Orpg. Lina & Michelle!

Jace
'Ik kan hem hier niet voor eeuwig laten.' zei ik zacht en ik voelde een rilling over mijn rug gaan. Ik keek haar niet aan omdat ik bang was dat ik compleet onder de blauwe plekken zat. Als dat zo was kwam ik meestal een poosje niet buiten. Ik voelde me een beetje duizelig en trillerig en ik werd steeds bleker. Het ging echt niet goed met me, maar ik moest even volhouden. Dan kon ik haar laten gaan en mijn vader hier opsluiten. En dan kon mijn moeder me naar bed brengen. Ik liet me zakken tegen de muur en ik begon licht te trillen, mijn haar viel voor mijn ogen. Ik keek naar mijn vader en begon hem steken te geven. Ik was sterker dan hij dacht. Ik moest macht over hem krijgen. Dan kon hij me geen pijn meer doen. Ik keek weer naar de arm van het meisje. Ik werd alleen al misselijk als ik ernaar keek, ik was helemaal niet iemand om zoiets bij een meisje te doen dat zo hulpeloos was.

''Nee. Maar wel voor een tijdje?'' Mia keek van Jace naar zijn vader en hield dat meerdere keren vol. Ze kon gewoon niet vatten wat voor reden zijn vader had om hem zo te behandelen. Niet dat je sowieso een reden kon hebben om je zoon te martelen. ''Kan ik binnen niet iets voor je halen?'' Vroeg ze en keek hem aan. Zijn gezicht was heel de tijd niet goed zichtbaar. Zijn zwarte haren hingen ervoor en ze kreeg het idee dat hij iets verborg ofzo. Ze keek naar zijn vader en merkte dat Jace hem steken begon te geven. Het was haar wel opgevallen dat hij minder zijn best deed om zijn vader pijn te doen, dan dat hij bij haar gedaan had. Maar het was dan wel zijn vader... Zij was maar gewoon een vijand in zijn ogen. Merkend dat haar lichaam zich met een vaag stofje vulde, stond ze alvast op om gelijk de sleutels te kunnen zoeken om het huis binnen te komen. Al leek het haar niet dat hij haar zou vertrouwen. En ook dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Ze zou alleen nog zijn moeder levend maken. Daarna zou ze weggaan.

Jace
Ik schudde mijn hoofd. Ik werd steeds bleker en ik had het gevoel dat ik zo om zou vallen. Ik veegde mijn slordige zwarte haren uit mijn gezicht en ik keek naar haar. Ik beet op mijn lip en ik keek naar mijn vader. Ik zag dat ze een beetje rond begon te kijken en ik keek naar haar. Ik vertrouwde het nog niet helemaal. Ik kneep mijn ogen een beetje dicht en hield haar goed in de gaten. Het ging op dit moment om overleven en ik was ontzettend gestrest. Ik voelde dat ik langzaam wegzakte. Ik had veel te weinig bloed en ik was hard geslagen. Ik liet het inmiddels met bloed doordrenkte lapje op de grond vallen, ik had er niets meer aan en mijn neus was wel ongeveer gestopt met bloeden. Ik voelde me klein en ik was echt bang dat er iets zou gebeuren. 'Ben je nou al klaar?' vroeg ik. Het kwam er iets botter uit dan de bedoeling was geweest.

''Weet je het zeker? Je ziet er nogal bleek uit. En het geril is ook niet goed...'' Mompelde ze en keek hem recht aan nadat ze was omgedraaid. Natuurlijk was het haar al weer meteen opgevallen dat hij haar weer in de gaten aan het houden was. Als ze wou ontsnappen had ze dat allang wel gedaan. Nu hij er zo bij zat, kon ze hem zo aan. Dan zou ze zijn vader's sleutels kunnen pakken en er vandoor kunnen gaan. Maar ze was hem dingen schuldig. Mia trok een wenkbrauw op en keek hem aan. ''Nog niet... Sorry. Ik kan het ook niet sneller laten gaan.'' Mompelde ze een beetje geïrriteerd door zijn botte ondertoon. Zijn vader probeerde zich nog steeds los te krijgen, maar dat lukte hem gelukkig niet. Ze hoorde hem niet veel later klaagzangen en geërgerd trok ze nog een stukje stof van haar jurkje weg, waarna ze die om zijn mond heen bond zodat hij niets meer uit kon spreken. Nuu leek het meer op gebrabbel. Ze keek naar haar jurkje waar nu bijna helemaal niets meer van over gebleven was. Langzaam liep ze terug naar de jongen maar bleef de man in de gaten houden.

