Orpg. Lina & Michelle!

Jace
Ik gaf haar een harde trap toen ik haar langs het levenloze lichaam van mijn moeder sleepte. Er liepen weer tranen over mijn wangen, wat ik ontzettend haatte. Ik voelde me echt heel zwak. Dus om me weer sterker te voelen deed ik het meisje pijn. Dit was haar schuld. En ik zou haar niet makkelijk laten gaan. Ik kneep haar armen ongeveer fijn en trok haar naar het nachtkastje. Ik haalde de kap van de lamp af en duwde de hete brandende lamp tegen de wond aan die ik net had gemaakt terwijl ik haar stevig tegen de grond gedrukt hield. Ik walgde van het meisje, een harteloos persoon als zij verdiende dit. De traan en het geroep om hulp was gewoon geacteerd, ze was waarschijnlijk nog steeds trots op wat ze had gedaan. Ik hoorde een zacht gekreun en ik keek naar mijn vader. Hij was bij aan het komen geloofde ik. Ik gaf haar nog eens een harde klap terwijl ik de lamp niet los liet. Ze zou spijt krijgen dat ze ooit geboren was.

De pijn leek echt niet op te houden, en ze werd er alleen maar duizelig van. Mia kon met zekerheid zeggen dat haar lichaam vast al helemaal onder het bloed zat. Dat haar huid tegelijkertijd ook weer afdekte. Ze liet haar ogen gesloten, terwijl ze de pijn probeerde te negeren. Met haar hoofd knalde ze lichtjes tegen het nachtkastje aan. Je kon al raden dat hij weer iets van plan was om haar te pijnigen. En ze wist echt niet hoe lang ze dit nog vol ging houden, niet heel lang meer. De brandende lamp drukte hij tegen haar wond aan, dat vreselijk veel pijn deed. Opnieuw slaakte ze een gil, die nu iets harder leek te zijn. Ze schreeuwde het uit van de pijn en kronkelde haar rug daarbij. Het gekreun van zijn vader ontglipte haar, aangezien ze daar niet echt mee bezig was. Ze voelde zich steeds lichter worden en liet haar lichaam wat meer zakken.

Jace
Ik merkte dat ze bijna buiten bewustzijn raakte. Het was toch niet half zo leuk als ze er zelf niet bij was. Toch liet ik de lamp niet los en ik gromde naar haar. Ik hoorde haar gegil. Ik wilde niets liever dan dat ze keihard begon te janken en dat ze smeekte om me op te laten houden. Niet dat ik dat zou doen. Het was al te laat voor medelijden, ze had mijn moeder vermoord. Mijn vader ook als ik niet op tijd binnen was gekomen. Ze meende helemaal niets van de excuses. Ik drukte met een van mijn knieën op haar borstkas en met de andere op haar hoofd. Volgens mij had ze al aardig veel hoofdpijn na die knal tegen het nachtkastje, dus daar maakte ik gebruik van. 'Hoe kun je zo harteloos zijn mijn ouders erbij te betrekken? Je hebt gvd mijn moeder vermoord.' siste ik tegen haar. Opeens kreeg ik het idee iemand die voor haar veel betekende te vermoorden. Maar volgens mij kon ik dat wel te vergeten, het leek me nogal ingewikkeld en zij lag nu toch al hier.

Mia schreeuwde nog steeds van de pijn. Pijn die ze nog nooit zó erg gehad had. Meestal kwam ze er alleen met een paar schrammetjes vanaf. Maar deze jongen was té moordlustig. Zijn lichaam zag er nooit echt sterk uit, dus had ze ook niet verwacht dat hij het zou zijn. Ook zijn moeder en vader waren slappe vampieren. Het was bijna een 'eitje' om ze de das om te doen. Maar zo moest ze nu niet denken. Het was maar goed dat hij binnen kwam voordat ze zijn vader ook vermoord zou hebben. Want dat was wel haar plannetje. Ze versterkte haar gil toen hij met zijn ene knie op haar borstkas leunde, en met de andere op haar hoofd. De deuizeligheid nam toe, en ze kneep haar ogen zo ver mogelijk fijn. Haar lippen waren nu al helemaal kapot, en ze proefde over en over de smaak van bloed. Haar eigen bloed. Ze opende ze om er wat uit te krijgen, maar het lukte niet. Zwijgend lag ze daar, bijna roerloos op de grond. Ze begon steeds zwarter te zien, en uiteindelijk raakte ze bewusteloos.

