Orpg. Manon und Judith. ♥

Wij weten wel, meelezen mag. ^^

Hoi, mijn naam is Fay en ik ben zeventien jaar oud. De meeste mensen die mij goed kennen zullen me omschrijven als een verlegen meisje met een groot hart. Ik probeer altijd iedereen te helpen en advies te geven zo goed als ik maar kan. Ik hou van teksten schrijven en leren, ik vind het interessant om dingen over de wereld en de mensen te weten te komen. Mijn gitaar is heilig voor me en ik schrijf mijn liedjes zelf. Ook houd ik van zingen, maar dat weet niemand van me want ik durf nooit te zingen waar iemand bij is. De meeste mensen die mij niet echt kennen zullen mij omschrijven als stil en een nerd, omdat ik graag leer en omdat ik niet zo veel durf te zeggen in de klas. Maar als ik met vriendinnen ben praat ik ze de oren van hun hoofd. Mijn lange lokken vallen meestal losjes op mijn schouders en ik heb best wel grote ogen. Meer make-up dan mascara en lipgloss zie je me niet snel dragen. Ik ben niet lang en niet heel klein, ik ben namelijk 1 meter 68 lang.

Mijn naam is Francisco, genoemd naar mijn overgroot vader. Ik ben 18 jaar en zit in mijn eindexamenjaar, school is niks voor mij. Vandaar dat ik er ook grotendeels van de tijd niet ben, het gene waar ik nu voor moet opdraaien. Als straf ben ik verplicht aan het meedoen met de schoolmusical, iets wat totaal niks voor mij is. Ik rook, breng mijn vrije tijd door met vrienden. Niet op school in een of andere musical. Als iemand mij zou beschrijven zou dat volgens mij niet al te positief zijn. Ik denk slechts aan mijzelf en mijn vrienden, met de rest heb ik toch nooit contact. Ik ben niet egoïstisch, ik heb slechts geen contact met de rest van de wereld en zie ze ook niet. Contact met mijn moeder heb ik niet meer, vroeger heeft die ooit mijn vader verlaten. Petten zijn mijn ding, meestal om een bad-hair day te verbergen. Al deel ik dit liever niet met andere en heb ik het er ook meestal niet op, ik heb meerdere tatoeages. Onder andere 3 op mijn onderarmen die het vaakst te zien zijn.

Onderuit gezakt zat ik in mijn stoel, als een van de weinige keek ik niet enthousiast. Ze hadden alle stoelen in een kringetje gezet voor een groter ''groepsgevoel'' of wat het dan ook mocht zijn. Ik kauwde op mijn kauwgom en keek even half rond. Mijn haar zat niet dus ik zorgde er voor dat mijn pet goed op mijn hoofd zat. De trek ik een sigaret kwam op, ja een sigaret zou nu wel lekker zijn. Ik ging iets rechter op zitten toen de blik van de vrouw op mij gericht was, ik moest het toneel stuk namelijk voldoende afsluiten. En ik gokte dat ik daar voor inzet moest tonen, iets wat ik dus niet graag deed hier. Ik staarde lichtjes verveeld rond, even waren mijn ogen gericht op het meisje voor me. Blonde lokken, een bril, zeker een slim meisje. Ik was niet jaloers, al zou het af en toe fijn zijn om hoge punten te halen. De jongen die naast haar zat was zeker homo, niet dat ik daar iets op tegen had, slechts als ze make-up en al die shit gingen gebruiken. Je was een meisje of een jongen, niet alle twee.

~
Even over mijn personage, sommige opvattingen zijn de opvattingen van mijn personage, dus niet van mij!

Even off topic.
Manon, ik moet even kwijt dat je echt geweldig RPG't. Je krijgt het iedere keer weer voor elkaar om je personage helemaal eigen te maken. Jaloezie.

