Orpg. Romy en Judith. ♥♥

Nu kon je goed zien hoe slank het meisje eigenlijk was, maar het rare was, dat het haar juist sierde in plaats van dat het haar een skelet maakte. Het zag er niet ongezond uit, vond hij dan. Hij glimlachte lichtjes en knikte naar haar. Hij was blij dat ze niet tegenstribbelde, zoals sommige anderen hier wel eens deden. Nee, ze deed gewoon wat hij vroeg, en dat vond hij fijn want hij vond het nooit écht fijn om streng te moeten zijn tegen mensen die hier in de kliniek kwamen. 'Laten we maar naar buiten gaan dan.' Hij liep de trap af en hield de deur voor haar open. Toen hij de deur achter hen sloot, begon hij zacht te joggen en hoopte dat ze zou volgen. Hij had een paar opdrachten en vragen in zijn hoofd, en zou het jammer vinden als ze nu weg zou rennen, of niet meer zou willen. Dan zou hij haar volgens de regels van de kliniek, in haar kamer moeten laten "afkoelen" en vragen waarom ze zo deed. Nee, beter kon ze hem gewoon volgen, dan mocht ze wat hem betreft de rest van de middag en avond zelf weten wat ze zou doen, als ze maar in de kliniek bleef.

Ze was verbaasd dat hij niet woedend op haar werd, haar niet vroeg waarom niet op haar kamer was gebleven. Ze haalde kort haar schouders op en keek hem aan. 'Best, als u dat wilt.' Nikky had altijd geleerd om tegen ouderen of sociale medewerkers "u" te zeggen, en daarom deed ze dat nu ook maar. 'Momentje alstublieft.' Ja, ze was wel netjes opgevoed, het was ook niet zo dat Nikky een of andere geweldadige crimineel was. Ze deed de deur van de kamer open en griste een elastiekje uit haar tas. Haar lange haren pakte ze samen en ze deed het elastiekje er om heen, zodat er een ietwat rommelige staart ontstond. Ze deed de deur achter zich dicht en keek hem aan, wachtend tot hij haar zou leiden naar de plek van bestemming. Eigenlijk vond ze het wel fijn dat ze buiten mocht zitten, en niet in een kleine witte kamer waar ze het gevoel zou hebben dat ze opgesloten zou zitten.

Een vluchtige beweging met haar hoofd zorgde ervoor dat de jongen wist dat ze met zijn idee instemde. 'Mag ik me even omkleden?' Haar gedachten schoten naar het moment dat ze haar tas had ingepakt, het moment dat ze had getwijfeld of ze wel of geen sportkleren mee zou nemen. Immers, zo had ze gedacht, in de kliniek zou ze toch geen mogelijkheid hebben om te sporten. Maar Kitty had zich door haar oudere broers laten over halen, zoals wel vaker gebeurde, en had uiteindelijk toch haar sportkleren in haar tas geduwt. Iets wat ten koste ging van één spijkerbroek en één shirtje, maar uiteindelijk was ze blij dat ze het had gedaan. Zonder echt op toestemming te wachten draaide Kitty zich om en liep ze haar kamer weer binnen. 'Tas,' de neiging om inzichzelf te gaan praten had ze al van jongs af aan. Het was als het hard op mee zingen met de muziek (iets wat ze ook áltijd deed), je kon het moeilijk afleren en eigenlijk was het gewoon heel fijn om je gedachten hard op uit te spreken. Hoewel het wel ronduit vreemd was als je het deed met mensen in de buurt. Doordat Kitty pas op het laatste moment had besloten de sportkleren boven op, en tot haar grote vreugde, hoefde ze haar tas dus niet geheel door te spitten voor de juiste outfit. Een zwarte joggingbroek die ze al een aantal jaar in haar bezit had trok ze vlug aan, daar over heen kwam een geel-wit gestreept hempje en ze deed daarover een zwartvestje aan. Niet dat ze bang was om het koud te krijgen, maar vooral om de mogelijke inkijk die het hempje zou kunnen veroorzaken te verbergen. Over het algemeen had ze niet zo'n problemen met een iets te diepe decoleté, maar om het even netjes te houden in de kliniek probeerde ze het maar een beetje te verbergen. Gele allstars sierden haar voeten toen ze haar kamertje weer uitliep naar de jongen. 'Ik ben klaar,' Kitty's mondhoeken krulden zich tot een flauwe glimlach.

