aangericht. ''Ik wil je hierdoor echt niet kwijtraken Nikky, ik hou van je.'' Hij bleef haar aankijken zonder één keer zijn blik af te wenden óf één keer te knipperen. Het deed hem pijn dat ze zo tegen hem deed. Dat had hij wel vaker wanneer ze boos op hem was. Maar nu was het anders. Dit keer was het immers meer dan alleen boos zijn en een discussie hebben.

Ze kon het nog steeds niet geloven, het leek wel alsof er een dikke mist in haar hoofd zat die probeerde het nieuws wat hij haar vertelde, niet door te laten komen. Alsof ze het niet wilde beseffen. Hij had haar pijn gedaan, en dan had ze het niet over de lichamelijke pijn. Een diepe zucht rolde over haar lippen en ze keek hem aan. Tranen rolden over haar wangen en ze kon niets uitbrengen. Ze kon niets meer zeggen, het leek wel alsof iemand haar stem had meegenomen, het vermogen om te praten. Ze schudde haar hoofd en bleef dat een tijdje doen, alsof het daarmee duidelijk was dat het niet waar was. Nog steeds wachtte ze op het moment dat hij haar vertelde dat het een grapje was, een hele laffe en slechte grap. Maar dat moment bleef uit. Ze deed geen moeite om haar tranen weg te vegen, gezien dat onnodig was als de tranen bleven stromen. Hij had haar carrière verpest, haar kans op het doen van iets wat ze écht leuk vond. Haar kans op een goede baan die ze echt heel leuk vond. Hoe kon hij zo onoplettend rijden? Nikky zat graag bij hem in de auto, ze vond het fijner dat hij reed dan zij zelf en altijd als ze ergens naar toe gingen vroeg ze hem om te rijden. Gewoon omdat hij altijd rustig bleef en goed oplette. Hij had haar ook geholpen om haar faalangst op de weg te overwinnen, toen ze nog zo bang was voor een ongeluk, net nadat ze haar rijbewijs had opgehaald. Hij had heel wat uurtjes ervoor opgeofferd, en nog steeds was ze hem daar dankbaar voor. Hoe kon Vince, op wie ze al zo lang een crush had, haar dit aan doen? Ze dacht terug aan het moment dat ze hem had willen vertellen wat ze voor hem voelde, nu een paar weken geleden. Hij hielp haar met het erop leggen van haar fietsketting, die er voor de zoveelste keer af lag. Toen het hem eindelijk gelukt was, zaten er zwarte vegen op zijn wangen, die ze er lieflijk had afgeveegd. Ze had hem omhelsd, als bedankje, en eigenlijk wilde ze hem toen haar gevoelens toefluisteren, maar de had het niet gedaan. Ze had het toch niet gedurfd en eigenlijk was ze daar nu best wel blij om. Natuurlijk, ze vond het nog steeds heel erg leuk, maar het was bekoeld. Misschien kwam het omdat ze nu even boos op hem was, nou ja, even? Hij had haar niet alleen pijn gedaan op de korte termijn, maar ook op de lange termijn en daar baalde ze van. Ze kwam weer terug in de ziekenhuis kamer met haar gedachten en keek hem een tijd lang zwijgend aan. ‘Hoe kon je dit doen, hoe kon je niet opletten Vince?’ Het kwam er zwakjes uit, alsof ze moeite had met praten, wat op dit moment ook zo was. Haar handen zochten het glas water dat naast haar bed stond.

Met een lieve glimlach op zijn gezicht liep hij naar haar toe en drukte een kusje op haar voorhoofd. Hij ging naast haar zitten en pakte haar hand voorzichtig vast, en ging met zijn duim over haar hand strelen. Sussend, hij probeerde haar rustig te krijgen, wat hij meestal deed als ze zich niet goed voelde. ‘Ik meende wat ik straks zei Shanna, ik ben écht verliefd op je, en denk niet dat ik dit zeg omdat ik medelijden met je heb, het moet er gewoon een keer uit.’ Hij bloosde en hij streek wat haren uit haar gezicht weg. Hoe moest hij haar vertellen dat hij de oorzaak was dat ze hier lag? Dan zou ze hem al helemaal niet meer willen, niet als vriendje en al helemaal niet als gewone vriend. Waarschijnlijk zou ze hun vriendschap verbreken, wat hij in principe nog wel kon begrijpen. Wat hij niet kon begrijpen was waarom hij zo slecht had op zitten letten en waarom hij het nog steeds niet had verteld tegen zijn beste vriendin. Hij moest niet zo slap doen, maar hij durfde niet zo goed. Een keer hadden Shanna en hij onwijze ruzie gehad, en hij had gedacht dat het nooit meer goed zou komen. Wat had hij haar gemist in die tijd zeg, hij kon gewoon niet zonder haar, dat had hij wel gemerkt. Gelukkig waren ze op een dag elkaar in de supermarkt tegen gekomen en had hij haar omhelsd. Zo waren de dagen dat ze elkaar negeerden tot een einde gekomen en was het weer zoals vroeger. Maar hij betwijfelde of dat ook zo was als hij haar dit opbiechtte. ‘Je weet dat ik me toch wel zorgen om je maak lieverd.’ Hij wilde haar zo graag vertellen hoe mooi hij haar vond, maar hij wilde niet al te hard van stapel lopen.

