Orpg. Lina & Michelle!

Mia keek toe hoe gevaarlijk en onvoorzichtig hij bezig was en was geweest. Het enige voordeel eraan was dat hij gewoon op zijn voeten terecht kwam en niet viel. ''Maakt niet uit.'' zei ze met een klein zuchtje en bekeek de gevel van het huis eens. ''Ik ga ze het zo meteen uitleggen en dan weet ik bijna zeker dat je wel gewoon kan blijven. En anders houd ik je stiekem hier.'' ze keek naar hem en trok hem zacht mee naar binnen. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze naar de woonkamer waar hij nog niet eens stond. Zou hij dan nog steeds boven zijn?

Jace
Ik liet me maar meetrekken, ik had geen eigen wil meer opeens. Ik was nu hier, misschien moest ik haar maar gewoon vertrouwen. Al was ik ontzettend bang voor haar vader. Hij zag er agressief uit vond ik en hij had me opeens samen gevonden met zijn dochter, die ook nog van een andere soort was. Ik dacht eerlijk gezegd niet dat ze het zouden begrijpen, maar het kon niet veel erger worden dan mijn eigen ouders. Dat probeerde ik mezelf tenminste voor te houden, dat voelde een stuk fijner dan denken aan wat ze allemaal konden doen. Ze hadden immers vriendjes, soortgenoten kwam voor elkaar op en ik was de enige geel-oog hier in de buurt.

Met tergend langzame stapjes liep Mia de trap op naar boven. Ze had Jace beneden gelaten, dat was een betere optie volgens haar. Haar moeder was inmiddels ook uit bed, en samen met haar vader stond ze in het gangpad op de twee verdieping. Haar moeder begon direct wat dingen tegen haar te roepen, waar ze niet veel van mee kreeg, aangezien ze geen eens de behoefte had om ernaar te luisteren. ''Maar mam, hij heeft echt goed voor me gezorgd. Mijn arm was open gescheurd doordat ik was gevallen, en hij kwam me meteen helpen! Hij is niet slecht, je zult het zien.'' Vertelde ze haar en op een of andere manier had ze haar overtuigd, in ieder geval een beetje. ''Als jullie hem iets doen, ben ik gelijk weg hier.'' Zei ze nog waarschuwend en keek daar vooral haar vader bij aan, die nog steeds woedend uit zijn ogen keek.

Jace
Ik was beneden en zenuwachtig liep ik een beetje heen en weer. Van boven hoorde ik geschreeuw komen en ik voelde me schuldig dat ik haar zo in de problemen had gebracht, dat was helemaal niet mijn bedoeling geweest. Ik had haar echt slecht behandeld, ik had geen idee hoe ze me daarvoor kon vergeven. Ik was haar alleen maar tot last. Maar ik vond het heel fijn als ze bij me was, ze kon me kalmeren wat heel bijzonder was. Ik hoopte maar dat ze me zo veilig kon houden als ik me voelde bij haar.

Zonder een reactie van haar ouders, liep Mia weer terug naar beneden waar Jace heen en weer aan het lopen was. ''Ik denk dat ze overtuigd zijn...'' mompelde ze en keek hem erbij aan. Ze was niet zeker van haar zaak, maar er was wel een kans dat haar ouders haar ermee met rust zouden laten. Misschien was het ook wel slim om een paar kleurlenzen voor hem te halen, met de kleur rood natuurlijk. Zo zouden haar soortgenoten hem minder goed kunnen herkennen en werd hij niet verwond of dergelijke. ''Zullen we dan maar je oogkleur laten veranderen?'' Vroeg ze voorzichtig terwijl ze op een stoel plaats nam.

Jace
Ik keek naar haar en ik was een beetje verward. Het was ook niet raar, opeens waren haar ouders om terwijl ze eerst nog aan het schreeuwen waren. Maar het was best een goed idee, ik zou er een stuk makkelijker tussen passen. En dan maar hopen dat haar soort bluften als ze zeiden dat ze ons zo zouden kunnen herkennen. Straks was er wel een bepaalde geur of zoiets. Ik was daar best wel bang voor, mijn hele leven was opeens veranderd. Ik ging bij het meisje zitten. Hoe wist ik eigenlijk zo zeker dat ik haar kon vertrouwen? Misschien had ik gewoon iemand nodig. Ze had me pijn gedaan, maar ze had het goedgemaakt en me gered. Dus ik moest gewoon maar op mijn gevoel afgaan, want ik had ook gewoon geen andere keuze. Ik wist dat ik het in mijn eentje in deze buurt nooit zou redden en mijn vader was akelig goed in me vinden als ik weer eens weg was gelopen.