Jace
Ik gromde toen ik haar niet meer voelde bewegen. Ik vond het helemaal niets, ik vond het fijner toen ze nog gilde. Het fijne gevoel dat je kreeg als je wraak op iemand nam. Ik gaf haar een harde klap en zette de lamp terug. Ik zag dat haar hele arm rood was, maar ik had de wond wel een beetje dichtgebrand waardoor het bloed niet meer over haar arm stroomde zoals eerst. Eerlijk gezegd kwam ze er met dit litteken nog heel makkelijk vanaf. Ik tilde haar op en ik liep de kamer uit, de trap af en toen liep ik naar de garage. In de garage bewaarden we nog veel meer spullen waarmee ik haar pijn kon doen. En touwen, die een stuk sterker waren dan de sjaaltjes. Ik liet haar op de grond vallen en knoopte de touwen eerst om haar enkels en toen om haar polsen. Daarna maakte ik de sjaaltjes pas los. Ik moest voorzichtig zijn, want dat meisje was een stuk sterker dan ze leek. Ze was in mijn ogen best tenger, nog niet eens zo heel klein in vergelijking met mij. Maar wel in vergelijking met de meeste vampieren.

Een korte tijd voelde Mia geen pijn meer, maar al snel leek daar een einde aan te komen. Haar ogen openden zich en ze keek al kreunend naar haar lichaam. Het bloed was wat meer opgedroogd, wat er heel vies uitzag. De wond op haar arm vond ze er nog het ergste uitzien. Het was helemaal opgezwollen en het zag er verbrand uit. Wat het ook was. Ze probeerde omhoog te komen, maar merkte toen dat ze met touwen vast zat. Ze kon zich nog wel herinneren dat het eerst sjaaltjes waren. Haar ogen knepen zich tot spleetjes om wat beter te kunnen zien. Nog steeds had ze niet kracht genoeg om haar hier weg te krijgen. Dat duurde nog wel even. Tot die tijd was het maar pijn lijden, verdiende pijn. Ze was boos, maar de schuldgevoel kwam daar overheen. Het zou haar zelf ook ongelooflijk veel pijn doen wanneer hij haar moeder zou vermoorden. Dan zou ze ook uit haar slof schieten, en precies hetzelfde doen. Het was nu niet anders. Ze had het maar te accepteren, totdat ze weg kon komen.

Jace
Ik trok het meisje aan haar jurkje omhoog. 'Heb je enig idee wat je gedaan hebt?' siste ik woedend tegen haar. Ik was nog lang niet afgekoeld, al was ik wel iets rustiger geworden na die traan. Ik was blij dat ik zelf niet meer huilde, want ik haatte het om zwakte te tonen. Ze hoefde echt niet te verwachten dat ze hier ooit nog levend wegkwam. Al helemaal niet als ze me weer pijn zou doen of probeerde te ontsnappen. Ik had nog best veel pijn van toen ze me had laten vallen, ik begreep niets van haar krachten. Ik wist alleen dat ze nu uitgeschakeld waren. Tijdelijk waarschijnlijk. Deels uit verveling begon ik haar kleine steekjes in haar benen te geven, die nog steeds wel pijn deden maar lang niet zo erg waren als wat ik met haar arm had gedaan. Er was meer voor nodig dan menselijke herstelkracht om die weer weg te krijgen.

Een lichte kreun ontglipte haar lippen door het zwaar ademen heen. Mia keek hem pijnlijk aan en knikte voorzichtig. ''Ja dat heb ik, en ik heb er enorm veel spijt van.'' Zei ze zacht en liet haar lippen nog iets open. Op het begin had ze hem juist harteloos gevonden, maar hoe meer ze over alles nadacht, was ze het al die tijd zelf gewoon. En ze vroeg zich af waarom er eigenlijk altijd gevechten ontstonden door verschillende soorten vampieren. Dat was helemaal niet nodig, en alleen maar pijnlijk. Het leek wel alsof er een soort oorlog was uitgebroken. Dat wilde ze niet meer. Ze wilde dat er vrede kwam, en dat was vanaf nu af aan ook haar doel. Ze moest er maar voor zorgen dat iedereen het met haar eens ging zijn, maar dat zou haar niet al te makkelijk af gaan. ''Je gelooft me waarschijnlijk niet, maar ik meen het wel.'' Één traan vluchtte uit haar ene oog, waarvan het niet meer lukte om 'm binnen te houden. De steekjes in haar benen probeerde ze met veel moeite te negeren.

