Orpg. Lina & Michelle!

Zijn armen voelden warm en veilig aan, maar ze wilde er niet te gehecht aan raken. Ze luisterde naar hem en keek hem daarbij aan. ''Ik wist echt niet wat me bezielde om iemand zomaar zonder enig gevoel te doden.'' Zei ze en keek hem verontschuldigend aan. Haar blik ging over naar haar benen en voeten, waar hij haar schoenen uigedaan had en een broek van hem om haar benen probeerde te doen. Mia keek hem weer aan toen hij weer tegen haar begon te praten en haalde haar schouders op. ''Jawel. Ik kan toch niet hier blijven. Dat snap je toch wel.'' Zei ze en keek naar de kam die hij gepakt had. Het was heel zorgzaam van hem dat hij wilde dat ze bleef, maar het kon niet. Zijn ouders zouden háár nog 'ns vermoorden, en haar eigen ouders dan al helemaal.

Jace
'Het is oké. Het is opgelost.' zei ik zacht. Ik knuffelde haar weer en daarna trok ik mijn broek verder omhoog en ik pakte een riem. Ik duwde het shirt iets omhoog en deed de riem om de broek heen. Hij paste maar net. Ik plofte naast haar op de bedrand en voorzichtig begon ik haar haren te kammen. Ik vond haar warmte heel fijn en ik voelde me echt schuldig voor wat er met haar was gebeurd. Ik wil het met haar goedmaken. Dat verdiende ze. Nadat haar lange haren weer zacht waren en er geen klitten meer in zaten legde ik de kam weg. 'Het spijt me voor al die klappen.' zei ik zacht. Ik wilde nog niet dat ze wegging.

Zonder maar iets te doen liet ze zich omhelzen door hem. Het voelde allemaal zo raar. En het was allemaal zo ingewikkeld. Mia wist niet eens meer wat ze moest denken en wát ze nu eigenlijk voelde. Alweer zonk ze in haar gedachten. Wat zouden haar soort vampieren wel niet gaan denken wanneer ze zouden weten dat ze hier met andere soorten vampieren was. Maar haar ouders vond ze nog het ergste. Ze wist dat ze er toch wel achter zouden komen, alleen zou het dan misschien wat langer duren. Soms bewoog ze mee met de kant waar hij naartoe kamde door een klit. Ze keek naar hem nadat hij klaar was en ze slaakte een diepe zucht. ''Dat geeft niet.'' Mompelde ze en keek naar beneden, naar de kleren van hem die zij aan had. ''Jace. Het is heel lief van je dat je me niet wil laten gaan, maar ik moet wel. En ik kan je kleren niet meenemen...''

Jace
'Dat kan wel. Ik wil niet dat je weggaat tot het goed met je gaat.' zei ik zacht en ik streelde door haar haren die nu zacht aanvoelden. Ik keek in haar ogen en ik werd half gehypnotiseerd. Ik wist wel dat ze mooi was, maar ik had nooit goed naar haar gekeken. Ze was nog veel mooier dan ik had gedacht. Haar rode ogen fascineerden me. Ze was niet zoals al die andere vampieren van haar soort die mijn soort hadden gemarteld. Ze konden heel agressief zijn, maar dat was zij niet. Ik voelde me nog steeds zwak, maar ik wist dat ik bij moest blijven voordat zij er vandoor ging als ik bewusteloos was. Ik wilde niet dat ze ging, ik kreeg een raar gevoel als ik haar aanraakte. En zij had me beschermd voor mij vader. Ik wilde er niet meer alleen voor staan, de nachten waren zo lang als mijn vader me weer geslagen had en ik niet kon slapen.

