Orpg. Lina & Michelle!

''En jij hebt veroorzaakt dat mijn krachten er te slap voor zijn.'' Zei Mia zacht maar ook wel doordringend. Het lukte haar nooit met de hoeveelheid kracht dat ze nu had. De eniste optie was dat hij geduld moest hebben, en haar voorlopig met rust moest laten. Maar of hij zich daar wel aan kon houden wist ze niet. Haar lippen werden weer op elkaar geperst en ze keek met een rechte lijn naar de deur. Vroeg of laat moest hij er toch uit kunnen komen. Ze wist ook niet eens hoeveel schade ze bij hem aangericht had, in ieder geval niet genoeg. Als Jace wat later gekomen was, zou hij zijn vader ook dood aan treffen. Ze keek naar haar ene arm en wreef daar heel voorzichtig over de enorme wond heen. Waarom ging de pijn niet gewoon over? Wanneer ze dan eindelijk haar 'geneeskrachten' terug zou krijgen, zou ze ermee zijn moeder moeten redden, en kon ze nog niet aan haar zelf denken. Ze zuchtte en keek weer naar de grond. Ze was te ver gegaan.

Jace
Ik keek een beetje paniekerig om me heen en keek toen naar haar. Ik moest haar snel weer opladen. Maar hoe? Ik dook een klein beetje ineen toen ik weer geschreeuw hoorde, maar ik negeerde het toch maar. Ik was echt bang. Opeens kreeg ik een idee. Het was alleen behoorlijk gevaarlijk. Ik kon die heggenschaar maar beter in de buurt houden. Ik keek naar de grond, dit was echt naar en dit was een zeer uitzonderlijke situatie, maar ik moest in ieder geval proberen om mijn moeder te rennen. Voorzichtig schoof ik naar het meisje toe en ik liet mijn hoofd zakken en veegde mijn haar wat opzij. Mijn dunne witte nek was zo goed te zien. 'Doe het snel alsjeblieft.' zei ik, je kon duidelijk horen aan mijn stem hoeveel tegenzin ik had om zo kwetsbaar te zijn. En je hoorde dat ik bang was. Ik hoopte maar dat ze te vertrouwen was, anders was ik er geweest.

Mia kon de paniek goed in zijn ogen zien, maar eigenlijk had zij het helemaal niet. De pijn die ze nu gehad had was te erg voor woorden, maar ze vond nog steeds dat het verdient was. Wat maakte het uit wanneer zijn vader haar zou vermoorden? Dan zou ze alleen maar verlost zijn van de pijn, en ze kwam er sowieso toch niet levend van af. Ze keek hem met veel onbegrip aan toen hij naast haar ging zitten en zijn hoofd liet zakken. Ze wist dat het de bedoeling was dat ze hem moest bijten en daarvan 'energie' zou krijgen. Maar dat wilde ze niet. Ze wilde niet nog meer mensen pijn doen, en vooral hem niet meer. ''Ik doe het niet.'' Zei ze zacht terwijl ze met haar hoofd schudde. Hij hield wel veel van zijn moeder, anders had hij het er nooit op gewaagd. Maar het was iets dat ze echt niet wilde, ondanks dat hij er alleen maar meer onder leedt.

Jace
Ik knarste even met mijn tanden en ik voelde me gefrustreerd. Ze moest het doen, ze moest mijn moeder zo snel mogelijk helpen. Ik wist niet wat er anders kon gebeuren, maar misschien ging het fout. Ik pakte de heggenschaar en knipte heel voorzichtig een stukje vel in mijn nek stuk. Het bloed begon eruit te stromen en ik trok het meisje aan haar haren dichterbij. Ik hoopte dat ze door de geur en het zien van bloed verleidt werd om het toch te doen. 'Je doet het wel. Ik wil mijn moeder terug.' zei ik tegen haar en ik keek haar doordringend aan, terwijl ik mijn zwarte haren uit mijn nek hield. Ze kon niet meer weigeren nu ik mijn nek had opengeknipt, of wel? Ik moest iets doen, mijn leven was voorbij als ik alleen achterbleef met mijn vader.