Jace
Ik beet op mijn lip en keek even naar het meisje. Haar jurkje was compleet kapot. Ik had het idee dat ik nu even iets voor haar moest doen. Ik kroop een stukje naar voren. Mijn shirt was redelijk groot en zij was niet groot. Ik trok het voorzichtig aan en drukte het in haar handen. Mijn hele borstkas zat onder de blauwe plekken en ik had ook littekens en wonden, maar ze had waarschijnlijk allang bedacht dat ik helemaal onder zou zitten dus het maakte ook niet meer uit. Ik trilde nog steeds en ik irriteerde me er heel erg aan. Ik voelde me zwak, ik wist echt niet hoe ik mezelf weer overeind kon krijgen zonder het bloed van Mia te drinken. Dan kon ik wel vergeten dat ze mijn moeder nog heelde. Opeens dacht ik weer aan de wond in mijn nek. Ik was allang blij dat die niet meer bloedde. Ik keek intens naar mijn vader, alsof ik hem uit elkaar wilde laten knallen.

Twijfelend keek Mia naar zijn shirt dat hij in haar handen drukte. Moest ze 'm wel aannemen? En waarom gaf hij het haar überhaupt? Ze had zijn moeder vermoordt. Hij mocht helemaal niet soft voor haar zijn, in tegendeel. Hij had haar moeten vermoorden. En dus vond ze ook echt dat ze van geluk mocht spreken. Knabbelend op haar lip bleef ze naar het shirt kijken en trok het uiteindelijk toch maar over haar jurkje aan. Hij leek haar veelste eigenwijs om hem terug te nemen. ''Dankje.'' Een lachje sierde haar lippen en ze ging weer goed en tot slot comfortabel zitten. Daarna viel het haar pas op dat zijn borstkas helemaal onder de blauwe plekken en littekens zat. Met grote ogen staarde ze ernaar. ''Hoe kom je aan die littekens?'' Vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze in haar ooghoeken naar zijn vader keek. Het moest een tijdje geleden gebeurt zijn, want littekens kreeg je pas na een wat langere tijd.

Jace
Ik had meteen een beetje spijt, maar ik was blij dat ze nu iets aanhad dat er iets fatsoenlijker uitzag dan dat gescheurde jurkje. Ik zou haar ook wel een broek uitlenen voor ze wegging, anders kreeg ze straks nare figuren op zich af. Ik trok mijn mond open om iets te zeggen maar ik bedacht me. Ik keek opzij en wees naar mijn vader. Het was heus niet de eerste keer dat hij zich op me afreageerde. Hij was nooit aardig voor me, ik wist ook niet waarom. Ik hield mezelf voor dat hij niet van me hield. Ik wist dat mijn moeder loog elke keer dat het ze zei dat het niet zo was. Maar zij beschermde me tenminste af en toe nog en nu had ik niemand. Dus het enige wat ik kon doen was aardig zijn voor het meisje zodat ik een kans had om haar terug te krijgen. Ik keek naar mijn vader en duwde mijn voet in zijn zij. Hij draaide zich meteen om. Hij was blijkbaar nog wakker. Een beetje geschrokken schoof ik achteruit.