Het kwam over als een soort van bevel. Dat ze maar naar hem te luisteren had. Maar ze wist dat hij het niet zo bedoelde. Of nouja, dat dacht ze. De strelingen door haar haren voelden geweldig. Zijn aanrakingen waren ook gewoon in één woord; geweldig. Doordat hij in haar ogen keek, werd het vor haar nogal onmogelijk om niet in de zijne te kijken. Maar dit hield ze niet lang vol. ''Het gaat goed met me,'' Loog ze en bekeek zijn gezicht weer. ''Moet jij niet eens wat rusten? Of bloed drinken.'' Mia keek even weg en fronste haar voorhoofd bij het idee dat ze hier moest blijven met zijn ouders. Het kon nog wel een hele tijd duren voordat ze helemaal geen pijn meer zou hebben, of helemaal genezen zou zijn. En het laatste wat ze wilde was nog wel dat ze hier moest gaan slapen. Dat zou ze dan niet eens durven, bij het idee dat ze haar zo in haar slaap konden vermoorden.

Jace
Ik glimlachte naar haar. 'Je liegt. En ik moet inderdaad slapen, maar ik ben bang dat mijn moeder mijn vader losmaakt, zoals altijd.' zei ik zacht. En bloed kon ik niet krijgen, alleen bij haar en dat vertikte ik. Ik ging op de rand van het bed zitten en keek haar aan. Ik voelde me fijner terwijl ik door haar zachte haren streelde. Ik sloeg een arm om haar heen al was ik best bang voor de reactie, maar het zorgde dat ik me warmer voelde. En veiliger. Ik was best wel bang voor mijn vader, al zou ik dat niet heel snel toegeven. Ik was bang dat mijn moeder ook boos op me zou worden, als dat weer eens gebeurde zat ik in de problemen.

''Waaom ga je niet weg van hier? Als je vader je toch alleen maar slaat...'' Zei Mia zacht en voelde nog steeds zijn hand die door haar haren heen ging. De arm om haar heen was voor haar de druppel. Niet zozeer omdat ze het niet fijn vond, meer omdat het niet hoorde en ze ook gewoon weg wilde. Ze voelde zich totaal niet veilig in dat huis. Met uitzondering op Jace. Ze zag nu wel in dat hij te vertrouwen was en haar geen pijn meer wilde doen. Het was geen schijn. Voorzichtig haalde ze zijn arm weg en legde die naast zijn lichaam op het bed neer. ''Sorry. Ik moet nu echt weg.'' Zei ze lipknabbelend en raapte de moed op om op te staan. Even kneep ze haar ogen dicht toen ze een beetje duizelig werd, maar dat ging al gauw weer over. Ze zuchtte zacht en keek om naar hem.

Jace
Ik zuchtte en keek naar haar, ik had het gevoel dat ik haar echt niet meer tegen kon houden. 'Ik wil mijn moeder niet bij hem achterlaten.' zei ik. Ik wilde niet dat ze wegging, want de volgende keer dat we elkaar zouden zien zouden onze soorten waarschijnlijk weer ruzie krijgen en ik zou haar aan moeten vallen. Ik liet me achteruit vallen op het bed, ik was waarschijnlijk nog steeds bleek en ik voelde me echt misselijk. Ik voelde me een stuk fijner en veiliger als zij erbij was. Ik was bang om weer bewusteloos te raken omdat mijn vader me dan zou vinden. Ik voelde tranen opkomen. Dit was toch achterlijk. Ik duwde mij hoofd tegen de deken om te voorkomen dat ik moest huilen en dat ze zag dat ik tranen in mijn ogen had.

Mia bleef voor de deur staan en leunde er enkel wat tegen aan. ''Maar waarom blijft zij überhaupt bij hem, terwijl hij jou slaat?'' Vroeg ze en trok verbaasd een wenkbrauw op. Dat klonk toch helemaal niet logisch? Maar wanneer klonk wel iets logisch. Ze keek naar zijn gezicht dat tegen de deken aangedrukt was. Het was een beetje raar. Ze ging weer terug op het bed zitten en keek naar hem terwijl ze zijn haren aan de kant streelde om zijn gezicht te kunnen zien, maar het lukte niet goed. ''Gaat het wel?''

