Orpg. Lina & Michelle!

Mijn personage;

Mia.

Jace

Spoiler:

~

Ik liep mijn huis binnen, ik had een heel raar gevoel in mijn maag. Ik rook een vreemde geur die me lichtelijk bekend voorkwam. Het was een geur die ik haatte. Ik liep de trap op en volgde de geur, iets in me zei dat er iets ergs was gebeurd. Ik voelde mijn hart sneller gaan. Ik balde mijn vuisten en bereidde me mentaal voor op wat ik te zien zou krijgen, ik zag dat er een viezig spoor naar de slaapkamer van mijn ouders was. Een zacht grommend geluid ontsnapte mijn keel.

Een glimlach sierde Mia's lippen nadat ze de moeder de das om gedaan had. Het was voor haar vredig op een rare manier. Ze had haar bloederige vingers om Jace's vader zijn nek gevormd en drukte hem ruw tegen de muur aan, terwijl ze zijn gezicht omhoog duwde. Een gegrom vloog door haar gehoorgang heen en meteen sperde haar blik naar de deur. Ze drukte haar nagels in zijn keel en gooide hem vervolgens naar de andere kant van de kamer. Het bloed dat op haar vingers zat, likte ze eraf terwijl ze naar de deur liep om te kijken wie er was. Al meteen verwachtte ze dat het niet veel goeds moest zijn.

Jace
Ik rukte de deur open en het eerste wat ik zag, was dat er overal bloed lag. Mijn maag draaide zich om en ik staarde met een kille blik naar het meisje. Ik zag mijn moeder op de grond liggen, allemaal bloed stroomde uit haar lichaam. Haar ogen stonden dof en ze was ontzettend bleek. Ik kon het even niet geloven. Maar dit was niet het moment om te verstijven. Door alleen mijn ogen te gebruiken gaf ik een harde steek in haar maag en ik rende naar haar toe. Ik draaide haar armen woest op haar rug en drukte haar omhoog tegen de muur.

Voordat ze er ook maar iets tegen kon doen, werden haar armen op haar rug gedraaid, en werd ze tegen de muur aan gedrukt. Mia kreunde even maar herstelde zich meteen weer. Ze was geen snelle opgever, en was het nu ook niet van plan om te doen. Haar hoofd hield ze schuin zodat haar ogen op een tafel gericht werden. Die bracht ze met behulp van haar ogen omhoog, en liet 'm met volle vaart tegen de zij van de jongen aanknallen. Haar lichaam werd los gemaakt van de druk tegen de muur waardoor ze op de grond terecht kwam. Vlug stond ze op om te wachten wat zijn volgende stap zou zijn. Een snelle blik ging naar de vader dat er roerloos bij lag, maar zeker nog niet dood was.

Jace
'Mijn fucking ouders.' siste hij tegen haar. 'Echt?' vroeg hij. Was dat mens harteloos? Ik pakte haar hard vast en duwde haar met mijn knie tegen de grond, terwijl ik een hand over haar ogen hield, in de hoop dat ze niets meer tegen me kon gebruiken. Mijn zij deed aardig pijn, maar ik maakte me vooral zorgen over mijn ouders. Ik was er bijna zeker van dat ik mijn moeder kwijt was en ik kon wel janken, ik voelde me ontzettend alleen. Ik drukte haar tegen de grond met het gewicht van mijn lichaam en met mijn vrije hand gaf ik haar harde klappen. Wat had ik toch een hekel aan haar, ik walgde van haar. Er was niemand die ik zo erg haatte. Wat ze nu had gedaan was te ver gegaan. Ik was vastbesloten haar af te maken. Maar niet zonder wat pijn. Ik zou haar martelen, haar laten smeken om vergiffenis.