Mia wierp haar blik weer naar zijn vader en schudde ongelovig haar hoofd. ''Waarom doet hij zoiets?'' Het was niet echt een vraag, maar toch stelde ze hem wel op die manier. Ze stond op en liep naar de man toe. Ze duwde zijn hoofd en lichaam een beetje opzij om de sleutels uit zijn broekzak te halen. Met de sleutels in haar handen liep ze terug naar Jace en keek hem toen aan. ''Zal ik je naar binnen brengen? Je kunt nu beter even gaan liggen voordat je zometeen weg valt.'' Zei ze en zonder op een antwoord te wachten, legde ze haar armen onder hem en tilde ze hem voorzichtig op. Zachtjes en kort kreunde ze omdat zijn arm tegen haar wond aan kwam, maar dat gaf niet. Met hem in zijn armen liep ze naar de garagedeur en hield hem goed vast zodat het haar nog net lukte om de deur open te krijgen. Langzaam liep ze met hem het huis binnen en legde hem zorgzaam op de bank neer waarna ze een dekentje over hem heen gooide. Hij zal het wel koud hebben nu hij zijn shirt ook nog eens had afgestaan aan haar. ''Ik denk dat het niet meer zo lang duurt voordat mijn krachten weer goed werken.''

Jace
Ik hoorde haar praten maar ze klonk een beetje ver weg. Voor ik haar kon zeggen dat het niet hoefde en dat het wel met me ging. Maar ik voelde haar handen al onder me, ik voelde haar armen om me heen die me optilden. Het verbaasde me nog met hoeveel gemak ze dat deed. Ik voelde me zwak en klein, maar ik had nog steeds het gevoel dat ik zo flauw zou vallen. Ik voelde opeens de zachte bank onder me en ik keek naar haar. 'Waarom doe je dit na wat ik met je arm heb gedaan?' vroeg ik zacht nadat ik alweer weg had gekeken. Ik voelde het dekentje warm over mijn borstkas, ik voelde me een stuk comfortabeler met de deken over mijn littekens heen. Ik hoopte dat ze snel haar krachten terug zou hebben, want ik was nog steeds bezorgd.

Mia keek naar hem en knabbelde kort op haar onderlip terwijl ze haar schouders eventjes ophaalde. ''Dat had ik verdient. Jij hebt het niet verdient om je moeder kwijt te raken.'' Zei ze vastbesloten en geloofde er dit keer ook sterker in. Ze wist eigenlijk helemaal niet wat ze tegen hem moest zeggen. De situatie maakte alles zo moeilijk en ingewikkeld. Ze nam plaats op een zachte stoel en staarde voor een korte duur naar de deur dat zich leidde naar de gang, en waar je vervolgens de trap omhoog kon nemen. Hoe moest ze dit allemaal uit gaan leggen aan haar ouders? En aan haar andere soortgenoten. Of nouja, de meeste ervan hadden ook een hekel aan Jace en dus zouden ze het alleen maar lachwekkend vinden. Misschien kon ze het ook maar beter niet vertellen. Maar dan moest ze een excuus verzinnen voor het feit dat haar jurkje aan alle kanten gescheurd was. Zuchtend keek ze naar de grond en probeerde steeds dingen te bedenken.

Jace
Ik zag dat ze een beetje zat te zuchten en nogal moeilijk keek. Ik vroeg me af wat er in haar hoofd omging. En waarom ze me hielp. Ik wist niet zeker of ik iemand nog zou helpen nadat ik zo gemarteld was. Misschien mijn geneeskrachten gebruiken, maar ik dacht niet dat ik die persoon zou verzorgen. Mijn ogen vielen even dicht en ik probeerde ze weer open te doen. Mijn oogleden gingen open en weer dicht. Het kostte moeite om bij te blijven, want ik bleef me maar slechter voelen. Een beetje ongelukkig bewoog ik heen en weer. Ik durfde het meisje nog steeds niet aan te kijken na alles wat er gebeurd was en ik werd bovendien er verlegen van dat ze nu wel voor me zorgde. Ik was echt blij dat ze niet weg was gegaan, want ze had echt de mogelijkheid wel gehad. Nu ik zwak was kon ze me makkelijk tegen de grond werken en snel vluchten.