Jace
Ik hield mijn hoofd nog steeds tegen de deken, ik wilde niet dat ze medelijden met me had. En ik wilde godverdomme al helemaal niet gaan huilen. Mijn moeder was ook dom, maar ze hield van hem. En om dezelfde reden vergaf ik haar als ze mij had geslagen omdat ze dronken was, of een beetje boos. Ze was gewoon minder erg dan mijn vader en zij zei sorry. En ik wist dat mijn vader niets van me heel zou laten als hij me nu te pakken kreeg. Ik voelde me helemaal niet goed en ik snapte niet waarom ze nu weer aan mijn haar zat, al kreeg ik er een heel fijn gevoel van. Het gevoel dat iemand voor je zorgde en dat het haar wat uitmaakte dat ik me zo rot voelde op dit moment.

Mia schoof wat op en veranderde haar houding zodat ze nu wat comfortabeler zat. Haar hand verplaatste zich naar de deken, die ze wat weg veegde. ''Je hoeft je niet te schamen ofzo hoor.'' Maakte ze hem duidelijk en glimlachte daar iets bij. Haar vingers gleden over naar zijn wang waar ze een beetje streelde. Ze had heel erg veel medelijden met hem. Zelf zou ze het echt nooit volhouden om in zo'n situatie te leven. Je vader sloeg je gewoon niet, dat was een ding dat zeker was. Maar je vader hoorde je toch ook niet te misbruiken. Ze wist niet precies wat ze voor hem kon doen. Hij moest slapen, en hij had bloed nodig. Ze wist dat hij haar bloed niet aan zou nemen. En ze wist ook dat hij niet vrijwillig zou gaan slapen.

Jace
Ik tilde voorzichtig mijn hoofd een stukje op maar ik bedacht me toen er een traan over mijn wang gleed, ik wilde niet dat ze dat zag. Ik sloot mijn ogen en liet me weer tegen het dekbed zakken. Ik voelde dat ik lichtjes trilde, ik voelde me heel onzeker door haar aanrakingen terwijl ze steeds weer weg wilde gaan. Ik wist niet meer wat ik met haar moest. Of wat ik met mijn vader moest. Ik hoorde de geluiden van mijn moeder op de trap en wist dat ze hem nu aan het zoeken was. Als ze het spoor van Mia's bloed volgde was ze daar zo. Ik begon wat meer te trillen en ik draaide mijn hoofd opzij zodat ze me niet aankeek, maar zo kon ik wel wat beter ademen.

Mia keek naar hem en weer slaakte ze een zucht. Waarom verborg hij zijn hoofd steeds? De enige reden die ze kon bedenken was dat hij moest gaan huilen. Maar dat was toch iets dat niet meer was dan normaal? Iets dat iedereen deed. Zelfs zij. Ze zag hem trillen en schudde haar hoofd lichtjes. ''Heb je het koud?'' Zei ze, maar verwachtte er niet een antwoord op. Hij was al minstens vijf minuten stil. Ze hoorde een paar geluiden, maar wist niet precies wat het was. Zijn trillingen werden erger en ze keek hem wat bezorgd aan. Het ging echt helemaal niet goed met hem. Het was haar ook al opgevallen dat hij nog steeds bleek was, te bleek.

Jace
Ik hoorde van beneden opeens boze geluiden komen. Een harde klap. Ik wist aan hele zachte geluiden precies wat er aan de hand was. Mijn vader was los, had net mijn moeder geslagen om helemaal niets. En hij kwam naar boven. Ik krulde me op en keek even om. 'Ga weg, snel.' zei ik zacht en bezorgd. Maar ik zei het ook dringend, hij zou haar afmaken als hij ons vond. Mij zou hij waarschijnlijk niet zo lang slaan, omdat ik waarschijnlijk al na een paar klappen bewusteloos zou raken. Dat vond hij toch minder interessant. Ik keek daarna weer weg van haar, omdat ik weer begon te huilen. Ik was echt heel bang. Het liefst zou ik nu bewusteloos zijn, dat was mijn vader sneller klaar.