Een grijns werd gevormd met haar lippen en ze keek hem aan alsof ze nog nooit zo blij geweest was. Het voelde goed, en ze wilde haar humeur niet laten verpesten door een knul van het verlebberde ras. Mia voelde de grond onder haar lichaam en perste haar lippen op elkaar om geen enkel geluidje te maken. De klappen kwamen hard aan, maar nog niet hard genoeg om het op te geven. Nee. Ze had al genoeg gevechten meegemaakt waarvan ze een eenmalige keer opgegeven had. Een spottend lachje rolde over haar lippen toen hij zijn hand voor haar ogen deed. Haar ogen werden iets roder, en ze concentreerde zich op het omhoog brengen van hem. Ze liet hem net zo hoog gaan totdat hij bijna het plafond raakte. Vervolgens liet ze hem met een harde klap op de grond vallen. Even kneep ze haar ogen dicht toen ze op stond. Haar lichaam deed pijn, en ook haar gezicht had flinke klappen gehad. Ze ging op zijn rug zitten en duwde zijn hoofd schuin en hard tegen de grond aan terwijl ze naar hem keek. ''Het is beter als je weggaat. Dan heb je nog een kans op leven.''

Jace
Ik gromde luid, meer om mijn pijn te verbergen. Ik had het gevoel dat ik helemaal gek werd, mijn hele lichaam deed pijn en ik voelde dat mijn bloed inmiddels ook al op de grond lag. Maar ik ging het niet opgeven, ik was te boos op haar. Mijn handen grepen naar haar keel en lieten daar bloederige strepen overheen terwijl ik haar naar me toe trok. Ik pakte haar nek ruw vast en trok hem naar beneden. Met mijn vlijmscherpe tanden boorde ik zo door haar dunne zachte huidje heen. Dit meisje was de duivel. Ze was ontzettend sterk voor een meisje en ze wist dat ze me flink had verzwakt door mijn ouders te doden. De krachten van mijn moeder waren godverdomme al verloren gegaan omdat ze nu dood was. Het was al te laat om mijn bloedrecht te claimen en te zorgen dat haar krachten doorgegeven konden worden. Tegelijk met het uitzuigen van bloed kon ik met mijn ogen haar pijnlijk steken, eerst op haar benen, toen haar maag en haar rug.

Het lichter voelen werd met de seconde erger door het verlies van bloed. Zijn handen die naar haar keel gegrepen hadden, berzorgde haar stikgeluiden en ze hield daardoor haar keel iets in. Mia kreunde op z'n zachtst door zijn tanden die in haar huid stonden. Ze moest zich machtig blijven voelen, totdat hij uitgeschakeld zou zijn. Ze drukte haar scherpe nagels in zijn wang en liet ze zijn huid in glijden, door naar onder. De steken in haar benen, maag en rug deden ongelooflijk veel pijn, en zelfs toen liet ze het niet merken. Opgeven was nogal iets wat je deed als je laf was. En het was niet de bedoeling dat de vampieren van haar soort haar zo zagen. Ze zette haar handen tegen zijn borst en duwde hem hard naar achteren tegen de muur, met wat kracht van haar ogen. Ze begon zwaar te ademen en bleef voor een korte duur op de koude grond zitten. Hij was sterk, sterker dan ze verwacht had.

Jace
Meteen kwam ik weer van de muur af. Ik zag dat ze vermoeider raakte. Ik liep weer op haar af en duwde haar hard tegen de grond. Ze was sterker dan ze leek. Veel sterker. Een mens die slechte dingen met haar voorhad kon zich daar naar in vergissen. Geen idee waar die gedachte opeens vandaag kwam. Ik grijnsde en ik voelde een beetje bloed aan mijn wang, maar ik had er niet echt last van. Er vielen een paar drupjes op haar zachte lichte huid. Ik ging op haar zitten, een hand ging naar haar haar en sloeg haar eraan tegen de grond met haar hoofd. Ze had mij ook een hoofdwond bezorgd waar ik aardig duizelig van was geworden en het voelde als het begin van vergelding voor wat ze met me had gedaan. Om haar verder te verzwakken greep ik met mijn andere hand haar pols en beet in haar bovenarm terwijl mijn gezicht haar tegen de grond hield. In de veronderstelling dat ik haar voelde bewegen gaf ik haar eerst steken in haar maag, toen besloot ik wat verder te gaan en gaf een paar harde steken bij haar borsten. Het leuke aan mijn kracht was dat je er qua uiterlijk niets van kon zien, maar ik er wel mensen mee kon vermoorden. De pijn was niet nep.

