Orpg. Lina & Michelle!

Jace
Ik voelde harde klappen en ik probeerde los te komen van de muur, maar mijn vader hield me tegen. Ik gilde om hulp en ik dook ineen. Ik voelde me ontzettend verlaten door het meisje. Eerst had ze me beschermd en nu was ik helemaal alleen en had ik zoveel pijn. En ik was zo moe van alle ruzies en de klappen. Ik voelde dat mijn vader losliet en ik viel op de grond. Ik begon weg te zakken, ik zag wazig. Ik voelde druppeltjes bloed lopen uit de schaafwonden over mijn hele lichaam. Ik voelde me ontzettend verlaten en ik wist dat er nu iemand was om me te troosten. Ik kon me niet meer inhouden en er liep een traan over mijn wang.

Mia hoorde een geluid uit haar eigen huis komen en ze rende vlug weg. Gelukkig was er niemand naar buiten gekomen of iets dergelijks. De lucht begon eruit te zien als een zwart laken dat zich verspreid had over alles. Het was fijn. Haar rode ogen zag je er nu veel beter in, wat sommige vampieren toch wel afschrok. Ze dacht aan Jace en aan de gedachte dat ze hem zo maar eens moest gaan 'redden'. Het was een groot risico dat ze dan ging lopen. Stel dat die ouders nog gewoon op waren en het zouden merken. Ze wist niet of ze het nog eens aan kon om ze te verwonden, en dat wilde ze ook eigenlijk helemaal niet. Maar als het moest om Jace te beschermen, dan deed ze het wel. Op een langzaam tempo liep ze terug richting het huis van de jongen.

Jace
Ik lag op de grond en bewoog amper nog omdat het teveel pijn deed. Ik hoorde mijn vader me uitschelden omdat ik aan het huilen was. 'PAPA.' gilde ik in paniek en bedekte mijn gezicht maar zoveel mogelijk omdat ik heel bang was. En de blauwe plekke in mijn gezicht vielen heel erg op. Ik dacht aan het meisje, ik kon het niet helpen maar ik voelde me heel verlaten en ik wilde gewoon dat ze niet weg was gegaan. Mijn hoofd raakte de grond en het werd weer zwart voor mijn ogen. Ze vielen langzaam dicht en ik werd steeds duizeliger tot ik wegzakte. Ik had geen idee wat er met me gebeurde.

Mia bleef doorlopen totdat ze uiteindelijk vlak bij zijn huis stond. Geruisloos liep ze naar de zijkant van de gevel en probeerde door het kleine nevelige raampje te kijken. Ze kon er echt niet goed doorheen kijken. Vaag zag ze iemand op de grond liggen en ook dat er iemand naast stond. Ze probeerde beter te kijken maar ze kon er niet meer uit halen. Ze slaakte een zucht en hurkte voor een struikje neer. Ze hoopte maar dat ze snel iets kon doen. Maar dit leek haar niet de perfecte timing. Ze had namelijk al het idee dat de jongen daar op de grond lag en dat zijn vader ernaast stond. Dat moest niet veel goeds betekenen. Ze had er nu al spijt van dat ze niet mee was gegaan naar binnen, ondanks dat ze een grote kans had dat ze zelf ook ten onder ging. Dan had ze het tenminste geprobeerd.

Jace
Ik was bewusteloos en ik had niet door dat hij gewoon verder ging mijn lichaam te mishandelen. Hij sloeg me en duwde me hard tegen de grond en sleepte me over de grond alsof ik niet eens meer leefde en ik kon niets terugdoen. Op het moment voelde ik er niets van, maar als ik wakker werd zou ik waarschijnlijk niet meer kunnen bewegen. Ik merkte dat ik steeds meer van mijn gehoor terugkreeg. Ik hoorde hem tegen me schreeuwen dat ik wakker moest worden. Ik kon gewoon nog niet bewegen en ik was erg blij dat ik nu niet kon voelen. Het zorgde dat ik me veel beter voelde. Ik voelde hem hard in mijn zij schoppen en kreeg het gevoel dat ik moest kotsen. Ik had hulp nodig, iemand moest me komen helpen of ik zou dit misschien niet overleven.