Diep in gedachten verzonken zat Fay op haar stoel. Ze wilde graag meedoen in deze musical, natuurlijk, maar ze was nu veel liever buiten om te tekenen of om een nieuw nummer te schrijven. Ze had al een idee, maar het moest nog een beetje uitgewerkt worden. En dat kon het beste met een flesje water in het gras, bij het meer in het park waar ze vaak te vinden was. Met haar hand tegen haar lippen verborg ze een gaap, het was niet netjes om te gapen hier. De vrouw rommelde wat met haar papieren en ze wachtte tot ze zou horen welke rol ze zou krijgen, vast een kleine. Gezien ze meestal niet veel zei. Haar blik ging langs ze mensen die ook wachtten op het horen van welke rol ze zouden krijgen en haar blik bleef even bij Francisco hangen. Oh wat had een ze gruwelijke hekel aan die jongen zeg, en het zinde haar niet dat hij zijn straf hier moest uitzitten, waarom kon hij niet gaan corveeën? Nu schaamde ze zich alleen maar meer. Ze keek naar de vrouw die ging staan en wachtte gespannen af. Een hand haalde ze door haar lange bruine lokken en ze ging wat verzitten. Ze zag dat het meisje waar ze wel eens mee praatte, Janette, haar bril wat verder op haar neus duwde en gespannen naar de vrouw keek. Die hoopte vast op de rol van Julia, en de vrouw kennende, zou ze die ook krijgen. Janette was niet voor niets het lievelingetje.

De vrouw schraapte haar keel zodat ik me verplicht voelde om op te kijken. Trots keek ze rond, alsof ze iets geweldigs ging vertellen. Ik rolde met mijn ogen en zakte opnieuw onderuit. Ik was niet half zo enthousiast zij was. 'Zoals jullie natuurlijk al wisten spelen we het prachtige stuk; Romeo & Julia' ze pauzeerde even om de impact van de spanning groter te maken. 'Zo hebben we besloten dat Fay Julia mag spelen en Francisco Romeo mag spelen' ik knipperde met mijn ogen bij het horen van die woorden. 'Pardon?' bracht ik schor uit, alsof ik haar verkeerd had verstaan. Ik spande de spieren in mijn handen aan en fronste naar de vrouw. Ze glimlachte slechts, een verdomde glimlach. Nou dat was wel het laatste wat ik wou zien. Ik had verwacht een klein oninteressant rolletje te krijgen zonder tekst, en nu gaven ze mij de hoofdrol? Dat ik moest tegenspelen met Fay had ik me nog niet eens gerealiseerd. Ik was te veel gefocust op het feitje dat ik de hoofdrol had, waar ik dus uren van mijn tijd in moest gaan steken..

Haar hart begon te bonsen like crazy toen ze de stem van de vrouw hoorde. Ze keek geschrokken naar haar en schudde heftig haar hoofd. 'Ik wil niet..' maar voor ze haar zin kon afmaken kreeg ze een dodelijke blik van de vrouw toegeworpen. Een zielig piepje was zacht te horen en ze trok zich terug. Haar armen sloeg ze over elkaar en ze dacht diep na. Hoe had dit kunnen gebeuren? Zij, de stille grijze nerd, de hoofdrol? Samen met.. Ze schoot overeind. 'Nee, mevrouw u kunt dit écht niet doen, ik kan toch niet met hém gaan spelen?' Ze zond Francisco een woedende blik en keek toen weer naar de vrouw, die niet over te halen was. Eigenlijk, als ze wat minder verlegen was en wat meer durfde te zeggen, leek het haar wel heerlijk om Julia te spelen. Maar ze vond het echt niet leuk dat zij juist in het middelpunt van de belangstelling stond. Dat ze veel te doen had, dat vond ze juist leuk. 'Kan ik niet met iemand ruilen?' De vrouw schudde hevig haar hoofd en ze sloeg boos haar armen over elkaar. 'Fijn' mompelde ze en ze luisterde naar hoe de rest van de rollen verdeeld waren.