Mia merkte dat de jongen al gauw weer van de muur af kwam, en naar haar toe liep. Haar ademhaling was nog steeds onregelmatig, en ze deed haar best om die in orde te krijgen. De grond leek weer dichterbij te komen en ze hijgde iets. Haar hoofd raakte met een harde knal de grond en ze kneep haar ogen fijn. Zonder er op het moment maar iets aan te kunnen doen, werd er in haar bovenarm gebeten. Haar bloed was eerder ook al verminderd, en nu werd het alleen nog maar erger. Langzamerhand voelde ze zich slapper worden, en dus ook machteloos. Opnieuw kwamen er steken in haar maag, en vervolgens in haar borsten. Wat was hij sterk. Ze had er enorm veel spijt van dat ze hem zo erg onderschat had. Het gekreun werd nu wat harder, en ze probeerde haar ogen te openen om hem nog wat proberen aan te doen. Maar het ging niet.

Jace
Ik voelde haar lichaam steeds slapper worden in mijn greep. Mooi. Dat walgelijke wijf had ik al intens gehaat voordat ze mijn ouders afmaakte. Ik voelde dat ze steeds verder weg raakte en ik hoorde haar kreunen van de pijn. Ik liet haar arm los. Het was belangrijk dat ik haar veel pijn deed, maar ze moest voorlopig nog wel blijven leven. Ik was nog niet klaar met haar. Ik greep haar polsen hard vast en trok haar overeind. Ze leek me al een stuk minder sterk dan ze eerst was. Ik sleepte haar over de grond alsof ze niet meer was dan een pop. Ik pakte een van de sjaals van mijn moeder uit de kast en bond die strak om de polsen van het meisje en deed daarna hetzelfde met haar enkels. Ik bond nog een laatste sjaal strak over haar ogen, ik had toch het gevoel dat ze dan minder gevaarlijk was. Daarna liet ik haar gebroken lichaam daar liggen en kroop naar mijn moeder, ik legde mijn hoofd op haar ribben. Ik bracht een kleine snik voort toen ik ontdekte dat haar hart niet meer klopte. Ik had het verwacht, maar het deed me toch ontzettend veel pijn. Daarna keek ik naar mijn vader. Ik kroop naar hem toe. Hij zou het wel redden. Daarna keek ik weer naar mijn moeder met pijn in mijn ogen.

Het luchtte haar op dat hij eindelijk haar arm los liet, aangezien ze het niet veel langer meer vol zou houden. Hij had haar onwijs veel pijn gedaan. En ook was er relatief veel bloed uit haar lichaam gestroomt. Haar ogen liet ze gesloten, immers kon ze er toch niet veel meer aan doen. Haar krachten waren ook verslapt, en het werkte dan gewoon voor geen meter wanneer ze hem dan nog wou gaan peinigen. Mia merkte nauwelijks dat hij haar meetrok aan haar polsen en een paar sjaaltjes om haar polsen en enkels bond. Ook haar ogen werden afgebonden, maar daar kon ze op dat moment toch niet veel meer mee. Het was voor haar gunstig om uit te rusten. Om het bloed vanzelf weer in haar lichaam te laten komen. Waarschijnlijk zou ze hem wel gaan bijten wanneer ze daar de kracht weer voor had. Dan kon ze haar bloed verhogen, en werd hij er ook nog eens slapper van. Twee in één klap dus. Een zacht gesnik was toch goed te horen bij Mia. Op één of andere manier deed dat haar toch wat. Maar die gedachte slikte ze figuurlijk weer weg. Ze moest wraak op hem nemen en daar moest ze zich aan houden.

Jace
Ik voelde een brok in mijn keel en kroop weer naar mijn moeder. Mijn dunne armen sloeg ik om haar heen, ze voelde ijskoud en was erg bleek. Ik had de neiging om gewoon te gaan huilen, van mijn moeder had ik echt gehouden. Zij had me altijd verdedigd als mijn vader weer boos op me was omdat ik voor hem nooit iets goed genoeg deed. Ik wist dat mijn leven compleet verpest was nu ik alleen mijn vader nog had. Ik legde mijn hoofd tegen haar aan en ik liet per ongeluk weer een snik ontsnappen. Tranen liepen over mijn wangen, maar het lukte me gelukkig om geen geluid te maken. Ik kroop weer naar het meisje toe. Ze zou hiervoor boeten. Ik had het liefst dat ze voorlopig op het randje van de dood zweefde. Ik begon haar hard te slaan. Ze had me mijn moeder afgenomen. Een van de walgelijkste, gemeenste dingen die je kon doen in mijn ogen. Het was alsof het meisje geen hart had. Vies monster. Ik gromde weer, om te verbergen dat ik het liefst keihard ging zitten huilen. Ik kneep hard in haar dunne witte huidje, blauwe plekken achterlatend.