Mia keek geschrokken naar zijn nek dat hij met de heggenschaar een stukje open geknipt had. De huid begon vrijwel meteen al te bloeden wat ervoor zorgde dat haar ogen iets roder werden. Ze drukte haar tanden op elkaar toen hij haar aan haar haren dichterbij trok en ze wierp haar blik weer op de wond. Natuurlijk kwam ze in de verleiding om het bloed op te drinken, maar het hield haar toch wel tegen. ''Doe niet zo gek!'' Zei ze lipbijtend en voelde haar ogen nog roder worden. Het nam de overhand na een tijdje en dus wist ze zich niet meer in te houden. Langzaam likte ze het bloed bij zijn nek weg, en bleef doorgaan aangezien het bloed doorstroomde. Waarom moest het bloed haar altijd zo verleiden?

Jace
Ik voelde haar voorzichtig het bloed bij mijn nek weglikken en ik voelde mijn lichaam zeer lichtjes trillen, door een combinatie van angst, kou en een vreemd gevoel in mijn maag. Het was raar om iemand vrijwillig bloed af te staan. Ik voelde de koude grond onder me en ik hoorde mijn vader vloeken en weglopen. Ik was opgelucht, al wist ik dat dit nog niet voorbij was. Ik kreeg het gevoel dat hij de reservesleutel ging zoeken. Het open knippen met de heggenschaar was zelfs nog prettiger dan haar tanden diep in mijn huid. Het gif van haar soort kon me veel pijn doen. Een beetje slaperig liet ik me tegen de muur zakken terwijl ik haar meetrok. Ze moest snel op krachten komen, dat was nu het belangrijkste.

Mia bleef net zo lang doorgaan totdat ze zichzelf dwong om ermee te stoppen. Zometeen had hij te weinig bloed voor zichzelf, en dat wou ze hem niet aan doen. Ze trok haar hoofd terug en likte haar lippen kort af. Ze wist dat het wel even kon gaan duren voordat haar krachten helemaal weer op orde waren. En ze hoopte voor hem dat het niet te laat was aangezien zijn vader zo echt wel wist buiten te komen. Het bleef dapper van de jongen dat hij zichzelf als het ware wou opofferen voor zijn moeder. Maar het deed haar wel meer schuldig voelen. Ze wou dat ze nog meer kon doen, maar dat zou niet gaan. Wanneer ze klaar zou zijn met het herezen van zijn moeder, zou ze meteen weggaan. Ze keek naar zijn gezicht dat er wat slaperig uit zag. ''Ben je moe?'' Vroeg ze voorzichtig waarna ze de andere kant op keek.

Jace
Ik knikte, ik was ook wat bleker geworden. Ik was best wel bang en ik had lang geen bloed gehad en het bloed dat ik uit haar had gezogen had ze inmiddels weer terug. Ik kreeg het gevoel dat ik straks in ging storten. Ik miste mijn moeder nog steeds en hoopte maar dat het meisje niet gelogen had. Ik wilde een normaal gezin en niet constant aangevallen worden door die rood-ogen. Ik hoorde opeens een sleutel in de deur en ik kroop zover mogelijk naar achteren terwijl ik het meisje goed in de gaten hield. Er mocht niets met haar gebeuren, maar ze mocht ook niet ontsnappen. Ik keek naar mijn vader die de deur dichtsmeet en op slot draaide. Ik rilde en ik keek op naar hem. 'Sorry.' zei ik snel.

Het verbaasde haar dat hij niet eens op haar uitflipte. Want na alles had ze dat toch wel van hem verwacht. Je kon goed aan zijn gezicht zien dat het steeds bleker werd. Hij had waarschijnlijk ook al even geen bloed gehad, en dan kreeg je dat wel snel. Mia wierp haar blik behendig naar zijn vader toe en keek hem geschrokken aan. Langzaam en zacht-kreunend stond ze op om vervolgens haar lichaam tegen de muur aan te duwen. ''Het spijt me zo vreselijk.'' Zei ze zacht maar wel verstaanbaar terwijl ze de man aan bleef kijken en ondertussen weer op haar lip knabbelde. Het was een ongemakkelijke situatie. Zijn vader zou volgens haar niet eens genade tonen. Zo zag hij er in ieder geval niet uit. Ze keek vlug even naar Jace die er nogal bang uit zag en begon te rillen. Gauw scheurde ze haar ogen weer los van hem en richtte zich weer op de man dat wat wonden aan zijn gezicht had, en op wat overige plekjes op zijn lichaam. Niet heel erg in principe.