Ik keek even traag op toen ik me aangesproken voelde. Mijn naam was niet gezegd maar aan alles was te merken dat ze het tegen mij had. 'Alsof ik met..' begon ik, de vrouw kapte me af. Ik gooide slecht een fronsende blik naar Fay en keek op naar de vrouw. 'Ja om eerlijk te zijn denk ik niet dat dit echt iets voor mij is' nonchalant maakte ik een handgebaar. Iedereen in deze zaal kon wel zeggen dat ik niet het type was voor de hoofdrol. De vrouw negeerde mijn woorden en deelde als eerste de scripts aan mij en Fay uit. Ik nam het slechts knorrig aan en luisterde niet terwijl ze de volgende rollen vertelde. Dit meende ze toch niet? Uit mijn humeur zakte ik nog meer naar beneden en zette ik mijn pet iets om laag. Doen alsof je sliep was dus nog de enige optie die ik had. Niet dat dat echt comfortabel ging met al die mensen die je aanstaarde. Het was ook niet mijn keuze om die backing hoofdrol te krijgen. Ik bromde wat sacherijnig tegen de jongen die naast me zat en zag half hoe hij opstond en wegliep. Beter zo.

Ze kon het haast niet geloven, de jurken die ze aan zou krijgen zouden werkelijk prachtig zijn. De teksten die ze zou moeten zeggen waren heel diepzinnig. Het enige probleem was Francisco, ze ging echt niet spelen dat ze verliefd op hem was, althans, dat kon ze niet eens. Zijn persoonlijkheid, dat was nog wel het ergste wat haar dwarszat, altijd maar liegen en bedriegen. Zo zag ze hem dan ook. Ze las haar tekst door en zag dat ze al vrij snel, nou ja, voor haar gevoel dan, met hem een scène moest spelen waarin ze elkaar vol liefde zoenen. Eh, niet dus. Ze keek even naar hem. Je kon niet zeggen dat hij niet knap was, maar het was gewoon dat het leek alsof hij te goed wist dat hij knap was, snap je me? Alsof hij iedereen wilde laten weten hoe hij er uit zag. En altijd maar die verdomde sigaret die uit zijn mondhoek stak. Bah. Een rilling liep over haar rug en ze stond op toen alle rollen verdeeld waren. Ze liep naar de vrouw toe, klaar om haar eens te zeggen wat ze vond. 'Mevrouw? Ik wil u even zeggen dat..' Maar toen de vrouw haar boos aan keek, zweeg ze en zakte de moed haar in haar schoenen. Ze kon niet tegen een lerares gaan schreeuwen, toch? Ze luisterde daarom maar naar het praatje van haar dat ze het vast goed zou doen en dat zij en de andere organisatoren hadden besloten dat zij en Francisco nu eenmaal goed bij elkaar pasten qua acteer stijl.

Ik sloot mijn ogen en leunde met mijn hoofd iets naar beneden, zodat de klep van mijn pet het zicht van mijn ogen verborg. Met mijn handen bladerde ik door het script, zodat het er uit zag alsof ik het script doorlas. Voor zo ver ik me herinnerde was het Romeo & Julia een liefdes verhaal, niks voor mij. Ik was niet romantisch aangelegd, sexy was het nieuwe romantisch in mijn ogen. Nee slechts omdat ik sexy leuker vond dan romantisch betekende dat niet dat ik een slut was. Ik grijnsde lichtjes en besloot na een langere tijd mijn ogen te openen en nu echt het script door te bladeren. Het onthouden van alles zou het probleem worden. Ik keek op en ving met toeval de blik van Fay. Ik fronste slechts opnieuw, zoals ik altijd naar haar deed. Ik had geen afkeer tegen haar, maar iets liep er gewoon niet. Niet dat ik daar echt last van had, nee ik had ergere zorgen.