Jace
Ik ging nog even verveeld door met het steken in haar benen, steeds iets harder. Ik keek een beetje twijfelend naar die traan. Of ze kon goed acteren, of ze had echt spijt. Maar zelfs als ze spijt had was het niet genoeg om haar te vergeven. Ze had iets vreselijks gedaan, ze had een moord gepleegd. En verwacht dat ze er nog twee kon plegen en ermee weg kon komen. Walgelijk vond ik dat. Ik keek naar haar arm die weer was gaan bloeden door het slepen over de grond. 'Aan spijt heb ik niets. Mijn moeder is dood.' zei ik kil, maar ik kon er niets aan doen. Er liepen toch weer tranen over mijn wangen en ze gleden naar beneden. Ik veegde ze voorzichtig weg voordat ze op de blote huid van het meisje vielen. Ze hoefde niet te weten dat ik huilde. Ik keek naar haar traan, ik vond het heel vervelend dat zij zich beter in kon houden dan ik. Ik wilde haar ook aan het huilen hebben.

Waarom gaf hij haar steeds weer steken in haar benen? Het deed niet eens heel veel zeer, het was meer iets wat haar ergerde. Mia kreeg met de minuut meer door dat hij het toch niet geloofde. Geloofde dat ze er spijt van had. Maar had zij het ooit geloofd wanneer het haar zou gebeuren? De situaties konden door haar moeilijk te worden ingeschat. Ze wist ook helemaal niet wat ze verder nog tegen hem kon zeggen. Dat het haar speet was het enige wat ertoe deed? Ze kon het toch niet goedmaken. ''Wat wil je dan dat ik zeg? Of doe? Ik kan het nu toch niet meer goedmaken of wel dan? Je gaat me toch net zo lang pijn doen totdat ik zelf dood ga. En dat neem ik je niet eens kwalijk... Maar doe het dan nu.'' Mompelde ze en keek hem toen recht in zijn ogen aan. Zijn tranen zorgde ervoor dat het 'monster' in haar nog meer wegdrong.

Jace
Ik werd ene beetje rood toen ik opeens haar ogen een beetje kon zien. Ik vloekte zachtjes omdat ze er doorheen kon zien nu er meer licht was. Ik maakte het sjaaltje maar meteen helemaal los. 'Je denkt dat je er makkelijk vanaf komt? Nadat je mijn moeder hebt vermoord en nog meer plannen had?' vroeg ik kil terwijl ik mijn gezicht dicht bij het hare hield. De blik in mijn ogen was verwilderd, woedend. Maar ook heel erg gekwetst. Ik gaf even een harde steek in haar maag en keek haar verwachtend aan. Voor een reactie, voor een uitleg misschien. Hoe kon ze zoiets vreselijks doen? Zoiets deed je toch zelfs je vijanden niet aan? Ik vroeg me af of ze de wond al had gezien. Het leek me dat ze daar overstuur van zou raken. Ik keek naar de traan die net nog over haar wang was gelopen en nu op de grond viel.

Het gezicht van hem was roodgekleurd, wat ze nu beter kon zien doordat hij het sjaaltje van haar ogen weggehaald had. Mia schudde haar hoofd bij zijn woorden en keek hem zonder enige uitdrukking aan. ''Dat denk ik niet. Doe maar met me wat je wilt.'' Zei ze menend en keek hem daarbij ook zo aan. Opnieuw dacht ze terug aan haar vader, dat al het slechte in haar losgemaakt had. Die maanden had ze alles opgekropt, en met Jace had ze nog het meeste 'ruzie'. Vandaar dat ze hem wou terug pakken. Maar dit was uit de hand gelopen. Ze wilde dat het anders gegaan was, maar dat kon nu niet meer. Zachtjes begon ze te huilen, zonder enige schaamte. Het inhouden ging niet meer, en het moest er toch een keer uit. Ze kneep haar ogen dicht van de pijn in haar maag, en de andere pijn. Het werd haar allemaal te veel.