De verwarde blik in zijn ogen was haar niet ontgaan, maar ze begreep het wel. Alles op het moment moest wel verwarrend voor hem zijn. Ze wist ook eigenlijk niet of hij lang zou blijven bij haar in het huis, maar daar zou ze dan vanzelf wel achter komen. Met een klein zuchtje stond ze op en zocht met haar hand naar de zijne, waarmee ze hem op trok, maar hem nog niet los liet. ''Kom.'' Zei ze enkel en nam hem mee naar buiten. Langzaam liep ze richting de winkels, terwijl ze ondertussen oplettend om zich heen keek voor gevaren.

Jace
Een beetje twijfelend liep ik met haar mee, ik was ontzettend bang voor de reacties die we zouden krijgen als ze ons samen zagen. Wij waren voor hen verraders. Ik hoopte zo dat we de goede kleur konden krijgen, ik had het liever zo echt mogelijk. Ik had alleen geen idee wat voor eigenschappen deze soort had, ik had me er nooit in verdiept en was bang dat ik dan ook over zou komen als iemand die heel anders was. En dat wekt achterdocht op. Ik moest me maar gewoon stil houden, wat niet heel moeilijk was. Ik had best veel pijn en was verward en bang, ik wist amper geluid te maken. Gelukkig had ik besloten dat ik Mia kon vertrouwen.

De steken in haar armen werden naar de tijd minder, maar nog wel even vervelend. Zacht liet ze zijn hand maar weer los, aangezien het een beetje raar stond. De winkel begon dichterbij te komen en ze trok hem voorzichtig mee de opening in. Ze vroeg naar de rode kleurlenzen en ging ergens met hem zitten, wachtend op de vrouw die ze op ging halen. Het leek haar niet dat ze er echt heel erg goed op zouden lijken, maar als het maar niet goed op viel was het goed. ''Heb je nog pijn? En ben je moe?'' Vroeg ze waarbij ze hem aan keek en een hand door haar haren heen haalde.

Jace
Ik keek naar de vrouw, die best vuile blikken naar ons wierp. Lekker dan. Maar als dit lukte was het tenminste over. Hoopte ik. Ik keek haar aan en even zat ik naar haar haren te staren en de bewegingen die ze maakte. Het was me eigenlijk nooit opgevallen dat ze mooie ogen had. Wel verdomme, ik moest me niet zo af laten leiden. Ik was helemaal niet zo. Ik keek haar normaal aan en probeerde niet weer te staren. 'Het gaat goed.' zei ik zachtjes naar waarheid. Natuurlijk had ik veel pijn, maar zij was ontzettend lief voor me en vergeleken met wat ik had kunnen hebben ging het nu geweldig en kon ik allang tevreden zijn.

''Oké, goed dan.'' Glimlachte ze en zag de vrouw in haar ooghoeken al aan komen. Al kon ze ook de voetstappen merken die hun kant op gingen. De vrouw had in haar handen bakjes waarin verschillende kleuren rood zweefden. Ze wist natuurlijk zelf wel goed welke kleur ongeveer hetzelfde was, die niet veel verschilden van haar ogen. ''Doe die maar.'' mompelde ze en keek haar wat vreemd aan toen de vrouw hetzelfde bij haar deed. Jezus, konden mensen hen niet gewoon met rust laten... Een geirriteerde zucht rolde over haar lippen en ze keek weer even naar Jace. Ze stond op en betaalde ze, waarna ze het bakje aan hem gaf.

Jace
Ik keek een beetje moeilijk om me heen, ik was er nog steeds niet aan gewend en eigenlijk vond ik het ook onterecht dat zij ervoor moest betalen, maar mijn geld lag thuis. We hadden nog best veel geld, dus daar zou het wel goed mee komen. Ik glimlachte een beetje moeilijk naar haar en ik pakte voorzichtig het bakje aan. Ik had eigenlijk nooit lenzen gedragen en het leek me verdomd lastig. Ik zou het zeker niet leuk vinden. En ik wist dat ik ze s'avonds uit moest doen, wat het ook weer moeilijker voor me maakte. Ik keek haar aan. 'En nu?' vroeg ik zacht en keek haar aan. Weer moest ik mezelf tegenhouden om niet te ver in haar ogen te kijken, ik voelde iets heel raars maar ik hield mezelf voor dat ik haar niet leuk ging vinden. Daar kwam alleen ellende van.