Mia kwam er niet helemaal uit. Ze kon maar geen goede reden verzinnen waarom ze er zo uitzag. De enige was dan misschien dat ze aangereden geworden was. Maar ze wist niet of ze ze daarmee wel kon overtuigen. Ze was altijd wel het meisje dat zich tegen alles kon beschermen en zich altijd groot hield tegenover een ander. Die altijd minachtend en spottend was tegen de andere soort vampieren. Nu ze erover nadacht, is Jace degene geweest die tot haar doordrong. Die haar liet nadenken over dingen en het goede in haar naar boven bracht. Maar waarom nu? Waarom niet eerder? Het was niet de eerste keer dat ze ruzie hadden gehad. Ze schudde wakker uit haar gedachten en liep naar hem toe op het moment dat ze zag dat hij steeds weer zijn ogen open deed en weer dicht. Dat hij zo echt nog eens weg zou gaan vallen. ''Blijf je wakker?''

Jace
Ik knikte en ik hield met moeite mijn ogen open en ik staarde haar een zo'n beetje aan om mijn ogen open te houden. Ik voelde me duizelig en misselijk. Ik liet me meer tegen de bank leuning aanzakken voor steun en ik voelde me langzaam wegzakken. Ik trilde nog een beetje en ik had het een beetje koud, maar gelukkig niet heel erg. Ik hoorde gebonk uit de garage, volgens mij probeerde mijn vader te ontsnappen. Waarom was ze hierheen gekomen? Ze had dit alles veroorzaakt. Mijn moeder dood, vader boos en ik was zwak en voelde me schuldig over wat ik haar had aangedaan. Zelfs nadat ze mijn moeder had vermoord, het sloeg gewoon nergens op. Ze gaf me een raar gevoel en ik had het gevoel dat ze in een middag heel mijn leven had veranderd. Maar toch was ik niet boos op haar, dat was het vreemdste.

Hoofschuddend keek Mia hem aan toen ze zag dat hij echt niet meer lang erbij kon blijven. Ze had onwijs veel medelijden met hem. Haar ogen gingen naar de kant van de garage en ze fronste haar voorhoofd. Langzaam liet ze haar lichaam iets zakken zodat ze uiteindelijk weer op een stoel zat. Ze bleef Jace aankijken en merkte geen enkele beweging van hem, op de paar rillingen na. Het was niet erg wanneer hij weg zou zakken, want ze wist dat ze toch erna wel weer bij zou komen. En het was misschien ook alleen maar goed. Dan kon ze zich beter concentreren wanneer ze zijn moeder zou helen. Zo hoefde hij haar niet te storen, al wist ze niet of hij dat zou doen.

Jace
Mijn ogen vielen weer even dicht en ik hield ze dicht. Ik schudde een paar keer wat erger en toen lag ik weer redelijk stil. Mijn lichaam leek niet te weten wat ik wilde. Ik twijfelde of ik het nou koud had of niet. Ik was nu waarschijnlijk lijkbleek, ik voelde het bloed gewoon uit mijn gezicht wegtrekken. ik deed mijn ogen weer open en staarde naar het plafond, ik deed veel moeite om mijn ogen open te houden en ik keek even naar haar, ik vond het niet fijn dat ze zo naar me keek nu ik er zo bij lag. Ik zou het waarschijnlijk niet lang meer volhouden en bewusteloos gaan. Ik ging op mijn zij liggen en ik voelde wat koude lucht onder het dunne dekentje komen. Mijn ogen zakten dicht en alles werd zwart en ik was weg.

Nog even had hij naar haar gekeken, maar niet veel later zakten zijn ogen weer dicht. Mia twijfelde nog wel of hij nou weg gezakt was of dat hij gewoon zijn ogen alleen dicht had. Ze liep naar hem toe en bleef vlak voor de bank staan, kijkend naar zijn gezicht. ''Jace?'' Zei ze maar ze kreeg geen reactie. Na enkele minuten gewacht te hebben liep ze maar naar boven, naar de kamer waarin zijn moeder lag. Haar krachten waren weer vol op gang en ze dacht wel dat het zou gaan lukken. Ze knielde voor haar neer en legde haar handen om haar polsen heen. Om zich beter te kunnen concentreren, sloot ze haar ogen. Een tijdje had ze zo gezeten, misschien wel een kwartier lang. Ze hoorde een zacht gekreun en ze opende haar ogen vlak daarna. Een glimlachje sierde haar lippen toen ze zag dat de vrouw weer levend was. Ze wist dat ze niet lang kon blijven omdat zijn moeder haar dan wat aan zou gaan doen, wat nu niet echt mogelijk was doordat ze net weer tot leven kwam. Maar ze wou geen risico nemen. Vlug liep ze de kamer uit en sloot de deur achter zich. Langzaam liep ze weer de trap af naar beneden.