Met een lachje op haar gezicht keek Shanna van hun handen naar zijn vreselijk mooie gezicht. Ze keek in zijn ogen toen hij begon te praten, aangezien ze toch wel goed wilde weten of hij het meende. Maar ze zag hem er ook helemaal niet voor aan om zoiets stoms te verzinnen, dus dan moest het toch wel waar zijn? ''Jake, wat ben ik daar ontzettend blij mee!'' Zei ze glimlachend en begon hem te omhelzen uit vreugde. Vlug ging ze weer normaal zitten, aangezien haar actie wat te overdreven was. De blosjes op zijn wangen waren erg schattig en ze had ze nog nooit eerder gezien, of ze had er niet op gelet. De glimlach bleef op haar lippen staan en heel de tijd keek ze hem aan, alsof er niets anders op de wereld was om naar te kijken. Al die tijd had ze stiekem een crush op hem, maar ze had nooit van haar leven gedacht dat het ook wederzijds was. ''Ja maar ik wil helemaal niet dat je dat doet. Het gaat goed met me, in ieder geval beter dan dat ik verwacht had. En jij maakt het er ook veel beter op.'' Zei ze glimlachend en drukte een kus op zijn hand die de hare nog vast had. Het was zo fijn om hem bij haar te hebben. Een zo ondefinieerbaar gevoel.

Het was werkelijk waar niet aan te zien hoeveel pijn hij haar gedaan had. De tranen bleven bij haar maar doorgaan, en hij wilde dat het stopte. Hij wilde dat hij de tijd terug kon draaien. Naar de vorige dag, of naar de ochtend. Dan had hij het heel anders gedaan. Dan had hij voorkomen dat hij haar zou gaan aanrijden. Dit was gewoon verschrikkelijk. Vince bleef maar op zijn lip bijten terwijl hij machteloos naar haar aan het kijken was. Er waren velen minuten voorbij, en toen pas opende ze haar mond om íets te zeggen. De zwakke toon in haar woorden lieten hem er nog beter over nadenken. Hoe kon hij op die vraag in hemelsnaam antwoord geven wanneer hij zelf niet eens wist waarom hij niet oplette. Het was gewoon een stomme actie geweest. Iets waarvan hij veel geleerd had, maar waarvan hij het jammer genoeg niet opnieuw kon doen. ''Je hebt geen idee hoeveel spijt ik ervan heb. Ik wist niet waar ik mee bezig was, het was gewoon stom. En ik wist niet hoe ik je het moest vertellen, maar ik wist dat het beter was wanneer ik het je nu vertelde, dan pas veel later... Je hoeft me er niet voor te vergeven, Nikky. Dat zou ik echt begrijpen. Ik heb heel je carriére verpest. Ik voel me er zo ongelooflijk schuldig over, maar ik kan er niets aan veranderen.'' Zei hij en keek haar oprecht aan. Zonder ook maar één keer weg te kijken. Hij zag dat ze het glas met water wilde pakken, en hij pakte het zelf met één hand van het tafeltje af en hield dat voor haar. ''Wat wil je dat ik doe?''

Ze sloot haar trillende vingers om het glas en nam een paar slokjes. Ze zette het glas op het kastje naast haar bed en keek hem aan. Zachtjes veegde ze haar tranen weg. Die blik in zijn ogen, hij was zo lief. En hij leek er echt kapot van te zijn, maar ze was in de war. In de waar door haar gevoelens voor hem en wat hij had gedaan. Ze stak haar hand naar hem uit en trok hem zachtjes naast haar op bed. ‘Ik weet niet wat ik wil, of, ik weet het wel, maar dat is onmogelijk.’ Ze sloot haar ogen even en dacht diep na. Toen ze haar ogen opende zag ze dat er een dokter binnen liep en haar hartslag en dergelijke controleerde. Toen de dokter weg was keek ze naar hem en slaakte een diepe zucht. ‘Wat ik het allerliefste wil, is dat je van me houd Vince. En dan bedoel ik écht van me houden. Maar dat kan niet.’ Ze kon niet boos op hem blijven, ze kon het gewoon niet. Waarom was ze dan ook verliefd op hem?