Mia hoorde het geluid dat de tredes maakten van de trap. Ze keek om naar hem en twijfelde of ze naar hem moest luisteren, of dat ze hem negeerde en gewoon zou gaan blijven zitten. Opzich was ze zelf ook een beetje bang voor zijn vader. ''Nee.'' Sprak ze hem tegen en bleef een tijdje voor zich uitkijken om te bedenken wat ze moest doen. Ze wierp haar blik naar het raam en knikte tegen d'r zelf, als een teken dat het wel kon. Ze keek naar de deur waaraan hij al trok, en snel tilde ze Jace op om vervolgens naar het raam te lopen. Met haar ene hand schoof ze hem snel open en sprong er toen samen met hem af, terwijl ze zich goed concentreerde op wanneer de grond zou komen. Ze boog haar knieën net iets voordat ze op de grond landde en glimlachte tevreden. Voorzichtig zette ze hem neer maar hield hem nog wel vast voor het geval hij om zou vallen.

Jace
Ik keek haar met grote ogen aan. Wat was ze eigenlijk van plan? Ik wist amper wat er net was gebeurd. 'Ik kan niet zomaar weglopen.' zei ik in paniek en ik beet op mijn lip. Mijn vader wist me aan mijn geur altijd te vinden en hij zou alleen maar bozer worden. Ik hoorde mijn ouders er al aankomen, mijn gehoor was heel gevoelig. Ik keek paniekerig om me heen, ik wist echt niet wat ik moest doen. Ik trilde een beetje en ik had het gevoel dat ik zo in zou zakken. Ik drukte haar dicht tegen me aan in een poging rustiger te worden, zij maakte me kalmer.

Behendig om zich heen kijkend, hield Mia hem stevig vast. Ze wilde niet dat hij zometeen weer weg zou vallen. Dan stond ze er alleen voor. De enigste plek waar naar ze naartoe konden was haar huis. Al leek het haar niet zo slim. Ze wist niet of haar ouders thuis waren. En als ze dat wel zouden zijn, had ze een probleem. Waarom was er nou altijd die eeuwige strijdbijl tussen de soorten. Ze begon er een enorme hekel aan te krijgen. ''Wat moet je anders? Je bijna laten vermoorden door je ouders?'' Vroeg ze en keek nog steeds om zich heen. Waar kon ze nu in godsnaam heen gaan?

Jace
Ik haalde mijn schouders op en keek nerveus om me heen. 'Als je me wat tijd had gegeven kon ik geld en andere spullen pakken met de deur geblokkeerd.' zei ik. Meteen had ik spijt, ik wilde niet dat ze het gevoel kreeg dat ik het haar verweet. Het was ook niet haar schuld geweest, ze wilde me gewoon beschermen voor mijn ouders die allebei boos op me waren. Ik zag opeens mijn vader de deur uit komen en ik kromp een beetje ineen en ik liep langzaam naar hem toe. Ik wilde niet dat Mia me weer oppakte en er snel vandoor ging, want mijn vader was heel snel en ik wilde de gevolgen daarvan niet weten. Ik keek timide naar hem op door mijn wimpers, als een klein kind dat heel goed wist dat hij iets fout had gedaan.

''Sorry.'' Mompelde ze verward en keek ook weer om zich heen. Alles liet haar in de war raken. Ze wist niet eens meer waarom ze uit het raam gesprongen was. Met welk nut? Natuurlijk kwamen die ouders hen achterna. Die waren ook niet achterlijk. Mia moest altijd weer die stomme fouten maken, waar anderen ook onder leden. Ze fronste haar voorhoofd toen ze zag dat Jace gewoon recht uit naar zijn vader liep. Waar was hij mee bezig? Gaf hij zich dan zo snel al op? Oké, misschien was hij dan wel uitgeput. Maar het leek wel alsof hij het slaafje van hem was. Sprakeloos keek ze hun kant uit en verroerde zich niet.

Jace
Voordat ik ook maar iets kon zeggen of kon bedenken wat ik ging doen lag ik op de grond. Ik had een flink harde klap gehad. Ik kreunde zacht maar ving de klappen op. Mijn vader scheen opeens door te hebben dat we in het openbaar waren, want hij pakte me ruw vast en trok me richting de deur terwijl hij een dodelijke blik op Mia wierp. Ik vormde met mijn lippen het woord ga naar haar en wees voorzichtig zodat mijn vader niets doorhad. Het was echt heel gevaarlijk voor haar om hier nog te blijven. Ik voelde een stevige grip op mijn armen en werd naar de deur gesleept.