Jace
Ik keek even naar de tranen die uit haar rode ogen stroomden, maar ik liet niet zien dat ze ermee tot me doordrong. Ik vond het eerlijk gezegd wel een beetje zielig wat ik allemaal met haar had gedaan. Volgens mij was dit niet het enige, ik had niet het gevoel dat ze snel huilde. Ik was allang blij dat ik niet meer huilde. Ik pakte een grote heggenschaar die in de schuur lag en pakte haar hand. 'Hmm, aan welke vinger ben je het minst gehecht?' vroeg ik met een grijns op mijn gezicht en keek naar haar. Alles doen wat ik wilde? Eerlijk gezegd verdiende ze dat wel. Ik zou zorgen dat ze flink spijt had van wat ze had gedaan en haar daarna opsluiten. Dat was wat ze verdiende voor het vermoorden van mijn moeder. Ze kon haar eigen leven wel vergeten. Ik kon haar leven tot een hel maken. Ik had alle macht over haar.

Mia wist bijna zeker dat hij wel gedacht zou hebben dat het acteerwerk zou zijn, maar dat kwam nog niet eens in de buurt van de werkelijkheid. Het viel haar op dat dit pas de eerste keer was geweest in haar hele leven dat ze alles eruit gooide. Ze huilde zacht door en keek weg van hem toen hij de opmerking maakte over aan welke vinger ze het minst gehecht was. Het was een naar gevoel dat ze er nooit meer levend vandaan zou komen, aangezien ze niet dacht dat ze kon ontsnappen. Hij zou haar nog wel een tijd lang gaan martelen, totdat ze zou overlijden. Waarom was ze nou zo stom geweest? Waarom had ze er niet goed over nagedacht? Waarom dacht ze er überhaupt aan? Dan was je toch ook gewoon ziek in je hoofd. Ze wierp haar blik op haar arm en zag de enorm erge wond. Snel keek ze weer weg, naar de grond. Ze had nog geluk dat haar jurkje niet helemaal kapot was.

Jace
Ik zette de heggenschaar even tegen haar wijsvinger en drukte hem zachtjes een beetje dicht. Ik zag een klein rood sneetje. Ik liet hem daarna weer los. 'Nee dat soort dingen doe ik niet. Ik ben lang niet zo harteloos als jij' zei ik verwijtend tegen haar. Daarna trok ik haar omhoog en duwde ik haar tegen de muur. Ik keek haar diep in haar ogen aan. 'Hoe kom je in godsnaam op het idee een heel gezin uit te moorden?' siste ik tegen haar. Ik begon al meer te geloven dat ze spijt had, maar ik kon er nog steeds met mijn gedachten niet bij dat je zoiets kon doen. Ze had iets vreselijks gedaan, dus ze moest de gevolgen maar accepteren. Voorlopig ging ze nergens heen in ieder geval. Ik hoorde opeens een geluid van boven dus ik liep snel naar de deur en draaide hem op slot. Ik wilde liever niet dat mijn vader zich hierbij betrok.

Mia voelde de heggenschaar tegen haar wijsvinger en begon weer op haar lip te knabbelen op het moment dat hij er zacht in drukte. Een opgeluchte zucht waaide uit haar mond en ze keek hem terug aan. Gelukkig was het maar een klein sneetje, en drukte hij niet door... Ze knalde tegen de muur aan en blies toen een plukje voor haar ene oog weg. Het was vervelend dat ze haar handen niet kon gebruiken, en dat ze niet fatsoenlijk kon lopen. Ze knabbelde alleen nog maar harder op haar lip op het moment dat hij haar diep in haar ogen aankeek. ''Ik weet het niet... Echt niet.'' Zei ze spijtig en keek hem na toen hij de deur op slot draaide. Zijn vader zou wel van plan zijn geweest om te komen. Op 't moment wist ze echt niet meer wat ze moest zeggen of wat voor houding ze aan moest geven. En nog nooit was ze zo bang geweest als nu.