Hij voelde dat zijn hart sneller begon te kloppen toen ze hem omhelsde. Hij wilde haar zo graag vasthouden en haar zich mooi laten voelen, maar hij kon het nog niet. Hij was bang dat ze er nu van zou schrikken, ze had hem nog niet verteld dat ze hem ook leuk vond, niet letterlijk tenminste. ‘Hou je maar een beetje rustig, oke?’ Hij keek even om zich heen en boog voorover. Heel zachtjes raakten zijn lippen die van haar en liet zijn hand door haar haren glijden. Na een momentje stopte hij al weer en keek haar glimlachend aan. ‘Alles komt goed Shanna, binnenkort.’ Hij zei dat meer om zichzelf te overtuigen. Want hij durfde nog steeds niet te vertellen wat hij had aangericht, wat hij op zijn kerfstok had. Een kleine zucht ontsnapte uit zijn keel en hij keek naar haar. ‘Heb je honger of dorst?’ Hij haalde even een hand door zijn eigen haar en keek even naar de kamer, de muren om hem heen.

Een klein knikje met haar hoofd had ervoor gezorgd dat ze liet zien dat hij gelijk had, en dat ze zich wel rustig zou houden. Zijn lippen zacht op de hare was haar echter niet ontgaan en een roze laag verspreidde zich over haar wangen. Normaal bloosde ze niet heel snel, maar dit was een ander soort situatie. De streling door haar haren had altijd geweldig gevoeld, alleen nu voelde het nog beter dan dat. Haar lippen vormden zich in een glimlach en haar ogen bestudeerden zijn gezicht goed. ''Dat hoop ik maar.'' zei ze en wist niet precies of ze er nou positief of negatief mee om moest gaan met het feit dat haar cariérre naar de maan was. Kort schudde ze met haar hoofd en streek vervolgens haar shirtje recht. ''Ik hoef niets. Als je zelf wat wilt kan je wel wat halen.'' zei ze glimlachend waarna ze de dekens iets verder van haar af duwde. Het was godsgloeiend heet en met de dekens over haar heen werd het niet veel beter.

Haar trillende vingers om het glas zorgde ervoor dat het glas zelf ook mee trilde en Vince keek haar daarbij wat zenuwachtig aan. Bang voor haar tranen, en bang voor de afstand die hij dacht dat ze van hem zou nemen. Dat ze nooit meer vrienden konden zijn, want hij wist dat het sowieso nooit meer kon worden dan dat. En langzamerhand probeerde hij het wat meer om dat uit zijn hoofd te zetten en het los te laten. Pardoes voelde hij haar hand om zijn arm heen en vlak erna zat hij naast haar op het bed. Een lichte frons ontstond tussen zijn wenkbrauwen en hij keek haar vreemd aan. Hij wilde vragen wat het nou was en dat ze het hem immers gewoon kon zeggen, maar de dokter kwam binnen. Op een verschrikkelijke timing. De dokter liep weg en hij keek haar afwachtend aan. Zijn lippen gingen spontaan iets uit elkaar, maar al gauw perste hij ze weer op elkaar. Een tijdje staarde hij haar alleen aan, niet gelovend dat ze daar waarschijnlijk mee wou zeggen dat ze ook van hem hield. Anders wilde ze toch niet dat hij écht van haar hield? Dat leek hem in ieder geval niet logisch. ''Waarom kan dat niet? Ik hou al een heel lange tijd van je, Nikky.'' zei hij voorzichtig en dacht nog steeds na over wat ze zojuist gezegd had. ''Wil je daarmee zeggen dat je ook van mij houdt?''

Hij vroeg zich af of ze nu wat hadden, of dat hij haar dat moest vragen. Hij vond het lastig om het onder woorden te brengen, maar het leek er op dat zij er ook niet over zou beginnen. Hij streelde met zijn duim over haar hand heen en snoof haar heerlijke geur op, die hij zelfs op deze afstand nog ruiken. En hij vond het overheerlijk. Hij vond haar heerlijk. ‘Ik ga even wat eten snel, maar ik ben zo terug, oke?’ Hij drukte zijn lippen tegen haar hand aan en stond op. Zacht liet hij haar los en liep de kamer uit. In het cafétje bestelde hij een bakje friet en werkte het in een rap tempo naar binnen. Het zat hem dwars dat het nu leek alsof ze een relatie zouden krijgen, die gebaseerd was op een leugen, of eigenlijk, van zijn kant was het begin een leugen. Ze was zo geweldig, maar hij was bang dat ze het hem niet kon vergeven, wat hij best wel zou begrijpen, maar hij kon het niet aan om haar kwijt te raken, hij wilde haar zo graag zijn vriendin kunnen noemen, maar als ze wist wat hij gedaan had, dan zou ze hem dat recht natuurlijk niet meer geven. Hij slaakte een diepe zucht en bestelde nog een cola, die hij langzaam op dronk. Wat moest hij nu?