Het geschreeuw en vallende geluiden zorgde ervoor dat Mia meteen omhoog schoot en opnieuw door het raam loerde. Ze zag dat zijn vader hem over de grond heen sleurde en hem wat klappen uitdeelde. Moest ze nou dan echt nog zo lang gaan wachten voordat het over zou zijn? Zodat ze zelf in veiligheid kwam? Het klonk nu meer egoïstisch dan ervoor. Natuurlijk moest ze hem nu gaan helpen. Zometeen had hij niet eens meer de kracht om door te leven. Dan had ze zich al helemaal schuldig gevoeld, aangezien ze alles nog steeds zag als haar schuld. Het was zonde om zijn shirt een beetje kapot te scheuren, maar ze moest iets om haar hand binden om het glas door te slaan. De stof wikkelde ze om haar hand heen en ze sloeg in op het glas, dat met veel geluid verspreidde in de kamer.

Jace
Ik hoorde glas breken en ik wist niet of dat mijn lichaam was. Ik bewoog niet meer en het leek wel zo'n beetje of ik dood was. Ik kon niets meer zien en ik kon niet bewegen. En gelukkig kon ik de pijn die mijn vader me bezorgde ook niet voelen. Volgens mij zou ik voorlopig niet eens op kunnen staan. Ik probeerde hard mijn ogen te openen en te kijken wat er met het glas was gebeurd maar tot mijn grote frustratie lukte het niet. En bovendien kalmeerde mijn vader niet. Dit zou nog eens mijn dood worden. Een zacht kreunend geluidje ontsnapte mijn mond en ik voelde me omhoog getrokken worden. Ik werd ruw vastgehouden, twee sterke handen om mijn nek om te zorgen dat ik niet ontsnapte.

Mia stapte door het gat heen en voelde de glasstukken onder haar voeten. Haar blik werd er naartoe geworpen en ze greep een vlijmscherp stuk glas vast. Zo hard als ze kon gooide ze hem richting de arm van zijn vader. Ze mocht van geluk spreken dat het goed gelukt was, en ze niet Jace raakte. Haar ogen had ze er niet eens bij gebruikt. Haar blik bleef voor even op hem hangen en ze knabbelde gefrustreerd op haar onderlip. Wat had hij allemaal met die arme jongen gedaan? Hij verdiende het niet, echt niet. Hij was een goed iemand.

Jace
Ik voelde een arm strak om mijn maag en ik hing er een beetje slap bij. Ik voelde me echt niet lekker en ik wilde mijn ogen kunnen openen om te kunnen zien wat er in godsnaam gebeurde, want ik zag niet waarom mijn vader opeens bozer werd. Het lukte opeens om mijn ogen een klein stukje open te krijgen en ik zag het meisje staan. Meteen voelde ik me beter, omdat ik heel blij was dat ze terug was gekomen voor mij. Ik had het gevoel dat zij een beetje op me zou letten, ze had me immers al eerder gered van mijn vader.

Mia wierp een woedende blik op zijn vader en sprong letterlijk op hem zodat hij de jongen wel los móest laten. Ze keek hem twijfelend aan en begon hem toen maar een paar harde klappen te geven. Het was best een raar idee dat ze gewoon zijn vader aan het slaan was, maar hoe moest ze hem anders uitschakelen zonder geweld te gebruiken? Niet dus. Ze bleef door slaan totdat ze zag dat hij nog maar een beetje bewoog, en liep toen naar de jongen. Hij zag er echt niet goed uit. ''Jace?'' Vroeg ze en wachtte op een reactie. Haar wond begon weer pijnscheuten te geven en ze duwde haar kiezen op elkaar.

Jace
Ik was inmiddels op de grond gevallen, ik voelde me heel erg slap en mijn vader was een stuk sterker dan ik, aangezien mijn krachten amper werkten op hem. Dat was iets wat ik altijd had gehaat. Ik keek omhoog en ik ging met moeite overeind zitten. Ik hield me in om geen geluidjes van pijn te laten ontsnappen. 'Ja, het gaat wel.' zei ik en ik haalde even een hand door mijn haar. Ik keek daarna naar mijn vader. Ik had geen idee hoe ze het gedaan had, maar ik was ontzettend blij met haar op dit moment. Ik wilde nu echt weggaan, maar ik had nog steeds sterk het gevoel dat het alleen maar erger zou worden als ik dat deed. Ik had ook geen idee waar ik heen moest.