Jace
'Ik zal je iets meer kans geven.' zei ik een beetje chagrijnig. Ik trok haar aan haar voet mee en knoopte het touw rond haar enkels aan de verwarming, daarna maakte ik haar armen los. Ik gaf haar een duw zodat ze weer tegen de muur knalde. 'Lieg gvd niet tegen me, je gaat niet zomaar hierheen om een praatje te maken en vermoord dan per ongeluk iemand.' siste ik tegen haar. Ik werd weer bozer, maar ik vond er eerlijk gezegd niets aan als ze helemaal niets kon doen om zich te verdedigen. Ik wist dat ik het sowieso wel van haar kon winnen. De heggenschaar hield ik net buiten haar bereik, maar binnen dat van mij. Ik keek haar nog steeds met beschuldigende ogen aan en gaf nog een klap in haar gezicht.

Mia knikte als een soort van bedankt en liet haar ogen over zijn gezicht gaan. Als ze het zo bekeek was hij nog aardig soft voor haar. Behalve de open geknipte huid dan. Ze ging omstebeurt met haar handpalmen over haar polsen heen. Het touw had zeer strak gezeten, waardoor er striemen waren ontstaan. Ze knalde dit keer harder met haar hoofd tegen de muur en kreunde zacht. ''Het werd me gewoon te veel oké. Maar dat begrijp je niet. Wat wil je dat ik doe? Ik kan toch niets meer doen...'' Mompelde ze en veegde haar tranen van haar wangen weg. De heggenschaar schrok haar steeds af wanneer hij iets dichter bij haar in de buurt kwam. Je wist nu maar nooit of hij 'm ging gebruiken, dat kon hij nog zo doen. Ze voelde de klap in haar gezicht en wreef er voorzichtig overheen. Alweer keek ze weg en hoopte erop dat haar krachten snel terug zouden komen. Ze zou hem niet iets aandoen, alleen als het écht nodig was. Het was meer een tactiek om te ontsnappen.

Jace
Ik gaf haar nog een harde klap en duwde haar tegen de harde betonnen vloer. Ik ging op haar buik zitten. Ik zag het beeld van mijn moeder weer voor me en in blinde woede begon ik haar hard te slaan. Zonder dat ik het doorhad gleden er weer tranen over mijn wangen. 'Ik ben gvd mijn moeder kwijt.' zei ik overstuur en boos tegen haar terwijl ik bleef slaan. Ik voelde haar kwetsbare lichaam onder me. Misschien ging ik te ver, misschien ook niet. Ik wist het ook allemaal niet meer, ik had geen controle meer over mezelf en ik voelde me echt niet lekker. Ik trapte de heggenschaar een stukje weg omdat ik het gevoel had dat ze er bijna bij kon. Het lukte alleen niet helemaal. Snel draaide ik me om en keek naar het ding. Ik voelde mijn maag omdraaien. Je kon iemand daar serieus pijn mee doen.

Met een harde klap viel ze op de grond en klampte zich half vast aan een soort van paal. Niet één plek op haar lichaam was pijnloos. En met de minuut werd het erger. Mia's ogen knepen zich weer dicht op het moment dat hij op haar in begon te slaan. Ze wist zeker dat haar hele lichaam er over een paar dagen al helemaal niet meer uit zou gaan zien. Niet dat dat haar veel zou uitmaken. Ze zou toch wel dood gaan. Hard ademhalend en kreunend hield ze mijn hoofd schuin, met de hoop dat ze minder klappen zou opvangen met haar gezicht. ''Jace...'' Zei ze pijnlijk en spuugde toen wat bloed uit dat van haar lippen haar mond in stroomde. Ze richtte haar blik toen even op de heggenschaar en voelde opnieuw de tranen achter haar ogen brandden. Ze trok haar jurkje aan de bovenkant omhoog en maakte spleetogen.