‘Maar jij houd toch alleen van mij als een hele goede vriendin? Daarom zei ik dat het niet kon.’ Ze keek hem verbaasd aan en liet hem los. ‘Ik ben al zo lang verliefd op jou Vince, dat wil je niet weten.’ Ze was bang dat ze hem teleur zou stellen, daarom had ze het zo lang niet verteld. ‘Ik wilde het je zo graag vertellen, maar ik kon het niet. Ik durfde het niet.’ Ze keek hem even aan en slaakte een diepe zucht. Ze hield zo enorm veel van hem, maar wist niet zo goed wat ze moest, hij had haar aan gereden. ‘Ik weet niet of ik je dit zo snel kan vergeven, maar ik ga het proberen. Ik ga mijn best doen om niet meer boos op je te zijn erom. Je deed het niet expres, toch. Dat is tenminste nog een geruststelling. En ik weet niet of jij hetzelfde voor mij voelt als dat ik voor jou voel, maar anders zou ik het best met jou willen proberen, Vince.’ Het praten had haar uitgeput en ze zakte vermoeid terug in haar kussens. Ze sloot kort haar ogen maar wilde zijn reactie zien, en daarom opende ze ze maar snel weer. Ze hoopte niet dat ze hem had afschrikt.

Ze glimlachte verliefd naar hem en voelde zich voor het eerst in de zoveel tijd gelukkig. Eindelijk was er dan iemand die ook van haar hield, en was het niet zo dat het niet wederzijds was. Ze wist zeker dat ze hem voor altijd lief kon hebben, al helemaal met dit ontzettend fijne gevoel in haar lichaam. Ze vond het jammer dat hij haar weer voor een korte tijd moest verlaten, al was het voor eten. Glimlachend knikte ze naar hem en keek ze hem na, totdat hij de deur achter zich sloot. Deze situatie met hem maakte de ramp die zonet gebeurd was veel minder erg. Natuurlijk baalde ze er nog wel enorm van, maar het was niet zo dat hij het gedaan had en hij was degene die voor haar zorgde én haar vertelde dat hij van haar hield. En dan niet als vrienden, maar meer. Dat was toch gewoonweg in één woord fantastisch? In ieder geval voor haar. De tijd leek langzaam te gaan wanneer hij niet in de buurt was. Ze zuchtte even glimlachend en schoof zichzelf wat meer rechtop.

''Nee. Ik hou meer van jou dan als een vriend.'' mompelde hij terwijl hij wat nerveus aan zijn arm zat. Het werd nu alleen maar moeilijker om haar ervan te bewijzen dat hij écht van haar hield en dat het echt niet zijn bedoeling was om haar om een of andere reden aan te rijden. Hij wist hoe belangrijk die hele carriére voor haar was, dat zou hij nooit met opzet verpesten. ''Nikky. Ik vraag je echt niet om me te vergeven, want ik begrijp het echt wanneer je dat niet kunt. Het was inderdaad niet expres, maar ik had niet zo onvoorzichtig moeten zijn. Je moet weten dat ik het dolsgraag met je wil proberen, maar dat kan ik niet wanneer jij me niet volledig kan vergeven.'' zei hij oprecht en keek haar daarbij in haar ogen aan. Hij merkte dat het praten haar een beetje uitgeput maakte, en hij legde voorzichtig zijn handpalm tegen haar wang aan. ''Ga anders maar lekker slapen lieverd.'' zei hij en streelde met zijn vingertoppen langs haar wang. Ze moest rusten, dat was het beste om te herstellen.

Jake voelde zich echt vreselijk. Al helemaal nu hij wist dat het wederzijds was. Wat als ze wat zouden krijgen en zij hem als een of andere reddende engel zou zien? Hij kon toch niet leven met een levenslang schuldgevoel? Wat hij eigenlijk sowieso wel had omdat hij haar had aangereden. Een diepe zucht rolde over zijn lippen en hij betaalde zijn drinken nadat hij het op had. Voorzichtig liep hij terug naar haar kamer en stopte onderweg bij een klein meisje dat op de gang stond met een teddybeer in haar hand. Hij knielde bij haar neer en veegde voorzichtig haar traantjes weg. Hij was wel geschokt van haar verhaal, ze was haar ouders kwijtgeraakt bij een ongeluk en lag nu in het ziekenhuis te genezen. Hij vond het afschuwelijk, vooral omdat ze pas elf jaar oud was. Hij bracht haar naar een zuster en liep toen weer terug naar de kamer van Shanna. ‘Hee lieverd ‘ mompelde hij zachtjes en hij sloot de deur weer achter zich. Toen hij een blik op haar wierp voelde hij ontelbare vlinders door zijn buik suizen.