Jace
Ik voelde me opeens weer wakker worden en had door dat ik bewusteloos was geraakt. Ik zag het meisje niet en ik schoot meteen omhoog. Als ze weg was gegaan, zou ik haar vinden en haar dit keer opgesloten laten en haar net niet kapot maken. Tot ik opeens iemand van de trap hoorde komen. Ik liep naar de deur en gooide hem open. Ik zag het meisje staan en ik pakte haar armen. 'Je gaat niet zomaar weg.' zei ik boos en ik liep de trap op terwijl ik haar meesleepte. Ik luisterde niet eens naar wat ze te zeggen had. Ik was boos op haar omdat ik dacht dat ze zomaar weg wilde gaan. Ik voelde me nog steeds niet goed, maar nog steeds niet geweldig.

Net wanneer ze eindelijk de kans had om weg te gaan van dat vreselijke gedoe, kwam hij weer tevoorschijn. Een zuchte ontglipte haar lippen en ze trok haar wenkbrauwen op toen hij haar armen ineens vast greep. ''Waarom niet?!'' Vroeg ze onbegrijpelijk en werd vervolgens letterlijk meegesleept door de jongen. Waarom liet hij haar nu nog niet gaan? Mia had gedaan wat hij zo graag wilde, en ze wilde nu toch echt weg. Weg van al het gedoe. Weg van de schuldgevoelens. Alleen wist ze dat het bij haar thuis niet veel beter zou zijn. Ze hoopde er in ieder geval op dat haar vader niet thuis zou zijn. Of niet alleen...

Jace
'Je zou mijn moeder terughalen.' zei ik boos tegen haar en trok haar hard over de grond. Ik hield haar armen ruw vast toen ik opeens mijn moeder voor me zag staan. Ik keek met grote ogen naar haar en ze tilde me op en drukte me zowat plat. Ik moest ongeveer huilen en ik knuffelde haar terug. Toen trok ik me los van mijn moeder en ik trok het meisje overeind. 'Ehm.. ik dacht dat.. je.. laat maar zitten.' zei ik een beetje nerveus. Mijn moeder pakte haar vast en duwde haar tegen de muur. Ik keek even naar de grond, ik vond dit niet leuk voor haar, maar ik wilde mijn moeder niet tegen me hebben. 'Ik heb haar al gestoken en opengesneden en verbrand, laat haar.' zei ik zacht tegen mijn moeder.

Mia keek naar hem en trok een grimas. Waar had hij het nou over? Ze knabbelde op haar onderlip, aangezien het best pijn deed dat hij haar over de grond heen trok. Ze keek naar zijn moeder en hoe zij en Jace elkaar knuffelden. Het had er best lief uitgezien. Maar ze wist dat ze niet lief en aardig voor haar zou zijn. Ogenschijnlijk. Ze schrok van de klap tegen de muur en keek haar zonder enige uidrukking aan. Ze kon nu toch moeilijk iets terug doen? Het was wel sympathiek van hem dat ze haar wilde beschermen, maar toch had ze niet het idee dat het veel zou gaan helpen. Ze moest maar weer eens de klappen opvangen. Het was nog altijd haar schuld. ''Het spijt me.'' Was het enige wat ze kon bedenken om te zeggen en ze bleef de vrouw aan kijken.