Toen het meisje weer naar buiten kwam gelopen verscheen er een lichte glimlach op zijn gezicht en Oliver wenkte haar mee. 'Kom hier maar heen,' mompelde hij. 'Oh. En trouwens je mag gewoon "je" en "jij" tegen me zeggen,' grijnsde hij. 'Zo heel oud ben ik toch ook weer niet?' Persoonlijk had hij er een vreselijke hekel aan om aan gesproken te worden met u, meneer of iets in die richting. Het klonk hem veel te oud en veel te zakelijk, en dat was nu precies de reden waarom hij voor dit werk gekozen had. Het was niet zakelijk, en zeker niet oud. Er was altijd leven en je was onder de mensen. En hij was hier zeker niet om zakelijk te zijn, nee, dat was niet zijn ding. En dat zou het ook nooit worden. De deuren van de kliniek gingen open doordat hij zijn kaartje er tegen aan hield, alleen de medewerkers hadden zo'n kaartje om te voorkomen dat een cliënt zou kunnen weglopen. Voor sommige cliënten misschien onzin: voor anderen hoge noodzaak. En dus was dit systeem perfect. Of, bijna perfect. 'Wil je in de zon gaan zitten? Of liever in de schaduw?' Zelf gaf hij voorkeur aan de zon, maar je had soms mensen die daar niet tegen konden. Of mensen die gewoon liever in de schaduw zaten, en ja, deze keer vond hij dat hij moest voldoen aan de wensen van de cliënt. In dit geval, aan de wensen van Nikky. Gewoon om haar op d'r gemak te stellen, gewoon om haar thuis te laten voelen. En ook gewoon omdat dat makkelijker praat, wanneer iemand op zijn of haar gemak is. Puur uit eigen belang? Ja, misschien. Maar maakte dat iets uit? Ze zouden er beide profijt van hebben, dus van echt belang is geen sprake.

Op een zacht tempo begon het meisje met de bijzondere bijnaam Kitty achter de jongen aan te joggen. Het was een heerlijk gevoel toen de eerste zonnestralen haar vaak bleke gezichtje bereikten.

Kun je nu wel verder? ;p

In het wereld waar ze nu was, waren roze bomen waar paarse snoepjes aan groeiden. Er was geen onrechtvaardigheid of oorlog, iedereen was vredelievend. Een glitterende glazuurroze jurk sierde haar lichaam en witte schoentjes met hoge hakken sloten om haar kleine voeten. Langzaam liep ze het pad op, naar het lichtblauwe huisje aan het einde van het pad. Om haar heen spuwden fonteinen grote stralen chocolade en ze hoorde het getik van haar hoge hakken, die totaal geen probleem voor haar vormden. Het rook heel zoet, alsof er continu iemand een zoete geur verspreidde, maar waarschijnlijk waren dat alle lekkernijen die aan de bomen en aan de struiken groeiden. Een glimlach stond op haar gezicht en ze vermaakte zich met die vriendelijke beertjes die aan kwamen lopen, die met haar wilden spelen en haar wilden helpen om wat lekkere lolly’s van de bomen af te halen, want zelf kon ze daar niet zo goed bij. Zacht plofte ze op het heldergroene gras en ze plukte een stukje van het cupcakeje af wat het liefste beertje haar kwam brengen. De hemelsblauw lucht was vredig en overal floten vogeltjes. Door zijn stem werd ze echter ruw naar de werkelijk getrokken, en ze keek hem even verward aan. Had ze weer zitten dagdromen? Waarschijnlijk wel en ze werd rood. ‘Liever in de zon eigenlijk.’ Ze pakte een stoel en zette die in de zon, toen ze erop ging zitten genoot ze van de zonnestralen die haar gezicht opwarmden. Even keek ze naar Oliver. ‘Nou, brand maar los dan.’

Toen hij haar tot zijn opluchting naast haar zag komen rennen, verscheen er een grote grijns op zijn gezicht. Een tijdje zweeg hij en rende hij gewoon ergens heen, zonder doel. Hij keek af en toe naar haar en zag dat haar gezichtje het zonlicht reflecteerde, waardoor het een glinstering met zich mee droeg. Hij glimlachte en toen ze op een open plek in het park waren gekomen, rende hij wat langzamer en uit eindelijk stopte hij dan ook. Hij rekte zich even uit en deed wat rekoefeningen, om geen spierpijn te krijgen de volgende dag. Hij nam plaats op een bankje en veegde wat zweet van zijn voorhoofd af. Hij vond het altijd heerlijk om te rennen in het, of waar dan ook. Hij kon zijn frustraties weg rennen of gewoon genieten van de omgeving. De zonnestralen op zijn gezicht voelden prettig aan en hij sloot dan ook even zijn ogen. ‘Heerlijk weer, vind je niet?’ begon hij zachtjes. Hij wilde niet gelijk van de hak op de tak springen en haar bekogelen met vragen, nee, hij zou rustig aan beginnen.

Oliver pakte de stoel naast die van het meisje en liet zich in de stoel vallen, met de zon op zijn gezicht voelde Oliver zich altijd geweldig. Hij hield van de warmte die de zon hem bood, het was een prachtig gedaante. Schichtig keek hij het meisje aan. 'Oke,' begon hij. Hij hield niet echt een lijstje bij met welke vragen hij allemaal moest gaan stellen en welke vragen hij al had gesteld. Hij deed het spontaan, uit zichzelf. Dat voelde, voor hem, zoveel beter. De zonnestralen wierpen hun lach op zijn gezicht en er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht. 'Het zonlicht is fijn, hé?'Luchtig beginnen, altijd luchtig beginnen.

Kitty liet haar voeten over het smalle paadje bewegen terwijl haar ogen naar de zon afgleden, ze was verliefd op de zon. Well, ze hield van de zon. In ieder geval, ze kon niet zonder het licht van de zon leven en de dagen dat ze scheen werd Kitty automatisch gelukkiger. 'Ja, heerlijk' Kitty liet een glimlach op haar gezicht verschijnen. 'Vraag maar raak'


-inspiratieloosheidshit-