Nikky knikte zachtjes en sloot haar ogen. Ze gaf geen antwoord, omdat ze eigenlijk niet wist of ze dat wel kon, hem vergeven. Ze wilde het zo graag, want ze hield enorm veel van hem, al heel erg lang. Ze zakte weg in een diepe droom, waarin zij en Vince in een sprookje speelde. Zij was Assepoester, en hij de prins op het witte paard. Ze voelde zich in haar droom zo fijn, hij reisde stad en land af alleen maar om haar te vinden. Ze woelde een beetje in haar slaap en een lieve glimlach krulde rond haar lippen. Ze droomde dat het dit keer niet een schoen was, maar een ring, en die paste alleen maar om haar vinger, omdat hij speciaal voor haar gemaakt was. Tevreden werd ze wakker en ze keek even om zich heen, en zag Vince nog steeds zitten. Ze besefte dat haar liefde voor hem groter was dan haar kwade gevoelens, en dat wilde ze hem vertellen. Maar ze had een droge keel, dus ze wilde eerst een slokje water nemen. Ze wilde het glas water pakken, maar merkte dat ze haar hand niet meer kon bewegen en er geen gevoel meer in had. Angstig keek ze naar Vince. ‘Ik kan mijn hand niet meer bewegen, dat was straks nog niet’ fluisterde ze in paniek.

Shanna reikte met haar hand naar het glas en sloeg er enkele vingers omheen om em vervolgens op te heffen. Voorzichtig en langzaam nam ze er een paar slokken van, in kleine hoeveelheden. Er was nog een dokter langs gekomen om opnieuw haar te onderzoeken, maar de status bleef hetzelfde. Ze hoopte hierbij dat ze al wel gauw weer naar huis mocht. Op het moment dat Jake binnenkwam, voelde ze zich weer meteen vrolijk; wat meestal wel zo was wanneer hij dicht in de buurt van haar kwam. ''Hé schat,'' De klank in zijn stem was eerlijk waar prachtig, al praatte hij dan nu wel zachtjes. ''Was je eten lekker?'' Vroeg ze maar om op een onderwerp te komen en natuurlijk ook om niet steeds na te denken over het ongeluk. Want dat was wel iets dat in haar hoofd rond bleef zweven.

Vince glimlachte iets wat toen hij merkte dat haar ogen gesloten waren en ze in slaap viel. Het woelen in haar slaap zei daarbij al genoeg. En de droom die ze had moest ook wel heel fijn zijn, aangezien ze letterlijk glimlachte in haar slaap. Hij bleef netjes bij haar zitten. De behoefte om weg te gaan was niet groot genoeg, hij bleef veel liever bij haar dan dat hij naar huis of iets ging. Ze betekende alles voor hem, echt alles. Na een tijdje zag hij dat haar ogen weer geopend werden en een glimlach sierde om zijn lippen. Wat zag ze er ook lief uit zo. Hij keek geschrokken naar haar toen ze angstig naar hem keek en erover begon dat ze haar hand niet meer kon bewegen. ''Rustig maar! Het komt wel goed. Ik haal even gauw iemand. Doe in de tussentijd niets en blijf gewoon liggen. Oké?!'' Zonder op een antwoord te wachten, liep hij in een wat snellere tempo naar de gang waar hij onmiddelijk een zuster riep en het uitlegde. Samen met de zuster liep hij weer terug naar het kamertje van Nikky en liet de zuster haar werk doen. Knabbelend op zijn lip sloeg hij gespannen zijn armen over elkaar heen. Wat gebeurde er?

Wat de zuster ook deed, ze voelde helemaal niets. Snikkend keek ze de zuster na, nu was het helemaal uitgesloten dat ze nog iets kon doen wat ze leuk zou vinden. Ze kon haar hand niet meer gebruiken. Ze veegde met haar goede hand, waar ze dus nog wel mee kon voelen, de tranen van haar wangen en ging recht op zitten. Gebroken staarde ze voor zich uit, dit was echt een klap. Nikky had zich altijd bedacht dat als dansen niet ging lukken, ze fotografe wilde worden, maar dat kon niet als je je hand niet kon gebruiken. Eigenlijk kon ze helemaal niets meer doen, want je had overal wel je hand bij nodig. ‘Verlamd’ mompelde ze telkens maar weer, dat ene woord, hoe makkelijk het uit te spreken was, des te moeilijker was het om te geloven dat het echt zo was. Ze kon voor de rest van haar leven, en dat was waarschijnlijk nog erg lang, niets meer doen met haar hand. Ze keek naar Vince en beet zachtjes op haar lip. Ze hield nog steeds van hem, wat hij ook deed, ze bleef van hem houden. Dat vond ze best wel gek.