Jace
Ik zuchtte en liet me naast haar op de grond zakken. Ik voelde de heggenschaar in mijn zij prikken maar ik was te vermoeid en kapot om er wat aan te doen. Ik was zelf aan het huilen en niet zo'n beetje ook. Ik was nog steeds behoorlijk overstuur en ik hoorde hard geklop op de deur en mijn vader schreeuwen dat ik hem binnen moest laten. Dat ging ik mooi niet doen. Ik keek opzij naar Mia en ik zuchtte. Ik zat mooi in de problemen. En dit was allemaal haar schuld. Ik kon haar wel afmaken, maar ik wist dat dat waarschijnlijk een slecht idee was. Mijn vader zou wel zorgen dat ik dan de vorige was. Ik wist hoe graag hij haar waarschijnlijk zou vermoorden. Licht hijgend drukte ik me op mijn armen omhoog en ik keek Mia fel aan. 'Wat?' vroeg ik kil.

Mia maakte zich klein en keek de andere kant op, weg van hem. Het huilen van hem maakte het er ook niet beter op. Ze voelde zich er slechter door, schuldiger. Ze richtte haar blik op de deur en hoorde het geklopt van zijn vader, en vervolgens het geschreeuw. Ze was blij dat Jace niet op stond om de deur open te maken. Die vader stond waarschijnlijk te popelen om haar te vermoorden, en dat kon ze hem natuurlijk ook niet kwalijk nemen. Het was allemaal haar schuld. Dat wist ze ondertussen al wel. Ze keek weer weg. De kille stem vond ze vervelend. Op die manier had hij altijd al gepraast tegen haar. ''Er is nog een mogelijkheid om haar terug te krijgen...'' Zei ze zacht en begon toen naar voren te staren terwijl ze nog altijd onregelmatig adem haalde, en af en toe nog eens kreunde om de pijn.

Jace
Ik draaide me snel om. Als ik haar goed gehoord had... ik zou alles doen. Ik pakte haar kraag en trok haar overeind aan haar jurkje. Ik keek haar met een vreemde blik aan, die nieuwsgierig was en tegelijkertijd wanhopig. Tranen stonden nog steeds in mijn ogen. 'Hoe?' vroeg ik haar. Ik geloofde haar eigenlijk niet, maar ik moest het proberen. Ik had geen andere keus, ik kon hier niet alleen achterblijven. Ik hoorde nog steeds geklop en ik kromp even ineen, ik hoopte dat ze het niet had gemerkt. Ik was doodsbang voor mijn vader. Ik was sterk, maar hij kon mijn krachten blokkeren. En zonder mijn krachten was ik niets. Ik keek nog steeds afwachtend naar het meisje. Ze kon maar beter gelijk hebben, anders was ik zeker dat ze er minder goed vanaf zou komen.

Mia slaakte een zachte zucht toen hij haar alweer omhoog trok aan haar jurkje. Ze slikte een brok in haar keel weg en keek hem toen pas goed aan. ''Met mijn krachten.'' Mompelde ze en keek toen weer van hem weg. Ze haatte de gezichtsuitdrukking die hij had. Zo kwaad en ook weer zo verdrietig. Het geklopt werd steeds luider, en telkens weer werd haar blik daar als het ware naartoe gevlogen. Zijn vader was al helemaal woedend. Ze keek weer terug naar Jace en maakte zich toen voorzichtig van hem los, zodat ze naar achter viel. Op de grond maakte ze zich weer klein, en zette vervolgens haar hoofd op haar knieën. Hij moest wel geduldig zijn. Haar krachten moesten er sterk voor zijn, en dat waren ze nu nog helemaal niet. Het kwam er niet eens in de buurt van.

Jace
Ik kroop naar haar toe en ik trok haar hoofd omhoog. 'Godverdomme, wat doe je? Je moet me helpen. Jij hebt dit veroorzaakt.' zei ik lichtelijk in paniek tegen haar. Ik keek haar met mijn grote gele ogen aan. Ik huilde al niet meer gelukkig. Ik beet op mijn lip en keek toen even nerveus om naar de deur. Met elke bonk op de deur schoot ik een klein stukje op en mijn hart sloeg als een gek. Ik was bang, voor het meisje, om alleen te zijn. Vooral voor mijn vader. 'GA WEG.' schreeuwde ik tegen hem en ik hoorde een onverstaanbaar geschreeuw terug. Ik wist dat hij schreeuwde dat ik open moest doen. Ik keek daarna afwachten naar het meisje. Haar manier kon maar beter werken. Anders kon ik mijn leven wel vergeten. En zij ook.