Orpg. Lina & Michelle!

Jace
Ze had blijkbaar niet eens gezien dat ik nog een traan op mijn wang had en op het punt stond te gaan huilen. 'Ik ben het verdomme zat om gekleineerd te worden.' zei ik en trok mijn arm los. Ik vond het raar dat ze niet boos op me werd. Ik was het zo gewend dat ik bang was voor iedereen. Ik was altijd op mijn hoede. Die jongen had me bijna gewurgd verdomme, natuurlijk was ik boos. Ik keek haar niet eens aan, ik durfde het gewoon niet. Bang dat ze me brutaal vond, dat ik nog meer een schuldgevoel kreeg, dat ik ging huilen.

Mia trok haar wenkbrauw op en liet haar hand weer naast zich hangen. Waarom reageerde hij het nou weer op haar af? Zij het niets misdaan. Hij was degene die bijna iemand vermoordt had. ''Je hoefde niet meteen dat soort geweld uit te halen.'' zei ze en keek hem verward aan toen hij haar niet aan keek. ''Laat ook maar. Ik ben weg.'' Zuchtend tilde ze Vinn met een klein beetje moeite op en liep langs Jace heen, naar de achtertuin deur.

Mia trok haar wenkbrauw op en liet haar hand weer naast zich hangen. Waarom reageerde hij het nou weer op haar af? Zij het niets misdaan. Hij was degene die bijna iemand vermoordt had. ''Je hoefde niet meteen dat soort geweld uit te halen.'' zei ze en keek hem verward aan toen hij haar niet aan keek. ''Laat ook maar. Ik ben weg.'' Zuchtend tilde ze Vinn met een klein beetje moeite op en liep langs Jace heen, naar de achtertuin deur.

Jace
Ik beet hard op mijn lip. Dat soort geweld? Nadat ik bijna vermoord was? Ik voelde aan mijn nek, er zat een paar wondjes van zijn scherpe nagels en ik had het idee dat zijn vingers ook in mijn nek stonden. Ze stond eerst zelfs nog te lachen toen ik rotjes op de jongen wilde gooien. Het gaf echt een heel naar gevoel dat ze met Vinn wegging. Ik trok me op aan de schuur, ik kon het toch wel vergeten en inmiddels was ik aan het huilen. Ik klom mijn kamer weer in en liet me op het bed vallen. Ik kreeg de neiging mijn huid compleet open te snijden. Misschien zag ze dan hoe kut ik me voelde. Maar ik wist dat ik dat beter niet kon doen, ik kon nog beter ruzie zoeken met mijn vader.

Mia had nog even om gekeken voordat ze de deur opende en uit de grens liep. Met een naaar gevoel in haar maag liep ze richting haar huis. Haar ouders zouden er niet moeilijk over doen om Vinn te laten blijven. Bovendien was hij van onze soort en was hij wel eens langs geweest. Voorzichtig liet ze Vinn een beetje zakken zodat ze aan kon bellen. Als de wiedeweer werd de deur geopend en haar moeder keek geschrokken naar zijn lichaam in haar armen. Samen met haar moeder tilde ze hem naar boven en legden ze hem in de logeerkamer op het zachte bed. Ze vertelde haar moeder dat ze hem zo op straat tegen gekomen was. Ze kon moeilijk zeggen dat Jace het had gedaan. Zo wilde ze het niet.

Jace
Ik was ontzettend bang, als je een van de andere soort aanviel en zo verwondde was het zeer waarschijnlijk dat ze zich allemaal tegen je keerden. Ik was verdomme voor niemand meer veilig, er was niemand die genoeg om me gaf om me te helpen. Mijn vader zou me gerust weer in elkaar meppen en ik kon er helemaal niets tegen doen. Mijn hele leven was verpest. Ik had eigenlijk niet eens wat om voor te leven, maar ik ging niet opgeven. Er moest toch wel iemand zijn die van me hield?