Jake keek naar haar en glimlachte. ‘Ja, het was lekker, voor in een ziekenhuis dan.’ Hij ging naast haar zitten en keek haar lieflijk aan. Hij zag dat ze ergens mee zat, maar durfde niet te vragen waarmee, omdat hij het antwoord eigenlijk al wel wist. Hij wilde niet horen hoe vreselijk slecht ze zich voelde over wat er gebeurt was, dat ze bang was dat haar lichaam kapot was. Hij wilde die grotere schuld niet voelen, weten dat hij dat had veroorzaakt, nog harder er mee geconfronteerd worden. Als het blijvende schade ergens aan was, en dan zoiets als verlamming of verminking, kon hij haar nooit meer in de ogen kijken als ze een relatie kregen. Hij zuchtte diep en ging op de stoel naast haar zitten. Haar gezichtje was zo mooi, zo lief en zo onschuldig. Hoe kon hij haar nou vertellen dat hij haar dit had gedaan? Niet waarschijnlijk.

Een glimlach vormde zich rond haar lippen en ze keek hem met haar grijzige ogen aan. ''Je had best even ergens anders mogen eten hoor. Dat had me niet veel uitgemaakt. Je hoeft sowieso niet heel de tijd hier bij mij te zijn, het is wel gezellig om je hier te hebben maar het moet niet als een verplichting of iets voor je voelen. Echt niet.'' mompelde ze zacht en zette haar glas toen pas weer terug op het schapje naast haar. Het was zeker dat er iets met haar ene been was. Dat had de dokter laten weten, en ze kon het zelf ook merken. Ook had hij erbij gezegd dat ze geluk had, en dat ze na een gemiddelde hoeveelheid training wel weer zo goed als nieuw kon lopen. Maar voor die tijd zou ze het maar moeten doen met krukken, die haar overigens echt veel irritatie zouden opleveren. Bah.

''Hé.'' riep Vince de zuster na toen ze zomaar weg ging en niet bepaald veel nut gehad had. Verstrooid keek hij om naar Nikky die er echt kapot van leek te zijn. ''Het spijt me zo erg. Dit is echt verschrikkelijk.'' Bijtend op zijn lip liep hij terug naar haar toe en ging op het bedrandje zitten. ''Je hoeft ook niets meer met je hand te doen, want ik zal voortaan alles voor je doen. Dan zeg je maar wanneer je iets nodig hebt en pak ik het voor je.'' Zwakjes glimlachte hij naar haar en drukte zijn lippen eventjes op haar voorhoofd. Hij voelde zich zo rot op het moment. Zij kon haar hand niet meer gebruiken dankzij hem. Zacht streelde hij door haar haren heen en keek wat in haar mooie ogen. Hij wou haar echt niet kwijt, maar hij zag het nog wel gebeuren dat ze niets meer met hem wilde. Daar was hij nu dan ook zo ongelooflijk bang voor.

Jake keek haar glimlachend aan en streek zachtjes met de rug van zijn hand over haar voorhoofd. ‘Het voelt sowieso als een verplichting, ik kan je hier toch niet laten liggen in je eentje. Dat is ook maar saai, en ik heb toch niet iets anders belangrijks te doen, dus dat komt goed uit.’ Hij glimlachte even naar haar en drukte zijn lippen op haar neus. ‘Je hebt koorts’ mompelde hij zacht en hij schoof de stoel iets dichter bij. ‘Weet je nog dat je vroeger altijd wilde dat ik je een sprookje voorlas, en dat jij het dan na ging spelen?’ Hij schoot in de lach en keek naar haar prachtige gezicht, het gezicht waar hij uren naar kon kijken zonder zich te vervelen, het gezicht waar hij enorm veel van hield en waarin hij niet de pijn wilde zien wanneer hij haar vertelde dat hij de reden was dat ze hier nu lag.