Een diepe zucht rolde over haar lippen en ze liep naar een groepje meisjes waar ze wel eens bijstond. Ze voelde een spanning en ze merkte dat ze stopten met praten toen zij erbij kwam staan. Even keek ze verbaasd en toen viel het kwartje. 'Alsjeblieft zeg, wees niet zo jaloers, het is écht niet leuk om met hem te moeten spelen hoor.' Ze rolde met haar ogen en had er geen zin meer in om bij hen te staan. Ze liep naar degene toe die voor het decor zou zorgen en ze glimlachte verlegen. Het was Mark, een goede vriend van haar. Ze raakte met hem in gesprek. Over de musical natuurlijk, en over het schoolfeest wat eind deze week plaats zou vinden. Ze ging er niet heen, wat een aanstellerij was dat. Er kwamen alleen maar meisjes die gingene pronken met hun vriendjes. Nou dan zat ze liever thuis op de bank. Ze moest lachen om iets wat hij zei en ze legde het script even aan de kant. Ze draaide zich om toen ze de stem van de vrouw hoorde, die om stilte vroeg. Morgen zou de eerste repetitie zijn en ze moeten allemaal het eerste fragment, hun tekst van het eerste fragment, kennen. Ze zouden nog wel het script erbij mogen houden. Ze keek even naar Mark en glimlachte toen. 'Ik ga maar eens, tot morgen!' Ze zwaaide en liep de gymzaal, waar ze zouden repeteren uit.

Toen de vrouw alle scripten had uitgedeeld stond ik meteen op en verliet ik de zaal. Ik stak het script onder mijn arm en haalde een sigaret achter mijn oor vandaan. Ook al was de school praktisch verlaten, er stonden nog steeds een paar rokers buiten het hek. Roken op het schoolplein was verboden. Ik pakte mijn Blackberry en zetten mijn favoriete liedje op terwijl ik naar hen toe liep; Chris Brown, Tyga & Kevin McCall met Deuces. Ik mompelde half mee met de tekst terwijl ik mijn sigaret opstak. De tekst was nogal toepasselijk op mij. Ik deed niet aan een mentale relatie zonder sex. Ik begroette Melvin en Allisa en nam een trekje van mijn sigaret. Toen ze vroegen waar ik vandaan kwam knikte ik sacherijnig naar het script dat tussen mijn lichaam en bovenarm was geklemd. Beide hielden ze hun gelach verstandig voor hun. Ik was niet in het humeur om hun kritiek te kunnen opvangen. Ik wist even goed als hun hoe facked up het was.

Nadat ze haar boeken had gepakt en het script in haar tas had gestopt, deed ze haar rugtas om haar schouders en liep de school uit. Fay zag Francisco buiten het plein roken en rolde met haar ogen. Toen ze voorbij liep zei ze niets, hij was met zijn groepje het soort mensen dat ze altijd negeerde, simpelweg omdat hun karakters en hun ideeën haar niet aanstonden. Het zonnetje scheen fel en de zonnestralen verwarmden haar gezicht, wat ze erg prettig vond. Terwijl ze naar huis liep keek ze om zich heen, de bomen die langs de weg groeiden, de kinderen die op straat speelden met een bal of een hoepel, het maakte haar allemaal even vrolijk. Het rook fris, zomers, en Fay was echt een zomertype. Ze haatte de winter, altijd maar dikke kleren aan en de hele dag dicht bij de kachel zitten. Nee, gaf haar maar de zomer, daar had je nog wat aan omdat je kon doen wat je wilde.

Te laat kwam ik op school aan, zoals gewoonlijk. De dag ging simpel voorbij, hier en daar les, hier en daar een sigaret. Aan het einde van de dag ging ik met tegenzin naar de gymzaal. Een sigaret achter mijn oor, pet op, jack aan, script onder mijn arm. Ik fronste licht toen ik als enige nog niet op mijn stoel zat, moest ik rennen uit mijn vorige les ofzo? 'Pardon' zei ik alles behalve gemeend tegen de vrouw terwijl ik neer plofte. Had ze me maar niet de hoofdrol moeten geven, dat was ook niet bepaalt snugger. Ik voelde een paar geïrriteerde blikken en beaamde ze allemaal met een knik. Ik vond het inderdaad ook niet zo slim dat ze mij de hoofdrol gaf. Nadat de vrouw ongeveer verteld had wat we allemaal gingen doen pakte ik mijn script er bij. We moesten in stelletjes onze scènes spelen, dat betekende ik met Fay dus.