Glimlachen werkte schijnbaar aanstekelijk, want het ging van hem over op haar. ''En nu moet je ze erin doen? Maar dat doen we wel bij mij thuis, aangezien een spiegel het wat makkelijker maakt. Als het je zo niet lukt, wil ik ze er wel bij je in doen?'' Het was voor hem waarschijnlijk niet heel fijn wanneer zij het zou moeten doen. Je kon het beter zelf doen. Ze vond het wel echt heel jammer dat hij van een andere soort was. Wanneer hij dat niet was, had ze echter gewoon met hem om kunnen gaan, zonder daar problemen mee te krijgen. Het was een goede en leuke jongen, alleen niet iemand waar zij verliefd op moest raken. Dat ging te ver. Right?

Jace
Ik knikte maar meegaand, al leek het me absoluut niet fijn om haar vingers zo dicht bij mijn oog te hebben. Het was niet dat ik haar niet vertrouwde of zoiets, maar dat zag ik gewoon niet zitten. Dus ik liep langzaam naar de deur. Ik twijfelde of we misschien apart over straat moesten lopen, maar aan de andere kant was ik ontzettend kwetsbaar nu. Zeer waarschijnlijk zat ik onder het bloed en blauwe plekken. En bovendien waren we in de buurt van haar soort, ik hoefde niet te rekenen op hulp. Dus ik besloot dat ik maar bij het meisje moest blijven, al had ik er een hekel aan om zo afhankelijk van mensen te zijn.

De jongen iemand van weinig woorden. Iets wat haar vrijwel meteen opgevallen was. Of het kwam doordat hij gewoon niet lekker in zijn vel zat. Begrijpelijk. Na een kort stukje gelopen te hebben, stonden ze weer voor de deur van haar huis. Af en toe hadden ze ook nog één van haar soortgenoten moeten ontlopen, maar het viel allemaal nu nog reuze mee. De sleutel duwde ze in de deurgat en ze gaf hem een zachte zet zodat hij binnen stond en zij de deur dicht kon doen waarna ze er zelf ook stond. Gelijk liep ze met hem naar boven, richting de badkamer. ''Probeer het anders eerst maar zelf?'' Ze wierp een blik op hem en zette hem voor de spiegel neer terwijl ze er zelf in keek. Zijn ogen waren echt bijzonder mooi.

Jace
Ik knikte en ik slikte even. Ik veegde mijn haren uit mijn gezicht en maakte het bakje open. 'Is goed.' zei ik zachtjes. Ik probeerde voorzichtig het potje open te draaien en toen dat gelukt was pakte ik de lens en ik keek ernaar. Hij had nogal een rare kleur, dit was een hele vreemde ervaring. Het ding klapte steeds dubbel en ik probeerde het voorzichtig in mijn oog te duwen. Helaas was ik niet erg ervaren met dit soort dingen en omdat de lens slap was kon ik hem er niet goed inkrijgen. Ik mompelde een scheldwoord en probeerde het opnieuw. Ik had hem er even op maar hij zat opeens weer op mijn ooglid. Dit werd helemaal niets.

Zonder enig vermogen van nadenken lachte ze hem uit. Het ging ook helemaal niet goed. En zijn scheldwoord maakte het er nog komischer op. Geamuseerd bleef Mia ernaar kijken, alsof het een of ander circus was. ''Kom maar. Ik doe het wel.'' De lens die hij vast had nam ze over en ze lachte nog een beetje na. In de hoek stond een stoel die ze naar hem toe schoof en ze duwde hem er zacht op. Ze streek zijn haren weg zodat er wat ruimte vrij was bij zijn ogen. Zijn voorhoofd ging wat naar achteren en heel voorzichtig legde ze de lens met haar vingertop op zijn ene oog. Ze verschoof hem iets zodat hij recht zat en glimlachte. ''Zo, dat is al een.''

Jace
'Woow.' zei ik een beetje verward dat het opeens zo snel ging. Ik vond het niet zo leuk dat ze me uitlachte, dit was verdomd moeilijk. Ik keek een beetje nerveus naar haar. 'Wil je niet meer spontaan je vinger in mijn oog steken?' vroeg ik half lachend en keek naar hem. De lens voelde een beetje raar aan op mijn oog. Ik was helemaal niet gewend aan die rare dingen. Ik voelde haar warme aanraking nog steeds op mijn huid en eigenlijk wilde ik helemaal geen lenzen meer in, ik wilde haar weer aanraken. Het voelde prettig, maar ook verkeerd omdat ik niet bij haar soort hoorde. Ik had wel al steeds minder pijn en merkte dat het beter met me ging.