‘Hoe zie je dat voor je, Vince? Ik kan misschien niet eens meer zonder hulp douchen. Wil je dan constant bij me blijven en me zelf een nutteloos voorwerp zoals een pen aangeven?’ Ze slaakte een diepe zucht en voelde diepe pijn dat hij degene was die haar dit aangedaan had. Ze hield zo enorm veel van hem, maar ze wist niet of ze hem dit kon vergeven. Voorzichtig ging ze rechtop zitten en probeerde met haar linkerhand zijn arm vast te pakken, maar het lukte niet. Ze voelde echt niets. Het was zo een klap voor haar. ‘Wil je me even helpen uit bed te komen, ik wil graag even lopen.’ Ze keek hem niet aan en beet op haar lip. Ze wist niet hoe ze het moest afwegen, ze wist niet hoe ze het moest doen. Hij hield van haar, en zij van hem, maar dit..

''Waarom kan dat niet? En je hebt vast wel iets beters te doen dan hier te zitten en lief voor me te wezen.'' Glimlachend streelde Shanna met haar vingertoppen zacht over zijn ene wang heen. Ze wilde niet dat hij bleef omdat ze anders alleen was. Het was wel heel lief, maar hij mocht echt wel ook even ergens anders heen. Anders voelde ze zich ook zo rot... ''Dat gaat wel weer over,'' zei ze enkel en schoot toen zelf ook in de lach om zijn vraag. Er kwam meteen een flashback voorbij waarbij ze zag hoe dat zich toen afspeelde. ''Ja dat weet ik nog wel. Toen gedroeg ik me nog helemaal als een idioot, net als jij.'' zei ze lachend en greep toen naar zijn hand. ''Ik hou echt van je Jake.''

Vince keek naar haar en slaakte een diepe zucht. Hoe kon hij het haar er gemakkelijker mee maken? Zodat ze het kon gaan accepteren. Accepteren dat ze voortaan hulp nodig zou hebben. Maar hij zou er 24/7 voor haar zijn, dat wist hij wel. Of nouja, dacht hij. ''Schat. Ik zal je echt overál mee helpen, dat weet je toch wel?'' vroeg hij en beet wat ongemakkelijk op zijn onderlip. Hij keek oplettend naar haar toen ze rechtop ging zitten en ging zelf even staan om haar vervolgens te kunnen helpen opstaan. Knikkend met zijn gezicht tilde hij haar gewoonweg op en zette haar toen recht op de grond neer. Hij hield haar nog wel vast voor de zekerheid. Je had een kans dat ze zo om viel. ''Moet ik met je meelopen?'' vroeg hij voorzichtig.

‘Nee, het lukt wel denk ik.’ Ze keek hem even aan en schudde toen voorzichtig haar hoofd. Gelukkig had ze een pyjama van thuis aan en was het infuus vanmorgen losgehaald, dus kon ze zich weer vrij bewegen. Ze wist dat ze niet van haar kamer af mocht, maar ze wilde even weg, weg bij Vince, en vooral weg uit deze kamer. Deze kamer bezorgde haar de rillingen, en ze wilde het even niet meer zien. Zou er ergens een telefoon zijn? Dan kon ze Shanna bellen en haar vertellen wat er gebeurt was. Ze moest even haar verhaal aan iemand kwijt en Shanna vertrouwde ze haar leven toe. Maar, misschien ook wel niet. Ze had VInce ook altijd haar leven toevertrouwd en zag nu maar eens wat er van gekomen was. Ze liep langs wat kamers en keek bij elke kamer naar binnen, waardoor ze zag dat er vooral ouderen hier lagen. Toch zag ze iets waarvan ze schrok, waardoor ze uit evenwicht kwam en tegen de muur aan viel. Ze wilde zich opvangen, maar kon dat alleen met haar verlamde hand doen. Ze kwam op de grond terecht en beet op haar lip terwijl ze rechtop ging zitten. Waarom was Shanna in die kamer?

Hij keek haar met een kleine glimlach aan en streelde zacht over haar armen. Hij kwam wat dichterbij en drukte zijn lippen zachtjes op die van haar. 'Ik hou ook van jou, je bent heel belangrijk voor me en ik zal van je blijven houden, wat er ook gebeurt.' Ze was zo mooi, zo lief en vooral zo gebroken. Hij wilde niet geloven dat hij degene was waardoor ze hier lag, wilde het haar wel vertellen. Hij wilde echter niet dat ze boos op hem werd, en dat was precies wat er zou gebeuren als hij haar vertelde dat ze door hem een lange weg vol pijn tegemoet ging om weer te leren dansen. 'Ik ga je helpen tot je weer kunt dansen, oke?' Hij keek haar aan en voelde een enorm schuldgevoel in zijn borst en buik. Waarom was hij dan ook zo dom geweest, had hij niet op zitten letten. Hij was gewoon een enorme zak, en dat ging hij niet ontkennen. Maar hij wilde het haar niet vertellen omdat ze hem eindelijk leuk vond, dat was wat hij altijd al had gewild, en hij wilde niet alles op het spel zetten door zijn domme actie, maar hij wist ook wel dat hij het niet voor altijd geheim kon houden. Ooit zou ze er achter komen, en het beste was als ze het van hem zelf hoorde. Maar nu nog niet, hij was er nog niet klaar voor.