Mia keek naar hem en zag dat hij met moeite overeind ging zitten. Het had hem vast veel pijn gedaan, want ze had kort gezien hoe hard zijn vader hem klapte. Als zij er nooit was geweest, dan had hij hem helemaal niet zoveel pijn gedaan, althans, dat dacht ze. Voorzichtig ging ze over zijn littekens en blauwe plekken heen die op zijn gezicht zaten. ''Daar geloof ik niets van.'' Zei ze lipknabbelend en fronste eventjes. Waarom moest hij zich nou groot houden? Dat was helemaal niet nodig en het werd juist vervelend. Ze wilde voor hem zorgen, maar wat kon ze aan hem veranderen zodat het minder pijn zou doen? ''Je moet echt weg hier...'' Zei ze zacht en wierp daarna een blik op zijn vader. Het was niet goed voor hem om hier te blijven.

Jace
Ik zuchtte. 'Ja het doet pijn, maar voor deze situatie gaat het goed met me.' zei ik. Ik staarde een beetje voor me uit terwijl ik nadacht. Ik kon wel buiten slapen, het was niet zo heel koud en ik bleef altijd aardig warm. Maar ik wist niet hoe ik aan eten en dat soort dingen zou moeten komen. Het was gewoon heel lastig. Ik kromp een klein beetje ineen toen ze aan mijn gezicht ging zitten, het deed best wel pijn en volgens mij zag ik er niet bepaald op mijn best uit. Ik veegde mijn haren een beetje voor mijn ogen weg en keek haar aan. Ik vond haar rode ogen wel mooi eerlijk gezegd, al hoorde ik er een hekel aan te hebben door haar soort. Maar ik snapte eigenlijk niet waarom ik zo gemeen tegen haar was geweest alleen omdat ze anders was. Mijn vader had het er min of meer in geslagen.

''Al goed dan,'' Zei Mia en glimlachte een beetje. Ze zou hem over moeten halen om er weg te gaan, want ze wist dat zijn vader echt nog wel door zou gaan. Dan zou hij zometeen nog eens in het ziekenhuis belanden. Het kon gewoon niet. Ze zou hem dan ook zeker niet meer achter laten zoals ze eerst gedaan had. Die fout ging ze niet meer maken. Ze haalde haar hand weer bij zijn gezicht weg toen ze zag dat hij een beetje ineen kromp. ''Sorry.'' Zei ze gauw en keek vervolgens naar zijn ogen waarna hij zijn haren ervan weg veegde. ''Je kan wel met mij mee naar huis. Ik laat je niet hier.'' Zei ze vastbesloten en keek hem ook zo aan. Het zou heel wat slechts veroorzaken maar het zou voor hem altijd nog beter zijn dan hier blijven.

Jace
Ik keek even naar de grond en toen keek ik weer in haar ogen. 'Ze zien meteen dat ik niet een van jullie ben.' zei ik zacht en beet op mijn lip. Ik vond het wel ontzettend lief aangeboden van haar, ik had geen idee waar ik dat aan verdiend had na alles wat ik had gedaan. Ik wist alleen niet echt hoe ik haar moest bedenken, ik was nooit zo goed geweest met woorden. Ik kon alleen gevechten oplossen. Door te slaan. Zo had ik het van mijn vader geleerd en ik schaamde me ervoor nu ze zo lief voor me was. Ik had haar altijd gezien als een vijand, eigenlijk om helemaal niets. Op dit moment wilde ik gewoon dat onze soorten met elkaar konden omgaan. En ik had eigenlijk ook veel dorst. Ik had echt te weinig bloed in mijn lichaam.