Het begon Mia te ergeren dat haar ademhaling nog steeds niet regelmatig geworden was. De pijn werd minder, wat haar iets meer liet ontspannen. Ook het gesnik begon haar lichtelijk te irriteren. Hij was een jongen. Een sterke vampier. Dan hoorde je niet snel te huilen, toch? Want ja, snikken werd toch wel een beetje hetzelfde gezien als huilen. Dat ook een teken van zwakte was. Maar hierover moest ze zelf niet spreken. Ze had het op dat moment opgegeven, wat enorm aan haar vrat. Misschien had ze wat meer bloed moeten drinken van de moeder, dan had ze het nog wat langer vol gehouden. Ze hoorde een geluid dat zich steeds dichterbij naar haar oor een weg baande. Én al gauw voelde ze de klappen. De harde klappen die ze vooral nú niet kon hebben. Haar rustige gelaatsuitdrukking veranderde in één wip naar een kille. Ze begon heen en weer te bewegen en begon te harrewarren. Allemaal in de hoop om los te komen.

Jace
Ik bleef haar hard slaan en ik siste naar haar. Ik wilde haar uitschelden, gemene dingen tegen haar zeggen maar ik kon het niet. Dan zou ze horen dat mijn stem trilde omdat er nog steeds tranen over mijn wangen liepen. Gelukkig huilde ik stilletjes. Mijn vader zou me afmaken als hij bij zou komen en me zou zien huilen. Dat mocht ik niet, ik was een jongen, een vampier verdomme. Huilen was voor sterfelijke meisjes. Ik deed grote moeite om te zorgen dat er geen traan op het meisje viel. Ik wilde geen zwakte tonen. Ik duwde mijn knie in haar maag en ik kroop weer even weg van haar. In de kast vond ik mijn moeders naaidoos. Daar was ik tevreden mee. Ik sleepte de doos mee naar het meisje. Ik pakte een van de naalden en stak hem in haar arm, steeds iets dieper duwend. Ik keek naar haar en was benieuwd naar de reactie. Als dit niet genoeg werkte kon ik ook nog andere dingen proberen.

Mia kneep haar ogen nog meer fijn om over iets wat minder naar was te fantaseren. Was het nou echt nodig om haar zo erg te pijnigen? Het was meer een retorische vraag, hoe lang ze erover nadacht. Natuurlijk was dat nodig. Ze had net één van zijn ouders vermoordt. En waarom? Alleen maar omdat ze altijd ruzie hadden. Dat was niet eens een goed excuus. Vroeger was ze niet eens een slechte vampier. Zelfs het tegenovergestelde van dat. Altijd de vampieren van het andere soort begroeten, ook al werd haar verteld het niet te doen. Eigenwijsheid was haar sterkste punt, en dat was ook nu nog zo. De knie die als het ware in haar maag geboord werd, bracht haar weer terug naar de realiteit. Iets waar ze nu niet wilde zijn, maar even ergens anders. Een opgelucht zuchtje ontsnapte tussen haar lippen door toen ze merkte dat hij van haar weg ging. Maar met te vroeg juichen kon ze beter niet beginnen. Het was moeilijk voor haar aangezien ze niets kon zien. De naald ging steeds dieper in haar huid en ze kon het wel uitschreeuwen. Toch hield ze zich opnieuw in en gaf geen kick. Het enigste wat ze deed, was op haar lip knabbelen en haar ogen dicht knijpen.