Samen liepen ze weer naar beneden en Mia moest maar door vertellen, aangezien haar moeder er zo van geschrokken was. ''Het komt wel goed met hem, mam.'' mompelde ze en staarde uit het raam, met Jace in haar hoofd. Was ze niet te hard voor hem geweest? Hij kon er toch ook niet zo veel aan doen... Vinn had hem wel geprobeerd te vermoorden. Al was zij er niet bij was het misschien wel gebeurd. Zometeen kwamen al haar soort genoten op hem af, dat wilde ze wel voorkomen. ''Ik ben weer even weg.'' Ze negeerde haar moeder verder en rende als een gek naar Jace zijn huis. ''Jace?'' riep ze en keek om zich heen. Gelukkig was er nog niemand.

Jace
Ik stond op en liep naar mijn vaders kamer. Ik klopte op de deur en keek naar hem. Ik trilde licht op mijn benen. Ik hoopte dat mijn vader een van zijn aardigere buien had. Hij trok een wenkbrauw naar me op. 'Waarom huil je?' vroeg hij. 'Ik heb net bijna iemand vermoord.' fluisterde ik. Hij trok me dichterbij en keek me indringend aan. 'Een rood-oog.' zei ik, al wist ik niet waarom. Ik kon zo erg in de problemen komen. Ik voelde een klap van zijn vlakke hand tegen mijn wang. 'Als je ze niet helemaal afmaakt komen hun soortgenootjes.' siste hij hard en boos.

Op een langzaam tempo stapte Mia naar de voordeur en keek wat verward toen ze zag dat hij nog gewoon open stond. Was hij dan zo snel geweest en daarom vergeten de deur achter zich te sluiten? Geruisloos liep ze naar binnen en liet de deur dan ook maar los. Dat zou te veel geluid maken, en ze wilde niet dat ze zometeen zijn ouders achter zich aan kreeg. Vooral niet wanneer ze wisten dat ze zomaar naar binnen gesniekt was. Zacht liep ze de trap op en deed dat vol concentratie. Ze liep door naar zijn kamer aangezien ze dacht dat hij daar wel zou zijn. Maar tevergeefs. Hij was er niet.

Jace
Ik stond stilletjes te trillen terwijl zijn grote hand zich om mijn dunne arm sloot en erin kneep. Hij duwde me op een van de stoelen. Ik wist dat ik nu maar beter mee kon werken, als ik tegenwerkte zou hij ontzettend boos worden. Hij pakte een ouderwetse briefopener. Die er nogal scherp uitzag. Ik slikte en keek weg toen hij het ding in mijn arm zette en langzaam maar pijnlijk naar beneden liet glijden. Ik hield mijn kaken stijf op elkaar terwijl bloed over mijn arm begon te lopen.

Mia keek op toen ze een geluidje hoorde en haar ogen flitsten de kamer rond. Maar in die kamer was helemaal niemand te vinden. Ze liep terug de hal in en keek naar een deur die open stond. Voorzichtig ging ze tegen het muurtje aan staan en keek naar binnen op een manier waardoor het haast onmogelijk was om haar te kunnen zien vanuit de ruimte. Met haar mond open stond ze toe te kijken hoe de vader van Jace hem aan het mishandelen was. Ze snoof de bloedgeur op en voelden haar ogen nog roder kleuren. Maar de hongerheid negeerde ze.

Jace
Ik hield mijn kaken stijf op elkaar om geen geluid te maken. Het bloed drupte over mijn arm naar beneden, op de grond. Niet dat het mijn vader wat uitmaakte, het lag toch al overal. 'Als straks al hun soortgenootjes komen zul je nog heel wat meer pijn hebben.' siste hij tegen mij en ik voelde een rilling, waardoor de briefopener wat dieper in mijn arm schoot. Toen hij besloot dat het wel genoeg was pakte hij mijn andere arm vast. Ik slikte en probeerde niet te gaan trillen.