Jace
Ik trilde voor mijn gevoel echt als een idioot, maar ik hoopte dat het meeviel. Ik ging staan en ik liep naar hem toe. Voor hij Mia kon slaan pakte ik zijn arm. 'STOP.' gilde ik. Hij keek me nijdig aan. 'Ze heeft geneeskrachten, ze kan mama nog redden.' zei ik en keek met grote ogen naar hem. Ik kreeg meteen een harde klap en viel tegen de muur. Ik gaf geen kik, ik was het wel gewend. 'Raak haar niet aan. Anders zijn we haar kwijt.' zei ik zachtjes. Hij kwam weer op me af. 'Ach ja, ik heb jou ook nog.' zei hij grijnzend tegen me en ik keek naar de grond. Ik voelde me echt heel klein. Ik keek hem boos aan. Hij pakte mijn arm. 'Je hoeft niet eens eraan te denken je krachten te gebruiken, ik blok ze toch.' Ik probeerde me los te trekken maar hij draaide moeiteloos een arm op mijn rug.

Een beetje machteloos stond Mia toe te kijken hoe grof zijn vader met hem om ging. Normaal wist ze zich altijd een houding aan te geven, maar dit was een uitzondering. ''Doe eens rustig met hem!'' Schreeuwde ze haast naar hem terwijl ze zich niet verroerde. Haar krachten kwamen al wel iets terug, maar het was nog niet genoeg om ermee iemand uit de dood te halen. Het kwam nooit goed nu zijn vader gekomen was. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen en of ze haar krachten nu moest gebruiken. Maar ze besloot daar nog even mee te wachten. Haar ogen schoten weer naar haar arm dat een pijnscheut gaf. Als ze hier weg kwam, zou ze er meteen wat meer aan doen zodat het niet zou gaan ontsteken of iets dergelijks. Ze keek weer terug naar hen en leunde iets beter tegen de muur aan.

Jace
Ik keek even op toen ik haar hoorde schreeuwen. Ik snapte niet waarom ze dat deed. Na de pijn die ik haar had gedaan had ik gedacht dat ze me zou haten. Ik voelde me tegen de muur gedrukt worden en ik schaafde lichtjes met mijn wang langs de muur. Ik kneep mijn ogen even dicht. Ik voelde me ontzettend klein en vernederd tegenover het meisje. 'Jij wilde toch zo graag klappen opvangen voor dat meisje?' vroeg hij pestend. Voor ik kon antwoorden voelde ik me onderuit getrapt worden. Ik viel met mijn hoofd tegen de grond en ik hield mijn ogen gesloten. Ik wilde iets terugdoen, maar ik kon niets beginnen tegen hem. Ik dook ineen, maar het hielp niet genoeg want ik voelde een trap tegen mijn rug. 'Hou gvd eens op.' zei ik, mijn stem klonk nogal ver weg.

Het was gewoonweg niet meer aan te zien hoe gevoelloos zijn vader bezig was. Hoe kon je je eigen kind in godsnaam zo martelen. Ja, ze beschouwde dit zeker als martelen. ''Laat hem nou eens met rust!'' Siste ze hem toe nadat hij weer tegen de rug van Jace aan trapte. Uit paniek gebruikte ze haar ogen om de man met volle vaart tegen de andere kant van de garage te laten knallen. Ze zag hem op de grond vallen en hoorde dat hij wat aan het grommen was. Misschien was het niet heel slim geweest, maar het was meer een reactie. Mia keek naar Jace en beet op haar lip. Zou hij niet weer boos gaan worden nu ze opnieuw zijn vader pijn deed? Of zou hij het waarderen dat ze voor hem opgekomen was? Ze wist het niet. Ze richtte haar ogen op de heggenschaar en liet die voor zich zweven voor het geval dat hij weer dichterbij zou komen. Helder nadenken kon ze nu niet meer.