Met grote ogen keek Mia naar hen. Hoe Jace letterlijk tegen de grond geslagen werd door zijn eigen vader. Het interesseerde haar vrij weinig dat hij een dodelijke blik naar haar wierp, het ging haar meer om Jace. Ze had echt medelijden met hem, maar ze kreeg nu al helemaal het gevoel alsof ze er niets aan kon doen. Ze was niet de beste als het ging om liplezen, maar toch kon ze dat ene woordje wel van zijn lippen aflezen. Ze stond er maar een beetje ongemakkelijk bij en wist totaal niet wat ze moest gaan doen. Moest ze blijven en hem van hen redden? Of moest ze gewoon weggaan? Misschien wilde hij helemaal niet dat ze hem van hen zou redden. En misschien wilde hij niet dat ze wegging. Ze wist het echt niet.

Jace
Ik lag in elkaar gedoken op de grond, ik probeerde me zo veel mogelijk te beschermen. Hij trok me hard naar binnen en diep vanbinnen hoopte ik dat Mia me zou komen helpen zoals ze eerder had gedaan. Zij was eigenlijk wel degene die hem bozer had gemaakt. Ik hoorde de deur dichtslaan en mijn hart stopte zowat met slaan. Nu was ik alleen en kon ze me niet meer helpen. Ik probeerde me zoveel mogelijk te beschermen maar het ging niet echt. Mijn hele lichaam deed pijn en ik wilde het liefst nu bewusteloos raken, dat voelde ik tenminste niets meer.

Mia draaide zich om maar begon nog niet met lopen. Een schuldgevoel kroop opnieuw door haar lichaam heen en ze wist dat ze er spijt van zou krijgen wanneer ze hem alleen achter zou laten. Het was bijna avond en ze wilde eigenlijk wachten totdat het zo laat zou zijn dat zijn ouders wel zouden slapen. Al hoopte ze niet dat Jace ook al sliep. Dan zou ze wel verder zien. Ze zou hem het liefst meenemen naar haar huis. Maar het was de vraag of hij dat wel wilde. Ze moest ook maar eerst met haar ouders gaan praten, en hen dan overhalen. Maar meestal was ze daar wel goed in. En als Jace zich zou gaan gedragen, zouden zij het ook wel doen. Ze bukte iets en drukte zichzelf tegen een lantaarnpaal aan een straatje verderop.

Jace
Ik werd hard over de grond getrokken en het liefst wilde ik weer gaan huilen, maar ik wist dat mijn vader boos zou worden omdat ik een watje was. Dan zou hij me alleen maar meer pijn gaan doen. Ik beet op mijn lip en probeerde de klappen te verdragen, al kreunde ik vaak genoeg van de pijn. Het deed me echt pijn en ik wilde dat ik gewoon weg kon gaan, maar dan zou hij me vinden en alleen maar bozer worden. Ik voelde dat ik alweer wegzakte en ik kneep mijn ogen dicht. Ik wilde dit niet meer. Ik tilde mezelf voorzichtig van de vloer en voelde meteen een harde duw en ik knalde tegen de muur. Ik keek woedend naar mijn vader, ik was zo boos op hem dat hij me altijd zo behandelde.

Na een tijdje vroeg Mia zich af of het wel zo'n slim idee was om in deze plek rond te lopen, ze kon immers zo aangevallen worden. Er waren hier alleen maar de andere soort vampieren. Toen ze zich dat bedacht, stond ze op om rennend terug te gaan naar waar ze hoorde. Bij de vampieren van haar soort. Etenstijd was allang al geweest, maar ze vroeg zich toch nog af hoe laat het moest wezen. Vlak voor haar huis bleef ze stil staan. Als ze nu naar huis ging zou ze niet meer weg mogen, dat wist ze zeker. Vooral niet wanneer ze zagen wat ze aan had en hoe ze aan de wonden kwam. De wond in haar arm begon weer steken te leveren en ze knarste haar tanden. Wanneer ging het eens weg...