Jace
Ik zag dat ze op haar lip knabbelde en ik grijnsde, volgens mij begon ik eindelijk een beetje door te dringen. Maar nog niet genoeg. Ze was nog steeds heel trots. Te trots. Ik zou haar compleet kapot maken, tot ze geen waardigheid meer over had. Als mijn vader wakker werd zou hij maar al te graag alle kleren van haar lijf trekken. En ik zou hem maar laten, hoe erg ik er ook van walgde. Ik pakte een van de scherpe schaartjes uit de naaidoos van mijn moeder en ik pakte het vel op haar arm vast en knipte het kapot. Meteen zag ik bloed en ik grijnsde. Ik hoopte dat ik nu meer van een reactie te zien zou krijgen. Zo niet, zou ik nog wel iets ergers vinden. We hadden beneden vast wel ergens zout en met wat geluk ook citroensap. Als ze doodging maakte dat flinke litteken ook niet meer uit. Mijn knie drukte nog steeds in haar maag, zodat ik nog wat meer macht over haar had. Terwijl als ze bewoog, ze waarschijnlijk alleen zorgde dat ik haar nog erger pijn zou doen. Uit woede of omdat ik uitschoot. Waar het op neerkwam, was dat ze compleet hulpeloos was. Precies wat ze verdiende voor het vermoorden van mijn moeder en het aanvallen van mijn vader. Ze had geen idee gehad dat ik sterker was dan zij.

Het inhouden van de pijn kon Mia nu niet meer verdragen. Haar vel werd letterlijk kapot geknipt. Het warme bloed stroomde ui de flinke wond. Ook al kon ze het niet zien, het was erg makkelijk te voelen. Ze slaakte een gil en bewoon hevig heen en weer, wat alleen nog maar meer pijn veroorzaakte. Hij wilde haar kapot maken, dat was onderhand wel duidelijk. Grommen zou niet veel effect meer op hem hebben. Ze lag hier nógal machteloos en tenslotte ook nog eens hulpeloos bij. Ze kon nu niets meer tegen hem beginnen. De volgende keer zou ze toch wel de vampier zelf eerst helemaal grondig nachecken voordat ze iets zou gaan doen, als ze tenminste hier nog levend vanaf zou komen. ''Stop alsjeblieft!'' Schreeuwde ze naar hem en raakte een beetje in paniek door het slapper voelen van haar lichaam. Wat moest ze nou? Ze kon helemaal niets meer met haar lichaam. Het zat vast, en al zat het niet vast, dan kon ze nog niets. Haar lichaam kon het niet langer meer verdragen. Haar hart stokte in haar keel en ze kon niets anders dan smeken om haar in leven te houden.

Jace
Ik liet haar even los terwijl ik haar naar haar gegil en gesmeek luisterde. Het voelde goed, ik werd warmer vanbinnen. Ze hoefde echt niet te denken dat ik haar in leven liet na wat ze gedaan had. Ik zou haar compleet kapot maken, haar een poosje op de rand van de dood laten zweven. Het zo pijnlijk mogelijk voor haar maken. Dat laatste moment waarop ze zelf koud en levenloos zou worden, net als ze met zijn moeder had gedaan. 'Je hebt mijn moeder vermoord.' siste ik in haar oor. Had ze niet door hoe vreselijk het was wat ze had gedaan? Ze verdiende alles dat ik met haar deed. En dit was pas het begin. Ik pakte de naald weer op en voor hoe wazig mijn ogen waren had ik er nog aardig snel een draadje doorheen. Ik stak de naald door haar vel en daarna aan de andere kant van de wond. Het was niet echt bedoeld als een hechting en zo werkte het ook helemaal niet. Mijn hand zat meteen helemaal onder het bloed, ze bloedde flink. Maar ze zou het zeker overleven. Met mijn wijsvinger tikte ik tegen haar buik en schoot een schokje door haar lichaam heen.

De woorden stroomden naar haar hersenen. Mia kon hem niet ongelijk geven. Het was inderdaad waar dat ze zijn moeder vermoordt had. Ze begreep ook helemaal niet waarom ze zo kil geworden was. Als haar vader haar niet maandenlang misbruikt had, was ze misschien nooit veranderd in een monster. Zo kon ze zichzelf nu wel beschrijven. Hoe haalde ze het eigenlijk in haar hoofd om met een dom excuus zomaar iemand te vermoorden. En dan ook nog eens van plan was om er nog twee te vermoorden. Jace meegetelt. De woede die ze in zich had moest maar eens stoppen, voorgoed. Maar ze wist niet precies hoe ze dat moest aan gaan pakken. Ze voelde het bloed haar mond in lopen door het gebijt op haar lip. ''Het spijt me!'' Kwam er nog net uit en kromp toen ineens, voor zover dat mogelijk was nu ze haar lichaam nauwelijks kon bewegen. Weer ging er een naald door haar huid heen, en ze gilde het keer op keer weer uit. Het was vreselijk.