Jace
Ik beet hard op mijn lip en probeerde mijn lichaam van de grond te drukken, maar ik voelde me nogal zwak. Ik ging rechtop zitten en keek verbaasd naar Mia. Ik had geen idee waarom ze me geholpen had na wat ik met haar had gedaan. Ik had haar gemarteld tot ze was gaan huilen en nu redde ze me van een paar trappen. Ik ging rechtop staan en keek naar mijn vader en ik slikte. Ze moest wel haar krachten sparen. En belangrijker, mijn vader niet al te boos maken. Ik zag hoe hij het ding gewoon vastpakte en zijn vingers openhaalde. Ik zag in zijn ogen dat hij wraak wil. Ik wilde wegrennen of me bedekken of zoiets, maar het was al te laat. Mijn vader drukte me hard tegen de grond en sloeg me met zijn harde vuisten. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde me zo groot mogelijk te houden.

Het was raar om te zien dat zijn vader hem liet boeten voor wat zij zojuist gedaan had. Mia wist dat ze nu zuinig met haar krachten moest zijn. Anders duurde het nog langer voordat ze zijn moeder kon redden. En dan was het misschien ook al te laat voor hem, én haar. Ze keek pijnlijk naar het harde geslaan van zijn vader. Waarom deed Jace niets terug? Voordat ze het wist stond ze naast zijn vader en greep naar zijn keel. Een korte duur kneep ze zijn keel dicht en liet hem toen met behulp van haar ogen tegen een kast aangooien. Ze wist dat ze niet al te hardhandig moest zijn. Zijn vader moest niet dood, dat echt niet. Maar ze moest hem op een of andere manier kunnen stillen. En tot nu toe kon ze alleen maar dit bedenken.

Jace
Ik keek dankbaar op naar het meisje en kwam snel overeind. Ik zag opeens overal bloed liggen. Gelukkig was het maar een bloedneus. Ik keek naar mijn vader en ik liep snel naar hem toe. Ik ging op zijn borstkas zitten en probeerde hem tegen de grond te houden terwijl hij me een paar harde klappen gaf, waardoor ik me weer klein en vernederd voelde. 'Pak die touwen, snel alsjeblieft.' zei ik snel tegen Mia. Toen ik dat zei vloog ik zo'n beetje tegen de muur, wat best pijnlijk was. Meteen vloog ik weer op mijn vader uit en probeerde hem een steek te geven. Tot mijn grote verbazing lukte het nog een beetje ook. Ik was sterker geworden over de jaren. Met veel moeite en af en toe een harde klap in mijn gezicht wist ik hem tegen te houden.

Mia hoorde zijn opmerking en pakte vlug de touwen die eerst om haar gezeten hadden. Net wanneer ze terug wilde lopen, zag ze dat Jace tegen de muur aan vloog, maar zich ook weer gauw herstelde en terug ging. Zijn vader was toch niet een makkelijke. Vlug gaf ze Jace de touwen. Ze wist namelijk zelf niet precies hoe ze zijn vader vast moest maken. Dat moest hij zelf maar doen. Ze wilde zich er ook eigenlijk niet mee bemoeien, maar ze vond het te zielig voor Jace om hem op zo'n moment in de steek te laten. Hij had al genoeg pijn, en dan bedoelde ze niet alleen lichamelijke pijn. Ze bleef een tijdje naar zijn vader kijken die als een gek om zich heen sloeg, en zo af en toe Jace raakte. Het was echt naar om te zien hoe hij zijn zoon sloeg. Toch was het wel vaak voorkomend. Vooral in deze wereld.

Jace
Ik beet op mijn lip, hij werd alleen maar wilder toen Mia de touwen aangaf. Hij sloeg me hard van zich af en reikte naar de heggenschaar. Hij duwde het scherpe ding tegen mijn arm en ik keek in paniek naar hem en probeerde van hem weg te komen wat een paar krassen ervan op mijn arm veroorzaakte. Ik duwde hem met veel moeite over zijn rug en kreeg een harde trap waardoor ik op de grond viel. Ik voelde een zwaar gewicht me tegen de grond houden en een paar harde klappen. Ik hield mijn armen voor mijn gezicht en ik voelde het touw uit mijn handen getrokken worden, waardoor mijn handen schaafden. Ik moest nu snel van hem wegkomen, ik wilde liever niet vastgebonden worden. Ik keek angstig om me heen voor iets dat me kon helpen.