Met haar lippen op elkaar geperst stond ze machteloos toe te kijken. Machteloos was het nou eigenlijk niet. Maar ze wist niet wat Jace er wel niet van zou vinden als ze hem weer abrupt mee zou trekken en weg zou gaan. Dan zou het weer als de vorige keer eindigen en zou het dus geen nut hebben. Als hij bij zijn ouders wilde zijn, dan had ze dat maar te accepteren ondanks alle pijn die hij ermee opleverde. Toch? Ze schudde haar hoofd tegen zichzelf en zuchtte. Dat kon ze hem toch niet aan doen? ''Hoe heb je het lef om je eigen zoon zo te behandelen?!'' siste ze en ging in de deuropening staan. Ze was niet zo bang meer voor zijn vader.

Jace
Ik hoorde opeens Mia's stem. Ze was er altijd. Ze kwam altijd terug. Tranen kwam nu op in mijn ogen en vielen in de verse wonden. Ik was blij dat ze er was, maar aan de andere kant was ik bang dat ze mijn vader boos zou maken. Op dit moment, huilend en bloedend, wilde ik alleen maar door haar vastgehouden worden. Ik had het echt even nodig, ik wilde hier niet zo alleen zitten. 'Hij maakt het er zelf naar. Straks komen al je vieze soortgenoten hier om hem compleet kapot te maken.' bromde hij naar het meisje. Ik kon alleen maar naar beneden kijken, ik durfde niets te zeggen.

''Dat kunnen ze niet. Jij maakt hem al compleet kapot! En ik zou ze best tegen kunnen houden. Zeggen dat het anders gelopen is.'' mompelde Mia en keek de man zo normaal mogelijk aan. Er moest toch wel een manier zijn om het netjes af te kunnen handelen. En er geen geweld bij te moeten gebruiken. Ze keek naar Jace, en ze voelde gewoon zelfs pijn. Het deed ongelooflijk veel pijn om hem zo te zien. Zo zwak.

Jace
Ik beet zachtjes op mijn lip, het hielp me de tranen een beetje binnen te houden. Wat moest ze wel niet van me denken? Ik was echt een jankerd. 'Die kleine flikker verdient het. Brengt alleen maar problemen.' mompelde hij boos. Het deed elke keer weer pijn zulke dingen te horen. Hij wist dondersgoed dat het me dwars zat dat ik niet zo groot was, niet alleen in de lengte. Hij wist dat ik emotioneel niets was, snel gekwetst of overstuur. Ik keek even voorzichtig op naar hem. Hij mocht Mia niets doen.

Mia trok haar wenkbrauwen op en kon maar niet geloven hoe een vader zo kon zijn. Zelfs haar vader was tien keer beter dan hem. ''Oh ja? Wat voor problemen dan? Naar mijn gevoel heeft hij je nooit iets aangedaan.'' bracht ze soepel uit en leunde tegen een muurtje aan in de kamer. Ze zou niet weggaan voordat ze wist dat Jace veilig was. Echt niet. ''Hij verdient het niet om zo behandelt te worden. En dat weet jij ook wel. Diep van binnen weet je dat het slecht is en je van hem houdt.'' zei ze en keek er een beetje van op. Waarom zei ze dat eigenlijk? Waarschijnlijk zou hij haar er alleen maar om uitlachen, al had ze een grote kans dat ze er gelijk mee had.

Jace
Ik begon te trillen en ik durfde niet op te kijken toen de man opeens ruw mijn arm pakte. Hij pakte de briefopener. 'Hij is niet sociaal, jankt teveel, ziet er niet uit, haalt slechte cijfers, omdat hij niet eens zijn best doet.' zei hij verwijtend terwijl hij me kwetste met elk woord. 'Ik geef niets om hem. Hij hield de briefopener bij mijn pols. 'Moet ik het bewijzen?' vroeg hij. Ik keek hem met grote bange ogen aan maar zijn gezicht vertoonde geen emotie. Ik hoopte echt dat hij loog. Dat hij mijn polsen heel liet. Oh in godsnaam, hij ging me toch niet echt afmaken?