Shanna voelde zijn, voor een jongen zijnde, nog best zachte lippen op die van haar en glimlachte daarbij iets. Alles was veel beter nu hij er was. Ze wist zeker dat ze dit allemaal niet aan zou kunnen zonder hem. Hij was op het moment alles wat zij nodig had, en ze wist bijna zeker dat hij dat altijd wel zou blijven. Ze hield ongelooflijk veel van hem. Meer dan hij van haar. ''Ik ben blij om dat te horen.'' Ze ging wat meer rechtop zitten en kneep haar ogen fijn toen ze haar been daarbij bezeerde. Te veel overlast waarschijnlijk. Even kreunde ze zacht maar had al gauw genoeg door dat de pijn minderde. Een opgeluchte zucht ontglipte haar lippen en ze keek weer naar Jake. ''Daar kun je me niet echt bij helpen, Jake. Maar wel heel lief van je aangeboden.'' glimlachte ze en hoorde toen een knal. Geen hele harde, maar wel goed hoorbaar. Haar ogen flitsten naar de deur en ze keek verbaasd. Wat was daar dan aan de hand? De deur was te dicht om goed te kunnen zien wat er was.

Vince keek een beetje bedroefd naar haar toen ze hem vertelde dat het wel zou lukken. Maar natuurlijk kon hij het haar niet kwalijk nemen dat ze even alleen wilde zijn. En toch liep hij na een tijdje ook de kamer maar uit, op zoek naar Nikky. Hij kon er nu al niet tegen dat ze even rust van hem wilde, hij wilde bij haar zijn, voor altijd. Hij wilde zijn armen om haar heen kunnen slaan en haar lieve woordjes toefluisteren, haar oprecht vertellen hoe veel hij wel niet van haar hield. En tenslotte vertellen dat het allemaal wel goed kwam. Wandelend ging hij door de smalle paden van het ziekenhuis heen en stond verstijfd stil op het moment dat hij zag dat Nikky tegen de muur op de grond zat, vlak voor een kamer. Dit keer liep hij wat sneller en hielp haar met behulp van zijn handen omhoog. ''Wat is er gebeurd?!'' vroeg hij bezorgd en bleef haar nog steeds met een stevige grip vasthouden. Hij dacht dat dit het moment was om haar in zijn armen te nemen, maar de angst nam het over. Hij durfde niet.

‘Niks aan de hand, het lukt wel’ fluisterde ze verward terwijl ze haar hoofd draaide om in de kamer te kunnen kijken. Toch zag ze niets omdat de lamellen inmiddels gesloten waren. ‘Ik.. ik moet..’ ze was helemaal van de kaart en ze haalde diep adem terwijl ze uit alle macht probeerde niet in zijn ogen te kijken, want ze wist dat ze dan verloren was. Haar ademhaling was gejaagd en ze hield zich met haar goede hand stevig aan hem vast, omdat ze niet nog eens om wilde vallen. ‘Moet, Shanna, bellen’ mompelde ze en toen keek ze hem recht in zijn ogen aan en slikte een paar keer. ‘Ik weet niet waar ze is, zag haar net volgens mij in een van deze kamers, maar dat kan niet.’ Ze keek hem met bange ogen aan en wankelde lichtjes. ‘Ik voel me niet zo goed..’ mompelde ze terwijl ze tegen hem aan leunde.

Hij keek haar liefkozend aan en streelde over haar wang met zijn vingertoppen. ‘Gaat het wel?’ vroeg hij bezorgd toen hij zag dat ze pijn had, haar gezicht sprak boekdelen. Hij vervloekte zichzelf nogmaals dat hij haar dit had aangedaan en hij schrok op van een knal die buiten de deur te horen was. ‘Wat was dat in hemelsnaam?’ vroeg hij geschrokken en hij stond op. ‘Wil je dat ik ga kijken wat er is?’ vroeg hij terwijl hij naar de deur liep en niet wachtte op haar antwoord. Hij schrok toen hij de deur open deed en daar Vince met een nogal er vreemd uitziende Nikky te zien. ‘Wat doen jullie hier?’ vroeg hij verbaasd. Hij keek even naar Shanna en keek toen weer snel naar het tweetal wat hij als laatste hier had verwacht.