Het begon ongemakkelijk te worden om in elkaars ogen te kijken, dus wende ze haar blik af. ''Weet ik. Ik haal mijn ouders wel over. En dan zorg ik er ook wel voor dat mijn vader of mijn moeder wat bloed af staat. Natuurlijk niet door gebeten te worden, maar door een spuit ofzo.'' Mompelde ze en bekeek toen zijn gezicht weer. ''Dat zal je wel goed doen.'' Mia keek naar zijn vader dat wat aan het brabbelen was en tussendoor iets kreunde. Ze wou hier snel genoeg weg, maar dat ging niet als hij niet mee wou werken. ''Wil je liever hier blijven en steeds weer in elkaar geslagen te worden? Ik had het wel geweten...'' zei ze. Niet dat haar vader zo geweldig was. Maar ze hoopte dat hij zich zou gaan gedragen wanneer er een andere jongen zou zijn.

Jace
Ik beet op mijn lip en ik keek nerveus naar de vloer. Het was wel een grote verandering. 'Nee.. ik wil hier weg.' zei ik. Ik snapte nog steeds niet dat ze me dit serieus aanbood, het zou haar waarschijnlijk veel problemen opleveren. Maar ik wilde hier weg, ik wilde niet elke dag klappen krijgen om niets. Dus ik besloot dat ik het tenminste kon proberen. Ik voelde me een beetje rillen, van de kou en ik was best bang dat mijn vader wakker zou worden. Ik keek even opzij naar hem. Wat een walgelijke man was het toch. Mijn moeder zou ik wel missen, maar ik zou haar wel opzoeken. Zij was nooit degene die begon met slaan, maar zij had me ook geslagen of vastgehouden en daar was ik een beetje boos over.

Een glimlach sierde haar lippen om zijn opmerking. Ze was blij dat hij weg wou, en dat ze er niet lang over moest gaan doorgaan voordat hij vrijwillig mee wou gaan. Het was al wel best laat in de avond dus er was een grote kans op dat haar ouders al op bed lagen, maar ze moest nog steeds voorzichtig wezen. Je wist het maar nooit met haar ouders. Mia keek bedachtzaam naar hem. ''Kan je zelf lopen of lukt dat niet?'' Vroeg ze en trok toen een wenkbrauw op. Het was een best domme vraag, aangezien dat nooit ging lukken na alle klappen die hij gehad had. Ze hurkte voor hem neer en tilde hem op. Ze wierp nog een laatste blik op zijn vader en ging toen weer door het raam naar buiten waarna ze richting haar huis begon te lopen met hem in haar armen.

Jace
Ik wilde nog antwoorden, maar ze had me al opgetild. Ik vond dat ze echt lekker rook en haar armen om me heen gaven me een fijn gevoel. Ik voelde me veel veiliger nu ze me vasthield, nu ik wegging van mijn vader die me altijd pijn deed. Ik had nooit gedacht dat ik nu toch echt wegging van huis. Ik was alleen best wel bang, ik had niet eens de tijd gehad om mijn spullen te pakken. Ik moest denk ik ze nog maar op gaan halen als mijn ouders er niet waren. De broek die ik nu aanhad was vies en ze droeg mijn shirt nog, ik was vergeten een andere aan te trekken. Ik vroeg me af of ik niet heel erg zwaar was zo, al kon ze me blijkbaar makkelijk tillen. 'Dankje.' fluisterde ik en ik kreeg de neiging om mijn ogen te sluiten.

De hele weg naar haar huis had ze naar hem gekeken, gewoonweg om te controleren of het wel goed met hem ging. Ze had niet gereageerd op zijn 'dankje', immers had ze geen zin om een discussie met hem te voeren. Ze vond dat ze dit hem schuldig was, en eigenlijk nog wel veel meer. Mia stond voor de deur en haalde de sleutel onder het matje vandaan, iets waar ze hem altijd neerlegde, omdat ze hem anders kwijt zou raken. Ze opende de deur en liep met hem naar de gang. Even stond ze stil en keek om zich heen terwijl ze goed de geluiden in zich op nam. Maar ze hoorde alleen de wind van een raam dat boven los stond. Een opgeluchte zucht ontsnapte haar lippen en ze liep de trap op naar haar kamer. Ze legde hem op haar bed neer en sloot het raam. Zonder wat te zeggen sloop ze naar de kamer van haar ouders en zag tot haar geruststelling dat ze sliepen. Ze opende de klerenkast van haar vader en haalde er een shirtje uit. Waarschijnlijk zou die wel ongeveer passen. Ze liep stilletjes terug en sloot de deur van haar kamer toen ze binnen stond. Ze gaf het shirt aan Jace en glimlachte kort.