Een blik die vol met ergernis stond werd naar hem geworpen, maar hij zag het niet eens. Waarom kon hij niet gewoon op tijd komen? Ze rolde met haar ogen en haar mond viel open van verbazing toen ze hoorde dat ze alleen met Francisco moest gaan repeteren. Ze wilde al in protest komen toen iedereen gauw opstond op zijn of haar toneelpartner te zoeken. Ze bleef zitten waar ze zat en keek even naar de vrouw, die met een zucht op stond om anderen te gaan helpen. Zou Fay een andere rol krijgen als ze tegendraads was? Waarschijnlijk niet, want ze konden niet alles instuderen en dan opeens van rol veranderen. Ze slaakte een diepe zucht en keek even in zijn ogen, waarin te zien was dat hij ook niet blij was met zijn rol. Ze pakte het script en stond op. 'Oke, waar gaan wij oefenen?'

Ik stond op en hield het script tussen mijn beide handen. Even keek ik op naar Fay, slechts kort. 'Lokaal C405 is altijd open' Sommige leraren lieten hun lokaal altijd open, ''een goed vertrouwen in de leerlingen'' zeiden ze altijd. Of ze dat vertrouwen moesten hebben wist ik niet, het was in ieder geval risicovol. Ik was dan niet iemand die jatte maar ik kende er genoeg. 'Of de aula' terwijl ik het hardop zei realiseerde ik dat dit geen goed idee was. Ik had geen zin dat iemand me idiote teksten zag opnoemen, ik schaamde me niet maar vond gezeik slecht irritant. Ik las sommige zinnen door uit het script terwijl ik wachtte op een beslissing. Meisjes hadden eerste keuze. Helaas, jouw ogen bergen meer gevaar dan twintig van hun zwaarden. Als jij straalt, ben ik onkwetsbaar voor vijandigheid. Ik fronste geërgerd door de teksten en keek op naar haar, mijn hoofd lichtjes schuin.

Waarom moest ze zo'n mooi stuk met een jongen spelen wiens karakter zo, zo.. verpest was? Ze haalde diep adem en keek hem even kort aan. 'Lokaal C405 is goed.' No way dat ze met hem in de aula gezien wilde worden terwijl ze slijmerige teksten oplas. Ze had het script gister deels doorgelezen, je mocht de eerste paar keren toch het script erbij houden. Normaal zou ze glimlachen, maar daar had ze nu echt geen behoefte aan. Ze liep voor hem uit met het script in haar handen en liep na een paar minuten het lege lokaal binnen. Gelijk merkte ze dat het er benauwd was, dus ze opende een raam. 'Zullen we maar beginnen bij passage 1? Dat ik op het balkon kom te staan en jij er onder?' Ze wachtte niet op zijn antwoord en ging in het midden van het lokaal staan. Met passie begon ze te praten: Het is jouw naam maar, die mijn vijand is. Jij bent jezelf, en dus geen Montague. Wat is Montague? Dat is geen hand, geen voet,geen arm, gezicht of enig ander deel dat bij een man hoort. Noem je anders dan. Wat zegt een naam. Een roos blijft zoet van geur, al geven wij haar nog zo'n vreemde naam. Zo ook Romeo; zonder dat Romeo zou hij even volmaakt blijven als nu, mij even lief. Romeo, weg, die naam, hij hoort niet bij jou, werp hem af, en neem mij in de plaats. Als hij haar uit zou lachen, prima, ze hield van acteren en dat ging ze niet voor hem opgeven. Afwachtend, benieuwd wat hij zou doen, keek ze hem aan.