Mia wist dat ze iets moest doen waardoor zijn vader geen kans meer had om Jace te verwonden, maar precies wát wist ze niet. Ze keek goed om haar heen of ze iets kon vinden dat hem kon stillen, maar ook iets dat hem niet zou doden. In de hoek van een paar tafels en kasten zag ze een hamer liggen. Ze rende er naartoe en greep 'm stevig vast. Eenmaal aangekomen bij de man, liet ze haar armen iets zakken en sloeg hem met een zwaai van de hamer tegen zijn voorhoofd bewusteloos. De touwen die de man nog in zijn handen had, trok ze eruit om hem vervolgens vast te binden op haar manier. Strak dus. Een zenuwszuchtje ontglipte haar lippen en ze keek erna naar Jace dat zeker wel vele harden klappen gehad had. Zijn bloedneus ging maar door, en ze keek om zich heen of er ergens papier te vinden was. Niet dus. Haar ogen gingen over haar jurkje heen en ze scheurde een stukje bij de kant van haar benen af. Hij was toch al kapot dus het maakte haar niet zo veel meer uit. Ze ging voorzichtig naast hem zitten en drukte de stof onder zijn neus.

Jace
Ik keek geschrokken naar haar op en ik kreunde zacht. Ik was echt heel blij dat ze kwam helpen, want zonder haar was ik er een stuk minder prettig vanaf gekomen. Ik keek naar haar. 'Dankje.' fluisterde ik moeilijk. Mijn stem klonk ver weg en een beetje schor. Ik had best veel pijn, mijn vader kon heel hard slaan. Ik drukte me iets omhoog tegen de muur en pakte het stukje stof over. Ik keek naar mijn vader, de klootzak die het was. Hij vond het heerlijk om mensen pijn te doen en daar had ik al vaker wat van gevoeld. Ik wist dat ik morgen met aardig veel pijn en blauwe plekken wakker zou worden. Maar dat was niet het belangrijkste. Ik voelde me nogal duizelig. Ik keek het meisje aan. 'Hoe lang duurt het voordat je je krachten terug hebt?' vroeg ik. Eerlijk gezegd was ik nog steeds bang dat ze wraak zou willen. Ik staarde een beetje nerveus naar haar arm. Ik was best heel naar tegen haar geweest.

Mia keek hem aan en duwde een eigenwijs plukje achter haar oor. ''Geen probleem.'' Zei ze op een zachte toon en bekeek hem eens. Ze wist dat hij op relatief veel plekken geraakt was, en dat was ook wel te zien. Het liet haar schuldiger voelen tegenover hem. Dit allemaal was haar schuld. Het begon in ieder geval bij haar. Ze gooide haar benen voor zich uit en bleef er even naar kijken. Haar benen waren waarschijnlijk de enigste delen die niet onder de wonden zaten. Of dan niet zo erg... Ze kreeg steeds weer pijnscheuten in haar arm, wat haar zo af en toe liet kreunen. Haar blik ging weer over naar de jongen en ze haalde nonchalant haar schouders op. ''Ik heb werkelijk waar geen idee. Niet heel erg lang meer denk ik.'' Zei ze terwijl ze ondertussen nadacht. Dit zou pas de tweede keer zijn dat ze iemand uit de dood moest halen. En haar eerste keer was ook niet heel soepel gegaan. Ze had er lang over gedaan. Maar ze wist nu wel hóe ze het moest doen. ''Gaat het wel met je?'' Vroeg ze bezorgd waarna ze haar ogen over zijn gezicht liet gaan.