Jace
Ik zag bloed op haar lippen van het bijten en ik streelde er even voorzichtig langs en keek naar haar. Ik was alleen nog steeds boos. Ik gaf een harde klap tegen haar wang. 'Dat had je eerder moeten bedenken.' siste ik tegen haar en duwde mijn knie in haar buik zodat ze dubbel klapte. Ik drukte de naald weer door haar huid, keer op keer terwijl ik de wond 'hechtte'. Ik voelde haar bewegingen, ik wist dat ze echt weg wilde. Ik had haar nu eindelijk klein gekregen. Ik voelde me al een stuk beter, maar ik lette even niet goed op omdat ik te druk bezig was en een traan viel van mijn wang op haar arm. Of ze wist niet hoeveel pijn ze me had gedaan, of het maakte haar gewoon niet uit. Ik geloofde niets van haar excuses.

''Weet ik,'' Zei Mia wat krampachtig en voelde de tranen achter haar ogen brandden. Haar hoofd lag nu schuin, wat het gevolg was van de klap tegen haar wang. Abrupt voelde ze een verse traan op haar arm landen, maar gaf er geen reactie op. Ze moest eerlijk toegeven, dat ze nu pas écht door had dat het hem veel pijn deed. En de pijn die hij haar nu deed voelde als verdient. Lipknabbelend probeerde ze zo min mogelijk te bewegen, zodat het haar minder pijn zou kosten. Ze had echt het gevoel dat ze op elk moment buiten bewustzijn kon raken. Maar dit probeerde ze dan ook met alle kracht tegen te gaan. Aan de andere kant leek het haar toch fijner. Dan voelde ze de pijn niet die hij haar nu aan deed. Maar kon ze tegelijkertijd niet opletten, en dat was belangrijk voor haar. Mensen in de gaten houden. Niet zo zeer mensen, maar de andere soort vampieren.

Jace
Ik was nog steeds heel erg boos, maar na die traan voelde ik ook een soort medelijden omdat ik haar echt heel veel pijn deed. Ik kon me best voorstellen dat dit heel pijnlijk voor haar was. Misschien moest ik haar in leven houden. Dat leek me alleen nog maar erger dan haar martelen tot ze dood ging. Ze zou voorlopig nog wel hier blijven. Ik keek naar haar en trok een wenkbrauw op. 'En nu ga je huilen?' vroeg ik. Tot mijn grote verbazing wist ik te verbergen dat ik net ook aan het huilen was geweest. Ik dacht tenminste dat het niet opviel. Ik keek naar haar arm en keek toen om me heen. Opeens kreeg ik een ingeving en sleepte haar een stuk over de vloer. Ik keek naar het nachtlampje dat mijn moeder had staan.

De volgende tranen hield ze tegen. Het was al erg genoeg dat ze er één liet gaan. Mia had nog nooit écht gehuild, en dat was ze nog niet van plan te doen. Al helemaal niet om de lichamelijke pijn. Het jurkje dat ze aan had, was aan alle kanten gescheurd. Maar dat interesseerd haar nu ook vrij weinig. Het was vernederend dat hij sterker was dan haar, en dat zij nu eens degene was die niks tegen de ander kon beginnen. Ze wist niet eens wat ze zou doen wanneer ze weer haar krachten had. ''Nee.'' Zei ze bruusk en werd er gek van dat ze nog steeds niets kon zien. Want haar ogen waren toch wel het belangrijkste. Het getrek aan haar armen bezorgde haar alleen maar meer pijn, en ook het gesleep over de grond was nou niet bepaald een fijn gevoel. Ze wilde dat het afgelopen was. Dat iemand haar zou kunnen redden, of dat ze zelf kon ontsnappen. En dat was precies wat ze van plan was. Ontsnappen.