Ik volgde haar terwijl ik het script doorbladerde. Dit was slechts de eerste keer dat ik het script doorlas, als je net natuurlijk niet meetelde. Eer ik kon antwoorden begon ze al, ik luisterde slechts naar haar stem. De woorden zie ze zei waren mooi, niet perse de betekenis maar hoe ze die woorden zei. Een aangename stem had ze. Ik krapte even op mijn hoofd en las de woorden door die ik zou moeten zeggen als ze klaar was. 'Ik neem je op je woord. Geef mij dan 'Lief' als nieuwe doopnaam mee. Vanaf vandaag heet ik geen Romeo.' Ik wist niet op welke woorden ik de nadruk moest legen dus deed het maar simpelweg op de laatste. Afwachtend keek ik op naar haar, onze blikken kruiste. Ik wist niet of ik het juist had gedaan dus probeerde dat te peilen met haar reactie. Tenslotte was ik van ons 2 de persoon die hier het minste een type voor was. Of tenminste, dat hoopte ik.

Aandachtig luisterde ze naar zijn stem, naar hoe hij alle woorden uitsprak. Het deed het niet goed, en dat was nog zacht uitgedrukt. Ze opende haar mond om wat te zeggen, maar sloot die direct weer. Ze wilde niet overkomen als een of andere bemoeial. 'Sorry, maar ik.. je.. je moet het iets anders aanpakken als je hiervoor een voldoende wilt halen, meedoen alleen is niet genoeg bij die vrouw.' Ze keek hem even aan en beet zacht op haar lip. Ze wilde hem wel helpen, maar Fay wist niet of hij dat zou aannemen, of dat hij nu chagerijnig weg zou lopen. Ze besloot hem een kleine tip te geven en liep naar hem toe. Toen ze dichtbij genoeg was wees ze met haar vinger op een stukje tekst. 'Daar moet je de nadruk op leggen, en je moet gevoel er in leggen. Meer zo' en ze begon op een andere manier dan hij had gedaan zijn stukje te herhalen. 'Snapje?' Als hij nu weg zou lopen omdat ze een bemoeial was. dan had hij pech, dan maar geen voldoende.

Ik luisterde naar haar woorden en liet mijn blik afdwalen van haar gezicht naar het script. Ik fronste opnieuw voordat ik haar tip in werking probeerde te stellen. Toen ik de tekst opnieuw voorlas probeerde ik me aan haar woorden te houden. 'Ik neem je op je woord. Geef mij dan 'Lief' als nieuwe doopnaam mee. Vanaf vandaag heet ik geen Romeo.' Slechts vragend keek ik op naar haar. Ik vond het niet makkelijk om zomaar van iemand commentaar op te nemen en er iets aan te doen. Toch was het op dit moment mijn enige keus, als ik dit niet goed afsloot moest ik van school wisselen, alweer. Ik was in de 3de naar deze school gekomen, afgetrapt van een andere. Ik fronste dieper en bestudeerde haar gezicht, ik was niet erg goed in het lezen van mensen.

In plaats van een antwoord te geven op zijn vragende blik concentreerde ze zich op het script. Ze wilde hem niet zeggen dat het beter was, dat ze zijn stem mooi vond en dat zijn stem perfect paste bij Romeo. Nee, dan ging hij haar of heel hard uitlachen of het ging hem naar zijn hoofd stijgen en hij deed dan niet meer zijn best. 'Hoe ben jij hier gekomen, en waarom? De muur is hoog, en klimmen valt niet mee, en, wetend wie je bent, is het je dood, als een van mijn verwanten je hier vindt.' Ze keek hem aan terwijl ze sprak en hield haar hoofd iets schuin, waardoor ze er best schattig uit zag. Maar al snel rechtte ze haar hoofd en keek hem afwachtend aan.