Jace
Ik keek angstig toe hoe ze Mia een paar harde klappen gaf. Dit verdiende ze niet. Ik wilde niet dat ze dit met het meisje deed. Ik keek steeds even op en dan weer naar beneden. Ik trilde lichtjes. Ik stapte dichter naar haar toe en ik trok mijn moeder achteruit. Ze liet Mia los en ik zag dat ze viel. Ik schrok ervan en ik tilde haar op en drukte haar tegen me aan. 'Mama, niet doen. Ze heeft je teruggebracht, ze heeft sorry gezegd. Ik heb haar echt genoeg pijn gedaan. Ze heeft me gered van papa en naar de bank getild toen ik bijna flauwviel.' zei ik en ik keek haar gekwetst aan. Ik hoorde dat ze zuchtte, maar volgens mij had ze nog niet echt besloten of ze Mia zou vergeven of niet. Ik hield haar nog steeds goed vast, ik wilde niet dat mijn moeder haar weer aanviel.

De klappen hadden enorm veel pijn gedaan. Maar dat was meer omdat ze al zoveel pijn had. Het was gewoon allemaal veel te veel, en daarom ook steeds pijnlijker. De tranen brandden achter haar ogen en ze merkte dat Jace zijn moeder naar achter trok, waardoor zij zelf op de grond viel. Ze keek hem verwarrend aan toen hij haar optilde en haar tegen zich aan hield. De woorden die hij tegen zijn moeder sprak nam ze in zich, waarna ze naar haar keek en zag dat ze als reactie erop zuchtte. Ze wilde de pijn niet meer die haar steeds weer lieten kreunen en die haar onregelmatige ademhalingen bezorgden. Ze haalde een hand door haar haren heen waardoor het niet meer voor haar ogen zwaaiden. Steeds maar weer vroeg ze zich af waarom ze zo harteloos had kunnen zijn.

Jace
Ik hield het meisje beschermend vast, ik wist dat ze veel pijn had. 'Mama, je hebt haar echt pijn gedaan.' zei ik zacht. Ze draaide zich om en verdween. Ik voelde me een beetje schuldig tegenover allebei, maar Mia verdiende het niet om nog meer klappen te krijgen. Ik droeg haar voorzichtig mijn kamer in en ik legde haar op het bed. Ik veegde weer wat haar uit haar gezicht en ik keek haar aan. 'Het spijt me.' zei ik zachtjes en keek bezorgd naar haar, ik wilde haar eigenlijk best wel helpen, maar ik wist niet zo goed hoe. Ik keek in de kast en ik zocht een van mijn kleinste broeken uit, misschien zou ze die wel ongeveer passen. Ik wilde iets zeggen, maar dat lukte me niet omdat ik nerveus was en me schuldig voelde.

Mia keek de vrouw na dat verdween achter de deur, en keek toen pas weer naar Jace. Waarom beschermde hij haar voor zijn moeder? Zijn moeder had het recht om haar pijn te doen. Ze voelde dat ze opgetild en op een bed gelegd werd. De bezorgde blik in zijn ogen bezorgde haar alleen maar meer verwarring. Ze begreep er gewoon niets van. Waarom hij nu voor haar zorgde en zijn excuses aanbood. ''Waarom? Jij hebt gewoon gedaan wat ieder ander persoon ook gedaan zou hebben. Het spijt mij.'' Zei ze. Ze was nu vast besloten om te gaan, dus ging ze rechtop zitten. Verschillende pijnscheuten gingen door haar lichaam, en ze deed hard haar best om niet in tranen uit te vallen. Langzaam gooide ze haar benen uit het bed en keek hem weer aan. ''Ik moet nu echt gaan...''

Jace
Ik sloeg mijn armen om haar heen. 'Jij was lief tegen mij nadat ik je zo had mishandeld, hebt me geholpen met mijn vader. Ik heb je de trap opgesleept terwijl je het al goed had gemaakt.' zei ik zacht. Ik duwde haar voorzichtig op de bedrand en deed haar schoenen uit en probeerde de broek over haar benen te schuiven. 'Je kan niet zo weggaan.' zei ik zacht tegen haar. In alleen een shirt en gescheurd jurkje met al die blauwe plekken en rommelig haar zouden mensen vreemde ideeën krijgen. Ik keek om me heen en zag al snel mijn kam liggen, daarmee kon ik haar haar even snel doen. Ik zag gewoon aan haar dat ze pijn had en opeens wilde ik niet meer dat ze wegging. Ik wilde dit goedmaken. Ze was geen monster omdat ze bij een andere soort hoorde.