Jace
Ik knikte en durfde haar niet aan te kijken. Ik had niet het gevoel dat ik er goed uitzag ofzo. Ik kon heel goed helemaal onder de blauwe plekken en bloeduitstortingen zitten. Het zou me niets verbazen na wat hij met me had gedaan. Ik zag dat ze veel pijn had aan haar arm. Die draad erdoorheen zou het nog laten ontsteken. Heel voorzichtig pakte ik haar arm en ik trok met mijn vingers zo voorzichtig mogelijk het draadje uit de wond. Ik wist dat ze nu veel pijn zou lijden dus ik keek even voorzichtig door mijn wimpers omhoog of ik haar niet teveel pijn deed. Ik wilde liever ook geen elleboog uit reflex in mijn gezicht. Ik was wel blij dat ze mijn moeder zo kon helpen, ik wilde haar het liefst zo snel mogelijk weer wakker hebben. Ik keek daarna naar mijn vader. Ik had geen idee wat ik met hem moest doen, ik kon hem niet voor eeuwig zo laten liggen en hij zou waarschijnlijk weer boos op me worden. Nog bozer waarschijnlijk.

Mia keek naar hem en kon al wel weten dat hij alleen knikte om zich groot te houden. Het was duidelijk te zien dat het niet heel goed met hem ging. Maar ze kon er niet veel aan veranderen, hoe graag ze dat ook wilde. ''Voorzichtig!'' Kwam er haast schreeuwend uit toen hij de draad uit haar wond haalde. Het deed veel pijn. Met haar tanden op elkaar geduwd wist ze zich te beheersen en probeerde ze ondertussen om niet te veel bewegingen met haar arm te maken. Ze volgde erna zijn blik en keek nu ook naar zijn vader. Hij zou wel wat kalmeringsmiddelen kunnen gebruiken. Hoogstwaarschijnlijk zou hij nog furieuzer zijn als daarnet. Ze duwde zichzelf meer tegen de muur aan zodat haar rug strak stond. Kijkend naar zijn vader dwaalde haar gedachten af naar haar vader. Haar verschrikkelijke vader. Ze wou dat hij vertrok en nooit meer terug kwam. Ze wou dat haar moeder wist wat hij met haar gedaan had. Maar ze kon de moed nooit oprapen om het haar te vertellen.

Jace
Ik beet op mijn lip en keek op naar haar. Ik trok haar onderuit en drukte haar voorzichtig tegen de grond. 'Oke, ik ga die draad eruit halen. Dit kan even pijn doen.' zei ik tegen haar en begon vlug de draad eruit te halen. Ik wist dat ze waarschijnlijk uit reflex me pijn zou gaan doen en daarom hield ik hem tegen de grond. Ik keek naar het bloederige draadje en ik liet het op de grond vallen. De wondjes aan de zijkant bloedden licht, maar ze zou het wel redden. 'Het spijt me.' fluisterde ik tegen haar en liet me naast haar zakken. Ik hoopte dat ik haar niet had verzwakt door haar weer pijn te doen, maar het was ook niet de bedoeling dat ze een dikke ontsteking in haar arm kreeg, dus moest het maar zo. Ik keek weer even naar mijn vader die woedend naar me keek en probeerde los te komen. Als hij loskwam zou hij me afmaken, was ik bang. Ik keek nerveus van hem weg, ik was echt bang voor hem.

Geschrokken keek Mia naar hem toen ze haar abrupt onderuit haalde en haar tegen de grond aan drukte. Maar het werd haar niet veel later duidelijk dat hij de draad eruit zou gaan halen. Ondanks dat ze het niet wilde, was hij er al mee bezig. Ze gilde kort van de pijn en sloot haar ogen daarbij. Mensen zouden kunnen zeggen dat ze erbij lag als een baby waarvan de lolly net gejat was. De wond was al pijnlijk, en dan moest er ook nog eens iets uitgetrokken worden. Een beetje zwaar ademhalend kwam ze omhoog wanneer hij klaar was en keek hem toen een beetje verbouwereerd aan. ''Het geeft niet. Het is alleen maar goed dat hij er nu uit is.'' Zei ze met de nodige moeite. Haar ogen sperden naar zijn vader en vervolgens gingen ze weer naar Jace. Hij was duidelijk bang voor zijn vader, wat ook wel te begrijpen was. ''Hij komt niet los.'' Zei ze glimlachend en begon naar het touw te kijken dat ze iets strakker maakte met haar ogen.