Geen commentaar zag ik als iets positiefs, dan was het overleefbaar. Ik ruste mijn ogen op haar en luisterde opnieuw naar haar woorden. Denkend aan haar tips begon ik met mijn stuk, 'Met liefdes lichte vleugels vloog ik hier, geen stenen grens die ooit mijn liefde stopt; en al wat liefde kan, dat zet zij door. Daarom vrees ik ook je verwanten niet' Als een soort van repeat keek ik vragend naar haar op. Eigenlijk wachten en hopend op geen reactie zodat dat betekende dat ik het niet al te slecht deed. Mijn blik op haar werd onderbroeken door mijn mobiel die af ging. 'Sorry' verontschuldigde ik me meteen terwijl ik hem uit mijn broekzak haalde. Ik drukte op het rode knopje en zag hoe ik 2 sms’jes had en 1 gemiste oproep. Zonder die te bekijken stopte ik mijn mobiel terug in mijn broekzak en pakte ik het script weer met beide handen vast.

'Als zij je zien, dan wordt je hier vermoord.' Ze slikte even en keek hem aan. Weer gaf ze geen reactie, maar ging ze gewoon door. Fay was sowieso niet iemand die snel complimenten gaf, want ze kon er niet mee omgaan als iemand haar een complimentje teruggaf. In het script stond dat ze haar hand nu naar hem moest reiken, ook al kon hij er niet bij aangezien zij op het plafond stond en hij beneden, maar toch deed ze het. Langzaam stak ze haar hand uit en liet die in de lucht bungelen. Ze keek hem aan en beet op haar lip. Hij was heel anders wanneer je alleen met hem was, veel aardiger, nouja, hij zei niet zo veel, maar toch. Hij maakte ook geen rare opmerkingen naar haar toe.

Ik voelde hoe mijn mobiel opnieuw trilde en sloeg mijn script dicht. 'We moeten terug' Ik keek even op naar haar en liep vervolgens naar de deur. Ik opende hem en wachtte netjes hoe zij eerst door de deur naar de gang ging. Achter mij sloot ik de deur en volgde ik haar de trappen af. Het was stil, pijnlijk stil. Logisch eigenlijk wel, Ik had net zo goed niks tegen haar te vertellen als tegen mij. Ik ontspande mijn schouders even en viste mijn mobiel uit mijn broekzak. Ik had 4 sms’jes en 2 gemiste oproepen; Van Lilly en Mauve had ik beide een gemiste oproep en een sms’je, van Alexandra 2 sms’jes. Ik beantwoorde slechts die van Mauve en Lilly en liet die van Alexandra gewoon zitten. Ze was een leuke meid maar zo veel sms’jes waren gewoon bloed irritant. Ik keek pas op van mijn mobiel op het moment dat we bij de groep waren. Mijn mobiel liet ik weer in mijn broekzak zakken terwijl ik hoorde hoe de vrouw ons op het podium vroeg. Ik fronste slechts en bleef staan. Verwachtte ze echt dat wij ons stuk inclusief kus gingen doen op het toneel?

De stilte terwijl ze naar de oefenruimte liepen was vol spanning voelde ze. Dat hij de hele weg met zijn mobiel aan het spelen was irriteerde haar mateloos, maar ze zei er niets van. Ze kon haar oren niet geloven, verwachtte die vrouw echt dat ze nu op het podium met hem ging zoenen?! Dat moment wilde ze zo lang mogelijk uitstellen, niet gelijk al de tweede dag. Wat dacht die vrouw allemaal wel niet? Ze stond net op het punt om haar eens goed de waarheid te zeggen toen ze door haar op het podium duwde en ze bijna over haar eigen voeten struikelde. Een moment later stond ze tegen over Francisco en ze keek boos naar die vrouw.Oh, mijn liefste Romeo, jouw liefde is zo puur als het ochtendglore, kus me, mijn lieve Romeo, kus me..' Oh wat haatte ze het om dit te moeten zeggen.