Mia merkte dat het Jace heel veel pijn deed. De woorden die zijn vader uitsprak waren immers ook gevoelloos. En het was stom van haar om erover te beginnen dat hij diep van binnen wel gevoel had. Maar nee, dat had hij blijkbaar helemaal niet. ''En daarom denk je maar van, oh laat ik hem eens pijnigen. Daar leert hij ook geen flikker van. En er beter van uit zien kan je dan ook wel vergeten.'' siste ze kwaad en werd helemaal woedend toen hij de briefopener bij Jace's pols hield. ''Jij hoort echt in een gesticht!'' schreeuwde ze en greep naar de briefopener terwijl ze met haar andere hand Jace omhoog trok en met hem naar achteren liep.

Jace
Ik hoorde haar praten en ik voelde me al veiliger. Ik kreeg het gevoel dat ze me echt niet zou laten zitten hier. Hij voelde misschien niets voor me, maar op de een of andere vreemde manier gaf zij wel om me. Ik voelde opeens haar hand die me omhoog trok, ze was niets bang dat ik op haar zou bloeden. 'Papa..' fluisterde ik. Hij liep op me af en keek naar me en hij leek best verward. Ik wilde het liefst mijn armen om Mia heen slaan. Ze betekende echt alles voor me. Ik was blij om te zien dat hij de briefopener niet opgepakt had.

Mia keek de man onderzoekend aan toen hij op Jace af liep. Maar ze wilde geen risico's nemen en duwde Jace iets achter zich, zodat de man wel eerst door haar heen moest komen om hem aan te kunnen raken. Ze meende het allemaal wel. Die man hoorde in een gesticht. En dan zouden ze dag en nacht hem in de gaten moeten houden. Want ja, hij was veel te gevaarlijk. Voor iedereen. Ze zuchtte even en keek de man strak aan. Wat wilde hij?

Jace
Ik keek over haar schouder, een beetje verbaasd dat ik opeens achter haar stond. Ik wilde mijn hoofd op haar schouder leggen maar ik besloot het maar even niet te doen en ik keek mijn vader aan met rode nieuwsgierige ogen. Opeens liep hij langs ons de kamer uit. Oke, dit had ik niet verwacht. Ik keek even naar Mia en deed toen een stap naar achteren, wachtend tot ze zich om zou draaien. 'Ik bedoelde het echt niet zo. Maar hij probeerde me te wurgen.' fluisterde ik zachtjes en ik durfde haar niet eens aan te kijken. Ik had het ding weer moeten pakken, wat boeide het als mijn hand gewond raakte?

Verbijsterd keek Mia de man na totdat hij uit het zicht verdween. Had ze hem dan toch weggejaagd of wat? Maar hierover moest ze niet te lang nadenken. Het was goed dat hij weg was gegaan. Maar alles was nog niet voorbij. Hoe moest het nu met Jace? Ze draaide zich naar hem om en luisterde naar hem waardoor er een kleine glimlach rond haar lippen ontstond. ''Het geeft niet. Ik begrijp het wel, en hij overleeft het wel. Mijn moeder zal goed voor hem zorgen.'' zei ze om zijn schuldgevoel wat te laten dimmen. ''Maar hoe zit het? Ben je van plan je leven hier nog verder te laten vergallen of ga je met me mee?''

Jace
Ik beet op mijn lip en keek een beetje nerveus om me heen. 'Dit was al een grote verbetering.' zei ik zacht. Misschien had ze gelijk en moest ik met haar meegaan. Maar aan de andere kant was Vinn daar ook en die wilde ik niet zien. Ik beet op mijn lip en ik hield mijn arm omhoog. 'Wil je mijn arm schoonmaken?' vroeg ik een beetje ongemakkelijk. Anders werd het bloed toch maar verspild. En ze had vast honger.

Er werd een vreemde uitdrukking op Mia's gezicht geplaatst toen hij zijn arm omhoog hield en aan haar vroeg of ze het schoon wou maken. Dat was ongemakkelijk en niet iets wat ze zo in haar gedachten zou hebben. ''Doe niet zo gek.'' lachte ze en bekeek de wond even. Het scheelde dat hij niet al te diep was en het bloeden dus niet heel erg lang door zou gaan. ''Maar het moet zo wel ontsmet worden anders gaat het ontsteken hé.''