Jace
Ik keek even naar het shirt en beet op mijn lip. Ik wilde niet moeilijk zijn eigenlijk. 'Het voelt niet goed.' zei ik zacht en drukte het terug in haar handen. Het was allemaal zo snel gegaan, net werd ik nog kapot geslagen door mijn vader en nu zat ik hier opeens op haar bed, terwijl we vanmorgen nog vijanden waren. Mijn hoofd spinde er een beetje van. Het kwam grotendeels door de klappen. Ik zuchtte even en keek naar de grond. Het ging echt te snel en ik voelde me daar best onzeker bij. Ik wilde dan niet ook nog eens het shirt aan van haar vader die me waarschijnlijk niet zo geweldig zou vinden. 'Krijg je niet heel veel problemen door mij?' vroeg ik zacht en keek haar een beetje verlegen aan.

Hij drukte het shirt weer terug in haar handen en ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ''Waarom niet? Het is echt niet erg hoor. Zometeen bevries je nog.'' Zei ze en legde het eigenwijs op zijn schoot. Ze liet hem toch niet in een naakt bovenlijf slapen terwijl hij dan bijna dood zou gaan van de kou. Mia knabbelde even op haar onderlip door zijn vraag en haalde erna haar schouders op. ''Vast niet. Maak je je daar maar geen zorgen over. Er gebeurt je niets.'' Dat wist ze dan niet zeker, maar ze zou in ieder geval haar best gaan doen zodat hem niks zou mankeren. Ze wilde hem niet zorgen laten baren. ''Ga maar slapen.'' Zei ze en knikte nog even naar het shirt als teken dat hij die wel aan moest trekken.

Jace
Ik schudde mijn hoofd voorzichtig en legde het shirt naast het bed. Ik beet op mijn lip en keek naar haar. 'Waar wil jij gaan slapen dan?' vroeg ik haar. Ik ging haar niet op de grond of op de bank of zoiets laten slapen. En bovendien was het binnen warm genoeg zonder shirt. Ik glimlachte een beetje zwak naar haar en wachtte op haar reactie. Ik voelde me al een stuk warmer en veiliger dan ik me sinds lange tijd had gevoeld. Ik zou straks onbezorgd kunnen slapen, dan kon ik morgen misschien wat bloed zoeken en mezelf een beetje oplappen. En het liefst ook even mijn spullen halen. Het was een beetje vrouwelijk, maar ik gebruikte meestal foundation om de blauwe plekken een beetje te verbergen.

Mia zag dat hij het shirt naast het bed neerlegde maar gaf er geen commentaar op. Ze kon niet blijven zeggen dat hij het aan moest doen. ''Niet. Ik ben wel vaker heel de nacht op.'' Zei ze en keek hem menend aan. Het was altijd met opzet dat ze niet wou gaan slapen, omdat ze dan bang was dat haar vader iets uit zou gaan spoken. Als ze wakker was kon ze zichzelf tenminste nog verdedigen, al was haar vader sterker door zijn lichaamsbouw. Voorzichtig duwde ze hem naar achter en schoof de dekens tot aan zijn schouders omhoog. Ze was inmiddels op de bedrand gaan zitten en ze streelde zacht door zijn haren heen, alsof het een kind van haar was die in slaap moest komen.

Jace
Ik genoot van haar lieve aanrakingen, ik snapte niet waarom ze het nog steeds deed. Ik was nogal lastig en ik had haar vaak genoeg dingen gedaan. Ik schoof de deken een beetje opzij. 'Kom.' zei ik zacht en trok voorzichtig aan haar arm. Het kwam een beetje vreemd over, maar ik wilde dat zij ook ging slapen en ik wilde niet dat ze op de grond of op de bank ging slapen. Ik snapte haar ook nog niet helemaal, maar was vastbesloten om erachter te komen hoe zij was. Ik was wel bang dat ze verkeerde ideeën zou krijgen door het gebaar, maar ik probeerde goed te maken dat ik zo lastig was. En voor het verleden dat we hadden.