Een brede glimlach werd om Mia's lippen gevormd en ze keek naar zijn verwarde gezicht. ''Sorry. Maar anders wou je het misschien niet meer.'' lachtte ze en bekeek zijn ene oog dat nu rood gekleurd was, door de lens. Het zag er nu nog apart uit. Maar wanneer de ander er ook op zou zitten zou het wel weer meevallen. Hij zou er vast wel aan moeten wennen, maar het kon op het moment nou eenmaal niet anders. ''Klaar voor de andere?'' Vroeg ze en besloot nu even niet nog een keer spontaan dingen te doen. Zometeen zou ie teveel bewegen en kreeg hij haar vinger helemaal in zijn ogen.

Jace
'Hmm.' mompelde ik en keek naar de lens. Ik zag het eigenlijk helemaal niet zitten, maar zelf kon ik er ook niets van. Ik keek even om me heen en ik stond op en pakte voorzichtig het bakje van haar af en liep naar de spiegel. Ik keek even naar het ene rode oog. Het zag er heel vreemd uit. Ik kneep mijn gele oog even dicht en keek naar mezelf. Het verwarde me om het rode oog te zien. Ik wilde gisteren nog absoluut niets met deze soort te maken hebben. Voorzichtig probeerde ik de andere lens erin te duwen, maar ik was nog steeds niet zo handig bezig. Dit was ook helemaal niets voor mij.

Mia keek naar hem en haalde haar schouders op. Blijkbaar wilde hij het opnieuw zelf proberen. Echter lukte hem dit weer niet. Toch bleef ze weer geamuseerd kijken. Ze zou hem wel laten, uiteindelijk zou het hem toch wel moeten lukken? Ze nam plaats op een stoel en zuchtte zacht van dit hele gedoe. ''Lukt het echt wel? Zo ziet het er namelijk niet uit.'' Ze glimlachte kort en knipperde haar ogen. Ze kreeg best wel een erge dorst.

Jace
Ik knikte koppig en duwde hem er weer in. Dit keer kreeg ik hem plat en deed mijn ogen dicht. Volgens mij zat hij eindelijk goed. Ik deed mijn ogen open en keek in de spiegel. Ik zag twee rode ogen terugstaren. Ik slikte en zei niets, het zag er ontzettend raar uit. Ik was geen van hen, ik haatte ze eigenlijk nog steeds. Behalve Mia dan, Mia was lief en ik kon het zeker niet hebben om haar kwijt te raken. Maar ik was nog steeds verward door het beeld. Ik knipperde een paar keer en fronste mijn wenkbrauwen.

Het was wel iemand met veel doorzettingsvermogen, dat werd nu al wel duidelijk met de lens. Mia stond kalm op en liep naar hem toe, zodat ze ook goed in de spiegel kon kijken. De kleur leek er goed genoeg op. En opzich was het wel een raar gezicht, al stond het hem wel. ''Je moet er aan wennen. Maar je hebt één voordeel; het staat je wel goed.'' Zei ze glimlachend en klopte zacht even op zijn schouder.

Jace
Ik slikte even en keek om. 'Vind jij.' zei ik zachtjes en kwam wat dichter bij de spiegel en keek een beetje moeilijk naar mijn spiegelbeeld. Het zag er helemaal niet uit als mij. Ik was een vampier met gele ogen, zo was ik altijd geweest. Zo was ik opgevoed. Het was er zelfs ingeslagen en het zou er ook niet zo snel weer uit zijn. Alles wat ik geleerd had was nu nutteloos, ik hoorde hier helemaal niet thuis. Maar thuis had ik niets, en alles dat ik leerde leerde ik uit angst. Ik voelde haar hand op mijn schouder en ik keek naar haar. Haar aanraking voelde vertrouwd.

Het was werkelijk waar vervelend om te zien hoe moeilijk hij het ermee had. Zij zelf zou het ook moeilijk hebben gevonden wanneer ze pardoes een andere kleur ogen zou hebben. Misschien had hij er wel spijt van dat hij mee met haar gegaan was. ''Het spijt me dat je dit moet doen. Het hoeft overigens niet... Ik weet niet wat jij wilt?'' Vroeg ze en knabbelde eventjes op haar onderlip. Het voelde voor haar nu alsof ze een fout gemaakt had. Om hem mee te nemen naar haar huis. Hij leek het ook niet bepaald fijn te vinden.